De zon
brandt mijn schouders en laat het zweet in beekjes over mijn rug lopen. Scherpe
kiezels prikkelen mijn blote voeten. Achter me glooien de bergen van de Haute
Savoie in verschillende tinten groen en blauwgroen. Aan de horizon ontdek ik vlekken
sneeuw op kale rotsflanken.
Voor me aan
een hoge smeedijzeren poort prijkt een bord
Propriété privée
Entrée interdite
à toute personne
non habilitée
Het verbodsteken eronder laat er
geen twijfel over bestaan, hier hoor ik niet. Toch word ik naar binnen gelokt
naar de uitzinnige groene tuin door muren afgesloten van de rest. De weg door
het domein, loopt omhoog langs een beekje en tussen een boomgaard, waar de
appels en peren nog rustig de sappen slurpen om te groeien. Onder aan de
stammen bloeien tientallen yuccas, net vrouwshoge lelietjes van dale.
Eeuwenoude dennen, sparren en cipressen voelen zich groots en sluiten het einde
van het pad in hun armen. Stukje bij
beetje vang ik een glimp op van een krijtwit kasteel met drie torens die toch
boven het groen uitsteken. Ik wil nog even wachten om daar binnen te gaan, al
staat de terracotta poort wagenwijd open.
Een verdoken pad slingert zich langs
het water, dat gewoon door het gras loopt, naar een hoger gelegen cottage aan
de andere kant. Ik til de takken van de kastanjeboom
hoger. Kabbelend beekwater loopt in straaltjes over grote bemoste stenen naar
een helder natuurlijk vijvertje. Mijn voeten vinden er de verkoeling. De zon
wordt door het gebladerte gefilterd en
werpt glinsterende lichtvlekken op het
water, alsof ik in een groene buitenkamer zit waar het licht zorgvuldig is opgehangen.
Als een gids leidt een libel me verder
rond. Een verroeste serre met gebogen
frame camoufleert zich onder het klimop. Allerlei onkruid groeit weelderig
doorheen de ramen waar het glas al jaren geleden uit verdwenen is. Via een
doolhof van buxus kom ik bij een stenen terras aan de achterkant van een
verlaten cottage. De houten bank met bloembakken tegen de gevel wacht zonnig op
romantische zielen die een moment van passie zoeken.
Een stenen bemost trapje reikt naar
een nog hoger platform verscholen voor wie beneden over de kasteelweg loopt. De
takken van een beuk hangen als een koepel naar beneden tot op het terras van de
Cottage. Er bungelt een schommel aan de sterkste tak.
Als ik ga zitten wordt ik ineens
weer 23 lentes jong. De resten van de
beukennoten van het vorige seizoen liggen aan mijn voeten samen met alle
muizenissen. De wereld wiegt onder me door.
Naast het kasteel zijn kinderen aan het
genieten in de zwemvijver. Hun rosse haren verklappen waar ze vandaan komen. Ze
giechelen, spetteren en hun gejoel spat enthousiast tegen de kasteelmuren.
Als vanzelf ga ik op weg naar de
imposante kasteelpoort, aarzel even en stap dan toch de gesleten stenen over.
Het binnenplein van het kasteel
geeft uitzicht op een stuk van het gebergte en de pastelblauwe lucht daarboven.
Onder de zuilengalerij met rood-witte dambord tegels, wandel ik via de linkervleugel
van het kasteel weer naar buiten. Hier overgiet de zon het buitenterras en de
tafeltjes met witte smeedijzeren stoelen. Via een smalle kasteelbrug, restanten
van vroegere eeuwenoude fundamenten, kom ik bij een doorgang in kasteelmuren.
Onder een vijgenboom wandel ik de verborgen tuin in die volledig is omwald door
muren waarop het klimop en druivenranken alles in groen zetten. Alleen de ene
zijde geeft als een groot raam uitzicht
op de moeilijk te overwinnen flanken van de Alpen en de gestreepte wijngaarden.
Het dorpje Serrières-en-chautagne ligt aan de voeten van het chateau.
Onwerkelijk.
Vlinders vliegen voor me uit over de
paarse bloemen in het gras. Stenen tafels en banken wachten geduldig op een
gast. Ligstoelen hebben zich alvast neergevleid onder de zon. De kasteelvrouw
leest in de schaduw van de berken en een Zwitserse papa balt met zijn kinderen
over het gras. Ze krijgen me niet in de gaten als ik naar het lage muurtje stap
aan het einde van de tuin.
Dit is een filmdecor,
een kostuumfilm uit het begin van de vorige eeuw. Daar ga ik toch voor zitten,
languit, met de avondzon op mijn gezicht, wachtend op het banket dat hier helemaal in stijl zal doorgaan. De zijden kleren hangen al te blinken.
Liefs Annemie
|