Tot hiertoe, behalve dan op dag één,
werden we getrakteerd op zalig zomerweer, atypisch voor de Vogezen.
Voor deze dag voorspelt meteo France
pure storm: plensregen en onweer bij een herfsttemperatuur.
Maar we zijn voorzien en trekken
naar een stad waar ze voldoende musea herbergen om ons er een week in te kunnen
verstoppen
mocht het nodig zijn. Dat is het gelukkig niet, meteo France kan er
ook wel eens compleet naast zitten blijkbaar.
We landen in een Franse oksel tussen
Duitsland en Zwitserland en dat merk je, aan de Zwitserse vlaggen, de kazen,
Duitse straatnaamborden, pittoresk beschilderde huizen die als getekend zijn.
Deze stad is zo onfrans.
Mulhouse.
Het eigenlijke doel van deze trip is
het Cité de lAutomobile.
In principe interesseren autos me evenveel
als pakweg een doordeweekse keukenmixer, stofzuiger of fietsbel.
In principe.
Hier maak zelfs ik een uitzondering
en dat wil wat zeggen.
Ten eerste, omdat dit het grootste museum
in zijn soort is in de wereld. Ik neem er alvast een zoutvat bij want Fransen
zijn gekend om hun chauvinisme. Par contre, het aantal verzamelde voertuigen
is absoluut indrukwekkend. (Het zijn er volgens de brochure meer dan 400) Het
grootste deel van de autos uit lang vervlogen verleden, werd verzameld door de
familie Schulmpf, eigenaars van een imperium in textiel.
Ten tweede, het kader waarin de
voertuigen zijn gezet boeit me. Buitengewoon prachtig staan ze tussen
straatlantaarns zoals die op de bruggen van het oude Parijs. Op de achtergrond
zien we oude buitenbeelden; fotos uit Parijs in de vorige eeuw, mensen in de
passende klederdracht, buishoeden, ruisende rokken, kanten paraplus. Genoeg om
me terug te flitsen naar het leven op straat van een eeuw geleden. Deze autos
zouden heel wat te vertellen hebben mochten ze kunnen brommen, wie weet welke
geheimen dragen ze met zich mee.
Er is ook een ten derde, ik wil voor
een keer wel eens Piet Huysentruyt volgen. We gaan zo op in het verleden met
het blinkend koetswerk en wandelen doorheen de gangen langs de decennia
gemotoriseerde voertuigen. Het fototoestel doet overuren. Net als we bijna
overwegen om eens onder een hier-niet-verder-gaan-koord te glippen om een
foto van dichterbij te nemen, komt iemand met grote passen op ons af. Doelbewust
beent ze onze richting uit. Meteen ben ik op mijn hoede.
De dame begint in het Spaans tegen
ons. Zien we er zo uit dan? In het buitenland worden we wel eens aangewezen als
Zweden of inwoners uit een ander Scandinavisch land, we steken ons West-Vlaams
dan ook voor geen meter weg. Maar niemand zag ons tot hiertoe aan als
Spanjaarden. De dame volhardt en na een verwarrend gesprek in het Spaans gemixt
met Frans, begrijpen we dan toch wat ze van ons wil. We mogen, als we daar zin
in hebben, (en anders ook, er lijkt geen ontkomen aan), in een visàvis
plaatsnemen met ons vieren. De Spaanse zal fotos nemen met ons toestel. Er
loopt behoorlijk wat volk rond maar het koord wordt voor ons alleen geopend. We
krijgen nog een stel hoofddeksels aangemeten en wat richtlijnen over hoe we
moeten zwaaien en zitten. Heel vreemd en ook onnozel allemaal, maar we
besluiten mee te spelen en stappen even lijfelijk over in de vorige eeuw.
Nadien sluit de Spaanse alles weer
af en vertrekt, even snel als ze gekomen was zonder verder nog een woord te
wisselen. Ze laat ons beduusd achter. We hebben wel mooi een eerste foto van
een voltallig gezin.
s Avonds trekken we voor een
afscheid naar Gerardmer. We hadden er goeie redenen voor. De kinderen hadden
met ons gewed over de aanleg van een bloemperkje ;-) Het zat zo. Bij ons vorige
bezoek waren tuinmannen bezig een perkje aan te planten. Zoals het een Ville
Fleurie waardig is, worden die bloempleinen aangelegd in een bepaald patroon.
De kinderen zagen er toen al het dorp van Asterix en Obelix in en verdienen daarmee een
vakantie-ijsje.
Daarnaast kwamen we terug uit pure
nostalgie. Vijftien jaar geleden logeerden we ook al in deze stad. Toen stond
er op het marktplein een carrousel. Al die jaren later staat die hier nog. Onze
oudste dochter kreeg hier, toen ze nog een peuter was, de liefde voor de
carrousel te pakken. Daar zijn fotogenieke bewijzen van. Vanavond maken we op
net dezelfde plek, in dezelfde zitjes opnieuw fotos van een jongedame deze
keer. Ik ben super benieuwd om thuis de oude en nieuwe fotos naast elkaar te
zien.
|
