Iedereen die me kent, weet het, mijn interesse voor auto’s gaat bijna onder nul. Vraag me met welke auto iemand rijdt en ik kan hooguit verklappen welke kleur die heeft. Verder gaat mijn opmerkingsgave niet, of het zou een volkwagen busje moeten zijn uit de tijd van de flower power, die draagt wel mijn genegenheid weg.

Dan is het misschien vreemd dat ik over de lelijke panda’s begin. De Fiat panda’s welteverstaan, want over de met uitsterven bedreigde knuffeldieren wil ik geen slecht woord kwijt. En toch. Het gaat namelijk ook over kleuren.

Bij deze wil ik het mysterie helpen ophelderen, want de kleuren van die auto’s die te pas maar vooral te onpas in het Toscaanse verkeer opduiken doen haast pijn aan de ogen. Worteloranje zijn ze of kanariegeel, zwembadblauw, verkeersbordrood of misselijk groen. Kleurenblinden hoeven het niet te zien hoe die kleuren ook nog eens onderling vechten.

Het kan niet dat de Italianen een gebrek aan smaak hebben voor auto’s. Er zijn genoeg merken die hiervandaan komen om het tegendeel te bewijzen. Het kan wel dat het verkeer hier zo heftig is, er niemand om maalt om met een lelijke auto te rijden. Als daar blutsen in zitten, is dat lang niet zo erg. Maar er moet meer zijn, want iedereen kan evengoed met een onzichtbaar grijze auto rijden. Dat kan zomaar.

Onze eerste oplossing was dat de Fiat Panda’s even jaloers waren op de flashy kleuren van de vespa’s. We zagen ze in de fabriek van de familie Piaggio die zo ondernemend was om na de oorlog niet alleen vliegtuigen, auto’s, brandweerwagens en kleine bestelbusjes, maar ook de meest bekende Vespa’s te bouwen. In allerlei machtige versies stonden die tentoon. Kunstwerken waren het soms. Tussen al die reeksen stonden ook vier vespa’s in kleuren die deden denken aan de panda’s. Bij deze tweewielers kwam de kleuren nog hip over. Maar bij nader inzien was de gelijkenis nog niet treffend genoeg en er is ook geen broederband tussen Piaggio en Fiat.

De enige andere optie was dus dat de mensen de Panda gratis toekrijgen in de supermarkt, bij een volle spaarkaart van cornflakes of bij een geplakt zegelboekje aan het tankstation, zoals wij vroeger spaarden voor borden en tassen van Disney.

Een betere reden om met iets lelijks op de weg te komen vonden we niet.  Maar vertel het me gerust als je meer weet. Ik ben benieuwd.

  ** lees hieronder gerust verder over de avonturen in Italië en Frankrijk, zo reis je een beetje mee

16-07-2014, 11:06 geschreven door Annemie Dufromont  

Je geraakt er heel vlot per spoor, maar het is alleen oppassen voor ongure types in het treinstation, zeggen ze. Dus pakken we bij het uitstappen onze knapzak stevig vast alsof het ons leven is en houden mekaar goed in de gaten. Maar het valt reuze mee van gevaarlijk volk. Alleen voor de vrouwen in lange rokken ben ik gigantisch op mijn hoede. Zeker nadat een oude vrouw uit het niets voor me opduikt en een potje rinkelgeld onder mijn neus duwt alsof daar geregeld munten uitdruppen in plaats van snot. Een extra picnic met salami hoeven ze niet, alleen geld interesseert hen. Zodra de vrouw iets brabbelt merk ik dat de helft van haar tanden zijn weggelopen. De overblijvende trieste helft blijft achter in een koffiekleur. Haar grijzende haren in een strakke vlecht, hebben  al in geen tijden water gezien. De vrouwen lijken in een kolonie verweven met de stad. Hun stad, die in lang vervlogen tijden de hoofdstad van Italië was. Een grootse stad dus.

Alleen in de rustige kunstenaarswijk voorbij de Arno komen de vrouwen niet. Wij flaneren er wel langs de papierwinkels waar ik het niet kan laten om als een verslaafde naar binnen te gaan want ik heb al jaren een zwak voor papier, schriften en pennen.  Ook de kunstenaar die in een atelier met etsen bezig is, krijgt mijn bewondering voor zijn werk.

Dochter ontdekt op het juiste moment een zeer unieke plek voor de middaghap. Via een hotel komen we op een dakterras waar we zicht hebben op de volledige stad. Vanaf de basiliek met koepel die zo vooruitstrevend werd gebouwd dat een kopie maken eerst niet haalbaar leek, voorbij de ponte Vecchio met de vele juwelenwinkels en het palazzo Pitti met daarachter de rijkelijke boboli tuinen van de medici. Ook deze heuveltuin geeft inkijk op de stad, de oranje daken en de talrijke koepels. Kuierend tussen de beeldenrijen een voorstelling maken hoe de rijkelui hier flaneerde, kost me hier geen moeite.

In het stadscentrum geniet ik nog een laatste keer van de David en Perseus met het afgehakte hoofd van Medusa. De halve kilometerrij wachtenden en de brandende zon houden ons tegen om binnen te gaan in de basiliek. Via de Romereis van veel te lang geleden, weet ik dat  het nochtans zeer de moeite is. We hebben alleszins nog iets om naar uit te zien als we terugkomen, de basiliek blijft alleszins nog even staan. Italië straalt zijn grootsheid hier zeker uit via de sporen die de Romeinen ooit nalieten om verder te bouwen.

Wij kwamen zelfs Michelangelo tegen. Hij bracht ons de menu in Pallazzo Pitti in Florence.

16-07-2014, 11:06 geschreven door Annemie Dufromont