Tot hiertoe, behalve dan op dag één, werden we getrakteerd op zalig zomerweer, atypisch voor de Vogezen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Voor deze dag voorspelt meteo France pure storm: plensregen en onweer bij een herfsttemperatuur.

Maar we zijn voorzien en trekken naar een stad waar ze voldoende musea herbergen om ons er een week in te kunnen verstoppen…mocht het nodig zijn. Dat is het gelukkig niet, meteo France kan er ook wel eens compleet naast zitten blijkbaar.

We landen in een Franse oksel tussen Duitsland en Zwitserland en dat merk je, aan de Zwitserse vlaggen, de kazen, Duitse straatnaamborden, pittoresk beschilderde huizen die als getekend zijn. Deze stad is zo onfrans.

Mulhouse.

Het eigenlijke doel van deze trip is het ‘Cité de l’Automobile’.

In principe interesseren auto’s me evenveel als pakweg een doordeweekse keukenmixer, stofzuiger of fietsbel.

In principe.

Hier maak zelfs ik een uitzondering en dat wil wat zeggen.

Ten eerste, omdat dit het grootste museum in zijn soort is in de wereld. Ik neem er alvast een zoutvat bij want Fransen zijn gekend om hun chauvinisme. ‘Par contre’, het aantal verzamelde voertuigen is absoluut indrukwekkend. (Het zijn er volgens de brochure meer dan 400) Het grootste deel van de auto’s uit lang vervlogen verleden, werd verzameld door de familie Schulmpf, eigenaars van een imperium in textiel.

Ten tweede, het kader waarin de voertuigen zijn gezet boeit me. Buitengewoon prachtig staan ze tussen straatlantaarns zoals die op de bruggen van het oude Parijs. Op de achtergrond zien we oude buitenbeelden; foto’s uit Parijs in de vorige eeuw, mensen in de passende klederdracht, buishoeden, ruisende rokken, kanten paraplu’s. Genoeg om me terug te flitsen naar het leven op straat van een eeuw geleden. Deze auto’s zouden heel wat te vertellen hebben mochten ze kunnen brommen, wie weet welke geheimen dragen ze met zich mee.

Er is ook een ten derde, ik wil voor een keer wel eens Piet Huysentruyt volgen. We gaan zo op in het verleden met het blinkend koetswerk en wandelen doorheen de gangen langs de decennia gemotoriseerde voertuigen. Het fototoestel doet overuren. Net als we bijna overwegen om eens onder een ‘hier-niet-verder-gaan-koord’ te glippen om een foto van dichterbij te nemen, komt iemand met grote passen op ons af. Doelbewust beent ze onze richting uit. Meteen ben ik op mijn hoede.

De dame begint in het Spaans tegen ons. Zien we er zo uit dan? In het buitenland worden we wel eens aangewezen als Zweden of inwoners uit een ander Scandinavisch land, we steken ons West-Vlaams dan ook voor geen meter weg. Maar niemand zag ons tot hiertoe aan als Spanjaarden. De dame volhardt en na een verwarrend gesprek in het Spaans gemixt met Frans, begrijpen we dan toch wat ze van ons wil. We mogen, als we daar zin in hebben, (en anders ook, er lijkt geen ontkomen aan), in een visàvis plaatsnemen met ons vieren. De Spaanse zal foto’s nemen met ons toestel. Er loopt behoorlijk wat volk rond maar het koord wordt voor ons alleen geopend. We krijgen nog een stel hoofddeksels aangemeten en wat richtlijnen over hoe we moeten zwaaien en zitten. Heel vreemd en ook onnozel allemaal, maar we besluiten mee te spelen en stappen even lijfelijk over in de vorige eeuw.

Nadien sluit de Spaanse alles weer af en vertrekt, even snel als ze gekomen was zonder verder nog een woord te wisselen. Ze laat ons beduusd achter. We hebben wel mooi een eerste foto van een voltallig gezin.

’s Avonds trekken we voor een afscheid naar Gerardmer. We hadden er goeie redenen voor. De kinderen hadden met ons gewed over de aanleg van een bloemperkje ;-) Het zat zo. Bij ons vorige bezoek waren tuinmannen bezig een perkje aan te planten. Zoals het een ‘Ville Fleurie’ waardig is, worden die bloempleinen aangelegd in een bepaald patroon. De kinderen zagen er toen al het dorp van Asterix en Obelix in en verdienen daarmee een vakantie-ijsje.

Daarnaast kwamen we terug uit pure nostalgie. Vijftien jaar geleden logeerden we ook al in deze stad. Toen stond er op het marktplein een carrousel. Al die jaren later staat die hier nog. Onze oudste dochter kreeg hier, toen ze nog een peuter was, de liefde voor de carrousel te pakken. Daar zijn fotogenieke bewijzen van. Vanavond maken we op net dezelfde plek, in dezelfde zitjes opnieuw foto’s van een jongedame deze keer. Ik ben super benieuwd om thuis de oude en nieuwe foto’s naast elkaar te zien. 

09-07-2012, 21:35 geschreven door Claude Delrue