voor diegenen die zich nog zouden afvragen wanneer ik de blog schrijf. We leggen nogal wat mijlen af per dag, dus ergens onderweg met de laptop op mijn schoot pen ik alles al neer. Ook de foto's worden dan alvast overgeladen en gesorteerd. Helemaal handig is het meestal niet omdat ter hoogte van mijn voeten ook nog drank en beleg liggen heb die door de airco koel moeten blijven, maar het lukt. Net.

Terwijl ik schrijf vandaag staat er aan mijn voeten ook nog een potje pietie of piekie (ik weet het niet helemaal goed meer) en nog een presentje van een heel bijzondere plek, in de handschoenenkast. Dat komt door een aantal ontmoetingen.

We zijn de dag begonnen met ochtendgymnastiek in Chinle bij de Canyon de Chelly. Via een route die driehonderd meter daalt in de canyon gaat we naar ons einddoel. Het witte huis; Ongeveer 400 jaar geleden dreef een leger van Amerikanen de indianen op die zich in de vallei probeerden schuil te houden. Mij doet de vallei met de rechte zwart en rood gekleurde wanden alleszins denken aan de open ruimte in een versterkt fort, maar dan vele malen groter. Het witte huis is een van de oude overblijfselen van de indianen die hier woonden. En we kunnen deze toch van relatief dichtbij bekijken.

De weg is warm (I know, ik val in herhaling) maar mooi doordat er kleine glinsters in de rode steen zitten, wat onze weg iets keizerlijks geeft. Het loont zeker de moeite om hier langs te komen omdat er een zekere rust hangt, een soort geborgenheid. De roofvogels vliegen in cirkels boven ons en maken schaduwen op de muren.  Bovendien staan enkele Navajo indianen hier nog met enkele verkoopstalletjes.  

Daarna gaat onze tocht verder naar het gebied van de Hopi Indianen. We beseffen nog niet hoe intens we kunnen kennismaken met de Hopi’s die leven in een relatief klein stuk land te midden Navajo gebied. In het verleden toonden de Navajo’s zich overheersender tegenover de Hopi’s. Ze stolen hun paarden en dreven de Hopi’s naar een kleiner gebied. De plek waar ze wonen is zelfs zo klein dat we moeten opletten om niet voorbij te rijden aan de dorpen.

De afslag naar het bezoekerscentrum hebben we nog net gezien. We ontdekken er nog maar eens dat ons beeld van indianen (met de pluimen, vlechten en de tipi’s) niet echt klopt. De vrouwen dragen een soort haarwielen aan de oren (ze nomen het zelf vlinders) en de mannen zijn heel eenvoudig gekleed.

Zo gauw we buitenkomen spreekt een Hopivrouw ons aan. Of we haar niet wat verderop willen naar haar dorp brengen. Dat het echt niet ver is en dat we toch die kant op gaan naar Tuba City. Onderweg babbelt ze rustig verder. Ze verklaart haar naam, maar wij begrijpen die niet helemaal goed. Haar echtgenoot komt uit El Salvador, hij is Christen maar zij gelooft nog in de traditionele religie. Als we aankomen bij haar dorp lijkt het op niet meer dan een aantal snel gebouwde ruwstenen huizen, losweg bij elkaar. Heel veel woningen zijn er niet en ergens zal iedereen wel familie zijn van elkaar.

De vrouw nodigt ons uit om toch eens te komen kijken hoe je pietie moet maken. Dit Hopi gerecht blijkt gemaakt te zijn met blauwe mais (maar ziet er toch groen uit) en heel plat gebakken op een zwarte hete steen. Bijna krijgen we een kookdemonstratie toe, maar daar is het te warm voor.

Het is ons niet helemaal duidelijk of het hele gebeuren opgezet is om ons van hun mandjes te laten kopen (dat zou kunnen natuurlijk), maar wij vrezen in elk geval dat deze aankopen van mandjes of aardenpotjes de valies niet zullen overleven. En eigenlijk weten we ook niet goed hoe we met deze cultuur moeten omgaan. Hoe dan ook, daardoor zit ik dus met een potje platte pannenkoek tussen mijn voeten. De pietie smaakt een beetje naar tortilla chips maar zonder zout.

Net buiten het dorp van de Hopi mevrouw, ligt een van de oudste nog steeds bewoonde dorpen van Noord-Amerika. Op zich is dat niet zo heel erg moeilijk om het oudste  dorp te wezen, want het nieuwe deel van USA bestaat nog niet zo lang. Toch intrigeert het ons.

Ook aan dit dorp rijden we bijna voorbij en net als bij het voorgaande staan heel erg eenvoudige huizen met één verdieping losweg bij elkaar. Het valt niet altijd op of de huizen nog bewoond zijn of als ruine achterblijven. Ineens verklapt een bord ons dat er in een bepaald huis Hopi kunst verkocht wordt. En ze zijn open. Het was belangrijk dat dat op het bord stond, want echt duidelijk open zagen we de plek niet. We moeten 2 deuren door om binnen te raken. Maar ineens staan we in een echte winkel waar we zelfs met Visa kunnen betalen.

Ons oog valt op een miniatuurbeeldje dat bijzonder mooi uitgesneden is (de figuur van de zon) maar zo gigantisch duur is dat we het netjes laten staan. We nemen wel een ander mee. Ach, we zijn al helemaal emo door de plek waar we zitten. De oma staat in de winkel achter haar glazen toonbank met zilverwerk en houten beelden, terwijl de mama in dezelfde ruimte, die meteen ook woonkamer is, haar baby ververst en troost. Het kindje, met zijn haartjes recht omhoog, kijkt ons met grote ogen aan. We mogen nergens foto’s van trekken, wat wel jammer is natuurlijk.

Bij het buitengaan roept nog een andere vrouw naar ons. We begrijpen haar niet helemaal goed, maar het klinkt als ‘kom je nog eens mee binnen bij mij, ik heb ook nog mooie dingen staan, een mandje misschien.’ Toch zwaaien we vriendelijk en gaan er vandoor omdat we wel zeker zijn dat iedereen (in de 15 huizen die er staan) wel iets heeft om te verkopen.

De Hopi’s zijn dus specialist in houten religieuze beelden snijden, manden vlechten en aarden potten boetseren.

Net bij het binnenrijden van het Grand Canyon natuurpark, ontmoeten we nog een impressionant wild dier. Ik had er in elk geval nog nooit zo eentje gezien. Een hert met een gewei om U tegen te zeggen, rustig bezig met knabbelen en bladeren loskraken met zijn gewei (we horen de takken kraken). In geen tijd stond iedereen stil om foto's en filmkes te maken. Het dier bleef rustig dooreten langs de kant van de weg. In de euforie was blijkbaar niemand er zich van bewust dat als dit dier ineens begon te lopen in de richting van het verkeer, hij meteen een aantal mensen op zijn gewei kon spiesen.

Dus deze avond overnachten we al aan de Grand Canyon. De volgende twee dagen logeren we in een Tipi en/of een cowboycabin. Dan zitten we midden de Hualapai indianen. Zeer benieuwd wat dat wordt.

zonnige USA groeten
Annemie

21-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

We blijven vandaag nog even hangen in Page voor twee haltes. Eerst strekken we onze benen onder een hete Arizonazon om een stuk van de canyon te bewonderen in de vorm van een hoefijzer. Wie hier op een clif komt zitten heeft een zicht op de Coloradorivier (we komen hem nog tegen in Grand Canyon) 300 meter lager, in verschillende tinten glasgroen helder water tegen een bijna rode rots achtergrond.

Daarna wil ik in Page nog iets opmerkelijks op de fotolens te krijgen. Een kerkenstraat. Stel je daar absoluut geen Kerkstraat  bij voor met een kerk en plein, wat beplanting errond.

Hier vind ik in één en dezelfde straat : Een Lutherse kerk, naast een kerk voor Maria, eentje van de getuigen van Jehova, een katholieke kerk, een kerk voor de gemeenschap van David

en….
Er zijn 12 verschillende kerken in één enkele straat. En alles ligt broederlijk naast elkaar, een heel uitzonderlijk zicht vond ik toch.

We laten Page achter ons om in de richting van Monument Valley eerstvolgend halt te houden bij Betatakin. Dit is een Navajo nationaal monument waar we te voet tot bij vroegere huizen van de indianen kunnen stappen. In het bezoekerscentrum zitten drie Navajo vrouwen te weven, de specialiteit van dit volk. Maar het voelt raar om hen daar bezig te zien. Mooi enerzijds maar het lijkt ook een beetje op begluren. Ik bewonder wel de tapijten die ze maken.

Onderweg naar de rots inham waar de Indianen huizen nog zichtbaar zijn, komen we het groen tegen dat pas betekenis krijgt als we de bordjes erbij lezen. Sommige planten waren bedoeld om zalf of zeep mee te maken, anderen om pijl en boog mee te vervaardigen, of wiegjes je maken. Van de yucca aten ze de vruchten, de cactussen werden gedroogd gegeten. Steeds weer worden stukken van deze cultuur duidelijker. Als we bij de rots inham komen en de huizen daarbinnen vanuit de verte kunnen zien, wordt het stil. We weten dat we op onze reis niet in Mesa verde (met bekende Indianen woningen) zullen geraken, maar dit bezoek laat ons al wel zien hoe de Navajo’s en hun voorouders hebben geleefd.

Daarna gaat onze reis verder naar Monument Valley. Onderweg stoppen we om wat extra fruit te kopen. Geen plaats is beter dan een supermarkt om de cultuur te ontdekken. Zodra we binnenkomen hebben we zin om nog vlug het fototoestel erbij te halen, maar dat zou een raar zicht geweest zijn, vrees ik.

Een greep uit wat we tegenkomen.

Taartjes in alle mogelijke felle kleuren, soms worden ook alle kleuren tegelijk gebruikt, alsof het gebak tegen een regenboog is opgelopen.

Een muur van blikken, niet in een rek maar gewoon van de grond af naar boven gestapeld

Een zak boter, ik schat met een kilo of twintig per zak (zoals bij ons de patatten dus)

Marshmallows in alle kleuren en maten, kleintjes voor de warme chocomelk en maxi versies voor de BBQ

Pindakaas gemengd met aardbei- of druivengelei, zoals bij ons de duochoco

Als ik bij het rek van de kruiden kom (daar kan ik niet voorbij zonder iets typisch mee te nemen), word ik ineens aangesproken.

De man stelt zichzelf voor als Native (hiergeboren/oorspronkelijke bevolking), Navajo en inwoner van USA.

Waar ik vandaan kom? Vraagt hij. Mijn antwoord lijkt hem niet zoveel wijzer te maken. Belgie, dichtbij Frankrijk, Europa. De kennismaking verloopt ietwat stroef en gaat helemaal de verkeerde kant uit als hij opmerkt dat mijn haar al wat grijs is. Hoe oud ik dan wel ben? En of ik veel heb moeten nadenken? En of het misschien toch niet beter was om mijn haar niet te kleuren.

Nou ja, de indianen hebben natuurlijk het voordeel van hun zwarte haar te houden tot ze pakweg zeventig zijn, schat ik. Zo zag ik in elk geval een grijze overgrootmoeder met nog één enkele tand in haar mond.

Dus gooi ik het gesprek een andere kant op en vraag hem raad over welke kruiden ik zou meenemen. Ik ben zeer benieuwd naar wat het zal smaken, want de tekst op de verpakking maakt me niks wijzer.

In elk geval, we blijven langer hangen dan nodig om alleen wat fruit te kopen.

Volgend op onze tocht staat Monument Valley, oftewel het decor van de western films en van sommige reclameclipjes. Om erdoorheen te rijden volgen we een Dakar route die beter te nemen is met een 4x4, maar met onze huurwagen lukt het ook. De naam van dit Nationaal park, ook van de Navajo’s, kan niet beter gekozen zijn. Monumenten zijn het, de rotsformaties die we tegenkomen. Er is een rots die volgens ons de vorm heeft van een theepot. Dus wordt het liedje gezongen : 'ik ben een theepot met een ronde buik, hier is mijn oor en daar is mijn tuit'. (de ganse weg lang).

We ontdekken een totem en Filiep, Marjolein en Ewout gaan zelf aan de slag om ook te poseren als totem.  (zie foto) Er hangt zelfs een regenboog in de lucht bij de rotsen. Speciaal. Ik had het niet verwacht, maar ontdek dat hier ook mensen wonen. Hier en daar is een privé weg. Kinderen hollen voor ons uit met honden of hobbelen op hun kleine fietsen vooruit. Uiteraard zijn ook hier de mooie zilverjuwelen te vinden, gecombineerd met halfedelstenen. De verjaardagen en feestdagen zullen redelijk indiaans getint zijn.

We blijven ’s avonds eten met zicht op Monument Valley. Het zicht ontroert ons terwijl we onze Navajo gerechten veroberen. We kunnen niet mooier afronden. 

Deze nacht ligt onze slaapstek in Chinle, nog een twee uur rijden verder. De dag is nog maar eens volledig volgeboekt omdat er altijd meer te zien is dan we tijd hebben. Ik vraag me af waarom ik in hemelsnaam boeken heb meegebracht. Er is nog geen vrij moment geweest om die open te slaan.
Zelfs de blog schrijf ik vaak onderweg al in de auto.
Formidabel veel warme groeten.
Have a good day
LIefs
Annemie

20-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

We spelen een spel vandaag J

En we hebben nodig : een nationaal natuurpark, een fototoestel en een koppel goeie ogen.

Check. Het natuurpark is vandaag Bryce Canyon, fototoestel en een koppel lenzen zijn in de aanslag (Marjolein is vaak de fotograaf van ons gezelschap) en de ogen hebben we ook niet in onze zakken.

Ik geef de opdracht om minstens zeven wilde dieren te vinden. Dat moet haalbaar zijn, want er zitten arenden, prairiehonden en een soort leeuwen in dit park. En iedereen bijt zicht vast in de uitdaging. Terwijl Bryce Canyon zelf natuurlijk ook een bijou is. Maar er hangt onweer in de lucht en we weten nog niet welk stuk we uiteindelijk zullen kunnen zien.

We trekken eerst een stuk met de auto tot op het einde van de Canyon en bezoeken onderweg de mooie zichten van ver. Bij de natuurlijke boog, gilt iedereen spontaan ‘wow’. De volledige Canyon is van bovenuit al indrukwekkend. De terracotta kleuren gaan over van donker oranje, naar zalmroze, over lichtgeel en wit. De gesteenten zijn uitgesleten in lagen en wat overblijft zijn kunstwerken die alleen moeder natuur kan bouwen (merk je het dat ik al een beetje onder invloed ben van de indianengemeenschap waarin we terecht zijn gekomen?)

Er hangt nog steeds onweer in de lucht die ineens begint los te barsten. Regen, hagel, bliksem, donder. Het is echt te gevaarlijk om nog op een hoog punt de canyon te bewonderen. Dus nemen we eerst onze picnic en hopen dat de zon weer zal stralen daarna. Maar dat is niet zo.

Toch kunnen we het mooie van de canyon echt niet laten liggen, dus trekken we trui en regenjas aan (even een zoektocht in de valiezen) en kiezen we even later toch voor een tocht naar beneden in de Canyon. We gaan zelfs voor de Navajoloop die omschreven staat als ‘toch-iets-lastiger’. De doortocht fascineert ons zodanig dat we er even niet aan willen denken dat er ook nog een klim volgt. De foto’s volgen elkaar op in hetzelfde tempo als de wisselende beelden die we tegenkomen. Op onze weg valt meteen op hoe broos de gesteenten zijn. Zelfs met de hand kunnen stukken afbrokkelen. Het lijkt een beetje op klei die bijna droog is. Terwijl we blijven dalen en kronkelen door de canyon, blijft het regenen, donderen en bliksemen. Als extra animatie kan dat wel tellen. We moeten zelfs heel even schuilen als er teveel water naar beneden komt.

De regent veranderd ook het pad, merken we ineens aan de wandelaars die uit de andere richting komen. Een aantal mannen hebben met de kleigrond, die nu zacht is geworden, oranje indianen tekeningen op hun gezicht gemaakt. Hun voeten hebben een modderig oranje rand.

Het duurt niet echt lang eer onze voeten er net zo modderig uitzien. Het pad gaat intussen terug naar boven en we stapglijden onze weg verder. Een sportieve uitdaging die we allemaal heel erg tof vonden. Bryce Canyon krijgt van ons allemaal een sterretje.

En de opdracht begint ook te slagen. We hebben op dit moment :
een Woestijnvos : uit death Valley
een roodneusbij : volgens Ewout is dat ook een wild dier
een bruine beer : een levende in Yosemite, een koddig pluche uit Bryce Canyon
een kudde eekhoorns : die zitten echt overal en kunnen best gevaarlijk zijn
een koppel herten
salamanders in allerlei kleuren
een heel vreemde grote groene rups
en ik vergeet er hier ter plekke nog wel een aantal
maar de dierenzoektocht gaat gewoon verder

’s Avonds gaan we eten bij een Mexicaan (tja, waarom ook niet) in het stadje Kanab. Een verassend Hollywoodstadje waar het thema cowboy en Indiaan breed uitgesmeerd wordt.

Onze eindbestemming ligt in Page, waar we ontdekken dat de supermarkt hier dag en nacht open is. Om iets van alcohol te mogen kopen moest iedereen onder de leeftijd van 40 jaar zijn paspoort tonen. Filiep hoopt alleszins nog dat de kassière  zijn paspoort zal vragen. Ze twijfelt wel even , maar doet het niet ;-).

19-08-2013, 07:12 geschreven door Annemie Dufromont  

Vandaag weten we zelfs niet goed hoe onze dag eruit zal zien. We zijn toegekomen in een stad die pas in 1956 is opgericht toen ze een dam bouwden bij de Colorado rivier en de canyon onder  water liep. Mijn plan was om de antelope Canyon te bezoeken en als het even kon ook de rainbowbridge. Anders dan de gelijknamige brug bij Canada is dit een natuurlijke boog, de grootste zelfs.

Even leek het erop dat we de canyon moeten laten vallen. Omdat deze alleen te bezoeken is met een gids, moet er gereserveerd worden en dat was ons nog niet gelukt (we deden wel de moeite om dagen vooraf een plek te bemachtigen). Iedereen die de canyon zag, was heel erg lyrisch over wat ze zagen. Het zonlicht komt op het middaguur de smalle kloof in en kleurt de wanden van de canyon in verschillende tinten, wat een magisch schouwspel oplevert.

Dus dat wilden we toch wel eens zien en we hadden er zelf enige tijd en moeite voor over. Zonder reservatie zijn we in de rij gaan staan. Deze plek behoort toe aan de Navajo indianen en het is eigenlijk de eerste keer dat we op hun domein komen. De rij om een ticket te bemachtigen is lang en omdat het geen zin heeft om met z’n vieren aan te schuiven, gaat de rest naar de supermarkt (dat is op zich al een avontuur om al die verschillende producten te zien staan).

En yes, als ik tegen 12u dan toch een ticket kan bemachtigen voor een geleidde toer, voelt het alsof ik het gouden ticket gewonnen heb om naar de chocoladefabriek van Willie Wonka te gaan. Yes, yes, zo kan het dus ook.

We rijden (hobbelen, hotsen, botsen) eerst een stukje met onze gids mee achterin een open truck. Al de gidsbeurten worden gegeven door Navajo indianen. De onze is een formidabele fotograaf die tussen zijn uitleg door steeds weer ons fototoestel overneemt om bijzondere plaatjes te maken. Hoe hij het doet weet ik niet, maar wat hij fotografeert, ziet er altijd uit alsof het uit een boekje komt. Met de inval van het licht, maakt hij een foto van Marjolein als vlinder. Hij haalt de vormen uit de door de natuur gevormde stenen (een kleine olifant, de gezichten van dieren, mensen…)

Ik weet niet waarom maar er is een dame in het gezelschap die steeds weer de regendans begint te zingen en onze gids doet naarstig mee. J We zijn heel content dat we dit stukje toch nog hebben kunnen bekijken.

De dag is nog lang niet om als we verder ook Glen Canyon gaan bezoeken en de hangende tuinen met orchideeën. De bloemen bloeien niet meer maar de plek is zo ‘zen’. Rondom ons, in een straal van tien kilometer of zo (de afstanden zijn heel moeilijk in te schatten hier) is niets te zien dat aan mens doet denken. Alleen de terracotta rotsen, de oranje platteau’s van plakken steen, de cactussen en ander groen. Hier kom ik echt tot rust. En hier zou ik best wel kunnen blijven zitten tot de avond valt en er vast weer andere dieren uit hun holen komen gekropen.  

19-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont