|
|
|
Woorden kunnen alles |
Wil jij deze blog graag volgen? Tik dan eenvoudig jouw mailadres in de mailinglijst (rechts). Ik hou je op de hoogte van nieuwe berichten.
Zomerse groeten,
Annemie. |
|
18-08-2013 |
Go West dag 15 - 17 augustus : spannend in Bryce Canyon |
Dag 15, 17 augustus : Avontuur in Bryce Canyon
We spelen een spel vandaag J
En we hebben nodig : een nationaal natuurpark, een
fototoestel en een koppel goeie ogen
Check, het natuurpark is vandaag Bryce Canyon, fototoestel en
een koppel lenzen zijn in de aanslag (Marjolein is vaak de fotograaf van ons
gezelschap) en de ogen hebben we ook niet in onze zakken.
Ik geef de opdracht om minstens zeven wilde dieren te
vinden. Dat moet haalbaar zijn, want er zitten Arenden, Prairiehonden en bergleeuwen in dit park. Iedereen bijt zicht vast in de uitdaging. Terwijl
Bryce Canyon zelf natuurlijk ook een bijou is. Maar er hangt onweer in de lucht
en we hopen dat we toch nog een stuk in de Canyon kunnen zien.
We trekken eerst een stuk met de auto tot op het einde van
de Canyon en blijven onderweg hangen voor de verzichten. Bij de natuurlijke
boog, gilt iedereen spontaan wow. De volledige Canyon is van bovenuit
indrukwekkend. De terracotta kleuren gaan over van donker oranje, naar
zalmroze, over lichtgeel en wit. De gesteenten zijn uitgesleten in lagen en wat
overblijft zijn kunstwerken die alleen moeder natuur kan bouwen (merk je het
dat ik al een beetje onder invloed ben van de indianengemeenschap waarin we
terecht zijn gekomen?); Het valt ook op dat haast iedereen beroert wordt door wat ze zien. Jonge koppels vallen mekaar van pure emotie spontaan in de armen en beginnen te zoenen. Dat zag ik ook al in Death Valley gebeuren. Of hoe een brok onversneden natuur een mens zo van zijn sokken kan blazen.
Er hangt nog steeds onweer in de lucht. Die begint ineens los
te barsten. Regen, hagel, bliksem, donder. Het is echt te gevaarlijk om nog op
een hoog punt de canyon te bewonderen. Dus nemen we eerst onze picnic (min of meer beschut) en hopen
dat de zon weer zal stralen daarna. Maar dat is niet zo.
Het mooie van de canyon kunnen we echt niet laten liggen,
dus trekken we trui en regenjas aan (even een zoektocht in de valiezen) en
kiezen we even later toch voor een tocht naar beneden in de Canyon. We gaan
zelfs voor de Navajoloop die omschreven staat als toch-iets-lastiger. De
doortocht fascineert ons zodanig dat we er even niet aan willen denken dat er ook
nog een klim volgt. De fotos volgen elkaar op in hetzelfde tempo als de
wisselende beelden die we tegenkomen. Op onze weg valt meteen op hoe broos de
gesteenten wel zijn. Zelfs met de hand kunnen we stukken afbrokkelen. Het lijkt
een beetje op klei die bijna droog is. Terwijl we blijven dalen en kronkelen
door de canyon, blijft het regenen, donderen en bliksemen. Als extra animatie
kan dat wel tellen. We moeten zelfs heel even schuilen als er teveel water naar
beneden komt.
De regen verandert ook het pad, merken we ineens aan de
wandelaars die uit de andere richting komen. Een aantal mannen hebben met de
kleigrond, die nu zacht is geworden, oranje strepen op hun gezicht
gezet, als Indianen. Hun voeten hebben een modderig oranje rand.
Het duurt niet echt lang eer onze voeten er net zo modderig
uitzien. Het pad gaat intussen terug naar boven en we stapglijden onze weg
kleverig verder. Een sportieve uitdaging die we allemaal heel erg tof vonden. Bryce
Canyon krijgt van ons allemaal een sterretje.
s Avonds gaan we eten bij een Mexicaan (tja, waarom ook
niet) in het stadje Kanab. Een verassend Hollywoodstadje waar het thema cowboy
en Indiaan breed uitgesmeerd wordt.
Onze eindbestemming ligt in Page, waar we ontdekken dat de
supermarkt hier dag en nacht open is. Om iets van alcohol te mogen kopen moest
iedereen onder de leeftijd van 40 jaar zijn paspoort tonen. Filiep hoopt
alleszins nog dat de kassière zijn
paspoort zal vragen. Ze twijfelt wel even , maar doet het niet ;-).
|
|
|
|
|
Go west : dag 14, 16 augustus : byby Nevada, Hello Arizona en Utah |
Ik had het Marjolein en Ewout beloofd. Heel simpel hoor. Gewoon eens op tijd op onze slaapstek aan te komen om rustig van alles te genieten en ook tijd te hebben om te eten. Gisteren was het net even anders, Het was al heel laat tegen de tijd dat we er konden over nadenken om aan tafel te gaan We hebben natuurlijk al wel lekker getafeld, van Koreaans, naar Italiaans..... lekkere dinges allemaal. Gisterenavond stond er, wegens gebrek aan iets anders (echt waar), burger op de menu voor mij alleszins een once-in-a-life-time-experience.
Dus vertrokken we vanuit het hotel met de allure van Vegas. Een vreemde slaapstek echt waar, we gingen ontbijten en moesten door de goktent tot bij het restaurant. Er zaten al (of nog?) mensen aan de toestellen, helemaal gehypnotiseerd. Na het ontbijt zaten ze nog net identiek zo in dezelfde houding. Alleen een wijsvinger bewoog op de knoppen. We waren het er allemaal over eens, dit is een soort moderne vorm van bejaardentehuis, toch op deze plek.
In Vegas haalden we onze lunch en konden alvast al eens proeven van wat de voorstad aan 'must-have-dingen' heeft te bieden (zie ook foto).
Na Vegas (ook al eens leuk om al een eerste blik te werpen op de strip) mocht ik Nevada uitrijden en Arizona en Utah binnenrijden, met steeds weer wisselende decors, van woestijn naar groene stukken en verder rood/oranje bergen. We zullen in deze staten nog mogen voelen dat het uur heel erg wisselend is. In principe komen we nu in een andere tijdzone terecht, een uur dichter bij Europa, dus tellen we vanavond een uur bij. Maar in de indianen reservaten houden ze dan weer het uur van Californië omdat ze het zomeruur niet gebruiken. Dus is het niet zozeer de vraag 'Hoe laat is het nu?', maar 'zitten we bij de Indianen of niet?'
Tijdens de verdere rit naar Bryce Canyon (als ik niet meer aan het stuur zit uiteraard) specialiseer ik me nog in het 'uit de auto fotograferen van vrachtwagens'. Heel erg boeiend allemaal.
En we konden eindelijk eens rustig toekomen in onze kamer.
Het was een doorreisdag dus naar Bryce Canyon en we lieten Zion park vallen Maar iedereen was supercontent
liefs
|
|
|
|
16-08-2013 |
Go West dag 13, 15 augustus : van Mono Lake naar Death Valley |
Vandaag starten we de dag met een ontbijtje op ons terras
met zicht op Mono Lake. Qua eten hebben we al veel gehad maar dit nog niet. De
variatie is nooit ver weg hier op reis.
We zijn van plan om toch het meer eens van dichtbij te gaan
bekijken en we kunnen het onszelf gemakkelijk maken door de auto te parkeren
dichtbij en zo een minuut of zo naar het meer te stappen om daar de wonderlijke
witte constructies uit een soort kalksteen te bewonderen. Maar we gaan voor een
avontuurlijker tocht (een uur of meer, ik heb geen benul van tijd zonder
uurwerk) door vanuit het bezoekerscentrum helemaal naar beneden te lopen, door
de droge bolvormige struiken. Er loopt geen pad naar toe, dus mag Ewout voor
spoorzoeker spelen.
Maar we geraken er, weliswaar redelijk dorstig allemaal (de zond gloeit). We ontdekten intussen ook heel mooie flora, al is die in de
hete zomerzon niet zo uitbundig aanwezig. En door die extra moeite die we
deden, is het een beloning om aan het meer te geraken. De meeuwen en andere watervogels zoeken er hun lunch de witte bouwsels die in en uit het water staan geven het geheel iets feeëriek. Die Tupa's stonden vroeger in het water, maar in nog geen eeuw tijd is dat waterpeil van het meer met twaalf meter gedaald, zodat ze daardoor nu boven water uitkomen of zelfs op de oever staan. In het water waden met blote voeten is er trouwens niet bij, want er stijgt een bijzondere geur uit het water op. Bovendien hebben we de zwermen kleine vliegjes aan de oever, liever niet aan onze voeten hangen.
Daarna gaat onze tocht verder naar Death Valley. Dé plek
waar goudzoekers vroeger en zelfs recent nog een koppel Nederlanders,
doodvielen van de warmte. Zeg nu zelf, wie wil hiernaar afzakken? Naar de plek waar de heetste temperatuur op aarde is gemeten (57)C)
Ik durf bekennen, voor de reis had ik niet veel trek om in
deze plek door te trekken, maar de vallei ligt toevallig wel op de route die we
nemen en andere reizigers waren vol lof.
We hadden het plan om net voor Death Valley nog even te
picniccen aan een groot meer. Een goed idee toch? Onder een boom, bij een
bankje aan het water. Onze voeten intussen wassen, want die slaan wit uit van
mono lake.
Het dorp bij het meer ziet er heel erg verlaten uit als we
toekomen, een beetje creepy zelfs. Een kruising tussen een verlaten camping met
Caravans en een stort voor wagens. Een meer is zelfs niet meer te vinden. Alleen een opgehangen surfbord waarop de letters bijna zijn
weggesleten, doet vermoeden dat hier vroeger inderdaad een prachtige plas water
moet hebben gelegen. Toch heeft ook deze verroeste plek, die
verlaten lijkt, zijn charme. Alle verlaten wagens, huizen, stukken straat hebben hun verhaal te vertellen, waar wij alleen maar kunnen naar raden.
Het begint intussen al aardig op te warmen, we halen 40°C.
En het zal nog warmer worden.
Als we Death Valley binnenrijden, bedenken we nog dat een
kenner deze vallei omschreef als een hele hoop niets. Toch doen we er een
knappe vijf uur over om 180 km door de vallei te rijden. Deze
plek is meer dan 7000 km² groot, dus we doorkruisen alleen van west naar oost (het korte stuk)
Er is dus wel een heleboel te zien en we stappen vaak uit de auto. Intussen loopt
de temperatuur nog op. Toch houden we voor onszelf een tijdje vol dat het
allemaal wel meevalt, er is zelf een beetje (warme) wind.
Op een piekmoment halen we 50°C en dan heeft
uitstappen inderdaad iets van een sauna binnenstappen.
Toch blijft deze plek heel erg wonderlijk doordat je op de
bergen rondom de verschillende kleuren van aardlagen kan zien. Ook het dal
verandert steeds van uitzicht tijdens onze route. We zien zandstormen in de
verte en tussen de droge bolvormige struiken staan creaties die van ver op
grote cactussen lijken maar toch een soort van palmboom blijken te zijn. We
verwachten elk moment een gier te zien overvliegen. Tegen de avond bereiken we Badwater. Vertaal dat woord maar
letterlijk slecht water. De paarden van de goudzoekers die hier kwamen
drinken, lang geleden, vielen meteen dood. Deze witte vlakte, 80 m onder het
zeeniveau, krijgt nog iets extra speciaals doordat de zon de bergen begint te
raken. Onze schaduwen worden superlang. Hier ligt verwonderlijk nog wel een plasje water. Hier en daar graven toeristen zelfs naar het grondwater.
Even later komen we aan Zabriskies point als de zon zijn
ondergang achter de bergen echt is begonnen. Het is intussen al laat geworden,
maar we kunnen niet anders dan hier ook te stoppen om te bewonderen, omdat per minuut de kleuren
rondom veranderen door de zonsondergang. De bergen kleuren van geel, naar
oranje, naar rood en donkerpaars. Bij het vallen van de avond ontmoeten we de kleine woestijnvos die nu bij het koeler worden, zijn hol uitkomt. Ik durf bekennen dat ik hier graag nog eens terug zou komen, misschien in een ander seizoen en ook om andere stukken te ontdekken.
|
|
|
|
15-08-2013 |
Go West dag 12, 14 augustus. Een brok Yosemite en een ontdekking van Bodie |
Het is echt heel tof om nog wat langer in Yosemite rond te
kunnen hangen. De vallei laten we beneden liggen. We nemen de tijd om naar Glacier point te gaan, het zuidelijke hoge deel van Yosemite. Langs de route
hebben we steeds wisselende zichten van de vallei en de rotsen voor ons. We
kennen de Franse Alpen al wel, maar deze plek is toch anders en op zijn eigen manier
groots door de meters en meters hoge sequoia's. In Mariposa grove staan er zelfs die 3000 jaar oud zijn, maar deze oude mannen en vrouwen kunnen we geen bezoekje brengen.
Net bij het verlaten van Glacier point, hangt er
voor ons ineens een jongen uit zijn raam, enthousiast wijzend naar iets tussen
de bomen. En yes, we spotten hem. Een kleine beer die rustig naar ons toekomt.
De fototoestellen doen overuren.
Dan zetten we koers naar de Tioga pas, de route die het meest noordelijk in de hoogte ligt en niet open is in de wintermaanden door de sneeuw. Ook hier krijgen we bij elke nieuwe bocht een ander zicht, andere tinten van geel naar oker, bruin en oranje. We vreten kilometers, maar dat blijkt nog steeds helemaal niet erg te zijn, want de eindeloze zichten van bergen afgewisseld met grasland en meren zijn zalig om te bewonderen. Ik trek onderweg foto's en Filiep filmt af en toe het landschap. We willen hier niet riskeren om sneller te rijden dan toegelaten zodat we op dit rustige tempo ruim de tijd hebben om rond te kijken. Af en toe heb ik zelfs een jurasic park gevoel (dat stuk uit de film wanneer de gasten met een auto door de natuur rijden en de dino's tegen komen). We zien geen prehistorische dieren, maar het kon wel in dit kader.
Daarna rijden we verder noordwaarts richting Bodie. Dit is volgens heel goeie bronnen echt het mooiste spookdorp in het Westen. De weg ernaartoe is lang en we rijden ook vijf kilometer over een rotsachtige weg. Maar het is meer dan de moeite. Zoals in alle spooksteden in het wilde Westen zochten ook hier goudzoekers naar al wat blonk. Deze plek bloeide en werd een middelgrote gemeente tot in 1930 een brand uitbrak. Wat nu overblijft is zo indrukwekkend om te zien (ik weet het, ik val in herhaling) omdat zoveel is nagelaten van hoe de mensen vroeger leefden. Net of plots iedereen bij een belteken het dorp verliet. We komen een kerk tegen inclusief het meubilair, een saloon met de flesjes nog op de toog, ik zie er zo mijnwerkers zich te pletter drinken aan de likeur en daarna de vuist op gaan, een school en banken met boeken, de liniaal om de kinderen stil te krijgen een gevangenis met die dikke tralies aan de deur, van de bank is de voorkant en de deur naar de kluis over, de huizen hebben bedden, kasten, spiegels, het behang begint los te komen, er liggen nog kleren de winkel heeft een weegschaal staan met gewichten, de blikken koffie staan in het rek en de pillendoosjes met aspirine liggen klaar en ..... We kunnen hier een foto album bijeen samenstellen, dat wordt lastig straks om te selecteren.
Bij de ondergaande zon keren we terug zuidwaarts naar Mono lake, een meer waar het zout in vreemdsoortige bergen in het water ligt. Het lijkt een beetje op het natte zand dat we vroeger door onze vuist lieten lopen om er figuren mee te maken, maar dan groter. Het is mooi geweest vandaag We sturen je van hieruit veel liefs Annemie
|
|
|
|
|
Go West dag 11 - 13 augustus, Yes, we zitten in Yosemite (California) |
Als toerist ontdekken we steeds weer nieuwe dingen. Een
gewoon ontbijt is al een ontdekking op zich. Het duurde even voor ik snapte dat het apparaat
waar ik kon kiezen tussen twee smaken, eigenlijk deeg liet lopen voor de wafels
(bijna had ik ervan gedronken). Dus vandaag stonden op de menu paarse wafels
met blauwe bessen erin, probeer dat thuis ook maar eens.
En dan, Yes, we zijn er geraakt. Yosemite is het eerste
nationale natuurpark op onze menu. De vraag is vooral Komen we hier een beer
tegen? De toegangskaart die we aanschaffen voor de natuurparken in het Westen
is een jaar geldig. Dus diegenen die van plan zijn deze kant uit te komen voor
13 augustus 2014 mogen hem verder opgebruiken. Wie het eerste vraagt, krijgt
hem. (niet inclusief het vliegtuigticket tot hier, of wat dacht je )
Maar dus, Yosemite. We stoppen meteen al bij de ingang om
ons helemaal alleen te voelen te midden deze vallei. We picniccen op een platte
rots in de rivier en gelukkig heeft Ewout een goeie reden om het water in te
plonsen. Hij mag de fles water redden die naar beneden rolde. Al gauw zitten we
allemaal half of helemaal in het water.
In de vallei nemen we de route naar mirror lake het meer
tot bij de half Dome. Deze afgebolde rots is bijna een km hoog en verloor een
kwart van zijn volume aan gletsjers die stukken rots meesleurden. In het meer
spiegelt de rots als er water genoeg staat, maar dat is nu niet het geval. We
wandelen over de bodem van het meer, tot bij een restje water en blijven genieten van deze rustige brok natuur. Overal waar we lopen geurt het naar hars.
Op de terugweg houden we nog even halt bij El Capitan, deze kapitein is met
zijn 7569 voet (reken maar uit naar meter) uniek omdat hij een van de grootste
vrijstaande rotsen is ter wereld. s Avonds zien we het zachte licht op de
rotsen vallen. Zoals wel vaker bij toffe vergezichten laat ook dit park zich heel moeilijk in een foto vangen.
We verlaten het park langs de vele tenten tussen de bomen en
laten het park weer aan de beren. Her en der staan de boxen die alleen door
mensen kunnen geopend worden als bescherming tegen deze dieren. Wij zagen nog geen
beer en zijn van plan Amerika niet te verlaten voor we er eentje tegen komen.
|
|
|
|
|
Go West: Dag 10 - 12 Augustus : Monterey, Blauw, Blauw, Blauw |
Mag ik eerst nog heel even over Santa Cruz hebben van gisteren? We bleven
er eigenlijk hangen omdat daar nog een stuk van de Spaanse overheersing overgebleven is.
Zon twee eeuwen geleden vielen hier allerlei culturen binnen en ze lieten
allemaal hun sporen na. De Italianen waren de pioniers voor de sardienen
industrie. De Spanjaarden lieten ook hun cultuur achter en dat merkten we aan
de latin dansers op het strand. Ook de flower power bloeit hier nog een beetje, mannen gaan slagerij van Kampen achterna door slagwerk te brengen op plastic emmers en potten en pannen (rond de
buik gebonden). De kledij van de mensen is nog een beetje 'laat maar waaien' maar dit mooie wordt door de allesoverheersende boardwalk een beetje weggedrukt.
Vandaag proeven we van Montery en het is spannend omdat we
deze keer nog niet weten waar we s avonds gaan slapen. Zullen we wel kunnen slapen? Of moeten we in de auto kamperen?
Langs de baai van Montery roepen de zeeleeuwen ons
dichterbij (het lijkt eerder op een stevig potje balken van een ezel). Hoe groot
die kollossen ook mogen zijn, ze blijven schattig, met die grote ogen
waarmee ze af en toe eens naar ons gluren. Hoe langer ik blijf kijken naar hoe
ze over de rotsen naar boven klimmen met hun grote vinpoten en handachtige
achterpoten (als een staart), hoe boeiender ik hen vind. Ze krabben over hun kin en
achter hun kleine oorschelpen met hun achterpoten. Met hun vinpoten wrijven ze
zich over hun rug of omarmen ze mekaar. Enige nadeel, die beesten stinken ferm uit hun bek.
De meer dan handgrote zeesterren in het water zijn ook
machtig om te ontdekken tussen het wier. Ze zijn niet alleen rood of oranje
maar ook helderblauw-groen. Zoveel moois ligt te rapen in de Pacific Oceaan die
alle tinten van blauw draagt met hier en daar een vleug blauw-groen erdoor. Ook
in deze stad werden vroeger blikjes vis dichtgelast. De oude gebouwen (alle vis
is op, dus die industrie is platgevallen) zijn ook hier heel tof heringevuld,
o.a. met restaurantjes. Een uitgehold brood met soep gevuld is de specialiteit.
Het brood daarvoor wordt gebakken in Boudin, de bakkerij die we in San
Francisco zagen.
De mannen zijn ook al in hun nopjes want we arriveren net te
vroeg om het jaarlijkse en heel bekende oldtimer concours mee te maken. (gelukkig, denk ik dan). Dus
zijn we net op tijd om al die oude wagens te zien uitladen. Op de Highway 1
kwamen we de afgelopen dagen al meer Mustangs tegen dan er totaal In België
rondrijden. Dus nu kunnen Filiep en Ewout zich verlekkeren.
Dan is het echt tijd om het land in te trekken. En meteen
heb ik een Thelma en Louise-gevoel. Terwijl we langs de golvende velden passeren die alle tinten van geel en lichtbruin kleuren (het regen hier voor
het moment niet meer de komende maanden, dus ligt alles dor) heb ik zin om met
de voeten op het dashboard en het raam open luid mee te zingen op Paradise by
de dashboard light. We hebben onze jukebox mee, die Marjolein en Ewout
onderweg mogen bedienen. De gele tinten worden afgewisseld met zwarte koeien die op de
onmetelijke vlakte staan te grazen, hier en daar een kudde witte paarden,
wijngaarden en olijvenbomen. Nooit had ik durven hopen dat cruisen door het binnenland zo
tof kon zijn. De weg voor en achter ons is haast leeg, het is een cliché maar je kan hier inderdaad eindeloos lang rechtdoor blijven
rijden.
We komen onderweg een opgelapte mobilhome tegen (een oude
lichtbruine bus) waar ik heel graag een plaatje van had gemaakt. Er hangt een
jongeman met hoofd en schouders naar buiten, uitbundig te zwaaien. Op zijn kroezelharen zit een
zonnebril. Door het raam zwaait hij naar ons en roept waar gaan jullie naar
toe? (onze auto draagt de nummerplaat van Illinois, dus niemand ziet waar we vandaan
komen). Als groet stuurt hij ons nog een peace.
Vanaf dat moment hou ik het fototoestel startklaar om vb.
onderweg de brievenbussen te trekken die in groepjes staan bij het begin van
elke weg, of een kiekje te nemen bij de plaats waar ze autos verkopen. De garage is volledig versierd met glinsterende
slingers (Ik dacht echt dat in films dat overdreven werd, maar het is dus echt
zo kitcherig). We komen ook hier en daar
een ranch tegen en we verbazen ons over de vele Amerikaanse vlaggen die overal
gehangen worden aan bijna elke beschikbare palen of huizen. Mochten we dus een second of zo vergeten zijn dat we in Amerika zitten, dan worden we daar gauw genoeg aan
herinnerd. Zouden wij een Belgisch vlagje ophangen aan onze auto?
Ons plan was om in Mariposa een motel te zoeken, die plek
ligt maar een klein uur van Yosemite Nationaal park af. We weten zowiezo zeker
dat alles daarachter vol zal zitten, maar merken algauw dat ook in Mariposa alle motels
volledig vol zitten. Een dame aan de receptie is zo vriendelijk om ons verder
te helpen. We mogen zelfs haar gsm gebruiken want al onze toestellen weigeren
hier dienst (We hadden ons nochtans goed voorzien en zelfs in New york nog een
toestel gekocht).
Dus keren we in de piepedonker een stuk terug op onze weg,
met de maan die ons gezelschap houdt (ziet die er nu anders uit dan thuis? Jawel) en
een sterrenhemel om U tegen te zeggen want hier is geen lichtvervuiling. Och my god de dagen zijn hier ferm gevuld Groetjes Annemie en C°
|
|
|
|
12-08-2013 |
Go west : Dag 9 - 11 augustus, eerste echte tocht door het, niet meer zo, wilde Westen |
Vandaag voor het eerst neemt de wagen het werk over van onze
voeten en daar hebben we echt niets op tegen.
Als je er sfeer met geluid bij wil, zet dan born to be wild
op terwijl je leest, want ze rijden vandaag over highway 1. Europeanen kunnen
deze snelweg kennen, omdat ze hier testen doen met electrische autos
(California is één van de voorbeeldstaten qua mileubewustzijn). Tijdens Top Gear worden daarom ook vaak beelden gebruikt uit deze streek.
We ontbijten eerst
met Amerikaanse pannenkoeken die ik nu eens vers zie klaarmaken door Caroline.
Carl holt nog snel om Mapple sirop (esdoorn siroop) die overbekend is hier,
maar eigenlijk vanuit Canada komt. Ach ja, alles ligt niet zo ver uiteen.
We geven Caroline en Carl bij vertrek zowel een Amerikaanse
hug als een Europese zoen. Het zal weer tot december duren eer we mekaar
ontmoeten, maar de menu blijkt nu al vastgelegd voor de volgende date.
Santa Rosa (waar we logeerden) ligt even ten Noorden boven
San Francisco, dus we nemen de weg van gisteren terug om verder door te trekken
naar Monterey dat zuidelijker ligt. Maar eerst houden we halt voor een picnic ter hoogte van de
golden Gate Bridge. We merken constant dat het weer per aantal km heel fel
verandert, afhankelijk van het vocht dat van over zee komt. Dus nu trekken we
een trui aan (muts en sjaal waren ook welkom geweest) om met zicht op de
Pacific een hap te eten.
Ewout zorgt voor animatie als hij zijn beroemde
eetsamenstellingen aan de man brengt. Hij maakt een kuiltje over de
volledige lengte van zijn banaan, vult dat op met nutella en geniet zo van een
banana split zonder ijs (iets fris hebben we echt niet nodig). Voorbijgangers
wijzen naar hem en zo leren ze ook alweer een goeie combinatie kennen.
Bij de baai van Santa Cruz (net voor Monterey) is het dan weer gezellig
warm, we gooien een hoop lagen af en vergapen ons aan de Board Walk, dat niet
meer maar ook niets minder blijkt te zijn dan een pretpark aan de kust over de
lengte van het strand. Een aantal attracties krijgen een sterretje, de Carrousel
die in 1920 in de staat New York is gebouwd en nog steeds rondjes draait en de Giant
Dipper een houten roetsbaan die origineel gebouwd is in 1894.
Daarna trekken we verder naar Montery, nog een uurtje
zuidelijker, maar ineens is de mist daar weer en hebben we opnieuw een trui
nodig. We gaan eten op een plek dat me nog het meest doet denken aan de
interieurs van de sprookjesverhalen van de Efteling. Het zou me helemaal niet
verbazen als ineens de wolf van de 7 geitjes kwam opdagen.
Vaak heb ik het gevoel een figurant te zijn in een film
die zich hier toevallig afspeelt, een mooi verhaal trouwens, en we kunnen
absoluut nog heel veel leren van de mensen hier. We krijgen intussen het
gevoel dat we al een maand of zo van thuis weg zijn. Toch hebben we nog een
hele tijd in het westen tegeoed. Gegroet en machtig veel zomerse groeten
God bless ye,
Annemie
|
|
|
|
|
Go west : Dag 8 - 10 augustus, stokoude generaals onderweg |
Vandaag laten we San Francisco achter ons omdat we in Mill
Valley een afspraak hebben. Eindelijk ontmoeten we familie die ons heel wat
tips gaf voor deze Amerika reis. Maar we vertrekken niet zonder een picnictas
te laten vullen bij Boudin. In deze bakkerij zie je de bakkers aan de
etalages bezig de broodfiguren te vormen van o.a. trams en schildpadden. Tip voor
wie deze kant uitkomt, boek een hotel zonder ontbijt en kom de eerste maaltijd
van de dag her samenstellen. Het is gewoon te lekker om deze bakkerij links te
laten liggen.
De mist is weer opgetrokken als we de Golden Gate bridge
overrijden. En buiten de stad doet het decor nog veel meer aan Amerika denken :
de Amerikaanse vlaggen die aan gebouwen als waaiers zijn gevouwen, de houten
huizen met verandas voor de deur, het dorre gras. Omdat het hier maar een
aantal maanden per jaar regent liggen de heuvels er het grootste deel van het
jaar goudgeel bij.
In Mill Valley ontmoeten we Caroline en Carl, en we kunnen
meteen samen met hen de picnic verorberen, een heerlijk rustig en bijpraat
moment. Voor het bijpraten hebben we trouwens de hele verdere dag de tijd, want
we trekken een stukje verder naar het noorden om er de stille oceaan (the Pacific
Ociaan) te zien kletsen tegen de zwarte
rotsen die met hun voeten in het water staan. Het beeld lijkt heel erg op dat
van Big Sur, dat verder naar het zuiden ligt onder Monterey. Filiep heeft
ontzettend veel trek om zijn tenen in het water krijgen. Het hete zand waar we
onze voeten in woelen en het helderblauwe water die het zand opgerolt lijkt nog
meer Amerikaans door de surfers die zich hier op de golven wagen.
Carl merkt op dat waar ook ter wereld er formidabele
gelijkenissen zijn. Overal op het strand bouwen kinderen zandkastelen en
animeren de papas en de mamas hun kroost ongeveer op dezelfde manier. Wat wel
anders is, is dat er hier heel veel Aziatische mensen rondlopen, die naar hier
gekomen zijn als gastarbeiders voor het bouwen van de houten huizen. En. Het
water is diepblauw, de wind is van de partij zodat er allerlei vliegers in de
lucht hangen.
In het groene park achter het strand ontdekken we de zo
typische Amerikaanse Barbecue die door verschillende mensen warm wordt
gehouden. De feestjes zitten eraan te komen.
Nog dichter bij Santa Rosa en iets minder bekend bij toeristen
(velen gaan naar Muir woods, vast ook mooi ook maar druk) ligt Redwoods National
park. Ik had al fotos gezien van die hoge naaldbomen (sequoia bomen), maar het
is overweldigend (weeral) om ze hier in het echt te zien. Niet alleen omdat ze zo hoog
zijn, maar vooral omdat ze al zo lang in dit woud staan. We komen onder andere
Generaal Armstrong tegen die 1400 levensjaren telt. Dat mag al eens gevierd
worden. Het idee dat een boom er al stond in het jaar 600, die heeft toch al
eens iets te vertellen, mocht dat eens kunnen. Sommige bomen hebben inderdaad
gaten waarin een groep volwassenen kunnen staan. Misschien heb je de foto al
wel gezien van een volkswagenbusje die door een gat in de stam rijdt van een
sequoia. Daarover gaat het dus.
Omdat we, in tegenstelling met alle vorige dagen, hier
ongeveer alleen kuieren, horen we ook de raven roepen. Het is er dus rustig en
we kikken even af van het stadsgeweld van de afgelopen dagen.
s Avonds zijn we te gast bij Caroline en Carl thuis. Er
ligt vers gedraaide pasta klaar en eigen gekweekte groenten. De zelf gevangen zalm
gaat op de BBQ terwijl wij nippen van een glas ook zelf gebrouwen cider.
Een heerlijke avond, een mooie ontmoeting en dat is net wat
vakantie is, niet-moeten, ont-moeten.
|
|
|
|
|
|
Mailinglijst |
Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
|
Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
|