Dag 15, 17 augustus : Avontuur in Bryce Canyon

We spelen een spel vandaag J

En we hebben nodig : een nationaal natuurpark, een fototoestel en een koppel goeie ogen

Check, het natuurpark is vandaag Bryce Canyon, fototoestel en een koppel lenzen zijn in de aanslag (Marjolein is vaak de fotograaf van ons gezelschap) en de ogen hebben we ook niet in onze zakken.

Ik geef de opdracht om minstens zeven wilde dieren te vinden. Dat moet haalbaar zijn, want er zitten Arenden, Prairiehonden en bergleeuwen in dit park. Iedereen bijt zicht vast in de uitdaging. Terwijl Bryce Canyon zelf natuurlijk ook een bijou is. Maar er hangt onweer in de lucht en we hopen dat we toch nog een stuk in de Canyon kunnen zien.

We trekken eerst een stuk met de auto tot op het einde van de Canyon en blijven onderweg hangen voor de verzichten. Bij de natuurlijke boog, gilt iedereen spontaan ‘wow’. De volledige Canyon is van bovenuit indrukwekkend. De terracotta kleuren gaan over van donker oranje, naar zalmroze, over lichtgeel en wit. De gesteenten zijn uitgesleten in lagen en wat overblijft zijn kunstwerken die alleen moeder natuur kan bouwen (merk je het dat ik al een beetje onder invloed ben van de indianengemeenschap waarin we terecht zijn gekomen?);
Het valt ook op dat haast iedereen beroert wordt door wat ze zien. Jonge koppels vallen mekaar van pure emotie spontaan in de armen en beginnen te zoenen. Dat zag ik ook al in Death Valley gebeuren. Of hoe een brok onversneden natuur een mens zo van zijn sokken kan blazen.

Er hangt nog steeds onweer in de lucht. Die begint ineens los te barsten. Regen, hagel, bliksem, donder. Het is echt te gevaarlijk om nog op een hoog punt de canyon te bewonderen. Dus nemen we eerst onze picnic (min of meer beschut) en hopen dat de zon weer zal stralen daarna. Maar dat is niet zo.

Het mooie van de canyon kunnen we echt niet laten liggen, dus trekken we trui en regenjas aan (even een zoektocht in de valiezen) en kiezen we even later toch voor een tocht naar beneden in de Canyon. We gaan zelfs voor de Navajoloop die omschreven staat als ‘toch-iets-lastiger’. De doortocht fascineert ons zodanig dat we er even niet aan willen denken dat er ook nog een klim volgt. De foto’s volgen elkaar op in hetzelfde tempo als de wisselende beelden die we tegenkomen. Op onze weg valt meteen op hoe broos de gesteenten wel zijn. Zelfs met de hand kunnen we stukken afbrokkelen. Het lijkt een beetje op klei die bijna droog is. Terwijl we blijven dalen en kronkelen door de canyon, blijft het regenen, donderen en bliksemen. Als extra animatie kan dat wel tellen. We moeten zelfs heel even schuilen als er teveel water naar beneden komt.

De regen verandert ook het pad, merken we ineens aan de wandelaars die uit de andere richting komen. Een aantal mannen hebben met de kleigrond, die nu zacht is geworden, oranje strepen op hun gezicht gezet, als Indianen. Hun voeten hebben een modderig oranje rand.

Het duurt niet echt lang eer onze voeten er net zo modderig uitzien. Het pad gaat intussen terug naar boven en we stapglijden onze weg kleverig verder. Een sportieve uitdaging die we allemaal heel erg tof vonden. Bryce Canyon krijgt van ons allemaal een sterretje.

’s Avonds gaan we eten bij een Mexicaan (tja, waarom ook niet) in het stadje Kanab. Een verassend Hollywoodstadje waar het thema cowboy en Indiaan breed uitgesmeerd wordt.

Onze eindbestemming ligt in Page, waar we ontdekken dat de supermarkt hier dag en nacht open is. Om iets van alcohol te mogen kopen moest iedereen onder de leeftijd van 40 jaar zijn paspoort tonen. Filiep hoopt alleszins nog dat de kassière  zijn paspoort zal vragen. Ze twijfelt wel even , maar doet het niet ;-).

18-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Ik had het Marjolein en Ewout beloofd.
Heel simpel hoor.
Gewoon eens op tijd op onze slaapstek aan te komen
om rustig van alles te genieten
en ook tijd te hebben om te eten.
Gisteren was het net even anders,
Het was al heel laat tegen de tijd dat we er konden over nadenken om aan tafel te gaan
We hebben natuurlijk al wel lekker getafeld, van Koreaans, naar Italiaans.....
lekkere dinges allemaal.
Gisterenavond stond er, wegens gebrek aan iets anders (echt waar), burger op de menu 
voor mij alleszins een once-in-a-life-time-experience.

Dus vertrokken we vanuit het hotel met de allure van Vegas.
Een vreemde slaapstek echt waar, we gingen ontbijten en moesten door de goktent tot bij het restaurant.
Er zaten al (of nog?) mensen aan de toestellen, helemaal gehypnotiseerd.
Na het ontbijt zaten ze nog net identiek zo in dezelfde houding.
Alleen een wijsvinger bewoog op de knoppen.
We waren het er allemaal over eens,
dit is een soort moderne vorm van bejaardentehuis, toch op deze plek.

In Vegas haalden we onze lunch en konden alvast al eens proeven van wat de voorstad aan 'must-have-dingen' heeft te bieden (zie ook foto).

Na Vegas (ook al eens leuk om al een eerste blik te werpen op de strip)
mocht ik Nevada uitrijden en Arizona en Utah binnenrijden, met steeds weer wisselende decors, van woestijn naar groene stukken en verder rood/oranje bergen. We zullen in deze staten nog mogen voelen dat het uur heel erg wisselend is. In principe komen we nu in een andere tijdzone terecht, een uur dichter bij Europa, dus tellen we vanavond een uur bij. Maar in de indianen reservaten houden ze dan weer het uur van Californië omdat ze het zomeruur niet gebruiken. Dus is het niet zozeer de vraag 'Hoe laat is het nu?', maar 'zitten we bij de Indianen of niet?' 

Tijdens de verdere rit naar Bryce Canyon (als ik niet meer aan het stuur zit uiteraard) specialiseer ik me nog in het 'uit de auto fotograferen van vrachtwagens'.
Heel erg boeiend allemaal.

En we konden eindelijk eens rustig toekomen in onze kamer.

Het was een doorreisdag dus naar Bryce Canyon en we lieten Zion park vallen
Maar iedereen was supercontent

liefs 

18-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Vandaag starten we de dag met een ontbijtje op ons terras met zicht op Mono Lake. Qua eten hebben we al veel gehad maar dit nog niet. De variatie is nooit ver weg hier op reis.

We zijn van plan om toch het meer eens van dichtbij te gaan bekijken en we kunnen het onszelf gemakkelijk maken door de auto te parkeren dichtbij en zo een minuut of zo naar het meer te stappen om daar de wonderlijke witte constructies uit een soort kalksteen te bewonderen. Maar we gaan voor een avontuurlijker tocht (een uur of meer, ik heb geen benul van tijd zonder uurwerk) door vanuit het bezoekerscentrum helemaal naar beneden te lopen, door de droge bolvormige struiken. Er loopt geen pad naar toe, dus mag Ewout voor spoorzoeker spelen.

Maar we geraken er, weliswaar redelijk dorstig allemaal (de zond gloeit). We ontdekten intussen ook heel mooie flora, al is die in de hete zomerzon niet zo uitbundig aanwezig. En door die extra moeite die we deden, is het een beloning om aan het meer te geraken. De meeuwen en andere watervogels zoeken er hun lunch de witte bouwsels die in en uit het water staan geven het geheel iets feeëriek. Die Tupa's stonden vroeger in het water, maar in nog geen eeuw tijd is dat waterpeil van het meer met twaalf meter gedaald, zodat ze daardoor nu boven water uitkomen of zelfs op de oever staan. In het water waden met blote voeten is er trouwens niet bij, want er stijgt een  bijzondere geur uit het water op. Bovendien hebben we de zwermen kleine vliegjes aan de oever, liever niet aan onze voeten hangen.

Daarna gaat onze tocht verder naar Death Valley. Dé plek waar goudzoekers vroeger en zelfs recent nog een koppel Nederlanders, doodvielen van de warmte. Zeg nu zelf, wie wil hiernaar afzakken? Naar de plek waar de heetste temperatuur op aarde is gemeten (57)C)

Ik durf bekennen, voor de reis had ik niet veel trek om in deze plek door te trekken, maar de vallei ligt toevallig wel op de route die we nemen en andere reizigers waren vol lof.

We hadden het plan om net voor Death Valley nog even te picniccen aan een groot meer. Een goed idee toch? Onder een boom, bij een bankje aan het water. Onze voeten intussen wassen, want die slaan wit uit van mono lake.

Het dorp bij het meer ziet er heel erg verlaten uit als we toekomen, een beetje creepy zelfs. Een kruising tussen een verlaten camping met Caravans en een stort voor wagens. Een meer is zelfs niet meer te vinden. Alleen een opgehangen surfbord waarop de letters bijna zijn weggesleten, doet vermoeden dat hier vroeger inderdaad een prachtige plas water moet hebben gelegen.   Toch heeft ook deze verroeste plek, die verlaten lijkt, zijn charme. Alle verlaten wagens, huizen, stukken straat hebben hun verhaal te vertellen, waar wij alleen maar kunnen naar raden.

Het begint intussen al aardig op te warmen, we halen 40°C. En het zal nog warmer worden.

Als we Death Valley binnenrijden, bedenken we nog dat een kenner deze vallei omschreef als ‘een hele hoop niets’. Toch doen we er een knappe vijf uur over om 180 km door de vallei te rijden. Deze plek is meer dan 7000 km² groot, dus we doorkruisen alleen van west naar oost (het korte stuk) Er is dus wel een heleboel te zien en we stappen vaak uit de auto. Intussen loopt de temperatuur nog op. Toch houden we voor onszelf een tijdje vol dat het allemaal wel meevalt, er is zelf een beetje (warme) wind.

Op een piekmoment halen we 50°C en dan heeft uitstappen inderdaad iets van een sauna binnenstappen.

Toch blijft deze plek heel erg wonderlijk doordat je op de bergen rondom de verschillende kleuren van aardlagen kan zien. Ook het dal verandert steeds van uitzicht tijdens onze route. We zien zandstormen in de verte en tussen de droge bolvormige struiken staan creaties die van ver op grote cactussen lijken maar toch een soort van palmboom blijken te zijn. We verwachten elk moment een gier te zien overvliegen.
Tegen de avond bereiken we Badwater. Vertaal dat woord maar letterlijk ‘slecht water’. De paarden van de goudzoekers die hier kwamen drinken, lang geleden, vielen meteen dood. Deze witte vlakte, 80 m onder het zeeniveau, krijgt nog iets extra speciaals doordat de zon de bergen begint te raken. Onze schaduwen worden superlang. Hier ligt verwonderlijk nog wel een plasje water. Hier en daar graven toeristen zelfs naar het grondwater. 

Even later komen we aan Zabriskie’s point als de zon zijn ondergang achter de bergen echt is begonnen. Het is intussen al laat geworden, maar we kunnen niet anders dan hier ook te stoppen om te bewonderen, omdat per minuut de kleuren rondom veranderen door de zonsondergang. De bergen kleuren van geel, naar oranje, naar rood en donkerpaars. Bij het vallen van de avond ontmoeten we de kleine woestijnvos die nu bij het koeler worden, zijn hol uitkomt. Ik durf bekennen dat ik hier graag nog eens terug zou komen, misschien in een ander seizoen en ook om andere stukken te ontdekken.

16-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Het is echt heel tof om nog wat langer in Yosemite rond te kunnen hangen. De vallei laten we beneden liggen. We nemen de tijd om naar Glacier point te gaan, het zuidelijke hoge deel van Yosemite. Langs de route hebben we steeds wisselende zichten van de vallei en de rotsen voor ons. We kennen de Franse Alpen al wel, maar deze plek is toch anders en op zijn eigen manier groots door de meters en meters hoge sequoia's. In Mariposa grove staan er zelfs die 3000 jaar oud zijn, maar deze oude mannen en vrouwen kunnen we geen bezoekje brengen.  

15-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Als toerist ontdekken we steeds weer nieuwe dingen. Een gewoon ontbijt is al een ontdekking op zich. Het duurde even voor ik snapte dat het apparaat waar ik kon kiezen tussen twee smaken, eigenlijk deeg liet lopen voor de wafels (bijna had ik ervan gedronken). Dus vandaag stonden op de menu paarse wafels met blauwe bessen erin, probeer dat thuis ook maar eens.

En dan, Yes, we zijn er geraakt. Yosemite is het eerste nationale natuurpark op onze menu. De vraag is vooral ‘Komen we hier een beer tegen?’ De toegangskaart die we aanschaffen voor de natuurparken in het Westen is een jaar geldig. Dus diegenen die van plan zijn deze kant uit te komen voor 13 augustus 2014 mogen hem verder opgebruiken. Wie het eerste vraagt, krijgt hem. (niet inclusief het vliegtuigticket tot hier, of wat dacht je )

Maar dus, Yosemite. We stoppen meteen al bij de ingang om ons helemaal alleen te voelen te midden deze vallei. We picniccen op een platte rots in de rivier en gelukkig heeft Ewout een goeie reden om het water in te plonsen. Hij mag de fles water redden die naar beneden rolde. Al gauw zitten we allemaal half of helemaal in het water.

In de vallei nemen we de route naar ‘mirror lake’ het meer tot bij de half Dome. Deze afgebolde rots is bijna een km hoog en verloor een kwart van zijn volume aan gletsjers die stukken rots meesleurden. In het meer spiegelt de rots als er water genoeg staat, maar dat is nu niet het geval. We wandelen over de bodem van het meer, tot bij een restje water en blijven genieten van deze rustige brok natuur. Overal waar we lopen geurt het naar hars. Op de terugweg houden we nog even halt bij El Capitan, deze kapitein is met zijn 7569 voet (reken maar uit naar meter) uniek omdat hij een van de grootste vrijstaande rotsen is ter wereld. ’s Avonds zien we het zachte licht op de rotsen vallen. Zoals wel vaker bij toffe vergezichten laat ook dit park zich heel moeilijk in een foto vangen.

We verlaten het park langs de vele tenten tussen de bomen en laten het park weer aan de beren. Her en der staan de boxen die alleen door mensen kunnen geopend worden als bescherming tegen deze dieren. Wij zagen nog geen beer en zijn van plan Amerika niet te verlaten voor we er eentje tegen komen.

15-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Mag ik eerst nog heel even over Santa Cruz hebben van gisteren? We bleven er eigenlijk hangen omdat daar nog een stuk van de Spaanse overheersing overgebleven is. Zo’n twee eeuwen geleden vielen hier allerlei culturen binnen en ze lieten allemaal hun sporen na. De Italianen waren de pioniers voor de sardienen industrie. De Spanjaarden lieten ook hun cultuur achter en dat merkten we aan de latin dansers op het strand. Ook de flower power bloeit hier nog een beetje, mannen gaan ‘slagerij van Kampen’ achterna door slagwerk te brengen op plastic emmers en potten en pannen (rond de buik gebonden). De kledij van de mensen is nog een beetje 'laat maar waaien' maar dit mooie wordt door de allesoverheersende boardwalk een beetje weggedrukt. 

Vandaag proeven we van Montery en het is spannend omdat we deze keer nog niet weten waar we ’s avonds gaan slapen. Zullen we wel kunnen slapen? Of moeten we in de auto kamperen?

Langs de baai van Montery roepen de zeeleeuwen ons dichterbij (het lijkt eerder op een stevig potje balken van een ezel). Hoe groot die kollossen ook mogen zijn, ze blijven schattig, met die grote ogen waarmee ze af en toe eens naar ons gluren. Hoe langer ik blijf kijken naar hoe ze over de rotsen naar boven klimmen met hun grote vinpoten en handachtige achterpoten (als een staart), hoe boeiender ik hen vind. Ze krabben over hun kin en achter hun kleine oorschelpen met hun achterpoten. Met hun vinpoten wrijven ze zich over hun rug of omarmen ze mekaar. Enige nadeel, die beesten stinken ferm uit hun bek.

De meer dan handgrote zeesterren in het water zijn ook machtig om te ontdekken tussen het wier. Ze zijn niet alleen rood of oranje maar ook helderblauw-groen. Zoveel moois ligt te rapen in de Pacific Oceaan die alle tinten van blauw draagt met hier en daar een vleug blauw-groen erdoor. Ook in deze stad werden vroeger blikjes vis dichtgelast. De oude gebouwen (alle vis is op, dus die industrie is platgevallen) zijn ook hier heel tof heringevuld, o.a. met restaurantjes. Een uitgehold brood met soep gevuld is de specialiteit. Het brood daarvoor wordt gebakken in ‘Boudin’, de bakkerij die we in San Francisco zagen.

De mannen zijn ook al in hun nopjes want we arriveren net te vroeg om het jaarlijkse en heel bekende oldtimer concours mee te maken. (gelukkig, denk ik dan). Dus zijn we net op tijd om al die oude wagens te zien uitladen. Op de Highway 1 kwamen we de afgelopen dagen al meer Mustangs tegen dan er totaal In België rondrijden. Dus nu kunnen Filiep en Ewout zich verlekkeren.

Dan is het echt tijd om het land in te trekken. En meteen heb ik een ‘Thelma en Louise-gevoel’. Terwijl we langs de golvende velden passeren die alle tinten van geel en lichtbruin kleuren (het regen hier voor het moment niet meer de komende maanden, dus ligt alles dor) heb ik zin om met de voeten op het dashboard en het raam open luid mee te zingen op ‘Paradise by de dashboard light’. We hebben onze jukebox mee, die Marjolein en Ewout onderweg mogen bedienen. De gele tinten worden afgewisseld met zwarte koeien die op de onmetelijke vlakte staan te grazen, hier en daar een kudde witte paarden, wijngaarden en olijvenbomen. Nooit had ik durven hopen dat cruisen door het binnenland zo tof kon zijn. De weg voor en achter ons is haast leeg, het is een cliché maar je kan hier  inderdaad eindeloos lang rechtdoor blijven rijden.

We komen onderweg een opgelapte mobilhome tegen (een oude lichtbruine bus) waar ik heel graag een plaatje van had gemaakt. Er hangt een jongeman met hoofd en schouders naar buiten, uitbundig te zwaaien. Op zijn kroezelharen zit een zonnebril. Door het raam zwaait hij naar ons en roept ‘waar gaan jullie naar toe?’ (onze auto draagt de nummerplaat van Illinois, dus niemand ziet waar we vandaan komen). Als groet stuurt hij ons nog een ‘peace’.

Vanaf dat moment hou ik het fototoestel startklaar om vb. onderweg de brievenbussen te trekken die in groepjes staan bij het begin van elke weg, of een kiekje te nemen bij de plaats waar ze auto’s verkopen. De garage is volledig versierd met glinsterende slingers (Ik dacht echt dat in films dat overdreven werd, maar het is dus echt zo kitcherig).  We komen ook hier en daar een ranch tegen en we verbazen ons over de vele Amerikaanse vlaggen die overal gehangen worden aan bijna elke beschikbare palen of huizen. Mochten we dus een second of zo vergeten zijn dat we in Amerika zitten, dan worden we daar gauw genoeg aan herinnerd. Zouden wij een Belgisch vlagje ophangen aan onze auto?

Ons plan was om in Mariposa een motel te zoeken, die plek ligt maar een klein uur van Yosemite Nationaal park af. We weten zowiezo zeker dat alles daarachter vol zal zitten, maar merken algauw dat ook in Mariposa alle motels volledig vol zitten. Een dame aan de receptie is zo vriendelijk om ons verder te helpen. We mogen zelfs haar gsm gebruiken want al onze toestellen weigeren hier dienst (We hadden ons nochtans goed voorzien en zelfs in New york nog een toestel gekocht).

Dus keren we in de piepedonker een stuk terug op onze weg, met de maan die ons gezelschap houdt (ziet die er nu anders uit dan thuis? Jawel) en een sterrenhemel om U tegen te zeggen want hier is geen lichtvervuiling.
Och my god de dagen zijn hier ferm gevuld
Groetjes
Annemie en C°

15-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Vandaag voor het eerst neemt de wagen het werk over van onze voeten en daar hebben we echt niets op tegen.

Als je er sfeer met geluid bij wil, zet dan ‘born to be wild’ op terwijl je leest, want ze rijden vandaag over highway 1. Europeanen kunnen deze snelweg kennen, omdat ze hier testen doen met electrische auto’s (California is één van de voorbeeldstaten qua mileubewustzijn). Tijdens Top Gear worden daarom ook vaak beelden gebruikt uit deze streek.

 We ontbijten eerst met Amerikaanse pannenkoeken die ik nu eens vers zie klaarmaken door Caroline. Carl holt nog snel om Mapple sirop (esdoorn siroop) die overbekend is hier, maar eigenlijk vanuit Canada komt. Ach ja, alles ligt niet zo ver uiteen.  

We geven Caroline en Carl bij vertrek zowel een Amerikaanse hug als een Europese zoen. Het zal weer tot december duren eer we mekaar ontmoeten, maar de menu blijkt nu al vastgelegd voor de volgende date.

Santa Rosa (waar we logeerden) ligt even ten Noorden boven San Francisco, dus we nemen de weg van gisteren terug om verder door te trekken naar Monterey dat zuidelijker ligt. Maar eerst houden we halt voor een picnic ter hoogte van de golden Gate Bridge. We merken constant dat het weer per aantal km heel fel verandert, afhankelijk van het vocht dat van over zee komt. Dus nu trekken we een trui aan (muts en sjaal waren ook welkom geweest) om met zicht op de Pacific een hap te eten.

Ewout zorgt voor animatie als hij zijn beroemde eetsamenstellingen aan de man brengt. Hij maakt een kuiltje over de volledige lengte van zijn banaan, vult dat op met nutella en geniet zo van een banana split zonder ijs (iets fris hebben we echt niet nodig). Voorbijgangers wijzen naar hem en zo leren ze ook alweer een goeie combinatie kennen.

Bij de baai van Santa Cruz (net voor Monterey) is het dan weer gezellig warm, we gooien een hoop lagen af en vergapen ons aan de Board Walk, dat niet meer maar ook niets minder blijkt te zijn dan een pretpark aan de kust over de lengte van het strand. Een aantal attracties krijgen een sterretje, de Carrousel die in 1920 in de staat New York is gebouwd en nog steeds rondjes draait en de ‘Giant Dipper’ een houten roetsbaan die origineel gebouwd is in 1894.

Daarna trekken we verder naar Montery, nog een uurtje zuidelijker, maar ineens is de mist daar weer en hebben we opnieuw een trui nodig. We gaan eten op een plek dat me nog het meest doet denken aan de interieurs van de sprookjesverhalen van de Efteling. Het zou me helemaal niet verbazen als ineens de wolf van de 7 geitjes kwam opdagen.

Vaak heb ik het gevoel een figurant te zijn in een film die zich hier toevallig afspeelt, een mooi verhaal trouwens, en we kunnen absoluut nog heel veel leren van de mensen hier. We krijgen intussen het gevoel dat we al een maand of zo van thuis weg zijn. Toch hebben we nog een hele tijd in het westen tegeoed. Gegroet en machtig veel zomerse groeten

God bless ye,  

 Annemie

12-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Vandaag laten we San Francisco achter ons omdat we in Mill Valley een afspraak hebben. Eindelijk ontmoeten we familie die ons heel wat tips gaf voor deze Amerika reis. Maar we vertrekken niet zonder een picnictas te laten vullen bij ‘Boudin’. In deze bakkerij zie je de bakkers aan de etalages bezig de broodfiguren te vormen van o.a. trams en schildpadden. Tip voor wie deze kant uitkomt, boek een hotel zonder ontbijt en kom de eerste maaltijd van de dag her samenstellen. Het is gewoon te lekker om deze bakkerij links te laten liggen.

De mist is weer opgetrokken als we de Golden Gate bridge overrijden. En buiten de stad doet het decor nog veel meer aan Amerika denken : de Amerikaanse vlaggen die aan gebouwen als waaiers zijn gevouwen, de houten huizen met veranda’s voor de deur, het dorre gras. Omdat het hier maar een aantal maanden per jaar regent liggen de heuvels er het grootste deel van het jaar goudgeel bij.

In Mill Valley ontmoeten we Caroline en Carl, en we kunnen meteen samen met hen de picnic verorberen, een heerlijk rustig en bijpraat moment. Voor het bijpraten hebben we trouwens de hele verdere dag de tijd, want we trekken een stukje verder naar het noorden om er de stille oceaan (the Pacific Ociaan)  te zien kletsen tegen de zwarte rotsen die met hun voeten in het water staan. Het beeld lijkt heel erg op dat van Big Sur, dat verder naar het zuiden ligt onder Monterey. Filiep heeft ontzettend veel trek om zijn tenen in het water krijgen. Het hete zand waar we onze voeten in woelen en het helderblauwe water die het zand opgerolt lijkt nog meer Amerikaans door de surfers die zich hier op de golven wagen.

Carl merkt op dat waar ook ter wereld er formidabele gelijkenissen zijn. Overal op het strand bouwen kinderen zandkastelen en animeren de papa’s en de mama’s hun kroost ongeveer op dezelfde manier. Wat wel anders is, is dat er hier heel veel Aziatische mensen rondlopen, die naar hier gekomen zijn als gastarbeiders voor het bouwen van de houten huizen. En. Het water is diepblauw, de wind is van de partij zodat er allerlei vliegers in de lucht hangen.  

In het groene park achter het strand ontdekken we de zo typische Amerikaanse Barbecue die door verschillende mensen warm wordt gehouden. De feestjes zitten eraan te komen.

Nog dichter bij Santa Rosa en iets minder bekend bij toeristen (velen gaan naar Muir woods, vast ook mooi ook maar druk) ligt Redwoods National park. Ik had al foto’s gezien van die hoge naaldbomen (sequoia bomen), maar het is overweldigend (weeral) om ze hier in het echt te zien. Niet alleen omdat ze zo hoog zijn, maar vooral omdat ze al zo lang in dit woud staan. We komen onder andere Generaal Armstrong tegen die 1400 levensjaren telt. Dat mag al eens gevierd worden. Het idee dat een boom er al stond in het jaar 600, die heeft toch al eens iets te vertellen, mocht dat eens kunnen. Sommige bomen hebben inderdaad gaten waarin een groep volwassenen kunnen staan. Misschien heb je de foto al wel gezien van een volkswagenbusje die door een gat in de stam rijdt van een sequoia. Daarover gaat het dus.

Omdat we, in tegenstelling met alle vorige dagen, hier ongeveer alleen kuieren, horen we ook de raven roepen. Het is er dus rustig en we kikken even af van het stadsgeweld van de afgelopen dagen.

’s Avonds zijn we te gast bij Caroline en Carl thuis. Er ligt vers gedraaide pasta klaar en eigen gekweekte groenten. De zelf gevangen zalm gaat op de BBQ terwijl wij nippen van een glas ook zelf gebrouwen cider.

Een heerlijke avond, een mooie ontmoeting en dat is net wat vakantie is, niet-moeten, ont-moeten.

12-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont