|
Zolang het naar chinees ruikt in onze kamer is het nog
midden in de nacht (de stad slaapt nooit, remember). Nu geurt het naar
pannenkoeken, het is 6u30. Door het raam zie ik de zon opkomen boven New York. De
zonnestralen glijden door de lanen en
werpen lichtstrepen op de hoogbouw voor ons.
Mochten we vooraf geweten hebben hoe afgepeigerd we zouden
zijn van deze dag, dan namen we vast wel vaker de metro.
We starten dus met een stukje programma van gisteren, de
bib. Daar loopt een hele knappe tentoonstelling over waarom kinderboeken
belangrijk zijn. Leuk dat die net nu loopt. In tegenstelling met de rest van de
stad is de tentoonstelling niet hoog, breed of lang, maar een fijne samenstelling van veel
originele stukken uit kinderboeken. Manuscripten (oa. Mary Poppins) originele tekeningen (o.a.
van rupsje nooitgenoeg). Alles zit in een sprookjesdecor van Alice in Wonderland.
We blijven dus graag hangen om even terug kind te zijn. Deze bib was trouwens
het decor van een film (the day after tomorrow) waarin de aarde helemaal onder
het ijs zit en enkele dappere jongeren zich in de bib proberen warm te houden bij
een haard, met boeken als stookmiddel.
Als we daarna naar de pier stappen om de boot te nemen naar
Brooklyn, komen we nog het centraal station tegen, hier kan je op het gemak al
een goed wat tijd rondhangen, toch doen we dat niet. Het plafond is beschilderd
met sterrenbeelden via duizenden sterren.
Tijdens de boottocht naar Brooklyn valt ons nog de schade op
die Sandy hier teweegbracht. We hebben een zicht op de skyline van Manhatten.
Een zicht dat we kennen van allerlei films, maar zo onwerkelijk is als je er
met je neus opzit. Het One World center, zo een slordige 540 meter en daarmee voorlopig
nog het derde hoogste gebouw ter wereld, steekt alleen met kop en schouders uit
boven de rest. Maar het volledige financiële district met zijn hoogbouw staat
als een struise groep reuze bewakingsagenten daarrond in glimmende pakken. Hier
zou de Eiffeltoren helemaal niet meer te zien zijn tussen al de rest. Alles is
hier zo buiten proportie, alsof ja als lillyputter in de stad van de reuzen
terechtkomt.
Onze boottocht brengt ons intussen naar de Brooklyn Heights met
weer een heel andere sfeer. Het doet me nog het meeste denken aan Notting Hill
in Londen. Statige gebouwen met trapjes naar de voordeur, schuine brandladders
op de zijkant en een hoeveelheid groen, dat net voldoende speelse schaduw
brengt (ha, daar ruiken we weer af en toe een vleug van bloemen). We lunchen
hier en laven ons aan de rust die we elders iets minder vinden. Rust? Alhoewel.
Er staat een groep mensen te demonstreren. Ken je dat? Een man of drie die
cirkels wandelen terwijl ze roepen bij grote beschreven borden. Het lijken marktkramers die fruit
aan de man proberen te brengen, maar het gaat over kinderrechten. Ernaast
flankeren politieagenten, om meteen te kunnen ingrijpen.
Trouwens, de politie strijdmacht staat overal in New York zo
aanwezig op iedere straathoek (dat is echt niet overdreven) dat ze meteen als
fruitvliegjes kunnen uitrukken als er ergens ook maar de minste strubbelingen
zijn.
Hoe dan ook, als we in Kortrijk naar de Winkel van Brooklyn
gaan, zal dat nooit meer hetzelfde zijn.
Na Brooklyn sporen we terug naar Manhatten naar het One World
center, al ben ik iets minder fan van de ganse herdenking als ze hier misschien
wel zouden willen. We zagen ook de kogelgaten in het keizerlijk paleis in Hué
(Vietnam) en dat leek me op zijn manier ook een heel belangrijk
herdenkingsmonument, aan de andere kant van de wereld dan. Maar alle respect voor iedereen
die ergens, waar ook ter wereld onschuldig het leven laat. Het doet trouwens
iets om door te straten te wandelen waar zo veel mensen toen door renden voor
hun leven, in een wolk van stof. Er is trouwens heel wat meer politiemacht dan
anders omdat er betrouwbare berichten zijn van een mogelijke aanslag. Ik ben
al een keer gefouilleerd geweest en ze hielden we bij controle van mijn handtas
bijna tegen, omdat ze dachten dat er een geweer in zat. Boven het financiële
district patrouilleren constant helicopters.
Vanuit het financiële district komen we ineens in een park
waar oudere Aziaten aan tafeltjes rond bordspelen zitten. Wat ze zeggen is Chinees
voor ons, we zitten aan het begin van de Chinese wijk, waar de geuren van
gember, rijst, noedels door de straten wandelen en de gelakte eenden met kop en
al in de etalages hangen. Een aantal
straten verder belanden we in Little Italy. Weer een andere sfeer, gevels
geschilderd in de Italiaanse kleuren en pizza en dergelijke is te verkrijgen om
de vijf stappen die we zetten.
Ons doel is om in PDT te geraken (Please dont tell) Een
gezellig eethuis waar je alleen binnen kan via een soort ruwe snackbar met een
telefooncel. Daar draai je een nummer (PDT dus dat doen we ook niet ;-) en via
een verborgen deur geraak je binnen in de verscholen restaurant. We kennen het
etablissement via het TV programma ist nog ver? maar we zullen toch nog vijf jaar moeten wachten om er binnen te
geraken. Kids zijn niet toegelaten onder de 21 omdat er ook alcohol geschonken
wordt. (Ik zou het fijn vinden mochten ze bij ticket verkoop ook de norm van 21
aanhouden).
Net dan belt Lieve, of we geen zin hebben om bij haar te komen eten. Helemaal prima natuurlijk, en meteen kunnen we de koekjes
van Anna meenemen die we nog steeds vergaten te bezorgen.
Met een Yellow cab (een droom van Marjolein om daar eens in te zitten) zetten we
vanuit het hotel koers naar Roosevelt eiland. Ons ondertussen vergapend aan het
zicht op Manhattan waar de hoogbouw met feestelijke verlichting (Empire State
building en Chrystler building) mooi aftekent tegen de turkooise achtergrond
met zalmroze pluksels van wolken.
Tof om eens gewoon in een chique woonappartement, weg van de
stadsdrukte terecht te komen. We keren op advies van Lieve terug via de kabelbaan over
een stuk van de stad. Net als peter Pan hebben we zicht op de avondverlichte
gebouwen. Een lichtstad die de allure heeft van een sterrenhemel lager bij de
grond.
|
