Ik ben alvast in tenue met bloemen op mijn schoenen en in mijn haar.

Meteen na het ontbijt springen we de fiets op. New York heeft ons geleerd dat we niet alles te voet hoeven te doen en op de fiets komen we ook de stad bovengronds tegen. Het lijkt ons een goed idee zo, we zijn zeker niet de enigste toeristen die zo de stad bezoeken. Op het eerste stuk van onze tocht beseffen we nog niet welke krachttoer het tweede deel zal kosten.

We rijden eerst Chinatowm in via de gate. Deze Oosterse poort brengen ons al in de juiste sfeer samen met de lampionnen die in slingers over de straten hangen, de eetstalletjes en winkels met draken.

De Fisherman’s Warf is een van de meest gegeerde stukken uit de stad. Pier 39 trekt heel wat toeristen o.a. omwille van de restaurants met krab.

Maar ik vind Cannery row mooier. De oude rode fabrieksgebouwen, waar vroeger vis werd ingeblikt, worden nu opnieuw nuttig en leuk ingevuld. Via  Hyde street Pier komen we bij driemasters en andere zeilschepen waarmee vroeger op Alaska werd gevaren. De tijd wordt hier even teruggedraaid naar 1860 toen het Balchuda schip de zee trotseerde. Het kost me geen moeite om de stoere zeebonken de vis te zien vervoeren naar de Cannery Row.

We fietsen verder langs de baai van San Francisco. De stad doet me qua vorm denken aan een omgekeerde komma, waar bij het smalle deel de baai aan de ene kant en de Stille Oceaan aan de andere kant ligt. Ter hoogte van Ford Maçon kijken, in zachte tinten geschilderde huizen uit op de inham van de baai en haven. De Victoriaanse stijl van de woningen valt met geen andere te vergelijken.

Voor ons overheerst de Golden Gate Bridge als een statige dame, met een aandachtige blik over de stad. Net onder de brug, worden we in het fort nog eens terugkatapulteerd naar 1866 via buskruit en kogels, ik verwacht haast een leger blauwbloezen maar in plaats daarvan repeteren er acteurs voor Mac Beth.

Na de Golden Gate Bridge raken we af en toe het spoor bijster qua fietsrichting, ondanks een aantal verschillende plannen en een Iphone. We voelen al gauw onze benen gloeien als we onderweg zijn naar het golden gate park, nochtans probeer ik op gewone dagen te werken aan mijn conditie, maar met niet overdreven veel effect, zo blijkt. Het fietsen op de steile hellingen in de stad is echt niet te onderschatten.

Op een bepaald moment beslissen de dame’s (Marjolein en ik) om alvast een stukje vooruit te stappen met de fiets aan de hand (dat is een stuk haalbaarder) de mannen bekijken intussen de kaart (van vrouwen is geweten dat ze niet kunnen kaartlezen, al doe ik soms wel verwoede pogingen). Een dame achter ons spreekt heel erg bezorgd de mannen aan, met de boodschap dat ze er toch vooral moeten voor zorgen dat er af en toe gerust werd en dat we ook af en toe stopten om te eten, want volgens haar zagen we er niet echt gelukkig uit. Die bezorgdheid om mekaar, zo mooi.

Het was behoorlijk lastig maar het uitzicht op de Victoriaanse huizen was meer dan de moeite. De ‘Painted ladies’, een groepje gelijke huizen die verschillend geschilderd zijn, blijken heel bekend, maar in de wijken waar wij in de loop van de dag door fietsten zagen we heel wat pareltjes van woningen. Marjolein blijft de fotograaf van dienst die al dat moois vastlegt en ik val in herhaling, ook hier zou Ewout graag wonen.

We komen heel bijzondere mensen tegen. Ineens werd alle verkeer tegengehouden door een aantal politiemannen op de motor. Ze escorteerden een geblindeerde wagen waarin volgens iedereen van ons gezelschap Elton John zat.

We liepen ook Jean-Claude Van Damme tegen, maar we geloofden de man die dat beweerde niet echt. Hij zag eruit als een zwarte rapper, op fluoschoenen. Bij de trappen aan de bloemrijke paviljoenen in het Golden Gate park, begon hij te schreeuwen. Eerst dachten we nog dat hij in zijn eentje aan de Lion King wou beginnen, maar hij bleek vooral te willen praten met voor ons onzichtbare mensen. Vreemde dialogen gaf dat. Er waren wel meer mensen die vanuit het niets tegen niemand aan het babbelen en roepen waren. Iemand op een voetpad schreeuwde naar ons dat hij in een volgend leven terugkeert als meisjesfiets. Wat ze gegeten , gesnoven of gedronken hadden, weet ik niet zo goed, maar het levert wel aardige taferelen op. In elk geval, deze plek is ook gekend om zijn flower power in bepaalde stukken in de stad. Hier en daar valt dat inderdaad op.     

We sloten de dag af met zeehonden die languit uitrusten aan de pier om daarna nog Lombard street te vinden. Een stuk weg die zo stijl is dat ze de rijbaan zigzag gelegd hebben tussen de huizen. De overgebleven driehoeken tussenin zijn mooi bebloemd, wat deze straat een van de meest bijzondere maakt. We wandelen Lombard street naar boven, puffend.

Bij het terugbrengen van onze fiets, vroeg de man van waar we kwamen en of we Nederlands of Frans of Duits spraken. Ik vondhet behoorlijk sterk, dat hij België zelfs op deze manier kende.

San Francisco is echt de meest golvende stad die ik ken. De wegen stijgen en dalen hier zo sterk dat we zelfs te voet onze spieren voelen. De film mss Doubtfire is hier opgenomen en in die film vallen die hoogteverschillen heel fel op.

IK kan alleen maar mateloze bewondering hebben voor Richard Hammond die hier voor ‘Top Gear’ rondreed met een fiets waarop een bierton was gemonteerd.

Slaap zacht als je daar aan toe bent, Groeten van de enigsten Kortrijkzaan die nu nog wakker is.

Morgen mogen we familie ontmoeten.

10-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

De laatste ochtend in Ontario, we genieten lang genoeg van het bijzondere ontbijt, haute cuisine  vroeg op de dag en er is ook chocomelk met marsmellows. Onze gastheer bakt elke dag verse muffins, telkens met een andere smaak. We hebben intussen al geleerd dat de ontbijten hier zwaar zijn en nemen het gebakje mee voor onderweg.

Ons plan is om alle valiezen eerst te voet tot aan de bushalte te sleuren, daarna naar de rainbowbridge te rijden en daarna terug te voet de grens over te steken.

Onderweg stopt er plots een dame in de auto. Op een toon die de hoogte ingaat alsof ze ons wil tegenhouden om de Niagara rivier over te zwemmen, gilt ze :

‘Oh My God, you guys! Ik zag jullie lopen met die bagage, Oh My God! Ik dacht, die mensen moet ik meteen gaan helpen, OMG moeten jullie nog te voet tot aan het bushokje? OMG, die valiezen zullen echt wel heel zwaar zijn, OMG ik wil jullie graag helpen hoor, als jullie een lift nodig hebben. OMG!'

Dit bovenste is zo goed als letterlijk geciteerd en werd een aantal keer herhaald. Het duurde echt even voor we haar gerust konden stellen dat het allemaal wel meeviel, en we verder konden naar de Rainbowbridge. Die brug en de rivier vormen ook de grens tussen de twee staten. De grens overwandelen is een gekke bedoening, maar we hebben vanop de brug een prachtig beeld van de watervallen, iets wat we vanuit de taxi bij het doorgaan moesten missen.

Om terug aan de USA kant te raken kostte het ons bloed (de valiezen rijden wel eens over iemands teen), zweet (onze reusachtige valiezen de trappen op en af sleuren) en tranen. Vandaag kregen we het intrieste nieuws dat onze vriend en buurman de keuze maakte om uit het leven te stappen. Een bericht die ons allemaal heel erg raakt en ons laat voelen dat we zorg mogen dragen voor elkaar.

Jullie krijgen daarom allemaal een valies vol genegenheid, en liefs. We denken echt aan jullie en proberen onze indrukken mee te geven en mee te nemen voor thuis.

Annemie en C°

09-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Ach, zalig om wakker te worden in Cuba….dat dacht Ewout deze morgen toen hij wakker werd. Nog maar net onderweg en toch al een beetje gedesoriënteerd.

Vandaag komt het water van alle kanten merken we. De Niagara falls hebben alles om je er een tijdje zoet mee te houden. We werden gewaarschuwd dat het er zeer druk zou zijn, zeker aan de Canadese kant, maar wij vonden het best meevallen voor het grootste deel van de dag. (het drukke kermisdeel mijden we).

Bij elk stuk van het programma krijgen we een plastic regenjas, we spelen dus afwisselend voor blauwe PMD zak en gele kledij-ophaalzak. Die kledij is verder absoluut nuttig. Niet zozeer bij de Niagara fury, een 4D film waarin we op een vochtige manier konden ontdekken hoe de watervallen ontstonden, maar zeker wel bij de wandeling achter de watervallen. Via tunnels worden we achter het watergordijn geloodst en ontdekken we wat de kracht van water is bij de voet van de waterval. Meteen krijgen we een douche cadeau (dju shampoo vergeten). Op de Niagara rivier vaart ook ‘the maid of mist’ of zoals de naam het zegt, vaart deze tot zo dicht mogelijk bij de watervallen, waardoor de passagiers in een mist van water komen te zitten. Het water valt ongeveer 100 meter naar beneden maar boven de watervallen is constant een wolk van water te zien. Wie in de buurt een wandeling maakt, voelt steeds de waterdruppels. Daarom veranderen we ons plan om ook met de boot mee te gaan, we zijn ervan overtuigd dat het zicht bij de voet van de waterval het mooiste punt is om de waterwereld te bekijken.

De watervallen slijten nu nog steeds uit (30 cm per 10 jaar) en per dag valt 1 miljard badkuipen (niet de kuipen, wel het water) naar beneden. PER DAG, 1 MILJARD BADKUIPEN ! ’s Nachts wordt een deel van deze waterkracht gebruikt voor elektriciteit.

De mensen zijn hier niet alleen vriendelijk, maar ook geïnteresseerd.

'Hi guys, how are you doing? Where are you from?'

Heel snel raak je in gesprek en altijd is er iemand die het ziet als je hulp nodig hebt.

Vanaf valavond verzamelen de kijkers zich weer massaal rond het water. De watervallen worden in zachte tinten verlicht tot een feeëriek spektakel. Een heel sterke ervaring en een once-in-a-lifetime experience.  

Voor morgen hebben we een plan, we maken het onszelf eens lastiger dan nodig.

09-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Onze laatste ochtend in New York is er eentje om ergens nog een restje programma te kiezen.

Min of meer unaniem gaan we voor FAQ Schwarts, een speelgoedwinkel waar Tom Hanks in de film ‘BIG’ over een reuzenpiano danst. We blijven ons kind voelen in Dylan’s Candy shop, de snoepwinkel als in Zweinveld en we blijven net iets te lang hangen zodat het fietsen door Central Park net niet meer lukt.

Tegen de middag reizen we verder via Buffalo naar Ontario, de Canadese kant van de Niagara Falls. Marjolein en Ewout vinden er de skitles (tongkleurende snoepjes) die we kennen vanuit de film (13 going on 30’).

En dan hangen we voor de korte vlucht ineens in de wolken.

We blijven ook in de wolken als we onze slaapstek hebben bereikt ’s avonds. Ik koos voor een B&B die afgelegen ligt van het drukkere deel vlakbij de watervallen. We logeren in een Canadese laan waar alle huizen open veranda’s hebben. Ik ben gigantisch fan van zo een open overdekt terras aan de voordeur, die we vaak zien in films. De tuin brengt ons meteen een beetje op rust en binnen doet het denken aan het interieur van een kasteel aan de Loire. We doen de schoenen af voor het parket.

’s Avonds gaan we de Texaanse toer op. De man bij de ingang blijkt niet als attractie mensen binnen te lokken (iets wat we wel in New York zagen). Helemaal in cowboytenu, inclusief het rode sjaaltje om zijn nek en lange puntschoenen, komt hij hier gewoon eten. Hij past in het decor, ze draaien Western Line muziek.

De ober lijkt op de struise versie van Jamie Olliver, ‘Hi honey wat would you like, Hi Guys, everything’s ok?’

We merken ineens dat we behalve Bruce Cockburn en Justin Bieber (dacht dat die laatste ook Canadees was) eigenlijk weinig weten van het land. Die avond komen we er ineens achter dat Canada nog steeds een kolonie is van Engeland (met Queen Elisabeth op de Canadese dollars) en ze zijn er niet zo trots op.

Ewout stelt voor om hier gewoon te blijven, hij heeft er geen moeite mee om in Amerika of Canada naar school te gaan en ik heb zeker genoeg werk. Marjolein is vooral blij om de rustpauze die we ervaren (een beetje afwisseling is wel ok) en ze is van plan om gedurende de reis alle smaken te proeven van de ijsmilkshakes in starbucks.

09-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Zolang het naar chinees ruikt in onze kamer is het nog midden in de nacht (de stad slaapt nooit, remember). Nu geurt het naar pannenkoeken, het is 6u30. Door het raam zie ik de zon opkomen boven New York. De zonnestralen glijden  door de lanen en werpen lichtstrepen op de hoogbouw voor ons.

Mochten we vooraf geweten hebben hoe afgepeigerd we zouden zijn van deze dag, dan namen we vast wel vaker de metro.

We starten dus met een stukje programma van gisteren, de bib. Daar loopt een hele knappe tentoonstelling over waarom kinderboeken belangrijk zijn. Leuk dat die net nu loopt. In tegenstelling met de rest van de stad is de tentoonstelling niet hoog, breed of lang, maar een fijne samenstelling van veel originele stukken uit kinderboeken. Manuscripten (oa. Mary Poppins) originele tekeningen (o.a. van rupsje nooitgenoeg). Alles zit in een sprookjesdecor van Alice in Wonderland. We blijven dus graag hangen om even terug kind te zijn. Deze bib was trouwens het decor van een film (the day after tomorrow) waarin de aarde helemaal onder het ijs zit en enkele dappere jongeren zich in de bib proberen warm te houden bij een haard, met  boeken als stookmiddel.

Als we daarna naar de pier stappen om de boot te nemen naar Brooklyn, komen we nog het centraal station tegen, hier kan je op het gemak al een goed wat tijd rondhangen, toch doen we dat niet. Het plafond is beschilderd met sterrenbeelden via duizenden sterren.

Tijdens de boottocht naar Brooklyn valt ons nog de schade op die Sandy hier teweegbracht. We hebben een zicht op de skyline van Manhatten. Een zicht dat we kennen van allerlei films, maar zo onwerkelijk is als je er met je neus opzit. Het One World center, zo een slordige 540 meter en daarmee voorlopig nog het derde hoogste gebouw ter wereld, steekt alleen met kop en schouders uit boven de rest. Maar het volledige financiële district met zijn hoogbouw staat als een struise groep reuze bewakingsagenten daarrond in glimmende pakken. Hier zou de Eiffeltoren helemaal niet meer te zien zijn tussen al de rest. Alles is hier zo buiten proportie, alsof ja als lillyputter in de stad van de reuzen terechtkomt.

Onze boottocht brengt ons intussen naar de Brooklyn Heights met weer een heel andere sfeer. Het doet me nog het meeste denken aan Notting Hill in Londen. Statige gebouwen met trapjes naar de voordeur, schuine brandladders op de zijkant en een hoeveelheid groen, dat net voldoende speelse schaduw brengt (ha, daar ruiken we weer af en toe een vleug van bloemen). We lunchen hier en laven ons aan de rust die we elders iets minder vinden. Rust? Alhoewel. Er staat een groep mensen te demonstreren. Ken je dat? Een man of drie die cirkels wandelen terwijl ze roepen bij grote beschreven borden. Het lijken marktkramers die fruit aan de man proberen te brengen, maar het gaat over kinderrechten. Ernaast flankeren politieagenten, om meteen te kunnen ingrijpen.

Trouwens, de politie strijdmacht staat overal in New York zo aanwezig op iedere straathoek (dat is echt niet overdreven) dat ze meteen als fruitvliegjes kunnen uitrukken als er ergens ook maar de minste strubbelingen zijn.

Hoe dan ook, als we in Kortrijk naar de Winkel van Brooklyn gaan, zal dat nooit meer hetzelfde zijn.

Na Brooklyn sporen we terug naar Manhatten naar het One World center, al ben ik iets minder fan van de ganse herdenking als ze hier misschien wel zouden willen. We zagen ook de kogelgaten in het keizerlijk paleis in Hué  (Vietnam) en dat leek me op zijn manier ook een heel belangrijk herdenkingsmonument, aan de andere kant van de wereld dan. Maar alle respect voor iedereen die ergens, waar ook ter wereld onschuldig het leven laat. Het doet trouwens iets om door te straten te wandelen waar zo veel mensen toen door renden voor hun leven, in een wolk van stof. Er is trouwens heel wat meer politiemacht dan anders omdat er betrouwbare berichten zijn van een mogelijke aanslag. Ik ben al een keer gefouilleerd geweest en ze hielden we bij controle van mijn handtas bijna tegen, omdat ze dachten dat er een geweer in zat. Boven het financiële district patrouilleren constant helicopters.

Vanuit het financiële district komen we ineens in een park waar oudere Aziaten aan tafeltjes rond bordspelen zitten. Wat ze zeggen is Chinees voor ons, we zitten aan het begin van de Chinese wijk, waar de geuren van gember, rijst, noedels door de straten wandelen en de gelakte eenden met kop en al in de etalages hangen.  Een aantal straten verder belanden we in ‘Little Italy’. Weer een andere sfeer, gevels geschilderd in de Italiaanse kleuren en pizza en dergelijke is te verkrijgen om de vijf stappen die we zetten.

Ons doel is om in PDT te geraken (Please don’t tell) Een gezellig eethuis waar je alleen binnen kan via een soort ruwe snackbar met een telefooncel. Daar draai je een nummer (PDT dus dat doen we ook niet ;-) en via een verborgen deur geraak je binnen in de verscholen restaurant. We kennen het etablissement via het TV programma ‘is’t nog ver?’ maar we zullen toch nog  vijf jaar moeten wachten om er binnen te geraken. Kids zijn niet toegelaten onder de 21 omdat er ook alcohol geschonken wordt. (Ik zou het fijn vinden mochten ze bij ticket verkoop ook de norm van 21 aanhouden).

Net dan belt Lieve, of we geen zin hebben om bij haar te komen eten. Helemaal prima natuurlijk, en meteen kunnen we de koekjes van Anna meenemen die we nog steeds vergaten te bezorgen.

Met een Yellow cab (een droom van Marjolein om daar eens in te zitten) zetten we vanuit het hotel koers naar Roosevelt eiland. Ons ondertussen vergapend aan het zicht op Manhattan waar de hoogbouw met feestelijke verlichting (Empire State building en Chrystler building) mooi aftekent tegen de turkooise achtergrond met zalmroze pluksels van wolken.

Tof om eens gewoon in een chique woonappartement, weg van de stadsdrukte terecht te komen. We keren op advies van Lieve terug via de kabelbaan over een stuk van de stad. Net als peter Pan hebben we zicht op de avondverlichte gebouwen. Een lichtstad die de allure heeft van een sterrenhemel lager bij de grond.

07-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

We starten voorzichtig met een Parijs ontbijt (vooraf hoorden we gigantische verhalen over de ontbijten) om daarna opgeladen de stad in te trekken. Ewout heeft tot nu alleen de binnenkant van zijn slaapkamer gezien (hij is meteen bij aankomst aan het hotel in slaap gevallen) dus wijken we even van ons plan af en trekken we toch nog Central Park in. En eigenlijk, wij kunnen het ook niet laten, het is er te gezellig. Er blijft een beetje een pretpark gevoel, waarbij de attractie vooral het groen is. Ik vermoed dat NY in de herfst ook bijzonder moet zijn met alle verschillende tinten in de kruinen van de bomen.

Daarna kiezen we voor vandaag the Fifth Avenue. Een laan die al 100 jaar gekend staat als sjopping laan (laat dat nu net de hobby van de NYkers zijn). Maar we zitten ook vlakbij een hele rij must-see gebouwen.

Allereerst gaan we Audrey Hepburn achterna in (breakfast @) Tiffany’s. Het blijkt tot ’s avonds te duren eer Ewout doorheeft dat er in deze locatie niks geen ontbijt te vinden is. De glinsterende juwelen dragen er geen prijskaartje en eigenlijk hoeven we die getallen ook helemaal niet te kennen. De grootste gele diamant van ver en omstreken die er te vinden is, hangt er als collecters Item. Het doet me denken aan het halssnoer uit de Tittanic.

Next is de Trumph toren met zijn lobby volledig in oranje marmer, gouden roltrappen en water dat langs het marmer naar beneden spat. Ik voel de drang opkomen om even Astrid in Wonderland te citeren. Amazing.

Te voet New York ontdekken onder een deugddoende zomerzon is zalig. Op iedere hoek van de Avenue met een straat hebben we een nieuw beeld. Deze stad valt ook met geen andere te vergelijken, al zit er wel iets van overal in de city. De grote pretzels die we kennen uit de Vogezen liggen hier in kraampjes. De mensen komen van overal en spreken ook te meest uiteenlopende talen. De kledij had ik hier net nog iets extravaganter verwacht, de uitschieter bleek een man die met zijn haar de piek van de Empire State Building nabootste.

Elk flatgebouw tracht op zijn manier uniek te zijn, wat een wonderlijk samenspel van gebouwen oplevert, en alles is zo onmogelijk hoog. Om een idee te geven, de Eiffeltoren is 310 meter. Chrysler building ongeveer 380 m. De Empire State building is 380 m (de cijfers zijn verschillend met of zonder de piek, maar ik vind de piek een beetje zeuren). Beide gebouwen zijn dus toch een flink pak hoger dan de op een na hoogste toren in Europa. Ze zouden in principe oriëntatiepunten moeten. Maar eerlijk. Tussen alle andere gebouwen lijken ze niet eens zo gek veel uit te steken. Om maar te zeggen dat het niet vreemd is als we onze nek voelen na een tijdje van staren.

Marjolein vindt nochtans ook een pareltje terug een pak lager. Op de grond staat ‘I love Anna’ er geschreven in het asfalt. Schattig.  

Halfweg vertrekt Ewout met Filiep terug naar het hotel, met barstende koppijn, een beetje rust op het hotel zal hem goed doen. Filiep keert terug met een fiets (dat is echt wel het snelste vervoermiddel hier en ook te huur op iedere straathoek). Hij weet zich perfect te camoufleren blijkbaar. Als hij even later in een shirt van de NYPD, met pet van de Yankees en zonnebril over Broadway crost, wordt hij zelfs aangesproken door een dame met ‘Officer’. Mocht hij nu eens het spel meespelen en afstappen. ‘Yes ma’am, whats up. God Bless ye'.

De New York Library blijkt toch gesloten, tegen mijn voorbereidingsgegevens in. Maar het steegje tegenover de bib bevat hele mooie spreuken in het voetpad. Ze probeerden om stukken uit de waardevolle literatuur en citaten te vatten.

Het Bryant park achter de bib is alleszins een knusse plaats om een middagpauze te houden.

Onze route gaat verder langs Madison square, waar de eekhoorntjes aan de tenen komen bedelen om eten. Ze zien er pluimig uit, maar kunnen toch gevaarlijk bijten, vertelt een oudere dame me die net probeert een knaagdier van haar been af te krijgen door erop te staan mopperen.

Washingtons square is een heel levendig park met straatartiesten, rappers op een podium, een pianist midden in een laantje (en gek genoeg, stoort de ene muzikant de andere niet). in de fonteinen zoekt groot en klein verfrissing.

Op Union square zit de school of film.  (Scholen zitten hier verscholen tussen de rest en zijn echt niet zo groot). Er is op het plein net een actie aan de gang van Turken die protesteren tegen de Turkse dictator die een kebalist is.

Ter hoogte van de Empire State building groeit ons gezelschap. Ewout is uit de hotelkamer geraakt en Lieve met Anna gaan ook voor het eerst naar boven. Glimmende vloeren (goud, koper….) een arsenaal gidsen die ons enerzijds de weg wijzen en anderzijds ook hard hun best doen om extra munt te slaan uit de trip (een foto, koptelefoons met uitleg).

86 verdiepingen hoog gaan we, 80 met de lift (de cijfers verspringen er per 10) en 6 met de trap. Lieve draagt Anna achterop. Samen met duizend anderen kozen we een topmoment om New York vanuit dit hoge punt te zien. De zon begint zijn avondgloed te etaleren en zet de gevels in pasteltinten. Het is zeer indrukwekkend om het dambord patroon van hieruit te bewonderen, de tuinen op de daken te ontdekken, beneden de gele taxi’s als kevers te zien krioelen.

Het valt niet helemaal eenvoudig om de stad te bevatten in wat we zien, een stad heeft ook een gevoel. Dat van NY is er een van een stad waarin zoveel kleuren en smaken van mensen samenleven. Dat blijkt ook niet altijd even vlot te verlopen. Toch tracht iedereen met een hardnekkig enthousiasme vriendelijk tegenover mekaar.

‘I hope to see you again. Please come Back.’

’s Avonds vullen we in een Koreaans restaurant met allerlei schotels onze wandelenergie aan. (Het eten met stokjes hebben we nog niet verleerd uit Vietnam). Daarna trekken we nog richting Time square. Een mooie kopie van het plein in Londen maar dan nog eens in een overtreffende trap. Iedereen kent deze plek trouwens van de lichtbol die naar beneden valt met oudejaarsavond. Hier ontdekken we dat de stad inderdaad nooit slaapt. Toy’rus, speelgoedwinkel met een reuzenrad binnenin, is nog open tot 23u. en de M’M store tot 24u. De portiers voelen net als ons tegen middernacht een geeuwke opborrelen. Als we helemaal overdonderd ons hotel binnenwandelen is ons ticket voor de dag helemaal opgebruikt, inclusief de bisnummers.

07-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont  

Hello, How are you today?

Everything's fine?

Bye Bye,Have a nice day…and Night.

God Bless je. And God Bless America.

Onze eerste voet aan wal op het Amerikaanse Continent.

We worden bij het vliegveld opgepikt door Kerakalos (inderdaad, een Griek.) die spontaan een foto album bovenhaalt om trots zijn kleinkinderen te laten zien(tijdens het rijden!), ondertussen zijn collega’s uitschelt (you stupig Indian) ook als gids vertelt over van alles (er is een superlotto trekking die avond, weten we nu ook). We komen via Queens Manhatten binnen.

Ineens duikt voor ons de skyline van New York op, in pasteltint alsof ze zich niet te fel wil opdringen. En zo voelen we in elke vezel dat we er echt geraakt zijn. De USA. Na maanden voorbereiding groet de Empire state building ons al van ver.

Meteen na het inchekken (ons hotel draagt de vakantiesfeer van een tropisch regenwoud) zetten we meteen koers naar Central Park. Ik zou alleen daarvoor naar hier zijn gekomen. Er hangt een sfeer van een rustig pretpark tussen de bomen. In die korte tijd die ons nog rest van de dag, spelen we supporter bij het honkbalteam, laveren we tussen sportievelingen die fietsend en lopend hun conditie op peil houden (het lijkt of er een massaloop-fiets wedstrijd aan de gang is) en we vergapen ons aan alle verschillende mensen die allerlei aan het doen zijn. Op de plaatsen waar geschilderd wordt, doet het denken aan Place du tertre. Kinderen vinden een speeltuin, een snoepkleurig pretpark en carroussel om zich mee te amuseren. De stoerdere bezoekers beklimmen de rotspartijen, er wordt gemediteerd, in het gras in de zon gelegen (is eigenlijk nog het leukst), gelezen (NYers lezen best wel veel en ook op de meest onmogelijke plaatsten), muziek gespeeld (alle soorten instrumenten, inclusief de Chinese), er zijn optredens, stalletjes met hapjes uit alle culturen, riksja’s en paard en kar (de laatste een beetje kitcherig aangekleed). We kwamen het allemaal tegen in een uurtje. En toch is het er rustig. De eekhoorns hollen tussen de bomen door als in Hyde park (Londen).

’s Avonds spreken we met Lieve af op het dak van ons hotel. De platte daken van de buildings worden nuttig gebruikt door er groene plekken van te maken. Bij ons heeft het terras invloeden van Griekenland met stenen ronde tafels, ligzetels, hangmaten en potplanten. Ik vind dat er een sfeer hangt van Pluk van de Petteflet. Het dakterras heeft alles om te loungen en dat doen we ook, terwijl we voor het eerst van bovenuit de rechtlijnige vorm van de stad begapen en de eerste lichten in de gebouwen zien oplichten tegen de avondlucht.

We weten nu al dat de tijd in New York te kort zal zijn.

07-08-2013, 00:00 geschreven door Annemie Dufromont