Het vliegtuig schudt hevig heen en weer. "We storten neer!" gilt Julie. Al een chance dat er niemand op het vliegtuig zit die Nederlands spreekt, want niet iedereen zou er de humor van inzien! " We storten neer!" echoot Mateo. Onze kindjes hebben duidelijk nul komma nul schrik van vliegen. Gelukkig maar, want er staan wel wat vluchten op de planning tijdens onze reis in Maleisië. Dit vliegtuig neemt ons mee van Kuala Lumpur naar Kuching in Maleisisch Borneo; een 4-tal dagen daarvoor zaten we nog in een vliegtuig van KLM. (Merci, Bie om ons naar Schiphol te brengen!)

Het appartement vlakbij het centrum van de hoofdstad was super, zeker met het zwembad op de 37ste verdieping met zicht op de Petrona Twin Towers. De 'infinity pool' lag al op een duizelingwekkende hoogte, maar de lift van het 2de hoogste gebouw ter wereld katapulteerde ons in no time naar de 86ste verdieping, vlak onder de top van één van de torens, waardoor de mensenwereld beneden echt aan een mierennest deed denken. Het gigantische plonsbad waar Mateo en Julie voordien wat afkoeling hadden gezocht voor de meer dan 30°C, zag er plots uit als een druppel op een hete plaat.

Kuala Lumpur was geweldig meegevallen, maar nu zijn we dus op weg naar het echte Maleisië! Het schokken van het vliegtuig wordt veroorzaakt door de inktzwarte wolken waar we doorheen vliegen. Het is de voorbode van een tropische regenbui. Wanneer we later op een taxi staan te wachten valt de regen met bakken uit de lucht. "Nu zijn we echt in Maleisië!" roepen we in koor tegen het lawaai van een donderslag in, "Dit is de warme regen waarover we spraken!"  De seconde die we nodig hebben om bij onze guesthouse uit de taxi te klauteren, volstaat om ons te doorweken. Mateo en Julie zijn er even stil van, maar vinden de warme douche uiteindelijk toch wel leuk!

Voor ons is het allemaal zalig. Het voelt aan als weer thuis komen in een wereld die we veel te lang hebben moeten missen: de zalige tropische warmte, de exotische keuken, de wirwar van straten met mensen als bezige bijen, het hectisch verkeer, de gezellige sfeer van een guesthouse, ... Voor onze kindjes is het allemaal even wennen: Julie ziet er voortdurend oververhit uit en Mateo blinkt van de zweetpareltjes op neus en voorhoofd - niet alleen van de hitte, maar ook van het pikante eten. Ze weten duidelijk nog niet helemaal wat ze er van moeten denken: het ene moment is puur genieten, het andere moment is wel wat afzien. "Wat doen we onze kindjes allemaal aan?" vragen we ons wel eens af. Maar dan zien we ouders met oudere kinderen gezellig in een leeshoek samen reisplannen smeden en dan denken we "Ja, daar zijn we nu al mee bezig! 

Grappig detail: De jongedame die mee de reis zat te plannen, blijkt uiteindelijk toch niet zo happy. Ze wil veel liever rustig haar boek lezen dan mee met het gezin weer de staat op. De papa heeft er duidelijk werk mee om haar mee te krijgen en blijft wat verweesd achter wanneer dochterlief eindelijk mopperend rechtstaat en doorgaat. Precies Julie! Of doet het denken aan Mateo die wel eens durft zeggen dat iets 'saai' is. Kids will always be kids, right? 

Ook al durven Mateo en Julie al wel eens mopperen, we mogen met geen woord reppen over weer naar huis gaan. Ze willen zeker nog niet terug thuiskomen in België! Ze genieten tegelijkertijd ook duidelijk van het avontuur!

Het zijn bijna allemaal beesten die een 'ongelukje' hebben gehad en hier worden verzorgd. De bedoeling van het 'Harnas Animal Rehabilitation Program' is hen na een tijd weer los te laten in het wild, hoewel dat niet altijd even evident blijkt te zijn. Sommige zijn te zwaar gewond geraakt en zouden het niet meer overleven in het wild (een struisvogel met een manke poot, een uil met slechts 1 oog, ...), andere zijn te afhankelijk geworden van mensen en vormen daardoor een gevaar omdat ze geen schrik meer hebben (vooral de bavianen). In de praktijk zijn het vooral de 'katten' die met succes hun vrijheid terugvinden, maar die kan je natuurlijk niet zomaar ergens los laten.

We zetten onze tent op en genieten van de omgeving, van de rust en van de dierengeluiden. Wanneer de zon langzaam ondergaat en we ons potje staan te koken, duikt er plots een struisvogel op. Ze ('t is een vrouwtje) stevent recht op onze kindjes af, die braaf in het zand zitten te spelen. Misschien wil ze mee met de autootjes komen spelen? Omdat we weten dat deze gusten best gevaarlijk kunnen zijn, proberen we haar weg te jagen, maar ze staart ons frank aan en blijft gewoon staan. Mateo en Julie gaan dan maar een beetje verder spelen, maar de struisvogel volgt en blijft hardnekkig in ons 'kamp' rondhangen. Op aanraden van een 'local' zoeken we een lange stok. We houden hem omhoog, zodat we er groter uitzien dan de struisvogel, en lopen naar het beest toe. Ze klapwiekt met haar enorme vleugels en neemt de (lange!) benen. Ze komt nog wel een aantal keren terug, omdat ze telkens vergeet dat we haar hebben weggejaagd. Maar na een tijd loopt ze zo ver weg dat ze vergeet dat we er zijn - struisvogels zijn echt wel een beetje dom. Oef! We koken rustig verder. Opeens horen we een klappend geluid achter ons. Er staan nog een paar struisvogels. We zien één van hen naar onze tent happen! De vogel hapt met de grote snavel en één van onze piketten vliegt door de lucht! Verdorie, ze hebben het dus op onze tent gemunt! Mateo jaagt de vogels opnieuw ver genoeg weg (zodat ze ons vergeten), terwijl Julie stenen zoekt om op de piketten te leggen. Dit lijkt te helpen... de struisvogels druipen af. 

Ondanks het feit dat we echt wel de tijd hebben genomen om naar de uitgang van het park te rijden, staan we er toch vroeger dan gepland. We zijn extra goed gezind omdat we eerst nog een leeuwin en haar drie welpen en daarna een luipaard uitgebreid hebben kunnen bewonderen. Het is dus een vrolijke bedoening met onze kindjes in het bad van de camping. Het doet duidelijk deugd om het stof af te spoelen. Van het geplons in het water krijgen Mateo en Julie grote honger. Het is ondertussen al middag en we zijn al van 7 uur op pad. Omdat er plots weer een serieuze wind opsteekt die het zand alle kanten uitblaast, beslissen we opnieuw het park in te rijden en veilig beschut in de auto een boterhammeke te smeren. We rijden tot bij een drinkplaats, met wat geluk zien we misschien nog dieren.

Terwijl we even later -met een boterham in de hand- genieten van een mannetjesstruisvogel die met een vrouwtje staat te flirten, valt Serge zijn oog op een jachtluipaard. Yes! Ons geluk kan vandaag echt niet op. Het blijkt een koppeltje te zijn dat elkaar zit te liefkozen, super schattig! We beslissen hen gewoon rustig wat te observeren terwijl we nog een sneetje brood smeren. Het valt op dat ze toch wel veel interesse hebben in de struisvogels en de springbokjes die staan te grazen. 'Ik denk dat ze gaan jagen,' zegt Barbara plots terwijl ze door de verrekijker tuurt, 'want ze verschuilen zich strategisch achter een boomstam!' Wanneer er even later een jeep naast ons stopt zien we de mensen rondkijken, zich afvragen waarom we stilstaan ('Er valt toch niets te zien!?') en terug doorrijden. Wij weten echter dat de cheeta's er nog zijn en beslissen rustig af te wachten. We moedigen luidop de struisvogels aan om dichter te komen: 'Dat lusten cheeta's graag, hé mama?!' merkt Mateo op. De jeep die bij ons stond jaagt ze echter de verkeerde kant uit, dus supporteren we voor de springbokjes. 'Bokkies!' echoot Julie die af en toe Afrikaans begint te spreken: 'Die mogen ze niet opeten niet, want dat is wel zielig, hé papa?!' Maar plots doen de springbokken wat we heel de tijd hopen: spelenderwijs huppelen ze in de richting van de jachtluipaarden. 'Ja! De cheeta's hebben het gezien!' juicht Barbara die alles door de verrekijker volgt. Ze ziet hoe ze zich schrap zetten en tegelijkertijd nog kleiner maken achter de boomstam. De bokjes hebben niets in de gaten en lopen nietsvermoedend hun dood tegemoet. We zien de jachtluipaarden uit de startblokken schieten en in volle spurt één van de bokjes tegen de grond maaien. Het arme beestje krabbelt nog even overeind, maar wordt even later onverbiddelijk tegen de grond geknald en in de tang genomen: de ene cheeta knijpt de keel dicht, de andere houdt de poten vast. De strijd is gestreden - op nog geen minuut tijd. Spectaculair! National Geographic live van op de eerste rij! We rijden voorzichtig dichterbij en zien de 2 katten met de nodige moeite hun vangst tot in de schaduw van een boom slepen. Ze zijn beide buiten adem van de inspanning, maar vooral van de sprint die ze hebben getrokken. Even later beginnen ze te smullen van het vlees. Hun snuit hangt vol met bloed en we horen de botten kraken tot in de auto. Nu en dan kijken ze ons frank aan, zo in de stijl van: pas maar op, want jullie lusten we ook rauw! Mateo en Julie kijken echter onbevreesd toe. Ze vinden het jammer voor het springbokje, 'maar die cheeta's moeten ook eten, niet!?'

Maar we geven het niet snel op. Elke morgen trotseren we daarom opnieuw de koude voor dag en dauw om ons geluk te beproeven. We starten de motor om de auto op te warmen, plukken even later onze kindjes uit de tent en verhuizen hen -lekker in de warme slaapzak- naar de achterbank. En voor de eerste zonnestralen zijn we weer op pad.

Neen, niet op de auto. Die ellende is achter de rug. De nieuwe Toyota Hilux bolt gesmeerd.

En neen! Er zit zeker geen sleet op de goesting om nog te reizen! Voor ons mag dit blijven duren. We hebben onze kinderen trouwens zo gehersenspoeld dat ze regelmatig spontaan uitspraken doen in de trant van 'Wij gaan nog niet terug naar Kapellen, hoor. Sommige mensen zitten graag gewoon thuis in hun stoeltje voor de TV. Maar wij vinden reizen veel te leuk!'

Het is slijtage op materiaal. 

Na de ritssluiting van Julie haar slaapzakje, die al tot drie maal toe vervangen werd deze reis, begint ook de ritssluiting van onze tent het jammer genoeg te begeven. Het is het stof dat echt wel overal kruipt dat voor extra slijtage zorgt. Smeren met olie helpt niet meer. En dat is geen goed nieuws, want we mogen ons binnen een paar dagen in de Khalahari woestijn aan nachtelijke vriestemperaturen verwachten, en ook aan ronddwalende wilde dieren (leeuwen, cheeta's, hyena's,...). Het is dan niet bepaald de bedoeling dat de 'voordeur' heel de tijd wagenwijd open staat. Gelukkig hebben we de 'tarp' nog, die hangt nu als tochthond voor de tent. Ook ons MSR kookvuurtje weigert langzaamaan dienst. Het is de unleaded benzine waarmee we koken die de leidingen vuil maakt. Pekzwarte roet, amai! En alles uitkuisen helpt steeds minder, want de onderdelen zijn ook aan vervanging toe. We moeten nog wel dik twee weken ons potje kunnen koken, dus dit komt ook niet goed uit. Maar och... desnoods koken we rechtstreeks op hout, dat lukt ook wel en hebben we trouwens al een paar keer gedaan. Verder hebben onze kleren ondertussen ook hun beste tijd gehad, die zien er niet meer uit! Er zitten gaten en scheuren in broeken en T-shirts. Alles zit vol met vlekken die er met geen enkel wasmiddel nog uit te krijgen zijn. En onze kindjes hebben zo'n groeischeut gehad dat hun kleren te klein worden! Geen ramp: thuis in de kleerkast liggen nog genoeg kleren. En dan is er nog Barbara's horloge, Serge's zonnebril, de verlengdraad, ... allemaal kapot. Tja... niet leuk, maar 't zijn maar materiële dingen.

Erger is de aftakeling van lijf en leden, allez ja... toch bij Serge die de 40 al is gepasseerd (Barbara is nog een dertiger )! Nu de linker schouder eindelijk goed begint te functioneren na de sleutelbeenbreuk, zit hij met een pijnlijke rechter schouder. Is het het gevolg van verkeerd liggen tijdens het slapen of heeft hij wat overdreven met het ravotten met de kids in het zwembad?

Tot in Ai Ais! We hadden er al lange tijd naar uitgekeken: zwemmen in 'hot springs'! En plots bleek dat Mateo dus echt wel kon zwemmen. Zonder veel nadenken stapte hij in het zalig warme water en -hopla- hij was vertrokken: 'Kijk, mama! Ik zwem!' Kopje onder, ogen open onder water, drijven op zijn rug, ... het lukte allemaal! Toen we de dag erna teruggingen was hij aan het zingen tijdens het omkleden: 'Ik ben zo blij, ik ben zo blij!' , zo'n deugd deed het. 'Als we terug in België zijn, ga ik aan Benthe laten zien hoe goed ik al kan zwemmen, hé papa?' zei hij trots.

Onze gloednieuwe auto (zie Puntjes op de i - vervolg) had nog geen 500 km op te teller staan toen we er voor de eerste keer mee reden en er onmiddellijk een zandstorm mee trotseerden (kwestie van hem gezandstraald terug te geven op het einde van de reis ). Ondertussen staan er al een pak meer kilometers op, o.a. op zware 4x4 zandwegen. Zo erg als in Sandwich Harbour met de Land Rover was het niet, maar we zijn toch wel een keer goed vast gereden: onze wielen staken tot halverwege in het los zand!

Gelukkig was dit in de Sossusvlei, 1 van dé toeristische trekpleisters van Namibië. Op het moment dat Serge de druk van de banden liet zakken en Barbara het zand rond de wielen aan het weggraven was passeerde er een local met wat toeristen. De sympathieke man had onze auto binnen de kortste keren weer bevrijd uit het zand, peace of cake. Die plaatselijke chauffeurs draaien er hun hand niet voor om. Volgens ons maken ze er een sport van om zoveel mogelijk knoeiers uit de penarie te helpen om op het einde van de dag te kunnen stoefen met het aantal toeristjes dat ze die dag hebben geholpen, want dat zijn er waarschijnlijk heel wat!

Wij waren in ieder geval content dat het ons niet is overkomen tijdens eerdere ritten in meer afgelegen gebieden zoals in Purros, want dan hadden we er lang kunnen staan wachten, zonder reddende engeltjes in de buurt...

De eerste die bevestigde dat we chance hadden met het weer was de kapitein van de catamaran waarmee we op walvissenzoektocht zijn gegaan. Hij toverde pelikanen en zeeleeuwen aan boord, wist twee walvissen te spotten en vertelde honderduit over wat er nog allemaal te zien viel. Onze kindjes waren in de wolken! En wij waren ook niet ontevreden met de service aan boord: oesters en champagne! Een mens mag wel eens iets hebben, niet?  

De volgende die vertelde dat we het troffen met het weer was de chauffeur van de Land Rover die ons de duinen van Sandwich Harbour liet verkennen. Hij racete gezwind de zandduinen op en zoefde zonder verpinken tientallen meters weer naar beneden. Het was dolle pret. Onze kinderen waren nog meer in de wolken. En wij waren blij dat we niet zelf moesten sturen, want dit was toch nog net iets anders dan de zandwegen die we al hadden overwonnen. Het zicht bovenop de zandduinen was bovendien adembenemend.

En dan was er nog madame de coiffeuse die Serge zijn haar gekortwiekt heeft. Het was dringend nodig, want na drie maanden zonder knipbeurt riep zijn haar herinneringen op aan de weelderige krullenbos in de tijd dat Barbara hem had leren kennen. De kapster wist te vertellen dat de mist allemaal zo erg nog niet is. Ze waarschuwde voor 'beukwinden' die alles onder een laag zand bedekken. Serge moest er een beetje mee lachen en zei stoer dat we een zandstorm nog niet hadden meegemaakt...

Die nacht werd Barbara wakker van een rammelend geluid. Was de koffer van de auto niet goed gesloten? Of was er iemand aan onze koffer aan het prutsen? Toch maar even Serge wakker maken... Die stak meteen half slaperig doch heldhaftig zijn hoofd door de ritssluiting van de tent en stelde vast dat het geluid niet van bij onze auto kwam, maar van bij de sanitaire blokken iets verderop, waar een deur telkens open en dicht sloeg. Pas toen viel het ons op dat er veel wind was.

Nog geen kwartier later werd die wind echter zo erg dat we ongerust werden. Eerst was er tussen elke windstoot een moment van absolute stilte. Beangstigende stilte, want het was de voorbode van een nieuwe windstoot die telkens met meer en meer geraas kwam aanrollen. De interval tussen elke kopstoot werd ook steeds korter. En na een tijd geselde de wind onze tent zonder ophouden. Het was alsof iemand de tent met twee handen vasthield en uit alle macht door elkaar schudde. Dit waren dus de beukwinden waarvoor ze ons hadden gewaarschuwd! Het zand van de duinen waar we naast lagen zocht ongenadig een weg tot in de kleinste hoekjes van onze tent. 

Omdat we niet wisten hoeveel erger het nog zou worden en, nog belangrijker, hoe lang onze tent dit nog zou kunnen volhouden zonder te scheuren, zijn we opgestaan en tegen een gekkentempo beginnen inpakken. Op het moment dat we Mateo en Julie uit de tent plukten om hen naar de auto te verhuizen lag er al een laag zand op hun slaapzak. Nadat we, vechtend tegen de wind en de striemende zandkorreltjes, toch nog verbazingwekkend vlot de tent hadden opgevouwd (lang leve de 2seconds tent!) zijn we snel bij onze kindjes de auto ingedoken en hebben we nog een poging ondernomen om een beetje te slapen. Onze kids waren echter te veel onder de indruk van het spektakel om nog te kunnen slapen en waren al volop met de pop en de autootjes in de weer. Toen Julie na enige tijd verveeld met haar vingertjes tegen het raam begon te tokkelen en met een zucht liet weten dat 'haar buikje grote honger had', zijn we maar op pad gegaan.

De beelden onderweg waren indrukwekkend. We reden eerst precies door een dikke mist. Toen de zon er meer doorkwam zagen we het zand van de duinen stuiven en grillige tekeningen maken op de weg. De palmboompjes langs de weg werden bijna horizontaal geduwd door de wind. We reden tegen een slakkentempo om vooral niet van de weg te sukkelen en ook om de windstoten te kunnen opvangen. En plots was het gedaan... Van het ene moment op het andere reden we weer onder een blauwe hemel, precies of er niets aan de hand was.

Beste *****, beste *****

Eerst en vooral dank voor de 'interventie' vorige keer (zie e-mail hieronder). Zoals toen aan de telefoon gezegd zijn we uiteindelijk toch goed kunnen vertrekken zonder al te veel vertraging. Het was weliswaar jammer dat we aanvankelijk geen Toyota kregen zoals gevraagd, dat de  reservebanden ontbraken en dat er geen kinderstoeltjes waren, maar na een paar dagen was alles toch in orde. We zijn ondertussen al een maand onderweg en genieten van Namibië.

Jammer genoeg bederft onze auto weer een beetje de feestvreugde. Vandaar deze e-mail.

Onderweg hebben we een paar keer een band moeten laten herstellen, maar dat is een stuk van het avontuur, niet? Ook de dieselfilter die moest worden vervangen (we waren nog maar een week onderweg!) gaf ons een extra Afrika-ervaring: een paar uur vertraging a.g.v. miscommunicatie, het ontbreken van een mecanicien en een overijverige stockbeheerder die geen filter wilde geven zonder betalingsbewijs (dat ***** moest leveren). (Detail: de oude filter die in de auto strak bleek niet de juiste te zijn.)

Wat we een beetje té avontuurlijk vonden was 1.) het feit dat het 'clearence certificate' (de 'service disc') niet meer geldig was (na slechts twee weken rondrijden) en 2.) dat de auto dringend een groot onderhoud moest krijgen (90.000 km), wat we nota bene zelf ontdekten onderweg toen we in de autopapieren keken. We moesten voor beide problemen speciaal naar Walvisbay rijden, vandaag 18 juli.

Wat het certificaat betreft hebben een sterk vermoeden dat er niets zou zijn ondernomen indien we dit niet zelf hadden vastgesteld. Gelukkig hebben we er geen problemen mee gehad tijdens de vele politiecontroles. We hebben wel een paar keer een opmerking gekregen, omdat we eigenlijk niet meer mochten rondrijden. Maar hebben ons er altijd kunnen uitpraten. (Vive l'Afrique!)

Wat het onderhoud betreft bleek dat het écht wel nodig was. Toen we daarstraks op het einde van de dag de auto wilden oppikken zeiden ze dat ze er zelfs niet aan waren begonnen. Het zou te lang hebben geduurd. (Detail: toen we in de loop van de dag belden om te vragen hoe het met de auto was, kregen we als antwoord 'The car is fine.') In ruil kregen we een andere 'nieuwe' (net geen 80.000 km) auto. Het voornaamste argument was dat het te lang zou duren om de banden te vervangen. We hadden namelijk aangedrongen op de vervanging van de banden die er na bijna 7.000 km toch wel afgeleefd uitzagen. 

Aanvankelijk waren we gelukkig met de 'ruil'. Tot we de banden van de nieuwe auto zagen: ze zien er volgens ons evengoed (te) gebruikt uit. Ons argument is dat ze ons moeten beschouwen als een nieuwe klant. De meeste mensen huren maximum een maand een auto. Dit is ongeveer de periode dat we al onderweg zijn. Wanneer de auto dan opnieuw wordt verhuurd wil de nieuwe huurder ook nieuwe/betrouwbare banden. De uitleg van ***** is dat de banden nog voldoende profiel hebben en dat ze sowieso nog niet zouden worden vervangen. Raar. Ze hadden ons nochtans juist daarvoor gezegd dat de banden van de 'oude' auto niet vervangen zouden worden omdat het te lang zou duren. De banden van de 'nieuwe' auto zijn echter te goed om te vervangen. Voor ons zien ze er hetzelfde uit. Bij nameten met een speciale lat blijkt dat de 'oude' auto de banden heeft met het meeste profiel. Bovendien geven ze tijdens de uitleg toe dat onze 'oude' auto uit roulatie zou worden genomen. Er waren te veel kosten aan om het onderhoud uit te voeren. Het verhaal van de banden klopt dus niet.

Maar ja... Het was al donker. De kinderen waren moe en hadden honger. We moesten nog een uur terugrijden naar Swakopmund. Veel zin om nog langer te discussiëren hadden we dus niet. 

Onze reactie is echter: we raden andere reizigers niet aan een auto te huren bij *****. Het is net allemaal te veel van het goede. We beschouwen onszelf als goede klanten (omdat we 2 maanden een auto huren) en verwachten een betere service: 1.) de juiste auto vanaf dag 1 (Toyota i.p.v Nissan), 2.) een extra reservewiel zoals gevraagd, 3.) kinderstoeltjes zoals gevraagd (Ze zijn ze uiteindelijk nog moeten gaan kopen in de winkel toen we aan het wachten waren op de juiste auto in Windhoek), 4.) de nodige keuringsbewijzen (was nog slechts 2 weken geldig), 5.) een auto die niet dringend naar de controle moet (slechts 4.000 km reserve voor klanten die 2 maanden gaan rondreizen), 6.) een auto die niet op zijn laatste benen loopt, 7.) een auto die op de juiste manier wordt onderhouden (zie foute dieselfilter) en 8.) extra service voor goede klanten bv. d.m.v. nieuwe banden indien nodig/gewenst/gevraagd.

Het moet gezegd: de mensen hier zijn heel vriendelijk en ze doen hun best om alles in orde te krijgen. De 'nieuwe' auto is ook OK. En halverwege de reis moeten ruilen van auto is op zich geen probleem. Maar ter compensatie van de zaken die zijn misgelopen verwachten we toch een tegemoetkoming, d.w.z. écht goede banden. Dit lijkt ons niet echt te veel gevraagd.

Morgen zullen we *****, de manager van ***** in de luchthaven van Windhoek, hiervoor contracteren. Deze man doet echt zijn best. Jammer genoeg was het vandaag al te laat om hem nog te bellen. Hopelijk begrijpt hij ons. 

En misschien kan jij vanuit België ook weer een beetje helpen?

Dank voor de service.

Vriendelijke groet vanuit een prachtig Namibië.

Het duurde een tijdje vooraleer we doorhadden dat er twee olifanten waren. We waren teruggekeerd van een toffe rondrit in de rivierbedding rond Purros. Ik had de auto in de schaduw geparkeerd en was met Mateo hout aan ' t sprokkelen voor 't kampvuurtje. Julie zat rustig voor de tent zandkastelen te bouwen. Barbara keek geïntrigeerd naar de struiken en de boom naast onze tent. Ze hoorde luid geritsel en dacht dat er een aap of een grote vogel zat. Maar het bleken twee olifanten te zijn! 

'Serge! Er staan hier olifanten!' Lichtjes gealarmeerd laat ik het brandhout vallen. Ik sleur Mateo mee in het struikgewas, Barbara en Julie achterna. We verschuilen ons in de wc, een houten constructie tussen de struiken, en gluren van daaruit naar de poep van de olifanten. Omdat de beesten ons blijkbaar niet in de mot hebben komen we weer te voorschijn om ze van wat dichterbij te bekijken. Ik haal snel het fototoestel en neem een paar foto's. Mama olifant en haar kleintje zijn echter zo goed verstopt dat je ze niet ziet op de foto. 'Jammer', denk ik, want 't zou een schoon beeld zijn: de auto, de tent en een vijftal meter verder twee olifanten! Ik loop rond een paar struiken om eens te kijken of het lukt om vanuit een ander perspectief een beter zicht te krijgen. Het enige dat ik zie zijn dezelfde twee poepen. 'Zie ze daar staan!' denk ik weer. 'Jammer dat je ze niet kan zien op de foto, in de schaduw van de struiken en met het tegenlicht.'

Maar plots draait de mama zich om. Ik sta op een twintigtal meter van de olifant. Om toch een beetje beschermd te zijn stap ik achteruit en ga achter een boom staan. Een foto nemen gaat niet, want ik kijk pal in de avondzon. Omdat ik dit moment toch graag wil vastleggen, loop ik terug rond de struiken naar waar ik eerst stond. 'Ja! Dit is een prachtig zicht!' denk ik. Ik knoei wat met de lens van het fototoestel: de zoem moet eraf, want het totaalbeeld kan ik enkel nemen met het ander objectief. Met een diep dreigend gegrom laat moeder olifant weten dat ik haar stoor. Ik val bovendien ook enorm op met mijn rode T-shirt in het licht van de ondergaande zon en met de klikgeluiden die ik maak bij het verwisselen van de lens. 'Snel één foto en dan verdwijn ik.' spreek ik haar in gedachten toe. Door de zoeker van het fototoestel zie ik het beest echter onverwachts snel op me afstormen! Ik duik opzij in de struiken waar Barbara met de kids veilig beschermd zit. Op een paar seconden tijd staat de kolos op de plek waar ik mijn schone foto wilde nemen! Vanuit het toilet zien we hoe de olifant imposant voor de struiken, en dus echt recht voor onze neus (!) staat te draaien. We doen teken naar Mateo en Julie dat ze stil moeten zijn. Nu nog extra provoceren zou geen goed idee zijn. We wachten en zien de mama na enkele minuten langzaam verdwijnen. We zien haar niet meer, maar horen wel hoe ze ostentatief  nog wat achterlaat: met een luide plof valt er een grote drol op de grond en met het nodige geklater doet ze er nog pipi bovenop. Ik besef maar al te goed dat we veel geluk hebben gehad dat ze niet verder het struikgewas is ingelopen waar wij ons verschuilen!

We zijn door een prachtig landschap helemaal naar het noord-westen van Namibië gereden, helemaal tot aan de gens met Angola. Onderweg zagen we beelden uit een andere wereld: kleurrijk geklede Herero-vrouwen in lange Victoriaanse gewaden met kleurrijke strikvormige hoedjes. Of roodbruin geschilderde Himba-vrouwen met bloot bovenlichaam en prachtige sierraden. Onze kinderen kijken met grote ogen verwonderd rond: 'Die mevrouw heeft een mooi hoedje, hé papa!?' en 'Waarom heeft die mevrouw blote borsten, mama?!' Het voelt onwerkelijk aan. Het is wonderschoon. Dit is zoals we ons Namibië hadden voorgesteld.

We liggen op onze rug in het zand en genieten opnieuw in gedachten van wat we hebben gezien. We kijken naar een prachtige sterrenhemel achter de silhouetten van palmbomen. We zijn helemaal alleen op een zalig rustige kampeerplek, enkel het ruisen van de rivier en het getsjirp van krekels klinkt op de achtergrond. We zien vallende sterren en voelen ons gelukkig.

Dit zijn momenten die je moet koesteren. Dit zijn magische momenten. Dit is waarom we zo genieten van deze reis en waarom we zo graag de wereld verkennen.

Het is niet dat we de man niet vertrouwen, maar de nijlpaarden kijken ons echt wel vies aan. Ze vinden het maar niks dat er plots mensen de rust komen verstoren en dat laten ze duidelijk zien. Omdat het gegrom niet helpt gaan ze over tot fysiek vertoon: ze heffen hun gigantische lichaam uit het water en plonzen log en zwaar weer in het water. Het is echt wel imposant. 

Maar de hippo die het meest indruk maakt is misschien toch wel die ene die stilletjes dichterbij lijkt te komen, maar stiekem onder water blijft en ons met zijn modderoogjes bespiedt. Onze kapitein heeft het echter in het snuitje en hij stuurt ons met zijn lange stok weer naar veiligere wateren.

Van zodra we de geasfalteerde weg verlaten is het travakken geblazen. Onze Hilux ploetert zich echter moeiteloos een weg door het mulle zand. Het is een fluitje van een cent. En ondertussen is het genieten van al de wilde dieren die we te zien krijgen: tientallen olifanten, kudu's, impala's, springbokjes en buffels. 

Na een flink aantal uurtjes zand malen keren we voldaan terug. Het is weer een topdag geweest. Plots roept Barbara 'Stop! Ik heb een luipaard gezien!' Wauw. We manen onze kindjes aan stil te zijn en manoeuvreren de auto naar een plekje waar we vermoeden dat hij zal passeren. En ja... op een 3-tal meter van onze auto duikt het beest op tussen het struikgewas. Hij kijkt ons even frank in de ogen en blikt dan in de verte naar één of andere prooi. Even later stapt hij rustig voorbij en verdwijnt met sierlijke tred in het hoge gras.

'Amai, dat was geluk hebben!' Zelfs Julie en Mateo zijn er stil van. Als we een minuut vroeger of later waren voorbijgereden hadden we dit prachtige dier niet gezien. Het is echt een kwestie van veel chance hebben. Bovendien konden we hier helemaal alleen van genieten. In de grote nationale parken staan er binnen de kortste keren een tiental auto's met ronkende motoren rond zo'n beest. Hier in de Caprivi Strip ben je alleen. En dat maakt dit soort ontmoetingen met dieren nóg magischer.

We gaan er niet onnozel over doen. Een 4x4 is een leuk speelgoedje, maar als je niet weet hoe je er mee moet rijden dan kan je (in ons geval) evengoed met een Citroën Berlingo een zandpiste oprijden. We hebben ons dan ook voorgenomen geen risico's te nemen.

Wanneer we gaan informeren i.v.m. de wegen in Mudumu national park is dit dan ook onze openingszin: 'We would love to explore the national park but we have no 4x4 experience. What are the options?' We sturen het gesprek in de richting van een ritje onder begeleiding van iemand die wél ervaring heeft en uiteindelijk is het antwoord dan ook dat er wel iemand aanwezig is met 'a lot of experience'. Dit is uiteraard de man die ons te woord staat. Zijn kompaan had al gezegd dat over de prijs te onderhandelen viel. Dus toen het antwoord '200 Namibian dollar' was op de vraag hoeveel dit ons zou kosten, reageerden wij met een zwans 'But you said we can negotiate the price?' 'Of course.'

Fijn! Dat is lang geleden!  We zeggen verlegen dat we niet weten hoe we moeten onderhandelen en vragen dan bedeesd of het voor 50 dollar kan. Yep. 't Is in de sjakos. We kunnen op avontuur in een stukje zandbak! Onze kindjes trekken grote ogen wanneer de man onze banden doodleuk begint af te laten. 'Waarom doet die meneer dat, papa?' Hoe minder druk op de banden hoe beter. En daarna is het eigenlijk gewoon een kwestie van omschakelen naar 4x4, rustig gas geven, vooral de ontkoppeling niet aanraken, zachtjes sturen en gáán.

De man blijkt een geweldig sympathieke mens die voor nog geen 5 Euro dik 2 uur rijles geeft, gidst en wreed interessante dingen weet te vertellen. We hangen aan zijn lippen wanneer hij vertelt over zijn avonturen als ranger (close encounters with elephants) en vertalen tussendoor alles voor Mateo en Julie die heel de tijd vragen 'Wat zegt de meneer, mama?' 

Als bedanking geven we een dikke tip en daarna wagen we ons zelf aan het 4x4 avontuur. We zien o.a. een familie olifanten, gespot door Mateo - die is hier werkelijk heel goed in. En we genieten van het off road rijden. We love it - all 4!

'Zie ons hier zitten!' 'Ja, 't is hier zo slecht nog niet.'

We zitten in de Caprivistrook tussen Angola en Botswana, helemaal in het noord-oosten van Namibië bij een kampvuurtje onder een sterrenhemel om 'U' tegen te zeggen. De kikkertjes kwaken hun vrolijk lied, een leeuw brult in de verte en de nijlpaarden komen langzaamaan dichter en dichterbij- hun geknor klinkt nu van alle kanten en het struikgewas voor ons kampvuur ritselt en kraakt.

Een tijdje geleden waren we nog geneigd een beetje minder positief te zijn over Namibië dan over Zuid-Afrika, maar ondertussen zijn we weer helemaal verkocht. Het minder positief gevoel was het gevolg van de drukte in Etosha. Maar bij nader inzien viel het allemaal wreed goed mee. De campings stonden er tsjokvol, maar verder hebben we ook daar uren rondgereden zonder een levende ziel te zien, behalve dan hordes olifanten die kwamen plonsen in één of andere waterplas. Op een bepaald moment waren we echt omsingeld door de olifanten. We hebben er een 60-tal geteld. Een mens voelt zich toch wel klein wanneer een mama olifant die haar baby wil beschermen een vieze blik in je auto werpt, ook al is dat een grote stevige 4x4! En het moment dat een 10-tal giraffen kwam drinken bij zonsondergang zullen we ook niet licht vergeten! Het beeld van de silhoueten met de bol van de zon als achtergrond staat op ons netvlies gegrift.

Ondertussen is de rust teruggekeerd. We hebben de nijlpaarden weer helemaal voor ons alleen, samen met een gepensioneerd stel Namibiers. Het is een aangename verrassing, want het koppel uit Windhoek had ons gezegd dat de camping volzet was, zij hadden bij reservatie een paar werken geleden de laatste plek toegewezen gekregen. Uiteindelijk blijkt dus dat we alleen zijn. Als dit 'fully booked' is willen we wel vaker op dit soort kampeerplekken onze tent zetten!

We hadden het nog tegen elkaar gezegd: 'Binnenkort is het gedaan met de zalig rustige kampeerplekjes! Hier moeten we extra van genieten!' We zaten op dat moment alleen met ons viertjes in het Waterberg Plateau Nature Reserve in Namibië, knus rond een kampvuurtje onder een prachtige sterrenhemel met als enig achtergrondgeluid het geblaf van bavianen en het gefluit-gegrom van dassies.  Later -als de kids in bed lagen- genoten we in stilte verder: in gedachten verzonken, starend naar de vlammen van het vuur, en tegelijkertijd op fluistertoon plannen smedend voor de toekomst.

In Zuid-Afrika waren we ook verwend geweest: meestal zo goed als alleen op de kampeerplek, niemand die de nachtrust verstoorde, enkel de geluiden van de natuur. Zalig. Onze reis in Namibië valt echter samen met de periode van de grote vakantie, dus het zou gedaan zijn met de pret... 

En ja... het is dus zo ver... We zijn in Etosha en de 4x4's rijden één na één het national park binnen. Met lede ogen zien we hoe we worden omsingeld door andere kampeerders. We voelen ons niet met hen verwant: zij komen gewoon even met vakantie. Wij zijn aan het rondreizen. Zij zijn toeristen. Wij zijn reizigers. (Och, hoort ze weer bezig!) Hoe verwaand het ook klinkt: we voelen ons écht anders. wij genieten ingetogen, zij gedragen zich zoals Belgen op een camping in het zuiden van Frankrijk: dolle -soms een tikkeltje ongeneerde- ambiance. De mannen spelen overdag petanque, de kinderen ambeteren de wilde dieren die in het kamp rondlopen en de vrouwen liggen te zonnebaden aan het zwembad.

Dit 'wij zijn gezellig met familie en vrienden met vakantie'-gevoel resulteert o.a. in storend gedrag aan de drinkplaats voor dieren. Een mens zou bijna vergeten te genieten, zo enerverend kan het zijn. Mateo en Julie verliezen na een tijd weliswaar hun interesse, maar zelfs tijdens hun spel (of het nu in de auto is of in een look-out) spreken ze op fluisterende toon. Zelfs een olifant stoort zich er niet aan. De toeristen die nu plots de natuurreservaten overspoelen gedragen zich als adolescenten in de cinema. Met een pakje frieten op de schoot installeren ze zich gezellig op een rotske, een GSM rinkelt, een blikje cola wordt opengetrokken, alles wat ze zien wordt op (veel te) luide toon becommentarieerd. Het roept herinneringen op aan een (heel toffe, trouwens) midweek met vrienden in de Beekse  Bergen. Wij aten toen ook gezellig een frietje met zicht op de olifanten. Maar dat was op het terras van een restaurant van een pretpark, niet in de pure natuur van een natuurreservaat.

Het is een beetje een domper op de feestvreugde, zeker na de rust van Zuid-Afrika. Dus 's avonds in bed herinneren we elkaar eraan dat we niet mogen vergeten te genieten. Het is en blijft tenslotte geweldig om hier te zijn. Het is pure verwennerij om vier maanden samen op pad te zijn en zoveel moois te zien. We zullen nog altijd even veel genieten van de Beekse Bergen, maar dit is toch wel even iets anders. 

's Avonds in bed wisten we alles al wat beter in perspectief te plaatsen: zo'n ramp was het nu ook weer niet om even te moeten wachten op onze auto. We hadden sowieso gepland 2 nachten in Windhoek te blijven. 'Morgen vliegen we er eens goed in!' zeiden we vastberaden!

De volgende dag zijn we dus goed gestart met een stevig ontbijt. Na de povere maaltijd de avond ervoor (zouten crackers,  een stuk chocolade en witte product zwanworstjes die alleen Julie wist te smaken) smulden we in 'Wild&Tasty' van een lekker eitje en vers gebakken brood. En met een goed gevulde maag konden we weer helder denken en stappen ondernemen om uit de impasse te geraken, o.a. een e-mail sturen naar het reisbureau dat onze auto had geregeld. Dit, in combinatie met een heel vroeg telefoontje naar de verantwoordelijke van de verhuurmaatschappij, verrichtte wonderen.

Weliswaar met wat vertraging stond onze Toyota Hilux 2 dagen later klaar met alles erop en eraan zoals gevraagd. (Het kan echt geen kwaad nu en dan eens op je strepen te staan.)

(De dag ervoor hebben we een generale repetitie gehouden: we zijn eens naar de luchthaven gereden om te kijken waar weer de huurauto moeten afgeven. En we weten perfect hoe het daarna verder moet om in te checken. Kwestie van niet te moeten stressen omdat we ons moeten haasten. Plus het verhoogt het veiligheidsgevoel in een stad die toch wel bekend staat als één van de meest onveilige ter wereld. We hebben twee maanden Zuid-Afrika zonder  kleerscheuren achter de rug en we willen het zo houden!

De dag ervoor hebben we ook een GPS gekocht voor in Namibië, krak dezelfde als die we in Zuid- Afrika gebruiken. In Namibië betaal je namelijk een fortuin om een GPS te huren. We hebben nog even overwogen de Zuid-Afrikaanse GPS als 'vermist' op te geven om die dan mee te nemen. Maar de waarborg was meer dan het dubbel van een nieuwe, dus...)

'Waar is de GPS?' Barbara heeft hem niet. Serge ook niet. We laden onze dagrugzakken uit, kijken onder de autozetel, dubbelchecken het handschoenkastje, ... De GPS is nergens te vinden. 'Heb je hem niet mee ingepakt?' vraagt Barbara. Serge antwoordt dat hij zeker is van niet. Na een tijd valt onze frank. Serge is nog naar de carwash geweest. Barbara had toen de GPS meegegeven om de weg terug te vinden - ze weet hoe gemakkelijk Serge verloren rijdt. Serge had geantwoord dat het niet nodig was - het zou wel lukken en hij wilde geen waardevolle spullen meenemen. Gevolg: beide gingen er vanuit dat de ander de GPS had. En ja... in Johannesburg naar een carwash gaan en een GPS in de auto laten liggen is er om vragen: 'Steel mij!' Dom. Met een half uur vertraging vertrekken we naar de luchthaven - met de nieuwe GPS. Het plan om zonder stress te vertrekken valt in duigen.

Wanneer we onze huurauto afgeven beslissen we niets te zeggen over de GPS. Misschien denken ze er zelf niet aan? Naïef! De computer zegt: twee kinderzitjes en één GPS. 'Where is the GPS?' 'In the car.' antwoordt Serge zonder nadenken. Er wordt een man naar de auto gestuurd om de GPS te halen die er niet is. Dju. Dat wordt weer wat administratie en nóg meer vertraging! Maar kijk: de man is binnen de kortste keren weer terug mét GPS! We staan perplex: we hebben een half uur aan een stuk op de verkeerde plaats gezocht! (...) Een hoop 

stress voor niks!

Maar jammer genoeg zit de stress er in voor de rest van de dag: Serge die zijn reispas niet meer vindt bij de  douane; de huurauto is niet wat we hebben gevraagd (geen Toyota Hilux, geen kinderstoelen, geen reservewiel en een hoop barstjes in de voorruit), we kunnen niemand bereiken om een wegbeschrijving te geven naar onze kampeerplek; we kunnen nergens nog eten kopen om 's avonds te koken; ...

Het lijkt wel de dag van de verloren voorwerpen. En wij lopen nog het meest verloren van allemaal. Namibië is niet echt geweldig gestart. Morgen proberen we opnieuw!

Op iets minder dan 10 weken tijd hebben we slechts

1 bal kapot gesjot (Mateo),

2 vriesnachten en dus kou (Barbara) gehad,

3 dagen geen zon gehad,

4 muggenbeten opgelopen (Julie),

5 keer op een plek gestaan met internet,

6 kansen gehad om ons (Serge) (elektrisch)te scheren,

7 nachten niet in onze tent geslapen,

8 maal 'gebraaid',

9 leeuwen gezien,

10 potten choco opgegeten,

100 keer ruzie gemaakt (Mateo & Julie),

1000 gevraagd geen ruzie te maken (Barbara & Serge),

10000 gezegd hoe flink onze kindjes wel niet zijn!

Zuid-Afrika, je zit in onze top 10 van mooiste landen!

zijn echt wel prima. Je voelt je soms meer op een 'route national' ergens in Frankrijk dan in een wildreservaat! Lekker 'cruisen' tegen 50 per uur en nu en dan stoppen voor een fotoke (van een olifant, een neushoorn, een luipaard, een leeuw, een poema, een giraf, een buffel, een struisvogel, een nijlpaard, een wrattenzwijn, een baviaan, ...).

We zijn nog maar net vertrokken voor een eerste verkenning -de kindjes gezellig mee vooraan op onze schoot- wanneer de ['polesi:] ons doet stoppen. Kinderen mogen niet mee achter het stuur. 'Maar allez, mijnheer de agent, zo zien ze veel meer!' Serge gaat in discussie met de ['polesi:] - we zijn in Afrika, niet waar? Barbara zegt rustig: 'Niet in discussie gaan!' 'I can also give you a 1,500 ZAR fine.' repliceert de agent fijntjes. Even later zitten Julie en Mateo braaf achteraan. (...)

Sindsdien zit de schrik voor de Krugeriaanse ['polesi:] er toch wel wat in. Maar 't is niet evident om altijd de snelheid te respecteren. Zeker niet wanneer je voor het sluiten van de poort van het kamp wil terug zijn en eerst een kudde olifanten en daarna een troep buffels de weg blokkeren en je een half uur vertraging bezorgen.

Net voor het donker bollen we het kamp binnen. De ['polesi:] hebben we gelukkig niet gezien, want we reden het laatste stuk veel te snel! En we waren toch ook wel blij dat we er heelhuids waren geraakt. Onderweg hadden we  namelijk een 4x4 gezien die van de baan was gesukkeld en op zijn kant lag. Waarschijnlijk een snelheidsduivel die zich moest haasten om voor het donker terug te zijn ;-)