Het vliegtuig schudt hevig heen en weer. "We storten neer!" gilt Julie. Al een chance dat er niemand op het vliegtuig zit die Nederlands spreekt, want niet iedereen zou er de humor van inzien! " We storten neer!" echoot Mateo. Onze kindjes hebben duidelijk nul komma nul schrik van vliegen. Gelukkig maar, want er staan wel wat vluchten op de planning tijdens onze reis in Maleisië. Dit vliegtuig neemt ons mee van Kuala Lumpur naar Kuching in Maleisisch Borneo; een 4-tal dagen daarvoor zaten we nog in een vliegtuig van KLM. (Merci, Bie om ons naar Schiphol te brengen!)

Het appartement vlakbij het centrum van de hoofdstad was super, zeker met het zwembad op de 37ste verdieping met zicht op de Petrona Twin Towers. De 'infinity pool' lag al op een duizelingwekkende hoogte, maar de lift van het 2de hoogste gebouw ter wereld katapulteerde ons in no time naar de 86ste verdieping, vlak onder de top van één van de torens, waardoor de mensenwereld beneden echt aan een mierennest deed denken. Het gigantische plonsbad waar Mateo en Julie voordien wat afkoeling hadden gezocht voor de meer dan 30°C, zag er plots uit als een druppel op een hete plaat.

Kuala Lumpur was geweldig meegevallen, maar nu zijn we dus op weg naar het echte Maleisië! Het schokken van het vliegtuig wordt veroorzaakt door de inktzwarte wolken waar we doorheen vliegen. Het is de voorbode van een tropische regenbui. Wanneer we later op een taxi staan te wachten valt de regen met bakken uit de lucht. "Nu zijn we echt in Maleisië!" roepen we in koor tegen het lawaai van een donderslag in, "Dit is de warme regen waarover we spraken!"  De seconde die we nodig hebben om bij onze guesthouse uit de taxi te klauteren, volstaat om ons te doorweken. Mateo en Julie zijn er even stil van, maar vinden de warme douche uiteindelijk toch wel leuk!

Voor ons is het allemaal zalig. Het voelt aan als weer thuis komen in een wereld die we veel te lang hebben moeten missen: de zalige tropische warmte, de exotische keuken, de wirwar van straten met mensen als bezige bijen, het hectisch verkeer, de gezellige sfeer van een guesthouse, ... Voor onze kindjes is het allemaal even wennen: Julie ziet er voortdurend oververhit uit en Mateo blinkt van de zweetpareltjes op neus en voorhoofd - niet alleen van de hitte, maar ook van het pikante eten. Ze weten duidelijk nog niet helemaal wat ze er van moeten denken: het ene moment is puur genieten, het andere moment is wel wat afzien. "Wat doen we onze kindjes allemaal aan?" vragen we ons wel eens af. Maar dan zien we ouders met oudere kinderen gezellig in een leeshoek samen reisplannen smeden en dan denken we "Ja, daar zijn we nu al mee bezig! 

Grappig detail: De jongedame die mee de reis zat te plannen, blijkt uiteindelijk toch niet zo happy. Ze wil veel liever rustig haar boek lezen dan mee met het gezin weer de staat op. De papa heeft er duidelijk werk mee om haar mee te krijgen en blijft wat verweesd achter wanneer dochterlief eindelijk mopperend rechtstaat en doorgaat. Precies Julie! Of doet het denken aan Mateo die wel eens durft zeggen dat iets 'saai' is. Kids will always be kids, right? 

Ook al durven Mateo en Julie al wel eens mopperen, we mogen met geen woord reppen over weer naar huis gaan. Ze willen zeker nog niet terug thuiskomen in België! Ze genieten tegelijkertijd ook duidelijk van het avontuur!