We zijn door een prachtig landschap helemaal naar het noord-westen van Namibië gereden, helemaal tot aan de gens met Angola. Onderweg zagen we beelden uit een andere wereld: kleurrijk geklede Herero-vrouwen in lange Victoriaanse gewaden met kleurrijke strikvormige hoedjes. Of roodbruin geschilderde Himba-vrouwen met bloot bovenlichaam en prachtige sierraden. Onze kinderen kijken met grote ogen verwonderd rond: 'Die mevrouw heeft een mooi hoedje, hé papa!?' en 'Waarom heeft die mevrouw blote borsten, mama?!' Het voelt onwerkelijk aan. Het is wonderschoon. Dit is zoals we ons Namibië hadden voorgesteld.

We liggen op onze rug in het zand en genieten opnieuw in gedachten van wat we hebben gezien. We kijken naar een prachtige sterrenhemel achter de silhouetten van palmbomen. We zijn helemaal alleen op een zalig rustige kampeerplek, enkel het ruisen van de rivier en het getsjirp van krekels klinkt op de achtergrond. We zien vallende sterren en voelen ons gelukkig.

Dit zijn momenten die je moet koesteren. Dit zijn magische momenten. Dit is waarom we zo genieten van deze reis en waarom we zo graag de wereld verkennen.