We hadden het nog tegen elkaar gezegd: 'Binnenkort is het gedaan met de zalig rustige kampeerplekjes! Hier moeten we extra van genieten!' We zaten op dat moment alleen met ons viertjes in het Waterberg Plateau Nature Reserve in Namibië, knus rond een kampvuurtje onder een prachtige sterrenhemel met als enig achtergrondgeluid het geblaf van bavianen en het gefluit-gegrom van dassies.  Later -als de kids in bed lagen- genoten we in stilte verder: in gedachten verzonken, starend naar de vlammen van het vuur, en tegelijkertijd op fluistertoon plannen smedend voor de toekomst.

In Zuid-Afrika waren we ook verwend geweest: meestal zo goed als alleen op de kampeerplek, niemand die de nachtrust verstoorde, enkel de geluiden van de natuur. Zalig. Onze reis in Namibië valt echter samen met de periode van de grote vakantie, dus het zou gedaan zijn met de pret... 

En ja... het is dus zo ver... We zijn in Etosha en de 4x4's rijden één na één het national park binnen. Met lede ogen zien we hoe we worden omsingeld door andere kampeerders. We voelen ons niet met hen verwant: zij komen gewoon even met vakantie. Wij zijn aan het rondreizen. Zij zijn toeristen. Wij zijn reizigers. (Och, hoort ze weer bezig!) Hoe verwaand het ook klinkt: we voelen ons écht anders. wij genieten ingetogen, zij gedragen zich zoals Belgen op een camping in het zuiden van Frankrijk: dolle -soms een tikkeltje ongeneerde- ambiance. De mannen spelen overdag petanque, de kinderen ambeteren de wilde dieren die in het kamp rondlopen en de vrouwen liggen te zonnebaden aan het zwembad.

Dit 'wij zijn gezellig met familie en vrienden met vakantie'-gevoel resulteert o.a. in storend gedrag aan de drinkplaats voor dieren. Een mens zou bijna vergeten te genieten, zo enerverend kan het zijn. Mateo en Julie verliezen na een tijd weliswaar hun interesse, maar zelfs tijdens hun spel (of het nu in de auto is of in een look-out) spreken ze op fluisterende toon. Zelfs een olifant stoort zich er niet aan. De toeristen die nu plots de natuurreservaten overspoelen gedragen zich als adolescenten in de cinema. Met een pakje frieten op de schoot installeren ze zich gezellig op een rotske, een GSM rinkelt, een blikje cola wordt opengetrokken, alles wat ze zien wordt op (veel te) luide toon becommentarieerd. Het roept herinneringen op aan een (heel toffe, trouwens) midweek met vrienden in de Beekse  Bergen. Wij aten toen ook gezellig een frietje met zicht op de olifanten. Maar dat was op het terras van een restaurant van een pretpark, niet in de pure natuur van een natuurreservaat.

Het is een beetje een domper op de feestvreugde, zeker na de rust van Zuid-Afrika. Dus 's avonds in bed herinneren we elkaar eraan dat we niet mogen vergeten te genieten. Het is en blijft tenslotte geweldig om hier te zijn. Het is pure verwennerij om vier maanden samen op pad te zijn en zoveel moois te zien. We zullen nog altijd even veel genieten van de Beekse Bergen, maar dit is toch wel even iets anders.