Zoals alle andere helden werd ook ik zaterdag 3 juli om 5u aan de ontbijttafel verwacht. Van slaaptekort was er geen sprake want na een desastreuze voorbereidingsweek  had ik immers dubbele slaapshiften gedraaid door mijn opstoot van zomergriep. Het was dan ook een raadsel hoe de beentjes zich gingen gedragen gedurende de 175km lange Alpenrit. De stress zat er eigenlijk goed in want de hele week had ik het wereldbekende gevoel van “de pap in de benen” en ging mijn hartslag de hoogte in van zodra ik de minste inspanning deed. Anyway, ik ging er dan maar cynisch vanuit dat uitrijden toch ook al mooi zou zijn. Onze sympathieke westvlaamse herbergier Peter zorgde ervoor dat ons koolhydratenpeil nogmaals de hoogte ingejaagd werd met een vers bord al dente pasta aangevuld met pesto uit het potje. En of dat nog niet genoeg was kiepte ik nog mijn persoonlijke portie “nutrical EPO” binnen en hopsaké we waren vertrokken nadat Ignace ons nog even  in spanning liet wachten door afgezonderd  een persoonlijk lavementje te steken.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Mijn startnummer bepaalde dat ik 30 minuten voor de andere helden kon starten. Ik ging er dan ook vanuit dat dit niet echt een nadeel was aangezien de temperaturen lekker gingen oplopen die dag. 7u20 beweegde mijn startblok zich voort door de straten van Bourg d’oisans.  Heel rustig starten was de boodschap die ik mij voornam en ik besloot mij te nestelen achter de plaatselijke zwarte parel die zoals een echte zondagscoureur mij attent maakte op elke oneffenheid in het parcours. Tegen een gezapig tempo reed ik richting de eerste col van de dag : de Glandon.

De Glandon / Croix de Fer ( want we beklimmen de Glandon langs de kant van de Croix de Fer , hieromtrent zijn menig discussies gevoerd maar naar men aanneemt is dit de correcte omschrijving van onze eerste col) had ik eerder deze week al gedaan met de auto en ik wist dat deze als een loper begon maar zich kenmerkte door enkele venijnige stukjes. Wederom was mijn motto “piano piano”. Mede door het slechte gevoel in de benen en de angst om te diep te gaan in het begin belandde ik boven op de Glandon op 2u. Niet echt schitterend leek mij dat, maar lang wachten aan de bevoorrading deed ik  niet. Bidonnekes opvullen en rustig afdalen. Een ongelooflijk technische afdaling die menige levens op z’n kerfstok had, met hier en daar monumentjes en relikwietjes als stille getuige. De organisatie besloot in alle wijsheid deze afdaling te neutraliseren.

In de vallei richting col du Télégraphe vond ik maar niet echt een goed tempo. Een optimistische Hollander trok voor 10 km het tempo op tot 40km/u maar al snel moest hij de handdoek werpen en verzeilde ik in een matig groepje dat slenterde doorheen de vallei. Tussen een bont allegaartje van Spanjaarden , Denen , Amerikanen werd ik letterlijk in slaap gewiegd tot Michal mij op 3km voor het begin van de Télégraphe voorbijstoof. Tijd om in te pikken , dit duurde evenwel niet al te lang want op de 12 kilometer lange col moest ik hem meteen laten gaan. Wederom overheerste een gevoel van flanellen beentjes en kon de hartslag maar moeilijk in toom gehouden worden. Eens boven op de Télégraphe wachtte ons een 5 kilometer lange afdaling die ons naar de tweede bevoorrading in Valloire bracht. Mijn hongergevoel was helemaal verdwenen door opkomende buikkrampen. Maar toch verplichtte ik mezelf om vast voedsel tot mij te nemen. Aan de bevoorrading kwam ik Stijn tegen die mij de legendarische woorden “ Ah Joske “ toeriep.

Veel soelaas kon het me niet brengen en ook hij verdween snel aan de horizon. Wat mij toen te wachten stond was de mythische Col du Galibier; een reus van 2600m hoogte die 17km lang was. Wel het was  17 km afzien bij de beesten. Nooit kwam ik goed in mijn tempo, het was stampen en duwen. De fameuze coup de pédale waar José De Cauwer mij nog over aanspraak dit voorjaar was volledig verdwenen alhoewel mijn benen droog genoeg stonden. Ik dacht in mijn eigen , als we dit Marmotteke  op 10 uurkes afwerken dan ben ik al content. Tussen de ijswanden door kwam ik uiteindelijk toch aan op de Galibier. Daar wachtte mij een prachtig buffet van Frans stokbrood, appelsientjes , heerlijke spekskes… Ondanks de krampkes heb ik mij hier toch tegoed gedaan aan dat lekkers om vervolgens mijn jasje aan te doen en af te dalen richting Bourg d’oisans. Deze afdaling werd gekenmerkt door een aaneenschakeling van slecht verlichte tunneltjes die mij menig keer angstzweet bezorgde. Maar er was een positieve noot want ik voelde mij beter worden met de kilometer en had het gevoel dat er terug wat kracht in de beentjes zat. Ik nam dan ook regelmatig de kop in de peilsnelle afdaling en reed met een goed gevoel richting de voet Alp d’huez waar ik nog vlug mijn bussen opvulde.

De Alpe d’Huez , de 12 kilometer lange col buiten categorie , kenmerkt zich door een drietal loodzware kilometers met stukken tot 15%  waarna het gelijkmatig door blijft gaan tegen een moyenne van 8%. Als ik die goed doorkwam was mijn buit binnen. Ik begon te rekenen en het goud kon nog mits een  snelle beklimming van den Alp. Tot mijn grote verbazing liepen de eerste kilometers vrij vlot en kon ik “en danseuse” mijn bochtjes aansnijden. Wanneer ik het spandoek  opmerkte dat Ignace zijn vrouw en kinderen hadden opgehangen na de 5^de bocht kreeg ik zowaar een kippenvelmoment. Maar de veer begon toch stilaan te breken en de dubbele cijfers die mijn snelheid aanwezen veranderen in enkele cijfers. Het werd een ware calvarietocht in den bakoven van Huez ! Ik verzoende mij erbij dat ik niet de enige was want het was een waar slachtveld geworden. Gelukkig werden we aangemoedigd langs de kant en werd  ook water toegediend dat zorgde voor de nodige afkoeling.  Eigenlijk is dit een prachtige klim waar je steeds het skistation boven ziet liggen en het dal kleiner en kleiner wordt. Er werd nog even “gepoosd” voor de foto in de voorlaatste bocht en toen begonnen de emoties echt op me in te werken wanneer ik door Huez reed met de massa volk die langs de weg op de terrasjes zaten. Hiervoor hebben we maanden getraind en vele weekends opgeofferd maar ook een fantastische vriendengroep opgebouwd. Toen ik over de streep bolde kon ik dan ook maar moeilijk mijn tranen bedwingen, zo ook niet wanneer ik Maaike belde met de melding dat ik gefinished was. Mijn eerste emoties na de aankomst  waren  “ nooit meer “ !
De tijd die mijn Garmin aanwees was 8u31 en onderweg heb ik 19 minuten gestopt. Ik finishte in de uitslag op de 1464 plaats , 271^ste in mijn categorie in een tijd van 8u15mn39sec ( met de neutralisatie van de afdaling van de Glandon ) goed voor een zilveren plak wat ondanks mijn ziekte eerder op de week nog een deftig resultaat is.

Nu ik een weekje verder ben en alles terug heb kunnen relativeren begint het allemaal terug te kriebelen en worden er al plannen gesmeed voor een nieuwe uitdaging ! See you next year.