|
Zaterdag 3juli. Bij het eerste ochtendgloren worden de helden gewekt omstreeks 4u45. Het begin van wat een lange en spannende dag zal worden. Snel doe ik mijn kraak-nette helden-outfit aan en al snel ben ik opweg naar het ontbijt chez Peter. Met zen allen eten we een volwaardig ontbijt en proppen we ons voor een laatste keer vol met koolhydraten. De stress is duidelijk voelbaar. Vandaag zal moeten blijken of de maanden voorbereiding hun vruchten afwerpen?
Terug op de kamer worden de bidons gevuld, een powerbaarke of 7à8, een paar melikoeken (want pomkoek eet ik ni graag en suikerwafels pakken te veel plaats in),2 zakskes mee goe poer en een gelleke of 10 in de trui gemoffeld.. Daarbij duw ik nog een zak met wat officiële papierkes en een gsm, een windstopperke zonder mouwen en mijn EPO.. euh Ipod. Onze herbergier aka toepen-peter had blijkbaar mijn "poo-belge" vergeten. Helaas pindakaas is er ook geen plaats meer voor de armstukken..Hopen op zon dus..
Ondertussen begint de tijd te dringen en zou ik graag nog wat overtollige kilookes droppen.. Maar de stress is te groot en dus is er slechts een 2de en 3de kleine ontlasting.
Hop hop hop naar Bourg D'oisan voor het begin van ons avontuur. Daar heb ik al snel terug voldoende stress voor een 3de, 4de en 5de ontlastingske. Maar we blijven positief want "tis wit" en volgens mijnen kopman is dat een goed teken. Tijdens het wachten in ons vak eet ik rustig en zoals gepland al een eerste baarke en drink ik al nen volle bidon mee goe poer. Zoals het een prof betaamt, gooi ik deze met veel zwier weg.. In mijn ooghoek zag ik menig fan vechten om dit prijsloos relikwie.
8u50 eindelijk mogen we aanzetten en rij ik over de mat "chiep chiep chiep" en hop ik ben weg. Het eerste gevoel is goed. Zoals mijn groot voorbeeld zou zeggen: " De moral is goed, truitsjen de zokjes alles iz mooi.. allé tis een pro RW parkoers :-)". In de storm/aanloop naar den dam raak ik al snel Mich, Stijn, Ward en ignace kwijt. Samen met Mattieu en Wim rij ik richting dam. Ondertussen wil ik zoals ook alweer gepland een eerste gelleke dak op overschot had nuttigen.. Het gelleken dat ik vooraan onder mij trui had gestoken wordt geopend. Het is eentje met een draaidopje en ik doe het snel terug dicht en moffel het weg omwille van een chicane.. Al snel voel ik nattigheid, het gelleke was nie zo goed afgesloten als gedacht... En nog voor ik passeer aan de deur van ons hotel, pakweg 3 km van de mat, plak ik al volledig van kop tot teen langs de linkerzijde.. Wel een prettig gevoel om te vertrekken met een plakkende knieplooi.. Enfin niet gemord we moeten verder. Al snel is er druk overleg over een volgende ontlastingske met Matthieu. Waar zouden we dit doen op de Croix de fer? nu?? op die moment passeren we Ignace die het nu doet, dus stoppen we alle3 vlak voor de dam. Ik rij nog even in de zog van Matthias maar moet hem al snel laten gaan. Immers mijn kopman had aangeraden te doseren en dus hartslag onder de overslag te houden tot na de télégraph. Zo gezegd zo gedaan. Het gevoel is alleszins al een stuk beter dan tijdens de verkenning en dus blijft de Moral goed. Ik kan redelijk mijn tempo vinden en zet mijn tocht voort naar boven. Ik geniet van de mensen sliert langsheen de flank van de Croix de Fer, dit is bij momenten echt waanzinnig. Het is natuurlijk moeilijk origineel te zijn en al snel hoor ik een Nederlander roepen: "hé Jan vergeet niet te genieten vandaag"!! Ik rij op die moment langsheen de Dam midden op de croix de fer en moet toegeven dat het daar een fantastisch zicht is. Al snel heb ik weer 2 vrienden voor het leven gemaakt. Net voor de top passeer ik nog ludo dierkxens, die ook in ons hotel verblijft. Ik kom aan boven op de croix de fer "Top, sjiep sjiep sjiep". Van de voorspelde overrompeling op de top van de croix de fer is geen sprake. Het is er gezellig druk zoals op alle 1ste bevoorradingen van de toertochten die we deden in ons apen-landje. Als getraind toertochrijder baan ik mij vlot een weg en zie ik al snel Ward, Matt en Ignace. Ik ben blij als een klein kind dat deze helden gewacht hebben. Dit hadden we afgesproken omdat de tijdsopname tijdens de afdaling van de Glandon toch niet zou meetellen, wat een terecht en goed inititief bleek van de organisatie. Samen zetten we vaart richting dal al na een paar bochten staat Ignace plat. In grupetto wordt er beslist beneden voor de mat te wachten op Ignace. Helden die op mij gewacht hebben kunnen we dus niet achter laten en op die manier kunnen we samen de lange vallei richting Telegraph doen. We nemen dan ook onze tijd om rustig deze heel gevaarlijke afdaling tot een goed einde te brengen.
Beneden is er bijna een algehele hergroepering want ook Wim is ondertussen terug aangesloten. We rijden over de mat en beginnen terug te koersen. Letterlijk dan want Ward zijn benen zijn blijkbaar "zuper" door de droge pannekoekskes van gisteren.. En snelt weg. Ik twijfel even en besluit toch geen kopwerk te doen om hem terug te pakken. Gelukkig passeert er op die moment een TGV waarvan de laatste wagon het postuur heeft van een door de weekse 6-daagse derny. Net genoeg plaats om mij achter te verstoppen en meegezogen te worden. De teller loopt al snel boven de 40 en daarom ontgaat het "merk" van deze laatste wagon me. Al snel hebben we Ward te pakken die ook aansluit. Mijn plek is blijkbaar gegeerd door menig wieltjeszuiger, maar deze worden met een professioneel kwakske vakkundig aan de kant gezet. Door een tegenligger, we rijden immers op de openbare weg moet ik toch eens lossen en er komt alweer een hergroepering met Matt en Ignace. Vlak voor de voet van de telegraph ontsnapt Ward dan toch definitief, salu de kost en dikke proficiat man!!! Met ons 3 beginnen we dan aan de Télégraph alwaar alweer Matthieu de leiding neemt. Hoewel ik me goed voel, laat ik hem rijden om mijn hartslag onder controle te houden. Al snel zie ik ook Ignace voorbij rijden. Deze klim ligt me wel en ik vind al snel mijn ritme. Een beetje over halfweg zijn bij mij ook de "benen zuper". De hartslag is volledig onder controle en ik begin het tempo op te voeren. De hartslag blijft volledig onder controle, en vlieg bijna iedereen voorbij. ik onthou nog 2 als ridder getooide engelsmannen die me met veel zwier passeerden aan de voet. Blijkbaar is de tank van hun paardje leeg, hammertime, parket-dsjio... Vanaf hier is het voor mij echt genieten. Dit geeft me een echt super gevoel maar blijf toch enigzins temperen want we moeten nog beginnen aan het beest Galibier. Aan de voet van de Galibier tref ik bij de bevoorading alweer Matt en Ignace die er beiden bleek uitzien en net voor me toekwamen. Een bevoorrading die ik dacht gemist te hebben, maar die gewoon later kwam dan gedacht. Matthias geeft te kennen zich echt slecht te voelen en bij Ignace zou het beste er ook af zijn. Ik hou me rustig voel me goed, maar wil geen te grote uitspraken doen want in de koers kan alles snel keren. Ik vul mijn bidons mee mijn goe poer en een beetje water. We beginnen samen aan de Galibier en al snel lost Matthieu (volledig parketdsjio). Iets verder versnelt Ignace een beetje en laat ik hem gaan, het super gevoel is even weg en ik wil me nog sparen. 18km aan 7à8 gemiddeld, zal nog tijd genoeg opleveren om te zien hoe goed ik ben.
Aan Plan l'Achat, er rest dan nog 8 km op het beest aan een gemiddelde stijging van ruim 8-9% zonder enig recuperatie stuk, acht ik mijn tijd gekomen. Ik sluit opnieuw aan bij Ignace. Doe de bidons nog eens vol en zet aan. "à la denseuse" vertek ik met een grote molen. Voor het eerst in de koers moet ik niet volledig terug naar het kleinste en hou ik een paar tanden over. Het verschil met rest lijkt immens, iedereen lijkt wel geparkeerd te staan en de blikken die ik krijg spreken boekdelen, "wat is diene gek van plan??" Ik voel me echt wel goed en zing ondertussen vlot mee met mijn Ipod (Oasis) tot ongeloof van een gepasseerde Amerikaan: "jesus chreist"... Dit is dus mijn moment en ik geef vol gas naar boven. In de haarspelbochten toch nog ruim 5km van de top, trek ik nog eens door. De beelden van de flank van de Galibier zijn spectaculair. Het islijjken juist mieren, zo'n sliert zotten naar boven zien kruipen. En omgekeerd is het nog eens zo impressionant wanneer je terug naar benenden kijkt. Na veel zwoegen en zweten bereik ik dan toch bijna de top. Daar wachten mij, een hele reeks speciaal voor dit evenement overgevlogen miekes van de noorderburen, op. De dames moedigen mij luidkeels aan. BEDANKT!!! Ik roep nog snel toe: "bedankt en dan mogen d'hollanders wereldkampioen worden!!". Het zal misschien wel de ijle lucht geweest zijn.., we zitten nu immers op het dak van de Marmotte op meer dan 2600m. Boven doe ik mij nog tegoed aan wat fruit en ander lekkers en doe ik de bidons opnieuw vol. Ik trek snel de windstopper aan maakt aanstalten om te vertrekken. Op die moment komt Ignace boven toe. Hij ziet er nu echt wit uit en strompelt van zijn fiets. Hij legt zich neer op de grond en krijgt overal krampen. Ik zal Ignace niet meer terug zien:(, en zal later horen dat hij zijn strijd zal staken op de flanken van de laatste klim.
Ik begin aan de afdaling van de Galibier, het weer is super en nu is het echt genieten. Het is ongeveer 50km dalen tot in Bourg D'oisan. De afdaling is niet zo gevaarlijk en heel overzichtelijk, het is echt fantastisch!!! Het tempo schiet nu echt de hoogte in en het tellerke gaat makkelijk richting 60-70. Toch af en toe oppassen. Voor ik het goed en wel besef rijden we in volle afdaling door een vrij lange tunnel. Het enige wat ik zie doorheen mijn lasbril zijn de lampen van de tegenliggers. De slecht verlichte tunnel is echt gevaarlijk en ik ben blij dat ik er heelhuids door ben. Wat verder zet ik mij in het wiel van een kaasboer. De jongen was gelukkig goed wakker, bij de volgende tunnel staat er immers een kemper in panne en wordt deze jongen letterlijk van de baan gereden door een niet oplettende chauffeur. Gelukkig is de kaasboer wel bij de les en kan hij zich door goede stuurkunsten juist rechthouden en stoppen voor een gevaarlijk ravijn. Samen met de kaasboer (dit is trouwens gewoon de sponsor van zijn tenue), zet ik vaart richting mythische alp. We krijgen het gezelschap van 3 spanjaarden. Deze zijn ras echte linkadoors.. maar doen uiteindelijk toch hun duit in het zakje en de samenwerking is een feit. We wisselen elkaar goed af en houden strak tempo.
Eindelijk Bourg d'oisan, voet van de mythische alp "alpe d'huez". Ik ben nog volle moed en de benen voelen redelijk goed, dus drijf ik het tempo opnieuw op. Het is alsof ik een mortuarium binnen rij. Een drukkende warmte, een stank van de minder begaafde autochauffeur die zijn remschijven ten volle getest heeft bij zijn afdaling en overal lijken, lijken, lijken.. Iedereen staat echt geparkeerd. De eerste 7 km vliegen voorbij. Opnieuw een woordje van dank voor de aanmoedigingen van "van Deentje" en van "van 't hollanderke". Op ongeveer 5km van de top is het leeg en val ik volledig stil. Ook bij mij is het dus hammertime. Sinds halweg de telegraph ben ik ruim duust man gepasseerd maar nu wordt ik toch nog terug gepakt door een handvol concurrenten. Volledig leeg bereik ik uiteindelijk in 8u30 de meet. Ik heb zelf moeite om mijn hoofd op te heffen bij de meet, maar voor de sponsor doe ik een laatste efforke en trek de trui goed.. Aan de meet neem ik mijne zilveren-lowie met veel plezier in ontvangst, ik behoor immers tot de categorie waarvoor de gouden-lowie net te hoog gegrepen is. Met mijn papier in de hand ga ik opzoek naar de andere helden Mich, Ward en Jerre die al op het terras zitten. Daar verneem ik via radio-tour dat ook Wim en Matthieu gesignaleerd zijn op de flanken van Alpe d'huez. ook zij zullen de streep bereiken!! Nadat iedereen is aangekomen zetten we ons in gang voor frietjes met stoverij bij peter.. Tijdens de afdaling zie ik de ridders van de telegraph ook terug en ook zij zullen dus de marmotte tot een goed einde brengen.
Proficiat en vooral veel respect voor alle helden!!!
|
