Wat vooraf ging:
Toen er vorig jaar (2009) werd besproken tussen pot en pint om de Marmotte te rijden wist ik zelfs niet direct wat er ons te wachten stond!Iedereen in ons toch wel talrijk fietsploegje had zo zijn plaats, de mijne werd al snel afgeschilderd als tijdrijder. Hiermee kon ik mij snel verzoenen. Tot er op die bewuste dag in café de Singel sprake was van de bergen in te trekken. Mijn eerste gedachte was niet direct ‘Yes’, want ik wachtte zelfs iets te lang om in te inschrijven voor de Marmotte. Maar met een paar overtuigingen van de groep was ik verkocht. Gelukkig of ongelukkig kon ik een inschrijving overnemen van een onfortuinlijke ATC-coureur en kan ik deelnemen!!
Zo geschiedde zich eerst een hoogtestage in de Vogezen, mijn eerste kennismaking met hoogtemeters! Tot ieders verbazing bleek ik toch niet de laatste te zijn. Het ging zelfs de tweede dag beter en beter, ‘Ja onze Matthieu is toch precies wel gemaakt voor de bergen’ klonk het al snel. Met een goed gevoel trokken we enkele weken later richting Frankrijk naar het grotere werk. Aangekomen in Bourg D’Oisans was ik al onder de indruk van de indrukwekkende bergen, ons hotel lag tussen Alpe D’Huez en de Glandon, goed voor het moraal.
De eerste dag van ons ‘verlofke’, zonnetje schijnt over de bergen, we kunnen vertrekken met de fietsen in de auto’s richting voet van de Telegraphe. Zeer goed meegevallen, op 50min samen met onze kopman Michal een gem snelheid van 14km/u. Jaja, ik ben tevreden, het lijkt allemaal goed te zitten. Maar slecht weer brengt roet in het eten, Galibier zal niet lukken die dag, ook de dag nadien niet zo schitterend weer. Woensdag de laatste trainingsdag: ‘Col de Croix du Fer’ lastige bergflank, je kan er niet in je ritme komen… Onze haas Michal moet ik laten rijden, maar tijdens m’n drinkstop passeert er nog een haas Ward waar ik kan aanpikken. Even op m’n tanden bijten vooral op de ‘muur met 14% stijging’ met zweet uit al mijn poriën geschied het langs de dam richting mythische top. Prachtig!! ’s Middags na ons dagelijkse pasta bolo en de liters cola, onze dorpsgenoot en favoriet voor Top 20 Bart Van Damme tegengekomen die ons nog goeie moed en enkele tips gaf voor de bewuste zaterdag: 2 dingen, ETEN en DRINKEN.(Kom ik later op terug) We zetten onze trainingstocht verder richting Alpe D’Huez, en terug is het gevoel fantastisch, samen met onze kopman komen we aan in het charmante skidorpje een paar minuutjes voor de rest. De twee dagen die daarop volgen moeten normaal gezien rustdagen worden!! Maar het zijn druk bezette dagen van inkopen, fietsen in orde brengen, kuisen, banden verleggen, en vooral STRESS!! Mede aangericht door onze kopman die om de 5 minuten toch wel iets te vertellen had over voeding (kom ik later op terug), moeilijkheidsgraad van de Galibiër (want die hadden we niet kunnen verkennen), alsook tipte hij mij als één van de favorieten om toch een scherpe tijd neer te zetten. Alweer een aanslag op mijn innerlijke rust!

De avond voor de Marmotte:
Aan onze dinertafel in de kelder van onze chambre d‘hôte Chez Peter krijgen we voor de voorlaatste keer pasta voorgeschoteld, de stress slaat toe, we zitten elkaar op te jutten, ik loop op mijn tenen, adrenaline stroomt door mijn aders. Neen, ik kan er zo goed niet tegen als de rest! Eénmaal op onze kamer gekomen vliegen de kreten en de dierengeluiden door de kamers, we lachen, EN we proberen toch wat slaap te vatten. Iedereen heeft al z’n oorstopjes ingestoken, maar bij mij slaat de stress nogmaals toe: Ik vind m’n oplader niet, mijn zonnebril niet, allemaal slechte voortekens… Ik kan de slaap niet vatten!
En voor ik het weet gaat er een alarm af, HET IS KWART VOOR VIJF!!! Opstaan!! Ik neem al mijn powerbars 8 stuks, isostarbars 4 stuks, en aan 600ml gellekes mee in totaal in mijn kleine achterzakjes, een windvestje en een pompje, geen plaats meer voor iets anders!! Ook deze morgen is de stress samen opgestaan met mij, ik moet even gaan lossen op het grote toilet op de kamer net voor het ontbijt. Het ontbijt bestond uit pasta, stokbrood, ambachtelijke confituur (menstruause-vocht) maar ik kreeg niet veel binnen want de dag voordien hadden we ons tegoed gedaan aan koude droge pannenkoeken, droog fruit, chips met veel zout… Kortom we leven als proffen. De fietsen uit de stalling genomen, ik moet weer even naar het toilet, maar ik ben niet de enigste, onze Ignace wilt ons toilet ook nog eens nuttigen voor het vertrek.
We vertrekken richting start, er is al veel volk op de baan! Een orkestje staat ons op te wachten in het dorpje. Langs een omweg rijden we het laatste startvak binnen en is het wachten samen met nog 7000 andere coureurs. Maar het is dit wachten dat juist niet goed is voor mijn stress, want ik moet weer even naar het grote toilet, en gelukkig ben ik niet alleen, onze Ignace moet ook. We passeren enkele huizen, scholen, neen geen toilet, om 7u ’s morgens niet evident blijkbaar. Maar toch een paar honderd meter verder een bende hollanders die zich ook aan het klaarmaken zijn die net hun sleutel in hun deur staken om af te sluiten spreek ik aan: ‘hey Gozers, mag ik jullie toilet eens gebruiken?’ vroeg ik. Ik had nochtans niet veel gegeten! ‘Ja tuurlijk man, geen probleem maar haast jullie wel!’ Een pak van mijn innerlijke stress vloeit mee naar diepere wateren als ik doorspoel! Bye bye, bruine makker! Ik wacht nog even buiten op Ignace en die zegt tegen me: ‘waar is je helm?’ Shit, ik die hollanders weer lastig gevallen, kunnen jullie die deur nog eens openmaken?? ‘HEY!!’ even twijfel, ‘JULLIE BLIJVEN BELGEN HE’ ik had chance! Terug bij de groep aangekomen. We schuiven rustig aan om als laatste shift te vertrekken.
10 min voor 8 is het zover, we rijden armen over elkaar geslagen op een rijtje over de elektronische matten, de uitputtingstocht is begonnen! Ik neem niet direct de leiding maar hou er een strak tempo op aan tegen 45km/u, ik zie Ward en Michal voor me uit rijden, even later kom ik naast Rik rijden die naar verluid ook terug moet ‘pissen’. We stoppen aan de voet van de dam (begin Col de Croix du Fer) met 3, Wim, Rik en ikzelf, ik vertel tegen de rest dat we Michal zijn raad te serieus opgenomen hebben met zoveel te drinken. Want ik zal nog een paar keer moeten stoppen op de eerste helling later. Zo gaat de tocht richting Glandon, een zee van coureurs, ik voel me goed en neem direct een mooi tempo aan, de ene fietser achter de andere rij ik op mijn eigen tempo rustig voorbij, geen hoge hartslag op dat moment, ja ik zal goeie benen hebben. Even toch die hartslag omhoog als we de ‘muur’ moeten oprijden maar tot mijn verbazing lukt alles heel goed. Maar het is nog vroeg op de dag, niets forceren!
Onze Michal, Ward, en Stijn liet ik rijden, op de top zag ik opgelucht Ward staan, hij bleek over super goeie benen te beschikken en kwam enkele minuten voor mij aan op de top van de Glandon. Even later kwam Rik toe, snel iets eten, maar ik vond dat blijkbaar niet nodig, of niet aan gedacht. Nochtans had ik het parcours op m’n buis geplakt met alle bevoorradingen, stops, watervoorzieningen,… maar ik had geen honger dus we zetten onze tocht verder op het gemak want de afdaling van de Glandon is niet tijdsgebonden voor de eerste keer dit jaar. We wachten zelfs nog even beneden op Ignace want die was plat gevallen in de afdaling en wat blijkt ons blond klimfenomeen Wim P. was ook kunnen aansluiten. Dus in grupetto langs de vallei via de route national richting Telegraphe. Ik nam de leiding want we waren in een iets trager groepje beland, en dat kon ik niet toelaten. Ward had alweer een voorsprong genomen van enkele honderden meters maar we kwamen dichter en dichter, hij stopte dan even om te ‘pissen’ (ook hij had genoeg water gedronken blijkbaar) en we zaten weer samen. Toch een niet te onderschatten stukje die route national met tegenwind en een verschroeiende hitte ondertussen! Maar de benen zaten nog goed dus wat doen we, gas geven! Ward zijn benen waren nog beter want in de aanloop van de Telegraphe kan ik hem zelfs niet meer zien en was hij alweer weg! Ik zou hem pas terugzien op den Alpe D’huez, chapeau vriend!
Daar waren we ondertussen, aan de voet van Telegraphe, ik voelde mij goed, nam terug een strak tempo, Rik moest passen, hij wou op hartslag rijden, maar die van mij ging ook niet omhoog, dus rein rein rein, naar boven, bochten pakken, nog wat versnellen. Het ging goed tot ik opeens wat honger kreeg! En als ik dit vertelt aan een ervaren fietser komt er direct een opmerking van: ‘Als je pas eet als je honger hebt zijde een vogel voor de kat!’ En wat blijkt; mijn eerste powerbar was een feit op 2 km van de top van de Telegraphe, even temporiseren want eten en een bergbeklimming doen gaan niet zo goed samen. Hierdoor kwam Ignace ook aansluiten, wat bleek ook goed gereden maar hij klaagde van krampen in de benen. We reden samen verder door naar Valloir (reeds 97km afgelegd) voor de eerste echte bevoorrading voor mij! Ik voelde mij met de moment slechter worden tijdens de bevoorrading. Een stokbroodje genuttigd, enkele bekertjes gedronken met energie-drank en Rik kwam aansluiten tijdens de bevoorrading. Ik legde mijn gezondheidstoestand uit maar het kwade was al geschied!
We vertrokken samen richting Galibiër maar ik moest al achter enkele meters de beide heren laten gaan, ik was aan de grond genageld! Slag van den hamer, parketdsjio zoals m’n collega-helden reeds vermelden. Er bestaan vele synoniemen voor maar ik stond daar wel en de Galibiër moest nog beklommen worden en den Alpe D’Huez ook! Ik kon dan gelukkig vastklampen in het wiel van een juffrouwtje die opeens naast me kwam rijden, jaja, ik zat goed, traagjes maar het ging vooruit… In de laatste bocht voor de zwaardere helft van de Galibiër was er een cafeetje waar ik mij dan toch een halve liter cola genuttigd heb, maar van eten kwam er blijkbaar toch nog niet veel in huis want ik had er totaal geen trek in. Achteraf toch zeer beklaagd. Wat er wel in ging waren de gellekes, die hadden ook de nodige cafeïne en na een half uurtje wachten zette ik mijn tocht terug verder. Mijn bedoeling was om te wachten op Wim P. maar ik zag hem niet voorbij rijden. Even wou ik telefoneren naar ons Florence om die extra aanmoedigingen te horen te krijgen van het thuisfront maar helaas geen ontvangt op de mytische Galibiër! Loodzware stukken richting top van de Galibiër, echt ditmaal niet door de warmte want er was genoeg wind op 2600m hoogte en tussen de ijswanden fietsen had ook iets speciaals. Tussen de kiezels door het stromende water aangemoedigd door hollanders kwam ik aan op de top. Hemels, ik was blij! Want hetgene dat nu nog moest komen had ik al eens verkend eerder deze week!
Aan mijn blijdschap kwam er nog een extra dimensie toen ik onze Wim zag arriveren op de top van de Galibiër! Ik was zo blij als een klein kind en viel in zijn armen, je ziet er wat bleekskes uit zei hij. Hij sprak mij veel moed in, dit had ik echt nodig, en zo geschiedde het, ik was niet meer alleen! Een zalige afdaling stond op ons te wachten, meer dan 40km aan een stuk, plezier maken onder de baan, kippen imiteren, ja, ik had mij herpakt! Onze Pierre was bij mij en de rest kon mij niet meer schelen, ik MOEST en zal hem uitrijden! Ik zag er wel nog bleker uit dan een stuk wit papier maar ik moest het halen. Verschillende malen heb ik aan het thuisfront gedacht, opgeven kwam eigelijk nooit in mijn gedachten, wel ‘nog even doorzetten Matthias!’ Ik voelde ons Florence in mijn gedachten mij over de berg trekken, ik heb aan mijn ouders gedacht, aan mijn zus… de ganse familie!
Ik heb deze tocht uitgereden niet op de beste manier, niet op voedingssuplementen, niet op dosering, maar wel op karakter!! Ik heb afgezien… maar ik heb er wel veel uit geleerd, zo mag ik deze beginnersfouten nooit meer maken! En om even terug te komen op wat enkele helden mij gegeven hebben als tips: ETEN EN DRINKEN is de boodschap! De tranen vloeiden van mijn wangen toen ik over de finish reed op de top van Alpe D’Huez arm in arm met Wim P. Kon het nog mooier eindigen?!
Ik wil alle helden bedanken en vooral proficiat wensen voor deze prestatie! Jullie zijn stuk voor stuk helden!