|
Na de leuke maar naar het einde toe toch wel stresserende voorbereidingsweek was het zaterdag eindelijk zover, Marmotte-time! Door de warmte en de overvolle maag moeilijk in slaap geraakt vrijdagavond, maar dankzij de oordopjes en mijn slaapplaats naast de openstaande ruit toch een vrij goede nacht gehad. Al leek 4u45 wel nog midden in de nacht. Om 5u werden we verwacht aan de ontbijttafel. In eten had ik niet veel zin, mede door de overload aan eten de dag voordien. maar ik wist dat het noodzakelijk was en daarom probeerde ik zoveel mogelijk binnen te krijgen. Ik nam zelfs een bord pasta met pesto. Smaken deed het niet, maar het belangrijkste was dat ik het binnen kreeg. In de kamer was het een drukte van jewelste. Iedereen was druk bezig met repen, gellekes, drinken en materiaal te verzamelen en een plaats te geven in de zakjes. Nadat de banden nog wat extra druk kregen vertrokken we richting de start. We hadden nog een 7-tal kimometer voor de boeg om in Bourg d'Oisans te geraken met de fiets. Ideaal om wat los te rijden dus. In het dorpje gingen we op zoek naar onze startbox en vanaf dan was het wachten geblazen. Een klein uur stonden we daar zenuwachtiger en zenuwachtiger te worden tot we eindelijk gelost werden.
De massa trok zich op gang en ik voelde de adrenaline door mijn aderen stromen. Michal en Stijn startten als gekken en reden volgens mij tegen de 50km/h aan. Ik kon ze niet volgen maar reed toch aan een goede 40km/h richting de dam van Allemond. Zonder forceren reed ik daar omhoog om nadien nog eens op te trekken tot aan de elektriciteitscentrale. Vanaf daar begon de feitelijke klim. Ik kwam nog even naast Stijn rijden en wenste hem een goeie rit toe, Michal reed een tiental meter voor ons. Vanaf dan reed ik op hartslag tot in het dorpje. Stijn moest ik meteen laten gaan. Ik bleef rond mijn overslagpols draaien en had een goed gevoel in de benen. Ik kon ook veel fietsers inhalen en werd zelf nauwelijks gepasseerd, wat me nog wat extra stimuleerde. Ik probeerde er op te letten dat ik om de 20 kilometer een reep at en zoveel mogelijk dronk. Op het steilste stuk van de Glandon moest ik even doorduwen maar in het spoor van 2 macho-Italianen vond ik het nog wel leuk fietsen. Vanaf de dam wist ik dat het zwaarste voorbij was, wat een luxe om deze klim vooraf te hebben verkend. Ik bleef gewoon rustig verder peddelen zonder te forceren en kwam aan op de top na 1u51min. Mijn huiswerk had ik gemaakt en ik wist dat ik met die tijd nog net op schema moest zitten om goud te halen (al was het hoofddoel nog steeds uitrijden). Vanaf de top tot het einde van de afdaling gold er een neutralisatie, dus ik nam ruim de tijd om mijn bidons bij te vullen. Eten had ik zelf genoeg bij en een nieuwe reep gleed naar binnen. Vooraf hadden we ook met de helden van de tweede rang afgesproken om op de top op mekaar te wachten en samen de vallei naar de Télégraphe te doen. Matthias, Rik en Ignace kwamen er al snel bij. Na nog een sanitaire stop begonnen we samen aan de afdaling. Al na 2 bochten reed Ignace lek. We hadden beloofd om te wachten dus we deden dat beneden ook. Net voor de mat dus onze tijd liep in principe nog niet verder door de neutralisatie. Anders moet ik eerlijk bekennen dat ik niet zou gewacht hebben. Maar nu dus wel en een klein kwartier later kwam Ignace ook beneden en tot ieders plezier was ook Wim bij hem. Enkele high-five's vlogen door de lucht en tutti insieme zetten we opnieuw aan.
Ik zei tegen de helden dat ik wou doorvlammen in de vallei en zo geschiedde ook. Ik ging zonder omkijken op zoek naar een goed groepje maar echt snel ging het nog niet. Het was ook zeer warm in de vallei en de weg liep lichtjes bergop. Er passeerde een groepje waarin ook Rik zat en ik pikte aan. Het tempo lag al een pakje hoger tot mijn groot plezier. Ik moest wel even stoppen om opnieuw te plassen, al dat drinken he. Tijdens die stop passeerden ook Matthias en Ignace mij. Ik nam hen nadien op sleeptouw om terug bij de groep te raken. Ik slaagde erin, maar keek niet meer om. Mijn concentratie was enorm, ik ging op in de wedstrijd. Ik had een goede dag en was gefocust om een goede prestatie neer te zetten, no matter what. De laatste kilometers voor de start van de Télégraphe kwam ik op kop. Het ging nu licht bergaf en ik trok door naar 45km/h. Aan de waterbevoorrading gekomen zag ik dat niemand nog volgde. Mijn bidons waren nog driekwart gevuld en ik wist dat ik zeker over de Télégraphe zou geraken met deze voorraad. Geen tijd verliezen dus met bevoorraden en doorvlammen!
Op de flanken van de Télégraphe zakt het tempo automatisch. Ik kijk op mijn tellertje en zie dat ik net iets meer dan 3u10min onderweg ben. Tijdens de verkenning stond ik na exact 1u boven op de Télégraphe, nu was het mijn betrachting om na 4u op de top aan te komen. Ik wou zeker niet forceren en hield constant een blik op mijn hartslagmeter, die steeds rond de overslag schommelde. Ideaal dus! Ik vond een goed ritme en haalde constant stervende zwanen in. De waterbevoorrading halverwege de klim was niet nodig, ik zou me in Valloire wel bevoorraden.Ik telde de kilometers af op de paaltjes langs de kant van de weg en besefte dat ik iets over mijn tijd zou gaan. Ik kwam boven na iets meer dan 4u fietsen en smeet me in de korte afdaling naar Valloire. In het dorpje aangekomen vertraagde ik wat want ik verwachtte een bevoorrading. Maar die was in de verste verte niet te zien en ik begon uit te kijken naar een kraantje om water te tanken. Dat vond ik ook aan een kerkje, gelukkig want is stond droog. Ik duwde een gelleke naar binnen en nam enkele flinke slokken alvorens mijn bidons nog eens tot op de rand aan te vullen. En weg was ik, ik had geen tijd te verliezen.
Meteen begon de 18 kilometer lange klim naar de top van de Galibier. Mijn doel was om daar aan te komen na 6u wedstrijd, wat wou zeggen dat ik nog 1u45min had om boven te raken. Deze col hadden we niet verkend dus wist ik niet wat me te wachten stond. Het profiel had ik al uitgebreid bekeken, daar had ik geen schrik van. Wel van de verhalen over de zware laatste kilometers en de grote hoogte die het moeilijk maakt om te ademen en te recupereren. Vanaf hier moest ik in principe niet meer onde rmijnoverslagpols blijven dus begon ik aan een goed tempo te klimmen. Na amper een kilometer stond daar de bevoorrading. Tja, ik had net bijgetankt dus reed ik maar door. Ik at wel nog een reep al rijdend. Niet van de honger, maar omdat het gewoon moest. De klim zelf vond ik zeer goed te doen. Ik kon een goed tempo ontwikkelen, sneller dan ik zelf voor ogen had. Vanaf Plan l'Achat had je een schitterend zicht op wat er ons nog te wachten stond, en dat zag er een pak zwaarder uit dan wat al achter de rug was. Ik begon het steeds moeilijker te krijgen en kreeg mijn versnelling amper rond, ik lag nochtans op mijn kleinste.... Dacht ik, want toen ik eens naar beneden keek zag ik dat ik op mijn middenblad naar boven aan het stoempen was. Ik schakelde hem direct naar de kleinste en voelde me als herboren. Nu ging het opnieuw vlot en ik zag de top al liggen. De laatste kilometer zag er moordend uit en zo voelde die ook aan. Tussen muren van sneeuw en over stromend water en kiezelsteentjes was het een vijftal minuten niet nadenken en duwen. Boven keek ik op mijn tellertje en zag ik dat ik 5u45min had gereden, ik was dus een pak sneller boven dan ik had gedacht. Snel even afstappen en de bidons laten opvullen, een reep eten en mijn windvestje en mouwstukken aantrekken om de afdaling aan te vatten. Een sanitaire stop mocht natuurlijk ook niet ontbreken.
Na nog geen 5 minuten zat ik al terug op de fiets, het woordje goud begon steeds meer in mijn hoofd te spelen, de verbetenheid die zich meester maakte over mij was enorm! De afdaling van de Galibier was niet ongevaarlijk, maar in tegenstelling tot die van de Glandon had je hier meestal brede banen en een goed zicht op wat komen zou. Op de gevaarlijke punten stonden ook meestal waarschuwingsbordjes. Ik zie een honderdtal meter voor mij een mooi groepje rijden en trap waar mogelijk wat bij om me in hun kielzog te zetten, dat daalt altijd makkelijker. Op een gegeven moment komen we aan een tunneltje. Buiten scheen de zon volop, in de tunnel bleken zelfs geen lichten te hangen! Het was even verschieten want met een zonnebril op je neus is het zicht dan echt nul komma nul. Gelukkig komt ons groepje er zonder kleerscheuren door. Wat verder volgen nog een aantal van die tunnels, maar nu worden steeds de zonnebrillen op voorhand afgezet en de snelheid wat gematigd. Een tiental kilometer voor Bourg d'Oisans krijgen we nog een klein klimmetje voorgeschoteld. Een Belg in mijn groep waarschuwt me dat er zich hier al velen op verbrand hebben en dat dan moeten bekopen op Alpe d'Huez. Ons groepje klimt aan een zacht tempo naar boven om dan de laatste rechte lijn naar de voet van de Alp op te stuiven.
Vlak voor het begin van de klim was er nog een laatste bevoorrading. Ik wist dat ik nog op koers lag voor goud, al kon het nipt zijn, en wou daar geen tijd verspelen. Daarom gewoon gestopt om te plassen en een gelleke naar binnen te duwen. Repen gingen er na 7 stuks nu echt niet meer in. Mijn drankvoorraad was wel niet meer volledig maar ik wou echt geen tijd verliezen dus begon ik meteen aan de klim. Ook hier hadden we verkend dus ik wist welk monster er op mij lag te wachten. Samen met een Belg van ongeveer mijn leeftijd vat ik de klim aan. De eerste kilometers waren moordend! Snikheet was het, het zweet kwam van overal, mijn ogen prikten en ik moest er een geut van mijn o zo kostbaar water over gieten om het probleem te verhelpen. Tegen het muurtje aan de rand stonden veel toeschouwers, hetgeen wel een leuke stimulans was. In het eerste dorpje wist ik dat het even wat minder steil zou worden, wat een verlossing! Op de koop toe was er een waterbevoorrading. Toch was de wil om door te rijden groter dan me bevoorraden. gelukkig reikten toeschouwers daar bekertjes aan en kon ik enkele frisse slokken nemen, hemels! De kilometers telden heel langzaam af. Langs de kant van de weg lag minstens elke 10 meter een wielrenner te bekomen van de inspanning, wat een slagveld! Tot mijn grote spijt kom ik langs de kant ook Stijn tegen. Hij haalde het net niet met zijn supergrote molen. Toch chapeau dat hij zover raakte! Wat verder reikt een supporter me een stukje appelsien aan en mag iedereen onder een zelfgemaakte regenbrug van een bewoner rijden. Deze zalige momenten zijn maar van korte duur, want nog geen minuut later zit ik terug te puffen en te stoempen om verder te raken. In het dorpje Huez, op een vijftal kilometer van de top, word ik op verzoek beneveld met fris water door een nieuwe supporter. Alweer een zalig gevoel. De Belg ,die al de hele tijd naast mij aan het klimmen was, moet me nu definitief laten gaan. De laatste kilometers zijn ziuiver op karakter. Het lichaam was leeg, maar de drang om over de streep te rijden werd groter en groter. Ik bereikte het dorpje, waar overal mensen op de terrasjes zitten aan te moedigen, kippevel... Links door het tunneltje en dan nog een kleine kilometer, ik wist dat ik het gehaald had! Ik rijd binnen met een supergrote smile op mijn gezicht, wat een overwinning! Na de streep barst ik spontaan in tranen uit. Minutenlang hang ik snikkend over mijn stuur, i did it! Al die trainingsuren door weer en wind, al die opofferingen, eindelijk werd ik er voor beloond! Ik weet nog niet zeker of ik goud heb, achteraf zou blijken van wel. Nooit of nooit had ik dit durven denken!
Ik neem meteen mijn telefoon en licht Katrijn en mijn mama in, zodat ze zich niet langer ongerust hoefden te maken. Want zo'n Marmotte is toch nooit zonder risico. Ik denk ook aan al de tijd die ik in het fietsen stak en hoe ook zij daar mee moesten omgaan. Maar het is allemaal de moeite geweest. In ruil heb ik een gouden medaille, een schitterende ervaring en een pak nieuwe vrienden bij. Want vorig jaar kende ik amper iemand van de helden, vandaag zijn het stuk voor stuk goede vrienden geworden die me mee geholpen hebben om dit te verwezenlijken. Ook de smsjes van mensen die me vooraf succes wensten deden enorm veel deugd. Na de telefoontjes zoek ik Joris en Michal op, die ondertussen al zijn aangekomen in een schitterende tijd. Samen wachten we op Rik, Matthias en Wim. Rik komt niet veel later aan. Matthias en Wim laten iets langer op zich wachten maar rijden hand in hand over de meet. Kon het eigenlijk nog mooier!? Ignace haalde helaas de meet niet, hij moest volledig verkrampt opgeven aan de voet van Alpe d'Huez. Toch chapeau voor iedereen die er aan begonnen is, want zonder lef begin je er gewoon niet aan. Over de toekomst wil ik nog niet teveel uitspraken doen, eerst trek ik opnieuw de voetbalshoes aan. Wat daarna komt zien we wel, maar zeg nooit nooit of ze zetten uwe vélo op tweedehands.be!
De cijfertjes: op mijn tellertje heb ik de 175km gereden in 8u09min aan iets meer dan 22km/h. Daarbij is de afdaling van de Glandon inbegrepen. In totaal ben ik 8u48 onderweg geweest, dat wil zeggen dat ik 39min gestopt ben (inclusief wachten op helden en Ignace aan de Glandon). Officieel is mijn tijd 7u43min (neutralisatie Glandon inbegrepen) en eindigde ik als 834ste in het algemeen klassement. In mijn categorie (18-29 jaar) eindigde ik als 206e.
|
