Het was mijn bedoeling om lang in mijn bed te liggen, maar ik werd al tegen 7u30 wakker. Ik ben om 8u30 opgestaan en zoals gewoonlijk had ik dezelfde routine: douchen en ontbijten. Daarna ben ik naar Woolworths gegaan om boodschappen te doen, maar deze was nog gesloten. Ik ben dan maar teruggekeerd naar de jeugdherberg waar ze juist mijn kamer aan het kuisen waren. Ik heb mijn Nintendo DS gepakt en ik heb mijn brein getraind, vandaag is mijn hersenleeftijd 22 jaar, ik heb ook een paar spellekes SUDOKU gespeeld. Daarna kon ik mijn laptop nemen om mijn busticket af te printen. Ik heb dan ook de weg naar East Perth gezocht waar ik mijn bus naar Pemberton moet nemen. Het is 25 minuten wandelen, veel te veel om dit met mijn rugzakken te doen. Ik ben dus van plan om morgen een taxi te nemen. Ik ben dan vlug naar de winkel gegaan en dan ben ik iets gaan eten in de bar van de jeugdherberg omdat mijn brood beschimmeld was. En om 14u tot 22u heb ik bijna non-stop mijn reisverslag aangevuld, ik ben alleen gestopt om te eten, mijn rugzak in te pakken en om met mama te telefoneren.

Zoals jullie misschien wel weten vertrek ik morgen naar Karri Valley Resort waar ik waarschijnlijk 2 maanden als huishoudster ga werken. Ze hebben daar geen internet en ook geen GSM-bereik omdat het in een nationaal park gelegen is. De dichtbijzijnste stad is Pemberton en dit is 20 km van het resort verwijderd. Maar ik ben van plan om één keer op de week naar daar te gaan om mijn blog aan te vullen. En als dit niet lukt dan zal ik elke week aan mama een brief schrijven. Ik verwacht wel dat jullie verder in mijn gastenboek blijven schrijven want anders vind ik het niet de moeite meer om mijn blog bij te houden want dit is een teken dat jullie hem niet meer lezen. Dus met andere woorden: “Als jullie blijven schrijven, dan doe ik de moeite om mijn blog bij te houden”. Is dit een deal?

Groeten,

Annelies

Hier vindt je de link om naar de website van Karri Valley Resort te gaan:

http://www.karrivalleyresort.com.au/index.location.761.html

Vandaag ben ik om 6u opgestaan want ik heb met 6u30 met Julia aan de receptie afgesproken om naar de bushalte te gaan, waar ze ons om 7u zouden oppikken om naar Rockingham te gaan. Ik had geen tijd genoeg om te ontbijten en ik heb mij maar een snicker gekocht. In de keuken kwam ik Julia tegen en ze zei dat ze binnen 2 minuten klaar ging zijn. Het werd ondertussen al 6u40 en geen Julia te bekennen. Ik ben dus naar haar kamer gegaan en ik heb op haar deur zitten kloppen, ze had problemen gehad om haar lenzen aan te doen en is nu gereed om te vertrekken. Iets na 7u kwam de bus opdagen en konden we vertrekken naar de dolfijnen. Van de 10 mensen op de bus was er maar 1 jongen bij, blijkbaar dromen jongens er niet van om met dolfijnen te zwemmen en dit vind ik onbegrijpelijk. Op de bus vertelden ze hoe het eraan toe gaat gaan in het water. Het zijn 100% wilde dolfijnen, ze worden dus niet door de mensen gevoed en worden ook niet uit hun natuurlijke omgeving gehaald zodat hun natuurlijke gedragingen en onafhankelijkheid worden behouden. We varen uit naar beschutte ondiepte, zetten onze snorkelgerief op en dan gaan we in het kristalblauwe water van de Indische Oceaan. Als we in het water gaan dan moet dit snel gebeuren en zonder in het water te springen want dit zou de dolfijnen kunnen verjagen. Want het is op hun regels dat we van elkaars gezelschap kunnen genieten. Na zo’n 45 km te rijden kwamen we toe in Rockingham waar de boot ons al op stond te wachten. Daar hebben we uitleg gekregen wat we moeten doen als de boot een ongeluk zou hebben. Toen vroeg iemand of er haaien in het water waren, ze zeiden dat ze gedurende 20 jaar nog geen gezien hebben. Maar voor de zekerheid hebben ze een soort van sensor die een signaal uitzendt zodat de haaien niet in de buurt komen, voor hen is het precies dat ze op hun kop worden geslagen. Daarna werd ons duikpak en snorkelgerief uitgedeeld, we kregen ook een gekleurde band toegewezen zodat iedereen de kans heeft om in het water te gaan. Mijn band was de kleur roos, zoals de roze armbad die we kregen als we de souvenier-DVD wilden hebben (ik heb er natuurlijk eentje gekocht). We vaarden zo’n 30 minuten totdat we de eerste dolfijnen signaleerden. Ze riepen al de kleuren van banden af buiten de kleur roos, wij mochten toekijken hoe de rest in het water gingen. Ze moesten in een rij het water ingaan en moesten elkaar vasthouden aan de band van de voorganger. Ze vertelden met welke hand ze de band moesten vasthouden en dan moesten ze in de andere richting kijken. We moesten onze benen niet gebruiken om te zwemmen want de begeleiders hadden een onderwaterscooter (zoals James Bond), we konden genieten van het uitzicht. Daarna was het onze beurt, het water was ijskoud maar het kon mij niet veel schelen. We hadden pech want er waren geen dolfijnen meer te bekennen, na 3 pogingen kwamen ze toch af. De dolfijnen zagen er heel groot uit en het gaf een heel goed gevoel om ze te zien zwemmen. Ze zwommen enkele meters onder mij en ik vond het toch wel een beetje spijtig dat ze niet dichter kwamen. Ik heb er heel veel van genoten, de meeste mensen kunnen niet zeggen dat ze met dolfijnen hebben gezwommen. Dit is een ervaring die ik nooit niet zal vergeten, één uit de duizend. Ik was zo gefacineerd naar de dolfijnen aan het kijken dat ik zelfs niet opgemerkt had dat van één dolfijn een stuk van de vin is afgebeten door een haai, daarom werd die dolfijn ook sharky genoemd. Maar dit heb ik wel gezien toen ik samen met Julia naar de DVD aan het kijken was. Tegen 12u was de boottocht gedaan en waren we terug in Rockingham, daar heb ik Belgische pannekoeken gegeten. En daarna voerden ze ons terug naar Perth waar ik een douche genomen heb. Julia en ik zijn dan terug in Perth gaan shoppen en deze keer heb ik een lange zwarte broek gevonden, de broekspijpen zijn wel veel te lang maar spijtig genoeg heb ik mijn mama niet bij mij om ze korter te maken. Ik heb ook een sms’ke aan mama gestuurd met de tekst: “Mama, ik zie het niet meer zitten! ik kan niet meer ademen boven water. Nadat ik met de dolfijnen heb gezwommen kwam ik tot die vaststelling. Ik ga nu terug om in harmonie met hen te leven, is allemaal mogelijk door de goede fee. Ik zal jullie wel allemaal missen maar ik behoor toe aan de zee.” En ze antwoorde daarop: “Je hoeft ons niet te missen. Je kan naar de Noordzee zwemmen en dan komen wij op.” Dit is wel een goed idee, maar we gaan wel moeten afspreken hoe we met elkaar kunnen communiceren. Omdat het grootwarenhuis al gesloten was zijn Julia en ik terug iets gaan eten in Northbridge. Daarna hebben we de DVD bekeken van onze zwemtocht met de dolfijnen, ik heb ook een paar foto’s laten zien die ik getrokken heb. En daarna heb ik mijn reisverslag aangevuld. Ik kreeg ook een telefoontje van Leen om mij te laten weten dat ze een huis gekocht hebben naast Monica. Ik ben blij voor hen, ze verdienen meer ruimte.

Groeten,

Annelies

Perth is de meest geïsoleerde en tegelijkertijd modernste staatshoofdstad van Australië. Het is met zijn wolkenkrabbers, ontspannen sfeer en ligging een geliefde bestemming. In de voormiddag ben ik naar het Western Australian Museum gegaan. Het complex omvat onder meer de Old Perth Gaol waar u een beeld krijgt van het leven in de Swan River kolonie. In de Jubilee Wing waren galerijen met vlinders, vogels, dinosaurussen,… Ik heb een slecht moment gekozen om het museum te bezoeken want er waren veel kinderen en die maakten allemaal veel lawaai zodat het bijna onmogelijk was om je te concentreren op de teksten. Ik ben dan naar de jeugdherberg gegaan om iets te eten en om mijn mails te controleren. Tegen 14u ben ik doorgegaan om een wandeling door Perth te maken. De eerste tussenstop was Perth Mint, dit werd opgericht in 1899 onder Britse supervisie om het goud van de velden van Western Australia te zuiveren. Hoewel er geen munten voor de algemene geldstroom worden geslagen verzorgt Perth Mint nog wel proefmunten en bijzondere munten van zuivere metalen. Het is de oudste werkende munt van Australië. Het gebouw huisvest een museum, waar munten en edele metalen te zien zijn en waar u veel te weten komt over de goudwinning in Western Australië. Er worden demonstraties gegeven van het smelten van goud en er zijn replica’s van goudklompen. We hadden zelf de kans om een goudstaaf van 400 kg op te liften, het is meer dan $ 200.000 waart. En als je het slot van een kluis kon openen dan kreeg je wat erin zat, dit was een kleine goudstaaf. Ik heb verschillende cijfercombinaties uitgeprobeerd, maar het is mij niet gelukt om deze kluis te openen. Daarna heb ik mijn wandeling verdergezet richting Swan Bells Tower, in deze toren hangen 12 klokken van St. Martin-in-the-Fields, Engeland. In de toren zijn tentoonstellingen maar ik was te laat om er eentje bij te wonen. De klokken luiden dagelijks en op woensdag en vrijdag wordt het klokkenluiden gedemonstreerd. En ik ben ook naar London Court gegaan, dit in een winkelstraat in de open lucht met vele boetiekjes. Verderop vindt je de Old Perth Boys’ School, een klein gebouw van slechts één verdieping, waarin de eerste jongensschool van Perth gevestigd was. Vlakbij vindt je de Cloisters, die in 1850 werden gebouwd als school, met schitterend metselwerk. Aan de westkant van St George’s Terrace ligt Barracks Archway, dit is de laatste overblijfsel van de van 1863 daterende barrakken van de soldaten die de gevangenen van Perth bewaakten. Het was 18u toen mijn wandeling ten einde liep, ik ben dan maar naar de jeugdherberg gegaan om te eten. Na mijn lekkere rijst te eten met zoetzure saus heb ik mijn blog verder aangevuld. Tegen 21u30 heb ik een sms’ke gestuurd naar Julia om het uur af te spreken voor morgen naar de bushalte te gaan om naar Rockingham te gaan. Tien minuten laters kwam ze slaapwandeld naar de salon, ik had er niet aan gedacht dat ze al aan het slapen was en ik heb haar wakker gesms’t. Ik heb mij maar vlug verontschuldigd en we hebben morgen om 6u30 afgesproken aan de receptie. Zij is dan terug in haar bed gekropen en ik ben naar mijn kamer gegaan om mijn brein te trainen, ik heb een hersenleeftijd van 24.

Groeten,

Annelies

Vandaag was de zoektocht achter een zwarte broek of zwarte shorts. Mijn toekomstig werk voorziet wel een t-shirt, maar geen broek. Het zou voor mij veel gemakkelijker zijn geweest als ze een gans uniform zouden voorzien want ik haat shoppen. Ik wil niet veel geld geven aan een broek die ik heel waarschijnlijk toch ga weggooien. Ik ben ontelbare winkels binnengaan, maar ik weet niet goed wat ik kan en mag aandoen. Een jogginbroek, een afritsbare wandelbroek of shorts? Ik heb voor de zekerheid een mail aan Natalie gestuurd, maar zij wist het spijtig genoeg ook niet. Ik zal wel zien als ik in het resort toekom, ze zullen ook wel weten dat een backpacker niet veel kleren heeft. Het heeft mij bijna gans de dag geduurd voordat ik 2 shorts vond, gelukkig zijn ze maar 5 dollar per stuk. Ik ben ook maar naar de souvenierwinkels gegaan waar ik een souveniertje voor iemand van de familie heb gekocht, maar voor wie? Daarna ben ik terug naar de jeugdherberg gegaan want ik begon mij terug ziek te voelen en het is vervelend om te shoppen als u neus contstant zit te lopen en u ogen constant aan het tranen zijn. Ik heb mij eventjes op mijn bed gelegd om te rusten, daarna heb ik nog in mijn boek gelezen. En toen ik mij iets beter voelde heb ik mijn blog aangevuld want ik heb gisteren aan mama beloofd, toen ik haar belde om het nieuws van mijn job te vertellen, dat ik mijn blog tot zondag zou aanvullen.

Groeten,

Om 7u ben ik opgestaan omdat ik om 9u30 een interview had in Subiaco. Ik ben zo vroeg opgestaan omdat ik een goede indruk wilde maken door op tijd te zijn. Maar zoals gewoonlijk was ik veel te vroeg voor mijn afspraak, ik heb mij dan nog eventjes in de zon gezet en heb een boekske gelezen. Tegen 9u15 ben ik dan naar boven gegaan en het interview vond direct plaats. En blijkbaar heb ik een goede indruk gemaakt want ik kreeg de job op een schoteltje aangeboden, dit zal waarschijnlijk wel komen omdat ik 4 jaar als huishoudster in een bejaardentehuis heb gewerkt en ook omdat ik geen problemen had om daar met Kerstmis en Nieuwjaar te zijn. Het enige nadeel is dat ik geen bereik heb met de GSM en er is spijtig genoeg geen internetverbinding. Dit maakt het wel moeilijker om contact te houden met het thuisfront. Maar ik ben van plan om elke week een brief te schrijven naar mama en die kan ze dan op mijn blog zetten. Ik ga ook af en toe een lift naar de stad vragen zodat ik een paar boodschappen kan doen en ook op het internet kan gaan. Ik vermoed dat er ook telefooncellen aan het resort zijn, dan kan ik af en toe eens bellen. En vermoedelijk mag ik ook de telefoon gebruiken zodat iemand mij kan bellen, het moment moet wel op voorhand afgesproken worden. Waarschijnlijk mag er ook post voor mij naar daar gestuurd worden, ik moet eerst wel vragen op welke naam en adres. Het is 5 dagen op de week werken en ik heb 2 dagen vrij, dit veranderd wel elke week. Maandag ga ik er meer van weten want dan vertrek ik naar daar. Natalie was zo vriendelijk om alle busgegevens op te zoeken en er gaat mij zelf iemand oppikken van de toeristiche dienst. Na het interview ben ik naar Fremantle gegaan om de rest van de stad te zien. Fremantle werd in 1829 gesticht aan de Indische Oceaan, bij de monding van de Swan River. Het zou de havenplaats voor de nieuwe kolonie worden en er werd aan het einde van de 19^de eeuw een haven gegraven. Fremantle is een stad met een zeer rijke historie. Er staan nog veel 19^de eeuwse gebouwen, waaronder enkele juweeltjes uit de tijd van de goudkoorts. Ik heb de “Discovery Trail” gedaan waar ik langs Town Hall en Round House heb gewandeld. De imposante Town Hall dateert uit 1887. Eén van de plaatselijke gemeenteraadsleden werd tijdens de openingsplechtigheid neergeschoten door iemand die niet voor het feest was uitgenodigd. Aan de andere kant van High Street kunt u zien waar de ongenode gast werd opgeborgen: het Round House. Dit vreemde, 12-hoekige bouwwerk dateert uit 1830, fungeerde als huis van bewaring en is het oudste gebouw van Western Australia. Tegen 3u ben ik teruggekeerd naar Perth waar ik de tour “zwemmen met dolfijnen” heb geboekt en dan heb ik vervolgens mijn blog aangevuld. Ik ben ook met Julia iets gaan eten in Northbridge. Daarna ben ik in mijn bed gekropen en een beetje Sudoku gespeeld op mijn Nintendo DS want ik voelde mij niet zo goed om iets anders te doen.

Groeten,

Annelies

Ik ben om 8u30 opgestaan, heb mij gedouched en heb ontbeten. Om 10u30 ben ik naar het jobkantoor “Aussijobs” gegaan waar ik eerst een papier heb moeten invullen en dan heb ik zeker meer dan 3 uur gewacht voor een interview te hebben met Anissa. Nog een geluk dat ik zolang gewacht heb, want ze had een job voor mij. Er was een job vrij als huishoudster in Karri Valley Resort, dit is 20 km verwijderd van de stad Pemberton en is gelegen in het zuidwesten van Western Australia. Na een tijdje nadenken sprak het mij wel aan omdat het gelegen is in een nationaal park waar ik vele wandelingen kan maken en ook omdat het een gelegenheid geeft om te sparen voor mijn reis naar Nieuw-Zeeland. Ik ben van plan om een 21-daagse tour te doen naar Nieuw-Zeeland, maar ik weet nog niet goed wanneer. Anissa heeft dan contact opgenomen met Natalie, waarmee ik morgen om 9u30 een afspraak heb. Ik ben dan iets gaan eten want ik had weeral reuzehonger. Daarna ben ik naar de jeugdherberg gegaan om mij via de website van Ausijobs in te schrijven, ik heb het tijdschrift OK gelezen en ik heb eten gemaakt. Daarna heb ik mijn reisverslag aangevuld en op mijn blog geplaatst. Ik kwam Julia tegen en we hebben besloten om zaterdag samen de tour “zwemmen met dolfijnen” te doen in Rockingham. En dan ben ik naar mijn kamer gegaan waar ik nog met twee oudere dames gebabbeld heb. Ik wou zelfs mijn bed afstaan, maar ze wou er niets van weten. Ik heb het een paar keer gevraagd, maar ik heb niet langer aangedrongen. Ze vond het wel vriendelijk dat ik het voorstelde, de “jeugd van tegenwoordig” heeft toch nog manieren.

Groeten,

Annelies

Vandaag heb ik weeral lang in mijn bed blijven liggen. Na bijna 2 weken te kamperen doet het toch zo deugd om in een bed te slapen. Het enige dat ik nog mis is dat ik alleen in een kamer lig, maar dit zal pas thuis kunnen. Ik heb een douche genomen, ontbeten en ik ben de stad ingetrokken op zoek naar werk. Ik ben naar 2 jobsbedrijven gegaan waar ik een paar vragen moest invullen zodat ze kunnen weten welk soort werk ik zoek en om te zien wat mijn vroegere werkervaring was. Ik vond dat ik bij een eventuele sollicitatie een goeie indruk moest maken en daarom heb ik besloten om naar de kapper te gaan. Ik wou mijn haar terug kort hebben want ik droeg het weeral bijna altijd in een paardestaart. Ik heb maar $ 20,00 moeten betalen omdat ik een model was voor iemand. Ze hadden gezegd dat zij ook goed kon knippen, maar dat het alleen maar trager ging. Ik heb gezegd dat ik het geen probleem vond, maar toen ik in de jeugdherberg in de spiegel keek vond ik dat het niet zo geknipt was. Ik had gezegd dat ik mijn haar zo kort mogelijk moest zijn omdat ik het niet meer in een paardestaart wou doen en spijtig genoeg kan ik het nog altijd in een staart doen. Ik heb daarna mijn financieën bekeken en ik heb mijn reisverslag aangevuld. Ik heb ook zeker op 5 websites naar werk zitten zoeken en ik heb ook direct gesolliciteerd, hopelijk heb ik voor deze genoeg werkervaring. De Vlaming (ben zijn naam vergeten) kwam af en vroeg of hij weeral een vreemde vraag mocht stellen. Hij vroeg of ik voor hem een pakket naar België wou posten. Ik zou dit moeten voorschieten en dan zou zijn vader mij terugbetalen, ik heb maar schoontjes geweigerd. Hij heeft mij dan zijn paspoort laten zien om aan te tonen dat hij dit werkelijk was en dat ik hem wel kon vertrouwen. Ik heb dus voor de 2^de keer geweigerd, ik wou het risico niet nemen. Ik vroeg hem dan hoeveel overgewicht hij had, dit bleek 30 kg te zijn. Ik zei dat hij het maar ergens moest in een kluis moet doen, maar dit wou hij niet doen omdat hij niet terug in Perth komt. Dan heb ik hem gezegd dat hij een deel moest wegsmijten of dat hij zijn overgewicht moest betalen in het vliegtuig. Ik heb hem proberen te helpen door raad te geven, maar meer kan ik niet doen. Ik denk wel dat hij langer wist dat hij overgewicht had, hij kon dus zelf vandaag naar de post gegaan hebben. Ik heb vandaag met Julia, een Duits meisje die ik in de jeugdherberg heb ontmoet, afgesproken om iets te gaan drinken. We zijn naar Northbridge gegaan om te zien of er daar iets leuk open was maar we zijn tenslotte naar de bar van de jeugdherberg gegaan omdat het allemaal veel te chique was.

Groeten,

Vandaag heb ik tot 10u in mijn bed gelegen, ik had gewoon geen zin om op te staan. Daarna heb een douche genomen en ontbeten. Ik heb ook mijn reisverslag aangevuld die ik ook direct op mijn blog heb geplaatst. Nadat ik mijn boterhammen had opgegeten kwam er iemand af en die vroeg of hij een vreemde vraag mocht stellen. Mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld en ik zei dat hij zijn vraag mocht stellen. Hij vroeg of ik Annelies van België was. Hij heeft dus ook mijn advertentie gelezen en hij was bijna 100% zeker dat ik het was omdat hij mij zag kijken naar de Nederlands. Ik zei dat ik het was en het bleek dat hij ook een Vlaming was die al een paar maanden in Australië was. Hij wou niet veel vertellen omdat hij liefdesproblemen en misschien nog andere problemen had. Omdat hij mij heeft opghouden was ik te laat voor de cinema, ik heb dan maar verder mijn reisverslag aangevuld. Ik kwam ook nog Kira tegen, zij heeft werk gevonden in een bakkerij en in een bar. Hopelijk kan ik ook zo snel werk vinden, maar ik kan nog een tijdje verder. Ik heb voor de zekerheid een mail naar AIFS gestuurd om te zien of zij werk weten in Western Australia, in de nabijheid van Perth. Daarna ben ik eventjes naar buiten gegaan om een frisse neus te hebben. Ik werd met een onweerstaanbare drang aangetrokken tot de cinema of beter gezegd tot Richard Gere. Nadat de film gedaan was zag ik dat ik gemiste oproepen had van Leen. Ik heb haar dan maar vlug teruggebeld en zij heeft mij dan teruggebeld omdat ze niet wou dat ik de kosten moest betalen (toch lief hé). Ik heb ook Marjolijn en Kirsten aan de telefoon gehad. De verbinding was niet zo goed want we hadden beiden moeilijkheden om elkaar te verstaan, zal misschien komen omdat ik buiten stond. En dan ben ik naar de jeugdherberg teruggegaan om naar Stijn te bellen om te zien hoe het met Tamara ging na haar operatie. Ik heb Tamara ook eventjes aan de telefoon gehad. En mama had juist dat moment gekozen om mij te bellen, maar ik was dus in gesprek. Ik heb haar gebeld om te vragen of zij mij gebeld had, wat dus het geval was en zij heeft mij dan met Skype teruggebeld. Ik heb dus bijna het ganse gezin, buiten Bert en Paul, aan de telefoon gehad. En toen was het tijd om te eten want ik had reuzehonger. Daarna heb ik nog in mijn boek gelezen.

Groeten,

Annelies

Toen de eerste groep gevangen rond 1850 aankwam in de Swan River Colony, moest er een grote gevangenis komen. Fremantle Prison, met een poortgebouw en afschrikwekkende kalkstenen celblokken, werd door die eerste gevangenen gebouwd in 1855 en deed dienst tot 1991. In 1894 werden de werken aan de 1 km labyrint-tunnels beëindigd, die 20m onder Fremantle Prison lagen. Meer dan duizend mensen in Fremantle werden tot de late 1800 bevooraad met het water van deze tunnels. Nu worden er rondleidingen gegeven langs de cellen, de kapel, de strafcellen, de galgenkamer en de tunnels. Ik heb dus gekozen voor de tunnels tour want ik had nood aan een gevangenisavontuur. We waren maar met 3 mensen, normaal gezien bestaat een groep uit 12 mensen. Eerst kregen we een video te zien over het onstaan van de gevangenis en dan moesten we blazen om te zien of er geen alcohol in ons lijf was. Toen was het tijd om ons gereed te maken: overalls en laarzen aandoen, daarna moesten we het harnas en een veiligheidsvest aandoen en tenslotte kregen we de helmen met hoofdlampen. Daarna was het tijd om de ladders af te dalen tot 20 m diepte onder de grond. Een deel van de tunnels hebben we te voet gedaan en het andere deel hebben we met een bootje gedaan. We hebben originele boren, resten van olielampen voorwerpen ontdekt van de tijd dat het werken in de tunnels harde arbeid was voor de gevangenen. Want alle dagen verbleven ze in een kleine ruimte: eerst in hun slaapruimte en dan in de tunnels. Gelukkig dat we een veiligheidshelm hadden want ik ben een paar keer met mijn hoofd tegen de wand gebotst. Ik vraag mij af of zij ook zoveel met hun hoofd tegen de wand botsten want zij kregen geen veiligheidshelm? En hoe konden zij overleven in de zomer wanneer het meer dan 40°C was? Op die diepte hebben we zelf boomwortels gezien, de wortels kunnen dus héél lang worden. Daarna was het tijd om in het bootje te gaan zitten om onze rondleiding voor te zetten. We hebben ons voorgeduwd met onze handen tegen de muren omdat we met de roeispanen schade konden aanrichten aan de muren, we wilden niet dat deze zouden instorten. Op het einde hebben we zonder licht gevaren, we zijn wel een paar keren tegen de muren gebotst maar we zijn toch veilig teruggeraakt. Toen was het tijd om de ladders te beklimmen, dit ging eigenlijk wel vlot en dan hebben we een paar foto’s mogen maken. We hebben nog een kleine rondleiding gekregen van de Fremantle Prison en dan ben ik nog in de shop binnengegaan om postkaarten van de tunnel tour te kopen. Daarna ben ik naar Fremantle Markets gegaan om iets te gaan eten. Er staan meer dan 170 kramen met allerlei waren, van verse groente tot opalen. Ik heb mij daar een take-away pannekoek met banaan en chocomouse gekocht, maar ik had beter geweest om een bord te vragen want de chocomouse liep een beetje uit. Daarna ben ik teruggekeerd naar de gevangenis om de doing time tour te doen. Ik vond ook dat ik ook de binnenkant van de gevangenis moest zien, maar deze vond ik niet zo interessant want het is overal hetzelfde. Daarna ben ik teruggekeerd naar Fremantle Markets om de markt eens op mijn gemak te bekijken. Ik heb dan ook aan mama een sms’ke gestuurd met de tekst:” Na mij bijna een ganse dag vastgehouden te hebben, hebben ze mij toch vrijgelaten wegens goed gedrag omdat er een overbevolking was. Ik had zelf geprobeerd om via een ondergrondse tunnel te ontsnappen en ben zelf in een bootje gekropen toen het water te diep was, maar niets lukte. Toen ze mij vrijlieten hebben ze mij de sleutel gegeven van mijn cel. Mama vond al dat ik erg veranderd was omdat ik in de gevangenis moest, ik denk dat ze niet doorhad dat het maar een grapje was. ’s Avonds heb ik afgesproken met 2 Vlamingen die mijn advertentie voor een lift naar Adelaide gelezen hadden. Ik dacht dat ze mij een lift wilden geven naar Adelaide maar dit was niet het geval, ze wilden gewoon eens afspreken. Dit vond ik een goed idee want zo kon ik mijn Vlaams nog een beetje oefenen.

Groeten,

Vandaag ga ik dus van jeugdherberg verhuizen, dit heb ik niet zo graag omdat ik met al mijn zakken moest sleuren. Dit zou wel gegaan hebben als Kira de zak die in de keuken stond had meegenomen, maar die had ze voor mij laten staan ook al is al wat in de zak ligt van haar. De ene jeugdherberg moest ik verlaten om 10u en ik kon in de andere pas inchecken om 13u, gelukkig kon ik mijn bagage in de jeugdherberg stockeren. Ik ben naar de bibliotheek gegaan om te zien of ze daar draadloos internet hadden, maar spijtig genoeg was deze beveiligd. Ik heb dan maar al mijn foto’s op mijn laptop gezet en ik heb ze dan ook geordend en op zijn plaats gezet. Toen was het tijd om mij in te checken, ik had het geluk dat ik het onderste bed van het stapelbed had. Ik heb mij maar direct geïnstalleerd en gemakkelijk gemaakt want ik zou daar toch een week verblijven. Dan heb ik mijn reisverslag een beetje aangevuld want anders gaat alles in het honderd lopen, ik ga mij laters misschien niet meer herinneren wat ik allemaal gedaan heb. Ik had nood aan frisse lucht en ik heb een beetje in de stad rondgewandeld. Ik ben naar de toeristische dienst gegaan waar ik een tunneltour in Fremantle Prison geboekt heb. Ik had dan ook aan mama een “doogewoon” sms’ke gestuurd met de tekst: “Morgen ga ik naar de gevangenis! Ik heb een misdrijf gepleegd en daarvoor moet ik boeten. Ze gaan mij naar Fremantle Prison voeren. Maar geen nood: ik ga proberen te ontsnappen door in een tunnel te kruipen die 20m onder de grond ligt. Ik volg de voetsporen van Michael Scofield! Vaarwel, Annelies. XXXXX. Zij stuurt mij een sms’ke terug met de tekst: Nog zoiets?? Ik heb haar dan maar vlug een sms’ke teruggestuurd om haar te kalmeren met de tekst: Ik vond het een mooie tekst, moet ge zeker en vast op mijn blog zetten! Maar geen nood: na anderhalf uurke ben ik weer vrij! Daarmee was ze meer gerust want ze stuurde mij niets terug. Ik heb dan maar verder mijn reisverslag aangevuld.

Groeten,

Annelies

Vandaag is de dag dat ik eindelijk Wave Rock kan zien. Ik moet toegeven dat ik eerst niet van plan was om een tour naar daar te doen, maar het was eerst ook niet mijn bedoeling om Western Australia te bezoeken. De reden waarom ik naar Western Australia zou zijn gekomen is om Wave Rock te zien, dus vond ik dat ik toch wel een tour naar daar moest doen. Hopelijk kan iedereen een beetje mijn redenering volgen. We zijn in Perth vertrokken met een bus vol mensen, ik denk dat we in totaal met 30 mensen waren. We hebben eerst een tussenstop van 30 minuten gemaakt in York, dit is een historische plaats met tal van gebouwen uit het midden van de 19^de eeuw. De meeste gebouwen staan aan Avon Terrace, de hoofdweg. Op weg naar Corrigin Dog Cemetery waren veel graanvelden met af en toe een boompje op, we hebben ook een emoe-boerderij gepasseerd. Corrigin Dog Cemetery is ontstaan in 1974 door de dood van STRIKE, hij was Paddy Wrights beste vriend en die wou zijn hond een laatste rustplaats geven. We zijn dan gestopt aan Wave Rock Wildflower Shop om onze lunch te eten. Na ons buikje rond gegeten te hebben zijn we naar Hippo’s Yawn gaan kijken, dit is een ongewone natuurlijke rotsformatie die de vorm heeft van een grote gapende hippo. En toen was het tijd om naar Wave Rock, spijtig genoeg begon het te regen. Toen we uit de bus stapten was het gestopt met regenen, de goden zullen goed gezind zijn geweest. Wave Rock is 15m hoog en 110m lang. De formatie heet zo omdat hij veel weg heeft van een brekende golf. De illusie wordt nog versterkt door het feit dat er water over de rots loopt. Deze grote, granieten golf is ontstaan uit een blootliggende aardlaag die duizenden jaren lang is geërodeerd. Door de regen zijn er rode en grijze strepen ontstaan. Het was indrukwekkend om deze rotsformatie te zien, bijna iedereen beelde voor de foto uit dat ze aan het surfen waren. En ik heb het nadeel ondervonden om met een grote groep te reizen, iedereen loopt elkaar voor de weg. En ik denk dat de muggen mij graag hebben want toen iemand een mug van mijn gezicht wegjaagde waren haar vingers vol bloed, de mug had mij bijna leeggezogen. We mochten ook op de top van Wave Rock wandelen en daar was er een magnifiek uitzicht: de gele bloemen, graangewassen, de groene bomen en het deel overstroomde land maakten een mooi geheel. Op de rots zagen we ook een beetje water lopen, dit kan niet meer van de rots stromen omdat ze een muurtje gebouwd hebben want anders zou de rots na verloop van tijd verwijderen. En we waren juist op tijd terug in de bus want we zouden kletsnat geworden zijn door de regen. We zijn dan naar Mulka’s Cave gegaan om rotsschildering van de aboriginals te bekijken. De naam Mulka komt van een legende van de aboriginals die geloofden dat de naam gelinkt werd met de grot. Mulka was een illegale zoon van een moeder, die van een man hield met wie het verboden was om te trouwen. Zij geloofden dat het daardoor kwam dat er iets scheelde met de ogen van Mulka, ze stonden scheel. Hij kon daardoor niet goed mikken met zijn speer en zo kon hij ook geen succesvolle jager worden. Uit frustratie at hij levende kinderen en werd de misdadiger van het district. Ze geloofden dat hij in Mulka’s Cave woonde waar je de handafdrukken nog kunt zien, veel hoger dan dat van de gewone man. Als laatste stop zijn we naar Babakin gegaan voor onze afternoon tea, we hebben 6 dollar gegeven om de plaatselijke school open te houden. Deze school zou in totaal minder dan 10 kinderen tellen en de regering zou die school willen sluiten, om dit tegen te houden laten ze kinderen van andere gemeentes overplaatsen. En toen was het tijd om terug naar Perth te rijden waar we iets voor 9u aankwamen. In totaal zijn we ongeveer 12 uren weggeweest en hebben we zo’n 800 km gereden. Toen ik in de jeugdherberg aankwam was ik doodop en heb ik in mijn bed een boekje gelezen. Eerst ben ik de badkamer binnengegaan om naar de wc te gaan en daar merke ik op dat die nog altijd degoutant vuil was, ik denk dat ze die op 3 dagen geen ene keer gekuisd hebben. Ik ben blij dat ik morgen naar een YHA jeugdherberg ga, die zijn bijna altijd proper.

Groeten,
Annelies

Ik ben om 8u opgestaan omdat ik om 9u afgesproken had met Kira om samen te ontbijten. Ik heb gewacht tot 9u30 en dan ben ik maar alleen iets gaan eten. Tegen 10u kreeg ik een telefoontje van haar dat ze zich heeft overslapen, toen ze wakker werd dacht ze dat het pas 8u was. Ik ben dan naar de bibliotheek gegaan om te vragen of ze draadloos internet hebben en ze zeiden dat het soms wel en soms niet werkte, ik zal het dus zelf eens moeten uitproberen. Daarna ben ik Qantas gegaan om te zien of ze mijn vlucht wel veranderd hebben, dit was het geval en ze hebben mijn vluchtgegevens afgeprint. Ik ben dan naar de toeristiche dienst gegaan om de tour van Wave Rock te boeken, want ik vind dat ik dat toch gezien moet hebben. Toen is Kira afgekomen en we hebben in de stad rondgelopen. Zij wou naar 3 jobsuitzendkantoren gaan en ik ben maar met haar meegegaan. Ondertussen kon ik ook mijn advertentie “lift gezocht naar Adelaide” plakken op verschillende notitieborden. Zij is dan naar de cinema gegaan en ik heb mijn reisverslag aangevuld.

Groeten,

Annelies

Ik heb slecht geslapen omdat er veel wind was. Deze keer lag mijn rugzak in het midden van de tent in plaats van langs de kant, daardoor werd de wind niet tegengehouden en botste de tent elke keer tegen mij. Tegen 2u45 vloog de bovenste zuil van onze tent, ik heb ze er maar vlug terug opgedaan voordat het binnen kon regenen. En dat was spijtig genoeg niet het einde van mijn pech: toen ik terug in de tent kwam liep mijn luchtmatras leeg. Ik wou ze eerst zo laten, maar de grond was veel te hard en ik heb ze dan maar opgepompt. Deze keer ben ik ook tot 9u blijven liggen en tegen 10u zijn we vertrokken naar Nambung National Park. De grootste bezienswaardigheid is The Pinnacles Desert, die in het midden van het park ligt. Dit maanlandschap bestaat uit vreemde kalkstenen rotsformaties die uit het zand lijken te groeien, maar feitelijk zijn het de versteende wortels van planten die hier in de oudheid voorkwamen. We hebben de 3 km lange Pinnacles Drive gedaan en dan zijn we doorgereden naar Perth. Toen we dichter en dichter bij Perth kwamen merkten we op dat er tussen Broome en Perth geen verkeerslichten waren en dat er hier ook veel meer verkeer was. We zijn eerst naar de jeugdherberg YHA City Perth gegaan, maar spijtig genoeg was die volboekt. We hebben dan naar andere jeugdherbergen gebeld en gelukkig waren er nog 2 bedden vrij. Die jeugdherberg (Grand Central) was niet echt proper, de badkamer lag vol met haren en de vloer was vol met vuile vlekken. Ik ben dus vlug terug naar YHA gegaan om een week overnachting te boeken vanaf vrijdag.  Daarna ben ik naar de toeristische informatiedienst gegaan om te zien wat er allemaal te doen was in Perth en omstreken. Daar kwam ik een meisje tegen die ook de Litchfield-tour gedaan heeft, zij vertrekt zaterdag naar Nieuw-Zeeland. Ik ben dan ook eventjes op internet gegaan om mijn mails te controleren. Daarna zijn Kira en ik naar Northbridge gegaan om iets te gaan eten, ik heb gekozen voor spaghetti bolognaise. Onderweg kwamen we het Engels koppel tegen waarmee Mike reisde, aan Mike kwamen we spijtig genoeg niet tegen. In de jeugdherberg hebben Kira en ik foto’s uitgewisseld en dan ben ik in mijn bed gekropen.

Groeten,

Annelies

We zijn voor 10u vertrokken, een mirakel! We zijn gestopt in Geraldton, deze stad ontwikkelde zich tot een doorvoerhaven voor lood en is nog steeds een havenstad. We hebben evenjes in de stad gewandeld en toen ik MacDonald’s wou gaan eten, wilden de jongens niet wachten op mij. Ze zijn doorgewandeld, blijkbaar is het ieder op zijn eigen. Het is niet zoals de 3 musketiers: één voor allen, allen voor één. Kira is bij mij gebleven omdat ze een goedkoop ijsje wou hebben en ze wou ook nog naar het postkantoor gaan die recht tegenover de MacDonald’s lag. Daarna hebben we nog eventjes langs het strand gewandeld omdat de jongens nog op internet wilden gaan. Ik vertelde haar wat er op mijn lever was: dat we niet in Monkey Mia zijn gebleven. En het enige wat zij kon zeggen is dat we ook niet langer in Exmouth gebleven zijn. Het verschil is wel dat we 2 dagen in Exmouth zijn gebleven. Ik heb er wel voor gezorgd dat we langer in Coral Bay bleven en dat allemaal voor haar, maar dat zal ze al vergeten zijn. Tegen 13u30 zijn we vertrokken naar Cervantes. Het was de bedoeling om te overnachten in het Nationaal Park, maar dit was niet toegelaten. We zijn tenslotte naar een camping gegaan waar ik na 4 dagen terug een douche kon nemen. Ik had ook bereik met mijn GSM en ik heb dus maar naar mama gebeld om haar alles te zeggen wat op mijn lever lag. Ze moest mij niet meer opbeuren want dit had ik al zelf gedaan, het deed deugd om mijn gevoelens te uiten. Toen ik terugkwam van de douche merkte ik op dat er weeral een krak was in de paal. Podge wou mij helpen om te tent te maken, maar hij heeft het alleen maar erger gemaakt. Hij heeft per ongeluk de elastiek doorboord van de paal en zoals jullie wel zullen weten zorgt die elastiek ervoor dat de paaltjes aan elkaar blijven hangen. Hij is zo vriendelijk geweest om de paal van zijn tent te geven, hij ging wel in de campervan slapen. Daarna heb ik zijn foto’s op zijn harde schijf gezet en ik heb ook cd’s voor hem gekopieërd. Het was al 23u30 en tijd om in de tent te kruipen, ik was juist op tijd want het begon hard te regenen.

Groeten,

Annelies

Ik was weeral de eerste op en ik begin het toch stilletjes beu te worden. De meeste keren dat we vertrekken is het al 10u en dan is bijna de helft van de dag voorbij. Ik zou het mij niet zo aantrekken als het later donker zou worden en ook als al de bezienswaardigheden langer open zouden zijn, maar die sluiten dus om 10u. Ik heb meegeholpen om Eike zijn tent af te breken want er was veel wind om het alleen te doen. Daarna heb ik de afwas van gisteren gedaan, het was gisteren te donker om eraan te beginnen. Toen ik mijn tent wou afbreken zag ik dat de tent weeral open stond, ik heb het gevoel dat Kira ze voor expres open laat staan. Nu hebben de mieren vrij spel want we stonden blijkbaar op een mierennest. We zijn dan naar de Blowholes, dit is een rotsformatie waar het zeewater soms wel 20 m omhoogspuit. En Podge wou de stoere gast uithangen en hij is op de rotsformatie gaan staan, dit was wel gevaarlijk want dit heeft het leven gekost aan een visser. We zijn door een camping gereden om naar een andere uitkijkpunt te gaan, Podge had niet opgemerkt dat het zand zachter werd en daardoor zijn we vastgereden in het zand. We hebben het zand proberen weg te scheppen met een schop en met onze handen, maar we werden uiteindelijk geholpen door mensen die de auto met een touw aan hun auto heeft vastgemaakt en zo konden ze de auto uit het zand trekken. Tegen 17u zijn we de Shark Bay World Heritage Park binnengereden, het staat sinds 1991 op de Werelderfgoedlijst. We zijn gestopt aan Shell Beach waar we ook gekampeerd hebben, het is geen zandstrand maar bestaat uit kleine witte schelpen. We waren juist op tijd om naar de zonsondergang te kijken en daarna hebben we gegeten, ik heb sinds lange tijd appelmoes gegeten. We hebben nog eventjes gebabbeld, maar dit was onmogelijk door de luide muziek. Ik ben dan nog eventjes naar de sterren gaan kijken. Ik ben vroeg in de tent gekropen zodat ik morgen fit en gezond zou zijn om naar de dolfijnen te kijken, maar ik kreeg een snotvalling en moest ook keihard hoesten. Hopelijk ben ik morgen beter.

Groeten,

De jongens hadden gisteren tegen Kira gezegd dat ze vroeg wilden vertrekken, deze keer heb ik geen wekker gezet omdat ik toch wist dat we niet voor 10u gingen vertrekken en ik had gelijk. Bij het afbreken van onze tent is er weeral een barst gekomen in één van de palen, dat zal maken worden. We zijn gestopt in Carnarvon omdat John onderdelen moest kopen voor de auto en ik heb 3 t-shirts gekocht. Ik had geen t-shirts genoeg, dit komt omdat ik teveel t-shirten heb weggezeten omdat ze te vuil en bedekt met kauwgom waren. De belangrijkste bron van inkomsten in Carnarvon is de handel in bananen, steurgarnalen en schapen. Daarna zijn we doorgereden naar Quobba Station waar we onze tent hebben opgeslagen. Zoals gezegd hebben we de paal geplakt met plakband en de jongens waren aan het lachen dat die maar een uurtje ging houden, maar ze hadden ongelijk. We hebben een wandeling gemaakt op het strand: Homestead Beach. Daarna heb ik mijn reisverslag verder aangevuld om een beetje op schema te geraken. En toen hebben we eieren, tomaten, saucissen en pattatten gegeten. We hebben dan ook gebabbeld en gelachen. We hebben vooral gelachen met de Engelse uitspraak van Eike (de Duitse jongen), het was de eerste keer dat we tesamen zoveel pret hadden.

Groeten,

Annelies

We zijn nog een dagje in Coral Bay gebleven omdat een vriend van Podge vandaag jarig is en ze wilden het met hem vieren. En we hebben er ook een nieuwe (of beter gezegd een oude) reisgenoot bijgekregen: Eike gaat met ons meerijden tot Monkey Mia, dit komt omdat de Engelsen alleen maar aan Mike wilden meepakken. In de voormiddag heb ik al mijn foto’s terug op mijn laptop gezet en ik heb ook een paar foto’s van Eike op mijn laptop gezet die hij heeft genomen tijdens onze reis tesamen. Ik heb vandaag eigenlijk niet veel gedaan, het was mijn luie dag. Ik heb eerst aan de tent mijn boek verder gelezen, daarna ben ik naar het strand gegaan om mijn boek uit te lezen en om mijn reisverslag aan te vullen. Het duurde lang om één dag op te schrijven: ik schreef 5 bladzijden vol van een A5-schriftje. Zo gaat het een eeuwigheid duren om mijn blog aan te vullen, ik zal maar beter mijn best moeten doen om alles bij te houden. Toen ik op het strand was heb ik mij in de schaduw gezet, maar het heeft niet veel uitgemaakt want ik verbrandde toch. Ik had mij dus beter moeten insmeren, want blijkbaar is mijn huid nog niet gewend aan de zon. Daarna heb ik een wandeling gemaakt langs het strand tot aan de shark nursery. Ik liep met mijn voeten in het water en op enkele meters afstand zwommen kleine haaien. Ik heb niet in het water gezwommen omdat ik mijn bikini niet aanhad en omdat het ook niet toegelaten was. Toen ik terugkeerde naar de camping was er zoveel wind en daardoor schuurde het zand tegen mijn armen en mijn benen en dit deed verschrikkelijk zeer. Daarna ben ik terug naar de zonsondergang gaan kijken en het blijft nog altijd de moeite waart. Toen was het tijd om te gaan eten: Podge had lekkere spaghetti met verse groenten klaargemaakt, ik ga zijn kookkunst nog missen. Ik heb dan terug een lekkere douche genomen met zeewater. Ik snap niet waarom ze zeewater gebruiken want dit is toch niet gezond voor de haren. En dan ben ik in mijn tent gekropen om terug orde in mijn rugzak te brengen en heb ook mijn reisverslag aangevuld. Er was zoveel wind dat ik soms het gevoel had dat de tent ging ineenzakken, maar gelukkig heeft de tent het overleefd.

Groeten,

Annelies

Vandaag gaan we snorkelen met manta rays. Eerst moesten we naar de shop gaan om onze zwemvest te passen en om al ons snorkelgerief mee te nemen, daarna werden we met een busje naar de haven gebracht. En toen gingen we op zoek naar manta rays. We vaarden, vaarden, vaarden en vaarden … we kwamen spijtig genoeg geen manta rays tegen. Ze gingen naar al de plaatsen waar ze ze normaal gezien zwommen, maar nu waren ze spoorloos verdwenen. Kira had vroeger eens tegen mij gezegd dat de zee haar gelukkig gaat, maar toch bleef ze maar zagen dat ze zich verveelde. Ik daarentegen genoot van de golven, van het uitzicht en van de stilte. Ondertussen hebben we wel schildpadden gezien, ze kwamen met hun kop boven water om adem te halen en gingen dan direct terug onder. We hebben ook dolfijnen gezien, er was zelf een klein dolfijntje bij en de begeleider denkt dat die pasgeboren was. Door de dolfijnen gezien te hebben was de tour al de moeite waart. Dan was het tijd om voor de eerste keer te gaan snorkelen, ik ben niet lang in het water gebleven omdat ik het koud had. Het koraal had een bruin/grijze kleur en er zwommen maar enkele vissen. Ik probeerde om de grote vissen te vangen, maar ze waren te snel voor mij. En na 5 minuten te varen waren we op de andere snorkelplaats. Ik wou eerst niet in het water gaan omdat ik het te koud had, maar ik heb toch besloten om mee te gaan omdat we haaien zouden zien. De begeleider had gezegd dat hij de achterblijvers zou helpen, maar daar heb ik niets van gemerkt. Hij ging véél te vlug om hem te volgen, de stroming was te sterk, de golven waren héél hoog, zodat ik af en toe water inslikte, en daardoor had ik een beetje schrik dat ik ging verdrinken. Ik voelde mij niet veilig en we waren ver van de boot verwijderd. Ik kon niet alleen terugkeren naar de boot omdat we door koraal moesten zwemmen die heel hoog kwam, ik wou mij daaraan niet bezeren. Uiteindelijk heeft de begeleider beslist om terug naar de boot te keren, ook al hebben we geen haaien gezien. En dan zijn we teruggekeerd naar de camping waar ik eindelijk mijn vlucht naar huis kon veranderen. Ik kom dus toe in België op zondag 05 april 2009 om 11u. Het was eerst mijn bedoeling om op 10 april terug te keren, maar dan is Marjolijn bij haar papa. Ik ben dan ook eventjes op internet gegaan om mijn mails te bekijken en ook eens naar mijn gastenboek te gaan waar ik opmerkte dat bijna niemand nog iets schreef. Toen ging ik bij Jon en Kira zitten en omdat ik honger had nam ik de komkommer omdat ik dacht dat die van de groep behoorde. Kira vroeg mij twee keer wat ik aan het doen was, ik zei niets omdat het toch duidelijk was. Daarna zij ze: “je weet toch dat die komkommer van mij is.” Maar dit wist ik dus niet, ik heb de komkommer neergelegd en ik ben weggegaan. Ik ben dan naar de zonsondergang gaan kijken, dat was veel beter gezelschap. Jon is er zich eventjes bij gaan zitten en dan zijn we take away gaan halen, ik heb frieten en nuggets genomen. En daarna ben ik naar het strand gegaan om naar de sterrenhemel te gaan kijken. Ik heb een sms’ke aan mama gestuurd met al het nieuws wat ik vandaag gedaan heb en ook dat ze aan tante Rita moest zeggen dat ze naar Saturnus en Venus moest zoeken. En mama vertelde mij dat ik niet naar de sterren moest kijken, maar dat ik mijn schriftje moest aanvullen. Ik mag toch genieten van de natuur: het geluid van de zee en de sprinkhanen, het was heel relaxerend.

Groeten,

Annelies

Ik ben vandaag om 7u20 opgestaan en de rest stond maar om 9u op. Om 10u zijn we vertrokken naar de toeristische informatiedienst om snorkelgerief te huren. De jongens vonden het snorkelgerief te duur en wilden doorrijden tot Coral Bay. Het enige probleem was dat Kira haar snorkelgerief voor 2 dagen had gehuurd en ze wilde nog gaan snorkelen in Turquoise Bay. Jon had van iemand gehoord dat het veel mooier is om te snorkelen aan de toeristische dienst dan aan Turquoise Bay, dus ze reden naar daar ook al wou Kira niet naar daar gaan. De stroming in Yardie Creek Crossing was zeer sterk en daardoor ook héél gevaarlijk. Ze werd meters meegesleurd naar het open water en kon heel moeilijk terugkeren naar de kust, het vergde véél kracht. Op een gegeven moment kon ik haar zelfs niet meer zien, ik dacht al dat ze stom was om zo ver te gaan. Ik had er niet aan gedacht dat ze “gedwongen “werd om zo ver te gaan. Toen ze uit het water kwam was ze ontzet en kwaad omdat ze langer in Exmouth wilde blijven en niet in haast en spoed van de ene plaats naar de andere plaats gaan. Ze vond ook dat de jongens beslissingen namen zonder met ons te overleggen, wat eigenlijk ook waar is. Maar het heeft niet veel uitgemaakt want we zijn doorgereden naar Coral Bay. Ik vond dat het niet meer kon en ik heb een vergadering gehouden om verandering te brengen in een aantal dingen. Iedereen heeft gezegd wat hij nog wilde zien tussen Coral Bay en Perth en ik heb gezegd dat ik een nachtje langer in Coral Bay wilde blijven omdat ik wist dat Kira nog een dagje wilde snorkelen. Ik had ook aan de jongens gevraagd of ik de kastickets en het geld eens mocht nakijken en daardoor werd ik de verantwoordelijke van de pot gebombardeerd. Dit is geen probleem voor mij want nu had ik meer zekerheid dat ze het geld niet gebruikten voor hun eigen doeleinden, maar ik kwam tot de vaststelling dat er zelfs 7 dollar teveel in de pot was. Toen we terugkwamen van de kleine shoppingcentrum herkende Kira in de verte een zwembroek, die zwembroek bleek van Mike te zijn. Hij en Eike konden meerijden met een Engels koppel, die reden met een Wicked-Van waarop een Nederlands opschrift stond (spijtig genoeg heb ik niet opgeschreven wat er op de auto stond en daardoor weet ik het nu niet meer). Kira en ik hebben ook een tour geboekt om de volgende dag te snorkelen met Manta Rays. De reuzenmanta is het grootste lid van de roggenfamilie en behoort tot de kraakbeenvissen. Soms wordt de manta ook wel grote duivelsrog genoemd. Met een spanwijdte tot 7 meter weegt de manta tot 1800 kg. De lengte kan wel 5 meter bedragen. Daardoor hadden we niet veel tijd om met Mike te blijven babbelen omdat we de maskers en de flippers moesten gaan passen. Ik ben dan naar de jongens gegaan omdat ze eten gingen klaarmaken, Kira heeft besloten dat het voor haar te duur is en vanaf nu wil ze leven van brood en Nutella. Ik was 5 min te laat in de keuken en ze zijn zonder mij begonnen. Ik heb er mij bijgezet en daarna heb ik de afwas gedaan. Ik heb dan een lekkere douche genomen met zeewater en daarna zijn we nog iets gaan drinken in de plaatselijke bar.

Groeten,

Annelies

Ik werd om 1u45 wakker omdat Kira in de tent kwam en ze maakte veel lawaai omdat ze haar slaapmatras nog moest opblazen,… Ik vond het daarna moeilijk om terug in slaap te geraken. ’s Morgens ging er 4 keer een alarm af. Ik dacht dat Kira haar alarm om de 5 minuten afging, maar blijkbaar was er meer tijd tussen. Om 6u40 merkte Kira op dat het al zo laat was, binnen 50 minuten ging haar duiktour beginnen. Ik had gedacht dat één van de jongens Kira naar daar zou brengen en terugkomen naar de camping, maar Podge had iets anders in zijn gedachten. Hij wou de camping verlaten zonder te betalen en daardoor moesten we in haast en spoed alles afbreken, inpakken en in de auto smijten. Nu is er helemaal geen orde meer in de van! We hebben ons zo gehaast dat Kira maar enkele minuten te laat was, gelukkig had ze de mensen telefonisch kunnen verwittigen. De jongens hadden gisteren tegen mij gezegd dat ze met mij mee gingen wandelen, ik was dus al vol verwachting. We hebben ontbeten en dan ging Podge eventjes op het internet gaan. Dat eventjes werd dus bijna 90 minuten en dan was het de moeite niet meer om te gaan wandelen want binnen 90 minuten moesten we Kira oppikken. Ik heb dan gezegd dat ik naar de Vlaming Head wou gaan. In Vlaming Head staat op een hoge rots het Vlaming Head Lighthouse, vanwaar u een prachtig zicht hebt over het schiereiland. Spijtig genoeg kon ik niet terugvinden vanwaar de naam Vlaming komt, maar na een bezoek in de toeristische dienst ben ik het te weten gekomen. Vlaming Head is genoemd naar de Nederlandse kapitein W. De Vlamingh, die langs de kust vaarde in 1697. Dichtbij de vuurtoren ligt het wrak van SS Mildura, een schip dat vee vervoerde en zonk in 1907. Het is vanaf de kust nog steeds zichtbaar. En toen werd het tijd om Kira op te pikken. Zij wou nog gaan snorkelen in Turquoise Bay, we hebben haar en Jon daar dan afgezet. Podge en ik gingen de 3 km wandeling doen van Mandu Mandu Gorge. Turquoise Bay en Mandu Mandu Gorge zijn beiden gelegen in het Cape Range National Park. Cape Range National Park bevat een lage bergketen met spectaculaire kloven en rotsige dagzomen. Op het bord stond dat de wandeling 2 uur kon duren, maar we hebben ze op 55 minuten gedaan. Ik was zo slim geweest om mijn wandelschoenen aan te doen, maar Podge had nog zijn flip-flops aan. Dit was niet echt slim want we moesten eerst over grote keien lopen, daarna moesten we de gorge opklimmen. Podge liet mij vooraan lopen want dan kon hij mij tegenhouden als ik naar beneden zou vallen. En toen we de gorge moesten afdalen wou hij vooraan lopen, om dezelfde reden. Maar dit wou ik niet, ik wou zelf mijn plan trekken en dit is ook gelukt. We vonden de wandelweg heel gemakkelijk, dit komt doordat ze witte palen met een rode band in de grond hebben gestoken. Toen Podge de auto wou starten begon die vanbinnen te roken. Ik dacht al dat we de auto moesten achterlaten en naar de anderen moesten wandelen, maar Podge heeft het kunnen maken door plakband rond een draad te doen. Toen zijn we op ons gemak naar de rest gegaan waar Jon de auto heeft nagekeken, hij weet veel over auto’s. Podge heeft nog vlug gezwommen en ik heb Kira gezelschap gehouden op het strand. We zijn dan naar Tulki Beach gegaan om te kamperen, we hadden de laatste plaats op de parking. Er was veel wind en daardoor was het dus ook koud, ik heb vlug mijn fleece en een lange broek aangedaan. We hebben dan eten gemaakt: Podge was verantwoordelijk over het vlees en ik was de baas over de salade. We hebben gegeten en dan heb ik een beetje orde gemaakt in de campervan. En toen hebben we gezellig nog in de warme auto gezeten en gebabbeld en daarna ben ik gaan slapen.

Groeten,

Annelies

Ik ben om 6u30 opgestaan omdat ik weeral dacht dat we een uurke later gingen vertrekken. We zijn vertrokken om 8u (maar door de uurverandering was het dus al 9u).

Ik heb bijna gans de tijd geslapen toen we naar Exmouth reden. Na een tijd begint het rijden wel saai te worden, we hebben al 3 dagen aan een stuk constant gereden. Exmouth werd oorspronkelijk in 1967 gebouwd als luchtmachtbasis. Exmouth ligt bijzonder afgelegen en niemand verwachtte dat deze stad door toeristen bezocht zou worden, het vormt echter een uitstekende uitvalsbasis voor een verkenning van het Ningaloo Reef en het Cape Range National Park. Toen we in Exmouth aankwamen heeft Kira direct een halve dag duiken geboekt voor de volgende dag. En daarna zijn we op zoek gegaan naar een camping waar ik mijn was gedaan heb, we hebben ook gegeten en dan heb ik naar de film “Walk The Line” gekeken.

Groeten,

Annelies

De jongens hadden gisteren gezegd dat ze om 6u30 wilden vertrekken, ik heb dus als een goeie ziel mijn wekker om 5u30 gezet. Ik ben dus als enige opgestaan, de rest is maar om 6u30 opgestaan. Ik heb zo het gevoel dat ze allemaal lange slapers zijn, hoe langer je slaapt hoe minder je van je dag hebt. We hebben de tent afgebroken, ontbeten en alles terug in de campervan gezet. Om 7u45 zijn we vertrokken richting Karijni National Park. Het Karijni National Park geniet vooral bekendheid om zijn meerkleurige rotsformaties, spectaculaire kloven, vijvers, watervallen en verlaten mijnen.Onderweg zagen we rotsblokken precies zoals de “Devils Marbles” in de Northern Territory. Toen we aankwamen aan het nationaal park zijn we gestopt aan de parking van Dales Gorge waar Podge een vegetarische pasta heeft klaargemaakt. Omdat het water niet wilde koken duurde het een eeuwigheid voordat alles gereed was en daardoor hadden we niet genoeg tijd om alles te bezichtigen. Op een boom stond “All you need is love” gegraveerd en ik moet toegeven dat ik hetzelfde denk. Omdat Kira te veel last had van de vliegen heeft ze zich ingespoten met BushMan, dit is een product die de vliegen en muggen zou weghouden. En toen gingen we op weg naar Fortescue Falls, dit is een wandeling van 1km. Om naar daar te gaan moesten we eerst steile trappen afgaan, ik heb ze trede per trede moeten afgaan. Het duurde wel een beetje langer dan de rest, maar ik trok er mij niets van aan. Onderweg zag ik een goeie boom staan om in te klimmen en ik waande mij eventjes een aapje. Aan de waterval hebben we eventjes gezwommen en toen is het duidelijk geworden dat de groep eigenlijk bestaat uit 2 kleine groepjes. De jongens doen geen moeite om met ons te babbelen, ze doen geen moeite om ons te betrekken in hun gesprek en ze zonderen zich zelf een beetje af. Ik moet toegeven dat ik het leuker vond in onze oude groep, daar werden geen groepjes gevormd omdat we allemaal vreemden voor elkaar waren. Maar ja, we kunnen niet alles hebben, we moeten er gewoon het beste van maken. Na het zwemmen zijn we doorgereden naar Oxer Lookout. We stonden 100 m boven Junction Pool, waar de 4 meren elkaar ontmoeten. Er was ook een gedenkbeeld van een persoon die zijn leven riskeerde om abseilers te helpen. Het uitzicht was precies hetzelfde als die het uitzicht van Kings Canyon: rode gesteenten met daarop groene grassen en bomen. Toen we de weg terug namen naar de hoofdweg, reden we op een rode grondweg, we hebben maar vlug de ruiten toegedaan want de campervan werd al vlug bevuild met rode stof. We hebben terug een stuk gereden terwijl het donker was. De kleine palen langs de weg werden verlicht door onze autolichten en daardoor had ik het gevoel dat we op een luchthavenbaan waren, langs de ene kant waren er precies rode lichten en langs de andere kant waren er witte lichten. Podge heeft zijn snelheid niet aangepast aan het donker want we hadden bijna 2 koeien aangereden. Er zijn geen hekken om de koeien vast te houden, ze lopen gewoon rond. Nu vraag ik mij wel af hoe de eigenaar weet welke koeien van hem zijn. Het is de verjaardag van Jon (zijn we pas ’s avonds te weten gekomen) en Podge had een cake gekocht. Met zijn stom gezicht had hij de cake op de stoel gezet en Kira is op die stoel gaan zitten. Ze was boos en dacht dat we (inclusief ik) de cake daar voor expres hadden gelegd. Podge was in gesprek met Jon en hij besefte te laat dat Kira op de stoel ging zitten en ik had mij op de rotsblok gezet omdat het nu Kira haar beurt was om op de stoel te ging zitten. Het was gewoon een stom ongeluk, maar ik denk niet dat Kira dat beseft want ze maakt er direct een grote zaak van.

Groeten,

Annelies

We hadden om 7u30 met de jongens (Podge en Jon) afgesproken in de jeugdherberg want we gingen eerst samen naar de winkel gaan om boodschappen te doen voordat we gingen vertrekken aan het tweede deel van onze reis. De jongens lieten op zich wachten omdat ze de avond tevoren een grote stap in de wereld gezet hadden en dus waarschijnlijk ook teveel gedronken hebben. Podge heeft gezegd dat hij geen problemen heeft om elke dag voor ons te koken, dat had hij maar beter niet gezegd want ik ga er volop gebruik van maken. Iedereen legt dus geld in de pot en dat geld wordt dan gebruikt voor te tanken en voor de boodschappen. Nadat we boodschappen hebben gedaan zijn we terug naar de jeugdherberg gegaan om al onze rugzakken in te laten, de campervan is dus boordenvol. Het was dan ook tijd voor de jongens om afscheid te nemen van iedereen. Zij kenden veel mensen omdat ze 2 maanden in Broome verbleven, er was één meisje die het bijzonder moeilijk vond om afscheid te nemen van Podge. Kira vroeg aan Jon hoeveel vriendinnen Podge al heeft achtergelaten en het antwoordt van Jon was dat Podge een hechte persoon is en dat hij vlug een band heeft met iemand. Maar misschien wilt Podge niets meer hebben, maar ik denk wel dat de meisjes iets meer met hem wilden hebben. Toen zijn we vertrokken op weg naar ons nieuw avontuur. Van 14u tot 14u30 zijn we gestopt om iets te eten. Daarna zijn we nog naar een Roadhouse gestopt om te tanken. Ik heb daar een fles water van 1,5 l gekocht en ik moest 5 dollar betalen, in een grootwarenhuis “Coles” moet ik maar 90 cent betalen. Hoe dichter we bij Port Hedland komen, hoe meer grassen er zijn en af en toe vind je kleine bomen en struiken. Ik heb bijna gedurende de ganse dag in mijn boek gelezen, zitten woordzoeken en ik heb zelfs mijn reisverslag aangevuld. We zijn doorgereden naar South Hedland waar we een voorraad water hebben gekocht, in totaal 60 liter. We werd ondertussen al donker en we hebben besloten om wild te kamperen. Op de plaats waar we gingen kamperen hebben we eerst wel de koeien moeten verjagen, hopelijk gaan die in de midden van de nacht niet terugkomen. We hebben een vuurtje gemaakt en hebben aan het kampvuur gezeten en een beetje kennis gemaakt. Daarna ben ik in mijn tent gaan liggen en ik heb naar de sterren liggen kijken, dit was mogelijk omdat we de regenhoes niet over de tent hadden gelegd.

Groeten,

Annelies

We hebben de tour naar Cape Leveque met de organisatie “Aussie Off Road Tours” gedaan. Deze tour was normaal gezien 240 dollar, maar ik heb een korting van 10 dollar verkregen. De reden waarom die tour zo duur is, komt omdat het met een kleine groep is en niet met een grote bus. Onze eerste tussenstop was aan Beagle Bay Pearl Shell Church and Community waar we binnen in de kerk gekeken hebben en waar we onze morning tea hadden. Daarna zijn we naar Kooljaman in Cape Leveque gegaan waar we in het water gezwommen hebben en we hebben daar ook onze lunch gegeten. Ik had goed geraden waaruit onze lunch ging bestaan want ik heb al een paar tours meegemaakt. De lunch bestond uit sandwichen met vlees en groenten. De weg naar Ardyaloon Hatchery bestond voornamelijk uit rood zand, de begeleider reed af en toe langs de rechterkant van de strand en dit voelde heel onnatuurlijk. Ardyaloon Hatcery is een bedrijf die vissen, schildpadden,…kweekt. Kira had de kans om een schildpad vast te pakken. Er was ook een hele plezante vis die van ene kant naar de andere kant zwom en dit deed hij met zijn kop boven water. En daarna zijn we vertrokken naar Capble Beach waar we genoten hebben van de zonsondergang met een glas wijn/bier/cola met een paar koekjes. Zoals je wel zult zien hebben we niet veel gedaan tijdens de tour, ik snap dus niet waarom ze zoveel geld vragen. We zijn teruggegaan naar de jeugdherberg waar we hebben afgesproken met Podge en Jon, we hebben beslist om morgen te vertrekken.

Groeten,

Annelies

In de voormiddag heb ik nog een beetje in de stad rondgelopen. ’s Middags heeft Kira spaghetti met bolognaisesaus gemaakt. Voordat we de pannen in de keuken konden gebruiken hebben we ze eerst afgewassen omdat er een serieuze mierenplaag in de keuken is, dit is wel niet echt hygiënisch. Dan hebben we afgesproken met 2 Duitse jongens die van plan waren om binnen een paar dagen naar Perth te rijden. Ik zag het niet zitten om met hen mee te rijden omdat ik dan met 3 Duitsers zou opgescheept zitten en die gaan dan alleen Duits met elkaar praten. Had Kira gezegd dat ze met hen mee wou rijden, dan zou ik de beslissing genomen hebben om verder alleen te reizen. De jongens hadden gezegd dat ze ondertussen nog werk gingen zoeken en als ze werk gevonden hadden dan zouden ze ons afzetten aan de eerstkomende stad en dan zouden wij onze plan verder moeten trekken. Dit stond aan Kira en mij niet erg aan omdat de kans groot was dat we dan geen liftoffer meer gingen vinden en het zou ons dan ook veel geld kosten om verder met de bus te reizen. We hebben dan besloten om met Podge (Ier) en Jon (Aussie) verder te reizen, ook al willen ze het in 2 weken doen. Om 14u hebben we de bus van de jeugdherberg genomen om naar Cable Beach te gaan, deze bus was gratis. Cable Beach is met zijn witte stranden en kalme branding een populaire plek. Dit is tevens ook het enige strand waar u veilig kunt zwemmen, als je verder naar het noorden gaat komt je in het gebied van zoutwaterkrokodillen. Kira en ik zijn in het water gaan zwemmen en normaal duurt het een eeuwigheid voordat ik in het water geraak, maar nu ging het dus zonder problemen. Het water was dus warm en dit bracht spijtig genoeg geen afkoeling. Na een half uurke ben ik uit het water gegaan omdat ik last begon te krijgen van al het zoutwater. Ik ben dan op mijn handdoek gaan liggen en ben in slaap gevallen. Eerst lag mijn handdoek in de schaduw van een parasol, maar spijtig genoeg moest je die huren en de eigenaar heeft die dan terug komen halen. En toen waren we op weg voor onze kamelentocht bij zonsondergang. Onderweg naar de kamelen zagen we 2 mannen een heftige woordenwisseling hebben, daarrond stonden allerlei mensen en die keken gewoon toe. Na een duidelijke blik op hen te werpen heb ik gemerkt dat ze aan het filmen waren, misschien waren het opnames van een tv-serie of zelfs van een film. We kwamen toe bij de kamelen en spijtig genoeg moesten we met 2 op een kameel zitten. Ik zat voorraan omdat ik het lichtste woog en daardoor had ik een goed zicht over de zonsondergang. Blijkbaar is de zonsondergang heel populair in Cable Beach want er stonden allerlei auto’s op het strand, de mensen zaten in hun strandstoel met een glasje wijn naar de zonsondergang te kijken. Er stond ook een man voor zijn auto en die man was compleet naakt! Blijkbaar was dat gedeelte (het noordelijke gedeelte) een naaktstrand. Gelukkig dat er geen kleine kinderen mee op de kamelentocht waren, want anders zouden die zich goed verschoten hebben. Daarna hebben we de bus teruggenomen naar Broome.

Groeten,

Het werd dus middernacht en ik was nog altijd naar “You, Me and Dupree” aan het kijken. Kira was nog altijd op de grond aan het slapen, ook al had ze gezegd dat ze gans de nacht wakker ging blijven. Toen de film gedaan was heb ik eerst alle beesten van mijn laptop moeten verjagen voordat ik deze kon wegsteken in mijn rugzak. Kira is ondertussen ook wakker geworden, de grond was volgens haar heel comfortabel. Daarna hebben we besloten om al onze rugzakken te pakken en aan de receptie te gaan zitten, want daar hadden we licht. Ik dacht ook dat ik draadloos internet ging hebben maar deze was spijtig genoeg beveiligd. Het was dus een gesleur met al onze zakken of beter gezegd met de zakken van Kira. Ik had maar 2 rugzakken en zij had 5 rugzakken. Blijkbaar heeft ze nog niet genoeg weggesmeten, ze heeft in een rugzak een volledige voorraad make-up! Toen we aan de receptie zaten kwam er ook een man af, hij nam ook de bus naar Broome. Hij is een Kiwi (van Nieuw-Zeeland) en heeft in de Lodge gewerkt. Hij vertelde ons dat de mensen constant autoproblemen hebben in Fitzroy Crossing en omstreken, de garagist moet bijna dagelijks auto’s gaan takelen maar dit is wel een goeie verdienste voor hem. Iets na 2u kwam de Greyhound-bus opdagen, gelukkig heeft hij niets gezegd over het overgewicht van onze bagage. Het was mijn bedoeling om in de bus te slapen, maar dit is mij niet gelukt omdat ik niet echt comfortabel lag. Om 8u kwamen we eindelijk toe in Broome en omdat we niet wisten hoever de jeugdherberg van het busstation gelegen was hebben we besloten om een taxi te bellen. Gelukkig dat we dit gedaan hebben want de afstand zou te ver zijn geweest om al onze bagage te dragen. Toen we in de jeugdherberg aankwamen zagen we Mike en Eike, zij zijn dus veilig al liftend in Broome geraakt. Dit hadden we wel gedacht want toen we gisteren naar het centrum van Fitzroy Crossing gingen zagen we ze niet zitten aan de tankstations. We hebben eventjes met hun gebabbeld en dan zijn Kira en ik naar de bibliotheek gegaan. Ik hoopte al dat er daar draadloos internet was (zoals in Darwin, Sydney,…), maar ik had pech. Ik heb dan eventjes op de gewone computer gezeten maar ik kon mijn mails niet beantwoorden en ik kon ook niet op mijn blog gaan. Gelukkig konden we wel op de website van Global Gossip gaan, daar hebben we een advertentie achtergelaten dat we op zoek waren naar een lift naar Perth. Dan zijn we teruggekeerd naar de jeugdherberg om ons in te checken want dit kon niet voor 11u gebeuren. Toen we in onze kamer aankwamen merkte ik op aan de bagage van de jongens dat we in dezelfde kamer als hen lagen. We liggen dus in een gemixte kamer van 12 personen, het moet dus niet altijd een vrouwelijke kamer zijn. Gelukkig dat ik mijn oordopkes heb zodat ik niet wakker wordt van al het lawaai (gesnurk, ventilator,…). Daarna zijn we de stad een beetje gaan verkennen. We zijn op zoek gegaan naar een winkel om boodschappen te doen. Ik ben ook op zoek gegaan naar een Westpac-bank om geld af te halen. We zijn ook naar de post gegaan om postkaarten en postzegels te kopen. Daarna zijn we de souvenierswinkels afgegaan om leuke souveniers te kopen en ik ben nog vlug een boekenwinkel ingesprongen om een boek te kopen want ik had geen leesvoer meer. We hebben ook een kamelentocht bij zonsondergang geboekt voor morgen, deze gaat door op Cable Beach. Vrijdag maken we een tour naar Cape Levecq. Ik wou eerst naar The Kimberley’s gaan maar ik vond het idioot om terug te keren naar de plaats waar we een paar dagen gebleven zijn, de plaats is dus Fitzroy Crossing. We zijn dan teruggekeerd naar de jeugdherberg om iets te eten en om ons klaar te maken voor een avondje uit te gaan. Maar voordat dit kon gebeuren hebben we afgesproken met een Ier en een Aussie, zij hadden gereageerd op onze advertentie die we opgehangen hadden in de jeugdherberg. Zij vertrekken vrijdag naar Perth en zijn van plan om dit in 2 weken te doen. We hebben gezegd dat we erover gingen nadenken en dat we hun zo snel mogelijk iets gingen laten weten. Daarna zijn we met Mike en Eike naar een Ierse pub gegaan. En vanaf het moment dat ik daar aankwam had ik het gevoel dat ik beter in de jeugdherberg was gebleven. Ik was moe, ik amuseerde mij totaal niet en ik wou teruggaan maar ik wist spijtig genoeg de weg niet terug. Ik wachtte totdat de rest ook wou doorgaan, maar die bleven maar drinken en drinken. En dan zitten ze allemaal te zeggen dat ze geldproblemen hebben, maar als je geen geld hebt dan kan je dat ook niet opdoen aan alcohol. Om 1u gingen alle lichten open en was het tijd om de bar te verlaten, ik was natuurlijk héél gelukkig. Toen Kira en ik buiten kwamen zagen we dat de jongens ons verlaten hebben, wij zijn dan zelf proberen de weg te zoeken naar de jeugdherberg. Na zo’n 30 minuten te lopen kwamen we tot de vaststelling dat we onze weg verloren zijn. Ik heb dan aan Kira gezegd dat ze een taxi moest bellen want zij had het nummer nog in haar GSM staan. Toen we aan het wachtten waren op de taxi zette Kira haar op de grond. Na een tijdje legde zij zich neer en deed haar ogen toe. Ik voelde mij niet op mijn gemak en ik nam eerst kiezelsteentjes in mijn handen. Daarna nam ik een grotere steen vast om mij te beschermen tegen eventuele gevaren. Omdat ik het een beetje overdreven vond dat Kira lag te slapen en ik lag te waken probeerde ik haar wakker te maken. Ik riep haar naam een paar keer, maar zij reageerde niet. Ik keek naar haar ademhaling en ik merkte op dat haar borst niet bewoog. Ik heb dan aan haar geschut en gelukkig deed ze haar ogen open. Ik dacht al dat ze in schok was, want ze had mij verteld dat ze epilepsie had. De taxi kwam nog niet opdagen, Kira heeft dan nog een keer gebeld. Ik ben dan nog vlug een straat afgelopen om te zien of ik de straatnaam herkende, dit was dus niet het geval. Ik keerde dan terug naar Kira en toen kwam gelukkig de taxi opdagen. We kregen al onder onze voeten dat we meerdere keren gebeld hadden en dat we ’s nachts alleen buiten liepen. Ik heb dus mijn les geleerd: als ik wil teruggaan naar huis en de rest wilt nog blijven, dan bel ik gewoon een taxi. Ook al is de café enkele minuten van de jeugdherberg verwijderd, ik ga niet meer alleen (of met twee meisjes) ’s nachts op straat.

Groeten,

Annelies

Vandaag hebben we een paar beslissingen moeten nemen. Mike en Eike hebben besloten om ons achter te laten en naar Broome te liften, ze gingen wel bij ons blijven totdat de garagist is geweest. Kira heeft besloten om haar auto voor 800 dollar te verkopen, als de garagist geen betere prijs had gevonden. Kira en ik hebben besloten om met de Greyhound-bus naar Broome te rijden als de garagist zijn auto niet moest ophalen in Broome. De garagist kwam dus af en hij kwam zeggen dat hij naar veel mensen gebeld hebben, maar niemand was geïntereseerd in de auto. Dit komt omdat ze de motor moesten vervangen en ook omdat de auto geregistreerd was in Queensland. Het zou een betere kans gehad hebben als de auto in Western Australia was geregistreerd. Kira verkocht dus de auto aan een onbekende, er moet gewoon een overdrachtsovereenkomst ingevuld worden en dit moest dus door beiden ondertekend worden. Haar auto was een Ford Raider van 1992. Als je een auto koopt moet je naar de staat gaan waar de auto is geregistreerd om hem daar te registreren onder jouw naam. Elke auto heeft een basisverzekering, maar het is beter om een 3 party-insurance te nemen (band, diefstal en ongeval). De nummerplaat veranderdt niet, deze blijft bij de auto. De garagist liet Kira maar 200 dollar betalen voor het takelen, dus 300 dollar minder. En daardoor begon ik te twijfelen of hij wel eerlijk was. Misschien was de motor niet stuk, misschien was er gewoon iets los gekomen. Eigenlijk was het dus beter geweest om zelf rond te bellen en een tweede opinie te vragen. Maar de jongens waren gehaast om Fitzroy Crossing te verlaten, ze verveelden zich dood. En dit deden ze dus ook toen de garagist geweest is. Kira en ik zijn naar de toeristische dienst gegaan om ons ticket voor Greyhound te boeken. We moesten elk 150 dollar betalen, missschien hadden we beter ook gelift. En dit zouden we wel gedaan hebben als de jongens een dagje gewacht zouden hebben. Dan konden we ons opsplitsen: jongen en meisje. Ik vroeg ook naar een ATM maar deze was niet gelegen in de toeristische dienst. We zijn dan teruggegaan naar de camping omdat ik mijn was wou doen, zo kon ik gemakkelijker alles inpakken. Toen ik aan iemand van de receptie vroeg of ze mij 1 dollar kon wisselen vroeg ze vanwaar ik was. Ik zei dat ik van België was en ik zei dan ook direct dat zij van Nederland was (dit heb ik de vorige keer opgemerkt toen ik haar een kaart vroeg van Fitzroy Crossing). We konden niet echt babbelen want haar baas stond erbij. Ik heb mijn was dan in het wasmachine gestoken, ik heb meer dan een uur gewacht toen ik opmerkte dat het machine niet in gang is geraakt. Ook al brandde het lichtje dat de machine in gebruik was, een verspilling van geld en tijd. Ik heb ook aan mama gebeld om haar meegedeeld wat er ging gebeuren: Kira en ik nemen de bus naar Broome om 2u ’s morgens. Kira heeft veel van haar spullen moeten wegsmijten, dit komt ervan als je vanalles verzamelt in een auto. Toen ze haar dekbed aan mensen weggaf bleken dat Duitsers te zijn die morgen naar Broome vertrekken. En het beste volgt nog: we zouden met hun meegereden kunnen hebben. Maar het is te laat, we hadden ons ticket al geboekt. Daarna zijn we iets gaan eten en hebben we 2 filmen gezien op mijn laptop. Kira was moe en ze heeft zich op de grond gelegd waar er mieren, kakkerlakken,…lopen. Ik heb maar verder naar de film “You, Me and Dupree” gekeken.

Wordt vervolgd.

Annelies

Vandaag zijn we iets langer in onze tent blijven liggen omdat we toch niets konden doen. De garagist ging morgen pas komen om naar de auto te komen kijken. We zijn wel op zoek gegaan naar een winkel en toen we deze niet vonden hebben we de weg gevraagd aan de lokale aboriginals. Omdat de winkel zo ver gelegen is van de bewoonde wereld, zijn de prijzen van het eten en het drinken iets duurder dan in de stad. Dit komt omdat ze alles met een vrachtwagen naar daar moeten voeren. Toen we naar de winkel liepen kreeg Kira van de garagist dat hij vandaag naar de auto ging komen kijken als hij niet weggeroepen wordt voor een depannage. De camping waar we verbleven was een eindje verwijderd van het “stadcentrum”. We moesten 2 rivieren oversteken om naar de winkel te gaan. De Fitzroy River stond helemaal blank en in het regenseizoen zou die een breedte hebben van 64 meter (dit is zelfs de breedste rivier van de wereld volgens een man die we ontmoet hebben). Na onze boodschappen gedaan te hebben zijn we maar terug naar de camping gegaan. Omdat we ons allemaal verveelden hebben we besloten om met de kaarten te spelen. Mike leerde ons het spelletje “Shithead”. Toen we een paar spelletjes gespeeld hadden, kwam de garagist opdagen. Nadat hij de auto vluchtelings controleerde kwam hij tot het verdict: de motor was overhit door een oude klep van de vernieuwe radiator. Bijgevolg zou een nieuwe motor, radiator en nog een paar dingen vernieuwd moeten worden (hij had met het blote oog 7 mankementen gezien). Hij ging een bestek opmaken en hij ging ons vandaag nog laten weten hoeveel de reparatie in totaal zou kosten. Kira zag het niet meer zitten omdat het de tweede keer was dat dit haar overkwam en ze wist niet wat ze kon doen. Omdat we in “the middle of nowhere” beland waren kon ze haar auto bijvoorbeeld niet verkopen aan een autokerkhof. We konden de auto achterlaten op de camping, maar dan zou ze er geen geld voor krijgen en de auto heeft in totaal toch meer dan 5000 dollar gekost. De garagist probeerde een paar mensen te bellen om te zien of zij de auto wilden kopen. Er was iemand die er 800 dollar voor geven, maar Kira wou er 3000 dollar voor hebben. Er was ook een kans dat hij zijn gestolen auto in Broome moest ophalen en dan kan hij Kira haar auto naar daar takelen. Hij wachtte op nieuws van zijn verzekering om te zien of het wel de moeite was om naar Broome te gaan. We konden dus nog niets beslissen, we moesten bang afwachten op nieuws. We hoopten dat we goed nieuws gingen krijgen, maar de kans wordt kleiner en kleiner. Om onze gedachten een beetje te herzetten gingen we aan het zwembad zitten. Eike was de enige die in het zwembad zwom, Mike wou ook wel zwemmen maar hij had schrik dat hij terug een ontsteking ging krijgen aan zijn oorpiercing. Want de vorige keer dat hij een oorpiercing liet zetten en ook in het zwembad zwom kreeg hij een dik oor. Kira en ik lazen beiden een boek en vielen beiden ook in slaap (maar niet tegelijkertijd). Daarna hebben Mike en Eike een partijtje tennis gespeeld. En ik heb aan Kira het kaartspelletje “Zenuwen” geleerd om haar gedachten te herzetten. De garagist kwam terug met het bestek, al de kosten zouden in totaal 3000 dollar kosten. Dit was voor haar onmogelijk om te betalen, ook al zouden haar ouders een deel bijbetalen. Het kost zoveel geld omdat hij de motor van Perth moest gaan halen en de reparatiewerken zouden zeker langer dan een week duren. Kira heeft ook de kosten gekregen van de takelwerken, ze moet in totaal 500 dollar betalen. Het is 5 dollar voor elke km dat ze iemand moeten oppikken. De reparatie van de auto is dus uitgesloten. Nu is het hopen dat de garagist oftewel naar Broome moet gaan oftewel iemand vindt die de auto voor een betere prijs wilt kopen. Morgen is de grote dag, morgen moet er een beslissing genomen worden. Toen de garagist vertrok begon het keihard te regenen, we zijn dan gaan schuilen in de keukenruimte. Het was dus aan het gieten en de ze waren het gras nog aan het besproeien. En ik dacht dat Australië een tekort aan water heeft, maar blijkbaar is het belangrijker om groen gras te hebben. Spijtig genoeg werkte het licht niet in de keukenruimte, gelukkig hadden we een zaklamp om ons eten te verlichten. Hadden we kookpannen gehad dan zouden we een lekker maar gereed kunnen gemaakt hebben want we leefden al een paar dagen van brood en nutella. Het is dus ook zondag en dit is dus ook de dag dat mama mij belt. Ze was niet ongerust, ze wist dat ik mijn plan kon trekken. Ze heeft mij ook een sms gestuurd met allerlei informatie over Fitzroy Crossing. Er zou een bank zijn in het Visitor Centre Flynn Drive. Ze leven daar van toerisme, beesten en kopermijnen. Mama en Paul hebben zelfs langs de straten gestapt en ze zijn nog nooit in Australië geweest. Ze hebben alles gezien door Google Earth. Wij wilden nog met de kaarten spelen, maar dit ging niet omdat er teveel wind was. We zijn dus maar in onze tent gekropen om te slapen. De laatste nachten zijn we vroeg gaan slapen (tussen 21u30 en 22u). Dit komt omwille van het lange rijden en ook omdat er geen verlichting op de campings is.

Groeten,

Annelies

Vandaag ben ik tegen 5u wakker geworden en ik merkte op dat het al klaarlichte dag was, daarom dat ik niet snap dat ze een uurverschil van 90 min hebben met Northern Territory. Want hoe vroeger het licht wordt, hoe vroeger het donker wordt. Ik vond het dus veel te vroeg om op te staan en ik heb mijn ogen terug dichtgedaan. Iets na 7u werden we allemaal wakker, we hebben ons gedouched en dan hebben we ontbeten. Kira had zin om in het zwembad te zwemmen, ik ben dan met haar meegegaan om haar gezelschap te houden. Ik heb wel niet gezwommen, ik heb mij neergezet aan een tafeltje. Ik was van plan om een beetje in mijn reisboeken te bladeren en mijn reisverslag aan te vullen, maar ik werd constant gestoord door Kira. Ze was precies een klein kind die aandacht wilde hebben: “zagen achter een bal, constant zeggen dat ze zich verveelde en iedereen proberen nat te maken.” Het was iets na 10u toen Mike afkwam om te vragen of we konden vertrekken. We hebben dan maar vlug ons gerief gepakt, onze tent afgebroken en we vertrokken op weg naar Derby. Het was wel niet zeker of we Derby konden halen, maar er waren genoeg campings onderweg. We zijn nog gestopt aan een parkingplaats om te eten, daar hadden we een mooi overzicht over het hele landschap. Ik heb een sandwich met wortel en ananas gegeten, de rest vond dit een rare combinatie maar ik vond het lekker. Daarna zijn we verdergegaan tot Fitzroy Crossing waar we getankt hebben. Ik had afkoeling nodig en ik heb mij een cola en een magnum gekocht. De airco in de auto werkt niet en ook al staan de ruiten wagenwijd open, het is nog altijd snikkend heet in de auto. En spijtig genoeg hebben we geen koelkast of koelbox in de auto, dus al het water wordt warm. Het doet dus deugd om af en toe iets koud te drinken. Toen dit allemaal gedaan was, zijn we maar verder gegaan want we moesten nog een aantal kilometers rijden. onderweg zagen we een kleine tornado, het was een magnifiek zicht. Spijtig genoeg was het zo snel gedaan dat ik geen tijd had om een foto te nemen. De tornado had niet een witte kleur, maar een rode/roze kleur. Dit zal wel van het zand of het stof komen. En in de tornado cirkelden takken, stenen,… Plotseling hoorden we een raar geluid vanonder de auto. Toen we stopten merkten we op dat er rook uit de motorkap kwam, toen we de moterkap opendeden zagen we dat het van de motor kwam. We lieten de auto een beetje afkoelen en hoopten dat er niets ergs met de auto aan de hand was. Na 30 minuten controleerden we de olie- en waterpeil, we merkten dat het waterpeil erg laag was toen we het water bijvulden. Daarna probeerden we de auto te starten, dit is ons niet gelukt. Kira had al het vermoeden dat het hetzelfde probleem was als de vorige keer, toen moest ze de batterij en motor vervangen. Ze zag het niet meer zitten en legde zich in het midden van de weg wachtend totdat er een auto ging komen om haar te overrijden. Mike en ik probeerden haar te overhalen om van de weg te gaan maar dit lukte ons niet. Tenslotte hebben Mike en Eike haar gezelschap gehouden en hebben zich ook neergelegd. Eike wou tonen dat hij een sterke jongen is en hij begon te pompen. Daarna probeerden we om de auto nogmaals te starten, maar zonder geluk. We hebben dan besloten om een auto te doen stoppen en een lift te vragen naar Fitzroy Crossing. Daar hadden we bereik met de GSM en konden we een takelwagenbedrijf bellen. Gelukkig stopte er op dat moment een vrachtwagen om 2 personen mee te nemen, we hebben beslist om Mike en Kira te laten gaan. En dit om de volgende redenen: “het was Kira haar auto en Mike kan zich het beste in het Engels verwoorden”. Dit is misschien wel normaal omdat hij van Groot-Brittanië is, ook al heeft hij een Oxford-accent en dit is soms wel moeilijk om te verstaan. Toen ze ons (Eike en ik) verlieten was het bijna 5 uur en binnen 2 uren zou het donker worden. En dit is ook een reden waarom ik besloten had om achter te blijven want Kira zou niet tegen de stress kunnen en ze zou horendol worden. Eerst stonden we naast de auto, maar omdat het opeens begon te regenen zijn we maar vlug in de auto gekropen. Eerst hebben we wel een handdoek voor het raam geplaatst want we konden het raam niet meer sluiten door gewoon op de knop te duwen. Elektronica is dus niet voor alles goed. Daarna waren we getuige van de donder en bliksemflitsen, het was een kilometerslange lichtenspel van bliksemflitsen. Gelukkig zat Leen (mijn zus) er niet bij was want ze zou van schrik in haar broek plassen. Ik had geen schrik, ik wist dat we veilig in de auto waren. Ik probeerde om een gesprek aan te knopen met Eike, maar ik heb het na een tijdje opgegeven. Dit komt omdat zijn Engels gebrekkig is, ook al is hij meer dan 2 maanden in Australië. Dit komt ervan als je alleen maar met je taalgenoten optrekt. Na een tijd werd het donker, we hebben ons gevoed met m&m’s. We wilden het licht niet aandoen om naar deftig eten te zoeken in de auto. Dit komt omdat we geen aandacht wilden trekken van de andere autobestuurders. Elke keer dat we een auto zagen rijden hoopten we dat deze niet ging stoppen. Dit komt omdat we allerlei gruwelverhalen hoorden over de lifters- en Wolfscreek-moorden. Het verhaal ken ik niet in detail. Ik weet wel dat er een paar mensen autoproblemen hadden en ze staken hun duim op om een lift te krijgen. Een man pikte hen op en bracht hen naar Wolfscreek waar hij hen vermoorde. Het is een waargebeurd verhaal en het is gebeurt in Australië (ze hebben er zelfs een film over gemaakt). We hebben op de kaart gekeken waar Wolfscreek lag, het lag gelukkig meer dan 500 km verwijderd van Fitzroy Crossing. Eike is wel een speciale: hij zei elke keer dat hij bang was en dan begon hij een horrorverhaal te vertellen. We hoopten dat die van het takelwagenbedrijf voor onze auto zou stoppen en niet achter ons. Het is ondertussen donker geworden, we konden de bomen niets meer zien die slechts enkele meters voor ons waren. Er waren veel meer auto’s op de baan dan gisteren, toen was er geen kat te bespeuren. Op een gegeven moment begon ik mij toch eventjes angstig te voelen. Dit komt omdat er achter ons een auto reed en opeens waren zijn lichten uit. Ik dacht al dat hij gestopt was, uit zijn auto is gekropen en al stiekem naar onze auto kwam geslopen om ons te overvallen. En het was de moeite niet om onze deuren op slot te doen want het raam achter mij stond wagenwijd open. Dus als ze iemand wilden vermoorden, dan hebben ze mij als eerste vast. Toen er na een tijd niets gebeurde kwam ik tot de vaststelling dat die auto gewoon een weg is ingeslagen, hoe kon ik mij zo laten verblinden door angst! Het werd 8u en de takelwagen kwam opdagen zoals we voorspeld hadden. Hij liet ons weten dat onze vrienden in de Lodge voor ons geboekt hebben. We keken gefacineerd toe hoe hij de wagen op zijn vrachtwagen takelde. Toen dit gebeurd was zijn we vooraan in de vrachtwagen gaan zitten. Hij keek niet op zijn snelheid want zijn vrachtwagen zou geen schade oplopen als hij tegen een wallabie zou rijden. Een koe is een ander geval, maar gelukkig kwamen we er geen tegen. Hij vertelde ons dat we 100 km van Fitzroy Crossing verwijderd waren. In Fitzroy Crossing en omstreken leven er 7000 personen (1000 blanken en 6000 aboriginals). Toen we aan de Lodge kwamen merkten we op dat dit de plaats was waar we getankt hadden, het lot heeft ons naar daar teruggebracht. Toen Kira ons zag begon ze ons beiden te omarmen, ze had schrik gehad dat er iets met ons zou gebeuren. Misschien was het beter geweest dat we pas de volgende dag probeerden om een lift te krijgen, dat we ’s nachts bij elkaar bleven en dat we om beurten zouden slapen zodat iemand de wacht kon houden. Maar dit is dus niet gebeurd en nu heeft iedereen laters een mooi verhaal te vertellen. Ze hebben de auto naar de campingplaats gebracht en ze zeiden dat ze er overmorgen naar gingen kijken want ze werken niet op zondag. We hebben de tenten uit de auto genomen en ze opengesteld. Daarna hebben we ook iets gegeten want ik had verschrikkelijke honger. Ik heb ook naar Leen gebeld want zij had mij al een paar keren proberen te bellen. Ze was blijkbaar bij mama waar iedereen aan het schilderen was. Ik vertelde aan haar wat er vandaag gebeurd was en zij dacht al dat mama het eerstvolgende vliegtuig ging nemen om mij te komen halen. Als mama zou panikeren zou ze mij direct gebeld hebben om te zien hoe het met mij ging, dit heeft ze dus niet gedaan. We zijn allemaal vroeg gaan slapen omdat we op waren van de emoties.

Groeten,

Annelies

Vandaag zijn we om 6u opgestaan omdat het de bedoeling was dat we om 7u gingen vertrekken. Het werd dus 8u omdat de jongens niet op tijd opstonden. Ze moesten dan nog onbijten en Eike is nog naar de krokodil gaan zien die vastzat in de camping. We zijn ook nog gestopt aan Bradshaw Bridge waar er tientallen kwallen in het water waren. Het zijn kleine, doorschijnende kwallen en zijn ook héél giftig. Om 10u kwamen we toe aan het bord van Western Australia, we zijn de auto uitgestapt en we hebben er maar een foto van gemaakt. Aan de overkant van de straat stond het bord Northern Territory en daarop stond dat we ons horloge 90 minuten moesten terugdraaien (10u wordt dus 8u30). We mochten Western Australia niet zomaar binnenrijden, de grenspost moest eerst de auto inspecteren om te zien of we geen groenten, fruit,… meehadden. We hebben dan maar vlug onze appelen opgegeten en de aardappelen hebben we maar weggesmeten. Ze hebben ook gecontroleerd of er geen groene kikkers onderaan de auto waren (die kikkers zijn een ware pest). Ze hebben vergeten te controleren wat er allemaal op het dak lag en dit is niet echt slim want er konden allemaal verboden middelen inliggen. We zijn tot Kununurra gereden, deze stad werd aan het eind van de jaren 50 gesticht als toeleveringsstad van materialen voor de bouw van de 70 km verderop gelegen Old River Dam. Daarna zijn we naar Lily Creek Lagoon gegaan waar we genoten hebben van het uitzicht van vogels, bomen en misschien zelfs van krokodillen. We hebben dus maar niet in het water gezwommen, ook al zou het niet gevaarlijk zijn omdat het verswaterkrokodillen zijn. Kira had nood aan affectie want ze begon al een boom te omhelzen, ik heb het dan ook maar eens geprobeerd. Men zou 5 à 6 mensen nodig hebben om een cirkel te maken rond de boom. Dan zijn we naar Mirima National Park gegaan waar we een wandeling van 30 minuten gemaakt hebben. Het nationaal park bestaat uit zandstenen rotsen en worden mini-Bungle Bungle genoemd. Opeens begon Eike raar te doen, hij begon zich te gedragen als holbewoner. Daarna zijn we naar Coles gegaan om boodschappen te doen voor onze BBQ deze avond. Ik heb dan ook maar vlug mijn postkaarten gepost want ik was het vergeten te doen in Darwin. En toen gingen we op weg naar Purnulu National Park. In dit park liggen de Bungle Bungle Mountains met gestreepte rotsformaties. Onderweg heeft Mike aan Eike een Engels liedje proberen aan te leren, maar dit ging niet zo vlot. Het was wel grappig om aan te horen hoe Eike de Engelse woorden uitsprak. Toen we aan het benzinestation stopten, merkten we op dat er geen ongelode benzine was. We hebben dan onze plannen moeten opbergen om naar Bungle Bungle te gaan en we zijn dan doorgereden naar Hall’s Creek. Het landschap begon ook al iets meer te veranderen: meer bergen, meer rotsen en stenen. Langs de weg lagen er ook veel dode wallabies. Toen zagen we opeens een arend langs de weg die een dode wallabie aan het opeten was. Kira week een klein beetje uit omdat ze verwachtte dat de arend zou wegvliegen. Dit deed hij dus ook, maar recht tegen de zijkant van onze auto. Nog een geluk dat Eike nog op tijd zijn hoofd terug in de auto heeft gestoken want ik kan mij niet inbeelden wat er anders gebeurd zou zijn, misschien zou hij de kans gekregen hebben om veren te proeven. Er stonden ook aboriginals langs de weg die blijkbaar autoproblemen hadden. We zijn niet gestopt omdat we het risico niet wilden nemen dat ze onze auto en onze bezittingen zouden stelen. Het werd donker en daardoor werd het voor Kira moeilijker om te rijden want de koeien en de wallabies worden blijkbaar aangetrokken door de autolichten. Gelukkig hebben we verder geen enkel beest aangereden want één dood beest is genoeg op één dag. We hadden geprobeerd om voor het donker in Hall’s Creek aan te komen want Eike had gelezen dat er ’s avonds veel gevochten en geschoten worden door de aboriginals, maar dit is ons niet gelukt. Het was 19u toen we in de camping van Hall’s Creek aankwamen. Hall’s Creek was ooit het decor voor de eerste goudkoorts in Western Australia, nu drijft de economie op mineralen. We hebben onze tenten opgezet en deze keer ging het veel vlotter dan gisteren. En dan namen we al ons gerief voor de BBQ en we gingen op weg naar de BBQ aan het zwembad. Een idioot heeft het hek van het zwembad op slot gedaan, ook al wisten ze dat we een BBQ gingen houden. We zijn dan maar op zoek gegaan naar een keuken of een andere BBQ, maar omdat we niets vonden is Mike over het hek gekropen om onze saucissen te bakken. Als voorgerecht hadden we Doritos met pikante saus. En als hoofdmaal hadden we brood, pastasalade, worsten, ananas en tomaat. Na het eten zijn Mike en Eike op onderzoek gegaan waar de luide muziek vandaan kwam. Het bleek vanuit het hotel te komen dat rechttegenover de caming lag en er waren alleen maar aboriginals aan het dansen. Toen ze ons dit vertelden waren we toch een beetje verbaasd. Omdat we ons allemaal een beetje ziekjes voelden door het eten zijn we tegen 22u in ons tentje gekropen.

Groeten,

Annelies

Ik ben om 7u opgestaan zodat ik tegen 8u kon klaarstaan aan de jeugdherberg van Kira. Ik had haar gezegd dat ze mij niet moest oppikken omdat ze al mijn grote bagage al had en zo moest ze ook geen omtour doen. Daarna hebben we Eike (Duitse jongen) opgepikt aan zijn jeugdherberg, hij stond ons schoontjes buiten aan het opwachten. En daarna gingen we de 2 Engelsen (Mike en Angela) halen aan hun flat. We vonden de straat heel gemakkelijk, maar we vonden hun huisnummer niet. Van 64 ging het ineens naar 80 en zij woonden in nummer 66. We probeerden hun dan ook te bellen: één GSM bleef maar rinkelen (maar niemand nam op) en de andere GSM stond uit. We dachten al dat ze niet meer mee wilden komen, toen we Mike ineens op straat zagen lopen. Hij had een zware nacht gehad, hij had een afscheidsfeestje gehad met al zijn vrienden. Hij heeft dan vlug al zijn spullen ingepakt, maar ik heb het vermoeden dat hij een groot deel heeft achtergelaten. Haast en spoed is nergens goed. Angela kwam ons dan ook zeggen dat ze niet meekwam, ze heeft een jongen leren kennen en gaat met hem verderreizen. Voor ons was dit natuurlijk geen probleem want zo hadden wij (en onze bagage) veel meer plaats. En tegen 9u15 hebben we Darwin verlaten richting Katherine. Ik heb zeker 100 km gereden en ik moet zeggen dat dit wel vermoeiend was. De ruiten stonden wagenwijd open omdat de airco niet werkte. Daardoor vond ik het ook moeilijk om recht te rijden, maar ik ging niet van het ene rijvak naar het andere rijvak hoor. In Katherine hebben we eventjes aan het “winkelcentrum” gestopt. Het was de bedoeling om aan de Edith Falls te stoppen, maar die hebben we zonder te merken voorbijgereden. En tegen 15u zijn we vertrokken op zoek naar een kampplaats. We zouden een kampplaats nemen in het Gregory National Park, maar we hadden nog niet beslist welke. Als de eerste kampplaats ons niet aanstond dan zouden we naar de andere doorrijden. Onderweg zagen we rode grond, bomen en verdroogde grassen. Tegen 19u zijn we aangekomen in de kampplaats “Timber Creek”. Timber Creek bestaat uit niet veel meer dan een hotel, camping, supermarkt en een toeristenbureau. Daar heb ik eerst een douche genomen en dan heb ik reorganisatie gedaan van mijn bagage. Ik heb dus mijn laptop in mijn grote rugzak gezet, zo moet ik er niet elke keer mee sleuren. Daarna hebben we boterhammen gegeten en dan hebben we een partijtje pool gespeeld.

Groeten,

Annelies