Vandaag zijn we iets langer in onze tent blijven liggen omdat we toch niets konden doen. De garagist ging morgen pas komen om naar de auto te komen kijken. We zijn wel op zoek gegaan naar een winkel en toen we deze niet vonden hebben we de weg gevraagd aan de lokale aboriginals. Omdat de winkel zo ver gelegen is van de bewoonde wereld, zijn de prijzen van het eten en het drinken iets duurder dan in de stad. Dit komt omdat ze alles met een vrachtwagen naar daar moeten voeren. Toen we naar de winkel liepen kreeg Kira van de garagist dat hij vandaag naar de auto ging komen kijken als hij niet weggeroepen wordt voor een depannage. De camping waar we verbleven was een eindje verwijderd van het “stadcentrum”. We moesten 2 rivieren oversteken om naar de winkel te gaan. De Fitzroy River stond helemaal blank en in het regenseizoen zou die een breedte hebben van 64 meter (dit is zelfs de breedste rivier van de wereld volgens een man die we ontmoet hebben). Na onze boodschappen gedaan te hebben zijn we maar terug naar de camping gegaan. Omdat we ons allemaal verveelden hebben we besloten om met de kaarten te spelen. Mike leerde ons het spelletje “Shithead”. Toen we een paar spelletjes gespeeld hadden, kwam de garagist opdagen. Nadat hij de auto vluchtelings controleerde kwam hij tot het verdict: de motor was overhit door een oude klep van de vernieuwe radiator. Bijgevolg zou een nieuwe motor, radiator en nog een paar dingen vernieuwd moeten worden (hij had met het blote oog 7 mankementen gezien). Hij ging een bestek opmaken en hij ging ons vandaag nog laten weten hoeveel de reparatie in totaal zou kosten. Kira zag het niet meer zitten omdat het de tweede keer was dat dit haar overkwam en ze wist niet wat ze kon doen. Omdat we in “the middle of nowhere” beland waren kon ze haar auto bijvoorbeeld niet verkopen aan een autokerkhof. We konden de auto achterlaten op de camping, maar dan zou ze er geen geld voor krijgen en de auto heeft in totaal toch meer dan 5000 dollar gekost. De garagist probeerde een paar mensen te bellen om te zien of zij de auto wilden kopen. Er was iemand die er 800 dollar voor geven, maar Kira wou er 3000 dollar voor hebben. Er was ook een kans dat hij zijn gestolen auto in Broome moest ophalen en dan kan hij Kira haar auto naar daar takelen. Hij wachtte op nieuws van zijn verzekering om te zien of het wel de moeite was om naar Broome te gaan. We konden dus nog niets beslissen, we moesten bang afwachten op nieuws. We hoopten dat we goed nieuws gingen krijgen, maar de kans wordt kleiner en kleiner. Om onze gedachten een beetje te herzetten gingen we aan het zwembad zitten. Eike was de enige die in het zwembad zwom, Mike wou ook wel zwemmen maar hij had schrik dat hij terug een ontsteking ging krijgen aan zijn oorpiercing. Want de vorige keer dat hij een oorpiercing liet zetten en ook in het zwembad zwom kreeg hij een dik oor. Kira en ik lazen beiden een boek en vielen beiden ook in slaap (maar niet tegelijkertijd). Daarna hebben Mike en Eike een partijtje tennis gespeeld. En ik heb aan Kira het kaartspelletje “Zenuwen” geleerd om haar gedachten te herzetten. De garagist kwam terug met het bestek, al de kosten zouden in totaal 3000 dollar kosten. Dit was voor haar onmogelijk om te betalen, ook al zouden haar ouders een deel bijbetalen. Het kost zoveel geld omdat hij de motor van Perth moest gaan halen en de reparatiewerken zouden zeker langer dan een week duren. Kira heeft ook de kosten gekregen van de takelwerken, ze moet in totaal 500 dollar betalen. Het is 5 dollar voor elke km dat ze iemand moeten oppikken. De reparatie van de auto is dus uitgesloten. Nu is het hopen dat de garagist oftewel naar Broome moet gaan oftewel iemand vindt die de auto voor een betere prijs wilt kopen. Morgen is de grote dag, morgen moet er een beslissing genomen worden. Toen de garagist vertrok begon het keihard te regenen, we zijn dan gaan schuilen in de keukenruimte. Het was dus aan het gieten en de ze waren het gras nog aan het besproeien. En ik dacht dat Australië een tekort aan water heeft, maar blijkbaar is het belangrijker om groen gras te hebben. Spijtig genoeg werkte het licht niet in de keukenruimte, gelukkig hadden we een zaklamp om ons eten te verlichten. Hadden we kookpannen gehad dan zouden we een lekker maar gereed kunnen gemaakt hebben want we leefden al een paar dagen van brood en nutella. Het is dus ook zondag en dit is dus ook de dag dat mama mij belt. Ze was niet ongerust, ze wist dat ik mijn plan kon trekken. Ze heeft mij ook een sms gestuurd met allerlei informatie over Fitzroy Crossing. Er zou een bank zijn in het Visitor Centre Flynn Drive. Ze leven daar van toerisme, beesten en kopermijnen. Mama en Paul hebben zelfs langs de straten gestapt en ze zijn nog nooit in Australië geweest. Ze hebben alles gezien door Google Earth. Wij wilden nog met de kaarten spelen, maar dit ging niet omdat er teveel wind was. We zijn dus maar in onze tent gekropen om te slapen. De laatste nachten zijn we vroeg gaan slapen (tussen 21u30 en 22u). Dit komt omwille van het lange rijden en ook omdat er geen verlichting op de campings is.

Groeten,

Annelies

Vandaag ben ik tegen 5u wakker geworden en ik merkte op dat het al klaarlichte dag was, daarom dat ik niet snap dat ze een uurverschil van 90 min hebben met Northern Territory. Want hoe vroeger het licht wordt, hoe vroeger het donker wordt. Ik vond het dus veel te vroeg om op te staan en ik heb mijn ogen terug dichtgedaan. Iets na 7u werden we allemaal wakker, we hebben ons gedouched en dan hebben we ontbeten. Kira had zin om in het zwembad te zwemmen, ik ben dan met haar meegegaan om haar gezelschap te houden. Ik heb wel niet gezwommen, ik heb mij neergezet aan een tafeltje. Ik was van plan om een beetje in mijn reisboeken te bladeren en mijn reisverslag aan te vullen, maar ik werd constant gestoord door Kira. Ze was precies een klein kind die aandacht wilde hebben: “zagen achter een bal, constant zeggen dat ze zich verveelde en iedereen proberen nat te maken.” Het was iets na 10u toen Mike afkwam om te vragen of we konden vertrekken. We hebben dan maar vlug ons gerief gepakt, onze tent afgebroken en we vertrokken op weg naar Derby. Het was wel niet zeker of we Derby konden halen, maar er waren genoeg campings onderweg. We zijn nog gestopt aan een parkingplaats om te eten, daar hadden we een mooi overzicht over het hele landschap. Ik heb een sandwich met wortel en ananas gegeten, de rest vond dit een rare combinatie maar ik vond het lekker. Daarna zijn we verdergegaan tot Fitzroy Crossing waar we getankt hebben. Ik had afkoeling nodig en ik heb mij een cola en een magnum gekocht. De airco in de auto werkt niet en ook al staan de ruiten wagenwijd open, het is nog altijd snikkend heet in de auto. En spijtig genoeg hebben we geen koelkast of koelbox in de auto, dus al het water wordt warm. Het doet dus deugd om af en toe iets koud te drinken. Toen dit allemaal gedaan was, zijn we maar verder gegaan want we moesten nog een aantal kilometers rijden. onderweg zagen we een kleine tornado, het was een magnifiek zicht. Spijtig genoeg was het zo snel gedaan dat ik geen tijd had om een foto te nemen. De tornado had niet een witte kleur, maar een rode/roze kleur. Dit zal wel van het zand of het stof komen. En in de tornado cirkelden takken, stenen,… Plotseling hoorden we een raar geluid vanonder de auto. Toen we stopten merkten we op dat er rook uit de motorkap kwam, toen we de moterkap opendeden zagen we dat het van de motor kwam. We lieten de auto een beetje afkoelen en hoopten dat er niets ergs met de auto aan de hand was. Na 30 minuten controleerden we de olie- en waterpeil, we merkten dat het waterpeil erg laag was toen we het water bijvulden. Daarna probeerden we de auto te starten, dit is ons niet gelukt. Kira had al het vermoeden dat het hetzelfde probleem was als de vorige keer, toen moest ze de batterij en motor vervangen. Ze zag het niet meer zitten en legde zich in het midden van de weg wachtend totdat er een auto ging komen om haar te overrijden. Mike en ik probeerden haar te overhalen om van de weg te gaan maar dit lukte ons niet. Tenslotte hebben Mike en Eike haar gezelschap gehouden en hebben zich ook neergelegd. Eike wou tonen dat hij een sterke jongen is en hij begon te pompen. Daarna probeerden we om de auto nogmaals te starten, maar zonder geluk. We hebben dan besloten om een auto te doen stoppen en een lift te vragen naar Fitzroy Crossing. Daar hadden we bereik met de GSM en konden we een takelwagenbedrijf bellen. Gelukkig stopte er op dat moment een vrachtwagen om 2 personen mee te nemen, we hebben beslist om Mike en Kira te laten gaan. En dit om de volgende redenen: “het was Kira haar auto en Mike kan zich het beste in het Engels verwoorden”. Dit is misschien wel normaal omdat hij van Groot-Brittanië is, ook al heeft hij een Oxford-accent en dit is soms wel moeilijk om te verstaan. Toen ze ons (Eike en ik) verlieten was het bijna 5 uur en binnen 2 uren zou het donker worden. En dit is ook een reden waarom ik besloten had om achter te blijven want Kira zou niet tegen de stress kunnen en ze zou horendol worden. Eerst stonden we naast de auto, maar omdat het opeens begon te regenen zijn we maar vlug in de auto gekropen. Eerst hebben we wel een handdoek voor het raam geplaatst want we konden het raam niet meer sluiten door gewoon op de knop te duwen. Elektronica is dus niet voor alles goed. Daarna waren we getuige van de donder en bliksemflitsen, het was een kilometerslange lichtenspel van bliksemflitsen. Gelukkig zat Leen (mijn zus) er niet bij was want ze zou van schrik in haar broek plassen. Ik had geen schrik, ik wist dat we veilig in de auto waren. Ik probeerde om een gesprek aan te knopen met Eike, maar ik heb het na een tijdje opgegeven. Dit komt omdat zijn Engels gebrekkig is, ook al is hij meer dan 2 maanden in Australië. Dit komt ervan als je alleen maar met je taalgenoten optrekt. Na een tijd werd het donker, we hebben ons gevoed met m&m’s. We wilden het licht niet aandoen om naar deftig eten te zoeken in de auto. Dit komt omdat we geen aandacht wilden trekken van de andere autobestuurders. Elke keer dat we een auto zagen rijden hoopten we dat deze niet ging stoppen. Dit komt omdat we allerlei gruwelverhalen hoorden over de lifters- en Wolfscreek-moorden. Het verhaal ken ik niet in detail. Ik weet wel dat er een paar mensen autoproblemen hadden en ze staken hun duim op om een lift te krijgen. Een man pikte hen op en bracht hen naar Wolfscreek waar hij hen vermoorde. Het is een waargebeurd verhaal en het is gebeurt in Australië (ze hebben er zelfs een film over gemaakt). We hebben op de kaart gekeken waar Wolfscreek lag, het lag gelukkig meer dan 500 km verwijderd van Fitzroy Crossing. Eike is wel een speciale: hij zei elke keer dat hij bang was en dan begon hij een horrorverhaal te vertellen. We hoopten dat die van het takelwagenbedrijf voor onze auto zou stoppen en niet achter ons. Het is ondertussen donker geworden, we konden de bomen niets meer zien die slechts enkele meters voor ons waren. Er waren veel meer auto’s op de baan dan gisteren, toen was er geen kat te bespeuren. Op een gegeven moment begon ik mij toch eventjes angstig te voelen. Dit komt omdat er achter ons een auto reed en opeens waren zijn lichten uit. Ik dacht al dat hij gestopt was, uit zijn auto is gekropen en al stiekem naar onze auto kwam geslopen om ons te overvallen. En het was de moeite niet om onze deuren op slot te doen want het raam achter mij stond wagenwijd open. Dus als ze iemand wilden vermoorden, dan hebben ze mij als eerste vast. Toen er na een tijd niets gebeurde kwam ik tot de vaststelling dat die auto gewoon een weg is ingeslagen, hoe kon ik mij zo laten verblinden door angst! Het werd 8u en de takelwagen kwam opdagen zoals we voorspeld hadden. Hij liet ons weten dat onze vrienden in de Lodge voor ons geboekt hebben. We keken gefacineerd toe hoe hij de wagen op zijn vrachtwagen takelde. Toen dit gebeurd was zijn we vooraan in de vrachtwagen gaan zitten. Hij keek niet op zijn snelheid want zijn vrachtwagen zou geen schade oplopen als hij tegen een wallabie zou rijden. Een koe is een ander geval, maar gelukkig kwamen we er geen tegen. Hij vertelde ons dat we 100 km van Fitzroy Crossing verwijderd waren. In Fitzroy Crossing en omstreken leven er 7000 personen (1000 blanken en 6000 aboriginals). Toen we aan de Lodge kwamen merkten we op dat dit de plaats was waar we getankt hadden, het lot heeft ons naar daar teruggebracht. Toen Kira ons zag begon ze ons beiden te omarmen, ze had schrik gehad dat er iets met ons zou gebeuren. Misschien was het beter geweest dat we pas de volgende dag probeerden om een lift te krijgen, dat we ’s nachts bij elkaar bleven en dat we om beurten zouden slapen zodat iemand de wacht kon houden. Maar dit is dus niet gebeurd en nu heeft iedereen laters een mooi verhaal te vertellen. Ze hebben de auto naar de campingplaats gebracht en ze zeiden dat ze er overmorgen naar gingen kijken want ze werken niet op zondag. We hebben de tenten uit de auto genomen en ze opengesteld. Daarna hebben we ook iets gegeten want ik had verschrikkelijke honger. Ik heb ook naar Leen gebeld want zij had mij al een paar keren proberen te bellen. Ze was blijkbaar bij mama waar iedereen aan het schilderen was. Ik vertelde aan haar wat er vandaag gebeurd was en zij dacht al dat mama het eerstvolgende vliegtuig ging nemen om mij te komen halen. Als mama zou panikeren zou ze mij direct gebeld hebben om te zien hoe het met mij ging, dit heeft ze dus niet gedaan. We zijn allemaal vroeg gaan slapen omdat we op waren van de emoties.

Groeten,

Annelies

Vandaag zijn we om 6u opgestaan omdat het de bedoeling was dat we om 7u gingen vertrekken. Het werd dus 8u omdat de jongens niet op tijd opstonden. Ze moesten dan nog onbijten en Eike is nog naar de krokodil gaan zien die vastzat in de camping. We zijn ook nog gestopt aan Bradshaw Bridge waar er tientallen kwallen in het water waren. Het zijn kleine, doorschijnende kwallen en zijn ook héél giftig. Om 10u kwamen we toe aan het bord van Western Australia, we zijn de auto uitgestapt en we hebben er maar een foto van gemaakt. Aan de overkant van de straat stond het bord Northern Territory en daarop stond dat we ons horloge 90 minuten moesten terugdraaien (10u wordt dus 8u30). We mochten Western Australia niet zomaar binnenrijden, de grenspost moest eerst de auto inspecteren om te zien of we geen groenten, fruit,… meehadden. We hebben dan maar vlug onze appelen opgegeten en de aardappelen hebben we maar weggesmeten. Ze hebben ook gecontroleerd of er geen groene kikkers onderaan de auto waren (die kikkers zijn een ware pest). Ze hebben vergeten te controleren wat er allemaal op het dak lag en dit is niet echt slim want er konden allemaal verboden middelen inliggen. We zijn tot Kununurra gereden, deze stad werd aan het eind van de jaren 50 gesticht als toeleveringsstad van materialen voor de bouw van de 70 km verderop gelegen Old River Dam. Daarna zijn we naar Lily Creek Lagoon gegaan waar we genoten hebben van het uitzicht van vogels, bomen en misschien zelfs van krokodillen. We hebben dus maar niet in het water gezwommen, ook al zou het niet gevaarlijk zijn omdat het verswaterkrokodillen zijn. Kira had nood aan affectie want ze begon al een boom te omhelzen, ik heb het dan ook maar eens geprobeerd. Men zou 5 à 6 mensen nodig hebben om een cirkel te maken rond de boom. Dan zijn we naar Mirima National Park gegaan waar we een wandeling van 30 minuten gemaakt hebben. Het nationaal park bestaat uit zandstenen rotsen en worden mini-Bungle Bungle genoemd. Opeens begon Eike raar te doen, hij begon zich te gedragen als holbewoner. Daarna zijn we naar Coles gegaan om boodschappen te doen voor onze BBQ deze avond. Ik heb dan ook maar vlug mijn postkaarten gepost want ik was het vergeten te doen in Darwin. En toen gingen we op weg naar Purnulu National Park. In dit park liggen de Bungle Bungle Mountains met gestreepte rotsformaties. Onderweg heeft Mike aan Eike een Engels liedje proberen aan te leren, maar dit ging niet zo vlot. Het was wel grappig om aan te horen hoe Eike de Engelse woorden uitsprak. Toen we aan het benzinestation stopten, merkten we op dat er geen ongelode benzine was. We hebben dan onze plannen moeten opbergen om naar Bungle Bungle te gaan en we zijn dan doorgereden naar Hall’s Creek. Het landschap begon ook al iets meer te veranderen: meer bergen, meer rotsen en stenen. Langs de weg lagen er ook veel dode wallabies. Toen zagen we opeens een arend langs de weg die een dode wallabie aan het opeten was. Kira week een klein beetje uit omdat ze verwachtte dat de arend zou wegvliegen. Dit deed hij dus ook, maar recht tegen de zijkant van onze auto. Nog een geluk dat Eike nog op tijd zijn hoofd terug in de auto heeft gestoken want ik kan mij niet inbeelden wat er anders gebeurd zou zijn, misschien zou hij de kans gekregen hebben om veren te proeven. Er stonden ook aboriginals langs de weg die blijkbaar autoproblemen hadden. We zijn niet gestopt omdat we het risico niet wilden nemen dat ze onze auto en onze bezittingen zouden stelen. Het werd donker en daardoor werd het voor Kira moeilijker om te rijden want de koeien en de wallabies worden blijkbaar aangetrokken door de autolichten. Gelukkig hebben we verder geen enkel beest aangereden want één dood beest is genoeg op één dag. We hadden geprobeerd om voor het donker in Hall’s Creek aan te komen want Eike had gelezen dat er ’s avonds veel gevochten en geschoten worden door de aboriginals, maar dit is ons niet gelukt. Het was 19u toen we in de camping van Hall’s Creek aankwamen. Hall’s Creek was ooit het decor voor de eerste goudkoorts in Western Australia, nu drijft de economie op mineralen. We hebben onze tenten opgezet en deze keer ging het veel vlotter dan gisteren. En dan namen we al ons gerief voor de BBQ en we gingen op weg naar de BBQ aan het zwembad. Een idioot heeft het hek van het zwembad op slot gedaan, ook al wisten ze dat we een BBQ gingen houden. We zijn dan maar op zoek gegaan naar een keuken of een andere BBQ, maar omdat we niets vonden is Mike over het hek gekropen om onze saucissen te bakken. Als voorgerecht hadden we Doritos met pikante saus. En als hoofdmaal hadden we brood, pastasalade, worsten, ananas en tomaat. Na het eten zijn Mike en Eike op onderzoek gegaan waar de luide muziek vandaan kwam. Het bleek vanuit het hotel te komen dat rechttegenover de caming lag en er waren alleen maar aboriginals aan het dansen. Toen ze ons dit vertelden waren we toch een beetje verbaasd. Omdat we ons allemaal een beetje ziekjes voelden door het eten zijn we tegen 22u in ons tentje gekropen.

Groeten,

Annelies

Ik ben om 7u opgestaan zodat ik tegen 8u kon klaarstaan aan de jeugdherberg van Kira. Ik had haar gezegd dat ze mij niet moest oppikken omdat ze al mijn grote bagage al had en zo moest ze ook geen omtour doen. Daarna hebben we Eike (Duitse jongen) opgepikt aan zijn jeugdherberg, hij stond ons schoontjes buiten aan het opwachten. En daarna gingen we de 2 Engelsen (Mike en Angela) halen aan hun flat. We vonden de straat heel gemakkelijk, maar we vonden hun huisnummer niet. Van 64 ging het ineens naar 80 en zij woonden in nummer 66. We probeerden hun dan ook te bellen: één GSM bleef maar rinkelen (maar niemand nam op) en de andere GSM stond uit. We dachten al dat ze niet meer mee wilden komen, toen we Mike ineens op straat zagen lopen. Hij had een zware nacht gehad, hij had een afscheidsfeestje gehad met al zijn vrienden. Hij heeft dan vlug al zijn spullen ingepakt, maar ik heb het vermoeden dat hij een groot deel heeft achtergelaten. Haast en spoed is nergens goed. Angela kwam ons dan ook zeggen dat ze niet meekwam, ze heeft een jongen leren kennen en gaat met hem verderreizen. Voor ons was dit natuurlijk geen probleem want zo hadden wij (en onze bagage) veel meer plaats. En tegen 9u15 hebben we Darwin verlaten richting Katherine. Ik heb zeker 100 km gereden en ik moet zeggen dat dit wel vermoeiend was. De ruiten stonden wagenwijd open omdat de airco niet werkte. Daardoor vond ik het ook moeilijk om recht te rijden, maar ik ging niet van het ene rijvak naar het andere rijvak hoor. In Katherine hebben we eventjes aan het “winkelcentrum” gestopt. Het was de bedoeling om aan de Edith Falls te stoppen, maar die hebben we zonder te merken voorbijgereden. En tegen 15u zijn we vertrokken op zoek naar een kampplaats. We zouden een kampplaats nemen in het Gregory National Park, maar we hadden nog niet beslist welke. Als de eerste kampplaats ons niet aanstond dan zouden we naar de andere doorrijden. Onderweg zagen we rode grond, bomen en verdroogde grassen. Tegen 19u zijn we aangekomen in de kampplaats “Timber Creek”. Timber Creek bestaat uit niet veel meer dan een hotel, camping, supermarkt en een toeristenbureau. Daar heb ik eerst een douche genomen en dan heb ik reorganisatie gedaan van mijn bagage. Ik heb dus mijn laptop in mijn grote rugzak gezet, zo moet ik er niet elke keer mee sleuren. Daarna hebben we boterhammen gegeten en dan hebben we een partijtje pool gespeeld.

Groeten,

Annelies

27/10
Ze was telefonisch niet te bereiken, normaal bel ik zondag op de middag.
's Nachts heb ik SMS gekregen.
Ze vraagt informatie over België en omdat ze bijna niets ban België weet, gaat ze hier ook enkele maanden rondtrekken.

28/10 SM + telefoon
Ze is dus nu op route met Kira, Duits meisje, John - (Australiër) en Patrick - (Ier) in een camper van de australier, een oud wrak.
De jongens zijn wat "weet niet wat" en beslissen zelf over de reisweg. Annelies heeft er heel kalm een rem op gezet en gevraagd om ook wat rekening met hun wensen te houden, (Kira zou wat opvliegend zijn) en de jongens hebben daar geen bezwaar mee gehad. Ze blijven dan nu ook 2 dagen in Coral Bay (ik heb het niet verstaan) om te snorkelen ed. Gisteren zijn ze naar Vlaming Head Lighthouse gegaan en naar het scheepswrak SS Mildura.
In Cape Range National Park hebben ze 3 km gewandeld in de Mandu Mandu Gorge, zij en de Ier denk ik. Ze hebben hebben in het National Park overnacht. Volgens de routebeschrijving een tocht van 2 uur, zij hebben het op de helft gedaan.

Haar nederlands is precies aan het minderen, ze begon tegen mij in het engels te praten. Al wat ik niet verstaan heb was dus engels en de betonmuren van het muntgebouw

Ze hebben nog 10 dagen gepland om tot Perth te rijden. Vanaf nu zijn er minder bezienswaardigheden, zegt ze maar dat is voor later. Ze heeft geen tijd om alles te noteren, ook niet in haar kladschriftje!! Haar verslag zal dus volledig uit haar geheugen moeten komen.

Ze heeft nog geen datum gekregen om terug te keren, ik denk ook niet dat ze daar interesse voor heeft, alhoewel ze wel moet weten welke vakantie  Marjolijn bij haar mama is.
Ik moest aan iedereen een knuffel geven, wat hierbij gedaan is.

De auto is helemaal kapot, er zou een andere motor in moeten. Dat gaan ze niet doen. Ze gaan nu naar Broome.
De jongens zijn al liftend vertrokken, de meisjes wachten tot wanneer er een bus komt en proberen de auto te verkopen. Ze zullen nu al onderweg zijn. Paul volgt de weg via Google Earth. Annelies zei aan de telefoon dat de straten heel mooi en recht zijn. Op de foto's is dat dus ook zo. Vanuit Broome gaan ze verder zien. Broome is de grootste stad aan Highway 1. Ze zal vermoedelijk haar vliegtuig ticket laten opruilen voor half april. Dan kan ze nog een maand gaan werken voordat haar contract afloopt. Maar dat zien we later wel.

Ik ben tegen 8u30 opgestaan omdat Kira tegen 9u ging komen om mijn bagaga op te halen. Zo is dat uit mijn voeten en moet ik er morgen niet mee sleuren. Ik heb haar mijn tent, slaapzak, slaapmatras en zelfs mijn grote rugzak meegegeven. Ik vermoed wel dat ik haar kan vertouwen en dat ze niet wegrijd met al mijn spullen. Ik heb wel mijn grote rugzak in mijn fly-bag gedaan en deze heb ik ook op slot gedaan. Mijn belangrijke spullen (laptop en camera) heb ik nog wel bij mij gehouden. Daarna heb ik ontbeten en ik ben op weg gegaan naar de bibliotheek om een deel van mijn blog aan te vullen. Het werd al middag en ik kreeg honger. Omdat ik geen zin had om 20 minuten terug te wandelen naar de jeugdherberg heb ik maar een broodje gaan kopen. Daarna heb ik mijn souvenier van Darwin gaan kopen: een theelepeltje. En ik heb zelfs nog een souvenier voor iemand anders gekocht, ik denk wel dat ze het zal appreciëren. Daarna heb ik 5 postkaarten gekocht die ik vandaag nog zal versturen. Voor wie zouden die kaarten zijn? Ik heb de vorige keer 20 postkaarten verstuurd, aan de personen die af en toe iets op mijn blog zetten. Maar dit was een te grote deuk in mijn portemonee. En daarna ben ik teruggekeerd naar de bibliotheek om mijn blog verder aan te vullen. Ik heb ook mijn mails beantwoord, maar spijtig genoeg heb ik geen tijd over om een reactie te plaatsen op jullie berichten in mijn gastenboek. Ik heb ook een paar foto’s opgeladen in het album van september op facebook. Het is nu 17u45 en het is buiten aan het stormen. Spijtig genoeg sluit de bibliotheek in 15 minuten, ik zal mij dus buiten moeten begeven. Wat zijn mijn plannen voor deze avond? Boodschappen doen, eten, naar de cinema gaan, mijn foto’s op een DVD-rw plaatsen, reageren op jullie berichten (maar nog niet op mijn blog plaatsen),…

Groeten,

Annelies

PS. Morgenvroeg om 8u vertrekken we al kamperend richting Western Australia. Heel waarschijnlijk zal ik niet vaak internetverbinding hebben. Ik zal dus heel trouw mijn reisverslag in mijn schriftje zetten en daarna overtypen op mijn blog als er internet beschikbaar is. Ik zal wel sms’kes aan mijn mama sturen zodat ze die kan overtypen op mijn blog.

Zoals voorspeld werd ik wakker toen mijn nieuwe kamergenoot binnenkwam, ze is nochtans héél stil geweest. Soms zou ik eens willen dat ik alleen in een kamer lag en dat ik gans de nacht door zou kunnen slapen, maar dit zal geloof ik pas kunnen als ik terug in België ben.

Om 6u30 ben ik opgestaan om naar Litchfield National Park te gaan. Normaal gezien ging de bus om 7u komen, maar die was dus 20 minuten in vertraging. We zijn eerst terug naar het kantoor gegaan om onze inschrijvingsbewijs af te geven. Daarna hebben we nog mensen moeten ophalen die in de buitenwijk van Darwin verbleven. Daardoor kwamen we 10 minuten te laat op de ‘Spectacular Jumping Crocodile Cruise’, gelukkig bleef de boot op ons wachten. Na ze 3 keer gezien te hebben was het niet echt spectaculair meer. De krokodillen kwamen niet af om te springen, dit komt omdat het broeiseizoen is. Ze gebruiken niet hun poten om te springen, alleen maar hun staart. Daarna hebben we gestopt aan kathedraal- en magnetische termietenheuvels, sommige heuvels waren zelfs 5 meter hoog. Er waren ook termietenheuvels die tegen een boom lagen. Deze boom worden door de termieten hol gebeten en daarvan maken de aboriginals hun digiridoo’s. We zijn eerst naar de Florence Falls gegaan waar we een frisse duik in het water hebben genomen. En we kregen het gezelschap van vissen die in onze tenen aan het bijten waren. Daarna zijn we naar Buley Rock Hole gegaan waar we onze lunch hebben opgegeten. En als laatste zijn we naar Wangi Falls gegaan. Daar ben ik niet in het water gedoken omdat er een kans bestond dat er freshwatercrocodiles waren. Deze zouden wel geen mensen opeten, maar ik heb geen riscio genomen. En toen was het al tijd om terug te vertrekken naar Darwin. We hebben eerst nog een stop gemaakt om te tanken en om te genieten van de zonsondergang. Toen ik in de jeugdherberg aankwam kreeg ik de deur bijna niet open, ze zat vanboven vast. De frame (of hoe dat ook noemt) is een deel van de deur losgekomen. Ik ben dit dus gaan zeggen aan de receptie en ik heb dus ook direct een nacht (woensdag) bijgeboekt. Want Kira heeft mij laten weten dat ze pas donderdag wil vertrekken omdat de anderen hun jeugdherberg tot donderdag hadden geboekt. Dus op donderdag verlaat ik Darwin, joepie! Ik had geen goesting om te koken en ik ben nog eens naar Macdonald’s gegaan, het was al weer een tijdje geleden. Dan heb ik een douche genomen en ik heb nog in een boekske gelezen.

Groeten,

Annelies

Tegen 5u30 werd ik wakker omdat onze 2 Nederlandse meisjes veel lawaai maakten toen ze weeral aan het inpakken waren. Ze gaan een tour doen naar Adelaide. Ik kon niet meer in slaap geraken, dit komt omdat ik wist dat Katie een uur later ging opstaan. Zij neemt om 7u30 de Greyhound-bus naar Katherine en dan gaat ze richting Alice Springs. Voordat ze vertrok kwam ze zien of ik wakker was om afscheid te nemen. Sowieso gaan we contact blijven houden en misschien komen we elkaar nog tegen in Adelaide. Tegen 8u30 ben ik ook maar opgestaan, ik kon nog wel langer blijven liggen maar ik had maar tot vandaag geboekt. Ik wist ook niet zeker of ik hier nog mocht blijven want het was een maximum verblijf van 10 nachten en die heb ik al. Ik ben eerst naar de bank geweest om geld af te halen en dan heb ik het gaan vragen. Het was gelukkig geen probleem want ik had geen zin om met mijn zakken te sleuren. Dan ben ik vlug naar de winkel gegaan om boodschappen te doen. En dan ben ik naar de bibliotheek gegaan om mij in te schrijven. Ik heb mij ingeschreven om 16u zodat ik eerst nog mijn reisverslag kan aanvullen. Ik ben dan ook naar Qantas gegaan om de datum van mijn ticket naar België te laten veranderen. Ik dacht dat dit persoonlijk kon gebeuren, maar blijkbaar moet ik het telefonisch doen om mijn ticket gratis te veranderen. Dan ben ik naar de campeerwinkel gegaan om een tent, slaapzak en slaapmatras te kopen. Er was geen tent voor 1 persoon, ik heb dan maar een tent voor 3 personen gekozen. Deze was goedkoper dan een tent voor 2 personen. Mijn slaapmatras is een speciale, de pomp zit in de matras. Ik heb dan een sandwich met aardbeienconfituur gegeten. Daarna heb ik een beetje op mijn bed gelegen en een uurtje gerust. Toen heb ik gebeld naar Qantas, ze kunnen mijn ticket niet veranderen. Ze gaan eerst  WEP (de organisatie die alles geregeld heeft) contacteren. En toen heb ik mijn was gedaan, deze keer heb ik alles opgehangen en niet in de droger gestoken. Ik heb ook al mijn foto’s afgeladen op mijn laptop. Dit heeft veel tijd in beslag genomen, er was geen tijd meer om mijn reisverslag aan te vullen. Ik werd ook afgeleid door mieren die uit mijn laptop kropen, ik zou begot niet weten hoe die daar terechtkwamen. Ik geloof dat ik ze allemaal gedood heb want ze komen niet meer tevoorschijn. Ik ben dan naar de bibliotheek gegaan waar ik mijn mails heb gecontroleerd en ik heb ook de berichten gelezen in mijn gastenboek. Ik wou ook kijken naar het filmke van Kari, maar de computer liet dit niet toe. Het zal voor een andere keer zijn. Ik ben dan teruggekeerd naar de jeugdherberg waar ik mijn was genomen heb. Dan heb ik eten gemaakt, benen onthaard, douche genomen en toen was het tijd om mijn reisverslag aan te vullen. Het is 21u40 en tijd om te stoppen. Ik ga vroeg in mijn bed kruipen omdat ik morgen een tour ga doen naar Litchhfield. Ik moet mijn rugzak nog gereedmaken en waarschijnlijk zal ik tegen 2u wakker worden omdat er een nieuwe kamergenoot komt. En ik dacht dat ik eens een nachtje alleen kon slapen.

Groeten,

Om 5u heb ik mijn wekker gezet, maar spijtig genoeg was ik al vroeger wakker. Ik heb niet zo goed geslapen want de ondergrond was te hard en ik ben ook een paar keer tegen Holly gebotst (gelukkig heeft ze daar niets van gemerkt). Ik moest mij niet omkleden want ik had al mijn kleren van gisteren aan. Ik heb dus de slaapzak en de luchtmatras opgerold en in hun zak gedaan. Daarna heb ik mij verfrist en ik heb ook mijn tanden gepoetst. De reden waarom we zo vroeg op moesten staan was om geen last te krijgen van de vliegen als we ontbijten en ook om als eersten bij de Jim Jim Falls te zijn. Maar we hadden pech, de vliegen waren ons weeral aan het ambeteren. We hebben wel kunnen genieten van de zonsopgang, vanaf 6u was het al een klaarlichte dag. Onze aanhangwagen hebben we achtergelaten in de camping want ik vermoed dat we anders wel vast zouden gereden zijn. Op weg naar de Jim Jim Falls was het precies dat we op een attractie van een pretpark zaten. Eerst ging de ene kant van de auto omhoog en dan ging de andere kant omhoog, de weg was dus héél hobbelig. En dankzij het goede rijgedrag van onze gids hebben we niet vastgezeten, maar ik vermoed dat hij de weg op zijn duimpje kent. Om naar de Jim Jim Falls te gaan moesten we eerst nog een eindje wandelen. Nog een geluk dat de zon niet aan het schijnen was, want anders zou het ondraagelijk zijn geweest van de warmte. We moesten eerst een tijdje op zand wandelen en daarna moesten we over de rotsen klauteren. Het klauteren over de rotsen was natuurlijk een plezier voor mij. Om onze weg niet te verliezen zijn we dicht bij de gids gebleven, ik heb niet veel gestopt om foto’s te nemen maar dit was eigenlijk niet nodig want ik ben vorig jaar al naar de Jim Jim Falls gegaan. Uiteindelijk zijn we aan de Jim Jim Falls toegekomen waar de meesten een duik hebben genomen. Spijtig genoeg is het droogseizoen en stond de waterval droog, er was dus geen water die naar beneden stroomde. Maar het was nog altijd een mooi zicht. We zijn dan naar een look-out gegaan waar we Nourlangie Rock gezien hebben. Daarachter zijn we naar de rotsschilderingen van de aboriginals op Nourlangie Rock gaan kijken. De meeste rotsschilderingen hebben een betekenis zoals “Namarrgon the Lightning Man”. De rotsschilderingen werden geschilderd om een deel van een verhaal te illustreren. Dit kan zijn de geboorte van een baby, een jachtgebeurtenis of een ander aspect van het leven. Vroeger maakten de aboriginals schilderijen op de rotsen. Nu maken ze schilderingen op digiridoo’s, boomerangs,…om er geld aan te verdienen en ook om hun kunst aan de mensen te laten tonen. We hebben dan nog een stop gemaakt voor een picknic-lunch waar we uitzicht hadden over sommige vogels die leven in Kakadu. En toen zijn we begonnen aan de terugtocht naar Darwin. Eerst hebben we nog aan het bord van Kakadu National Park gestopt om foto’s te nemen, zo kunnen we aantonen dat we er naartoe zijn geweest. Tegen 18u30 kwamen we toe in de jeugdherberg. We hebben ons terug moeten inchecken, gelukkig konden we terug in dezelfde kamer slapen en dit is kamer 6. Ik heb eerst vlug een douche genomen en dan heb ik mijn bagage uitgepakt en daarna terug ingepakt (ik heb dus alles terug verdeeld over 2 rugzakken). Onze 2 kamergenoten kwamen binnen en ik excuseerde mij voor de rommel want het was voor hun bijna onmogelijk om rond te lopen in de kamer. Ze vonden dit gelukkig niet erg. Toen ik mij voorstelde vroegen ze vanwaar ik was omdat ge mijn naam niet overal hoort. En wat bleek: zij waren van Nederland. Ze zijn voor 4 maanden in Australië, ze kwamen van Sydney en vertrekken morgen op een tour naar Adelaide. Daarna zijn Katie, Kira en ik naar de Mindil Beach Sunset Markets gegaan, maar we zijn er niet lang gebleven omdat we moe waren. Ik heb vlug nog naar mama gebeld (of zij heeft naar mij gebeld) en dan ben ik mijn bed ingekropen. Spijtig genoeg kon ik niet in slaap geraken omdat de Nederlandse meisjes hun bagage aan het inpakken waren. Het duurde tot 23u voordat ze klaar waren en toen kon het licht uit en kon ik gaan slapen.

Groeten,

Annelies

Om 6u30 zijn Katie en ik opgestaan. Eerst hebben we een douche genomen omdat we niet wisten dat er een douche voorzien was op de camping. Daarna hebben we ons aangekleed en hebben onze rugzakken verder ingepakt. Deze hebben we dan in de luggage storage gezet, we mochten die daar plaatsen omdat we voor zondag geboekt hebben in de jeugdherberg. En dan hebben we ontbeten, weeral sandwichen en confituur (gratis ontbijt natuurlijk). En toen zijn we naar buiten gegaan om te wachten totdat ze ons kwamen oppikken. De auto was een busje met 4 wielaandrijving, het leek mij precies zo’n amfibie-truck (buiten dat je daar niet mee in het water kunt varen). Eerst zijn we naar het kantoor van Kakadu Dreams gegaan om ons inschrijvingsbriefje af te geven en om een slaapzak te huren. En dan zijn we vertrokken naar de ‘Spectacular Jumping Crocodile Cruise’. Dit is een bootcruise op de Adelaide River met zoutwaterkrokodillen en vogels. Deze cruise heb ik vorig jaar ook gedaan, het enigste verschil is dat ik deze keer een slang vastgehouden heb. Het was een redelijke grote slang en ze wriemelde zich rond mijn bovenlichaam. Om een goede foto te hebben heb ik haar tenslotte vastgehouden aan haar hoofd, dit nadat onze tourgids had gezegd dat ik de baas over haar moest zijn en geen schrik moest hebben. We hebben ook gratis ontbijt gekregen. En om 9u zijn we vertrokken op onze bootcruise. Ze hebben de krokodillen twee keer langs elke kant van de boot laten springen. Het was nog altijd spectaculair om te zien, daarom dat het misschien zo noemt hé. Als we aan de linkerkant van de boot gingen staan moesten we ook aan die kant blijven staan, zodat de boot niet zou kunnen omkantelen. Ah ja, deze keer hadden we ook de grotere boot, niet dezelfde boot als vorig jaar. Het stuk vlees dat aan de krokodillen wordt gegeven hangt aan een stok met een stuk touw aan vast. Sissi (die de krokodillen liet springen) heeft per ongeluk de stok tegen de camera/GSM, van een vriend van Katie, geduwd en deze is dan in het water gevallen. Er kon niet achter gesprongen worden want de rivier zit natuurlijk vol met krokodillen. Dit is natuurlijk wel jammer voor hem want zijn foto’s van Australia waren ook weg. Ik ga dus voor de zekerheid mijn foto’s van oktober al op een DVD-rw zetten want ik zou niet weten wat ik zou doen als mijn laptop stuk zou gaan. Daarom hoop ik dat mama een kopie maakt van alles wat er op mijn blog staat. Ze hebben ook arenden of valken gelokt met vlees in de lucht te gooien. Ik kon geen mooie foto maken omdat ze veel te vlug waren. Daarna hebben we verder gereden tot onze picnickplaats, spijtig genoeg weet ik niet meer waar dit was. We hebben héél gezond gegeten: sandwichen met ham, salami, kaas, ananas, sla, tomaat, komkommer en natuurlijk ook ketchup. We kregen ook onverwacht (en niet-welkom) gezelschap van vliegen. Die wilden in je oren, neus en zelfs in je ogen vliegen, ik had beter mijn muskietennet meegenomen maar die ligt nog thuis. We hebben nog een stop gemaakt aan termietenheuvels voordat we gingen zwemmen. Het waren kathedraal termietenheuvels, het thuis van één van de langst levende insecten op aarde. Ze zijn tot 100 jaar oud en deze structuren zijn uniek in het noordelijk gedeelte van Australië. We zijn dan naar een kleine waterval gegaan waarvan ik de naam niet weet. De meesten zijn het water ingedoken, ik ben er maar met mijn voeten ingegaan omdat het de tijd van de maand was. Daarna zijn we naar de Yellow Water Billabong gegaan. Deze keer hebben we geen cruise gemaakt om de zonsopgang te zien, maar we hebben wel de boardwalk gedaan. We hadden niet veel tijd omdat we op tijd op onze kampeerplaats moesten zijn om de zonsdondergang te zien. We kampeerden in Garnamarr (25 km gelegen van de Jim Jim Falls). We hebben niet lang naar de zonsondergang gekeken omdat we weeral gestoord werden door vliegen en zelfs door mieren. Het is dus niet de beste tijd van het jaar om te kamperen. We hebben dan maar onze tenten opgezet. We hebben het buitenzuil niet gebruikt, zo konden we ’s nachts kijken naar de sterren vanuit onze tent. Ik deelde de tent met Katie en Holly (afkomstig van Californië). Omdat er ook een douche op de camping was heb ik vlug een douche genomen want ik stonk naar het zweet. Ondertussen werden de voorbereidingen gemaakt voor onze BBQ. De groenten werden gewassen en in stukken gesneden, het vlees werdt gebakken (buffalo en kangeroe),…En ik moet zeggen dat het héél lekker smaakte. Om te kunnen zien wat ik aan het eten was (het was intussen al donker geworden) heb ik mijn hoofdlampje gebruikt, de anderen vonden dit wel grappig. Daarna heb ik de afwas gedaan met nog een paar andere mensen. Daarna hebben we geluisterd hoe onze gids op zijn digiridoo speelde en we mochten het daarna ook proberen. Hij heeft ons de technieken geleerd bijvoorbeeld hinikken als een paard. Zonder digiridoo lukte dit, maar toen ik de digiridoo wou bespelen lukte het mij helemaal niet. Ik denk dat ik er alleen maar valse klanken heb uitgekregen. Vandaag heb ik zelfs meer dan 2,5 liter water gedronken, dit om geen uitdrogingsverschijnselen te krijgen. Er werdt ons zelfs meerdere keren op de dag gezegd om water te drinken. En iets na 22u zijn we onze tent ingekropen omdat we de volgende dag om 5u moesten opstaan. Het was veel te warm in mijn slaapzak, daarom heb ik die maar als hoofdkussen gebruikt. Spijtig genoeg kon ik niet naar de sterren kijken omdat het een beetje bewolk was. Daarom heb ik maar geprobeerd om te slapen.

Groeten,

Iedereen,

Dit is het juiste adres als jullie mij nog iets willen toesturen.

AIFS

Vervondel Annelies
PO Box 1319
Darlinghurst NSW 1300

Australia

Groeten,
Annelies