We hebben de tour naar Cape Leveque met de organisatie “Aussie Off Road Tours” gedaan. Deze tour was normaal gezien 240 dollar, maar ik heb een korting van 10 dollar verkregen. De reden waarom die tour zo duur is, komt omdat het met een kleine groep is en niet met een grote bus. Onze eerste tussenstop was aan Beagle Bay Pearl Shell Church and Community waar we binnen in de kerk gekeken hebben en waar we onze morning tea hadden. Daarna zijn we naar Kooljaman in Cape Leveque gegaan waar we in het water gezwommen hebben en we hebben daar ook onze lunch gegeten. Ik had goed geraden waaruit onze lunch ging bestaan want ik heb al een paar tours meegemaakt. De lunch bestond uit sandwichen met vlees en groenten. De weg naar Ardyaloon Hatchery bestond voornamelijk uit rood zand, de begeleider reed af en toe langs de rechterkant van de strand en dit voelde heel onnatuurlijk. Ardyaloon Hatcery is een bedrijf die vissen, schildpadden,…kweekt. Kira had de kans om een schildpad vast te pakken. Er was ook een hele plezante vis die van ene kant naar de andere kant zwom en dit deed hij met zijn kop boven water. En daarna zijn we vertrokken naar Capble Beach waar we genoten hebben van de zonsondergang met een glas wijn/bier/cola met een paar koekjes. Zoals je wel zult zien hebben we niet veel gedaan tijdens de tour, ik snap dus niet waarom ze zoveel geld vragen. We zijn teruggegaan naar de jeugdherberg waar we hebben afgesproken met Podge en Jon, we hebben beslist om morgen te vertrekken.

Groeten,

Annelies

In de voormiddag heb ik nog een beetje in de stad rondgelopen. ’s Middags heeft Kira spaghetti met bolognaisesaus gemaakt. Voordat we de pannen in de keuken konden gebruiken hebben we ze eerst afgewassen omdat er een serieuze mierenplaag in de keuken is, dit is wel niet echt hygiënisch. Dan hebben we afgesproken met 2 Duitse jongens die van plan waren om binnen een paar dagen naar Perth te rijden. Ik zag het niet zitten om met hen mee te rijden omdat ik dan met 3 Duitsers zou opgescheept zitten en die gaan dan alleen Duits met elkaar praten. Had Kira gezegd dat ze met hen mee wou rijden, dan zou ik de beslissing genomen hebben om verder alleen te reizen. De jongens hadden gezegd dat ze ondertussen nog werk gingen zoeken en als ze werk gevonden hadden dan zouden ze ons afzetten aan de eerstkomende stad en dan zouden wij onze plan verder moeten trekken. Dit stond aan Kira en mij niet erg aan omdat de kans groot was dat we dan geen liftoffer meer gingen vinden en het zou ons dan ook veel geld kosten om verder met de bus te reizen. We hebben dan besloten om met Podge (Ier) en Jon (Aussie) verder te reizen, ook al willen ze het in 2 weken doen. Om 14u hebben we de bus van de jeugdherberg genomen om naar Cable Beach te gaan, deze bus was gratis. Cable Beach is met zijn witte stranden en kalme branding een populaire plek. Dit is tevens ook het enige strand waar u veilig kunt zwemmen, als je verder naar het noorden gaat komt je in het gebied van zoutwaterkrokodillen. Kira en ik zijn in het water gaan zwemmen en normaal duurt het een eeuwigheid voordat ik in het water geraak, maar nu ging het dus zonder problemen. Het water was dus warm en dit bracht spijtig genoeg geen afkoeling. Na een half uurke ben ik uit het water gegaan omdat ik last begon te krijgen van al het zoutwater. Ik ben dan op mijn handdoek gaan liggen en ben in slaap gevallen. Eerst lag mijn handdoek in de schaduw van een parasol, maar spijtig genoeg moest je die huren en de eigenaar heeft die dan terug komen halen. En toen waren we op weg voor onze kamelentocht bij zonsondergang. Onderweg naar de kamelen zagen we 2 mannen een heftige woordenwisseling hebben, daarrond stonden allerlei mensen en die keken gewoon toe. Na een duidelijke blik op hen te werpen heb ik gemerkt dat ze aan het filmen waren, misschien waren het opnames van een tv-serie of zelfs van een film. We kwamen toe bij de kamelen en spijtig genoeg moesten we met 2 op een kameel zitten. Ik zat voorraan omdat ik het lichtste woog en daardoor had ik een goed zicht over de zonsondergang. Blijkbaar is de zonsondergang heel populair in Cable Beach want er stonden allerlei auto’s op het strand, de mensen zaten in hun strandstoel met een glasje wijn naar de zonsondergang te kijken. Er stond ook een man voor zijn auto en die man was compleet naakt! Blijkbaar was dat gedeelte (het noordelijke gedeelte) een naaktstrand. Gelukkig dat er geen kleine kinderen mee op de kamelentocht waren, want anders zouden die zich goed verschoten hebben. Daarna hebben we de bus teruggenomen naar Broome.

Groeten,

Het werd dus middernacht en ik was nog altijd naar “You, Me and Dupree” aan het kijken. Kira was nog altijd op de grond aan het slapen, ook al had ze gezegd dat ze gans de nacht wakker ging blijven. Toen de film gedaan was heb ik eerst alle beesten van mijn laptop moeten verjagen voordat ik deze kon wegsteken in mijn rugzak. Kira is ondertussen ook wakker geworden, de grond was volgens haar heel comfortabel. Daarna hebben we besloten om al onze rugzakken te pakken en aan de receptie te gaan zitten, want daar hadden we licht. Ik dacht ook dat ik draadloos internet ging hebben maar deze was spijtig genoeg beveiligd. Het was dus een gesleur met al onze zakken of beter gezegd met de zakken van Kira. Ik had maar 2 rugzakken en zij had 5 rugzakken. Blijkbaar heeft ze nog niet genoeg weggesmeten, ze heeft in een rugzak een volledige voorraad make-up! Toen we aan de receptie zaten kwam er ook een man af, hij nam ook de bus naar Broome. Hij is een Kiwi (van Nieuw-Zeeland) en heeft in de Lodge gewerkt. Hij vertelde ons dat de mensen constant autoproblemen hebben in Fitzroy Crossing en omstreken, de garagist moet bijna dagelijks auto’s gaan takelen maar dit is wel een goeie verdienste voor hem. Iets na 2u kwam de Greyhound-bus opdagen, gelukkig heeft hij niets gezegd over het overgewicht van onze bagage. Het was mijn bedoeling om in de bus te slapen, maar dit is mij niet gelukt omdat ik niet echt comfortabel lag. Om 8u kwamen we eindelijk toe in Broome en omdat we niet wisten hoever de jeugdherberg van het busstation gelegen was hebben we besloten om een taxi te bellen. Gelukkig dat we dit gedaan hebben want de afstand zou te ver zijn geweest om al onze bagage te dragen. Toen we in de jeugdherberg aankwamen zagen we Mike en Eike, zij zijn dus veilig al liftend in Broome geraakt. Dit hadden we wel gedacht want toen we gisteren naar het centrum van Fitzroy Crossing gingen zagen we ze niet zitten aan de tankstations. We hebben eventjes met hun gebabbeld en dan zijn Kira en ik naar de bibliotheek gegaan. Ik hoopte al dat er daar draadloos internet was (zoals in Darwin, Sydney,…), maar ik had pech. Ik heb dan eventjes op de gewone computer gezeten maar ik kon mijn mails niet beantwoorden en ik kon ook niet op mijn blog gaan. Gelukkig konden we wel op de website van Global Gossip gaan, daar hebben we een advertentie achtergelaten dat we op zoek waren naar een lift naar Perth. Dan zijn we teruggekeerd naar de jeugdherberg om ons in te checken want dit kon niet voor 11u gebeuren. Toen we in onze kamer aankwamen merkte ik op aan de bagage van de jongens dat we in dezelfde kamer als hen lagen. We liggen dus in een gemixte kamer van 12 personen, het moet dus niet altijd een vrouwelijke kamer zijn. Gelukkig dat ik mijn oordopkes heb zodat ik niet wakker wordt van al het lawaai (gesnurk, ventilator,…). Daarna zijn we de stad een beetje gaan verkennen. We zijn op zoek gegaan naar een winkel om boodschappen te doen. Ik ben ook op zoek gegaan naar een Westpac-bank om geld af te halen. We zijn ook naar de post gegaan om postkaarten en postzegels te kopen. Daarna zijn we de souvenierswinkels afgegaan om leuke souveniers te kopen en ik ben nog vlug een boekenwinkel ingesprongen om een boek te kopen want ik had geen leesvoer meer. We hebben ook een kamelentocht bij zonsondergang geboekt voor morgen, deze gaat door op Cable Beach. Vrijdag maken we een tour naar Cape Levecq. Ik wou eerst naar The Kimberley’s gaan maar ik vond het idioot om terug te keren naar de plaats waar we een paar dagen gebleven zijn, de plaats is dus Fitzroy Crossing. We zijn dan teruggekeerd naar de jeugdherberg om iets te eten en om ons klaar te maken voor een avondje uit te gaan. Maar voordat dit kon gebeuren hebben we afgesproken met een Ier en een Aussie, zij hadden gereageerd op onze advertentie die we opgehangen hadden in de jeugdherberg. Zij vertrekken vrijdag naar Perth en zijn van plan om dit in 2 weken te doen. We hebben gezegd dat we erover gingen nadenken en dat we hun zo snel mogelijk iets gingen laten weten. Daarna zijn we met Mike en Eike naar een Ierse pub gegaan. En vanaf het moment dat ik daar aankwam had ik het gevoel dat ik beter in de jeugdherberg was gebleven. Ik was moe, ik amuseerde mij totaal niet en ik wou teruggaan maar ik wist spijtig genoeg de weg niet terug. Ik wachtte totdat de rest ook wou doorgaan, maar die bleven maar drinken en drinken. En dan zitten ze allemaal te zeggen dat ze geldproblemen hebben, maar als je geen geld hebt dan kan je dat ook niet opdoen aan alcohol. Om 1u gingen alle lichten open en was het tijd om de bar te verlaten, ik was natuurlijk héél gelukkig. Toen Kira en ik buiten kwamen zagen we dat de jongens ons verlaten hebben, wij zijn dan zelf proberen de weg te zoeken naar de jeugdherberg. Na zo’n 30 minuten te lopen kwamen we tot de vaststelling dat we onze weg verloren zijn. Ik heb dan aan Kira gezegd dat ze een taxi moest bellen want zij had het nummer nog in haar GSM staan. Toen we aan het wachtten waren op de taxi zette Kira haar op de grond. Na een tijdje legde zij zich neer en deed haar ogen toe. Ik voelde mij niet op mijn gemak en ik nam eerst kiezelsteentjes in mijn handen. Daarna nam ik een grotere steen vast om mij te beschermen tegen eventuele gevaren. Omdat ik het een beetje overdreven vond dat Kira lag te slapen en ik lag te waken probeerde ik haar wakker te maken. Ik riep haar naam een paar keer, maar zij reageerde niet. Ik keek naar haar ademhaling en ik merkte op dat haar borst niet bewoog. Ik heb dan aan haar geschut en gelukkig deed ze haar ogen open. Ik dacht al dat ze in schok was, want ze had mij verteld dat ze epilepsie had. De taxi kwam nog niet opdagen, Kira heeft dan nog een keer gebeld. Ik ben dan nog vlug een straat afgelopen om te zien of ik de straatnaam herkende, dit was dus niet het geval. Ik keerde dan terug naar Kira en toen kwam gelukkig de taxi opdagen. We kregen al onder onze voeten dat we meerdere keren gebeld hadden en dat we ’s nachts alleen buiten liepen. Ik heb dus mijn les geleerd: als ik wil teruggaan naar huis en de rest wilt nog blijven, dan bel ik gewoon een taxi. Ook al is de café enkele minuten van de jeugdherberg verwijderd, ik ga niet meer alleen (of met twee meisjes) ’s nachts op straat.

Groeten,

Annelies

Vandaag hebben we een paar beslissingen moeten nemen. Mike en Eike hebben besloten om ons achter te laten en naar Broome te liften, ze gingen wel bij ons blijven totdat de garagist is geweest. Kira heeft besloten om haar auto voor 800 dollar te verkopen, als de garagist geen betere prijs had gevonden. Kira en ik hebben besloten om met de Greyhound-bus naar Broome te rijden als de garagist zijn auto niet moest ophalen in Broome. De garagist kwam dus af en hij kwam zeggen dat hij naar veel mensen gebeld hebben, maar niemand was geïntereseerd in de auto. Dit komt omdat ze de motor moesten vervangen en ook omdat de auto geregistreerd was in Queensland. Het zou een betere kans gehad hebben als de auto in Western Australia was geregistreerd. Kira verkocht dus de auto aan een onbekende, er moet gewoon een overdrachtsovereenkomst ingevuld worden en dit moest dus door beiden ondertekend worden. Haar auto was een Ford Raider van 1992. Als je een auto koopt moet je naar de staat gaan waar de auto is geregistreerd om hem daar te registreren onder jouw naam. Elke auto heeft een basisverzekering, maar het is beter om een 3 party-insurance te nemen (band, diefstal en ongeval). De nummerplaat veranderdt niet, deze blijft bij de auto. De garagist liet Kira maar 200 dollar betalen voor het takelen, dus 300 dollar minder. En daardoor begon ik te twijfelen of hij wel eerlijk was. Misschien was de motor niet stuk, misschien was er gewoon iets los gekomen. Eigenlijk was het dus beter geweest om zelf rond te bellen en een tweede opinie te vragen. Maar de jongens waren gehaast om Fitzroy Crossing te verlaten, ze verveelden zich dood. En dit deden ze dus ook toen de garagist geweest is. Kira en ik zijn naar de toeristische dienst gegaan om ons ticket voor Greyhound te boeken. We moesten elk 150 dollar betalen, missschien hadden we beter ook gelift. En dit zouden we wel gedaan hebben als de jongens een dagje gewacht zouden hebben. Dan konden we ons opsplitsen: jongen en meisje. Ik vroeg ook naar een ATM maar deze was niet gelegen in de toeristische dienst. We zijn dan teruggegaan naar de camping omdat ik mijn was wou doen, zo kon ik gemakkelijker alles inpakken. Toen ik aan iemand van de receptie vroeg of ze mij 1 dollar kon wisselen vroeg ze vanwaar ik was. Ik zei dat ik van België was en ik zei dan ook direct dat zij van Nederland was (dit heb ik de vorige keer opgemerkt toen ik haar een kaart vroeg van Fitzroy Crossing). We konden niet echt babbelen want haar baas stond erbij. Ik heb mijn was dan in het wasmachine gestoken, ik heb meer dan een uur gewacht toen ik opmerkte dat het machine niet in gang is geraakt. Ook al brandde het lichtje dat de machine in gebruik was, een verspilling van geld en tijd. Ik heb ook aan mama gebeld om haar meegedeeld wat er ging gebeuren: Kira en ik nemen de bus naar Broome om 2u ’s morgens. Kira heeft veel van haar spullen moeten wegsmijten, dit komt ervan als je vanalles verzamelt in een auto. Toen ze haar dekbed aan mensen weggaf bleken dat Duitsers te zijn die morgen naar Broome vertrekken. En het beste volgt nog: we zouden met hun meegereden kunnen hebben. Maar het is te laat, we hadden ons ticket al geboekt. Daarna zijn we iets gaan eten en hebben we 2 filmen gezien op mijn laptop. Kira was moe en ze heeft zich op de grond gelegd waar er mieren, kakkerlakken,…lopen. Ik heb maar verder naar de film “You, Me and Dupree” gekeken.

Wordt vervolgd.

Annelies

Vandaag zijn we iets langer in onze tent blijven liggen omdat we toch niets konden doen. De garagist ging morgen pas komen om naar de auto te komen kijken. We zijn wel op zoek gegaan naar een winkel en toen we deze niet vonden hebben we de weg gevraagd aan de lokale aboriginals. Omdat de winkel zo ver gelegen is van de bewoonde wereld, zijn de prijzen van het eten en het drinken iets duurder dan in de stad. Dit komt omdat ze alles met een vrachtwagen naar daar moeten voeren. Toen we naar de winkel liepen kreeg Kira van de garagist dat hij vandaag naar de auto ging komen kijken als hij niet weggeroepen wordt voor een depannage. De camping waar we verbleven was een eindje verwijderd van het “stadcentrum”. We moesten 2 rivieren oversteken om naar de winkel te gaan. De Fitzroy River stond helemaal blank en in het regenseizoen zou die een breedte hebben van 64 meter (dit is zelfs de breedste rivier van de wereld volgens een man die we ontmoet hebben). Na onze boodschappen gedaan te hebben zijn we maar terug naar de camping gegaan. Omdat we ons allemaal verveelden hebben we besloten om met de kaarten te spelen. Mike leerde ons het spelletje “Shithead”. Toen we een paar spelletjes gespeeld hadden, kwam de garagist opdagen. Nadat hij de auto vluchtelings controleerde kwam hij tot het verdict: de motor was overhit door een oude klep van de vernieuwe radiator. Bijgevolg zou een nieuwe motor, radiator en nog een paar dingen vernieuwd moeten worden (hij had met het blote oog 7 mankementen gezien). Hij ging een bestek opmaken en hij ging ons vandaag nog laten weten hoeveel de reparatie in totaal zou kosten. Kira zag het niet meer zitten omdat het de tweede keer was dat dit haar overkwam en ze wist niet wat ze kon doen. Omdat we in “the middle of nowhere” beland waren kon ze haar auto bijvoorbeeld niet verkopen aan een autokerkhof. We konden de auto achterlaten op de camping, maar dan zou ze er geen geld voor krijgen en de auto heeft in totaal toch meer dan 5000 dollar gekost. De garagist probeerde een paar mensen te bellen om te zien of zij de auto wilden kopen. Er was iemand die er 800 dollar voor geven, maar Kira wou er 3000 dollar voor hebben. Er was ook een kans dat hij zijn gestolen auto in Broome moest ophalen en dan kan hij Kira haar auto naar daar takelen. Hij wachtte op nieuws van zijn verzekering om te zien of het wel de moeite was om naar Broome te gaan. We konden dus nog niets beslissen, we moesten bang afwachten op nieuws. We hoopten dat we goed nieuws gingen krijgen, maar de kans wordt kleiner en kleiner. Om onze gedachten een beetje te herzetten gingen we aan het zwembad zitten. Eike was de enige die in het zwembad zwom, Mike wou ook wel zwemmen maar hij had schrik dat hij terug een ontsteking ging krijgen aan zijn oorpiercing. Want de vorige keer dat hij een oorpiercing liet zetten en ook in het zwembad zwom kreeg hij een dik oor. Kira en ik lazen beiden een boek en vielen beiden ook in slaap (maar niet tegelijkertijd). Daarna hebben Mike en Eike een partijtje tennis gespeeld. En ik heb aan Kira het kaartspelletje “Zenuwen” geleerd om haar gedachten te herzetten. De garagist kwam terug met het bestek, al de kosten zouden in totaal 3000 dollar kosten. Dit was voor haar onmogelijk om te betalen, ook al zouden haar ouders een deel bijbetalen. Het kost zoveel geld omdat hij de motor van Perth moest gaan halen en de reparatiewerken zouden zeker langer dan een week duren. Kira heeft ook de kosten gekregen van de takelwerken, ze moet in totaal 500 dollar betalen. Het is 5 dollar voor elke km dat ze iemand moeten oppikken. De reparatie van de auto is dus uitgesloten. Nu is het hopen dat de garagist oftewel naar Broome moet gaan oftewel iemand vindt die de auto voor een betere prijs wilt kopen. Morgen is de grote dag, morgen moet er een beslissing genomen worden. Toen de garagist vertrok begon het keihard te regenen, we zijn dan gaan schuilen in de keukenruimte. Het was dus aan het gieten en de ze waren het gras nog aan het besproeien. En ik dacht dat Australië een tekort aan water heeft, maar blijkbaar is het belangrijker om groen gras te hebben. Spijtig genoeg werkte het licht niet in de keukenruimte, gelukkig hadden we een zaklamp om ons eten te verlichten. Hadden we kookpannen gehad dan zouden we een lekker maar gereed kunnen gemaakt hebben want we leefden al een paar dagen van brood en nutella. Het is dus ook zondag en dit is dus ook de dag dat mama mij belt. Ze was niet ongerust, ze wist dat ik mijn plan kon trekken. Ze heeft mij ook een sms gestuurd met allerlei informatie over Fitzroy Crossing. Er zou een bank zijn in het Visitor Centre Flynn Drive. Ze leven daar van toerisme, beesten en kopermijnen. Mama en Paul hebben zelfs langs de straten gestapt en ze zijn nog nooit in Australië geweest. Ze hebben alles gezien door Google Earth. Wij wilden nog met de kaarten spelen, maar dit ging niet omdat er teveel wind was. We zijn dus maar in onze tent gekropen om te slapen. De laatste nachten zijn we vroeg gaan slapen (tussen 21u30 en 22u). Dit komt omwille van het lange rijden en ook omdat er geen verlichting op de campings is.

Groeten,

Annelies

Vandaag ben ik tegen 5u wakker geworden en ik merkte op dat het al klaarlichte dag was, daarom dat ik niet snap dat ze een uurverschil van 90 min hebben met Northern Territory. Want hoe vroeger het licht wordt, hoe vroeger het donker wordt. Ik vond het dus veel te vroeg om op te staan en ik heb mijn ogen terug dichtgedaan. Iets na 7u werden we allemaal wakker, we hebben ons gedouched en dan hebben we ontbeten. Kira had zin om in het zwembad te zwemmen, ik ben dan met haar meegegaan om haar gezelschap te houden. Ik heb wel niet gezwommen, ik heb mij neergezet aan een tafeltje. Ik was van plan om een beetje in mijn reisboeken te bladeren en mijn reisverslag aan te vullen, maar ik werd constant gestoord door Kira. Ze was precies een klein kind die aandacht wilde hebben: “zagen achter een bal, constant zeggen dat ze zich verveelde en iedereen proberen nat te maken.” Het was iets na 10u toen Mike afkwam om te vragen of we konden vertrekken. We hebben dan maar vlug ons gerief gepakt, onze tent afgebroken en we vertrokken op weg naar Derby. Het was wel niet zeker of we Derby konden halen, maar er waren genoeg campings onderweg. We zijn nog gestopt aan een parkingplaats om te eten, daar hadden we een mooi overzicht over het hele landschap. Ik heb een sandwich met wortel en ananas gegeten, de rest vond dit een rare combinatie maar ik vond het lekker. Daarna zijn we verdergegaan tot Fitzroy Crossing waar we getankt hebben. Ik had afkoeling nodig en ik heb mij een cola en een magnum gekocht. De airco in de auto werkt niet en ook al staan de ruiten wagenwijd open, het is nog altijd snikkend heet in de auto. En spijtig genoeg hebben we geen koelkast of koelbox in de auto, dus al het water wordt warm. Het doet dus deugd om af en toe iets koud te drinken. Toen dit allemaal gedaan was, zijn we maar verder gegaan want we moesten nog een aantal kilometers rijden. onderweg zagen we een kleine tornado, het was een magnifiek zicht. Spijtig genoeg was het zo snel gedaan dat ik geen tijd had om een foto te nemen. De tornado had niet een witte kleur, maar een rode/roze kleur. Dit zal wel van het zand of het stof komen. En in de tornado cirkelden takken, stenen,… Plotseling hoorden we een raar geluid vanonder de auto. Toen we stopten merkten we op dat er rook uit de motorkap kwam, toen we de moterkap opendeden zagen we dat het van de motor kwam. We lieten de auto een beetje afkoelen en hoopten dat er niets ergs met de auto aan de hand was. Na 30 minuten controleerden we de olie- en waterpeil, we merkten dat het waterpeil erg laag was toen we het water bijvulden. Daarna probeerden we de auto te starten, dit is ons niet gelukt. Kira had al het vermoeden dat het hetzelfde probleem was als de vorige keer, toen moest ze de batterij en motor vervangen. Ze zag het niet meer zitten en legde zich in het midden van de weg wachtend totdat er een auto ging komen om haar te overrijden. Mike en ik probeerden haar te overhalen om van de weg te gaan maar dit lukte ons niet. Tenslotte hebben Mike en Eike haar gezelschap gehouden en hebben zich ook neergelegd. Eike wou tonen dat hij een sterke jongen is en hij begon te pompen. Daarna probeerden we om de auto nogmaals te starten, maar zonder geluk. We hebben dan besloten om een auto te doen stoppen en een lift te vragen naar Fitzroy Crossing. Daar hadden we bereik met de GSM en konden we een takelwagenbedrijf bellen. Gelukkig stopte er op dat moment een vrachtwagen om 2 personen mee te nemen, we hebben beslist om Mike en Kira te laten gaan. En dit om de volgende redenen: “het was Kira haar auto en Mike kan zich het beste in het Engels verwoorden”. Dit is misschien wel normaal omdat hij van Groot-Brittanië is, ook al heeft hij een Oxford-accent en dit is soms wel moeilijk om te verstaan. Toen ze ons (Eike en ik) verlieten was het bijna 5 uur en binnen 2 uren zou het donker worden. En dit is ook een reden waarom ik besloten had om achter te blijven want Kira zou niet tegen de stress kunnen en ze zou horendol worden. Eerst stonden we naast de auto, maar omdat het opeens begon te regenen zijn we maar vlug in de auto gekropen. Eerst hebben we wel een handdoek voor het raam geplaatst want we konden het raam niet meer sluiten door gewoon op de knop te duwen. Elektronica is dus niet voor alles goed. Daarna waren we getuige van de donder en bliksemflitsen, het was een kilometerslange lichtenspel van bliksemflitsen. Gelukkig zat Leen (mijn zus) er niet bij was want ze zou van schrik in haar broek plassen. Ik had geen schrik, ik wist dat we veilig in de auto waren. Ik probeerde om een gesprek aan te knopen met Eike, maar ik heb het na een tijdje opgegeven. Dit komt omdat zijn Engels gebrekkig is, ook al is hij meer dan 2 maanden in Australië. Dit komt ervan als je alleen maar met je taalgenoten optrekt. Na een tijd werd het donker, we hebben ons gevoed met m&m’s. We wilden het licht niet aandoen om naar deftig eten te zoeken in de auto. Dit komt omdat we geen aandacht wilden trekken van de andere autobestuurders. Elke keer dat we een auto zagen rijden hoopten we dat deze niet ging stoppen. Dit komt omdat we allerlei gruwelverhalen hoorden over de lifters- en Wolfscreek-moorden. Het verhaal ken ik niet in detail. Ik weet wel dat er een paar mensen autoproblemen hadden en ze staken hun duim op om een lift te krijgen. Een man pikte hen op en bracht hen naar Wolfscreek waar hij hen vermoorde. Het is een waargebeurd verhaal en het is gebeurt in Australië (ze hebben er zelfs een film over gemaakt). We hebben op de kaart gekeken waar Wolfscreek lag, het lag gelukkig meer dan 500 km verwijderd van Fitzroy Crossing. Eike is wel een speciale: hij zei elke keer dat hij bang was en dan begon hij een horrorverhaal te vertellen. We hoopten dat die van het takelwagenbedrijf voor onze auto zou stoppen en niet achter ons. Het is ondertussen donker geworden, we konden de bomen niets meer zien die slechts enkele meters voor ons waren. Er waren veel meer auto’s op de baan dan gisteren, toen was er geen kat te bespeuren. Op een gegeven moment begon ik mij toch eventjes angstig te voelen. Dit komt omdat er achter ons een auto reed en opeens waren zijn lichten uit. Ik dacht al dat hij gestopt was, uit zijn auto is gekropen en al stiekem naar onze auto kwam geslopen om ons te overvallen. En het was de moeite niet om onze deuren op slot te doen want het raam achter mij stond wagenwijd open. Dus als ze iemand wilden vermoorden, dan hebben ze mij als eerste vast. Toen er na een tijd niets gebeurde kwam ik tot de vaststelling dat die auto gewoon een weg is ingeslagen, hoe kon ik mij zo laten verblinden door angst! Het werd 8u en de takelwagen kwam opdagen zoals we voorspeld hadden. Hij liet ons weten dat onze vrienden in de Lodge voor ons geboekt hebben. We keken gefacineerd toe hoe hij de wagen op zijn vrachtwagen takelde. Toen dit gebeurd was zijn we vooraan in de vrachtwagen gaan zitten. Hij keek niet op zijn snelheid want zijn vrachtwagen zou geen schade oplopen als hij tegen een wallabie zou rijden. Een koe is een ander geval, maar gelukkig kwamen we er geen tegen. Hij vertelde ons dat we 100 km van Fitzroy Crossing verwijderd waren. In Fitzroy Crossing en omstreken leven er 7000 personen (1000 blanken en 6000 aboriginals). Toen we aan de Lodge kwamen merkten we op dat dit de plaats was waar we getankt hadden, het lot heeft ons naar daar teruggebracht. Toen Kira ons zag begon ze ons beiden te omarmen, ze had schrik gehad dat er iets met ons zou gebeuren. Misschien was het beter geweest dat we pas de volgende dag probeerden om een lift te krijgen, dat we ’s nachts bij elkaar bleven en dat we om beurten zouden slapen zodat iemand de wacht kon houden. Maar dit is dus niet gebeurd en nu heeft iedereen laters een mooi verhaal te vertellen. Ze hebben de auto naar de campingplaats gebracht en ze zeiden dat ze er overmorgen naar gingen kijken want ze werken niet op zondag. We hebben de tenten uit de auto genomen en ze opengesteld. Daarna hebben we ook iets gegeten want ik had verschrikkelijke honger. Ik heb ook naar Leen gebeld want zij had mij al een paar keren proberen te bellen. Ze was blijkbaar bij mama waar iedereen aan het schilderen was. Ik vertelde aan haar wat er vandaag gebeurd was en zij dacht al dat mama het eerstvolgende vliegtuig ging nemen om mij te komen halen. Als mama zou panikeren zou ze mij direct gebeld hebben om te zien hoe het met mij ging, dit heeft ze dus niet gedaan. We zijn allemaal vroeg gaan slapen omdat we op waren van de emoties.

Groeten,

Annelies

Vandaag zijn we om 6u opgestaan omdat het de bedoeling was dat we om 7u gingen vertrekken. Het werd dus 8u omdat de jongens niet op tijd opstonden. Ze moesten dan nog onbijten en Eike is nog naar de krokodil gaan zien die vastzat in de camping. We zijn ook nog gestopt aan Bradshaw Bridge waar er tientallen kwallen in het water waren. Het zijn kleine, doorschijnende kwallen en zijn ook héél giftig. Om 10u kwamen we toe aan het bord van Western Australia, we zijn de auto uitgestapt en we hebben er maar een foto van gemaakt. Aan de overkant van de straat stond het bord Northern Territory en daarop stond dat we ons horloge 90 minuten moesten terugdraaien (10u wordt dus 8u30). We mochten Western Australia niet zomaar binnenrijden, de grenspost moest eerst de auto inspecteren om te zien of we geen groenten, fruit,… meehadden. We hebben dan maar vlug onze appelen opgegeten en de aardappelen hebben we maar weggesmeten. Ze hebben ook gecontroleerd of er geen groene kikkers onderaan de auto waren (die kikkers zijn een ware pest). Ze hebben vergeten te controleren wat er allemaal op het dak lag en dit is niet echt slim want er konden allemaal verboden middelen inliggen. We zijn tot Kununurra gereden, deze stad werd aan het eind van de jaren 50 gesticht als toeleveringsstad van materialen voor de bouw van de 70 km verderop gelegen Old River Dam. Daarna zijn we naar Lily Creek Lagoon gegaan waar we genoten hebben van het uitzicht van vogels, bomen en misschien zelfs van krokodillen. We hebben dus maar niet in het water gezwommen, ook al zou het niet gevaarlijk zijn omdat het verswaterkrokodillen zijn. Kira had nood aan affectie want ze begon al een boom te omhelzen, ik heb het dan ook maar eens geprobeerd. Men zou 5 à 6 mensen nodig hebben om een cirkel te maken rond de boom. Dan zijn we naar Mirima National Park gegaan waar we een wandeling van 30 minuten gemaakt hebben. Het nationaal park bestaat uit zandstenen rotsen en worden mini-Bungle Bungle genoemd. Opeens begon Eike raar te doen, hij begon zich te gedragen als holbewoner. Daarna zijn we naar Coles gegaan om boodschappen te doen voor onze BBQ deze avond. Ik heb dan ook maar vlug mijn postkaarten gepost want ik was het vergeten te doen in Darwin. En toen gingen we op weg naar Purnulu National Park. In dit park liggen de Bungle Bungle Mountains met gestreepte rotsformaties. Onderweg heeft Mike aan Eike een Engels liedje proberen aan te leren, maar dit ging niet zo vlot. Het was wel grappig om aan te horen hoe Eike de Engelse woorden uitsprak. Toen we aan het benzinestation stopten, merkten we op dat er geen ongelode benzine was. We hebben dan onze plannen moeten opbergen om naar Bungle Bungle te gaan en we zijn dan doorgereden naar Hall’s Creek. Het landschap begon ook al iets meer te veranderen: meer bergen, meer rotsen en stenen. Langs de weg lagen er ook veel dode wallabies. Toen zagen we opeens een arend langs de weg die een dode wallabie aan het opeten was. Kira week een klein beetje uit omdat ze verwachtte dat de arend zou wegvliegen. Dit deed hij dus ook, maar recht tegen de zijkant van onze auto. Nog een geluk dat Eike nog op tijd zijn hoofd terug in de auto heeft gestoken want ik kan mij niet inbeelden wat er anders gebeurd zou zijn, misschien zou hij de kans gekregen hebben om veren te proeven. Er stonden ook aboriginals langs de weg die blijkbaar autoproblemen hadden. We zijn niet gestopt omdat we het risico niet wilden nemen dat ze onze auto en onze bezittingen zouden stelen. Het werd donker en daardoor werd het voor Kira moeilijker om te rijden want de koeien en de wallabies worden blijkbaar aangetrokken door de autolichten. Gelukkig hebben we verder geen enkel beest aangereden want één dood beest is genoeg op één dag. We hadden geprobeerd om voor het donker in Hall’s Creek aan te komen want Eike had gelezen dat er ’s avonds veel gevochten en geschoten worden door de aboriginals, maar dit is ons niet gelukt. Het was 19u toen we in de camping van Hall’s Creek aankwamen. Hall’s Creek was ooit het decor voor de eerste goudkoorts in Western Australia, nu drijft de economie op mineralen. We hebben onze tenten opgezet en deze keer ging het veel vlotter dan gisteren. En dan namen we al ons gerief voor de BBQ en we gingen op weg naar de BBQ aan het zwembad. Een idioot heeft het hek van het zwembad op slot gedaan, ook al wisten ze dat we een BBQ gingen houden. We zijn dan maar op zoek gegaan naar een keuken of een andere BBQ, maar omdat we niets vonden is Mike over het hek gekropen om onze saucissen te bakken. Als voorgerecht hadden we Doritos met pikante saus. En als hoofdmaal hadden we brood, pastasalade, worsten, ananas en tomaat. Na het eten zijn Mike en Eike op onderzoek gegaan waar de luide muziek vandaan kwam. Het bleek vanuit het hotel te komen dat rechttegenover de caming lag en er waren alleen maar aboriginals aan het dansen. Toen ze ons dit vertelden waren we toch een beetje verbaasd. Omdat we ons allemaal een beetje ziekjes voelden door het eten zijn we tegen 22u in ons tentje gekropen.

Groeten,

Annelies

Ik ben om 7u opgestaan zodat ik tegen 8u kon klaarstaan aan de jeugdherberg van Kira. Ik had haar gezegd dat ze mij niet moest oppikken omdat ze al mijn grote bagage al had en zo moest ze ook geen omtour doen. Daarna hebben we Eike (Duitse jongen) opgepikt aan zijn jeugdherberg, hij stond ons schoontjes buiten aan het opwachten. En daarna gingen we de 2 Engelsen (Mike en Angela) halen aan hun flat. We vonden de straat heel gemakkelijk, maar we vonden hun huisnummer niet. Van 64 ging het ineens naar 80 en zij woonden in nummer 66. We probeerden hun dan ook te bellen: één GSM bleef maar rinkelen (maar niemand nam op) en de andere GSM stond uit. We dachten al dat ze niet meer mee wilden komen, toen we Mike ineens op straat zagen lopen. Hij had een zware nacht gehad, hij had een afscheidsfeestje gehad met al zijn vrienden. Hij heeft dan vlug al zijn spullen ingepakt, maar ik heb het vermoeden dat hij een groot deel heeft achtergelaten. Haast en spoed is nergens goed. Angela kwam ons dan ook zeggen dat ze niet meekwam, ze heeft een jongen leren kennen en gaat met hem verderreizen. Voor ons was dit natuurlijk geen probleem want zo hadden wij (en onze bagage) veel meer plaats. En tegen 9u15 hebben we Darwin verlaten richting Katherine. Ik heb zeker 100 km gereden en ik moet zeggen dat dit wel vermoeiend was. De ruiten stonden wagenwijd open omdat de airco niet werkte. Daardoor vond ik het ook moeilijk om recht te rijden, maar ik ging niet van het ene rijvak naar het andere rijvak hoor. In Katherine hebben we eventjes aan het “winkelcentrum” gestopt. Het was de bedoeling om aan de Edith Falls te stoppen, maar die hebben we zonder te merken voorbijgereden. En tegen 15u zijn we vertrokken op zoek naar een kampplaats. We zouden een kampplaats nemen in het Gregory National Park, maar we hadden nog niet beslist welke. Als de eerste kampplaats ons niet aanstond dan zouden we naar de andere doorrijden. Onderweg zagen we rode grond, bomen en verdroogde grassen. Tegen 19u zijn we aangekomen in de kampplaats “Timber Creek”. Timber Creek bestaat uit niet veel meer dan een hotel, camping, supermarkt en een toeristenbureau. Daar heb ik eerst een douche genomen en dan heb ik reorganisatie gedaan van mijn bagage. Ik heb dus mijn laptop in mijn grote rugzak gezet, zo moet ik er niet elke keer mee sleuren. Daarna hebben we boterhammen gegeten en dan hebben we een partijtje pool gespeeld.

Groeten,

Annelies

27/10
Ze was telefonisch niet te bereiken, normaal bel ik zondag op de middag.
's Nachts heb ik SMS gekregen.
Ze vraagt informatie over België en omdat ze bijna niets ban België weet, gaat ze hier ook enkele maanden rondtrekken.

28/10 SM + telefoon
Ze is dus nu op route met Kira, Duits meisje, John - (Australiër) en Patrick - (Ier) in een camper van de australier, een oud wrak.
De jongens zijn wat "weet niet wat" en beslissen zelf over de reisweg. Annelies heeft er heel kalm een rem op gezet en gevraagd om ook wat rekening met hun wensen te houden, (Kira zou wat opvliegend zijn) en de jongens hebben daar geen bezwaar mee gehad. Ze blijven dan nu ook 2 dagen in Coral Bay (ik heb het niet verstaan) om te snorkelen ed. Gisteren zijn ze naar Vlaming Head Lighthouse gegaan en naar het scheepswrak SS Mildura.
In Cape Range National Park hebben ze 3 km gewandeld in de Mandu Mandu Gorge, zij en de Ier denk ik. Ze hebben hebben in het National Park overnacht. Volgens de routebeschrijving een tocht van 2 uur, zij hebben het op de helft gedaan.

Haar nederlands is precies aan het minderen, ze begon tegen mij in het engels te praten. Al wat ik niet verstaan heb was dus engels en de betonmuren van het muntgebouw

Ze hebben nog 10 dagen gepland om tot Perth te rijden. Vanaf nu zijn er minder bezienswaardigheden, zegt ze maar dat is voor later. Ze heeft geen tijd om alles te noteren, ook niet in haar kladschriftje!! Haar verslag zal dus volledig uit haar geheugen moeten komen.

Ze heeft nog geen datum gekregen om terug te keren, ik denk ook niet dat ze daar interesse voor heeft, alhoewel ze wel moet weten welke vakantie  Marjolijn bij haar mama is.
Ik moest aan iedereen een knuffel geven, wat hierbij gedaan is.

De auto is helemaal kapot, er zou een andere motor in moeten. Dat gaan ze niet doen. Ze gaan nu naar Broome.
De jongens zijn al liftend vertrokken, de meisjes wachten tot wanneer er een bus komt en proberen de auto te verkopen. Ze zullen nu al onderweg zijn. Paul volgt de weg via Google Earth. Annelies zei aan de telefoon dat de straten heel mooi en recht zijn. Op de foto's is dat dus ook zo. Vanuit Broome gaan ze verder zien. Broome is de grootste stad aan Highway 1. Ze zal vermoedelijk haar vliegtuig ticket laten opruilen voor half april. Dan kan ze nog een maand gaan werken voordat haar contract afloopt. Maar dat zien we later wel.

Ik ben tegen 8u30 opgestaan omdat Kira tegen 9u ging komen om mijn bagaga op te halen. Zo is dat uit mijn voeten en moet ik er morgen niet mee sleuren. Ik heb haar mijn tent, slaapzak, slaapmatras en zelfs mijn grote rugzak meegegeven. Ik vermoed wel dat ik haar kan vertouwen en dat ze niet wegrijd met al mijn spullen. Ik heb wel mijn grote rugzak in mijn fly-bag gedaan en deze heb ik ook op slot gedaan. Mijn belangrijke spullen (laptop en camera) heb ik nog wel bij mij gehouden. Daarna heb ik ontbeten en ik ben op weg gegaan naar de bibliotheek om een deel van mijn blog aan te vullen. Het werd al middag en ik kreeg honger. Omdat ik geen zin had om 20 minuten terug te wandelen naar de jeugdherberg heb ik maar een broodje gaan kopen. Daarna heb ik mijn souvenier van Darwin gaan kopen: een theelepeltje. En ik heb zelfs nog een souvenier voor iemand anders gekocht, ik denk wel dat ze het zal appreciëren. Daarna heb ik 5 postkaarten gekocht die ik vandaag nog zal versturen. Voor wie zouden die kaarten zijn? Ik heb de vorige keer 20 postkaarten verstuurd, aan de personen die af en toe iets op mijn blog zetten. Maar dit was een te grote deuk in mijn portemonee. En daarna ben ik teruggekeerd naar de bibliotheek om mijn blog verder aan te vullen. Ik heb ook mijn mails beantwoord, maar spijtig genoeg heb ik geen tijd over om een reactie te plaatsen op jullie berichten in mijn gastenboek. Ik heb ook een paar foto’s opgeladen in het album van september op facebook. Het is nu 17u45 en het is buiten aan het stormen. Spijtig genoeg sluit de bibliotheek in 15 minuten, ik zal mij dus buiten moeten begeven. Wat zijn mijn plannen voor deze avond? Boodschappen doen, eten, naar de cinema gaan, mijn foto’s op een DVD-rw plaatsen, reageren op jullie berichten (maar nog niet op mijn blog plaatsen),…

Groeten,

Annelies

PS. Morgenvroeg om 8u vertrekken we al kamperend richting Western Australia. Heel waarschijnlijk zal ik niet vaak internetverbinding hebben. Ik zal dus heel trouw mijn reisverslag in mijn schriftje zetten en daarna overtypen op mijn blog als er internet beschikbaar is. Ik zal wel sms’kes aan mijn mama sturen zodat ze die kan overtypen op mijn blog.

Zoals voorspeld werd ik wakker toen mijn nieuwe kamergenoot binnenkwam, ze is nochtans héél stil geweest. Soms zou ik eens willen dat ik alleen in een kamer lag en dat ik gans de nacht door zou kunnen slapen, maar dit zal geloof ik pas kunnen als ik terug in België ben.

Om 6u30 ben ik opgestaan om naar Litchfield National Park te gaan. Normaal gezien ging de bus om 7u komen, maar die was dus 20 minuten in vertraging. We zijn eerst terug naar het kantoor gegaan om onze inschrijvingsbewijs af te geven. Daarna hebben we nog mensen moeten ophalen die in de buitenwijk van Darwin verbleven. Daardoor kwamen we 10 minuten te laat op de ‘Spectacular Jumping Crocodile Cruise’, gelukkig bleef de boot op ons wachten. Na ze 3 keer gezien te hebben was het niet echt spectaculair meer. De krokodillen kwamen niet af om te springen, dit komt omdat het broeiseizoen is. Ze gebruiken niet hun poten om te springen, alleen maar hun staart. Daarna hebben we gestopt aan kathedraal- en magnetische termietenheuvels, sommige heuvels waren zelfs 5 meter hoog. Er waren ook termietenheuvels die tegen een boom lagen. Deze boom worden door de termieten hol gebeten en daarvan maken de aboriginals hun digiridoo’s. We zijn eerst naar de Florence Falls gegaan waar we een frisse duik in het water hebben genomen. En we kregen het gezelschap van vissen die in onze tenen aan het bijten waren. Daarna zijn we naar Buley Rock Hole gegaan waar we onze lunch hebben opgegeten. En als laatste zijn we naar Wangi Falls gegaan. Daar ben ik niet in het water gedoken omdat er een kans bestond dat er freshwatercrocodiles waren. Deze zouden wel geen mensen opeten, maar ik heb geen riscio genomen. En toen was het al tijd om terug te vertrekken naar Darwin. We hebben eerst nog een stop gemaakt om te tanken en om te genieten van de zonsondergang. Toen ik in de jeugdherberg aankwam kreeg ik de deur bijna niet open, ze zat vanboven vast. De frame (of hoe dat ook noemt) is een deel van de deur losgekomen. Ik ben dit dus gaan zeggen aan de receptie en ik heb dus ook direct een nacht (woensdag) bijgeboekt. Want Kira heeft mij laten weten dat ze pas donderdag wil vertrekken omdat de anderen hun jeugdherberg tot donderdag hadden geboekt. Dus op donderdag verlaat ik Darwin, joepie! Ik had geen goesting om te koken en ik ben nog eens naar Macdonald’s gegaan, het was al weer een tijdje geleden. Dan heb ik een douche genomen en ik heb nog in een boekske gelezen.

Groeten,

Annelies