Vandaag heb ik weeral naar Child Care Crew gebeld om te vragen of er werk was. Er waren een paar shiften maar ze wist niet of ze al aan iemand toegewezen waren. Ze ging mij terugbellen als ze iets meer wist. Ondertussen heb ik maar ontbeten. En nog geen 10 minuten later kreeg ik een telefoontje of ik naar Erskineville wou gaan, het is een shift van 9u45 tot 17u45. Ik heb direct maar toegezegd en ik heb opgezocht hoe ik daar moet geraken. Het is héél gemakkelijk: ik moet de trein nemen en dan moet ik gewoon de straat rechts volgen. Ik ben blij dat ik hier in het appartement draadloos internet heb, gelukkig is deze ook in de prijs inbegrepen. Omdat ik veel te vroeg klaar was ben ik nog eventjes in mijn bed gekropen. Dan ben ik vertrokken voor een lange werkdag, beter kan het niet. Veel te vroeg (beter dan te laat) kwam ik toe in Erskineville, ik heb dan nog maar een tijdje rondgelopen. En dan ben ik maar naar het kinderdagverblijf gegaan. Toen ik binnenkwam moest ik al direct zeggen waar ik in de middag wou staan: buiten met het klimrek, binnen in de explorerruimte of Ik heb maar gekozen voor buiten, want het weer was mooi. Omdat ik te vroeg was heb ik mij eventjes nog neergezet. Toen het tijd was om aan mijn shift te beginnen heb ik natuurlijk gevraagd waar ik moest staan, het was met de 3-5 jarigen. Al de kinderen waren nog buiten aan het spelen, ik heb dan maar toezicht gehouden aan het klimrek. Toen was het tijd om naar binnen te gaan. Al de bedden werden klaargezet, elk kind had een eigen plaats. Ik moest gewoon de bedjes aan de kinderen doorgeven en ze maakten zelf hun bed op. Als ze hulp nodig hadden, moesten ze het vragen en dan ging ik hun met plezier helpen. Toen dit gebeurt was werd er een verhaaltje voorgelezen. Daarna was het tijd voor hun middagmaal. Ik was verantwoordelijk over 7 kinderen, ik moest toezien dat ze al hun eten opaten. Maar ik moest de kinderen niet dwingen omdat het lekkere pizza was, ze hadden wel meer moeite om hun groeten op te eten. Omdat ik vond dat je de lekkere sla, tomaten en komkommers niet kunt weggooien, heb ik mij maar opgeofferd en ik heb ze opgegeten. De kinderen mochten daarna nog eventjes buiten spelen totdat alles was opgekuisd. Daarna was het tijd om een beetje te rusten. De kinderen worden hier niet gedwongen om te slapen, ze mogen er zelf over beslissen. Ze mogen een boekje lezen, maar dit moet in stilte gebeuren. Ik heb gewoon toezicht moeten houden dat ze niet van hun bedje kwamen en dat ze niet met elkaar praatten. Toen was het tijd voor mijn middagpauze, deze duurde 50 minuten. Intervolg zal ik maar een boek meenemen om mij zolang bezig te houden. Gelukkig was ik niet alleen en kon ik een beetje met de begeleidsters babbelen. Toen mijn pauze gedaan was ben ik maar terug naar de kinderen gegaan. En toen nam de begeleidster haar pauze en ik stond alleen met de kinderen. Normaal gezien is dit niet toegelaten want volgens Child Care Crew ben ik ongetrainde kinderbegeleidster. Gelukkig waren de kinderen niet te lastig. Ze speelden met plasticine, met blokken en met autos. Ik heb er wel voorgezorgd dat ze nadat ze klaar waren met iets te spelen, dat ze dit dan ook opruimden. Spijtig genoeg was er een meisje dat haar haarband verloren was, daardoor begon te huilen. Ik kon haar niet laten ophouden met huilen, zelfs niet nadat ik gezegd had dat ik haar zou helpen met zoeken. Ik heb haar dan eventjes alleen gelaten totdat ze gekalmeerd was. Gelukkig begon ze toen met de andere kinderen te spelen, want ik vond haar haarband niet. Ik was zelfs niet zeker of ze wel eentje had. Toen de begeleidster terugkwam ben ik met de kinderen naar buiten gegaan, zodat zij alles kon opruimen want tegen 15u30 vertrok ze naar huis. Ik stond dus bij het klimrek, waar ik de kinderen in het oog hield. Ik zorgde ervoor dat iedereen van de mat was zodat de kinderen niet op hun sprongen. Ik hield vooral één jongen in het oog. Hij pestte de kinderen door hun te knijpen, aan hun haar te trekken en te duwen. Maar veel kon ik er niet aan doen, zelfs de begeleidsters niet. Tegen 16u30 was het tijd om alles op te ruimen. Ik moest het klimtuig uit elkaar doen en in de garage zetten. Daarna heb ik meegeholpen om het speelgoed uit de zandbank te doen want de begeleidster moest nog pampers verversen. Daarna heb ik 2 kinderen getroost want ze wouden hun mama hebben. Ik heb geprobeerd om hun aandacht af te leiden door liedjes te zingen (zowel Engels als Nederlands). Toen moesten al de kinderen op de mat zitten om naar een verhaaltje te luisteren. Maar omdat het buiten te koud werd, zijn we naar binnen gegaan. Binnen aangekomen merkte een begleidster op dat een jongentje zijn schoenen niet aanhad. Ik moest hem helpen met zoeken, we hebben alles van kop tot teen doorzocht maar zijn schoenen waren niet te vinden. Tenslotte zijn we naar de andere ruimte gegaan waar zijn schoenen netjes voor de kast stonden. Daarna zijn we verder gaan luisteren naar het verhaaltje. Ik was de tijd uit het oog verloren want de begeleidster moest mij zeggen dat ik naar huis kon gaan. Het was spijtig te laat om mijn timesheet binnen te brengen, dit moet morgen voor 12u gebeuren. Thuis aangekomen heb ik mijn spek met appelen opgewarmd en dan heb ik mij voor de TV gezet. Ik kreeg ook een telefoontje van Child Care Crew of ik morgen naar Leichardt wou gaan, dit wou ik zeker. Ik heb ook mijn fotos op dvd-rw gezet. Zodat als er iets met mijn computer zou voorvallen ik toch nog een reserve zou hebben. Ik heb ook naar mama gebeld en ik moet zeggen dat het een serieus gat in mijn rekening was. Maar dat heb ik ervoor over, het doet deugd om haar stem te horen (en ook om Nederlands te horen). Mama had mij in de loop van de week een mail gestuurd dat ze mij gisteren niet kon bellen omdat ze naar de gordel ging. Maar ze is niet gaan gordelen omdat het slecht weer was. Ze heeft niet gebeld omdat ze dacht dat ik ging ongerust ging zijn omdat ze mij belt, dat ik zou denken dat er iets mis is. Maar dit zou ik niet gedacht hebben hoor, ik zou blij zijn geweest. En daarna heb ik terug naar afleveringen van Lost gekeken (nog altijd seizoen 2).
Vandaag is het dus vaderkesdag in Australië, een paar maanden later dan in België. Ik heb eens aan een kinderbegeleidster gevraagd wanneer het moederkesdag was en het is op hetzelfde moment als in België. Ik ben opgestaan, ontbeten en ik verder in mijn boek gelezen. Juist toen ik iets te eten wou nemen kwam Nadine binnen, ze vroeg of ik al iets gegeten had. Dit was niet het geval en ik zei het haar. Ze zei dat ze eten ging maken omdat ik al een paar keer voor haar eten gemaakt had. Voor mij geen probleem, hopelijk liet ze deze keer niets verbranden. Tegen 15u hebben we pas gegeten, ook al was ze om 12u30 begonnen. Je zou verwachten dat het niet zo lang zou duren om groenten en aardappelen te koken, maar dit was dus niet het geval. Ik heb dus wééral verse groenten gegeten. Maar ik zal intervolg een foto trekken als jullie mij niet geloven. Twee vrienden van Nadine (die ze leren kennen heeft toen ze Engelse les volgde) waren ook op bezoek, zij hebben ook lang mogen wachten op hun eten. Daarna heb ik de afwas gedaan, een goeie taakverdeling hé: zij maakt eten en ik doe de afwas. Maar ik denk wel dat ik intervolg terug eten zal maken. Ik ga het laters nog graag doen, maar vertel dit aan niemand verder hé. En daarna heb ik verder gelezen in mijn boek. Niet echt actief, maar ik voelde mij wééral niet goed. Ik heb wel terug appelen met spek gemaakt omdat ik nog appelen overhad. Maar deze keer is het niet zo goed gelukt. Ik heb het vuur te vroeg stilgelegd, de appelen waren nog geen moes geworden. Ik heb het wel opgegeten, ik kan toch niet zomaar eten weggooien. Ik was bezig om mijn blog verder aan te vullen toen er een nieuwe kamergenote toekwam. Haar naam is Minsong en ze komt van Korea. Ze is hier ook met een Working Holiday Visa, ze is hier al van mei. Veel tijd hadden we niet om kennis te maken want Nadine en ik gingen juist naar de cinema vertrekken. We hebben de film Make It Happen gezien, het is een dansfilm zoals Step-up. Elke keer nadat ik een dansfilm zie, wil ik ook zo kunnen dansen. Daarna zijn we terug naar het appartement gegaan waar ik direct in mijn bed heb gekropen. Ik was nog van plan om mama te bellen, maar ik wou haar niet storen terwijl ze aan het gordelen was.
Vandaag heb ik besloten om nog iets te gaan bezoeken, omdat er niet veel meer te bezoeken was heb ik maar besloten om naar de Art Gallery of New South Wales te gaan. In de voormiddag heb ik nog in mijn boek verdergelezen en na mijn middagmaal (geroosterde boterhammen met choco) ben ik vertrokken naar het museum. Ik had het beter niet gedaan, onderweg naar daar begon het keihard te regenen. Dus zoals jullie wel zien: het regent niet alleen in België. Ik werd dus kletsnat, maar onderweg had ik een leuk zicht. Overal waren paraplus verspreid (in de vuilnisbakken en gewoon op straat). Ik vermoed dat ik in totaal meer dan 30 kapotte paraplus gezien heb. Ze gingen allemaal stuk omdat de wind héél hard waaide. Had ik geweten dat het zo ging regenen dan had ik niet naar buiten gegaan want ik voelde aan mijn neus dat ik terug ziek ging worden. Dat moet je kunnen hé, ik heb spijtig genoeg een gevoelige neus. Maar het was te laat om terug te gaan, ik ben dan met haast en spoed doorgegaan naar het museum. Het museum herbergt enkele van de mooiste kunstwerken van Australië. Je vindt er afdelingen gewijd aan Australische, Aziatische en Europese kunst. Ik was op zoek naar schilderijen die ik tijdens mijn opleiding fotografie heb leren kennen, maar spijtig genoeg heb ik er geen eentje gezien. De schilderijen waren wel mooi, maar niet echt speciaal. Ik heb gewacht totdat ik droog was en dan ben ik terug naar het appartement gegaan. Daar was Abdul (van Egypte) juist eten aan het maken, hij heeft mij uitgenodigd om mee te eten. Ik moest wel wachten tot 17u45, want dan mocht hij terug beginnen eten (het is dus vasten). Een goede moslim doet aan vasten (zoals hij), maar mag een goede moslim drinken? Want het enige dat hij doet is: Party, drinken, roken en soms eens werken. Ieder zijn eigen cultuur zekerst. Ik heb ondertussen mijn mails beantwoord en daarna heb ik verder naar LOST gekeken.
Vandaag had ik een shift in Royal Nort Shore Hospital Childrens Centre, gelegen in St. Leonards. Ik nam de trein naar daar en dan moest ik nog enkele minuten wandelen tot het kinderdagverblijf. Het ziekenhuis was héél gemakkelijk te vinden, maar het kinderdagverblijf dus niet. Ik belde tenslotte naar Child Care Crew om te vragen waar het gelegen was, ze konden mij niet verder helpen. Ik ging naar het ziekenhuis toen ik een plan van de omgeving tegenkwam. Daar stond het kinderdagverblijf dus op, maar ik kon mij niet oriënteren. Tenslotte deed ik maar een poging, maar het was een doodlopende weg. Gelukkig kwam ik juist iemand tegen en die heeft mij de juiste weg gewezen. Hij heeft mij de weg eigenlijk niet gewezen, hij heeft mij naar het kinderdagverblijf gebracht. En ik ben hem daar héél dankbaar voor, want het was een echte doolhof. Ik kwam 10 minuten te laat in het kinderdagverblijf, maar dat was het ergste nog niet. Toen ik daar aankwam zei de verantwoordelijke dat ze die shift gisteren om 17u had geanuleerd omdat Child Care Crew niet kon zeggen wie er naar daar zou gaan. En Child Care Crew had mij om 19u gebeld. Ik ben dus voor niets naar daar gegaan, ik ben zoveel uren verloren omdat iemand zijn werk niet goed kon doen. Het moet aan mij maar weer eens overkomen, ik kon toen wel in tranen uitbarsten. Child Care Crew belde mij dan op om zich te verontschuldigen voor de missing, maar daar ben ik vet mee. Ze hebben mij dan ook andere shiften aangeboden. De meeste waren te ver weg gelegen, ik heb dan maar gekozen voor een shift in Woolloomooloo. Deze was van 14u tot 18u, 4 ½ uren minder dan de shift in St. Leonards. Ik ben dus maar terug naar het appartement gegaan. Daar heb ik eerst ontbeten want ik had deze morgen geen tijd. Om mij bezig te houden heb ik een beetje gelezen en ik ben ook op het internet gegaan. Toen ik iets te drinken wou nemen in de koelkast, merkte ik op dat op de taakverdeling WELL DONE bij mijn naam geschreven stond. Nadine heeft dit gedaan, ik vind het wel raar want ze had nog eens niet opgemerkt dat het gekuisd was. Ik had niet zon goeie bui en ik heb mijn balpen genomen en het doorgekrabt. Wie denkt ze wel dat ze is? Mijn moeder of mijn leerkracht! Hoe meer ik tijd bij haar doorbreng, hoe meer ze op mijn zenuwen werkt. Dus zoveel ben ik nog niet veranderd, de mensen enerveren mij nog. Hoe ga ik laters met iemand kunnen samenwonen? Ik had niet veel goesting meer om te gaan werken, maar ik had niet veel keuze. Als ik deze shift niet zou doen, dan had ik maar 19 uren op een week gewerkt (niet genoeg om geld te sparen).
Ik nam de trein naar Kings Cross en dan moest ik wandelen tot Woolloomooloo. Onderweg vroeg iemand mij waar het station was, omdat ik er juist vandaan kwam kon ik haar de weg wijzen. En dan vroeg ze ineens of ik Nederlands sprak, blijkbaar heb ik toch geen Frans accent. J Haar man komt van Nederland, daarom dat ze mijn accent herkende. We hebben een beetje met elkaar gebabbeld. Ze vroeg mij hoelang ik al in Australië was, ik zei: 3 maanden. En dan zei ze dat haar man al 3 maanden in Nederland was om zijn kleinkinderen te bezoeken. Toen hebben we afscheid van elkaar genomen omdat het tijd was om beginnen met werken. In het kinderdagverblijf zeiden ze mij dat ik tot 16u45 beneden moest staan met de babys en daarna moest ik boven gaan met de andere babys, ze laten mij dus van de ene plaats naar de andere plaats rennen. Toen ik beneden was, kwamen ze mij halen om nog naar een andere plaats te gaan. Ik moest toezicht houden bij de 3-5 jarigen zodat een begeleidster haar pauze kon nemen. Ik vermoed dat ze daar niet echt goed georganiseerd zijn. Ik heb meegeholpen om de kinderen hun schoenen aan te doen en hun bedjes weg te zetten. Daarna heb ik een beetje met hun met de blokken gespeeld. Nadien moest ik terug naar de babys gaan, ze hadden juist hun afternoon tea. Ik heb hun dan maar geholpen en dan heb ik een beetje met hun gekleurd. De kinderen worden babys genoemd maar ze zijn tussen 3 maand en 2 jaar. Daarna was het tijd om naar boven te gaan, er waren niet veel kinderen. Ik heb dan maar mee in hun keukentje gespeeld. Toen was het tijd om op te ruimen en de kinderen gingen naar een andere ruimte. Ik ben dus in totaal naar 4 verschillende ruimtes gegaan. Daar heb ik mij ook beziggehouden met de kinderen. Maar ik moet zeggen dat die 4 uren de langste uren van mijn leven waren, ze gingen niet vooruit. Gelukkig werd het tenslotte 18u en ik kon naar huis gaan. Spijtig genoeg was het te laat om mijn timesheet naar Child Care Crew te brengen, dit moet ik maandag niet vergeten want anders word ik niet betaald. Thuisgekomen heb ik mijn rijst van gisteren opgegeten en ik heb naar Neighbours, Home and Away en Americas Next Top Model gekeken. Omdat er daarna niets op tv was heb ik maar terug naar afleveringen van Lost gekeken.
Vandaag ben ik terug om 7u opgestaan zodat ik om 7u15 naar Child Care Crew kon bellen. Spijtig genoeg hadden ze dat moment niets, maar ze gingen mij contacteren als er iets beschikbaar kwam. Ik had geen zin om terug in mijn bed te kruipen, ik heb mijn laptop maar genomen om een beetje opzoekingswerk te doen. Ik heb mijn MSN geopend om te zien of er nog iemand op was en dit was het geval: Joris was nog online. Het was een beetje vreemd: hier was het al donderdag en daar was het nog maar woensdag. Spijtig genoeg kon ik de lottocijfers niet doorgeven, ik kan niet in de toekomst kijken. Het was een beetje minder vreemd toen het op de twee plaatsen donderdag was. Tegen 8u20 kreeg ik eindelijk een telefoontje, ze hadden een shift voor mij in Leichardt. Het was van 9u30 tot 14u (het was maar 4 ½ uur werken, maar het was toch werk). Misschien ging ik op het einde van de week aan 25 uur geraken. Het duurde zeker 10 minuten voordat ze mij al de gegevens doorstuurden, maar ondertussen zocht ik op welke bus ik moest nemen. Daarna ging ik op weg naar het busstation. Ik heb zeker 15 minuten totdat mijn bus kwam opdagen, het zou nipt worden om op tijd op het werk te geraken. Ik heb niet aan de chauffeur moeten vragen of hij mij kon zeggen waar ik moest afstappen. Ik wist het zelf: nadat de bus twee bochten heeft gemaakt moet ik op de bel drukken en afstappen. Ik had nog 10 minuten om in het kinderdagverblijf te geraken. Het was niet genoeg, dus ben ik maar beginnen met lopen (we doen nog aan ochtendgymnastiek). Twee minuten op voorhand kwam ik toe, ik heb vlug mijn spullen weggezet en ik maar gevraagd bij welke groep ik moest staan. Deze keer stond ik niet bij de babys, ik stond bij de kinderen van 1-3 jaar (ik weet het niet precies meer, maar ze waren toch rond die leeftijd). Ze gingen juist naar buiten gaan, ik heb ze dan maar gevolgd. Toen we nog geen 5 minuten buiten waren kwam een begeleider zeggen dat het te koud was en dat we terug naar binnen moesten gaan. Wij (de andere begeleidster en ik) vonden het niet koud, wij wilden nog buiten blijven. Zo hadden de kinderen ook meer ruimte om te kunnen spelen. Maar al de kinderen werden binnengeroepen. Toen ik binnen kwam zei de begeleidster (die de kinderen naar binnen riep) dat zij de teamleider was en dat iedereen naar haar moest luisteren. De kinderen moesten dus in een kleine ruimte spelen, de kleinste ruimte van allemaal. Om ze bezig te houden las ze een paar verhaaltjes voor en liet ze de kinderen ook kleuren met stiften. Daarna was het tijd om de bedjes klaar te zetten. De begeleidster vroeg aan mij of ik de bedjes kon halen en in de zaal zetten. Geen probleem voor mij, ik doe wat mij gevraagd wordt. Toen ik de deur wou opendoen (het is geen schuifdeur, maar een plooideur zoals een accordeon) ben ik met mijn hand tussen de deur blijven steken. Gelukkig was ik niet aan het bloeden, maar ik kreeg wel een serieuze blauwe plek. Ik vermoed dat het een inwendige bloeding was. Daarna heb ik de bedden gezet, maar ik wist niet dat de kinderen een vaste plaats hadden. Dus doen de andere begleidster kwam heeft ze alles op hun plaats gezet, er is twee keer werk voor niet gedaan. Maar ik liet het niet aan mijn hart komen, ik heb gewoon gedaan wat ze mij vroeg. Het was wel een beetje vervelend dat die kinderen daar nog waren, ze liepen een beetje in de weg. Daarna was het tijd om hun lunch op te eten. Deze keer was het geen warm eten, maar gewoon boterhammen. Dit vond ik wel een beetje raar, maar daardoor had ik ook minder om op te kuisen. Toen ik alles opruimde, werden de kinderen in hun bed gelegd. Ik heb mij daarna ook bij de begeleiders gevoegd en ik heb een paar kinderen in slaap gesust. Daarna was het tijd voor mijn middagpauze, die duurde 20 minuten omdat ik maar tot 14u werkte. Toen ik terugkwam waren de kinderen nog aan het slapen, dit heeft zeker tot 13u30 geduurd. Om mij bezig te houden heb ik naar de tekeningen en teksten gekeken die op de muren hingen, ik heb mij ook eventjes neergezet en ik heb rondgelopen om te zien of er al kinderen wakker werden. Tegen 13u30 werden dus de eerste kinderen wakker. Hun schoenen werden aangedaan en ze mochten naar voren komen om een boekje te lezen. Natuurlijk kon dit niet in stilte gebeuren en de andere kinderen werden ook wakker. Toen de begeleiders de kinderen klaarmaakten om naar buiten te gaan, heb ik een paar kinderen verluierd. Ik kon ze niet allemaal doen omdat mijn shift afgelopen was en het tijd was om naar huis te gaan. Thuis aangekomen heb ik het appartement gekuisd. Het was mijn beurt om de keuken, woonkamer, badkamer meisjes en slaapkamer meisjes te kuisen. Jorge (van Colombia) moest de badkamer en de slaapkamer van de jongens kuisen. Om de lavabo, douche, te kuisen gebruikt hij krantenpapier (ook een manier) en voor de grond goot hij water op de vloer zodat de vloer bedekt was met water (niet echt ideaal voor het tapijt naast de badkamer). Maar gekuisd is gekuisd hé. Toen Nadine thuiskwam vroeg ze wat ik in de namiddag gedaan heb. Eigenlijk vroeg ze of ik geslapen heb (het is precies dat ik niet anders doe dan slapen). Ik heb haar dan maar gezegd dat ik gekuisd heb en ze zei:het is donderdag. Op het rooster staat dat er op vrijdag gekuisd wordt, dus moet dat ook gebeuren volgens haar. Maar ik had een halve dag vrij en ik heb er gebruik van gemaakt. Want het was goed mogelijk dat ik morgen een ganse dag moest werken. Daarna heb ik rijs met zoetzure saus gemaakt (ik heb ook verse wortelen gemaakt). Om 19u kreeg ik een telefoontje van Child Care Crew (heel vreemd want die sluiten normaal gezien om 18u). Ze vroegen of ik morgen beschikbaar was om een shift te doen in St. Leonards van 8u30 tot 16u30, ik heb natuurlijk toegezegd. Daarna heb ik maar gereageerd op mijn berichten in mijn gastenboek. Sommige mensen hebben mij gevraagd hoe ze op mijn gastenboek geraken. Het is héél simpel. Helemaal rechts van de pagina heb je eerst archief per week en daaronder heb je gastenboek. Je moet op de knop voeg toe drukken om een bericht achter te laten in mijn gastenboek. Ik kreeg ook een telefoontje van tante Cinthe, deze keer heeft ze mij niet moeten bellen om mij op te beuren. Ze hoorde zelf aan mijn stem dat alles goed met mij was. Daarna heb ik nog een paar fotos opgeladen op facebook. En dan ben ik in mijn bed gekropen.
