Vandaag is de dag dat ik naar mijn nieuwe woonplaats verhuis waar ik zekerst 2 maanden ga blijven. Ik ben opgestaan om 9u om op mijn gemak te kunnen ontbijten, mij gereed te maken en mijn valies te pakken. Deze keer heb ik niet alles in mijn rugzak gestopt, ik heb ook een groot deel in mijn flybag gedaan. Ik heb mijn grote rugzak in een kast gestoken en ik ben met mijn kleine rugzak en flybag vertrokken naar mijn bestemming. Gelukkig was het maar 5 minuten lopen. Aan het appartementsblok aangekomen heb ik de eigenaar gebeld. Die kwam de sleutel brengen en ook een machientje om te voorste schuifdeuren te openen. Het is precies zoals met een kaart om een deur te openen. Zonder dat machientje kan ik niet naar mijn level gaan. Ik woon op level 11, kamer 198. Ik moest 750 dollar betalen (3 weken borg en 2 weken huur), valt eigenlijk nog wel mee. Ik heb direct een bed gekozen (van het stapelbed heb ik het onderste bed gekozen). Er zijn dus 2 stapelbedden in één kamer. We kunnen ook al onze kleding in een kast doen (is wat anders dan die rugzak) en de meisjes hebben ook een eigen badkamer. Ik deel de kamer met Michelle, ze is van Londen. Daarna ben ik mijn grote rugzak gaan halen in de jeugdherberg. Na alles op mijn bed gesmeten te hebben ben ik op zoek gegaan naar een kussen en lakens. Want spijtig genoeg was dit niet voorhanden. Gelukkig was er wel een deken, want anders had ik dat ook mogen kopen. Ik heb eerst gaan kijken naar Paddy’s Market, maar de markt was meer voor souveniers en kledij. Ik ben dan maar op straat rondgekeken. Ik heb een set gevonden (laken, kussenhoes, matrashoes) voor maar 25 dollar. Ik heb ook een kleine kussen met de vlag van Australië gekocht. Ik heb dat allemaal naar mijn appartement gebracht en dan ben ik achter boodschappen gegaan. De winkel COLES is nog geen 5 minuten van het appartement verwijderd, dit is ook hetzelfde met het treinstation. Daarna heb ik mij geïnstalleerd in de kamer. Ik heb mijn kleren in de kast gelegd en mijn bed gemaakt. Dorian en Ben waren blij dat ze uit de donkere rugzak konden. Ik was ook aan het proberen om op internet te kunnen, maar dit lukte niet. Toen een appartementsgenoot toekwam heb ik hem het paswoord gevraagd. De eigenaar had mij dus het foute paswoord gegeven. Maar gelukkig is alles in orde gekomen. Nadat dit allemaal gedaan was, kwam er iemand nieuw in het appartement. Een Duitse (weeral) Nadine. Ze is ongeveer rond dezelfde tijd als mij toegekomen in Australië. Ze heeft ook een maand Engelse les gevolgd en heeft daarna gewerkt als au-pair. Dit heeft ze stopgezet omdat het moeilijk te combineren was met haar werk als ober in Sydney Opera. We hebben het appartement eens grondig bekeken en kwamen tot het besluit dat het appartement een grondige kuisbeurt nodig heeft. Het water loopt uit de kraan van het bad, niemand doet er iets aan. De keuken en de badkamer zijn degoutant vuil, hoe mensen zo kunnen leven. In andere appartementen wordt een rooster gemaakt. Bijvoorbeeld: Ik moet dinsdag de badkamer kuisen. Hier wordt dat niet gedaan, het kan blijkbaar niemand schelen. Maar dat zijn zorgen voor laters. Eerst was het tijd om eten te maken. Ik heb voor mij en Nadine rijst met zoetzure saus gemaakt. We hebben besloten om samen eten te maken, want het is nogal saai om voor één persoon eten te maken. Daarna zijn we gaan zwemmen in het zwembad en we hebben ons ook ontspannen in het bubbelbad. Daarna heb ik ook met mama gebeld. En toen was het tijd om in dromenland te gaan.

Groeten,

Annelies