Deze nacht heb ik beter geslapen, ik werd wel nog een paar keer wakker door het hoesten maar het was veel minder dan de vorige nachten. Ik had gisteren al besloten dat ik vandaag niet ging werken. Ik wou vandaag uitrusten zodat ik woensdag aan mijn vroege shift kon beginnen (van 8u tot 17u). Ik had gisteren nochtans een e-mail gestuurd naar Child Care Crew om ze te laten weten dat ik maandag vroeger naar huis ben gegaan en ik heb hen dan ook gezegd dat ik vandaag niet kon werken wegens ziekte. Blijkbaar hebben ze die mail niet gelezen want ze belden mij op. Maar ik had het niet gehoord omdat mijn GSM nog op stil stond. Ik heb vandaag dus uitgeslapen. Tegen 8u was ik wakker maar ik ben in mijn bed blijven liggen en ik heb de GLAMOUR verder gelezen. Tegen 9u30 ben ik maar opgestaan. Ik heb een beetje cornflakes gegeten (mijn maag blijkt terug in orde te zijn) en daarna heb ik een douche genomen. Ik heb mijn laptop dan genomen om te zien om welk uur ze de film TAKEN speelden. Ik wou dan ook naar mijn blog gaan om te kijken of iemand een bericht heeft achtergelaten in mijn gastenboek. Maar ik geraakte niet meer op mijn blog. Eerst dacht ik dat ik mijn paswoord fout had ingetypt, maar dit vond ik wel vreemd. Ik vroeg mijn paswoord dan op via mijn e-mailadres en het bleek dat ik niet ingeschreven was op mijn blog via telenet. Mijn blog bestond precies niet meer, ik dacht al dat ik een nieuwe moest maken. Maar ik heb het een tijdje met rust gelaten, misschien was er een technische storing. Ik ben naar AIFS gegaan om mijn timesheet door te laten faxen naar Child Care Crew en ik heb ook gevraagd of er brieven voor mij waren. Dit was niet het geval: Leen, wanneer heb jij die postkaart verstuurd? Ik zal volgende week nog eens gaan kijken. Daarna ben ik terug naar huis gegaan waar ik pannekoeken heb gemaakt voor Nadine en ik. Ik moet toegeven dat ze nog goed gelukt zijn, ik heb wel geen vanillesuiker gebruikt omdat ik het niet vond. Daarna heb ik fotos van het appartement getrokken zodat jullie kunnen zien waar ik bijna een maand lang leefde. Daarna was het tijd om naar de cinema te vertrekken, op 5 minuten wandelafstand. Het was ook goedkoper, ik heb maar 9 dollar moeten betalen. Daarna ben ik terug naar huis gegaan om mijn financieën na te kijken en het ziet er nog goed uit. Het wil dus niet zeggen dat ik naar huis kom omdat mijn geld op is. Dan heb ik gekeken of mijn blog terug werktte en dit was gelukkig het geval. Mama, kan je voor de zekerheid alles van mijn blog kopiëren op mijn externe harde schijf? Want ik zou laters nog willen lezen wat iedereen heeft achtergelaten op mijn blog. Ik heb ook nog een aantal fotos opgeladen op facebook en natuurlijk heb ik een link achtergelaten op mijn blog zodat jullie ze kunnen bekijken.
Deze nacht heb ik weeral niet kunnen slapen door het vele hoesten, het vervelende is dat ik alleen maar s nachts moet hoesten. Het kan zijn dat ik last van mijn astma heb, maar mijn puffer helpt ook niet. Ik ben om 7u15 opgestaan omdat ik om 8u30 moet beginnen werken. Ik voelde mij precies een beetje beter, ook al heb ik een slapeloze nacht gehad. Voor de zekerheid heb ik maar al mijn medicamenten ingenomen (inclusief een zakje dat je aanlengen met warm water, dat moet je dan opdrinken en dit zou de hoest verlichten). Vol goede moed vertrok ik dan naar het kinderdagverblijf. Maar na het eten van een stuk toast voelde ik mij barslecht. Ik had het gevoel dat ik moest overgeven en ik voelde mij ook duizelig. Ik heb nog geprobeerd om te blijven werken, maar tegen 15u kon ik het niet meer aan. Ik had al twee keer overgegeven, ik kon zo in slaap vallen en ik was duizelig (ook al zat ik neer op een stoel). Ik heb dan maar aan de verantwoordelijke gevraagd of ik door mocht gaan. Maar eerst had ik het wel aan de begeleidster gevraagd, want ik wou niemand last bezorgen. Gelukkig mocht ik doorgaan, de verantwoordelijke had wel gezegd dat ze niet veel keus had. Maar dit is wel een teken dat het niet met mij ging, want het is niet de eerste keer dat ik ziek ging werken. Met haast en spoed ging ik naar huis, naar mijn eigen bed. Thuisgekomen moest ik nog eens overgeven. Het was deze keer een geelkleurig slijm, dezelfde kleur als de soort thee die ik deze morgen heb ingenomen. Ik vermoed dat mijn maag niet tegen de Australische medicamenten kon. Ik heb al mijn spullen op grond gesmeten en ik ben in mijn bed gekropen. Ik heb tot 18u geslapen. Ik kon nog veel langer slapen maar dan zou ik deze nacht misschien problemen krijgen om in slaap te raken. Ik heb een een geroosterde boterham gegeten met een beetje suiker, gelukkig bleef alles binnen. Daarna ben ik terug op mijn bed gaan liggen en ik heb naar LOST gekeken. Tegen 22u ben ik gaan slapen.
Vandaag ben ik opgestaan om 6u45 omdat ik om 8u moest beginnen met werken. Ik was nog moe, maar ik voelde mij veel beter dan eergisteren. Ik ben ook minder wakker geworden door mijn gehoest, misschien maar 2 keer in de nacht. Het is precies dat ik een kindje heb, daarvan wordt ge ook midden in de nacht wakker. J Maar gelukkig heb ik daar nog geen last van. Ik kwam iets voor 8u toe (weeral op tijd). Er waren nog niet veel kinderen, die stromen pas toe tegen 8u30 toe. Eerst moest ik bij de oudere kinderen staan, tenslotte hebben ze mij bij de babys gezet omdat ik ze al ken en de manier van werken weet. Voor mij geen problemen, werk is werk. Ik heb de tafels en de stoelen klaargezet voor de morning tea, ze hebben het mij zelf niet moeten vragen. Ik heb ook de kleintjes geholpen met eten te geven. Daarna heb ik al de kinderen een propere luier gegeven. Dan ben ik met de kindjes die al kunnen stappen naar buiten gegaan: ze speelden in de zandbak, gleden van de schuifaf, Ik moest fotos van hun trekken zodat ze aan de ouders kunnen tonen met wat de kinderen allemaal spelen. Maar dit wou niet echt lukken, ze keken allemaal een andere kant uit toen ik hun naam riep. En de batterij was ook plat. Daarna was het tijd voor mijn kwartier pauze. Ik heb ook het fototoestel naar de verantwoordelijke gebracht, ze vroeg hoe het mij was. Ik antwoordde: VEEL BETER (maar dat kon je wel aan mijn gezicht zien, ik kon terug lachen). Toen ik terug in de zaal was ben ik direct terug weggegaan om de kar met eten te gaan halen. Ze was nog niet klaar, ik heb nog 5 minuten moeten wachten. En met een volgeladen kar ging ik naar de kinderen. Ze kregen als middageten PIZZA (zelfgemaakt door de kokkin) en als groenten kregen ze wortelpuree. De pizza was héél lekker, ze hadden véél te véél gemaakt. Ik heb mij dan maar opgeofferd om een paar stukken te eten, anders zouden ze die moeten wegsmijten. Nadat ze hun puree (en ook hun pudding) hadden opgegeten, was het precies dat er een voedselgevecht was. Hun handen, gezicht en zelfs hun haar was helemaal vol met pudding en puree. En zelfs de grond was bezaaid met voedsel. Ik heb de tafels, stoelen ontsmet en ik heb alles opgeborsteld. Daarna heb ik een natte doek genomen en ik heb de grond gekuisd. De kinderen kon ik niet verluieren want de meesten moesten gewassen worden. Zo vuil waren ze. J Daarna was het tijd voor mijn middagpauze, ik heb gewoon mijn appel opgegeten (mijn mandarijn had ik daarvoor al opgegeten). Ik heb ondertussen in een tijdschrift gelezen, vol met roddels. Ik heb mij daarna terug beziggehouden met de kinderen en dan was het al tijd voor hun afternoon tea. Gelukkig hielden ze het deze keer een beetje fatsoenlijk. Ik heb terug alles opgekuisd. Ik wou daarna ook de kinderen verluieren, maar ik mocht niet van de begeleidster. Ze vond dat ik genoeg gedaan had, ik moest mij met de kinderen bezighouden. Toen ik naar de wc ging heb ik ook gekeken in welke richting de wc doorspoelde. De wc spoelt door met de wijzers mee (dus zoals in België). In het appartement kon ik het niet goed zien omdat het het water daar langs 3 kanten stroomt (links, rechts en rechtdoor). Het was 17u en tijd om naar huis te gaan. Ik heb dan naar Child Care Crew gebeld om te zeggen dat ik morgen beschikbaar ben om te werken. Ze hadden niets voor mij, maar ze gaan mij contacteren als er iets vrij komt. Maar nu vraag ik mij af: Waarom hebben ze mij niet gebeld toen de verantwoordelijke van het kinderdagverblijf aan hun belde om iemand voor de ganse week te vervangen? Waarom heeft die verantwoordelijke niet aan mij gevraagd? Want het is gemakkelijker voor de begeleiders als iemand de routine al kent, zo moeten ze niet alles uitleggen. Maar ja, daar moest ze maar zelf aan denken. Ik heb mijn pannekoeken maar verder opgegeten, ze waren nog altijd lekker. Ik heb ook gekeken of ze mijn loon hadden gestort. Dit was het geval, maar ze zijn vergeten om mijn taxi-rit terug te betalen. Ik zal maar weer eens reclameren, ik heb nog altijd geen loonfiche gekregen. Hoe moet ik hen eigenlijk zeggen dat ik volgende week vrijdag stop met werken? Met een brief, met een e-mail of persoonlijk daar naartoe gaan. Daarna heb ik mijn blog verder aangevuld, jullie zullen wel merken dat hij volledig is aangevuld. Ik heb ook aan Arianna gebeld want ik had een aantal vragen. Waarschijnlijk reizen we van Queensland naar Norhern Territory en dan naar Adelaide en Melbourne (dus niet naar Western Australia). Op aanraden van Nicky ben ik van plan om een auto of een campervan te huren. Want als je een auto koopt zijn er nog een heleboel bijkomende kosten zoals: stamp duty, 3rd party property insurance, road assistance, pink slip, enz... Verder bestaat er natuurlijk altijd de kans dat er iets kapot gaat onderweg en dat kan in het slechtste geval veel geld kosten. En je moet die auto ook nog op tijd zien kwijt te geraken als we terug naar huis gaan. Ik ga eerst naar Blue Mountains of Canberra gaan. Dan een weekje naar Brisbane en dan begin oktober terug naar Surfers Paradise. We hebben dan een paar dagen de tijd om te beslissen wat we gaan doen, ondertussen zal ik wel opzoekingswerk doen. Ondertussen zij en haar vriend naar Melbourne gaan voor één of ander event blijf ik in Surfers Paradise. Ik ben van plan om een tour te doen naar Australia Zoo (Steve Erwin was de oprichter) en ik ga ook naar Dreamworld gaan. Ik zal mij wel kunnen bezighouden, geen nood. Ik was van plan om een boek te lezen, maar Nadine kwam juist de kamer binnen. We hebben nog even gebabbeld of beter gezegd een discussie gehouden. Zij vind dat Sydney niet groot is en ik denk van wel. Maar als ze al denkt dat Byron Bay te bezoeken is op één dag, dan kan ze toch geen afstanden inschatten. Byron Bay ligt dicht tegen Brisbane, onder Surfers Paradise. Ik vermoed dat het bijna 24u rijden is met de bus van Sydney. En ze vindt het leven ook duur in Australië, duurder dan in Duitsland. Maar ik heb al met een paar Australiërs gesproken en die vinden het duur als zij op vakantie gaan in Europa, als zij een goedkope reis willen maken dan moeten ze naar Thailand (of een ander Aziatisch land gaan). Ik had geen zin om daarover verder te blijven discussiëren en ik ben in mijn bed gekropen. Morgen zal ik mijn mails en mijn berichten in mijn gastenboek beantwoorden.
Ik heb vannacht bijna niet geslapen, dit komt omdat ik constant aan het hoesten was. Dit is héél vervelend. En niets hielp om het hoesten te verminderen: water drinken, al bijna zittend slapen. Ik werd daarenboven ook héél vroeg wakker (tegen 7u30) en het hoesten begon terug. Ik heb nog een tijdje proberen te slapen, maar ik heb het daarna opgegeven. Ik heb de GLAMOUR gelezen die tante Jacqueline mij opgestuurd heeft. Tegen 10u30 ben ik dan maar opgestaan. Ik heb mij aangekleed en ik ben naar de apotheker gegaan. Een apotheker hier is niet hetzelfde als in België. Een apotheker is hier precies als een winkel, je kan alles zelf nemen wat je wilt. Alleen voor een voorschrift moet je bij de apotheker gaan. Na eventjes rond te kijken vond ik hetgene wat ik nodig had: een hoestfles. Ik vond ook pilletjes tegen de verkoudheid & griep (en ook zakjes die ge moet aanlengen met water en dan opdrinken). En dan ben ik terug naar huis gegaan om mijn macaroni van gisteren verder op te eten (ik heb nog zeker 2 porties over). Ik heb ook mijn medicamenten ingenomen en ik snap niet hoe iemand zoiets kan opdrinken (soort van citroensmaak). En waarom moeten al de flessen een slechte smaak hebben??? Ik ben daarna eventjes op mijn bed gaan liggen. Dan heb ik mijn laptop genomen om opzoekingswerk te doen. Ik heb gekeken hoeveel het zou kosten om een auto of een campervan te huren en de prijs valt redelijk goed mee. Het hangt ervan af hoeveel er personen meereizen (het is mogelijk dat er ook een vriend van Arianne meereist). Ik heb haar een paar keren proberen te bellen, maar ik kon haar niet bereiken. Misschien is ze aan het werken, ze werkt in een Italiaans restaurant in Surfers Paradise. Ik heb mij daarna beziggehouden om fotoalbums te maken bij Facebook. Daar gaat het véél sneller om fotos op te laden en ik denk niet dat er een maximum aan fotos is die ik kan opladen. In een fotoalbum kunnen 60 fotos opgeladen worden. Ik heb daarna een link in mijn gastenboek van mijn blog geplaatst naar mijn fotoalbums. Ik vermoed dat jullie je niet moeten inschrijven in Facebook om mijn fotos te bekijken? Klopt dit? Toen belde mama mij. Ze wou dat ik nu al naar huis ging, want ze is vaak alleen. Hierbij doe ik een OPROEP voor LEEN en STIJN. Gelieve vaak of vaker iets van jullie te horen en te laten zien. Want ik wil niet dat mama depressief wordt. Want als zij ongelukkig is, ga ik mij schuldig voelen en dan ga ik naar huis willen komen. Maar de tijd is daar nog niet rijp voor. En mama, zoek een bezigheid dat je niet zoveel aan mij moet denken. Dan gaat de tijd vlug voorbij en voordat je het weet ben ik terug. En ik kan niet beloven dat het voor Kerstmis is, ook al zou dat een geschenk zijn.
Nadat mama mij belde, belde Arianne mij op. Ze kwam juist van haar werk. Zij is van plan om tot eind september te werken. In het begin van oktober gaat ze voor 2 dagen naar Melbourne voor één of ander feest. En daarna gaat onze reis tesamen verder. We hebben eigenlijk niets afgesproken. Ik denk dat het beter is dat ik terug naar Surfers Paradise ga, zo kunnen we tesamen naar een huurauto of campervan zoeken. Zij wou 2 maanden trekken, maar ik denk dat dat niet genoeg is voor alles wat ze wil zien. Maar dat zullen we later nog over beslissen. Ik zal jullie nog wel op de hoogte houden.
30/08/2008: Kan mij niet meer herinneren wat ik de ganse dag gedaan heb!
Ik kan mij niet alles herinneren wat ik vandaag gedaan heb, het zal dus niet veel geweest zijn.
Ik ben s morgens naar de toeristische dienst gegaan om brochures te halen over Hunter Valley. Daarna heb ik boodschappen gedaan om straks macaroni in de oven te maken. En ik weet niet wat ik daarna gedaan heb, heel vreemd. Vermoedelijk heb ik mijn boek uitgelezen. Ik weet wel dat ik gereageerd heb op alle berichten in mijn gastenboek. Daarna was het tijd om eten te maken. Ik moet toegeven dat mama betere macaroni maakt dan mij. Ik moet wel zeggen dat het gene goeie oven is. Als ge diene te hoog zet, dan begint er rook uit te komen. Daarna heeft Leen mij gebeld. Ze was met Bert en de kinderen bij mama. Stijn en Tamara waren daar ook, het was een tijd geleden dat ik nog iets van hun gehoord had. Elke keer als ik Stijn aan de telefoon heb vraagt hij mij wanneer ik terugkom. Dit vind ik niet echt eerlijk want soms duurt het langer dan een maand voordat hij iets van zich laat horen of zien (ook toen ik nog in België was). Ge moet mij daarvoor niet bellen, maar een berichtje achterlaten op mijn blog of een smske sturen is genoeg. Daarna ben ik op MSN gegaan waar ik een videogesprek heb gehouden met Marjolijn en Joris. Het was eens leuk om Joris nog eens terug te zien na 3 maanden (natuurlijk was ik ook blij om Marjolijn te zien, maar haar had ik daarvoor al een paar keer gezien). Het was ook leuk om Joris nog eens te horen, want die laat ook niet van zich horen. En dat geldt ook voor een paar vrienden en familieleden. De reden waarom ik graag berichtjes van jullie krijg is dat ik dan het gevoel heb dat ik nog een deel uitmaak van jullie leven. Hopelijk begrijpen jullie wat ik hiermee bedoel. Na een tijd moesten we het videogesprek staken omdat ik bijna geen stem meer had en ook omdat ze gingen eten. Daarna heb ik naar een aantal afleveringen van LOST (seizoen 2) gekeken.
Ik ben veel te vroeg opgestaan omdat ik op tijd wou zijn op mijn werk (amai, dat klinkt professioneel). Ik moet wel zeggen dat het mij deze week gelukt is om alle dagen (3 dagen in totaal) om op tijd aan mijn shift te beginnen. Ik dacht dat ik moest zoeken naar mijn bus, maar ik had geluk toen juist mijn bus 378 stoptte aan het park. Ik heb gewoon gevraagd of deze bus in Paddington stopt, ik heb dus niet gevraagd of hij mij kon zeggen waar ik moest afstappen. Dit komt omdat ik de straat waar ik moest afstappen héél goed ken (het is dus dezelfde straat waar ik naar school ben gegaan). Dit was wel in Darlinghurst en ik moest in Paddington zijn, zoals je wel kunt merken zijn de straten kilometers lang (en dat is geen grap!). Omdat ik 40 minuten te vroeg was (ik moest pas beginnen om 9u10), heb ik besloten om een eindje rond te wandelen. Paddington is een woonwijk met Victoriaanse huizen. Deze huizen worden gekenmerkt door hun puntige daken en gevellijsten van sierzaagwerk. En onbewust ben ik de Five Ways gepasseerd. Dit is een rotonde waar 5 straten samenkomen. Na een tijdje te lopen heb ik toch maar besloten om terug te keren. Gelukkig kon ik door een aantal herkenningspunten (zoals schilders, trappen, ) mijn weg terugvinden. Voordat ik naar huis kom ga ik een goed oriëntatievermogen hebben en een kaart lezen zal ook wel lukken. J
In het kinderdagverblijf stond ik met de babys, maar eigenlijk waren het geen kleine babys. Ze konden allemaal al lopen. Toen ik toekwam was het juist tijd voor de morning tea. Daarna mochten de kinderen buiten spelen op het klimrekje, op de schuifaf, in de zandbak, Een begeleidster zij ook tegen mij dat het verplicht was om een hoed op te zetten. Maar waarom moeten de begeleiders een hoed opzetten en de kinderen niet? De tijd ging zo vlug voorbij dat het al tijd was om te eten. Nu hebben ze 4 kinderen getoond waarvoor ik verantwoordelijk ben (ze zaten allemaal aan hetzelfde tafeltje), op die kinderen moet ik dus de ganse dag letten. Na het eten werd een propere pamper aangedaan en werden de broeken uitgedaan. De kinderen vonden het zo plezant om hun handjes in de kinderwcs te steken, wat niet echt hygiënisch was. Toen was het tijd om in hun bedje te gaan. Om hun tot rust te brengen werd er zachtjes op hun rugje geklopt of gewreven. Toen een begeleidster wegging om te eten begon er een kindje keihard te krijsen, ik denk dat het kindje zich veel te veel gehecht heeft aan die begeleidster. Want er is niets met haar aan te vangen. Maar gelukkig kwam de begeleidster terug en mocht ik mijn middagpauze nemen. Toen ik terugkwam was iedereen nog aan het slapen, ik heb mij beziggehouden met in de kinderboeken te lezen. Ik moet toegeven dat het héél verleidelijk was om ook te slapen. Gelukkig werden na een tijd een paar kinderen wakker. Ik liet ze opstaan, trok hun lakentjes af en zette hun bedje weg. Daarna nam ik een paar kinderen mee om ze terug aan te kleden. Nadat dit gebeurde was het tijd voor de cakejes op te eten voor de verjaardag van één van de kindjes (het nadeel van casual te werken is dat je niet al de namen kunt onhouden). Ze waren héél lekker. En toen speelden de kinderen terug buiten. Ik moet toegeven dat ik het koud had met mijn t-shirt en mijn fleece, misschien dat ik daardoor ziek geworden ben. Maar als ik het al kou heb, wat dan met de kinderen? Zouden die dan ook kou hebben of zijn zij daarvoor immuun? Om 17u10 had ik gedaan, een raar uur eigenlijk. Ik heb de bus niet genomen naar huis, maar ik ben te voet gegaan. Dit viel eigenlijk nog héél goed mee, ik had langer verwacht. Maar ik was niet op tijd om mijn timesheet binnen te brengen bij Child Care Crew, dit zal dan voor maandag zijn. Thuisgekomen heb ik mijn spek met appelen opgewarmd (jam jam). En daarna heb ik mij voor de tv gezet. Eerst heb ik naar Neighbours gekeken, dan naar Home and Away. Dan was het Australian Idol en daarna heb ik naar de film American Dreamz (met Hugh Grant, Mandy Moore) gekeken.
