Na een overheerlijke nacht te hebben geslapen zijn we terug tegen 6u opgestaan. Er lagen 14 personen in de kamer en het was heel de nacht stil, niemand was aan het snurken. Het ontbijt bestond uit cornflakes, banaan, perzik, toast, yoghourt, rijstpap,… een hele variatie. Na het ontbijt zijn we naar Lord Ard Gorge gegaan. In 1878 liep hier het zeilschip Ard George op de rotsen, de kapitein had de rotsen niet gezien door de mist of omdat hij onder de invloed was van alcohol? Van de 53 opvarenden overleefden er slechts 2 personen de ramp: Tom Pierce en Eva Campell, beiden 18 jaar. Zij werden door de golven naar de wal gespoeld, waar Tom er in slaagde Eva in een grot op het droge te krijgen, waarna hij op zoek ging naar hulp. Spijtig genoeg zijn ze geen romance begonnen want Eva keerde terug naar Ierland. Van hieruit hebben we een wandeling gemaakt naar de spectaculaire Blowhole en de toepasselijk genaamde Thunder Cave. De Blowhole is verbonden met de zee door een lange smalle tunnel en wanneer er een sterke stroming is komen de golven met een hard geluid de grot in. Daarna zijn we terug naar de 12 Apostels gegaan om er een helikoptervlucht over te maken. Toen we bij de helikopters aankwamen vroeg de begeleidster wie graag een helikoptervlucht zou maken, er staken 2 mensen hun hand op en dit was een geluk voor mij want het minumum was 2 personen. Nadat we betaald hadden konden we aan ons avontuur beginnen. Ik had geluk want ik mocht vooraan zitten, zo had ik een mooi zicht om te fotograferen en dit heb ik ook volop gedaan. De vlucht duurde maar 8 minuten maar het was wel de moeite waart. Het drong eigenlijk niet door dat ik in een helikopter zat, ik was zo geobserveerd aan het kijken naar de 12 Apostels en ik moet toegeven dat die in de lucht veel mooier lijken. Daarna zijn we naar Otway National Park gegaan, hier vindt je ongerepte regenwouden, waar we de Maits Rest Rainforest Walk hebben gedaan van ongeveer 1km. We zijn dan naar Apollo Bay gegaan om te lunchen. Dit is een klein, pittoresk gelegen vissersdorp met een aantal goede surfstranden. Omdat Fleur nog een paar boodschappen moest doen hadden we 30 minuten de tijd om het dorpje en de plaatselijke markt te verkennen. Onze lunch bestond uit groenten, brood, kip en frieten. Het was héél lekker, we worden op deze tour verwend. Nadat ons buikje vol gegeten is zijn we doorgereden richting Melbourne. We zagen het bord “koala’s next 25km” en nog geen 5 minuten daarna zagen we de koala’s. Dit is de eerste keer dat ik koala’s in het wild heb gezien. Wij waren niet de enigsten die stopten om de koala’s te fotograferen, ik denk dat er zo’n 5 auto’s langs de weg stonden. We mochten gelukkig uitstapten om de koala’s te fotograferen, maar we moesten opletten voor de auto’s. Gelukkig had ik mijn grote lens bij zodat ik ze in close-up kon fotograferen en daardoor kon ik ook zien dat er 3 koala’s bij elkaar zaten. Na onze koala-tussenstop zijn we gestopt in Lorne waar we een mooi uitzicht hadden over het prachtige strand en zijn talloze surfers. We zijn doorgereden naar het begin van de Great Ocean Road waar ook de Memorial Arch staat. Dit is een herdenkingsbeeld voor de 3000 terugkerende soldaten van de Eerste Wereldoorlog, die hebben de Great Ocean Road gebouwd. Onze volgende stop was Bells Beach waar er een hele hoop Aziaten waren die foto’s van elkaar aan het nemen was. De allerlaatste tussenstop was in Torquay, dit is een echte surfstad en is het thuis van Rip Curl en Quicksilver. Tegen 18u15 kwamen we eindelijk toe in Melbourne waar de eerste mensen werden afgezet aan hun verblijf om 18u30. Ik werd als laatste afgezet in mijn jeugherberg, dit was om 20u, omdat deze in het noorden van Melbourne gelegen was. Ik heb dus de tijd gehad om Mebourne een beetje te verkennen en het lijkt mij een hele grote en interessante stad. In de jeugdherberg heb ik een douche genomen, gegeten en voor de rest heb ik niet veel meer gedaan.

Groeten,

Annelies

Zoals gewoonlijk moesten we tegen 6u opstaan zodat we tegen 7u15 konden vertrekken om een wandeling te maken in het Grampians National Park. We hebben de berg ‘Pinnacles’ beklommen, deze is 719 m hoog. Deze beklimming was precies zoals bij de wandeling in de Olga’s (vorig jaar), er waren veel rotsen en bomen. We hebben zelfs een wallabie in het wild gezien, ze verstoptte zich eerst maar voelde zich precies bedreigd en is weggesprongen. Gelukkig was de beklimming niet zo steil zoals met de 3-daagse tour naar Southwest Australia. Deze keer was ik niet de laatste van de groep, er was een Aziatisch koppel die het niet tot de top hebben gehaald en ik vind dit spijtig voor hen want nu staan ze niet op de groepsfoto. Voor de groepsfoto moesten we van onze begeleidster verschillende poses, zoals een kangeroe, bibberen,… ,uitbeelden. Dit is eens iets anders dan gewoon zitten op een rots. Op de top van de berg was er veel wind en bijgevolg was het koud, maar we hadden wel een mooi uitzicht over het National Park. We zijn daarna naar het Brambuk Aboriginal Cultural Centre gegaan waar ik een warme chocolademelk heb genomen. Voordat we stopten aan Lake Pertobe om te lunchen zijn we aan een meer gestopt die bijna helemaal was uitgedroogd. Na onze lunchstop zijn we richting het zuiden gereden naar The Great Ocean Road. Natuurlijk zijn we deze keer ook gestopt aan het bord met The Great Ocean Road. Omdat ik als laatste in de bus staptte moest ik de rendiermuts met de tekst: “Reindeer Riding School” opdoen totdat we terug ergens stoptte en dan kon ik ze doorgeven aan de laatste die in de bus stapt. The Great Ocean Road is een van de mooiste autoroutes ter wereld. U rijdt langs kliffen en rotszuilen waarvan enkele meer dan honderd meter boven de golven uitsteken. We zijn eerst gestopt aan Bay of Islands. Zo’n 10 tot 20 miljoen jaar geleden was het één grote rots maar nu zijn er nog alleen maar verticale pillaren over en deze zullen na verloop van tijd door het geweld van de zee ineenstorten en verdwijnen. We zijn doorgereden naar Bay of Martyrs, deze is gelegen aan de Schipwreck Coast. De kustwateren van zuidwestelijk Victoria zijn tussen Cape Nelson en Cape Otway bezaaid met riffen, ondiepten en zandbanken. Om onduidelijke redenen trokken vele schepen, nadat ze zonder brokken de halve wereld waren rondgevaren, naar dit gebied, met als gevolg dat het hier nu vol ligt met scheepswrakken. Daarna zijn we naar The Grotto gegaan en zoals je wel zal kunnen afleiden uit de naam heeft de rots een vorm van een grot veroorzaakt door het water. London Bridge stortte gedeeltelijk in terwijl zich op het hoogste punt 2 mensen bevonden. Het haalde veel publiciteit en de man en vrouw verstopten zich voor de camera’s. Dit komt omdat ze niet met elkaar getrouwd waren maar met iemand anders (het waren dus minnaars). Uiteindelijk werden ze door een helikopter gered. We zijn dan naar Port Cambell gegaan waar ook de jeugdherberg gelegen is, ik slaap in een kamer met 14 personen. Voordat we gingen eten heb ik Kelly geholpen met haar vliegtuig- en ferryticket te boeken, ik kon haar helpen omdat ik gratis draadloos internet had met mijn laptop. Na het avondmaal gingen we terug op weg om de zonsondergang van de Twelve Apostels te zien. In het begin waren het 12 geërodeerde kalkstenen rotsformaties maar door het niet-aflatende geweld van het water zijn er nog maar 8 van over. Ik dacht dat ik iets ging krijgen want toen ik foto’s wou maken van de 12 Apostels dacht ik dat mijn camera stuk was omdat de automatische scherpstelling niet meer wou werken. Na een grondig onderzoek merkte dat ik dat mijn lens voor een stuk vast stak, maar dit heb ik gelukkig kunnen repareren en ik heb volop foto’s kunnen nemen van de 12 Apostels. De 12 Apostels was een reden voor mij om terug te keren naar Australië en het was echt wel de moeite waart. Spijtig waren er een groot aantal toeristen die mij in de weg liepen en mij de weg blokeerden zodat het wel iets moeilijker was om foto’s te nemen vanuit de uitzichtplaatsen. Ik heb dan maar een andere plaats uitgekozen waar ik een goed uitzicht had over de rotsformaties en ik heb volop foto’s zitten trekken. Een kwartier later dan het afgesproken uur ging ik terug naar de groep, zij waren al aan het wachten in de bus. We zijn dan teruggekeerd naar de jeugdherberg waar ik Viviana en Rosiana (2 Italiaanse meisjes) heb geholpen om te zoeken naar de naam van hun jeugdherberg waar ze verblijven in Melbourne, nog een geluk dat ik mijn laptop meehad. Ik vermoed dat bijna iedereen doodmoe was want tegen 22u30 lagen de meeste mensen al in hun bed (inclusief ik) en gisteren konden ze nog een drankspel houden.

Groeten,

Annelies

Toen ik deze morgen mijn tanden aan het poetsen was hoorde ik een meisje die aan het telefoneren was in het Nederlands, ik heb er eigenlijk niet veel aandacht aan besteed want ik moest nog ontbijten voordat ik vertrek op 3-daagse tour. Toen ik buiten stond stonden er nog een aantal mensen te wachten op hun bus, maar deze vertrok naar Kangaroo Island. Toen hun bus aankwam moesten ze nog wachten op 3 mensen, de gids heeft ze dan maar uit hun bed getrommeld. Ik vind dit toch niet kunnen, als je een tour boekt dan moet je toch op tijd klaar staan! Ze zijn zelfs vertrokken zonder een meisje want die was “spoorloos” verdwenen, ze konden niet langer wachten want de ferry ging ook niet op hun wachten. Toen ik nog aan het wachten was op de bus kwam het Nederlands meisje ook naar buiten. Ze vroeg in het Engels of ik ook naar de Great Ocean Road ging en ik zei dat het ook in het Nederlands kon. Ze vroeg of het zo duidelijk was en ik heb maar gezegd dat ik haar in de wc’s horen bellen heb. Tegen 7u kwam de bus opdagen en onze bagage werd in de aanhangwagen “gesmeten”, misschien had ik toch wel beter mijn laptop in mijn kleine rugzak gestoken. In de bus heb ik mij maar naast het Nederlands meisje (Kelly) gaan zitten zodat we verder konden praten. Nadat iedereen was opgehaald, hebben we een stop gemaakt aan Keith Bakery waar ik mij een donut heb gekocht, de thee en koffie was gratis maar spijtig genoeg drink ik beide niet. De begeleidster (Fleur) vond dat we na de koffie genoeg energie hadden gekregen om een spel te doen. We speelden het spel “Art Of Conversation”. We moesten eerst allemaal één kaart trekken waarop allerlei vragen stonden en deze moesten we dan stellen aan een persoon die we niet kenden. Ik vond de vragen wel een beetje belachelijk, maar het was wel een goed idee om de mensen met elkaar te laten babbelen. We moesten ook onze naam, het land waarvan we afkomstig waren en een tekening over kerstmis op de ruit van het busje tekenen.  Ik heb het tekenwerk maar aan Kelly overgelaten want zij zat aan het raam en ik trilde teveel als de bus aan het rijden was. Het is mij opgevallen dat er veel namen beginnen met een A zoals Anna, Anita, Abi, Annelies,… Ik vermoed dat Fleur helemaal in kerststemming was want ze droeg een kerstmuts en ze speelde alleen maar kerstmuziek af. Ik heb niet echt een kerststemming want het is hier veel te warm en het zal misschien ook wel komen dat ik Kerstmis niet met mijn familie ga vieren. In Bordertown zijn we gestopt om de witte kangeroes (of beter gezegd albino-kangeroe) te spotten. De begeleidster heeft ons verteld waarom de kangeroe en de emoe het symbool zijn van Australië. Deze 2 dieren kunnen niet achteruit stappen, alleen maar vooruit. Het land Australië kan dus alleen maar vooruit gaan! Een andere gids vertelde ons dat Australië vroeger New Holland noemde. De Nederlanders ontdekten Australië eerst, maar vonden het de moeite niet om te exploreren. We zijn dan gestopt om te lunchen (sandwichen met groenten) en we hebben dan ook onze voorraad alchohol aangeslagen. We hebben dan verder gereden totdat we aan het bord met Victoria waren, de meeste mensen hebben er een foto van getrokken. Nu is het dus 10u verschil met België. We zijn ook gestopt in het Grampians National Park, geniet bekendheid om zijn vele wandelroutes, wild, vergezichten, watervallen en aboriginal-kunst. Een paar jaar geleden was woedde hier een bosbrand en die heeft een groot aantal dieren gedood. Je zou dit niet merken aan de grassen en aan het groen, maar je kan wel het wel zien aan de zwarte boomstam. We hebben een wandeling gemaakt tot aan de bodem van de MacKenzie Falls. Het afdalen ging heel vlot maar de beklimming ging iets moeilijker. Oftewel heb ik geen conditie meer oftewel wou ik mij teveel haasten omdat het aan het regenen was. We zijn verder gereden tot de lookout van de rotsformatie Balconies, staat bekend als de Jaws of Death. De lucht had precies een paars/blauwe kleur en je kon in de verte zien dat het daar aan het regenen was. We zijn doorgereden naar Halls Gap, hoofdingang voor Grampians National Park, waar we overnachtten in de plaatselijke jeugdherberg. We hebben eerst de stad een beetje verkend en dan hebben we een barbecue gehouden.

Groeten,
Annelies