Vandaag ben ik niet gaan werken, ik voelde mij niet goed. Ik had nochtans mijn wekker om 7u gezet, maar die heb ik afgedrukt en ik ben in mijn bed blijven liggen.
Ik heb mijn GSM ook op stil gezet zodat ik niet gestoord zou worden door Child Care Crew. Tot 9u ben ik in mijn bed blijven liggen, daarna ben ik opgestaan en heb ontbeten. Ondertussen heb ik ook naar een film gekeken. Het was een oudere film en daardoor soms moeilijk te verstaan.
Tegen 11u was de film gedaan en ik heb mij dan maar omgekleed. Want ze zouden tegen 12u komen kijken voor onze lekkende kraan in de badkamer (de kraan lekt al meer dan 3 weken).
Ik heb de recepten die mama mij heeft doorgestuurd op papier opgeschreven en ik ben dan naar de winkel gegaan om al de ingrediënten te kopen.
Toen ik terugkwam was het al tijd voor mijn middagpauze: ik heb mijn boterhammen geroosterd en beplakt met lekkere Nutella. Daarna heb ik mijn laptop genomen en ik heb mijn blog verder aangevuld (ik heb van 5 dagen een verslag geschreven). Ik heb ook nog in mijn boek gelezen.
Tegen 17u ben ik begonnen ik begonnen om mijn appelen en spek in stukken te snijden. Ik heb dus spek met appelen proberen te maken. Het is mij nog goed gelukt buiten dat ik het vuur een beetje te hoog had gezet en daardoor verbrandden mijn appelen een beetje. Maar ik kon de verbrandde stukken wegschrapen en daardoor smaakte het heel lekker.
Ik was juist van plan om naar Child Care Crew te bellen (iemand had mij aangeraden om s avonds om 17u30 te bellen en anders om 7u s morgens, zo kunnen ze zien dat je echt wilt werken). Ik kon zelf kiezen uit 3 shiften, dat zijn we dus helemaal niet gewoon.
Ik heb gekozen voor het langst aantal uren, dit was dus in Paddington waar ik van 9u10 tot 17u10 moest werken. Ik heb direct mijn kaart van Sydney genomen en ik heb opgezocht waar het gelegen was. Ik moet afstappen in dezelfde straat waar mijn school was, alleen een eindje verder.
Daarna was het tijd om mijn spek met appelen te proeven en ik vond het héél lekker. Het is misschien nog niet zo goed gemaakt als mama, maar het is een begin.
Ik heb daarna opgezocht hoe ik naar Canberra moet geraken, ik moet de CountryRail nemen en de jeugdherberg is niet zo ver gelegen van het station. Gelukkig, dan moet ik niet teveel sleuren met mijn bagage.
Tante Rita heeft mij ook gebeld. De eerste keer toen ik opnam hoorde ik niets, maar de tweede keer was er geen probleem. Het was leuk om iets van haar te horen. En ik heb haar ook gevraagd hoe het op het werk was. En het is gecompliceerd (volgens mij toch). Als ik nu naar België zou gaan om haar te vervangen dan zou ik terug als mijn startbaan werken. Diegene die mij vervangt zou in papier tante Rita vervangen. Maar in praktijk zou ik het zijn, ik zou ook meer betaald worden. Ik moet toegeven dat ik eventjes in de verleiding ben gekomen om toch terug te keren. Maar ik ga stevig in mijn schoenen staan en toch nog hier blijven. Nog 2 weken werken en dan begint het trekken terug. Ik kan bijna niet meer wachten.
Ik ben vroeg in mijn bed gekropen want ik wil uitgerust zijn om aan mijn werkdag te beginnen.
Mijn shift begint om 8u30 tot 17u30. Een shift van 9u (minus 30 minuten middagpauze). Ik was daar ruim op tijd. Eerst 10 minuten naar het station wandelen, dan 5 minuten met de trein reizen en dan 20 minuten terug wandelen. Maar ik heb daar geen problemen mee, want wandelen is goed voor de gezondheid. Ik was terug bij de babys en ik heb minder problemen om hun namen te onthouden. Ik weet ook grotendeels hoe de routine eraan toe gaan. Er was ook een nieuwe begeleidster bij, ze was juist terug van vakantie. Ze is een maand overzee gegaan. Ze is naar Groot-Brittanië, België, Frankrijk, Italië gegaan. En ge moocht raden in welk land ze regen had? In België natuurlijk. Ze vond ook dat de mensen vriendelijk waren. Ze is naar Antwerpen gegaan en er waren veel vrijgezellenavonden. Na de morning tea heb ik alles opgeruimd terwijl de anderen de luiers verversten. Maria de vaste begeleidster werd weggeroepen om allerlei dingen (shifts) te bespreken. Toen ze terugkwam heeft ze gezegd dat ze aan de vervangster van de verantwoordelijke gezegd dat ze mij voor maandag moesten boeken, want zij heeft maandag vrij. Toen ze hoorde dat Katie volgende week vrijdag niet kon komen omwille van een feest, is ze dan ook gaan zeggen dat ze mij voor volgende week vrijdag moesten boeken. Ze heeft ook gezegd dat ik niet alleen bij de babys wil staan, als ze mij voor een andere groep nodig hebben dan ben ik ook beschikbaar. Is dat niet lief van haar. Daarna zijn we met de kinderen naar buiten gegaan. De meeste kinderen stonden aan het hek omdat hun oudere broers ook buiten aan het spelen waren. Hun broers riepen ze dan altijd om tot bij hun te komen, maar laat die kinderen toch gewoon spelen. Sommige waren wel met de autos aan het spelen en ook in de zandbak. Ik heb een kreeft ondergegraven met zand en ik liet de kinderen de kreeft zoeken, die vonden ze dus direct terug. Zijn ze niet slim? Toen was het tijd voor het eten. Ik heb ze terug geholpen met eten te geven. Daarna heb ik de luiers van de kinderen ververst, het waren bijna allemaal kak-pampers. En diegene die alleen maar een plas-pamper hadden, heb ik 20 minuten daarna moeten verversen omdat ze kaka gedaan hebben. De kinderen werden dan in hun bed gelegd en ik heb al het speelgoed een beetje opgeruimd. Toen waren er nog maar 2 kinderen over. Het was tijd voor mijn middagpauze. Toen ik terugkwam waren er al een paar kindjes wakker. Daarna was het tijd voor de afternoon-tea. Ik heb een kindje uit bed gehaald omdat hij serieus aan het wenen was en ik wou niet dat hij de andere kinderen wakker maakte. Ik heb hem dan perzikkenpuree gegeven, maar dit kon hem niet kalmeren. Alleen zijn fles kon hem een voor een tijdje kalmeren, maar daarna was het terug patat. Nu was het terug mijn beurt om het eten dat op de grond lag op te borstelen. Ik heb ook de was naar het waslokaal gebracht en heb ondertussen het product om de tafels te onstmetten bijgevuld. Dan heb ik de tafels en de stoelen afgekuisd. Daarna heb ik meegeholpen om de luiers te verversen en de kinderen aan te kleden. Omdat Maria om 16u15 had gedaan heeft ze naar een andere begeleidster gevraagd of bij ons wou komen staan. Dit is niet omdat ze mij niet vertrouwen, maar omdat ze niet weten hoe de ouders gaan reageren. Ik vond het wel een beetje belachelijk dat we tegen 17u met 3 begeleiders waren voor maar 4 kinderen. Maar dat is mijn mening. Toen was het tijd om naar huis te gaan. Toen ik mijn timesheet liet tekenen vroegen ze of ik Annelies was. Want ze boekten iemand, maar ze wisten niet wie ik was. Maar het zal wel een goed teken zijn als 2 begeleiders zeggen dat ik goed was. Ik kreeg ook een sms toegestuurd van Child Care Crew om te vragen of ik volgende week maandag en woensdag beschikbaar ben om in Alexandria te werken. Ik heb ze teruggebeld, maar Mariel was er niet. Ik heb haar dan maar een mail gestuurd. Ik heb mijn eten van gisteren verder opgegeten en dan heb ik verder in mijn Dag Allemaals gelezen. Ik ben vroeg in mijn bed gekropen, want ik word precies terug ziekjes.
Vandaag heb ik hetzelfde gedaan als anders: opgestaan en naar Child Care Crew gebeld. Ze hadden werk voor mij in Leichardt. Het enige probleem was dat mijn shift begon om 7u45 tot 15u45. En het was 7u45 toen ze mij al de gegevens doorstuurden. Ze hadden gezegd dat ik een taxi moest nemen en ze zouden die dan terugbetalen. Ik was eerst van plan om de trein te nemen, maar ik had juist eentje gemist. Op weg naar het busstation kwam ik juist een taxi tegen en ik heb die dan maar genomen. Ik moest op de kaart aanduiden waar de juiste straat in Leichardt was, de taxichauffeur was ook zo vriendelijk om de krant aan te bieden. Maar ik heb hem gezegd dat ik van het uitzicht wou genieten of beter gezegd ik wou controleren of hij de juiste weg nam. Tegen 8u10 (en 23 dollar armer) kwam ik toe in het kinderdagverblijf. Ik moest terug bij de babys staan. Ze hebben ook gezegd dat mijn shift om 8u15 begon tot 16u15 (voor mij geen probleem). Voordat ik bij de babys moest staan, heb ik eerst bij de 3 tot 5 jarigen gestaan. Ik heb aan een paar een boekje voorgelezen, een beetje met de plasticine gespeeld. Er was een jongen die zonder reden een meisje begon te pesten, hij had pas genoegen als het meisje begon te wenen. Als casual voel je je wel daardoor machteloos, want naar jou luisteren ze niet. Ik heb het dan maar doorgegeven aan de vaste begeleider. Daarna moest ik bij de babys staan, de meesten waren er vorig keer ook. Het was juist tijd voor de morning tea. Ik heb 2 babys eten gegeven en toezicht gehouden op de andere kinderen. Toen ik ook een stukje brood nam kwam juist de hoofdverantwoordelijke binnen. Die zei: Als je iets wilt eten, gelieve dan bij de kinderen aan tafel te zitten en niet van de kar te eten. Ze heeft groot gelijk, maar de begeleiders hadden gezegd dat ik mocht (zij deden dat ook, maar dat heb ik maar niet gezegd). Ik denk dat ik geen goede indruk gemaakt heb. Daarna hebben de kinderen buiten gespeeld. Er was een zandbak, maar er was geen speelgoed. Het zijn wel misschien 0-2 jarigen, maar ze kunnen wel plezier hebben met een schopje. Ik maakte een toren en zij maakten mijn toren kapot. Het was tijd voor hun middagpauze, deze keer heb ik niets van de kar gepakt. Ik heb mijn lesje wel geleerd. De kinderen werden dan ook in bed gelegd en ik mocht mijn middagpauze nemen. Toen mijn middagpauze om was, waren er ook al veel kinderen wakker. Deze waren buiten aan het spelen. Ze hadden de deur naar buiten gedaan, zodat er geen kinderen naar binnen konden. Maar toen de verantwoordelijke dit zag, moest de deur weer openen. De kinderen moeten zelf beslissen of ze buiten of binnen willen spelen. Ze mogen van buiten naar binnen lopen (en omgekeerd). Zo kan er ook veel zand binnen geraken. Toen ik een verhaaltje voorlas aan de kinderen kwam juist de verantwoordelijke af. Ze zei: die bank is voor kinderen gemaakt en niet voor volwassenen. In grootte is het misschien zo, maar niet qua stevigheid. Het is zon houten bank (eentje die wij vroeger in de Rollebaan hadden), maar dan in een kleiner formaat. Ik heb mij dan maar op de grond gezet, was niet zo comfortabel als het bankje. Maar ik wou haar geduld niet op proef stellen. Ik heb een paar kinderen ververst. Een jongetje was helemaal tot zijn broek nat, ik heb hem maar propere kleren aangetrokken. Gelukkig dat ik er gisteren niet was, want dan hadden 6 kinderen diarree. Toen was het tijd voor de afternoon-tea. Ik heb de kinderen hun eten gegeven en hun soms geholpen. Daarna heb ik de tafels opgeruimd en ik wou ze juist afkuisen toen een begeleider zei dat ze dat wel ging doen. Voor mij was dat geen probleem, maar dat was wel zo voor de verantwoordelijke. Zij zei dat de casuals maar alles moesten opruimen en dat de vaste begeleiders naar buiten moesten gaan om op de kinderen te letten. Voor mij geen probleem, maar ik wist niet hoe het afwasmachine werkte. Ik wou hun vragen of ze het mij konden tonen. De verantwoordelijke beet mijn neus af. Ze zei: Ik neem niemand meer van Child Care Crew, als ze zelf de afwas niet willen doen. Ik heb dan maar de afwas met de hand gedaan. Eventjes later kwam ze zich verontschuldigen. Ze zei dat ze 45 minuten buiten gestaan heeft omdat al haar vaste begeleiders binnen waren. Dit kan ik wel begrijpen, maar ze had zo niet moeten reageren. Ik kan daar toch niets aan doen, ik wil gewoon de anderen helpen (dus ook aan haar helpen). Gelukkig was het tijd voor mij om naar huis te gaan. Toen ik haar vroeg om mijn timesheet te tekenen bedankte ze mij en noemde ze mij honey. Gelukkig wist ik nog welke bus ik moest nemen om naar Central te gaan, want ik had geen tijd om het deze morgen op te zoeken. Ik ben dan te voet naar AIFS gegaan. Daar heb ik mijn timesheet en mijn ticket van de taxi laten doorfaxen naar Child Care Crew, ik heb ook een lege timesheet laten kopiëren. En ik heb mijn post gekregen. Het waren weeral 2 pakjes J eentje van tante Karine en eentje van tante Jacqueline. Ik heb toch twee schatten van tantes.
En ik kreeg dan ook een telefoontje van Child Care Crew of ik morgen in Alexandria wou werken, het is dan de 3de keer dat ik daar naartoe ga. Toen ik thuis toekwam was Nadine bezig om de koelkast uit te kuisen want deze was degoutant vuil. Ik heb haar dan maar geholpen om de bakken en de platen te kuisen. Daarna heb ik eten gemaakt. Rijst met zoetzure saus met VERSE wortelen en paprika. En toen heb ik in mijn Dag Allemaals gelezen, ik heb er al 2 gelezen. De andere twee zijn voor morgen.
Ik ben om 7u opgestaan omdat ik bijna de halve nacht wakker gelegen heb. Dit komt omdat mijn kamergenoten teveel lawaai maakten. Ik heb mij klaargemaakt en heb naar Child Care Crew gebeld. Spijtig genoeg hadden ze op dat moment geen werk voor mij. Ze gingen mij wel terugbellen als er iets beschikbaar was. Omdat ik mijn kamergenoten niet wakker wou maken heb ik mijn kussen gepakt en ik heb mij op de zetel gaan leggen. Die zetel was dus heel oncomfortabel, ik rolde naar beneden. En dit komt ook omdat mijn appartementgenoten ook lawaai maakten (douche nemen, ontbijten, ). Tegen 10u stond Michelle op en zij maakte het meeste lawaai. Gelukkig vertrekt ze vandaag, ik ga geen last meer hebben van haar GSM die midden in de nacht afgaat. Ik zet daarom mijn GSM s avonds op stil. Ik heb ontbeten en dan heb ik verder in mijn Engelse boek gelezen. Het is weeral een romantische boek maar dat is het gemakkelijkste om te lezen. Ik heb dan ook met Arianne (Italiaanse die ik heb leren kennen in Port Macquarie) gebeld. Ze blijft tot begin oktober werken in Surfers Paradise en dan gaat ze verder trekken. Ze is van plan naar Cairns, Darwin, Broome, te gaan. Hetzelfde wil ik ook doen, we hebben dan beslist om met elkaar verder te reizen. Dit wil wel niet zeggen dat ik tot oktober blijf werken. Ik ben van plan om nog 2 weken in september te werken en dan ga ik verder trekken. Eerst naar Canberra, dan terug naar Blue Mountains, dan naar Brisbane. Nu ik die beslissing heb genomen voel ik mij beter, nu kan ik beter tegen de stress. Arianna haar Working Holiday Visa eindigt eind januari, het is dan goed mogelijk dat ik tegen die tijd ook terugkeer naar België. Het is wel geen 12 maanden, maar ik heb op die 3 maanden dat ik hier ben al héél veel bereikt. Dus voor alle mensen die zich onzeker / minderwaardig voelen en geen zelfvertrouwen hebben, ik raad jullie aan om een tijdje weg te gaan van jullie vertrouwde omgeving. Je zult je ups and downs hebben, maar je zal je beter voelen. Tegen 12u besefte ik dat Child Care Crew mij niet meer gingen bellen, ik heb dan met Nadine afgesproken om met haar naar Featherdale Wildlife Park te gaan. Maar eerst moest ik mijn timesheet binnenbrengen bij Child Care Crew, want anders moest ik een week wachten op mijn loon. Normaal gezien breng ik ze altijd vrijdag binnen, dit ging niet omdat ik tot 17u30 moest werken en ze sluiten om 18u. Ik had de weg onderschat naar daar, het duurde zekerst 25 minuten om naar daar te gaan (en dus ook zoveel minuten terug naar huis). Het was de bedoeling dat we de trein van 13u35 naar Doonside gingen nemen en het is ons ook nog gelukt, we waren zelfs 10 minuten te vroeg. We hebben wel een klein beetje gelopen, maar dat is goed voor onze conditie. Zoals jullie misschien wel al gemerkt hebben (of niet) ik ben al eens naar Featherdale Wildlife Park gegaan. Waarom zou ik dan nog eens naar daar willen gaan? Om de eenvoudige reden dat ik nu iemand heb die fotos van mij kan trekken als ik de kangeroes eten geef. En ook omdat het te laat was om naar Koala Sanctuary te gaan. In het Featherdale Wildlife Park heb ik op enkele centimeters van een koala gestaan (Tamara, ben je nu jaloers?), ik heb ook kangeroes eten gegeven. Er was niet 1 albino-pauw, maar zelfs meerdere (dit had ik de vorige keer niet gezien). Er was zelf een albino-pauw die nog een klein beetje kleuren had. Deze keer waren ook de kleine pinguïns te zien, ze verstopten zich de vorige keer. Ze kregen juist te eten (vis natuurlijk), het bloed liep zo over hun kleine lijf.
Om 17u moesten we voortgaan omdat het park ging sluiten. We zijn dan naar de winkel gegaan om pizzas te kopen. Ik had zon honger dat ik een medium-pizza opkreeg, normaal gezien eet ik maar een small. Ik kreeg ook te horen dat onze nieuwe appartementsgenoot ons al verlaten heeft omwille van het vele lawaai. Dit kan ik niet geloven, want s nachts is hier geen kat (behalve gisterenavond). Nadine en ik hebben ook de kuis gedaan. Zij heeft de slaapkamer gestofzuigd en ik heb de badkamer gekuisd. Ik kreeg ondertussen telefoon van tante Cinthe, ik was te laat om mijn GSM op te nemen want hij lag verstopt op mijn bed. Toen ik mijn GSM vond heb ik haar direct teruggebeld. Zij heeft mij dan teruggebeld om voor mij de kosten te sparen. Ze zegt dat ze mij altijd moet bellen als ik in de put ben, maar dat is niet zo hoor. Ik was al een beetje uit mijn put gekropen. Ze heeft ook gezegd dat ik vlugger beslissingen moet nemen en daar heeft ze wel gelijk in. Als ik mij ergens niet goed voel, dan moet ik maar verder trekken. En dit ga ik dus ook doen, maar eerst nog een beetje geld sparen. En als ik geld nodig heb, dan zal ik maar werk zoeken als fruitplukker of in een boerderij. Want voor ander werk zullen ze mij wel niet aannemen. Ze heeft mij ook gezegd dat ik meer groenten en fruit moet eten. Ik moet wel toegeven dat ik niet alle dagen groenten eet, maar ik eet wel elke dag een appel en een mandarijn. Soms ook een ananas en een watermeloen. Ik zal proberen om meer groenten te eten, dan zijn jullie niet bezorgd.
24/08/2008: Iets gaan drinken met die van het appartement.
Vandaag ben ik weer gaan kuisen in het huis van Vahid Nourie. Ik weet niet was zijn voornaam en wat zijn achternaam is, maar dit kan mij eigenlijk niet schelen.
Om 8u ben ik opgestaan, ik heb maar 6 uurtjes geslapen. Maar iemand die kan uitgaan, die moet ook maar kunnen opstaan hé. Ik stuurde tegen 9u een smske dat ik om 9u35 toekwam aan het station. Hij stuurde terug dat hij met zijn hond aan het wandelen is en dat hij ging proberen om op tijd te zijn. Maar dit was niet zo, ik heb 10 minuten moeten wachten. Als ik de sleutel had dan kon ik te voet gaan, maar blijkbaar vertrouwt hij mij nog niet. Ik denk wel dat ik de volgende keer een latere trein neem want ik begin altijd vroeger dan het afgesproken uur (van 10u tot 15u). In het begin had hij gezegd dat hij iemand zocht die 6 uur mocht kuisen, maar ik heb nog niet zolang gekuisd. De eerste dag was 4 uur en nu is het 5 uur. Ik ben eerst begonnen om de spinnewebben weg te kuisen in zijn kamer. Gelukkig had hij een borstel met een lange steel want anders had ik op een ladder moeten staan. Maar dit was ik niet van plan, want ik ben er niet voor verzekerd. Ik heb zijn kamer dan ook maar grondig gekuisd (muren geborsteld, gestofzuigd en met nat gekuisd). Om met nat te kuisen moet ik een harde borstel gebruiken en daarover een vod. Is niet echt praktisch, maar het is wel beter dan een mop. Daarna ben ik begonnen aan de badkamer. Ik had op voorhand handschoenen gekocht en ook een goede vod. Daar heb ik ook de spinnewebben afgedaan (in alle kamers eigenlijk). Hij had al kaarsen in brand gestoken in de badkamer, maar ik heb die maar uitgeblazen (het was precies mijn verjaardag) want ik wou mij niet verbranden. Toen was het de beurt aan de andere slaapkamers. En dan was het mijn middagpauze. Ik heb mij buiten gezet (het was lekker warm). Ik heb mijn boterhammen opgegeten en mijn mandarine (hier in de mandarines zijn héél véél pitten). Na 20 minuten ben ik begonnen aan de salon en aan de eetruimte. Nadat ik juist de keuken had gekuisd ging hij de keuken binnen om de wasmand binnen te dragen. Heeft die geen ogen in zijn kop! Ziet die niet dat de vloer nat is? Maar ik ben er niet overgegaan, ik liet het maar zo. Op het werk zou ik dit natuurlijk niet gedaan hebben. Daarna ben ik aan de eetruimte begonnen. Na het stofzuigen vroeg diene al of ik klaar was. Ik antwoordde dat ik nog met nat moest kuisen. Hij moet mij niet opjagen, als het voor hem niet pastte dat ik kwam kuisen dan had hij dat maar moeten zeggen. Hij heeft mij daarna naar het station gebracht. Toen ik thuiskwam bleek dat we een nieuwe bewoner hadden. Een Koreaan die hier in Australië studeert (véél Aziaten studeren hier). Ik heb al mijn was in de wasmachine gestoken en daarna in de droger. Daarna zijn Nadine en ik op zoek gegaan naar pizza, maar we vonden geen pizzatent. Tenslotte zijn we naar Market City gegaan waar ik tacos genomen heb. Daarna heeft mama mij gebeld. Ze heeft mij de raad gegeven om verder te trekken want ik moet mij niet ongelukkig voelen. Als ik geen geld meer heb dan moet ik maar terugkeren naar huis. Ik zal er eens over nadenken en jullie verder op de hoogte houden. Ik heb dan al mijn kleren uit de droger genomen en dan heb ik mij gereedgemaakt om iets te gaan drinken met mijn appartementgenoten. De reden waarom we dit deden was om afscheid te nemen van Michelle (het meisje uit Londen), ze vertrekt morgen naar Cairns. Maar ze kwam niet opdagen, we zijn dan zonder haar weggegaan. We zijn naar Kings Cross gegaan, zeker 20 minuten stappen van waar wij wonen. Abdul (Egyptenaar) werkt daar en gaat daar ook altijd uit. Als ik s morgens opsta, dan komt hij thuis na een nachtje stappen. Hij zei ook dat hij altijd dronken is als hij iets gaat drinken, maar ze hebben zich kalm gehouden. Ze (Abdul en Jorge) hebben maar 1 biertje gedronken. TerwijlNadine en ik een cola dronken. Ze vonden het raar dat wij geen alchohol drinken, maar wij vinden dat wij niet moeten drinken om ons te amuseren. Tegen 22u30 zijn we naar huis gegaan omdat de meesten van ons moesten werken of naar school gaan. Om 23u kwamen we thuis, ik heb mijn kleren een beetje opgevouwen en in mijn kast gesmeten. Daarna heb ik mijn pyjama (gekocht in Australië) aangedaan en in mijn lekker warm bedde gekropen.
Vandaag ben ik pas om 11u uit mijn bed gekropen. Dit is héél raar, maar het deed toch wel eens deugd. Ik heb ontbeten en dan ben ik met Nadine naar de GYM gegaan. Eigenlijk is het heel gemakkelijk en goedkoop dat we een gym hebben in ons appartementsgebouw. Ik moet wel toegeven dat het de 1ste keer was (sinds 2 weken) dat ik naar de gym ben gegaan. Ik heb eerst 15 minuten op de loopband geweest, dan 15 minuten op de crosstrainer en dan 10 minuten op de fiets. Op de crosstrainer verbrandde ik meer caloriëen dan op de loopband. Ik ben ook op de roeitrainer gegaan, maar ik ben gestopt omdat ik het terug aan mijn rug begon te voelen. Ik heb dan een warme douche genomen en ik heb boterhammen met choco (nutella) gegeten. Daarna ben ik naar Paddys Market gegaan waar ik op jacht ben gegaan.
Wat ik allemaal heb gekocht? Dat zullen jullie wel zien, jullie moeten geduld hebben. J
Ik heb alles gevonden wat ik zocht. Ik kan wel 1 ding vertellen wat ik heb gekocht: ik heb een kaart van Australië (theedoek) gekocht om op onze kamermuur te hangen. Nadine vind dat de muur te saai was, ze maakt alles huiselijker. Ik heb er niet echt problemen mee, want binnenkort ben ik toch weg. Thuisgekomen heb ik mijn blog maar verder aangevuld. Nadine vind dat ik een goed geheugen heb, dat ik nog alles weet wat een week geleden gebeurt is. Maar ik moet toegeven dat ik sommige dingen niet meer weet, maar dat zullen dan wel de niet-belangrijke dingen zijn. Ondertussen heb ik spaghetti met zoetzure saus gemaakt.
Ik heb ook een smske gestuurd naar de man waar ik morgen moet gaan kuisen. Het was om te vragen of hij mij van het station kon halen. Hij antwoorde terug dat hij deze avond in de stad is en als ik wou kon hij mij oppikken en daar blijven slapen. Ik heb maar schoontjes bedankt en gezegd dat morgen goed was voor mij. Daarna heb ik op Nadine gewacht tot ze thuiskwam. We zijn in Darling Harbour uitgegaan. Het was in Tokyo Hotel, we moesten als inkom 10 dollar betalen en natuurlijk moesten we onze paspoort laten zien (maar dit zijn we al gewoon). Het was vooral Spaanse muziek, na een tijd was het niet meer leuk. Ik heb liever afwisseling van muziek en ook muziek die ik ken (zodat ik kan meezingen). An en Dorien, waar zijn we vorig jaar in Sydney uitgegaan? Ook in Darling Harbour, maar kunnen jullie je nog herinneren waar het ergens gelegen was?
Vandaag moest ik werken om 8u30 tot 17u30, het was in hetzelfde kinderdagverblijf als maandag. Nu hadden ze blijkbaar wel iemand nodig (maar dinsdag en woensdag niet). Toen ik daar (op tijd) aankwam stelde ik me voor. De verantwoordelijke zei: je bent hier al geweest, je weet waar je je spullen moet zetten. Ik heb haar maar toch gevraagd waar ik moest staan, het bleek dat ik terug bij de babys stond. Nu wist ik al meer wat ik moest doen, dat is het voordeel om daar al eens geweest te zijn. Het waren niet dezelfde kinderen als maandag, maar het waren er niet zo veel. Ik geloof dat er maar 8 kinderen waren, dus wel gemakkelijk om hun namen te onthouden. De begeleidster heeft ook gezegd dat als ze van iemand tevreden zijn, dat ze die dan ook terugvragen om te komen helpen. Ze vond mij maandag goed, dus de kans is groot dat ze mij nog willen hebben. Vandaag heb ik nog meer mijn best gedaan om de begeleidsters te helpen, om een nog betere indruk te maken. Ik heb meegeholpen met hun pampers te verversen, kinderen eten te geven, tafels te kuisen, etensresten opborstelen die op de grond liggen, speelgoed opruimen, Eigenlijk is het alle dagen hetzelfde, soms kan het wel een beetje ééntonig zijn. Maar de kinderen zijn niet alle dagen hetzelfde. In de namiddag waren er twee echte blijters, ik zou er gek van worden. Niets kon hen troosten, alleen maar hun fles melk en hun oppakken. Ik heb vanalles geprobeerd om hen af te leiden: boekje voorlezen, muziek spelen met de rammelaar, liedje gezongen (in het Nederlands en in het Engels). Ik mocht 10 minuten vroeger naar huis gaan omdat alle kinderen weg waren. Ik heb thuis eieren met hesp en tomaten gemaakt. Deze heb ik opgegeten met boterhammen, het was wel lekker. Daarna heb ik naar So You Think You Can Dance gekeken. Het is ongeveer hetzelfde als sterren op de dansvloer. In het begin werden uit honderden (of duizenden) inschrijvingen 20 dansers gekozen. Die dansers moesten dan een koppel vormen. Dus 2 amateurs in plaats van 1 amateur en 1 professioneel. Het is wel fascinerend hoe die mensen zo kunnen dansen, ik wou dat ik dat ook kon. J
Normaal gezien ging ik met Nadine zwemmen, maar ze is te laat teruggekomen van haar werk. Er waren veel voorstellingen in de Opera, dus er was veel werk voor haar. Juist toen ik van plan was om in mijn bed te kruipen kwam ze de kamer binnen. We hebben dan nog maar eventjes (tot 1u30) met elkaar gebabbeld. En toen was het echt wel tijd om in dromenland te gaan. Het was een vermoeiende werkdag, ik heb 9u gewerkt.
Vandaag hadden ze alleen maar in de namiddag werk voor mij (van 13u tot 17u30). Nadat ik ze gebeld had ben ik terug in mijn bed gekropen en ik ben maar om 10u opgestaan. Ik ben om 11u vertrokken, want ik wou op tijd zijn. Ik moest de trein nemen tot Chatswood en dan een bus naar East Lindfield. Het kinderdagverblijf is dus gelegen in het noorden van Sydney, iets meer dan een uur rijden. In Chatswood vond ik dus de bus niet naar Lindfield, ik denk dat ik een betere kaart zal mogen kopen. Waarom kunnen ze de busstations niet naast de treinstations plaatsen. Ik heb tenslotte maar de trein genomen naar Lindfield, hopend dat er daar ook een bus naar East Lindfield was. Want als ik in Chatswood bleef wachten, dan zou ik zeker en vast de laat toekomen. Nu had ik nog de kans om op tijd te komen, het was nog maar 12u10. In Lindfield had ik geluk, er was een bus. Maar die bus was eerst n°556 (ging eerst naar Killara) voordat hij veranderde in n°558 (richting East Lindfield). Ik had nog altijd een kans om op tijd te komen, maar dit werd grandioos verknald omdat de busschauffeur mij dropte aan het verkeerde huisnummer. Hij dacht dat we aan n°2 waren omdat er een 2 op de vuilnisbakken was geschreven, maar dit bleek dus niet het geval te zijn. Ik heb zeker 15 minuten moeten lopen naar het juiste huisnummer. Het kinderdagverblijf had ondertussen naar Child Care Crew gebeld, die belden dan naar mij,
Om 13u15 kwam ik dus toe in het kinderdagverblijf, ik was dus meer dan 2u onderweg. Het vervelende is dat mijn uren maar beginnen te tellen wanneer ik opdaag op mijn werkplaatst, niet wanneer mijn shift begint.
Ik stond bij de kinderen 4-5 jaar, ze waren juist buiten aan het spelen. Ik heb buiten dan maar toezicht gehouden, ik heb gekeken dat niemand van de schuifaf kon vallen. Het uitzicht was magnifiek, naast het kinderdagverblijf zie je een nationaal park. De kinderen vonden het plezant om schepjes, schoenen, ballen, door het hek te gooien. Spijtig genoeg kan er niet meer aan geraakt worden, want het gaat bergaf naar beneden. Het werd 17u30 en tijd om naar huis te gaan. Ik hoopte dat ik mijn bus ging vinden want de busstops werden gewoon maar aangeduid met een plakkaat opgehangen op bijvoorbeeld een boom. Maar gelukkig stemde iemand mij voor om mij naar het station te doen. Dit heb ik dus niet geweigerd, ze heeft mij zelfs naar het station van Chatswood gedaan. Het enige nadeel was de fille natuurlijk, aan een verkeerslicht konden maar 4 autos door (is eigenlijk hetzelfde als in België). Onderweg belde Child Care Crew mij op om te vragen of ik morgen beschikbaar was om te werken in Alexandria. Ik heb maar direct ja gezegd.
