Ik heb gevraagd vanwaar de naam Bellingen komt, het is oorspronkelijk van de aboriginals.
Het is een plaats waar vrouwen naartoe kwamen om te bevallen en het heeft ook nog een andere betekenis, maar die weet ik niet meer. Ik zal het nog maar eens vragen.

Bellingen is gelegen in de prachtige vallei van de Bellinger River.

Veel van de huizen zijn uitgeroepen tot monument en staan onder bescherming van de National Trust.

De stad is uitgegroeid tot een soort hippiekolonie.

In de middag zijn we naar de markt gegaan.

Er was veel kunst, antiek, kledij, planten, een kleine kermis, een pony met kar die in een cirkel rondreden, live-muziek en je kon zelfs een massage krijgen.

Daarna hebben we de Champagne Sunset Canoe Tour gedaan.

Het was een klein uurtje (of zelfs minder) canoeën.

Ik kreeg het al snel terug onder de knie, want vorig jaar heb ik 2 dagen gekayakd.

Eigenlijk was het een beetje saai, want er waren geen rapids.

Maar we hebben wel genoten van een mooie zondsondergang met een glas champagne in onze hand.

Onze gids wist ook een beetje van astronomie.
Hij heeft onze Mars, Saturnus en Jupiter getoond.
Maar ja, ik weet niets van sterren, hij kon ons dus ook iets wijsgemaakt hebben.

Daarna zijn we naar een pub gegaan waar er ook live-muziek was.

We hebben ook pool gespeeld, ik ben grandioos verloren.

Groeten,

Annelies

Om 9u15 moesten we klaarstaan om naar het Dorrigo National Park te gaan.

We waren met 2 Belgen, een Duitse en een Aussie (gids), voor één keer waren de Belgen in de meerderheid.

Ah ja, voordat ik het vergeet.

Wie kan mij eens heel schoon uitleggen wat het verschil is tussen Nederlands en Vlaams?

Voor we begonnen aan de wandeling heeft onze gids ons nog een nest getoond van een vogel (satin bowerbirds).

De mannetjes maken een nest, maar dit nest is niet in een boom.

De nest is op de grond en daarrond leggen ze blauwe dingen (bessen, linten,…), dit is om de vrouwtjes te imponeren.

Daarna zijn we naar Griffiths Lookout, Mountain Top gegaan.

Daar waren we 750 meter boven het zeeniveau waar er jaarlijks gemiddeld 2500 mm regen valt.

Het Dorrigo National Park bevindt zich meer dan 300 meter boven zeeniveau.

Behalve regenwoud zie je in het park vele orchideënsoorten en watervallen.

In het park zijn enkele prachtige wandelpaden uitgezet, wij hebben de Wonga Walk gedaan. Dit is een wandeling van ongeveer 6 km, duurt ongeveer 3 uur.

Als er bomen over de weg vallen dan wordt gewoon het stuk afgezaagd dat op de weg legt, de rest van de boom laat men liggen.

De weg is aangelegd, het is met steentjes en daarover werd beton gegoten.

We zijn dan ook in een boom gekropen. Hoe deden we dat? Awel, de boom was helemaal hol vanbinnen. Dit komt omdat hij is uitgebrand en er is al jaren geen brand geweest in het park.

Van boven heeft onze gids dan een foto van ons getrokken.

Aan de Chrystal Shower Falls hebben we onze lunch gegeten, daar hebben we ook kleine vleermuizen gezien in de rotsspleten.

En door de combinatie van het vallende water en de zon was er een kleine regenboog te zien.

Er waren ook bomen (strangler fig) die groeiden over andere bomen omdat deze bomen geen wortels hebben. Om te overleven verstrengelen ze zich over een andere boom. Totdat ze de andere boom niet meer nodig hebben, die wordt dan rot en vergaat.

Onderweg hebben we een kleine wallabie gezien, dit is de eerste wallabie die ik in het wild gezien heb. Het was een red-necked pademelon.

Er was ook een vogel die precies aan het miauwen was, daarom wordt ze ook catbird genoemd.

We zijn dan ook nog naar de spectaculaire Dangar Falls gegaan, waar we een groepsfoto genomen hebben.

In Dorringo hebben we een hele grote verzameling van stoomtreinen gezien, maar ik weet het juiste aantal niet meer.

We zijn dan maar teruggekeerd naar de jeugdherberg, daar aangekomen heb ik nog eventjes met Aspen gepraat.

We hebben dan besloten om een ijsje te gaan eten (Aspen, Emmy en ik).

Onderweg heb ik opgemerkt dat mijn been zeer deed, mijn knie had een stijf gevoel.

Ik denk dat ik teveel gewandeld heb en daardoor mijn knie teveel heb belast (een zware rugzak dragen is eigenlijk ook niet goed).

Eten gemaakt, gelezen, geslapen,…

Groeten,

Annelies

Vandaag is de dag dat we Port Macquarie verlaten en op weg gaan naar Bellingen (niet in België, maar in Australië).

De bus kwam maar om 13u30, gelukkig ging die van de jeugdherberg ons naar het station brengen. Wie zijn ons? Een Duitse, een Italiaanse, een Koreaan, een Vlaming en twee Nederlanders.

Ik ben eerst nog eventjes naar het strand gegaan om te zien of er nog dolfijnen waren.

Maar ik heb er geen gezien. Ik heb mij dan maar eventjes op een bank gezet en een boekje gelezen.

Toen was het 13u en tijd om naar het station te gaan.

Iedereen vond dat mijn rugzak groter was dan mij, maar dit is niet waar hoor.

En zwaarder kan hij ook niet wegen, want hij woog bij vertrek ongeveer 25 kg.

Ik denk dat ik veel meeheb omdat ik een gans jaar wegblijf.

De bus (Greyhound) moest normaal aankomen om 13u30, maar hij was 20 minuten te laat door wegenwerken.

We waren maar met 10 mensen in de bus waarvan 6 mensen die in de jeugdherberg verbleven.

Twee gingen naar Bellingen (Emmy en ik), de Nederlanders gingen naar Coffs Harbour en de twee anderen gingen naar Byron Bay.

Van 15u05 tot 15u35 was er pauze. Ik denk dat de pauzes en de verwisseling van de chauffeur worden ingecalculeerd want we kwamen om 16u20 toe in Bellingen (20 min later).

In Bellingen aangekomen werden onze kamers toegewezen.

We sliepen in dezelfde kamer, ook al had ik voor een gemixte kamer gekozen.

Ik heb dan ook eventjes met een Australische gebabbeld die ook in onze kamer verbleef.

Haar naam is Aspen. Ze heeft haar huis, haar werk,…achtergelaten en rijdt nu de oostkust af op zoek naar werk en een nieuwe woning.

Dat moet je maar kunnen: alles achterlaten en opnieuw beginnen.

Dan zijn Emmy en ik naar de winkel gegaan omdat we niets meer te eten hadden.

We hebben besloten om samen te koken, zo moet maar één keer eten gemaakt worden.

Dus we hebben samen eten gekocht, weeral rijst en spaghetti.

Ik denk dat wanneer ik terugben in België dat ik geen rijst of spaghetti meer kan rieken of zien.

Toen we bezig waren met het eten te maken, kwamen we Javier tegen.

Hij vertrekt morgen naar Byron Bay.

Omdat we veel teveel spaghetti gemaakt hadden, hebben we het maar aan hem gegeven.

Hij heeft alles genomen (een heel goed gevuld bord) en hij heeft alles opgegeten, ik denk dat hij er 2u aan bezig was.

Daarna ben ik eventjes op het internet geweest (4 dollar voor 60 min).

En toen heb ik mijn laptop gepakt om mijn blog aan te vullen.

Ik heb dan ook gemerkt dat er draadloos internet was, deze was ook niet beveiligd.

Dus heb ik maar eventjes gekeken of er iemand op MSN was (Leen stond op afwezig, ik heb haar dan maar een buzzer gestuurd). Ze kwam dan online en dan hebben we een videogesprek gehouden. De verbinding was niet altijd goed en mijn webcam werkte ook niet.

Kirsten dacht al dat ik thuis was, maar dat is dus niet het geval.

Dan heb ik nog eventjes verder gelezen in mijn boek en geslapen.

Groeten,

Om 9u15 gingen ze mij oppikken om mij naar de kamelen te brengen.

Mijn persoonlijke chauffeur vond dat ik heel goed Engels sprak, maar dat mijn uitspraak soms niet goed verstaanbaar was (hij verstond het woord dolphin niet).

De kamelen stonden al gereed op het strand, ik was in gezelschap van een moeder en haar 6 kinderen.

Op de kamelen konden 2 personen zitten, maar ze hebben mij alleen geplaatst.

Spijtig genoeg waren de kamelen aan een leiband, we konden ze niet zelf leiden.

Het was ook maar voor 30 minuten, is wel iets anders dan 3 dagen.

Maar ze gebruiken wel dezelfde woorden als in Alice Springs.

“Wake up” om ze te laten lopen en “hush” om ze te laten zitten.

Toen we aan het rijden waren hebben we ook enkele dolfijnen gezien.

Port Macquarie was vroeger een gevangenkolonie, maar de autoriteiten vonden dit een veel te aangename plek voor dit uitschot.
Gedurende 150 jaar bleef deze plaats een rustige buitenpost totdat de toeristen Port Macquarie ontdekten.

Zij werden aangetrokken door de kilometerslange zandstranden, de ongerepte bossen en het bergachtige achterland.

Ik heb van Lighthouse Beach naar Town Centre Beach gewandeld.

Ze hadden gevraagd of ze mij moesten terugbrengen naar de jeugdherberg, maar ik heb gezegd dat ik graag wandel.

Onderweg waren er veel rotsen in het water, het is gevaarlijk want de mensen zouden ertegen kunnen zwemmen of tegen kunnen surfen en zich bezeren.

Het is ook het eerste strand waar ik veel (en grote) schelpen gezien heb.

En ik heb toch al een paar stranden bezocht (Bondi Beach, Palm Beach, Watsons Bay,…).

Ik heb ook in de verte walvissen gezien, je kan ze zien als ze ademen (precies een witte mist).
Bij ons in België hebben we het strand en daarnaast is er direct de dijk.

Hier in Australië is er het strand en daarna bos.

De wandeling ging dan ook door een deel door het bos, maar alles was heel goed aangeduid.

Ik heb eventjes gerust en heb een lekkere Magnum gegeten.

Toen ik naar de haven ging was er juist een straatartiest bezig met zijn optreden.

Hij probeerde een ballon (die een klein meisje vasthield) kapot te slaan met een zweep.
Daarna is hij met zijn éénwieler van de haven gereden in het water (in Sydney zou hij direct gearesteerd worden).

Dan ben ik naar de winkel gegaan om appels te kopen, want iemand heeft mijn vorige appels gepikt.

En toen was het tijd om naar de jeugdherberg te gaan.

Ik zou mij begot niet meer herinneren wat ik daarna gedaan heb (ik schrijf mijn bericht op vrijdag 18 juli 2008). Waarschijnlijk eten gemaakt en tv hebben gekeken of  in mijn boek gelezen hebben.

Groeten,
Annelies

In de voormiddag heb ik een wandeling gemaakt langs het strand.

Of beter gezegd langs de “dijk” van het strand. Tussen de zee en de dijk waren er rotsblokken.

Niet gewone rotsblokken, ze waren beschilderd met leuke teksten en tekeningen.

“Best friends are sisters, that God forgot to give us”

“Be HAPPY 4 this moment … 4 this moment is your life”

“Love is like a fire it burns until the oxygen runs out …”

“Love is the freedom to be an individual. Stay true to yourself first to allow positive energy for loved ones”.

Tijdens de wandeling heb ik dolfijnen gespot. Ik heb ook enkele foto’s kunnen trekken.
Spijtig genoeg waren ze te snel zodat ik hun kop niet heb kunnen fotograferen.

Maar ik heb meer dolfijnen gezien dan toen ik de Dolphin Watch tour deed met de boot, deze keer was het ook gratis.

Daarna heb ik nog eventjes bij een paar mensen, die ook in de jeugdherberg verbleven, gaan staan.
Ze waren aan het vissen, ik geloof dat ze 2 vissen gevangen hebben.

Toen ben ik terug naar de jeugdherberg gegaan om mijn lunch op te eten (sandwichen met Nutella-choco). JAM JAM

Daarna heb ik een wandeling gemaakt in Kooloonbung Nature Park.
Het park heeft slechts een oppervlakte van 50 hectare, maar de wandelpaden voeren je dwars door mangrove- en regenwouden.
Ik liep bijna gedurende heel de wandeling op een loopbrug in het regenwoud.
En op zo’n loopbrug ben ik dus ook uitgegleden, het hout was nat.

Ik ben dan doorgegaan naar de jeugdherberg waar het een pizza-avond was.

Ik heb dan ook maar een pizza besteld (zo moest ik geen eten maken).

Ondertussen hebben we naar de film Ocean’s Eleven gekeken.

Dan ben ik zo vriendelijk geweest dat ik Javier (Waal) mijn laptop liet gebruiken om zijn foto’s te branden op een DVD-RW, want zijn memory-kaarten geraakten vol.

Groeten,

Annelies

Gisterenavond is er nog iets voorgevallen (nadat ik mijn bericht op mijn blog plaatste).

Toen mama belde was ik opzoekingswerk aan het doen op het internet.

Ik sloot alles af en ik ging naar mijn kamer.

Daar bleek dat er een nieuwe kamergenoot was, ze was aan het sukkelen met de deur.

Ik had dat de eerste keer ook, het is omgekeerd als bij ons (de deur opendoen is de sleutel naar links draaien).

Ik heb haar geholpen en ik heb mij eventjes apart gezet om met mijn mama te babbelen. Daarna heb ik ook naar Stijn gebeld want het was zijn week.

Tamara, ge moet u schamen dat ge mijn stem niet herkend! J

Als iemand wilt weten hoeveel het mij kost om naar België te bellen: +/- 9 dollar voor +/- 6 minuten te bellen.

Toen ik terug in de kamer kwam, was het meisje van daarjuist er ook.

Ik begon met haar te babbelen, toen ze ineens vroeg vanwaar ik kwam.

Ik zei van België en zij zei van Nederland. Ze had mij Nederlands horen praten, toen ik aan het bellen was. Maar het drong niet direct tot haar door. We hebben dus maar ons gesprek in het Nederlands voortgezet (veel gemakkelijker).

Ze was voor een jaar in Nieuw-Zeeland en voor 3 maanden in Australië, volgende week gaat ze terug naar Nederland.

Vandaag heb ik om 9u35 de bus (Greyhound) genomen naar Port Macquarie.

Van 10u30 tot 11u10 was er pauze in een wegrestaurant “The Rocks”. Het ziet eruit als Uluru (of Ayers Rock) inclusief de barsten.

Daarna hebben we naar een film gekeken “Bridge to Therabitia”, het is een film van Walt Disney, het is een beetje een sprookje. De moeite waart om te bekijken.

Om 13u30 kwamen we aan in Port Macquarie. Gelukkig werden we opgehaald door de bus van de jeugdherberg, ik vind dat ik er gebruik van moest maken want het is gratis.

In de jeugdherberg vroeg de jongen die ook van Newcastle naar Port Macquarie reisde wat mijn plannen waren, want hij was van plan om naar de Koala Hospital te gaan (de koala’s worden gevoed om 3u). Ik ben dan maar meegegaan, ik vroeg hem waar hij vandaag kwam en hij zei van België (spijtig genoeg is hij een Waal), maar we hebben in het Engels voortgebabbeld. Ik vergeet altijd om de namen te vragen, maar ik heb toch al meer contact met de andere mensen.

Ik denk omdat het komt omdat deze jeugdherberg veel huiselijker en kleiner is dan die in Newcastle, veel beter.

We zijn dus naar de Koala Hospital gegaan, niet veel speciaals.

Het is het enige Koala Hospital van Australië.

Je zag de koala’s eten krijgen door middel van een spuitje (iets wit, precies melk).

Er was vroeger een koala die door een bosbrand hele zware brandwonden had, ze vonden hem pas na 6 dagen. Hij geneesde goed.

Vrouwtjes worden in het wild 15-16 jaar, mannetjes worden in het wild 12 jaar (Hoe komt het eigenlijk dat mannen vroeger sterven dan vrouwen? Zijn zij misschien het zwak geslacht?). De vrouwtjes zijn ook gans hun leven vruchtbaar.

Koala’s eten alleen maar vers voedsel, ze willen het eten niet van de dag ervoor.

In de jeugdherberg heb ik nog even naar boekjes gekeken.

Ik heb ook aan die van de receptie gezegd dat ik maar 3 nachten ga blijven in plaats van 7 nachten. En ik heb mijn geld teruggekregen.

Daarna ben ik naar de MacDonald’s gegaan, ik had geen goesting om eten te maken.

Ik ben dan ook maar naar de winkel gegaan.

Dan ben ik eventjes op het internet geweest om mijn mails te bekijken, ik zag dat de computer was afgeschermd. Ik kon mijn USB-stick niet gebruiken, dus ik ga wachten totdat ik in Bellingen ben. Internet is ook duurder, 5 dollar voor 1 uur.

En dan heb ik tv-gekeken, op Nintendo gespeeld en verslag aangevuld.

Nu ga ik slapen (23u11).

Ik slaap alleen in een kamer van 6, zo kan ik door niemand gestoord worden.

Maar ik denk wel dat ik intervolg voor een gemixte (meisjes en jongens) kamer ga kiezen.

Groeten,