Vandaag ben ik om 6u opgestaan want ik heb met 6u30 met Julia aan de receptie afgesproken om naar de bushalte te gaan, waar ze ons om 7u zouden oppikken om naar Rockingham te gaan. Ik had geen tijd genoeg om te ontbijten en ik heb mij maar een snicker gekocht. In de keuken kwam ik Julia tegen en ze zei dat ze binnen 2 minuten klaar ging zijn. Het werd ondertussen al 6u40 en geen Julia te bekennen. Ik ben dus naar haar kamer gegaan en ik heb op haar deur zitten kloppen, ze had problemen gehad om haar lenzen aan te doen en is nu gereed om te vertrekken. Iets na 7u kwam de bus opdagen en konden we vertrekken naar de dolfijnen. Van de 10 mensen op de bus was er maar 1 jongen bij, blijkbaar dromen jongens er niet van om met dolfijnen te zwemmen en dit vind ik onbegrijpelijk. Op de bus vertelden ze hoe het eraan toe gaat gaan in het water. Het zijn 100% wilde dolfijnen, ze worden dus niet door de mensen gevoed en worden ook niet uit hun natuurlijke omgeving gehaald zodat hun natuurlijke gedragingen en onafhankelijkheid worden behouden. We varen uit naar beschutte ondiepte, zetten onze snorkelgerief op en dan gaan we in het kristalblauwe water van de Indische Oceaan. Als we in het water gaan dan moet dit snel gebeuren en zonder in het water te springen want dit zou de dolfijnen kunnen verjagen. Want het is op hun regels dat we van elkaars gezelschap kunnen genieten. Na zon 45 km te rijden kwamen we toe in Rockingham waar de boot ons al op stond te wachten. Daar hebben we uitleg gekregen wat we moeten doen als de boot een ongeluk zou hebben. Toen vroeg iemand of er haaien in het water waren, ze zeiden dat ze gedurende 20 jaar nog geen gezien hebben. Maar voor de zekerheid hebben ze een soort van sensor die een signaal uitzendt zodat de haaien niet in de buurt komen, voor hen is het precies dat ze op hun kop worden geslagen. Daarna werd ons duikpak en snorkelgerief uitgedeeld, we kregen ook een gekleurde band toegewezen zodat iedereen de kans heeft om in het water te gaan. Mijn band was de kleur roos, zoals de roze armbad die we kregen als we de souvenier-DVD wilden hebben (ik heb er natuurlijk eentje gekocht). We vaarden zon 30 minuten totdat we de eerste dolfijnen signaleerden. Ze riepen al de kleuren van banden af buiten de kleur roos, wij mochten toekijken hoe de rest in het water gingen. Ze moesten in een rij het water ingaan en moesten elkaar vasthouden aan de band van de voorganger. Ze vertelden met welke hand ze de band moesten vasthouden en dan moesten ze in de andere richting kijken. We moesten onze benen niet gebruiken om te zwemmen want de begeleiders hadden een onderwaterscooter (zoals James Bond), we konden genieten van het uitzicht. Daarna was het onze beurt, het water was ijskoud maar het kon mij niet veel schelen. We hadden pech want er waren geen dolfijnen meer te bekennen, na 3 pogingen kwamen ze toch af. De dolfijnen zagen er heel groot uit en het gaf een heel goed gevoel om ze te zien zwemmen. Ze zwommen enkele meters onder mij en ik vond het toch wel een beetje spijtig dat ze niet dichter kwamen. Ik heb er heel veel van genoten, de meeste mensen kunnen niet zeggen dat ze met dolfijnen hebben gezwommen. Dit is een ervaring die ik nooit niet zal vergeten, één uit de duizend. Ik was zo gefacineerd naar de dolfijnen aan het kijken dat ik zelfs niet opgemerkt had dat van één dolfijn een stuk van de vin is afgebeten door een haai, daarom werd die dolfijn ook sharky genoemd. Maar dit heb ik wel gezien toen ik samen met Julia naar de DVD aan het kijken was. Tegen 12u was de boottocht gedaan en waren we terug in Rockingham, daar heb ik Belgische pannekoeken gegeten. En daarna voerden ze ons terug naar Perth waar ik een douche genomen heb. Julia en ik zijn dan terug in Perth gaan shoppen en deze keer heb ik een lange zwarte broek gevonden, de broekspijpen zijn wel veel te lang maar spijtig genoeg heb ik mijn mama niet bij mij om ze korter te maken. Ik heb ook een smske aan mama gestuurd met de tekst: Mama, ik zie het niet meer zitten! ik kan niet meer ademen boven water. Nadat ik met de dolfijnen heb gezwommen kwam ik tot die vaststelling. Ik ga nu terug om in harmonie met hen te leven, is allemaal mogelijk door de goede fee. Ik zal jullie wel allemaal missen maar ik behoor toe aan de zee. En ze antwoorde daarop: Je hoeft ons niet te missen. Je kan naar de Noordzee zwemmen en dan komen wij op. Dit is wel een goed idee, maar we gaan wel moeten afspreken hoe we met elkaar kunnen communiceren. Omdat het grootwarenhuis al gesloten was zijn Julia en ik terug iets gaan eten in Northbridge. Daarna hebben we de DVD bekeken van onze zwemtocht met de dolfijnen, ik heb ook een paar fotos laten zien die ik getrokken heb. En daarna heb ik mijn reisverslag aangevuld. Ik kreeg ook een telefoontje van Leen om mij te laten weten dat ze een huis gekocht hebben naast Monica. Ik ben blij voor hen, ze verdienen meer ruimte.
Perth is de meest geïsoleerde en tegelijkertijd modernste staatshoofdstad van Australië. Het is met zijn wolkenkrabbers, ontspannen sfeer en ligging een geliefde bestemming. In de voormiddag ben ik naar het Western Australian Museum gegaan. Het complex omvat onder meer de Old Perth Gaol waar u een beeld krijgt van het leven in de Swan River kolonie. In de Jubilee Wing waren galerijen met vlinders, vogels, dinosaurussen, Ik heb een slecht moment gekozen om het museum te bezoeken want er waren veel kinderen en die maakten allemaal veel lawaai zodat het bijna onmogelijk was om je te concentreren op de teksten. Ik ben dan naar de jeugdherberg gegaan om iets te eten en om mijn mails te controleren. Tegen 14u ben ik doorgegaan om een wandeling door Perth te maken. De eerste tussenstop was Perth Mint, dit werd opgericht in 1899 onder Britse supervisie om het goud van de velden van Western Australia te zuiveren. Hoewel er geen munten voor de algemene geldstroom worden geslagen verzorgt Perth Mint nog wel proefmunten en bijzondere munten van zuivere metalen. Het is de oudste werkende munt van Australië. Het gebouw huisvest een museum, waar munten en edele metalen te zien zijn en waar u veel te weten komt over de goudwinning in Western Australië. Er worden demonstraties gegeven van het smelten van goud en er zijn replicas van goudklompen. We hadden zelf de kans om een goudstaaf van 400 kg op te liften, het is meer dan $ 200.000 waart. En als je het slot van een kluis kon openen dan kreeg je wat erin zat, dit was een kleine goudstaaf. Ik heb verschillende cijfercombinaties uitgeprobeerd, maar het is mij niet gelukt om deze kluis te openen. Daarna heb ik mijn wandeling verdergezet richting Swan Bells Tower, in deze toren hangen 12 klokken van St. Martin-in-the-Fields, Engeland. In de toren zijn tentoonstellingen maar ik was te laat om er eentje bij te wonen. De klokken luiden dagelijks en op woensdag en vrijdag wordt het klokkenluiden gedemonstreerd. En ik ben ook naar London Court gegaan, dit in een winkelstraat in de open lucht met vele boetiekjes. Verderop vindt je de Old Perth Boys School, een klein gebouw van slechts één verdieping, waarin de eerste jongensschool van Perth gevestigd was. Vlakbij vindt je de Cloisters, die in 1850 werden gebouwd als school, met schitterend metselwerk. Aan de westkant van St Georges Terrace ligt Barracks Archway, dit is de laatste overblijfsel van de van 1863 daterende barrakken van de soldaten die de gevangenen van Perth bewaakten. Het was 18u toen mijn wandeling ten einde liep, ik ben dan maar naar de jeugdherberg gegaan om te eten. Na mijn lekkere rijst te eten met zoetzure saus heb ik mijn blog verder aangevuld. Tegen 21u30 heb ik een smske gestuurd naar Julia om het uur af te spreken voor morgen naar de bushalte te gaan om naar Rockingham te gaan. Tien minuten laters kwam ze slaapwandeld naar de salon, ik had er niet aan gedacht dat ze al aan het slapen was en ik heb haar wakker gesmst. Ik heb mij maar vlug verontschuldigd en we hebben morgen om 6u30 afgesproken aan de receptie. Zij is dan terug in haar bed gekropen en ik ben naar mijn kamer gegaan om mijn brein te trainen, ik heb een hersenleeftijd van 24.
Vandaag was de zoektocht achter een zwarte broek of zwarte shorts. Mijn toekomstig werk voorziet wel een t-shirt, maar geen broek. Het zou voor mij veel gemakkelijker zijn geweest als ze een gans uniform zouden voorzien want ik haat shoppen. Ik wil niet veel geld geven aan een broek die ik heel waarschijnlijk toch ga weggooien. Ik ben ontelbare winkels binnengaan, maar ik weet niet goed wat ik kan en mag aandoen. Een jogginbroek, een afritsbare wandelbroek of shorts? Ik heb voor de zekerheid een mail aan Natalie gestuurd, maar zij wist het spijtig genoeg ook niet. Ik zal wel zien als ik in het resort toekom, ze zullen ook wel weten dat een backpacker niet veel kleren heeft. Het heeft mij bijna gans de dag geduurd voordat ik 2 shorts vond, gelukkig zijn ze maar 5 dollar per stuk. Ik ben ook maar naar de souvenierwinkels gegaan waar ik een souveniertje voor iemand van de familie heb gekocht, maar voor wie? Daarna ben ik terug naar de jeugdherberg gegaan want ik begon mij terug ziek te voelen en het is vervelend om te shoppen als u neus contstant zit te lopen en u ogen constant aan het tranen zijn. Ik heb mij eventjes op mijn bed gelegd om te rusten, daarna heb ik nog in mijn boek gelezen. En toen ik mij iets beter voelde heb ik mijn blog aangevuld want ik heb gisteren aan mama beloofd, toen ik haar belde om het nieuws van mijn job te vertellen, dat ik mijn blog tot zondag zou aanvullen.
Om 7u ben ik opgestaan omdat ik om 9u30 een interview had in Subiaco. Ik ben zo vroeg opgestaan omdat ik een goede indruk wilde maken door op tijd te zijn. Maar zoals gewoonlijk was ik veel te vroeg voor mijn afspraak, ik heb mij dan nog eventjes in de zon gezet en heb een boekske gelezen. Tegen 9u15 ben ik dan naar boven gegaan en het interview vond direct plaats. En blijkbaar heb ik een goede indruk gemaakt want ik kreeg de job op een schoteltje aangeboden, dit zal waarschijnlijk wel komen omdat ik 4 jaar als huishoudster in een bejaardentehuis heb gewerkt en ook omdat ik geen problemen had om daar met Kerstmis en Nieuwjaar te zijn. Het enige nadeel is dat ik geen bereik heb met de GSM en er is spijtig genoeg geen internetverbinding. Dit maakt het wel moeilijker om contact te houden met het thuisfront. Maar ik ben van plan om elke week een brief te schrijven naar mama en die kan ze dan op mijn blog zetten. Ik ga ook af en toe een lift naar de stad vragen zodat ik een paar boodschappen kan doen en ook op het internet kan gaan. Ik vermoed dat er ook telefooncellen aan het resort zijn, dan kan ik af en toe eens bellen. En vermoedelijk mag ik ook de telefoon gebruiken zodat iemand mij kan bellen, het moment moet wel op voorhand afgesproken worden. Waarschijnlijk mag er ook post voor mij naar daar gestuurd worden, ik moet eerst wel vragen op welke naam en adres. Het is 5 dagen op de week werken en ik heb 2 dagen vrij, dit veranderd wel elke week. Maandag ga ik er meer van weten want dan vertrek ik naar daar. Natalie was zo vriendelijk om alle busgegevens op te zoeken en er gaat mij zelf iemand oppikken van de toeristiche dienst. Na het interview ben ik naar Fremantle gegaan om de rest van de stad te zien. Fremantle werd in 1829 gesticht aan de Indische Oceaan, bij de monding van de Swan River. Het zou de havenplaats voor de nieuwe kolonie worden en er werd aan het einde van de 19de eeuw een haven gegraven. Fremantle is een stad met een zeer rijke historie. Er staan nog veel 19de eeuwse gebouwen, waaronder enkele juweeltjes uit de tijd van de goudkoorts. Ik heb de Discovery Trail gedaan waar ik langs Town Hall en Round House heb gewandeld. De imposante Town Hall dateert uit 1887. Eén van de plaatselijke gemeenteraadsleden werd tijdens de openingsplechtigheid neergeschoten door iemand die niet voor het feest was uitgenodigd. Aan de andere kant van High Street kunt u zien waar de ongenode gast werd opgeborgen: het Round House. Dit vreemde, 12-hoekige bouwwerk dateert uit 1830, fungeerde als huis van bewaring en is het oudste gebouw van Western Australia. Tegen 3u ben ik teruggekeerd naar Perth waar ik de tour zwemmen met dolfijnen heb geboekt en dan heb ik vervolgens mijn blog aangevuld. Ik ben ook met Julia iets gaan eten in Northbridge. Daarna ben ik in mijn bed gekropen en een beetje Sudoku gespeeld op mijn Nintendo DS want ik voelde mij niet zo goed om iets anders te doen.
Ik ben om 8u30 opgestaan, heb mij gedouched en heb ontbeten. Om 10u30 ben ik naar het jobkantoor Aussijobs gegaan waar ik eerst een papier heb moeten invullen en dan heb ik zeker meer dan 3 uur gewacht voor een interview te hebben met Anissa. Nog een geluk dat ik zolang gewacht heb, want ze had een job voor mij. Er was een job vrij als huishoudster in Karri Valley Resort, dit is 20 km verwijderd van de stad Pemberton en is gelegen in het zuidwesten van Western Australia. Na een tijdje nadenken sprak het mij wel aan omdat het gelegen is in een nationaal park waar ik vele wandelingen kan maken en ook omdat het een gelegenheid geeft om te sparen voor mijn reis naar Nieuw-Zeeland. Ik ben van plan om een 21-daagse tour te doen naar Nieuw-Zeeland, maar ik weet nog niet goed wanneer. Anissa heeft dan contact opgenomen met Natalie, waarmee ik morgen om 9u30 een afspraak heb. Ik ben dan iets gaan eten want ik had weeral reuzehonger. Daarna ben ik naar de jeugdherberg gegaan om mij via de website van Ausijobs in te schrijven, ik heb het tijdschrift OK gelezen en ik heb eten gemaakt. Daarna heb ik mijn reisverslag aangevuld en op mijn blog geplaatst. Ik kwam Julia tegen en we hebben besloten om zaterdag samen de tour zwemmen met dolfijnen te doen in Rockingham. En dan ben ik naar mijn kamer gegaan waar ik nog met twee oudere dames gebabbeld heb. Ik wou zelfs mijn bed afstaan, maar ze wou er niets van weten. Ik heb het een paar keer gevraagd, maar ik heb niet langer aangedrongen. Ze vond het wel vriendelijk dat ik het voorstelde, de jeugd van tegenwoordig heeft toch nog manieren.
Vandaag heb ik weeral lang in mijn bed blijven liggen. Na bijna 2 weken te kamperen doet het toch zo deugd om in een bed te slapen. Het enige dat ik nog mis is dat ik alleen in een kamer lig, maar dit zal pas thuis kunnen. Ik heb een douche genomen, ontbeten en ik ben de stad ingetrokken op zoek naar werk. Ik ben naar 2 jobsbedrijven gegaan waar ik een paar vragen moest invullen zodat ze kunnen weten welk soort werk ik zoek en om te zien wat mijn vroegere werkervaring was. Ik vond dat ik bij een eventuele sollicitatie een goeie indruk moest maken en daarom heb ik besloten om naar de kapper te gaan. Ik wou mijn haar terug kort hebben want ik droeg het weeral bijna altijd in een paardestaart. Ik heb maar $ 20,00 moeten betalen omdat ik een model was voor iemand. Ze hadden gezegd dat zij ook goed kon knippen, maar dat het alleen maar trager ging. Ik heb gezegd dat ik het geen probleem vond, maar toen ik in de jeugdherberg in de spiegel keek vond ik dat het niet zo geknipt was. Ik had gezegd dat ik mijn haar zo kort mogelijk moest zijn omdat ik het niet meer in een paardestaart wou doen en spijtig genoeg kan ik het nog altijd in een staart doen. Ik heb daarna mijn financieën bekeken en ik heb mijn reisverslag aangevuld. Ik heb ook zeker op 5 websites naar werk zitten zoeken en ik heb ook direct gesolliciteerd, hopelijk heb ik voor deze genoeg werkervaring. De Vlaming (ben zijn naam vergeten) kwam af en vroeg of hij weeral een vreemde vraag mocht stellen. Hij vroeg of ik voor hem een pakket naar België wou posten. Ik zou dit moeten voorschieten en dan zou zijn vader mij terugbetalen, ik heb maar schoontjes geweigerd. Hij heeft mij dan zijn paspoort laten zien om aan te tonen dat hij dit werkelijk was en dat ik hem wel kon vertrouwen. Ik heb dus voor de 2de keer geweigerd, ik wou het risico niet nemen. Ik vroeg hem dan hoeveel overgewicht hij had, dit bleek 30 kg te zijn. Ik zei dat hij het maar ergens moest in een kluis moet doen, maar dit wou hij niet doen omdat hij niet terug in Perth komt. Dan heb ik hem gezegd dat hij een deel moest wegsmijten of dat hij zijn overgewicht moest betalen in het vliegtuig. Ik heb hem proberen te helpen door raad te geven, maar meer kan ik niet doen. Ik denk wel dat hij langer wist dat hij overgewicht had, hij kon dus zelf vandaag naar de post gegaan hebben. Ik heb vandaag met Julia, een Duits meisje die ik in de jeugdherberg heb ontmoet, afgesproken om iets te gaan drinken. We zijn naar Northbridge gegaan om te zien of er daar iets leuk open was maar we zijn tenslotte naar de bar van de jeugdherberg gegaan omdat het allemaal veel te chique was.
Vandaag heb ik tot 10u in mijn bed gelegen, ik had gewoon geen zin om op te staan. Daarna heb een douche genomen en ontbeten. Ik heb ook mijn reisverslag aangevuld die ik ook direct op mijn blog heb geplaatst. Nadat ik mijn boterhammen had opgegeten kwam er iemand af en die vroeg of hij een vreemde vraag mocht stellen. Mijn nieuwsgierigheid was geprikkeld en ik zei dat hij zijn vraag mocht stellen. Hij vroeg of ik Annelies van België was. Hij heeft dus ook mijn advertentie gelezen en hij was bijna 100% zeker dat ik het was omdat hij mij zag kijken naar de Nederlands. Ik zei dat ik het was en het bleek dat hij ook een Vlaming was die al een paar maanden in Australië was. Hij wou niet veel vertellen omdat hij liefdesproblemen en misschien nog andere problemen had. Omdat hij mij heeft opghouden was ik te laat voor de cinema, ik heb dan maar verder mijn reisverslag aangevuld. Ik kwam ook nog Kira tegen, zij heeft werk gevonden in een bakkerij en in een bar. Hopelijk kan ik ook zo snel werk vinden, maar ik kan nog een tijdje verder. Ik heb voor de zekerheid een mail naar AIFS gestuurd om te zien of zij werk weten in Western Australia, in de nabijheid van Perth. Daarna ben ik eventjes naar buiten gegaan om een frisse neus te hebben. Ik werd met een onweerstaanbare drang aangetrokken tot de cinema of beter gezegd tot Richard Gere. Nadat de film gedaan was zag ik dat ik gemiste oproepen had van Leen. Ik heb haar dan maar vlug teruggebeld en zij heeft mij dan teruggebeld omdat ze niet wou dat ik de kosten moest betalen (toch lief hé). Ik heb ook Marjolijn en Kirsten aan de telefoon gehad. De verbinding was niet zo goed want we hadden beiden moeilijkheden om elkaar te verstaan, zal misschien komen omdat ik buiten stond. En dan ben ik naar de jeugdherberg teruggegaan om naar Stijn te bellen om te zien hoe het met Tamara ging na haar operatie. Ik heb Tamara ook eventjes aan de telefoon gehad. En mama had juist dat moment gekozen om mij te bellen, maar ik was dus in gesprek. Ik heb haar gebeld om te vragen of zij mij gebeld had, wat dus het geval was en zij heeft mij dan met Skype teruggebeld. Ik heb dus bijna het ganse gezin, buiten Bert en Paul, aan de telefoon gehad. En toen was het tijd om te eten want ik had reuzehonger. Daarna heb ik nog in mijn boek gelezen.
Toen de eerste groep gevangen rond 1850 aankwam in de Swan River Colony, moest er een grote gevangenis komen. Fremantle Prison, met een poortgebouw en afschrikwekkende kalkstenen celblokken, werd door die eerste gevangenen gebouwd in 1855 en deed dienst tot 1991. In 1894 werden de werken aan de 1 km labyrint-tunnels beëindigd, die 20m onder Fremantle Prison lagen. Meer dan duizend mensen in Fremantle werden tot de late 1800 bevooraad met het water van deze tunnels. Nu worden er rondleidingen gegeven langs de cellen, de kapel, de strafcellen, de galgenkamer en de tunnels. Ik heb dus gekozen voor de tunnels tour want ik had nood aan een gevangenisavontuur. We waren maar met 3 mensen, normaal gezien bestaat een groep uit 12 mensen. Eerst kregen we een video te zien over het onstaan van de gevangenis en dan moesten we blazen om te zien of er geen alcohol in ons lijf was. Toen was het tijd om ons gereed te maken: overalls en laarzen aandoen, daarna moesten we het harnas en een veiligheidsvest aandoen en tenslotte kregen we de helmen met hoofdlampen. Daarna was het tijd om de ladders af te dalen tot 20 m diepte onder de grond. Een deel van de tunnels hebben we te voet gedaan en het andere deel hebben we met een bootje gedaan. We hebben originele boren, resten van olielampen voorwerpen ontdekt van de tijd dat het werken in de tunnels harde arbeid was voor de gevangenen. Want alle dagen verbleven ze in een kleine ruimte: eerst in hun slaapruimte en dan in de tunnels. Gelukkig dat we een veiligheidshelm hadden want ik ben een paar keer met mijn hoofd tegen de wand gebotst. Ik vraag mij af of zij ook zoveel met hun hoofd tegen de wand botsten want zij kregen geen veiligheidshelm? En hoe konden zij overleven in de zomer wanneer het meer dan 40°C was? Op die diepte hebben we zelf boomwortels gezien, de wortels kunnen dus héél lang worden. Daarna was het tijd om in het bootje te gaan zitten om onze rondleiding voor te zetten. We hebben ons voorgeduwd met onze handen tegen de muren omdat we met de roeispanen schade konden aanrichten aan de muren, we wilden niet dat deze zouden instorten. Op het einde hebben we zonder licht gevaren, we zijn wel een paar keren tegen de muren gebotst maar we zijn toch veilig teruggeraakt. Toen was het tijd om de ladders te beklimmen, dit ging eigenlijk wel vlot en dan hebben we een paar fotos mogen maken. We hebben nog een kleine rondleiding gekregen van de Fremantle Prison en dan ben ik nog in de shop binnengegaan om postkaarten van de tunnel tour te kopen. Daarna ben ik naar Fremantle Markets gegaan om iets te gaan eten. Er staan meer dan 170 kramen met allerlei waren, van verse groente tot opalen. Ik heb mij daar een take-away pannekoek met banaan en chocomouse gekocht, maar ik had beter geweest om een bord te vragen want de chocomouse liep een beetje uit. Daarna ben ik teruggekeerd naar de gevangenis om de doing time tour te doen. Ik vond ook dat ik ook de binnenkant van de gevangenis moest zien, maar deze vond ik niet zo interessant want het is overal hetzelfde. Daarna ben ik teruggekeerd naar Fremantle Markets om de markt eens op mijn gemak te bekijken. Ik heb dan ook aan mama een smske gestuurd met de tekst: Na mij bijna een ganse dag vastgehouden te hebben, hebben ze mij toch vrijgelaten wegens goed gedrag omdat er een overbevolking was. Ik had zelf geprobeerd om via een ondergrondse tunnel te ontsnappen en ben zelf in een bootje gekropen toen het water te diep was, maar niets lukte. Toen ze mij vrijlieten hebben ze mij de sleutel gegeven van mijn cel. Mama vond al dat ik erg veranderd was omdat ik in de gevangenis moest, ik denk dat ze niet doorhad dat het maar een grapje was. s Avonds heb ik afgesproken met 2 Vlamingen die mijn advertentie voor een lift naar Adelaide gelezen hadden. Ik dacht dat ze mij een lift wilden geven naar Adelaide maar dit was niet het geval, ze wilden gewoon eens afspreken. Dit vond ik een goed idee want zo kon ik mijn Vlaams nog een beetje oefenen.
Vandaag ga ik dus van jeugdherberg verhuizen, dit heb ik niet zo graag omdat ik met al mijn zakken moest sleuren. Dit zou wel gegaan hebben als Kira de zak die in de keuken stond had meegenomen, maar die had ze voor mij laten staan ook al is al wat in de zak ligt van haar. De ene jeugdherberg moest ik verlaten om 10u en ik kon in de andere pas inchecken om 13u, gelukkig kon ik mijn bagage in de jeugdherberg stockeren. Ik ben naar de bibliotheek gegaan om te zien of ze daar draadloos internet hadden, maar spijtig genoeg was deze beveiligd. Ik heb dan maar al mijn fotos op mijn laptop gezet en ik heb ze dan ook geordend en op zijn plaats gezet. Toen was het tijd om mij in te checken, ik had het geluk dat ik het onderste bed van het stapelbed had. Ik heb mij maar direct geïnstalleerd en gemakkelijk gemaakt want ik zou daar toch een week verblijven. Dan heb ik mijn reisverslag een beetje aangevuld want anders gaat alles in het honderd lopen, ik ga mij laters misschien niet meer herinneren wat ik allemaal gedaan heb. Ik had nood aan frisse lucht en ik heb een beetje in de stad rondgewandeld. Ik ben naar de toeristische dienst gegaan waar ik een tunneltour in Fremantle Prison geboekt heb. Ik had dan ook aan mama een doogewoon smske gestuurd met de tekst: Morgen ga ik naar de gevangenis! Ik heb een misdrijf gepleegd en daarvoor moet ik boeten. Ze gaan mij naar Fremantle Prison voeren. Maar geen nood: ik ga proberen te ontsnappen door in een tunnel te kruipen die 20m onder de grond ligt. Ik volg de voetsporen van Michael Scofield! Vaarwel, Annelies. XXXXX. Zij stuurt mij een smske terug met de tekst: Nog zoiets?? Ik heb haar dan maar vlug een smske teruggestuurd om haar te kalmeren met de tekst: Ik vond het een mooie tekst, moet ge zeker en vast op mijn blog zetten! Maar geen nood: na anderhalf uurke ben ik weer vrij! Daarmee was ze meer gerust want ze stuurde mij niets terug. Ik heb dan maar verder mijn reisverslag aangevuld.
Vandaag is de dag dat ik eindelijk Wave Rock kan zien. Ik moet toegeven dat ik eerst niet van plan was om een tour naar daar te doen, maar het was eerst ook niet mijn bedoeling om Western Australia te bezoeken. De reden waarom ik naar Western Australia zou zijn gekomen is om Wave Rock te zien, dus vond ik dat ik toch wel een tour naar daar moest doen. Hopelijk kan iedereen een beetje mijn redenering volgen. We zijn in Perth vertrokken met een bus vol mensen, ik denk dat we in totaal met 30 mensen waren. We hebben eerst een tussenstop van 30 minuten gemaakt in York, dit is een historische plaats met tal van gebouwen uit het midden van de 19de eeuw. De meeste gebouwen staan aan Avon Terrace, de hoofdweg. Op weg naar Corrigin Dog Cemetery waren veel graanvelden met af en toe een boompje op, we hebben ook een emoe-boerderij gepasseerd. Corrigin Dog Cemetery is ontstaan in 1974 door de dood van STRIKE, hij was Paddy Wrights beste vriend en die wou zijn hond een laatste rustplaats geven. We zijn dan gestopt aan Wave Rock Wildflower Shop om onze lunch te eten. Na ons buikje rond gegeten te hebben zijn we naar Hippos Yawn gaan kijken, dit is een ongewone natuurlijke rotsformatie die de vorm heeft van een grote gapende hippo. En toen was het tijd om naar Wave Rock, spijtig genoeg begon het te regen. Toen we uit de bus stapten was het gestopt met regenen, de goden zullen goed gezind zijn geweest. Wave Rock is 15m hoog en 110m lang. De formatie heet zo omdat hij veel weg heeft van een brekende golf. De illusie wordt nog versterkt door het feit dat er water over de rots loopt. Deze grote, granieten golf is ontstaan uit een blootliggende aardlaag die duizenden jaren lang is geërodeerd. Door de regen zijn er rode en grijze strepen ontstaan. Het was indrukwekkend om deze rotsformatie te zien, bijna iedereen beelde voor de foto uit dat ze aan het surfen waren. En ik heb het nadeel ondervonden om met een grote groep te reizen, iedereen loopt elkaar voor de weg. En ik denk dat de muggen mij graag hebben want toen iemand een mug van mijn gezicht wegjaagde waren haar vingers vol bloed, de mug had mij bijna leeggezogen. We mochten ook op de top van Wave Rock wandelen en daar was er een magnifiek uitzicht: de gele bloemen, graangewassen, de groene bomen en het deel overstroomde land maakten een mooi geheel. Op de rots zagen we ook een beetje water lopen, dit kan niet meer van de rots stromen omdat ze een muurtje gebouwd hebben want anders zou de rots na verloop van tijd verwijderen. En we waren juist op tijd terug in de bus want we zouden kletsnat geworden zijn door de regen. We zijn dan naar Mulkas Cave gegaan om rotsschildering van de aboriginals te bekijken. De naam Mulka komt van een legende van de aboriginals die geloofden dat de naam gelinkt werd met de grot. Mulka was een illegale zoon van een moeder, die van een man hield met wie het verboden was om te trouwen. Zij geloofden dat het daardoor kwam dat er iets scheelde met de ogen van Mulka, ze stonden scheel. Hij kon daardoor niet goed mikken met zijn speer en zo kon hij ook geen succesvolle jager worden. Uit frustratie at hij levende kinderen en werd de misdadiger van het district. Ze geloofden dat hij in Mulkas Cave woonde waar je de handafdrukken nog kunt zien, veel hoger dan dat van de gewone man. Als laatste stop zijn we naar Babakin gegaan voor onze afternoon tea, we hebben 6 dollar gegeven om de plaatselijke school open te houden. Deze school zou in totaal minder dan 10 kinderen tellen en de regering zou die school willen sluiten, om dit tegen te houden laten ze kinderen van andere gemeentes overplaatsen. En toen was het tijd om terug naar Perth te rijden waar we iets voor 9u aankwamen. In totaal zijn we ongeveer 12 uren weggeweest en hebben we zon 800 km gereden. Toen ik in de jeugdherberg aankwam was ik doodop en heb ik in mijn bed een boekje gelezen. Eerst ben ik de badkamer binnengegaan om naar de wc te gaan en daar merke ik op dat die nog altijd degoutant vuil was, ik denk dat ze die op 3 dagen geen ene keer gekuisd hebben. Ik ben blij dat ik morgen naar een YHA jeugdherberg ga, die zijn bijna altijd proper.
Ik ben om 8u opgestaan omdat ik om 9u afgesproken had met Kira om samen te ontbijten. Ik heb gewacht tot 9u30 en dan ben ik maar alleen iets gaan eten. Tegen 10u kreeg ik een telefoontje van haar dat ze zich heeft overslapen, toen ze wakker werd dacht ze dat het pas 8u was. Ik ben dan naar de bibliotheek gegaan om te vragen of ze draadloos internet hebben en ze zeiden dat het soms wel en soms niet werkte, ik zal het dus zelf eens moeten uitproberen. Daarna ben ik Qantas gegaan om te zien of ze mijn vlucht wel veranderd hebben, dit was het geval en ze hebben mijn vluchtgegevens afgeprint. Ik ben dan naar de toeristiche dienst gegaan om de tour van Wave Rock te boeken, want ik vind dat ik dat toch gezien moet hebben. Toen is Kira afgekomen en we hebben in de stad rondgelopen. Zij wou naar 3 jobsuitzendkantoren gaan en ik ben maar met haar meegegaan. Ondertussen kon ik ook mijn advertentie lift gezocht naar Adelaide plakken op verschillende notitieborden. Zij is dan naar de cinema gegaan en ik heb mijn reisverslag aangevuld.
Ik heb slecht geslapen omdat er veel wind was. Deze keer lag mijn rugzak in het midden van de tent in plaats van langs de kant, daardoor werd de wind niet tegengehouden en botste de tent elke keer tegen mij. Tegen 2u45 vloog de bovenste zuil van onze tent, ik heb ze er maar vlug terug opgedaan voordat het binnen kon regenen. En dat was spijtig genoeg niet het einde van mijn pech: toen ik terug in de tent kwam liep mijn luchtmatras leeg. Ik wou ze eerst zo laten, maar de grond was veel te hard en ik heb ze dan maar opgepompt. Deze keer ben ik ook tot 9u blijven liggen en tegen 10u zijn we vertrokken naar Nambung National Park. De grootste bezienswaardigheid is The Pinnacles Desert, die in het midden van het park ligt. Dit maanlandschap bestaat uit vreemde kalkstenen rotsformaties die uit het zand lijken te groeien, maar feitelijk zijn het de versteende wortels van planten die hier in de oudheid voorkwamen. We hebben de 3 km lange Pinnacles Drive gedaan en dan zijn we doorgereden naar Perth. Toen we dichter en dichter bij Perth kwamen merkten we op dat er tussen Broome en Perth geen verkeerslichten waren en dat er hier ook veel meer verkeer was. We zijn eerst naar de jeugdherberg YHA City Perth gegaan, maar spijtig genoeg was die volboekt. We hebben dan naar andere jeugdherbergen gebeld en gelukkig waren er nog 2 bedden vrij. Die jeugdherberg (Grand Central) was niet echt proper, de badkamer lag vol met haren en de vloer was vol met vuile vlekken. Ik ben dus vlug terug naar YHA gegaan om een week overnachting te boeken vanaf vrijdag.Daarna ben ik naar de toeristische informatiedienst gegaan om te zien wat er allemaal te doen was in Perth en omstreken. Daar kwam ik een meisje tegen die ook de Litchfield-tour gedaan heeft, zij vertrekt zaterdag naar Nieuw-Zeeland. Ik ben dan ook eventjes op internet gegaan om mijn mails te controleren. Daarna zijn Kira en ik naar Northbridge gegaan om iets te gaan eten, ik heb gekozen voor spaghetti bolognaise. Onderweg kwamen we het Engels koppel tegen waarmee Mike reisde, aan Mike kwamen we spijtig genoeg niet tegen. In de jeugdherberg hebben Kira en ik fotos uitgewisseld en dan ben ik in mijn bed gekropen.
We zijn voor 10u vertrokken, een mirakel! We zijn gestopt in Geraldton, deze stad ontwikkelde zich tot een doorvoerhaven voor lood en is nog steeds een havenstad. We hebben evenjes in de stad gewandeld en toen ik MacDonalds wou gaan eten, wilden de jongens niet wachten op mij. Ze zijn doorgewandeld, blijkbaar is het ieder op zijn eigen. Het is niet zoals de 3 musketiers: één voor allen, allen voor één. Kira is bij mij gebleven omdat ze een goedkoop ijsje wou hebben en ze wou ook nog naar het postkantoor gaan die recht tegenover de MacDonalds lag. Daarna hebben we nog eventjes langs het strand gewandeld omdat de jongens nog op internet wilden gaan. Ik vertelde haar wat er op mijn lever was: dat we niet in Monkey Mia zijn gebleven. En het enige wat zij kon zeggen is dat we ook niet langer in Exmouth gebleven zijn. Het verschil is wel dat we 2 dagen in Exmouth zijn gebleven. Ik heb er wel voor gezorgd dat we langer in Coral Bay bleven en dat allemaal voor haar, maar dat zal ze al vergeten zijn. Tegen 13u30 zijn we vertrokken naar Cervantes. Het was de bedoeling om te overnachten in het Nationaal Park, maar dit was niet toegelaten. We zijn tenslotte naar een camping gegaan waar ik na 4 dagen terug een douche kon nemen. Ik had ook bereik met mijn GSM en ik heb dus maar naar mama gebeld om haar alles te zeggen wat op mijn lever lag. Ze moest mij niet meer opbeuren want dit had ik al zelf gedaan, het deed deugd om mijn gevoelens te uiten. Toen ik terugkwam van de douche merkte ik op dat er weeral een krak was in de paal. Podge wou mij helpen om te tent te maken, maar hij heeft het alleen maar erger gemaakt. Hij heeft per ongeluk de elastiek doorboord van de paal en zoals jullie wel zullen weten zorgt die elastiek ervoor dat de paaltjes aan elkaar blijven hangen. Hij is zo vriendelijk geweest om de paal van zijn tent te geven, hij ging wel in de campervan slapen. Daarna heb ik zijn fotos op zijn harde schijf gezet en ik heb ook cds voor hem gekopieërd. Het was al 23u30 en tijd om in de tent te kruipen, ik was juist op tijd want het begon hard te regenen.
Ik heb mijn wekker om 5u20 gezet omdat we naar Monkey Mia gingen om naar de dolfijnen te kijken. Ik was op de rest aan het wachten totdat ze gingen opstaan want we hadden afgesproken dat we om 5u30 gingen opstaan. Ik heb ze dan maar op 6u wakker gemaakt (door mijn wekker luid af te laten gaan en door ze wakker te roepen) want ik wou de eerste voedering niet missen. Ik dacht dat het allemaal volwassen mensen waren die een GSM hebben en bijgevolg ook een wekker, maar ik heb mij dus vergist. Om 6u45 zijn we vertrokken naar Monkey Mia en gelukkig waren we juist op tijd voor de eerste voederbeurt. Dertig jaar geleden kreeg een vissersvrouw bezoek van een vriendelijke bruinvis, die ze op gezette tijden uit de hand voederde. Binnen de korste keren wemelde het er van de bruinvissen die allemaal gevoederd willen worden. Om het niet uit de hand te laten lopen hebben ze Rangers aangesteld die de dolfijnen eten mogen geven. Ze geven alleen maar 5 vrouwtjes vis en dat gebeurt 3 keer in de voormiddag. Daardoor hebben de dolfijnen in de namiddag tijd om zelf eten te vangen en ook om met elkaar te socialiseren. Ik heb een dolfijn vis mogen geven, spijtig genoeg mochten we ze niet aanraken. Ik ben gebleven voor de 2 andere voederbeurten en de rest is naar God weet waar gegaan. Ik heb terug een dolfijn eten gegeven en ik wou dat ik iemand had om deze speciale gebeurtenis met iemand te delen. Gelukkig was er Joris (mijn neef) die mij juist op dit moment een smske stuurde (hij was in een Ierse pub in Hasselt en vroeg zich af hoe het hier zoal gaat) en daardoor kon ik het toch met
iemand delen. Ik heb dan nog eventjes op het strand gelopen en om 12u ben ik naar de parking gestapt omdat de rest mij daar ging oppikken. Ik zei tegen hen dat ik het hier leuk vond en dat ik hier nog een dagje wou blijven. Dit vonden ze goed en dan reden ze 25 km verder naar de stad Denham. Denham was oorspronkelijk een parelvissersdorp, maar wordt nu bevolkt door vissers en toeristen. We hebben een huis gezien dat gebouwd is uit schelpen. Ik heb ze gezegd dat ik daar niet wilde blijven en dat ik voort wilde rijden. Ik zag het niet meer zitten, ik wilde zo vlug mogelijk in Perth zijn zodat ik terug alleen kan reizen en mijn eigen zin doen. Kira zei dat ik moest zeggen wat er scheelde in het belang van de groep, maar er is nooit een groep geweest. We zijn terug naar een Shell Beach gegaan. Dit 60 km lange strand is uniek, omdat het bestaat uit een 10m dikke laag kleine hartschelpen. Ik liep alleen rond en ik heb mij opgebeurd door Vlaamse kinderliedjes te zingen. Ik voel mij dus beter alleen dan in een groep. We zijn gestopt aan een parking waar we een biologische wc hadden want de faciliteiten in de natuur gebruiken is ook niet zo gemakkelijk voor een vrouw. Daar heb ik een dame gezien die met haar 3 katten aan het wandelen was, de katten waren dus aan de leiband en die hadden daar geen problemen mee. Ik heb mijn reisverslag aangevuld en de rest heeft naar Southpark gekeken. Ik ben vroeg in mijn tent gekropen omdat ik doodmoe was. Gelukkig had ik oordoppen want anders zou ik niet in slaap geraakt zijn door de luide muziek van mijn reisgenoten.
Ik was weeral de eerste op en ik begin het toch stilletjes beu te worden. De meeste keren dat we vertrekken is het al 10u en dan is bijna de helft van de dag voorbij. Ik zou het mij niet zo aantrekken als het later donker zou worden en ook als al de bezienswaardigheden langer open zouden zijn, maar die sluiten dus om 10u. Ik heb meegeholpen om Eike zijn tent af te breken want er was veel wind om het alleen te doen. Daarna heb ik de afwas van gisteren gedaan, het was gisteren te donker om eraan te beginnen. Toen ik mijn tent wou afbreken zag ik dat de tent weeral open stond, ik heb het gevoel dat Kira ze voor expres open laat staan. Nu hebben de mieren vrij spel want we stonden blijkbaar op een mierennest. We zijn dan naar de Blowholes, dit is een rotsformatie waar het zeewater soms wel 20 m omhoogspuit. En Podge wou de stoere gast uithangen en hij is op de rotsformatie gaan staan, dit was wel gevaarlijk want dit heeft het leven gekost aan een visser. We zijn door een camping gereden om naar een andere uitkijkpunt te gaan, Podge had niet opgemerkt dat het zand zachter werd en daardoor zijn we vastgereden in het zand. We hebben het zand proberen weg te scheppen met een schop en met onze handen, maar we werden uiteindelijk geholpen door mensen die de auto met een touw aan hun auto heeft vastgemaakt en zo konden ze de auto uit het zand trekken. Tegen 17u zijn we de Shark Bay World Heritage Park binnengereden, het staat sinds 1991 op de Werelderfgoedlijst. We zijn gestopt aan Shell Beach waar we ook gekampeerd hebben, het is geen zandstrand maar bestaat uit kleine witte schelpen. We waren juist op tijd om naar de zonsondergang te kijken en daarna hebben we gegeten, ik heb sinds lange tijd appelmoes gegeten. We hebben nog eventjes gebabbeld, maar dit was onmogelijk door de luide muziek. Ik ben dan nog eventjes naar de sterren gaan kijken. Ik ben vroeg in de tent gekropen zodat ik morgen fit en gezond zou zijn om naar de dolfijnen te kijken, maar ik kreeg een snotvalling en moest ook keihard hoesten. Hopelijk ben ik morgen beter.
De jongens hadden gisteren tegen Kira gezegd dat ze vroeg wilden vertrekken, deze keer heb ik geen wekker gezet omdat ik toch wist dat we niet voor 10u gingen vertrekken en ik had gelijk. Bij het afbreken van onze tent is er weeral een barst gekomen in één van de palen, dat zal maken worden. We zijn gestopt in Carnarvon omdat John onderdelen moest kopen voor de auto en ik heb 3 t-shirts gekocht. Ik had geen t-shirts genoeg, dit komt omdat ik teveel t-shirten heb weggezeten omdat ze te vuil en bedekt met kauwgom waren. De belangrijkste bron van inkomsten in Carnarvon is de handel in bananen, steurgarnalen en schapen. Daarna zijn we doorgereden naar Quobba Station waar we onze tent hebben opgeslagen. Zoals gezegd hebben we de paal geplakt met plakband en de jongens waren aan het lachen dat die maar een uurtje ging houden, maar ze hadden ongelijk. We hebben een wandeling gemaakt op het strand: Homestead Beach. Daarna heb ik mijn reisverslag verder aangevuld om een beetje op schema te geraken. En toen hebben we eieren, tomaten, saucissen en pattatten gegeten. We hebben dan ook gebabbeld en gelachen. We hebben vooral gelachen met de Engelse uitspraak van Eike (de Duitse jongen), het was de eerste keer dat we tesamen zoveel pret hadden.
We zijn nog een dagje in Coral Bay gebleven omdat een vriend van Podge vandaag jarig is en ze wilden het met hem vieren. En we hebben er ook een nieuwe (of beter gezegd een oude) reisgenoot bijgekregen: Eike gaat met ons meerijden tot Monkey Mia, dit komt omdat de Engelsen alleen maar aan Mike wilden meepakken. In de voormiddag heb ik al mijn fotos terug op mijn laptop gezet en ik heb ook een paar fotos van Eike op mijn laptop gezet die hij heeft genomen tijdens onze reis tesamen. Ik heb vandaag eigenlijk niet veel gedaan, het was mijn luie dag. Ik heb eerst aan de tent mijn boek verder gelezen, daarna ben ik naar het strand gegaan om mijn boek uit te lezen en om mijn reisverslag aan te vullen. Het duurde lang om één dag op te schrijven: ik schreef 5 bladzijden vol van een A5-schriftje. Zo gaat het een eeuwigheid duren om mijn blog aan te vullen, ik zal maar beter mijn best moeten doen om alles bij te houden. Toen ik op het strand was heb ik mij in de schaduw gezet, maar het heeft niet veel uitgemaakt want ik verbrandde toch. Ik had mij dus beter moeten insmeren, want blijkbaar is mijn huid nog niet gewend aan de zon. Daarna heb ik een wandeling gemaakt langs het strand tot aan de shark nursery. Ik liep met mijn voeten in het water en op enkele meters afstand zwommen kleine haaien. Ik heb niet in het water gezwommen omdat ik mijn bikini niet aanhad en omdat het ook niet toegelaten was. Toen ik terugkeerde naar de camping was er zoveel wind en daardoor schuurde het zand tegen mijn armen en mijn benen en dit deed verschrikkelijk zeer. Daarna ben ik terug naar de zonsondergang gaan kijken en het blijft nog altijd de moeite waart. Toen was het tijd om te gaan eten: Podge had lekkere spaghetti met verse groenten klaargemaakt, ik ga zijn kookkunst nog missen. Ik heb dan terug een lekkere douche genomen met zeewater. Ik snap niet waarom ze zeewater gebruiken want dit is toch niet gezond voor de haren. En dan ben ik in mijn tent gekropen om terug orde in mijn rugzak te brengen en heb ook mijn reisverslag aangevuld. Er was zoveel wind dat ik soms het gevoel had dat de tent ging ineenzakken, maar gelukkig heeft de tent het overleefd.
Vandaag gaan we snorkelen met manta rays. Eerst moesten we naar de shop gaan om onze zwemvest te passen en om al ons snorkelgerief mee te nemen, daarna werden we met een busje naar de haven gebracht. En toen gingen we op zoek naar manta rays. We vaarden, vaarden, vaarden en vaarden we kwamen spijtig genoeg geen manta rays tegen. Ze gingen naar al de plaatsen waar ze ze normaal gezien zwommen, maar nu waren ze spoorloos verdwenen. Kira had vroeger eens tegen mij gezegd dat de zee haar gelukkig gaat, maar toch bleef ze maar zagen dat ze zich verveelde. Ik daarentegen genoot van de golven, van het uitzicht en van de stilte. Ondertussen hebben we wel schildpadden gezien, ze kwamen met hun kop boven water om adem te halen en gingen dan direct terug onder. We hebben ook dolfijnen gezien, er was zelf een klein dolfijntje bij en de begeleider denkt dat die pasgeboren was. Door de dolfijnen gezien te hebben was de tour al de moeite waart. Dan was het tijd om voor de eerste keer te gaan snorkelen, ik ben niet lang in het water gebleven omdat ik het koud had. Het koraal had een bruin/grijze kleur en er zwommen maar enkele vissen. Ik probeerde om de grote vissen te vangen, maar ze waren te snel voor mij. En na 5 minuten te varen waren we op de andere snorkelplaats. Ik wou eerst niet in het water gaan omdat ik het te koud had, maar ik heb toch besloten om mee te gaan omdat we haaien zouden zien. De begeleider had gezegd dat hij de achterblijvers zou helpen, maar daar heb ik niets van gemerkt. Hij ging véél te vlug om hem te volgen, de stroming was te sterk, de golven waren héél hoog, zodat ik af en toe water inslikte, en daardoor had ik een beetje schrik dat ik ging verdrinken. Ik voelde mij niet veilig en we waren ver van de boot verwijderd. Ik kon niet alleen terugkeren naar de boot omdat we door koraal moesten zwemmen die heel hoog kwam, ik wou mij daaraan niet bezeren. Uiteindelijk heeft de begeleider beslist om terug naar de boot te keren, ook al hebben we geen haaien gezien. En dan zijn we teruggekeerd naar de camping waar ik eindelijk mijn vlucht naar huis kon veranderen. Ik kom dus toe in België op zondag 05 april 2009 om 11u. Het was eerst mijn bedoeling om op 10 april terug te keren, maar dan is Marjolijn bij haar papa. Ik ben dan ook eventjes op internet gegaan om mijn mails te bekijken en ook eens naar mijn gastenboek te gaan waar ik opmerkte dat bijna niemand nog iets schreef. Toen ging ik bij Jon en Kira zitten en omdat ik honger had nam ik de komkommer omdat ik dacht dat die van de groep behoorde. Kira vroeg mij twee keer wat ik aan het doen was, ik zei niets omdat het toch duidelijk was. Daarna zij ze: je weet toch dat die komkommer van mij is. Maar dit wist ik dus niet, ik heb de komkommer neergelegd en ik ben weggegaan. Ik ben dan naar de zonsondergang gaan kijken, dat was veel beter gezelschap. Jon is er zich eventjes bij gaan zitten en dan zijn we take away gaan halen, ik heb frieten en nuggets genomen. En daarna ben ik naar het strand gegaan om naar de sterrenhemel te gaan kijken. Ik heb een smske aan mama gestuurd met al het nieuws wat ik vandaag gedaan heb en ook dat ze aan tante Rita moest zeggen dat ze naar Saturnus en Venus moest zoeken. En mama vertelde mij dat ik niet naar de sterren moest kijken, maar dat ik mijn schriftje moest aanvullen. Ik mag toch genieten van de natuur: het geluid van de zee en de sprinkhanen, het was heel relaxerend.
Ik ben vandaag om 7u20 opgestaan en de rest stond maar om 9u op. Om 10u zijn we vertrokken naar de toeristische informatiedienst om snorkelgerief te huren. De jongens vonden het snorkelgerief te duur en wilden doorrijden tot Coral Bay. Het enige probleem was dat Kira haar snorkelgerief voor 2 dagen had gehuurd en ze wilde nog gaan snorkelen in Turquoise Bay. Jon had van iemand gehoord dat het veel mooier is om te snorkelen aan de toeristische dienst dan aan Turquoise Bay, dus ze reden naar daar ook al wou Kira niet naar daar gaan. De stroming in Yardie Creek Crossing was zeer sterk en daardoor ook héél gevaarlijk. Ze werd meters meegesleurd naar het open water en kon heel moeilijk terugkeren naar de kust, het vergde véél kracht. Op een gegeven moment kon ik haar zelfs niet meer zien, ik dacht al dat ze stom was om zo ver te gaan. Ik had er niet aan gedacht dat ze gedwongen werd om zo ver te gaan. Toen ze uit het water kwam was ze ontzet en kwaad omdat ze langer in Exmouth wilde blijven en niet in haast en spoed van de ene plaats naar de andere plaats gaan. Ze vond ook dat de jongens beslissingen namen zonder met ons te overleggen, wat eigenlijk ook waar is. Maar het heeft niet veel uitgemaakt want we zijn doorgereden naar Coral Bay. Ik vond dat het niet meer kon en ik heb een vergadering gehouden om verandering te brengen in een aantal dingen. Iedereen heeft gezegd wat hij nog wilde zien tussen Coral Bay en Perth en ik heb gezegd dat ik een nachtje langer in Coral Bay wilde blijven omdat ik wist dat Kira nog een dagje wilde snorkelen. Ik had ook aan de jongens gevraagd of ik de kastickets en het geld eens mocht nakijken en daardoor werd ik de verantwoordelijke van de pot gebombardeerd. Dit is geen probleem voor mij want nu had ik meer zekerheid dat ze het geld niet gebruikten voor hun eigen doeleinden, maar ik kwam tot de vaststelling dat er zelfs 7 dollar teveel in de pot was. Toen we terugkwamen van de kleine shoppingcentrum herkende Kira in de verte een zwembroek, die zwembroek bleek van Mike te zijn. Hij en Eike konden meerijden met een Engels koppel, die reden met een Wicked-Van waarop een Nederlands opschrift stond (spijtig genoeg heb ik niet opgeschreven wat er op de auto stond en daardoor weet ik het nu niet meer). Kira en ik hebben ook een tour geboekt om de volgende dag te snorkelen met Manta Rays. De reuzenmanta is het grootste lid van de roggenfamilie en behoort tot de kraakbeenvissen. Soms wordt de manta ook wel grote duivelsrog genoemd. Met een spanwijdte tot 7 meter weegt de manta tot 1800 kg. De lengte kan wel 5 meter bedragen. Daardoor hadden we niet veel tijd om met Mike te blijven babbelen omdat we de maskers en de flippers moesten gaan passen. Ik ben dan naar de jongens gegaan omdat ze eten gingen klaarmaken, Kira heeft besloten dat het voor haar te duur is en vanaf nu wil ze leven van brood en Nutella. Ik was 5 min te laat in de keuken en ze zijn zonder mij begonnen. Ik heb er mij bijgezet en daarna heb ik de afwas gedaan. Ik heb dan een lekkere douche genomen met zeewater en daarna zijn we nog iets gaan drinken in de plaatselijke bar.
