Vandaag is de dag dat ik eindelijk Wave Rock kan zien. Ik moet toegeven dat ik eerst niet van plan was om een tour naar daar te doen, maar het was eerst ook niet mijn bedoeling om Western Australia te bezoeken. De reden waarom ik naar Western Australia zou zijn gekomen is om Wave Rock te zien, dus vond ik dat ik toch wel een tour naar daar moest doen. Hopelijk kan iedereen een beetje mijn redenering volgen. We zijn in Perth vertrokken met een bus vol mensen, ik denk dat we in totaal met 30 mensen waren. We hebben eerst een tussenstop van 30 minuten gemaakt in York, dit is een historische plaats met tal van gebouwen uit het midden van de 19de eeuw. De meeste gebouwen staan aan Avon Terrace, de hoofdweg. Op weg naar Corrigin Dog Cemetery waren veel graanvelden met af en toe een boompje op, we hebben ook een emoe-boerderij gepasseerd. Corrigin Dog Cemetery is ontstaan in 1974 door de dood van STRIKE, hij was Paddy Wrights beste vriend en die wou zijn hond een laatste rustplaats geven. We zijn dan gestopt aan Wave Rock Wildflower Shop om onze lunch te eten. Na ons buikje rond gegeten te hebben zijn we naar Hippos Yawn gaan kijken, dit is een ongewone natuurlijke rotsformatie die de vorm heeft van een grote gapende hippo. En toen was het tijd om naar Wave Rock, spijtig genoeg begon het te regen. Toen we uit de bus stapten was het gestopt met regenen, de goden zullen goed gezind zijn geweest. Wave Rock is 15m hoog en 110m lang. De formatie heet zo omdat hij veel weg heeft van een brekende golf. De illusie wordt nog versterkt door het feit dat er water over de rots loopt. Deze grote, granieten golf is ontstaan uit een blootliggende aardlaag die duizenden jaren lang is geërodeerd. Door de regen zijn er rode en grijze strepen ontstaan. Het was indrukwekkend om deze rotsformatie te zien, bijna iedereen beelde voor de foto uit dat ze aan het surfen waren. En ik heb het nadeel ondervonden om met een grote groep te reizen, iedereen loopt elkaar voor de weg. En ik denk dat de muggen mij graag hebben want toen iemand een mug van mijn gezicht wegjaagde waren haar vingers vol bloed, de mug had mij bijna leeggezogen. We mochten ook op de top van Wave Rock wandelen en daar was er een magnifiek uitzicht: de gele bloemen, graangewassen, de groene bomen en het deel overstroomde land maakten een mooi geheel. Op de rots zagen we ook een beetje water lopen, dit kan niet meer van de rots stromen omdat ze een muurtje gebouwd hebben want anders zou de rots na verloop van tijd verwijderen. En we waren juist op tijd terug in de bus want we zouden kletsnat geworden zijn door de regen. We zijn dan naar Mulkas Cave gegaan om rotsschildering van de aboriginals te bekijken. De naam Mulka komt van een legende van de aboriginals die geloofden dat de naam gelinkt werd met de grot. Mulka was een illegale zoon van een moeder, die van een man hield met wie het verboden was om te trouwen. Zij geloofden dat het daardoor kwam dat er iets scheelde met de ogen van Mulka, ze stonden scheel. Hij kon daardoor niet goed mikken met zijn speer en zo kon hij ook geen succesvolle jager worden. Uit frustratie at hij levende kinderen en werd de misdadiger van het district. Ze geloofden dat hij in Mulkas Cave woonde waar je de handafdrukken nog kunt zien, veel hoger dan dat van de gewone man. Als laatste stop zijn we naar Babakin gegaan voor onze afternoon tea, we hebben 6 dollar gegeven om de plaatselijke school open te houden. Deze school zou in totaal minder dan 10 kinderen tellen en de regering zou die school willen sluiten, om dit tegen te houden laten ze kinderen van andere gemeentes overplaatsen. En toen was het tijd om terug naar Perth te rijden waar we iets voor 9u aankwamen. In totaal zijn we ongeveer 12 uren weggeweest en hebben we zon 800 km gereden. Toen ik in de jeugdherberg aankwam was ik doodop en heb ik in mijn bed een boekje gelezen. Eerst ben ik de badkamer binnengegaan om naar de wc te gaan en daar merke ik op dat die nog altijd degoutant vuil was, ik denk dat ze die op 3 dagen geen ene keer gekuisd hebben. Ik ben blij dat ik morgen naar een YHA jeugdherberg ga, die zijn bijna altijd proper.
Ik ben om 8u opgestaan omdat ik om 9u afgesproken had met Kira om samen te ontbijten. Ik heb gewacht tot 9u30 en dan ben ik maar alleen iets gaan eten. Tegen 10u kreeg ik een telefoontje van haar dat ze zich heeft overslapen, toen ze wakker werd dacht ze dat het pas 8u was. Ik ben dan naar de bibliotheek gegaan om te vragen of ze draadloos internet hebben en ze zeiden dat het soms wel en soms niet werkte, ik zal het dus zelf eens moeten uitproberen. Daarna ben ik Qantas gegaan om te zien of ze mijn vlucht wel veranderd hebben, dit was het geval en ze hebben mijn vluchtgegevens afgeprint. Ik ben dan naar de toeristiche dienst gegaan om de tour van Wave Rock te boeken, want ik vind dat ik dat toch gezien moet hebben. Toen is Kira afgekomen en we hebben in de stad rondgelopen. Zij wou naar 3 jobsuitzendkantoren gaan en ik ben maar met haar meegegaan. Ondertussen kon ik ook mijn advertentie lift gezocht naar Adelaide plakken op verschillende notitieborden. Zij is dan naar de cinema gegaan en ik heb mijn reisverslag aangevuld.
Ik heb slecht geslapen omdat er veel wind was. Deze keer lag mijn rugzak in het midden van de tent in plaats van langs de kant, daardoor werd de wind niet tegengehouden en botste de tent elke keer tegen mij. Tegen 2u45 vloog de bovenste zuil van onze tent, ik heb ze er maar vlug terug opgedaan voordat het binnen kon regenen. En dat was spijtig genoeg niet het einde van mijn pech: toen ik terug in de tent kwam liep mijn luchtmatras leeg. Ik wou ze eerst zo laten, maar de grond was veel te hard en ik heb ze dan maar opgepompt. Deze keer ben ik ook tot 9u blijven liggen en tegen 10u zijn we vertrokken naar Nambung National Park. De grootste bezienswaardigheid is The Pinnacles Desert, die in het midden van het park ligt. Dit maanlandschap bestaat uit vreemde kalkstenen rotsformaties die uit het zand lijken te groeien, maar feitelijk zijn het de versteende wortels van planten die hier in de oudheid voorkwamen. We hebben de 3 km lange Pinnacles Drive gedaan en dan zijn we doorgereden naar Perth. Toen we dichter en dichter bij Perth kwamen merkten we op dat er tussen Broome en Perth geen verkeerslichten waren en dat er hier ook veel meer verkeer was. We zijn eerst naar de jeugdherberg YHA City Perth gegaan, maar spijtig genoeg was die volboekt. We hebben dan naar andere jeugdherbergen gebeld en gelukkig waren er nog 2 bedden vrij. Die jeugdherberg (Grand Central) was niet echt proper, de badkamer lag vol met haren en de vloer was vol met vuile vlekken. Ik ben dus vlug terug naar YHA gegaan om een week overnachting te boeken vanaf vrijdag.Daarna ben ik naar de toeristische informatiedienst gegaan om te zien wat er allemaal te doen was in Perth en omstreken. Daar kwam ik een meisje tegen die ook de Litchfield-tour gedaan heeft, zij vertrekt zaterdag naar Nieuw-Zeeland. Ik ben dan ook eventjes op internet gegaan om mijn mails te controleren. Daarna zijn Kira en ik naar Northbridge gegaan om iets te gaan eten, ik heb gekozen voor spaghetti bolognaise. Onderweg kwamen we het Engels koppel tegen waarmee Mike reisde, aan Mike kwamen we spijtig genoeg niet tegen. In de jeugdherberg hebben Kira en ik fotos uitgewisseld en dan ben ik in mijn bed gekropen.
We zijn voor 10u vertrokken, een mirakel! We zijn gestopt in Geraldton, deze stad ontwikkelde zich tot een doorvoerhaven voor lood en is nog steeds een havenstad. We hebben evenjes in de stad gewandeld en toen ik MacDonalds wou gaan eten, wilden de jongens niet wachten op mij. Ze zijn doorgewandeld, blijkbaar is het ieder op zijn eigen. Het is niet zoals de 3 musketiers: één voor allen, allen voor één. Kira is bij mij gebleven omdat ze een goedkoop ijsje wou hebben en ze wou ook nog naar het postkantoor gaan die recht tegenover de MacDonalds lag. Daarna hebben we nog eventjes langs het strand gewandeld omdat de jongens nog op internet wilden gaan. Ik vertelde haar wat er op mijn lever was: dat we niet in Monkey Mia zijn gebleven. En het enige wat zij kon zeggen is dat we ook niet langer in Exmouth gebleven zijn. Het verschil is wel dat we 2 dagen in Exmouth zijn gebleven. Ik heb er wel voor gezorgd dat we langer in Coral Bay bleven en dat allemaal voor haar, maar dat zal ze al vergeten zijn. Tegen 13u30 zijn we vertrokken naar Cervantes. Het was de bedoeling om te overnachten in het Nationaal Park, maar dit was niet toegelaten. We zijn tenslotte naar een camping gegaan waar ik na 4 dagen terug een douche kon nemen. Ik had ook bereik met mijn GSM en ik heb dus maar naar mama gebeld om haar alles te zeggen wat op mijn lever lag. Ze moest mij niet meer opbeuren want dit had ik al zelf gedaan, het deed deugd om mijn gevoelens te uiten. Toen ik terugkwam van de douche merkte ik op dat er weeral een krak was in de paal. Podge wou mij helpen om te tent te maken, maar hij heeft het alleen maar erger gemaakt. Hij heeft per ongeluk de elastiek doorboord van de paal en zoals jullie wel zullen weten zorgt die elastiek ervoor dat de paaltjes aan elkaar blijven hangen. Hij is zo vriendelijk geweest om de paal van zijn tent te geven, hij ging wel in de campervan slapen. Daarna heb ik zijn fotos op zijn harde schijf gezet en ik heb ook cds voor hem gekopieërd. Het was al 23u30 en tijd om in de tent te kruipen, ik was juist op tijd want het begon hard te regenen.
Ik heb mijn wekker om 5u20 gezet omdat we naar Monkey Mia gingen om naar de dolfijnen te kijken. Ik was op de rest aan het wachten totdat ze gingen opstaan want we hadden afgesproken dat we om 5u30 gingen opstaan. Ik heb ze dan maar op 6u wakker gemaakt (door mijn wekker luid af te laten gaan en door ze wakker te roepen) want ik wou de eerste voedering niet missen. Ik dacht dat het allemaal volwassen mensen waren die een GSM hebben en bijgevolg ook een wekker, maar ik heb mij dus vergist. Om 6u45 zijn we vertrokken naar Monkey Mia en gelukkig waren we juist op tijd voor de eerste voederbeurt. Dertig jaar geleden kreeg een vissersvrouw bezoek van een vriendelijke bruinvis, die ze op gezette tijden uit de hand voederde. Binnen de korste keren wemelde het er van de bruinvissen die allemaal gevoederd willen worden. Om het niet uit de hand te laten lopen hebben ze Rangers aangesteld die de dolfijnen eten mogen geven. Ze geven alleen maar 5 vrouwtjes vis en dat gebeurt 3 keer in de voormiddag. Daardoor hebben de dolfijnen in de namiddag tijd om zelf eten te vangen en ook om met elkaar te socialiseren. Ik heb een dolfijn vis mogen geven, spijtig genoeg mochten we ze niet aanraken. Ik ben gebleven voor de 2 andere voederbeurten en de rest is naar God weet waar gegaan. Ik heb terug een dolfijn eten gegeven en ik wou dat ik iemand had om deze speciale gebeurtenis met iemand te delen. Gelukkig was er Joris (mijn neef) die mij juist op dit moment een smske stuurde (hij was in een Ierse pub in Hasselt en vroeg zich af hoe het hier zoal gaat) en daardoor kon ik het toch met
iemand delen. Ik heb dan nog eventjes op het strand gelopen en om 12u ben ik naar de parking gestapt omdat de rest mij daar ging oppikken. Ik zei tegen hen dat ik het hier leuk vond en dat ik hier nog een dagje wou blijven. Dit vonden ze goed en dan reden ze 25 km verder naar de stad Denham. Denham was oorspronkelijk een parelvissersdorp, maar wordt nu bevolkt door vissers en toeristen. We hebben een huis gezien dat gebouwd is uit schelpen. Ik heb ze gezegd dat ik daar niet wilde blijven en dat ik voort wilde rijden. Ik zag het niet meer zitten, ik wilde zo vlug mogelijk in Perth zijn zodat ik terug alleen kan reizen en mijn eigen zin doen. Kira zei dat ik moest zeggen wat er scheelde in het belang van de groep, maar er is nooit een groep geweest. We zijn terug naar een Shell Beach gegaan. Dit 60 km lange strand is uniek, omdat het bestaat uit een 10m dikke laag kleine hartschelpen. Ik liep alleen rond en ik heb mij opgebeurd door Vlaamse kinderliedjes te zingen. Ik voel mij dus beter alleen dan in een groep. We zijn gestopt aan een parking waar we een biologische wc hadden want de faciliteiten in de natuur gebruiken is ook niet zo gemakkelijk voor een vrouw. Daar heb ik een dame gezien die met haar 3 katten aan het wandelen was, de katten waren dus aan de leiband en die hadden daar geen problemen mee. Ik heb mijn reisverslag aangevuld en de rest heeft naar Southpark gekeken. Ik ben vroeg in mijn tent gekropen omdat ik doodmoe was. Gelukkig had ik oordoppen want anders zou ik niet in slaap geraakt zijn door de luide muziek van mijn reisgenoten.
Ik was weeral de eerste op en ik begin het toch stilletjes beu te worden. De meeste keren dat we vertrekken is het al 10u en dan is bijna de helft van de dag voorbij. Ik zou het mij niet zo aantrekken als het later donker zou worden en ook als al de bezienswaardigheden langer open zouden zijn, maar die sluiten dus om 10u. Ik heb meegeholpen om Eike zijn tent af te breken want er was veel wind om het alleen te doen. Daarna heb ik de afwas van gisteren gedaan, het was gisteren te donker om eraan te beginnen. Toen ik mijn tent wou afbreken zag ik dat de tent weeral open stond, ik heb het gevoel dat Kira ze voor expres open laat staan. Nu hebben de mieren vrij spel want we stonden blijkbaar op een mierennest. We zijn dan naar de Blowholes, dit is een rotsformatie waar het zeewater soms wel 20 m omhoogspuit. En Podge wou de stoere gast uithangen en hij is op de rotsformatie gaan staan, dit was wel gevaarlijk want dit heeft het leven gekost aan een visser. We zijn door een camping gereden om naar een andere uitkijkpunt te gaan, Podge had niet opgemerkt dat het zand zachter werd en daardoor zijn we vastgereden in het zand. We hebben het zand proberen weg te scheppen met een schop en met onze handen, maar we werden uiteindelijk geholpen door mensen die de auto met een touw aan hun auto heeft vastgemaakt en zo konden ze de auto uit het zand trekken. Tegen 17u zijn we de Shark Bay World Heritage Park binnengereden, het staat sinds 1991 op de Werelderfgoedlijst. We zijn gestopt aan Shell Beach waar we ook gekampeerd hebben, het is geen zandstrand maar bestaat uit kleine witte schelpen. We waren juist op tijd om naar de zonsondergang te kijken en daarna hebben we gegeten, ik heb sinds lange tijd appelmoes gegeten. We hebben nog eventjes gebabbeld, maar dit was onmogelijk door de luide muziek. Ik ben dan nog eventjes naar de sterren gaan kijken. Ik ben vroeg in de tent gekropen zodat ik morgen fit en gezond zou zijn om naar de dolfijnen te kijken, maar ik kreeg een snotvalling en moest ook keihard hoesten. Hopelijk ben ik morgen beter.
De jongens hadden gisteren tegen Kira gezegd dat ze vroeg wilden vertrekken, deze keer heb ik geen wekker gezet omdat ik toch wist dat we niet voor 10u gingen vertrekken en ik had gelijk. Bij het afbreken van onze tent is er weeral een barst gekomen in één van de palen, dat zal maken worden. We zijn gestopt in Carnarvon omdat John onderdelen moest kopen voor de auto en ik heb 3 t-shirts gekocht. Ik had geen t-shirts genoeg, dit komt omdat ik teveel t-shirten heb weggezeten omdat ze te vuil en bedekt met kauwgom waren. De belangrijkste bron van inkomsten in Carnarvon is de handel in bananen, steurgarnalen en schapen. Daarna zijn we doorgereden naar Quobba Station waar we onze tent hebben opgeslagen. Zoals gezegd hebben we de paal geplakt met plakband en de jongens waren aan het lachen dat die maar een uurtje ging houden, maar ze hadden ongelijk. We hebben een wandeling gemaakt op het strand: Homestead Beach. Daarna heb ik mijn reisverslag verder aangevuld om een beetje op schema te geraken. En toen hebben we eieren, tomaten, saucissen en pattatten gegeten. We hebben dan ook gebabbeld en gelachen. We hebben vooral gelachen met de Engelse uitspraak van Eike (de Duitse jongen), het was de eerste keer dat we tesamen zoveel pret hadden.
We zijn nog een dagje in Coral Bay gebleven omdat een vriend van Podge vandaag jarig is en ze wilden het met hem vieren. En we hebben er ook een nieuwe (of beter gezegd een oude) reisgenoot bijgekregen: Eike gaat met ons meerijden tot Monkey Mia, dit komt omdat de Engelsen alleen maar aan Mike wilden meepakken. In de voormiddag heb ik al mijn fotos terug op mijn laptop gezet en ik heb ook een paar fotos van Eike op mijn laptop gezet die hij heeft genomen tijdens onze reis tesamen. Ik heb vandaag eigenlijk niet veel gedaan, het was mijn luie dag. Ik heb eerst aan de tent mijn boek verder gelezen, daarna ben ik naar het strand gegaan om mijn boek uit te lezen en om mijn reisverslag aan te vullen. Het duurde lang om één dag op te schrijven: ik schreef 5 bladzijden vol van een A5-schriftje. Zo gaat het een eeuwigheid duren om mijn blog aan te vullen, ik zal maar beter mijn best moeten doen om alles bij te houden. Toen ik op het strand was heb ik mij in de schaduw gezet, maar het heeft niet veel uitgemaakt want ik verbrandde toch. Ik had mij dus beter moeten insmeren, want blijkbaar is mijn huid nog niet gewend aan de zon. Daarna heb ik een wandeling gemaakt langs het strand tot aan de shark nursery. Ik liep met mijn voeten in het water en op enkele meters afstand zwommen kleine haaien. Ik heb niet in het water gezwommen omdat ik mijn bikini niet aanhad en omdat het ook niet toegelaten was. Toen ik terugkeerde naar de camping was er zoveel wind en daardoor schuurde het zand tegen mijn armen en mijn benen en dit deed verschrikkelijk zeer. Daarna ben ik terug naar de zonsondergang gaan kijken en het blijft nog altijd de moeite waart. Toen was het tijd om te gaan eten: Podge had lekkere spaghetti met verse groenten klaargemaakt, ik ga zijn kookkunst nog missen. Ik heb dan terug een lekkere douche genomen met zeewater. Ik snap niet waarom ze zeewater gebruiken want dit is toch niet gezond voor de haren. En dan ben ik in mijn tent gekropen om terug orde in mijn rugzak te brengen en heb ook mijn reisverslag aangevuld. Er was zoveel wind dat ik soms het gevoel had dat de tent ging ineenzakken, maar gelukkig heeft de tent het overleefd.
Vandaag gaan we snorkelen met manta rays. Eerst moesten we naar de shop gaan om onze zwemvest te passen en om al ons snorkelgerief mee te nemen, daarna werden we met een busje naar de haven gebracht. En toen gingen we op zoek naar manta rays. We vaarden, vaarden, vaarden en vaarden we kwamen spijtig genoeg geen manta rays tegen. Ze gingen naar al de plaatsen waar ze ze normaal gezien zwommen, maar nu waren ze spoorloos verdwenen. Kira had vroeger eens tegen mij gezegd dat de zee haar gelukkig gaat, maar toch bleef ze maar zagen dat ze zich verveelde. Ik daarentegen genoot van de golven, van het uitzicht en van de stilte. Ondertussen hebben we wel schildpadden gezien, ze kwamen met hun kop boven water om adem te halen en gingen dan direct terug onder. We hebben ook dolfijnen gezien, er was zelf een klein dolfijntje bij en de begeleider denkt dat die pasgeboren was. Door de dolfijnen gezien te hebben was de tour al de moeite waart. Dan was het tijd om voor de eerste keer te gaan snorkelen, ik ben niet lang in het water gebleven omdat ik het koud had. Het koraal had een bruin/grijze kleur en er zwommen maar enkele vissen. Ik probeerde om de grote vissen te vangen, maar ze waren te snel voor mij. En na 5 minuten te varen waren we op de andere snorkelplaats. Ik wou eerst niet in het water gaan omdat ik het te koud had, maar ik heb toch besloten om mee te gaan omdat we haaien zouden zien. De begeleider had gezegd dat hij de achterblijvers zou helpen, maar daar heb ik niets van gemerkt. Hij ging véél te vlug om hem te volgen, de stroming was te sterk, de golven waren héél hoog, zodat ik af en toe water inslikte, en daardoor had ik een beetje schrik dat ik ging verdrinken. Ik voelde mij niet veilig en we waren ver van de boot verwijderd. Ik kon niet alleen terugkeren naar de boot omdat we door koraal moesten zwemmen die heel hoog kwam, ik wou mij daaraan niet bezeren. Uiteindelijk heeft de begeleider beslist om terug naar de boot te keren, ook al hebben we geen haaien gezien. En dan zijn we teruggekeerd naar de camping waar ik eindelijk mijn vlucht naar huis kon veranderen. Ik kom dus toe in België op zondag 05 april 2009 om 11u. Het was eerst mijn bedoeling om op 10 april terug te keren, maar dan is Marjolijn bij haar papa. Ik ben dan ook eventjes op internet gegaan om mijn mails te bekijken en ook eens naar mijn gastenboek te gaan waar ik opmerkte dat bijna niemand nog iets schreef. Toen ging ik bij Jon en Kira zitten en omdat ik honger had nam ik de komkommer omdat ik dacht dat die van de groep behoorde. Kira vroeg mij twee keer wat ik aan het doen was, ik zei niets omdat het toch duidelijk was. Daarna zij ze: je weet toch dat die komkommer van mij is. Maar dit wist ik dus niet, ik heb de komkommer neergelegd en ik ben weggegaan. Ik ben dan naar de zonsondergang gaan kijken, dat was veel beter gezelschap. Jon is er zich eventjes bij gaan zitten en dan zijn we take away gaan halen, ik heb frieten en nuggets genomen. En daarna ben ik naar het strand gegaan om naar de sterrenhemel te gaan kijken. Ik heb een smske aan mama gestuurd met al het nieuws wat ik vandaag gedaan heb en ook dat ze aan tante Rita moest zeggen dat ze naar Saturnus en Venus moest zoeken. En mama vertelde mij dat ik niet naar de sterren moest kijken, maar dat ik mijn schriftje moest aanvullen. Ik mag toch genieten van de natuur: het geluid van de zee en de sprinkhanen, het was heel relaxerend.
Ik ben vandaag om 7u20 opgestaan en de rest stond maar om 9u op. Om 10u zijn we vertrokken naar de toeristische informatiedienst om snorkelgerief te huren. De jongens vonden het snorkelgerief te duur en wilden doorrijden tot Coral Bay. Het enige probleem was dat Kira haar snorkelgerief voor 2 dagen had gehuurd en ze wilde nog gaan snorkelen in Turquoise Bay. Jon had van iemand gehoord dat het veel mooier is om te snorkelen aan de toeristische dienst dan aan Turquoise Bay, dus ze reden naar daar ook al wou Kira niet naar daar gaan. De stroming in Yardie Creek Crossing was zeer sterk en daardoor ook héél gevaarlijk. Ze werd meters meegesleurd naar het open water en kon heel moeilijk terugkeren naar de kust, het vergde véél kracht. Op een gegeven moment kon ik haar zelfs niet meer zien, ik dacht al dat ze stom was om zo ver te gaan. Ik had er niet aan gedacht dat ze gedwongen werd om zo ver te gaan. Toen ze uit het water kwam was ze ontzet en kwaad omdat ze langer in Exmouth wilde blijven en niet in haast en spoed van de ene plaats naar de andere plaats gaan. Ze vond ook dat de jongens beslissingen namen zonder met ons te overleggen, wat eigenlijk ook waar is. Maar het heeft niet veel uitgemaakt want we zijn doorgereden naar Coral Bay. Ik vond dat het niet meer kon en ik heb een vergadering gehouden om verandering te brengen in een aantal dingen. Iedereen heeft gezegd wat hij nog wilde zien tussen Coral Bay en Perth en ik heb gezegd dat ik een nachtje langer in Coral Bay wilde blijven omdat ik wist dat Kira nog een dagje wilde snorkelen. Ik had ook aan de jongens gevraagd of ik de kastickets en het geld eens mocht nakijken en daardoor werd ik de verantwoordelijke van de pot gebombardeerd. Dit is geen probleem voor mij want nu had ik meer zekerheid dat ze het geld niet gebruikten voor hun eigen doeleinden, maar ik kwam tot de vaststelling dat er zelfs 7 dollar teveel in de pot was. Toen we terugkwamen van de kleine shoppingcentrum herkende Kira in de verte een zwembroek, die zwembroek bleek van Mike te zijn. Hij en Eike konden meerijden met een Engels koppel, die reden met een Wicked-Van waarop een Nederlands opschrift stond (spijtig genoeg heb ik niet opgeschreven wat er op de auto stond en daardoor weet ik het nu niet meer). Kira en ik hebben ook een tour geboekt om de volgende dag te snorkelen met Manta Rays. De reuzenmanta is het grootste lid van de roggenfamilie en behoort tot de kraakbeenvissen. Soms wordt de manta ook wel grote duivelsrog genoemd. Met een spanwijdte tot 7 meter weegt de manta tot 1800 kg. De lengte kan wel 5 meter bedragen. Daardoor hadden we niet veel tijd om met Mike te blijven babbelen omdat we de maskers en de flippers moesten gaan passen. Ik ben dan naar de jongens gegaan omdat ze eten gingen klaarmaken, Kira heeft besloten dat het voor haar te duur is en vanaf nu wil ze leven van brood en Nutella. Ik was 5 min te laat in de keuken en ze zijn zonder mij begonnen. Ik heb er mij bijgezet en daarna heb ik de afwas gedaan. Ik heb dan een lekkere douche genomen met zeewater en daarna zijn we nog iets gaan drinken in de plaatselijke bar.
Ik werd om 1u45 wakker omdat Kira in de tent kwam en ze maakte veel lawaai omdat ze haar slaapmatras nog moest opblazen, Ik vond het daarna moeilijk om terug in slaap te geraken. s Morgens ging er 4 keer een alarm af. Ik dacht dat Kira haar alarm om de 5 minuten afging, maar blijkbaar was er meer tijd tussen. Om 6u40 merkte Kira op dat het al zo laat was, binnen 50 minuten ging haar duiktour beginnen. Ik had gedacht dat één van de jongens Kira naar daar zou brengen en terugkomen naar de camping, maar Podge had iets anders in zijn gedachten. Hij wou de camping verlaten zonder te betalen en daardoor moesten we in haast en spoed alles afbreken, inpakken en in de auto smijten. Nu is er helemaal geen orde meer in de van! We hebben ons zo gehaast dat Kira maar enkele minuten te laat was, gelukkig had ze de mensen telefonisch kunnen verwittigen. De jongens hadden gisteren tegen mij gezegd dat ze met mij mee gingen wandelen, ik was dus al vol verwachting. We hebben ontbeten en dan ging Podge eventjes op het internet gaan. Dat eventjes werd dus bijna 90 minuten en dan was het de moeite niet meer om te gaan wandelen want binnen 90 minuten moesten we Kira oppikken. Ik heb dan gezegd dat ik naar de Vlaming Head wou gaan. In Vlaming Head staat op een hoge rots het Vlaming Head Lighthouse, vanwaar u een prachtig zicht hebt over het schiereiland. Spijtig genoeg kon ik niet terugvinden vanwaar de naam Vlaming komt, maar na een bezoek in de toeristische dienst ben ik het te weten gekomen. Vlaming Head is genoemd naar de Nederlandse kapitein W. De Vlamingh, die langs de kust vaarde in 1697. Dichtbij de vuurtoren ligt het wrak van SS Mildura, een schip dat vee vervoerde en zonk in 1907. Het is vanaf de kust nog steeds zichtbaar. En toen werd het tijd om Kira op te pikken. Zij wou nog gaan snorkelen in Turquoise Bay, we hebben haar en Jon daar dan afgezet. Podge en ik gingen de 3 km wandeling doen van Mandu Mandu Gorge. Turquoise Bay en Mandu Mandu Gorge zijn beiden gelegen in het Cape Range National Park. Cape Range National Park bevat een lage bergketen met spectaculaire kloven en rotsige dagzomen. Op het bord stond dat de wandeling 2 uur kon duren, maar we hebben ze op 55 minuten gedaan. Ik was zo slim geweest om mijn wandelschoenen aan te doen, maar Podge had nog zijn flip-flops aan. Dit was niet echt slim want we moesten eerst over grote keien lopen, daarna moesten we de gorge opklimmen. Podge liet mij vooraan lopen want dan kon hij mij tegenhouden als ik naar beneden zou vallen. En toen we de gorge moesten afdalen wou hij vooraan lopen, om dezelfde reden. Maar dit wou ik niet, ik wou zelf mijn plan trekken en dit is ook gelukt. We vonden de wandelweg heel gemakkelijk, dit komt doordat ze witte palen met een rode band in de grond hebben gestoken. Toen Podge de auto wou starten begon die vanbinnen te roken. Ik dacht al dat we de auto moesten achterlaten en naar de anderen moesten wandelen, maar Podge heeft het kunnen maken door plakband rond een draad te doen. Toen zijn we op ons gemak naar de rest gegaan waar Jon de auto heeft nagekeken, hij weet veel over autos. Podge heeft nog vlug gezwommen en ik heb Kira gezelschap gehouden op het strand. We zijn dan naar Tulki Beach gegaan om te kamperen, we hadden de laatste plaats op de parking. Er was veel wind en daardoor was het dus ook koud, ik heb vlug mijn fleece en een lange broek aangedaan. We hebben dan eten gemaakt: Podge was verantwoordelijk over het vlees en ik was de baas over de salade. We hebben gegeten en dan heb ik een beetje orde gemaakt in de campervan. En toen hebben we gezellig nog in de warme auto gezeten en gebabbeld en daarna ben ik gaan slapen.
Ik ben om 6u30 opgestaan omdat ik weeral dacht dat we een uurke later gingen vertrekken. We zijn vertrokken om 8u (maar door de uurverandering was het dus al 9u).
Ik heb bijna gans de tijd geslapen toen we naar Exmouth reden. Na een tijd begint het rijden wel saai te worden, we hebben al 3 dagen aan een stuk constant gereden. Exmouth werd oorspronkelijk in 1967 gebouwd als luchtmachtbasis. Exmouth ligt bijzonder afgelegen en niemand verwachtte dat deze stad door toeristen bezocht zou worden, het vormt echter een uitstekende uitvalsbasis voor een verkenning van het Ningaloo Reef en het Cape Range National Park. Toen we in Exmouth aankwamen heeft Kira direct een halve dag duiken geboekt voor de volgende dag. En daarna zijn we op zoek gegaan naar een camping waar ik mijn was gedaan heb, we hebben ook gegeten en dan heb ik naar de film Walk The Line gekeken.
De jongens hadden gisteren gezegd dat ze om 6u30 wilden vertrekken, ik heb dus als een goeie ziel mijn wekker om 5u30 gezet. Ik ben dus als enige opgestaan, de rest is maar om 6u30 opgestaan. Ik heb zo het gevoel dat ze allemaal lange slapers zijn, hoe langer je slaapt hoe minder je van je dag hebt. We hebben de tent afgebroken, ontbeten en alles terug in de campervan gezet. Om 7u45 zijn we vertrokken richting Karijni National Park. Het Karijni National Park geniet vooral bekendheid om zijn meerkleurige rotsformaties, spectaculaire kloven, vijvers, watervallen en verlaten mijnen.Onderweg zagen we rotsblokken precies zoals de Devils Marbles in de Northern Territory. Toen we aankwamen aan het nationaal park zijn we gestopt aan de parking van Dales Gorge waar Podge een vegetarische pasta heeft klaargemaakt. Omdat het water niet wilde koken duurde het een eeuwigheid voordat alles gereed was en daardoor hadden we niet genoeg tijd om alles te bezichtigen. Op een boom stond All you need is love gegraveerd en ik moet toegeven dat ik hetzelfde denk. Omdat Kira te veel last had van de vliegen heeft ze zich ingespoten met BushMan, dit is een product die de vliegen en muggen zou weghouden. En toen gingen we op weg naar Fortescue Falls, dit is een wandeling van 1km. Om naar daar te gaan moesten we eerst steile trappen afgaan, ik heb ze trede per trede moeten afgaan. Het duurde wel een beetje langer dan de rest, maar ik trok er mij niets van aan. Onderweg zag ik een goeie boom staan om in te klimmen en ik waande mij eventjes een aapje. Aan de waterval hebben we eventjes gezwommen en toen is het duidelijk geworden dat de groep eigenlijk bestaat uit 2 kleine groepjes. De jongens doen geen moeite om met ons te babbelen, ze doen geen moeite om ons te betrekken in hun gesprek en ze zonderen zich zelf een beetje af. Ik moet toegeven dat ik het leuker vond in onze oude groep, daar werden geen groepjes gevormd omdat we allemaal vreemden voor elkaar waren. Maar ja, we kunnen niet alles hebben, we moeten er gewoon het beste van maken. Na het zwemmen zijn we doorgereden naar Oxer Lookout. We stonden 100 m boven Junction Pool, waar de 4 meren elkaar ontmoeten. Er was ook een gedenkbeeld van een persoon die zijn leven riskeerde om abseilers te helpen. Het uitzicht was precies hetzelfde als die het uitzicht van Kings Canyon: rode gesteenten met daarop groene grassen en bomen. Toen we de weg terug namen naar de hoofdweg, reden we op een rode grondweg, we hebben maar vlug de ruiten toegedaan want de campervan werd al vlug bevuild met rode stof. We hebben terug een stuk gereden terwijl het donker was. De kleine palen langs de weg werden verlicht door onze autolichten en daardoor had ik het gevoel dat we op een luchthavenbaan waren, langs de ene kant waren er precies rode lichten en langs de andere kant waren er witte lichten. Podge heeft zijn snelheid niet aangepast aan het donker want we hadden bijna 2 koeien aangereden. Er zijn geen hekken om de koeien vast te houden, ze lopen gewoon rond. Nu vraag ik mij wel af hoe de eigenaar weet welke koeien van hem zijn. Het is de verjaardag van Jon (zijn we pas s avonds te weten gekomen) en Podge had een cake gekocht. Met zijn stom gezicht had hij de cake op de stoel gezet en Kira is op die stoel gaan zitten. Ze was boos en dacht dat we (inclusief ik) de cake daar voor expres hadden gelegd. Podge was in gesprek met Jon en hij besefte te laat dat Kira op de stoel ging zitten en ik had mij op de rotsblok gezet omdat het nu Kira haar beurt was om op de stoel te ging zitten. Het was gewoon een stom ongeluk, maar ik denk niet dat Kira dat beseft want ze maakt er direct een grote zaak van.
We hadden om 7u30 met de jongens (Podge en Jon) afgesproken in de jeugdherberg want we gingen eerst samen naar de winkel gaan om boodschappen te doen voordat we gingen vertrekken aan het tweede deel van onze reis. De jongens lieten op zich wachten omdat ze de avond tevoren een grote stap in de wereld gezet hadden en dus waarschijnlijk ook teveel gedronken hebben. Podge heeft gezegd dat hij geen problemen heeft om elke dag voor ons te koken, dat had hij maar beter niet gezegd want ik ga er volop gebruik van maken. Iedereen legt dus geld in de pot en dat geld wordt dan gebruikt voor te tanken en voor de boodschappen. Nadat we boodschappen hebben gedaan zijn we terug naar de jeugdherberg gegaan om al onze rugzakken in te laten, de campervan is dus boordenvol. Het was dan ook tijd voor de jongens om afscheid te nemen van iedereen. Zij kenden veel mensen omdat ze 2 maanden in Broome verbleven, er was één meisje die het bijzonder moeilijk vond om afscheid te nemen van Podge. Kira vroeg aan Jon hoeveel vriendinnen Podge al heeft achtergelaten en het antwoordt van Jon was dat Podge een hechte persoon is en dat hij vlug een band heeft met iemand. Maar misschien wilt Podge niets meer hebben, maar ik denk wel dat de meisjes iets meer met hem wilden hebben. Toen zijn we vertrokken op weg naar ons nieuw avontuur. Van 14u tot 14u30 zijn we gestopt om iets te eten. Daarna zijn we nog naar een Roadhouse gestopt om te tanken. Ik heb daar een fles water van 1,5 l gekocht en ik moest 5 dollar betalen, in een grootwarenhuis Coles moet ik maar 90 cent betalen. Hoe dichter we bij Port Hedland komen, hoe meer grassen er zijn en af en toe vind je kleine bomen en struiken. Ik heb bijna gedurende de ganse dag in mijn boek gelezen, zitten woordzoeken en ik heb zelfs mijn reisverslag aangevuld. We zijn doorgereden naar South Hedland waar we een voorraad water hebben gekocht, in totaal 60 liter. We werd ondertussen al donker en we hebben besloten om wild te kamperen. Op de plaats waar we gingen kamperen hebben we eerst wel de koeien moeten verjagen, hopelijk gaan die in de midden van de nacht niet terugkomen. We hebben een vuurtje gemaakt en hebben aan het kampvuur gezeten en een beetje kennis gemaakt. Daarna ben ik in mijn tent gaan liggen en ik heb naar de sterren liggen kijken, dit was mogelijk omdat we de regenhoes niet over de tent hadden gelegd.
We hebben de tour naar Cape Leveque met de organisatie Aussie Off Road Tours gedaan. Deze tour was normaal gezien 240 dollar, maar ik heb een korting van 10 dollar verkregen. De reden waarom die tour zo duur is, komt omdat het met een kleine groep is en niet met een grote bus. Onze eerste tussenstop was aan Beagle Bay Pearl Shell Church and Community waar we binnen in de kerk gekeken hebben en waar we onze morning tea hadden. Daarna zijn we naar Kooljaman in Cape Leveque gegaan waar we in het water gezwommen hebben en we hebben daar ook onze lunch gegeten. Ik had goed geraden waaruit onze lunch ging bestaan want ik heb al een paar tours meegemaakt. De lunch bestond uit sandwichen met vlees en groenten. De weg naar Ardyaloon Hatchery bestond voornamelijk uit rood zand, de begeleider reed af en toe langs de rechterkant van de strand en dit voelde heel onnatuurlijk. Ardyaloon Hatcery is een bedrijf die vissen, schildpadden, kweekt. Kira had de kans om een schildpad vast te pakken. Er was ook een hele plezante vis die van ene kant naar de andere kant zwom en dit deed hij met zijn kop boven water. En daarna zijn we vertrokken naar Capble Beach waar we genoten hebben van de zonsondergang met een glas wijn/bier/cola met een paar koekjes. Zoals je wel zult zien hebben we niet veel gedaan tijdens de tour, ik snap dus niet waarom ze zoveel geld vragen. We zijn teruggegaan naar de jeugdherberg waar we hebben afgesproken met Podge en Jon, we hebben beslist om morgen te vertrekken.
In de voormiddag heb ik nog een beetje in de stad rondgelopen. s Middags heeft Kira spaghetti met bolognaisesaus gemaakt. Voordat we de pannen in de keuken konden gebruiken hebben we ze eerst afgewassen omdat er een serieuze mierenplaag in de keuken is, dit is wel niet echt hygiënisch. Dan hebben we afgesproken met 2 Duitse jongens die van plan waren om binnen een paar dagen naar Perth te rijden. Ik zag het niet zitten om met hen mee te rijden omdat ik dan met 3 Duitsers zou opgescheept zitten en die gaan dan alleen Duits met elkaar praten. Had Kira gezegd dat ze met hen mee wou rijden, dan zou ik de beslissing genomen hebben om verder alleen te reizen. De jongens hadden gezegd dat ze ondertussen nog werk gingen zoeken en als ze werk gevonden hadden dan zouden ze ons afzetten aan de eerstkomende stad en dan zouden wij onze plan verder moeten trekken. Dit stond aan Kira en mij niet erg aan omdat de kans groot was dat we dan geen liftoffer meer gingen vinden en het zou ons dan ook veel geld kosten om verder met de bus te reizen. We hebben dan besloten om met Podge (Ier) en Jon (Aussie) verder te reizen, ook al willen ze het in 2 weken doen. Om 14u hebben we de bus van de jeugdherberg genomen om naar Cable Beach te gaan, deze bus was gratis. Cable Beach is met zijn witte stranden en kalme branding een populaire plek. Dit is tevens ook het enige strand waar u veilig kunt zwemmen, als je verder naar het noorden gaat komt je in het gebied van zoutwaterkrokodillen. Kira en ik zijn in het water gaan zwemmen en normaal duurt het een eeuwigheid voordat ik in het water geraak, maar nu ging het dus zonder problemen. Het water was dus warm en dit bracht spijtig genoeg geen afkoeling. Na een half uurke ben ik uit het water gegaan omdat ik last begon te krijgen van al het zoutwater. Ik ben dan op mijn handdoek gaan liggen en ben in slaap gevallen. Eerst lag mijn handdoek in de schaduw van een parasol, maar spijtig genoeg moest je die huren en de eigenaar heeft die dan terug komen halen. En toen waren we op weg voor onze kamelentocht bij zonsondergang. Onderweg naar de kamelen zagen we 2 mannen een heftige woordenwisseling hebben, daarrond stonden allerlei mensen en die keken gewoon toe. Na een duidelijke blik op hen te werpen heb ik gemerkt dat ze aan het filmen waren, misschien waren het opnames van een tv-serie of zelfs van een film. We kwamen toe bij de kamelen en spijtig genoeg moesten we met 2 op een kameel zitten. Ik zat voorraan omdat ik het lichtste woog en daardoor had ik een goed zicht over de zonsondergang. Blijkbaar is de zonsondergang heel populair in Cable Beach want er stonden allerlei autos op het strand, de mensen zaten in hun strandstoel met een glasje wijn naar de zonsondergang te kijken. Er stond ook een man voor zijn auto en die man was compleet naakt! Blijkbaar was dat gedeelte (het noordelijke gedeelte) een naaktstrand. Gelukkig dat er geen kleine kinderen mee op de kamelentocht waren, want anders zouden die zich goed verschoten hebben. Daarna hebben we de bus teruggenomen naar Broome.
Het werd dus middernacht en ik was nog altijd naar You, Me and Dupree aan het kijken. Kira was nog altijd op de grond aan het slapen, ook al had ze gezegd dat ze gans de nacht wakker ging blijven. Toen de film gedaan was heb ik eerst alle beesten van mijn laptop moeten verjagen voordat ik deze kon wegsteken in mijn rugzak. Kira is ondertussen ook wakker geworden, de grond was volgens haar heel comfortabel. Daarna hebben we besloten om al onze rugzakken te pakken en aan de receptie te gaan zitten, want daar hadden we licht. Ik dacht ook dat ik draadloos internet ging hebben maar deze was spijtig genoeg beveiligd. Het was dus een gesleur met al onze zakken of beter gezegd met de zakken van Kira. Ik had maar 2 rugzakken en zij had 5 rugzakken. Blijkbaar heeft ze nog niet genoeg weggesmeten, ze heeft in een rugzak een volledige voorraad make-up! Toen we aan de receptie zaten kwam er ook een man af, hij nam ook de bus naar Broome. Hij is een Kiwi (van Nieuw-Zeeland) en heeft in de Lodge gewerkt. Hij vertelde ons dat de mensen constant autoproblemen hebben in Fitzroy Crossing en omstreken, de garagist moet bijna dagelijks autos gaan takelen maar dit is wel een goeie verdienste voor hem. Iets na 2u kwam de Greyhound-bus opdagen, gelukkig heeft hij niets gezegd over het overgewicht van onze bagage. Het was mijn bedoeling om in de bus te slapen, maar dit is mij niet gelukt omdat ik niet echt comfortabel lag. Om 8u kwamen we eindelijk toe in Broome en omdat we niet wisten hoever de jeugdherberg van het busstation gelegen was hebben we besloten om een taxi te bellen. Gelukkig dat we dit gedaan hebben want de afstand zou te ver zijn geweest om al onze bagage te dragen. Toen we in de jeugdherberg aankwamen zagen we Mike en Eike, zij zijn dus veilig al liftend in Broome geraakt. Dit hadden we wel gedacht want toen we gisteren naar het centrum van Fitzroy Crossing gingen zagen we ze niet zitten aan de tankstations. We hebben eventjes met hun gebabbeld en dan zijn Kira en ik naar de bibliotheek gegaan. Ik hoopte al dat er daar draadloos internet was (zoals in Darwin, Sydney, ), maar ik had pech. Ik heb dan eventjes op de gewone computer gezeten maar ik kon mijn mails niet beantwoorden en ik kon ook niet op mijn blog gaan. Gelukkig konden we wel op de website van Global Gossip gaan, daar hebben we een advertentie achtergelaten dat we op zoek waren naar een lift naar Perth. Dan zijn we teruggekeerd naar de jeugdherberg om ons in te checken want dit kon niet voor 11u gebeuren. Toen we in onze kamer aankwamen merkte ik op aan de bagage van de jongens dat we in dezelfde kamer als hen lagen. We liggen dus in een gemixte kamer van 12 personen, het moet dus niet altijd een vrouwelijke kamer zijn. Gelukkig dat ik mijn oordopkes heb zodat ik niet wakker wordt van al het lawaai (gesnurk, ventilator, ). Daarna zijn we de stad een beetje gaan verkennen. We zijn op zoek gegaan naar een winkel om boodschappen te doen. Ik ben ook op zoek gegaan naar een Westpac-bank om geld af te halen. We zijn ook naar de post gegaan om postkaarten en postzegels te kopen. Daarna zijn we de souvenierswinkels afgegaan om leuke souveniers te kopen en ik ben nog vlug een boekenwinkel ingesprongen om een boek te kopen want ik had geen leesvoer meer. We hebben ook een kamelentocht bij zonsondergang geboekt voor morgen, deze gaat door op Cable Beach. Vrijdag maken we een tour naar Cape Levecq. Ik wou eerst naar The Kimberleys gaan maar ik vond het idioot om terug te keren naar de plaats waar we een paar dagen gebleven zijn, de plaats is dus Fitzroy Crossing. We zijn dan teruggekeerd naar de jeugdherberg om iets te eten en om ons klaar te maken voor een avondje uit te gaan. Maar voordat dit kon gebeuren hebben we afgesproken met een Ier en een Aussie, zij hadden gereageerd op onze advertentie die we opgehangen hadden in de jeugdherberg. Zij vertrekken vrijdag naar Perth en zijn van plan om dit in 2 weken te doen. We hebben gezegd dat we erover gingen nadenken en dat we hun zo snel mogelijk iets gingen laten weten. Daarna zijn we met Mike en Eike naar een Ierse pub gegaan. En vanaf het moment dat ik daar aankwam had ik het gevoel dat ik beter in de jeugdherberg was gebleven. Ik was moe, ik amuseerde mij totaal niet en ik wou teruggaan maar ik wist spijtig genoeg de weg niet terug. Ik wachtte totdat de rest ook wou doorgaan, maar die bleven maar drinken en drinken. En dan zitten ze allemaal te zeggen dat ze geldproblemen hebben, maar als je geen geld hebt dan kan je dat ook niet opdoen aan alcohol. Om 1u gingen alle lichten open en was het tijd om de bar te verlaten, ik was natuurlijk héél gelukkig. Toen Kira en ik buiten kwamen zagen we dat de jongens ons verlaten hebben, wij zijn dan zelf proberen de weg te zoeken naar de jeugdherberg. Na zon 30 minuten te lopen kwamen we tot de vaststelling dat we onze weg verloren zijn. Ik heb dan aan Kira gezegd dat ze een taxi moest bellen want zij had het nummer nog in haar GSM staan. Toen we aan het wachtten waren op de taxi zette Kira haar op de grond. Na een tijdje legde zij zich neer en deed haar ogen toe. Ik voelde mij niet op mijn gemak en ik nam eerst kiezelsteentjes in mijn handen. Daarna nam ik een grotere steen vast om mij te beschermen tegen eventuele gevaren. Omdat ik het een beetje overdreven vond dat Kira lag te slapen en ik lag te waken probeerde ik haar wakker te maken. Ik riep haar naam een paar keer, maar zij reageerde niet. Ik keek naar haar ademhaling en ik merkte op dat haar borst niet bewoog. Ik heb dan aan haar geschut en gelukkig deed ze haar ogen open. Ik dacht al dat ze in schok was, want ze had mij verteld dat ze epilepsie had. De taxi kwam nog niet opdagen, Kira heeft dan nog een keer gebeld. Ik ben dan nog vlug een straat afgelopen om te zien of ik de straatnaam herkende, dit was dus niet het geval. Ik keerde dan terug naar Kira en toen kwam gelukkig de taxi opdagen. We kregen al onder onze voeten dat we meerdere keren gebeld hadden en dat we s nachts alleen buiten liepen. Ik heb dus mijn les geleerd: als ik wil teruggaan naar huis en de rest wilt nog blijven, dan bel ik gewoon een taxi. Ook al is de café enkele minuten van de jeugdherberg verwijderd, ik ga niet meer alleen (of met twee meisjes) s nachts op straat.
Vandaag hebben we een paar beslissingen moeten nemen. Mike en Eike hebben besloten om ons achter te laten en naar Broome te liften, ze gingen wel bij ons blijven totdat de garagist is geweest. Kira heeft besloten om haar auto voor 800 dollar te verkopen, als de garagist geen betere prijs had gevonden. Kira en ik hebben besloten om met de Greyhound-bus naar Broome te rijden als de garagist zijn auto niet moest ophalen in Broome. De garagist kwam dus af en hij kwam zeggen dat hij naar veel mensen gebeld hebben, maar niemand was geïntereseerd in de auto. Dit komt omdat ze de motor moesten vervangen en ook omdat de auto geregistreerd was in Queensland. Het zou een betere kans gehad hebben als de auto in Western Australia was geregistreerd. Kira verkocht dus de auto aan een onbekende, er moet gewoon een overdrachtsovereenkomst ingevuld worden en dit moest dus door beiden ondertekend worden. Haar auto was een Ford Raider van 1992. Als je een auto koopt moet je naar de staat gaan waar de auto is geregistreerd om hem daar te registreren onder jouw naam. Elke auto heeft een basisverzekering, maar het is beter om een 3 party-insurance te nemen (band, diefstal en ongeval). De nummerplaat veranderdt niet, deze blijft bij de auto. De garagist liet Kira maar 200 dollar betalen voor het takelen, dus 300 dollar minder. En daardoor begon ik te twijfelen of hij wel eerlijk was. Misschien was de motor niet stuk, misschien was er gewoon iets los gekomen. Eigenlijk was het dus beter geweest om zelf rond te bellen en een tweede opinie te vragen. Maar de jongens waren gehaast om Fitzroy Crossing te verlaten, ze verveelden zich dood. En dit deden ze dus ook toen de garagist geweest is. Kira en ik zijn naar de toeristische dienst gegaan om ons ticket voor Greyhound te boeken. We moesten elk 150 dollar betalen, missschien hadden we beter ook gelift. En dit zouden we wel gedaan hebben als de jongens een dagje gewacht zouden hebben. Dan konden we ons opsplitsen: jongen en meisje. Ik vroeg ook naar een ATM maar deze was niet gelegen in de toeristische dienst. We zijn dan teruggegaan naar de camping omdat ik mijn was wou doen, zo kon ik gemakkelijker alles inpakken. Toen ik aan iemand van de receptie vroeg of ze mij 1 dollar kon wisselen vroeg ze vanwaar ik was. Ik zei dat ik van België was en ik zei dan ook direct dat zij van Nederland was (dit heb ik de vorige keer opgemerkt toen ik haar een kaart vroeg van Fitzroy Crossing). We konden niet echt babbelen want haar baas stond erbij. Ik heb mijn was dan in het wasmachine gestoken, ik heb meer dan een uur gewacht toen ik opmerkte dat het machine niet in gang is geraakt. Ook al brandde het lichtje dat de machine in gebruik was, een verspilling van geld en tijd. Ik heb ook aan mama gebeld om haar meegedeeld wat er ging gebeuren: Kira en ik nemen de bus naar Broome om 2u s morgens. Kira heeft veel van haar spullen moeten wegsmijten, dit komt ervan als je vanalles verzamelt in een auto. Toen ze haar dekbed aan mensen weggaf bleken dat Duitsers te zijn die morgen naar Broome vertrekken. En het beste volgt nog: we zouden met hun meegereden kunnen hebben. Maar het is te laat, we hadden ons ticket al geboekt. Daarna zijn we iets gaan eten en hebben we 2 filmen gezien op mijn laptop. Kira was moe en ze heeft zich op de grond gelegd waar er mieren, kakkerlakken, lopen. Ik heb maar verder naar de film You, Me and Dupree gekeken.
Vandaag zijn we iets langer in onze tent blijven liggen omdat we toch niets konden doen. De garagist ging morgen pas komen om naar de auto te komen kijken. We zijn wel op zoek gegaan naar een winkel en toen we deze niet vonden hebben we de weg gevraagd aan de lokale aboriginals. Omdat de winkel zo ver gelegen is van de bewoonde wereld, zijn de prijzen van het eten en het drinken iets duurder dan in de stad. Dit komt omdat ze alles met een vrachtwagen naar daar moeten voeren. Toen we naar de winkel liepen kreeg Kira van de garagist dat hij vandaag naar de auto ging komen kijken als hij niet weggeroepen wordt voor een depannage. De camping waar we verbleven was een eindje verwijderd van het stadcentrum. We moesten 2 rivieren oversteken om naar de winkel te gaan. De Fitzroy River stond helemaal blank en in het regenseizoen zou die een breedte hebben van 64 meter (dit is zelfs de breedste rivier van de wereld volgens een man die we ontmoet hebben). Na onze boodschappen gedaan te hebben zijn we maar terug naar de camping gegaan. Omdat we ons allemaal verveelden hebben we besloten om met de kaarten te spelen. Mike leerde ons het spelletje Shithead. Toen we een paar spelletjes gespeeld hadden, kwam de garagist opdagen. Nadat hij de auto vluchtelings controleerde kwam hij tot het verdict: de motor was overhit door een oude klep van de vernieuwe radiator. Bijgevolg zou een nieuwe motor, radiator en nog een paar dingen vernieuwd moeten worden (hij had met het blote oog 7 mankementen gezien). Hij ging een bestek opmaken en hij ging ons vandaag nog laten weten hoeveel de reparatie in totaal zou kosten. Kira zag het niet meer zitten omdat het de tweede keer was dat dit haar overkwam en ze wist niet wat ze kon doen. Omdat we in the middle of nowhere beland waren kon ze haar auto bijvoorbeeld niet verkopen aan een autokerkhof. We konden de auto achterlaten op de camping, maar dan zou ze er geen geld voor krijgen en de auto heeft in totaal toch meer dan 5000 dollar gekost. De garagist probeerde een paar mensen te bellen om te zien of zij de auto wilden kopen. Er was iemand die er 800 dollar voor geven, maar Kira wou er 3000 dollar voor hebben. Er was ook een kans dat hij zijn gestolen auto in Broome moest ophalen en dan kan hij Kira haar auto naar daar takelen. Hij wachtte op nieuws van zijn verzekering om te zien of het wel de moeite was om naar Broome te gaan. We konden dus nog niets beslissen, we moesten bang afwachten op nieuws. We hoopten dat we goed nieuws gingen krijgen, maar de kans wordt kleiner en kleiner. Om onze gedachten een beetje te herzetten gingen we aan het zwembad zitten. Eike was de enige die in het zwembad zwom, Mike wou ook wel zwemmen maar hij had schrik dat hij terug een ontsteking ging krijgen aan zijn oorpiercing. Want de vorige keer dat hij een oorpiercing liet zetten en ook in het zwembad zwom kreeg hij een dik oor. Kira en ik lazen beiden een boek en vielen beiden ook in slaap (maar niet tegelijkertijd). Daarna hebben Mike en Eike een partijtje tennis gespeeld. En ik heb aan Kira het kaartspelletje Zenuwen geleerd om haar gedachten te herzetten. De garagist kwam terug met het bestek, al de kosten zouden in totaal 3000 dollar kosten. Dit was voor haar onmogelijk om te betalen, ook al zouden haar ouders een deel bijbetalen. Het kost zoveel geld omdat hij de motor van Perth moest gaan halen en de reparatiewerken zouden zeker langer dan een week duren. Kira heeft ook de kosten gekregen van de takelwerken, ze moet in totaal 500 dollar betalen. Het is 5 dollar voor elke km dat ze iemand moeten oppikken. De reparatie van de auto is dus uitgesloten. Nu is het hopen dat de garagist oftewel naar Broome moet gaan oftewel iemand vindt die de auto voor een betere prijs wilt kopen. Morgen is de grote dag, morgen moet er een beslissing genomen worden. Toen de garagist vertrok begon het keihard te regenen, we zijn dan gaan schuilen in de keukenruimte. Het was dus aan het gieten en de ze waren het gras nog aan het besproeien. En ik dacht dat Australië een tekort aan water heeft, maar blijkbaar is het belangrijker om groen gras te hebben. Spijtig genoeg werkte het licht niet in de keukenruimte, gelukkig hadden we een zaklamp om ons eten te verlichten. Hadden we kookpannen gehad dan zouden we een lekker maar gereed kunnen gemaakt hebben want we leefden al een paar dagen van brood en nutella. Het is dus ook zondag en dit is dus ook de dag dat mama mij belt. Ze was niet ongerust, ze wist dat ik mijn plan kon trekken. Ze heeft mij ook een sms gestuurd met allerlei informatie over Fitzroy Crossing. Er zou een bank zijn in het Visitor Centre Flynn Drive. Ze leven daar van toerisme, beesten en kopermijnen. Mama en Paul hebben zelfs langs de straten gestapt en ze zijn nog nooit in Australië geweest. Ze hebben alles gezien door Google Earth. Wij wilden nog met de kaarten spelen, maar dit ging niet omdat er teveel wind was. We zijn dus maar in onze tent gekropen om te slapen. De laatste nachten zijn we vroeg gaan slapen (tussen 21u30 en 22u). Dit komt omwille van het lange rijden en ook omdat er geen verlichting op de campings is.
Vandaag ben ik tegen 5u wakker geworden en ik merkte op dat het al klaarlichte dag was, daarom dat ik niet snap dat ze een uurverschil van 90 min hebben met Northern Territory. Want hoe vroeger het licht wordt, hoe vroeger het donker wordt. Ik vond het dus veel te vroeg om op te staan en ik heb mijn ogen terug dichtgedaan. Iets na 7u werden we allemaal wakker, we hebben ons gedouched en dan hebben we ontbeten. Kira had zin om in het zwembad te zwemmen, ik ben dan met haar meegegaan om haar gezelschap te houden. Ik heb wel niet gezwommen, ik heb mij neergezet aan een tafeltje. Ik was van plan om een beetje in mijn reisboeken te bladeren en mijn reisverslag aan te vullen, maar ik werd constant gestoord door Kira. Ze was precies een klein kind die aandacht wilde hebben: zagen achter een bal, constant zeggen dat ze zich verveelde en iedereen proberen nat te maken. Het was iets na 10u toen Mike afkwam om te vragen of we konden vertrekken. We hebben dan maar vlug ons gerief gepakt, onze tent afgebroken en we vertrokken op weg naar Derby. Het was wel niet zeker of we Derby konden halen, maar er waren genoeg campings onderweg. We zijn nog gestopt aan een parkingplaats om te eten, daar hadden we een mooi overzicht over het hele landschap. Ik heb een sandwich met wortel en ananas gegeten, de rest vond dit een rare combinatie maar ik vond het lekker. Daarna zijn we verdergegaan tot Fitzroy Crossing waar we getankt hebben. Ik had afkoeling nodig en ik heb mij een cola en een magnum gekocht. De airco in de auto werkt niet en ook al staan de ruiten wagenwijd open, het is nog altijd snikkend heet in de auto. En spijtig genoeg hebben we geen koelkast of koelbox in de auto, dus al het water wordt warm. Het doet dus deugd om af en toe iets koud te drinken. Toen dit allemaal gedaan was, zijn we maar verder gegaan want we moesten nog een aantal kilometers rijden. onderweg zagen we een kleine tornado, het was een magnifiek zicht. Spijtig genoeg was het zo snel gedaan dat ik geen tijd had om een foto te nemen. De tornado had niet een witte kleur, maar een rode/roze kleur. Dit zal wel van het zand of het stof komen. En in de tornado cirkelden takken, stenen, Plotseling hoorden we een raar geluid vanonder de auto. Toen we stopten merkten we op dat er rook uit de motorkap kwam, toen we de moterkap opendeden zagen we dat het van de motor kwam. We lieten de auto een beetje afkoelen en hoopten dat er niets ergs met de auto aan de hand was. Na 30 minuten controleerden we de olie- en waterpeil, we merkten dat het waterpeil erg laag was toen we het water bijvulden. Daarna probeerden we de auto te starten, dit is ons niet gelukt. Kira had al het vermoeden dat het hetzelfde probleem was als de vorige keer, toen moest ze de batterij en motor vervangen. Ze zag het niet meer zitten en legde zich in het midden van de weg wachtend totdat er een auto ging komen om haar te overrijden. Mike en ik probeerden haar te overhalen om van de weg te gaan maar dit lukte ons niet. Tenslotte hebben Mike en Eike haar gezelschap gehouden en hebben zich ook neergelegd. Eike wou tonen dat hij een sterke jongen is en hij begon te pompen. Daarna probeerden we om de auto nogmaals te starten, maar zonder geluk. We hebben dan besloten om een auto te doen stoppen en een lift te vragen naar Fitzroy Crossing. Daar hadden we bereik met de GSM en konden we een takelwagenbedrijf bellen. Gelukkig stopte er op dat moment een vrachtwagen om 2 personen mee te nemen, we hebben beslist om Mike en Kira te laten gaan. En dit om de volgende redenen: het was Kira haar auto en Mike kan zich het beste in het Engels verwoorden. Dit is misschien wel normaal omdat hij van Groot-Brittanië is, ook al heeft hij een Oxford-accent en dit is soms wel moeilijk om te verstaan. Toen ze ons (Eike en ik) verlieten was het bijna 5 uur en binnen 2 uren zou het donker worden. En dit is ook een reden waarom ik besloten had om achter te blijven want Kira zou niet tegen de stress kunnen en ze zou horendol worden. Eerst stonden we naast de auto, maar omdat het opeens begon te regenen zijn we maar vlug in de auto gekropen. Eerst hebben we wel een handdoek voor het raam geplaatst want we konden het raam niet meer sluiten door gewoon op de knop te duwen. Elektronica is dus niet voor alles goed. Daarna waren we getuige van de donder en bliksemflitsen, het was een kilometerslange lichtenspel van bliksemflitsen. Gelukkig zat Leen (mijn zus) er niet bij was want ze zou van schrik in haar broek plassen. Ik had geen schrik, ik wist dat we veilig in de auto waren. Ik probeerde om een gesprek aan te knopen met Eike, maar ik heb het na een tijdje opgegeven. Dit komt omdat zijn Engels gebrekkig is, ook al is hij meer dan 2 maanden in Australië. Dit komt ervan als je alleen maar met je taalgenoten optrekt. Na een tijd werd het donker, we hebben ons gevoed met m&ms. We wilden het licht niet aandoen om naar deftig eten te zoeken in de auto. Dit komt omdat we geen aandacht wilden trekken van de andere autobestuurders. Elke keer dat we een auto zagen rijden hoopten we dat deze niet ging stoppen. Dit komt omdat we allerlei gruwelverhalen hoorden over de lifters- en Wolfscreek-moorden. Het verhaal ken ik niet in detail. Ik weet wel dat er een paar mensen autoproblemen hadden en ze staken hun duim op om een lift te krijgen. Een man pikte hen op en bracht hen naar Wolfscreek waar hij hen vermoorde. Het is een waargebeurd verhaal en het is gebeurt in Australië (ze hebben er zelfs een film over gemaakt). We hebben op de kaart gekeken waar Wolfscreek lag, het lag gelukkig meer dan 500 km verwijderd van Fitzroy Crossing. Eike is wel een speciale: hij zei elke keer dat hij bang was en dan begon hij een horrorverhaal te vertellen. We hoopten dat die van het takelwagenbedrijf voor onze auto zou stoppen en niet achter ons. Het is ondertussen donker geworden, we konden de bomen niets meer zien die slechts enkele meters voor ons waren. Er waren veel meer autos op de baan dan gisteren, toen was er geen kat te bespeuren. Op een gegeven moment begon ik mij toch eventjes angstig te voelen. Dit komt omdat er achter ons een auto reed en opeens waren zijn lichten uit. Ik dacht al dat hij gestopt was, uit zijn auto is gekropen en al stiekem naar onze auto kwam geslopen om ons te overvallen. En het was de moeite niet om onze deuren op slot te doen want het raam achter mij stond wagenwijd open. Dus als ze iemand wilden vermoorden, dan hebben ze mij als eerste vast. Toen er na een tijd niets gebeurde kwam ik tot de vaststelling dat die auto gewoon een weg is ingeslagen, hoe kon ik mij zo laten verblinden door angst! Het werd 8u en de takelwagen kwam opdagen zoals we voorspeld hadden. Hij liet ons weten dat onze vrienden in de Lodge voor ons geboekt hebben. We keken gefacineerd toe hoe hij de wagen op zijn vrachtwagen takelde. Toen dit gebeurd was zijn we vooraan in de vrachtwagen gaan zitten. Hij keek niet op zijn snelheid want zijn vrachtwagen zou geen schade oplopen als hij tegen een wallabie zou rijden. Een koe is een ander geval, maar gelukkig kwamen we er geen tegen. Hij vertelde ons dat we 100 km van Fitzroy Crossing verwijderd waren. In Fitzroy Crossing en omstreken leven er 7000 personen (1000 blanken en 6000 aboriginals). Toen we aan de Lodge kwamen merkten we op dat dit de plaats was waar we getankt hadden, het lot heeft ons naar daar teruggebracht. Toen Kira ons zag begon ze ons beiden te omarmen, ze had schrik gehad dat er iets met ons zou gebeuren. Misschien was het beter geweest dat we pas de volgende dag probeerden om een lift te krijgen, dat we s nachts bij elkaar bleven en dat we om beurten zouden slapen zodat iemand de wacht kon houden. Maar dit is dus niet gebeurd en nu heeft iedereen laters een mooi verhaal te vertellen. Ze hebben de auto naar de campingplaats gebracht en ze zeiden dat ze er overmorgen naar gingen kijken want ze werken niet op zondag. We hebben de tenten uit de auto genomen en ze opengesteld. Daarna hebben we ook iets gegeten want ik had verschrikkelijke honger. Ik heb ook naar Leen gebeld want zij had mij al een paar keren proberen te bellen. Ze was blijkbaar bij mama waar iedereen aan het schilderen was. Ik vertelde aan haar wat er vandaag gebeurd was en zij dacht al dat mama het eerstvolgende vliegtuig ging nemen om mij te komen halen. Als mama zou panikeren zou ze mij direct gebeld hebben om te zien hoe het met mij ging, dit heeft ze dus niet gedaan. We zijn allemaal vroeg gaan slapen omdat we op waren van de emoties.
