Vandaag werd ik om 7u wakker omdat sommige van mijn kamergenoten teveel lawaai maakten, dit is het nadeel om in een jeugdherberg te slapen.
Maar ik ga nog geen andere verblijfplaats zoeken voordat ik werk gevonden heb.
Als ik geen werk vind, ga ik terug naar Surfers Paradise.
Ik had geen zin om mijn blog aan te vullen, dus ben ik maar een beetje gaan wandelen.
Om 14u heb ik met Desirée (Italiaans meisje van mijn school) afgesproken aan de Sydney Aquarium. Ze verkeert ondertussen met een Spanjaard, die ze heeft leren kennen van school. Het is een ingewikkelde relatie, ze maken geen toekomstplannen maar ze willen het toch proberen. Daar moet je moed voor hebben, ze gaan na een paar maanden zien hoe het gaat.
Dan ben ik naar de winkel gegaan, want ik moest toch wel warm eten hé.
Ik heb weeral voor rijst gekomen.
Ik heb ook een beetje met mijn kamergenoot gepraat (kwam gisterenavond laat toe), haar bagage is véél groter dan die van mij.
Zij is van Canada en haar moeder woont in Australië, ze zoekt ook achter werk;
Toen ik aan het eten was kwam er een meisje naast mij zitten. We hebben een beetje gepraat. Ze volgde 5 maanden les in Australië (ik geloof in Brisbane), maandag vertrekt ze terug naar Duitsland (ik kom alleen maar Duitsers tegen).
Daarna heb ik maar mijn laptop bij de hand genomen en mijn blog aangevuld want er werden al een paar mensen ongeduldig naar mijn reisverslag.
En ik zal maar ook reacties toevoegen aan mijn gastenboek, zo merken jullie dat ik al jullie berichten lees. J
Ondertussen ben ik aan het luisteren naar een grappige Aussie die aan het babbelen is met Aziatische mensen.
Ik ben om 8u opgestaan en ik heb een douche genomen.
Ik heb eens mijn jeansbroek aangedaan in plaats van mijn afritsbare broeken, ik wou een goeie indruk maken.
Dan ben ik ontbijt gaan eten in Wake-Up. Lekkere youghurt en fruitsalade en warme chocomelk.
Ik was eerst van plan om te voet te gaan naar mijn interview, maar ik heb tenslotte maar besloten om met de trein te gaan.
Ik was te vroeg (beter te vroeg dan te laat), maar zo had ik de tijd om mijn papieren verder in te vullen.
Toen was het tijd voor mijn interview. Het is al moeilijk om een interview te hebben in je eigen taal, dus wat moet het niet zijn in een vreemde taal.
Ik denk wel dat ik het er goed vanaf heb gebracht.
Een vraag was wat ik zou doen als ik de kinderen bijeen wil krijgen om samen een boek ging lezen. Ik heb gezegd dat ik een bel zou rinkelen om hun aandacht te krijgen.
Alles hangt ervan af wat Annelies (coördinater van de Kinderschuur) zegt.
Ze gingen contact met haar opnemen (telefonisch of via mail). Het is bang afwachten.
Dan ben ik een broodje gaan eten, had nog geen tijd gehad om boodschappen te doen.
Daarna ben ik terug naar AIFS gegaan om te zien of ze werk voor mij hebben.
Ze hebben mij een website gegeven waar ik achter werk kan zoeken.
Ze hebben ook gezegd dat het moeilijk is om in een restaurant werk te vinden, want je moet ervaring hebben.
Daarna heb ik mijn boodschappen gedaan en mijn eten opgegeten (koude pasta en groenten).
Dan ben ik naar de film Mamma Mia gegaan. Een muzikale film met de liedjes van ABBA.
Het is niet goed dat de cinema op 10 minuten loopafstand van de jeugdherberg ligt.
Onderweg naar de cinema kwam ik veel dronken mensen tegen (en het was nog maar 18u), er is zelf iemand in glas gelopen (ze moest maar schoenen aandoen).
In de jeugdherberg heb ik een babbeltje geslaan met een kamergenoot.
Ze dacht dat ik van Frankrijk ben, blijkbaar heb ik een Frans accent als ik Engels praat.
Want het is al de tweede persoon die dat dacht, diene gast van het piratenschip dacht het ook.
Ik ben om 7u opgestaan omdat ik om 8u30 de bus (Greyhound) moest halen naar Brisbane Domestic Airport. Zoals gewoonlijk was ik veel te vroeg klaar.
Ik was de enigste die afstapte aan de luchthaven, gelukkig werd er ook iemand opgepikt.
Brisbane lijkt mij wel groot, want het duurde 20 minuten voordat we van Brisbane City aan de luchthaven kwamen.
Ik was dus ruim op tijd (om 11u) in de luchthaven en mijn vlucht vertrok om 13u30.
Ik heb mij niet direct ingechekt omdat ze mijn vlucht niet afriepen.
Tegen 13u werd ik toch een beetje ongerust, ik heb dan maar aan iemand gevraagd of ik mij al mocht inchecken. Dit bleek dus het geval. Die voor Sydney mochten zelfs voorsteken.
Mijn bagage werd gewogen (24kg) en ze zeiden dat het inboarden om 13u begon (het was al 13u05). Het is toch wel raar dat je het paspoort niet getoond moet worden.
Ik moest eerst nog door de douane gaan (waar ik mijn laptop weer uit mijn rugzak moest nemen), dan ben ik nog vlug naar de wc gegaan.
Ik heb dan ook nog een broodje besteld. Ik heb het maar achtergelaten omdat ze mij (en nog andere mensen) aan het oproepen waren via de intercom.
Dit deden ze 3 keer, ik schaamde mij toch wel een beetje.
Gelukkig konden we een broodje op het vliegtuig kopen, want ik had van de ganse dag nog niet gegeten.
Om 15u kwamen we toe in Sydney, ik had geluk dat mijn bagage direct op de band was.
Ik had er al schrik voor dat ze niet op tijd in het vliegtuig geraakt is.
Ik nam de trein naar Sydney Central, waar ik om 15u30 toekwam in de jeugdherberg Railway Square YHA.
Dit is dezelfde jeugdherberg waar we vorig jaar met de JOKER-groep hebben geslapen, maar nu slaap ik in een kamer met 7 personen.
Eerst heb ik mijn bed opgemaakt, mij een beetje geïnstalleerd in de kamer (ik heb geluk, ik heb het onderste bedt) en de jeugdherberg een beetje verkend.
Daarna ben ik naar York Street gegaan. Ik heb mijn post opgehaald.
Dank u, tante Karine en nonkel Jean-Marie voor de Dag Allemaals.
Dank u, tante Jacqueline voor de roman.
Ik heb ze allemaal al gelezen.
Dan heb ik de weg opgezocht om naar mijn interview te gaan, het is heel gemakkelijk te vinden.
Het was toen 18u en het verkeer stond muurvast, ik was wel blij dat ik te voet was.
Dan ben ik naar MacDonalds gegaan, ik had weeral geen goesting om te koken.
En dan heb ik nog een beetje in mijn bed gelezen want ik was doodmoe om iets anders te doen.
Eerst en vooral: Er is er weer eentje jarig. Bert, gelukkige verjaardag. XXX
En ook een gelukkige verjaardag aan allen die tijdens mijn afwezigheid zijn verjaart, we zijn zon grote familie dat ik niet iedereen zijn verjaardag vanbuiten ken.
Vandaag ben ik naar Seaworld gegaan.
Ik heb eerst de omgeving een beetje verkend om te zien waar ik naartoe moest gaan om alle shows te bezien.
Ondertussen heb ik een ijsbeer gezien die een lekkere vis aan het oppeuzelen was.
Ik denk wel dat hij het lekker vond, maar het zag er niet echt apetijtelijk uit voor mij.
Daarna ben ik naar de Imagine Dolphin Show gegaan.
Het is toch wel ongeloofelijk hoe ze die dieren kunnen trainen en allerlei kunstjes laten doen.
Als je mijn fotos bekijkt is het precies dat ze kunnen vliegen als ze omhoog springen.
Het is heel spectaculair, echt de moeite om te zien.
Dan ben ik naar hele kleine penguins gaan kijken, zijn misschien 10 cm groot.
Toen was het tijd voor een andere show: Fish Detectives Sea Lion Show.
Het gaat dus over zeeleeuwen die de mensen helpen om bandieten te vangen.
Dan ben ik iets gaan eten (een chickenwrap met frieten).
Er was geen tafeltje vrij, dus heb ik aan mensen gevraagd of ik aan hun tafeltje mocht zitten, dit mocht van hen.
Daarna ben ik naar de Waterski WipeOut gaan kijken.
Dit was dus een hele spectaculaire show (zal je wel aan de fotos zien).
Achteruit skiën, omhoog springen, een piramide maken,
En toen was het tijd om op de attracties te gaan.
Ik ben in totaal 10 keer op de rollercoaster met 3 loopings gegaan.
Dit komt omdat ik het mij een beetje heb beklaagd dat ik niet genoeg moed had om op die andere rollercoaster te gaan.
En ik ben 9 keer op het piratenschip gegaan.
Diene gast, die de machine bestuurde, zal misschien wel gedacht hebben dat ik zoveel keren op het piratenschip ging voor hem.
Misschien was het wel zo, wie zal het weten?
Maar er waren eigenlijk niet veel attracties voor volwassenen.
Op het einde vond ik de attractie Bermuda Triangle (precies al grote boomstammetjes).
Ik had het wel eventjes wel benauwd omdat ze de grot lieten onderlopen met water.
Dan ben ik naar Sesame St. Beach Stage Show gegaan.
Bert en Ernie gaan op vakantie naar een eiland, op dat eiland wordt er veel gedansd en gezongen.
Je kon ook tegen betaling backstage bij de dolfijnen gaan, maar dat wist ik niet.
Misschien keer ik wel eens terug om dat te doen want ik denk wel dat het een leuke ervaring is (of is het misschien voor de knappe trainers?).
Dan ben ik naar Planet SOS in 4D gaan zien.
Er waren apen die kokosnoten naar ons gooiden, we moesten die kokosnoten ontduiken.
De boom waarin ze zaten werd omgehakt en de boom viel op ons.
Onder water werden de vissen gevangen door een net.
Een haai kon ontsnappen en zwom op ons af.
Toen was het 17u en tijd om naar huis te gaan, komt omdat het pretpark sloot.
Ik heb mijn rugzak ingepakt, nog vlug op internet gegaan en mij gedouched.
Dan ben ik met Arianne (Italiaans meisje van Port Macquairie) Thais gaan eten.
Komt Thais van Thailand of van Taiwan?
We hebben nog eventjes rondgelopen in Surfers Paradise.
Surfers is eigenlijk niet zo groot, ik denk dat er maar 4 winkelstraten zijn.
En dan ben ik in mijn bedde gekropen, ik kon niet direct in slaap vallen omdat een kamergenoot aan het telefoneren was.
28/07/2008: TOUR âSpringbrook, Natural Arch & Tropical Fruit Worldâ.
In de tourbus zat ik vooraan, naast de chauffeur.
Ik moest de navigotor zijn, ik moest zeggen welke richting hij moest nemen.
De helft van de tijd heb ik goed gegokt.
De sfeer in de bus was ook veel leuker dan bij de vorige tour.
Het is toch wel een beetje raar bij deze tour.
Eerst zijn we in Queensland en dan in New South Wales (is een paar keer voorgevallen).
De ene kant van de weg lag in Queensland en de andere kant lag in New South Wales.
Eerst zijn we fruit gaan proeven in Tropical Fruit World & Research Park.
Ik moet toegeven dat ik al het fruit voor de eerste keer geproefd heb, de meesten vielen wel mee.
Er wordt vooral advocado geproduceerd.
Er was ook carambola of ook gekend als ster en vijfhoekig fruit.
Ik heb ook tamarillo of boomtomaat geproefd, maar die vond ik niet zo lekker.
Er waren nog meer verschillende soorten (zeker 10), maar daar weet ik de naam niet meer van.
Dan zijn we naar de waterval Natural Arch gewandeld, thuishaven van gloeiwormen.
Het water valt recht in een gat naar beneden.
Ik heb ook aan iemand durven vragen of ze een foto van mij wilden nemen.
We hebben ook gewandeld in een subtropisch nationaal park.
Ik ben nog iets tewetengekomen over de wurgficussen, ze groeien van boven naar onder.
Er is ook een giant stinging tree, deze boom heeft honderden fijne haren op zijn bladeren. Als zon blad in contact komt met bijvoorbeeld een mensenhuid dan duurt het een tijdje voordat het loskomt. Daarom wordt het ook Wait A While genoemd.
Daarna zijn we naar Springbrook Mountain gegaan.
Toen we onderweg waren naar de berg was het precies dat deze berg alleen maar uit bomen bestond, dat er geen weg was. Maar de weg was dus verscholen achter de bomen.
Eerst zijn we naar Antartic Beach Trees gegaan, deze bomen zijn al 2000 jaar oud.
En dan naar The Best Of All Lookout. We konden heel ver zien, de Pacifische oceaan en zelfs Byron Bay.
Dan zijn we iets gaan eten in Springbrook Manor, dit is een echt landhuis.
Je zou verwachten dat de prijs van het eten hoog was, maar het viel we mee.
Ik heb gekozen voor een vegetarische lasagne.
Het is mij opgevallen dat je niet veel Australisch eten zoals kangeroo, krokodil, vindt.
We zijn daarna naar Goomalarah Falls (betekent grote waterval) gegaan, het water valt meters naar beneden.
Omdat het zon goed weer was hadden we een mooi uitzicht over de Surfers Paradise skyline.
Aan de Canyon lookout moesten we normaal 6 watervallen zien, maar ik heb er maar 5 gespot. We zijn maar vlug voortgegaan, want het begon te regenen.
In Surfers Paradise ben ik nog vlug naar een internetcafé gegaan, waar ik al de papieren heb afgedrukt om donderdag mee te nemen naar mijn interview.
Voor ik naar het pretpark ging, ben ik eerst nog even op het internet gegaan.
Ik heb mijn ticket van Greyhound geboekt naar de luchthaven van Brisbane en ook mijn ticket voor het vliegtuig naar Sydney.
Woensdag vertrek ik dus terug naar Sydney, dit komt omdat ik donderdag een interview heb om te werken in een kinderdagverblijf. Het was dus eerst mijn bedoeling om als au-pair te werken in Brisbane, maar ze hadden niemand nodig.
Dan ben ik vertrokken naar de plaats waar ik mijn ticketten geboekt heb, omdat ze een transfer geboekt hebben naar Movie World. Is goedkoper dan met de bus.
In Movie World heb ik eerst een tijdje in de rij van de ticketten aangeschoven.
Toen het aan mijn beurt was bleek dat ik mijn ticket al had, ik heb dus voor niets gewacht.
Ik heb eerst naar Shrek in 4 D gekeken. De zetels werden opgetild en dooreen geschud.
Het was precies levenecht: spinnen die rond je benen kruipen en het was precies ook dat we aan het galopperen waren op een paard.
Daarna ben ik op de Scooby-Doo Spooky Coaster gegaan. Het was precies zoals de coaster in Phantasialand (een deel werd achteruit gereden en er waren ook héle scherpe bochten).
En ook ben ik op de Wild West Falls Adventure Ride gegaan. Het was zoals de boomstammetjes, maar dan wel groter. Er konden 2 mensen naast elkaar zitten en er waren 4 rijen. Ik vermoed ook dat de afdaling hoger was dan die van in België.
Ik heb naar de show van Batman gekeken: Shadows of Gotham. Je kent het verhaal wel. Batman verslaat de schurken en redt Gotham City. Er werd gevochten zonder elkaar aan te raken.
Daarna ben ik op Leathal Weapon gegaan. Ik denk dat het dezelfde rollarcoaster is als de Vampire in Walibi. Je weet wel: je zit niet in een bakje, je kan je benen vrij bewegen.
Ik voelde mij daarna wel een beetje misselijk.
Ik heb dan maar eventjes pauze genomen en heb een The Cat menu genomen in Gotham City Café. Het menu bestond uit frieten, kippenburger en een cola.
Er was ook een Western Down Show Down, met gevechten en met saloondansen.
Ik ben naar de Kids Fun Zone gegaan, waar ik op een kleine rollarcoaster Road Runner (zoals Boudewijnpark) ben geweest. En ook op de Looney Tunes River Ride, je zit in een bootje en je kijkt naar de figuren Bugs Bunny, Tweety, (zoals Plopsaland).
Toen was het terug tijd voor een show: Scooby-Doo Disco Detectives. Scooby-Doo and Shaggy maken hun eerste muziekvideo, maar ze worden gestoord door een mysterieuze Phantom. Kan Scooby-Doo and The Mystery Inc. Gang de video-opname en hun carriére redden?
Na de show ben ik op BATMAN Adventure The Ride 2 gegaan.
Het was zoals in Phantasialand toen we naar het planetenstelsel vlogen.
We moesten de boeven (The Joker and Catwomen) meehelpen vangen.
Er was ook nog een parade van alle sterren: Batman, Wonderwomen, Scooby-Doo & Co,
Daarna kwam Marlilyn Monroe een paar liedjes zingen (ik dacht dat ze dood was).
En Bonnie & Clyde kwamen een bank overvallen (die waren toch ook overleden).
Ik zal jullie nog een beetje meer vertellen over de attracties in Warner Bros. Movie World.
Er zijn 6 Thrill Rides. En ik moet tot mijn spijt zeggen dat ik niet op alle attracties ben geweest, het was misschien beter geweest als er iemand bij geweest om mij aan te moedigen.
Er zijn 11-All Family Fun waaronder 8 attracties voor kleine kinderen.
Zoals je wel ziet is het een klein pretpark, maar wel de moeite waart om het verschil/gelijkenis te zien tussen de pretparken in Europa.
Ik ben wel misschien niet op de rollercoaster geweest die steil naar beneden ging en niet op de Batwing Spaceshot (zoals Dalton Terror), maar ik ben wel alleen naar een pretpark gegaan.
In de jeugdherberg aangekomen heb ik gegeten, gedouched, mijn blog verder aangevuld en tv-gekeken (Strijd tussen verschillende koren, Private Practice,...)
Ik had het rijk voor mij alleen, iedereen was weg.
Mama heeft mij gebeld. Ze vindt dat iedereen mij geen mails meer moet sturen (alleen als het privé is) en dat iedereen in plaats iets op mijn blog moet zetten. Ze is een beetje nieuwsgierig.
Ik heb daarna Stijn ook gebeld om hem een gelukkige verjaardag te wensen, hij nam zijn GSM niet op toen ik hem donderdag belde (hij was hard aan het werken).
26/07/2008: TOUR âOâReillyâs, Lamington National Park, Tamborine Mountain, Curtis Falls.â
Om 6u50 ben ik opgestaan omdat ik om 7u50 opgepikt ging worden om een tour te maken naar bovengenoemde plaatsen.
Het waren vooral oudere mensen die meegingen, maar dit had ik wel verwacht.
Ik heb bijna gans de tijd in de bus geslapen.
Onze eerste stop was aan de Alpaca Farm, waar ik een chocolademuffin en fruitsap heb genomen. En een vogel heeft het papiertje van mijn muffin genomen, gelukkig had ik mijn lekkere muffin al op.
Een Alpaca is 11 maanden zwanger, na 2 maanden is ze terug vruchtbaar.
In de farm maken ze er dus volop gebruik van, moet niet echt leuk zijn voor die beesten.
Daarna zijn we naar Lamington National Park gegaan, dit is gelegen in de McPherson Mountain Range.
De wandelpaden voeren door subtropische regenwouden met onder meer ceders, wurgficussen en beuken.
Er waren een paar jongens die een boom aan het beklimmen waren. Maar ze klommen niet op de boom, maar in de holle boom.
We hebben de Tree Top Canopy Walk gedaan. Dit was terug op een loopbrug van 160 m lang en 16 m hoog, niet aangeraden voor mensen met hoogtevrees. Er was ook de mogelijkheid om een 30 meter hoge boom te beklimmen, maar dit heb ik maar niet gedaan omdat ik niemand op mij wou laten wachten.
Er waren ook regenboogparakieten. Je kon ze eten voeren en dan kwamen ze op je zitten.
Ik had geluk dat ze ook zonder eten op mijn hoofd kwamen zitten, gelukkig hebben ze niet op mijn hoofd gepoept.
In Gallery Café heb ik een Belgische wafel gegeten, maar in België zijn ze nog altijd beter.
In Tamborine National Park hebben we de Curtis Falls Track gedaan, een wandeling van 1 km.
In het National Park hebben ze het volgende gezegde: Take nothing but photos, leave nothing but footprints. Sommige mensen hebben er niet naar geluisterd: plastieke zak en colablikjes zomaar in de natuur gooien.
Het begint in een bos van natte eucalyptusbomen en eindigt aan de Curtis Falls.
Ik heb ook iets raars gezien: twee bomen hebben dezelfde wortel. Ze worden tweelingbomen genoemd (dus niet alleen mensen kunnen tweelingen zijn).
Er was ook een boom die verschillende kleine wortels had en een boom waar de wortel in een cirkelvorm groeide.
Daarna zijn we teruggegaan naar de Gold Coast (Surfers Paradise), waar ik mijn blog verder heb aangevuld.
Ik wou wel met mijn flatgenoten babbelen, maar ze spraken allemaal Duits.
Ah ja, tante Cinthe heeft mij ook gebeld. Heb ook eventjes met mijn peter en Joris gebabbeld.
Komt omdat ik tegen middernacht in de jeugdherberg toekwam en omdat ik op tijd moest opstaan om mijn valies verder in te pakken.
Zoals gewoonlijk was ik dus veel te vroeg klaar.
Ik ben dan maar te voet naar het station gegaan in plaats van met het busje te gaan.
Het was de bedoeling dat ik in de bus zou slapen, maar ze speelden een film Aquamarine (het zijn bijna altijd komedies).
In Surfers Paradise, de belangrijkste plaats aan de Gold Coast, zijn er vele hoge hotelgebouwen, nachtclubs,
Waar ik verblijf (Surfers Inn Backpackers) is het precies als in een appartement.
We hebben onze eigen keuken, badkamer, woonkamer,
Spijtig genoeg is het tapijt degoutant vuil (en de rest ook).
Toen ik buiten op het internet was, zag ik Arianne (iemand die ook in Port Macquarie zat).
Ze zoekt naar werk, ze wou in de jeugdherberg werken voor gratis accommodatie.
We hebben ook telefoonnummers uitgewisseld.
Daarna ben ik boodschappen gaan doen (weeral rijst met een of andere saus).
Ik ben dan ook naar de toeristische dienst gegaan.
Ik heb 2 touren geboekt en ook 2 tickets gekocht voor Warner Bros Movieworld en Seaworld.
Toen ik terugging naar de jeugdherberg kwam ik Arianne nogmaals tegen.
We zijn dan maar de stad ingegaan en hebben met elkaar gebabbeld.
Ze wil in Surfers Paradise blijven omdat haar zuster hier woont, daarom dat ze hier werk zoekt want haar geld geraakt op.
Daarna ben ik naar de markt gegaan.
Ik had deze keer heel veel zin om souveniers te kopen, maar het is veel te vroeg want ik mag alles meesleuren.
Er was iemand die heel goed kon schilderen met olieverf, van glazen bierflessen werden klokken gemaakt, er was een portefuille die in brand kan schieten,
Het is mij ook opgevallen dat er veel moslims zijn.
Toen ik in de jeugdherberg aankwam waren ze naar TV aan het kijken.
Ik heb er mij dan ook maar bijgezet, het was de film Love Actually.
Vandaag is het een belangrijke dag, vandaag is het de verjaardag van mijn broer(tje).
Bij deze een gelukkige verjaardag, Stijn.
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX (27 kussen voor elk levensjaar).
Het was terug keihard aan het regenen, het is al twee dagen aan een stuk.
Toen ik wakker werd voelde ik mij niet beter dan gisteren, maar zelfs slechter.
Ik had moeite om mijn tranen te bedwingen.
Alles viel tegen: de regen, dat het mij niet lukte om iets op mijn blog te plaatsen, dat het niet echt vlot om werk te zoeken, (niet echt een reden om te wenen, maar toch voelde ik mij miserabel).
Om 10u30 vertrok ik naar de busstation, waar we (Emmy, haar broer en ik) om 11u de Nimbin Shuttle naar Nimbin namen.
Nimbin is een plaats waar de hippies verblijven.
De meeste mensen hangen gewoon een beetje rond of ze verbouwen wiet.
We zijn naar het Nimbin Museum gegaan, waar ze ons direct marihuana en cookies aanboden. In het museum was er dus rook van wierook en jointje (weet niet hoe je dat schrijft).
Je vindt daar Mona Lisa die rookt, krantartikelen, een oude hippie-bus,
Daarna zijn we iets gaan eten in het Rainbow Café, ik heb gekozen voor een lasagne.
Na ons eten hebben we eventjes rondgelopen in Nimbin, er was eigenlijk niet veel te zien.
We zijn naar de Rainbow Power Company gegaan, dat bedrijfje zorgt voor zonne-energie in je huis. Bijvoorbeeld een barbecue op zonne-energie.
En dan zijn we naar een bedrijfje gegaan waar ze kaarsen maken.
Er waren zelfs kaarsen die je 100 uur kon laten branden, maar ik denk dat de mensen ze gewoon zullen gebruiken als versiersel. Ze waren in de vorm van een langwerpige piramide.
Op weg naar Nimbin was bijna iedereen (inclusief ik) aan het slapen in de bus.
Ik denk dat de anderen te stoned waren. Geen nood, ik heb mij goed gerdragen.
Ik ben naar de jeugdherberg gegaan waar ik mijn groenten van gisteren heb opgegeten.
Daarna heb ik aan Stijn proberen te bellen, maar hij nam zoals gewoonlijk niet op (ik heb hem dan maar een smske gestuurd).
En direct daarna heb ik aan mijn mama gebeld. Direct dat ik haar stem hoorde begon ik te wenen. Ik voelde mij dus down. En niet een klein beetje, want anders zou ik mijn mama niet tijdens de week gebeld hebben. Het deed eens deugd om mijn tranen de vrije loop te laten.
Daarna voelde ik mij iets beter.
Gelukkig kon ik mijn gedachten herzetten, want ik had met Emmy en Benjamin (haar broer) afgesproken om naar een pub met live-muziek te gaan. We wilden ook poolen, maar al de tafels waren volzet.
Groeten,
Annelies
De reden waarom ik dit vertel over mijn gemoedstoestand is niet om jullie ongerust te maken. Maar voor mezelf voor later.
Zodat ik kan terugkijken dat het niet altijd koek en ei was, dat er ook slechtere momenten waren.
Vandaag was het echt rotweer: regen, regen en nog eens regen.
Daardoor heb ik vandaag niet veel gedaan.
In de voormiddag heb ik een uurtje gratis op internet kunnen zitten, ik heb dan mijn ticket van Greyhound en een jeugdherberg in Surfers Paradise geboekt.
Het is een andere jeugdherberg dan YHA, want die was al vol.
Dan heb ik een beetje in mijn boek gelezen en op mijn Nintendo gespeeld.
In de namiddag ben ik naar Cumbebin Wetland Sanctuary gegaan.
Het was terug een boardwalk, maar hij duurde maar 5 minuten.
De meeste bomen pelden af, zoals je ook behangpapier kunt afpellen.
Daarna was ik op weg naar Industrial Estate, toen het keihard begon te gieten.
Ik ben dan maar terug naar de jeugdherberg gegaan, want ik was kletsnat.
In de jeugdherberg aangekomen heb ik de shuttlebus naar Nimbin voor morgen geboekt.
Nadat het eventjes gestopt was met regenen ben ik een warme chocomelk gaan drinken.
Ik was van plan om naar een plaats te gaan waar je draadloos internet kunt hebben, maar spijtig genoeg was het gesloten.
Daarna heb ik eten gemaakt. Deze keer was het iets anders: Mexicaans eten.
Ik heb mijn blog verder aangevuld, een boek gelezen,
Dan ben ik naar de cinema gegaan.
Ik ben naar de film The Dark Knight gaan kijken (Batman).
Ik kan al niet meer tellen hoeveel filmen ik in totaal gezien heb in Australië.
Misschien teveel, maar het is beter dan ergens alleen zitten en mij miserabel voelen.
Toen ik tegen middernacht in de jeugdherberg aankwam was het moeilijk om in slaap te geraken.
Dit komt omdat mijn onderbuur hard aan het ronken was.
Om 9u30 had ik met Emmy afgesproken om naar de winkel te gaan.
We kwamen elkaar tegen in de gemeenschappelijke badkamer, we hebben dan besloten om samen te ontbijten.
Maar eerst moesten we 5 dollar betalen om ons servies te krijgen. Ik heb dan ook mijn laptop aan de receptie gegeven, want we hebben geen kast in de kamer. En er zouden dieven zijn in Cape Byron, ik wou het riscio niet nemen.
We zijn dan naar de toeristische informatie gegaan om te zien wat er allemaal te doen is in Byron Bay. En er is eigenlijk niet veel te doen. Het is meer toeristisch: hanggliding, surfdiving, diving, snorkeling,
Voor te hanggliden moet je 130 dollar betalen voor 30 minuten te vliegen als een arend.
Ik vind dat veel te veel geld, omdat ik van plan ben om volgende week naar 2pretparken te gaan.
Eigenlijk heb je een auto nodig om van de ene plaats naar de andere plaats te trekken.
Nadat we terugkwamen van de winkel, hebben we onze spullen weggezet.
We zijn dan vertrokken naar Cape Byron om naar the lighthouse (vuurtoren) te gaan.
Cape Byron is een rotsachtige schiereiland en het vormt het meest oostelijke puntje van het Australische vasteland.
Het uitzicht van de zee was verbluffend mooi, we zagen ook een paar walvissen.
Om terug te keren naar Byron Bay moesten we terug door een bosje lopen (is wel heel speciaal).
En dan hebben we besloten om iets te eten, het was al 14u30. We hebben gekozen voor kebab. Die hebben we opgegeten op het strand.
Daarna hebben we eventjes in de winkelstraat gelopen.
Omdat het kouder en donker werd zijn we teruggegaan naar de jeugdherberg. We hebben allebei ons reisverslag aangevuld (zij op papier, ik op mijn computer).
We hebben dan ook eten gemaakt. Er was veel volk in de keuken, vooral Duisters.
Ze kwamen van Trier, Emmy kon ze bijna niet verstaan. Het is dus niet alleen in België dat er verschillende dialecten zijn.
Dit komt allemaal door de World Youth Day.
We hebben ons eten buiten opgegeten, wel onder een afdak weliswaar, maar het was toch wel koud. Er is geen plaats om binnen te zitten.
Er is ook geen gemeenschappelijke ruimte, wel een tv-ruimte maar het stinkt daar.
Deze jeugdherberg vind ik dus geen aanrader.
Toen was het tijd voor Emmy om naar de andere jeugdherberg te gaan.
Ik heb haar dan maar geholpen om haar spullen te verhuizen.
Toen haar broer aankwam ben ik voortgegaan, want ik denk wel dat ze elkaar veel te vertellen hebben.
Vandaag vertrekken we naar Byron Bay (Emmy en ik).
Ze gaat één nacht in Cape Byron YHA en dan gaat ze naar een ander jeugdherberg in Byron Bay omdat haar broer afkomt en die vindt het te duur om in YHA te slapen (hij is geen lid).
We hebben ontbeten, valies ingepakt, lakens afgetrokken en dan onze bagage in de storrage room gezet, dit komt omdat onze bus pas om 16u komt.
We moesten wel 4 dollar betalen: zo kunnen we gebruik maken van alle faciliteiten en werden we ook teruggebracht naar Urunga.
Tijdens de dag hebben we niet veel gedaan: boekje gelezen, op internet gezeten,
We hebben een wandeling gemaakt naar het Bellingen Island.
Het krioelde van de vleermuizen en die maakten veel lawaai. Het stonk daar naar de uitwerpselen, gelukkig hebben we er geen op ons hoofd gekregen. We zijn dan ook maar snel weggegaan.
Daarna heb ik mij terug rijst met zoetzure saus gemaakt, want we zouden pas om 21 u in Byron Bay aankomen. Te laat om eten te maken.
We vertrokken iets voor 15u om de bus van 16u te halen, we waren daar veel te vroeg.
En het beste van al is: diegene die ons vervoerde was daar iets voor 16u terug, omdat hij mensen moest oppikken. Dan vraag ik mij wel af waarom wij zo vroeg moesten vertrekken.
In de bus keken we naar de film Because I Said So.
Het word heel vlug donker, het was precies dat we in de midden van de nacht aan het reizen waren, maar het was nog geen 20u.
Ik heb ook in de verte een bosbrand gezien.
Aangekomen in Byron Bay kwamen we de Nederlanders tegen van Port Macquarie.
Wij kwamen toe in Byron Bay en zij vertrokken van Byron Bay (richting Brisbane).
We werden weeral opgepikt door een busje, vind ik wreed gemakkelijk. We kregen ook een kleine rondleiding van Byron Bay, maar het was te donker om iets te zien.
Onze kamer werd toegedeeld, ik heb een andere kamer dan Emmy.
Daar kwam ik een Franse vrouw tegen. Ze woont al 20 jaar in Sydney en ze heeft nog altijd haar Frans accent. Ik vermoed dat ze tussen 70 en 80 jaar is, ook een backpacker.
Toen ik zei dat ik van België was, begon ze al te reclameren waarom wij in zon klein land twee talen hebben. Want overal ter wereld spreekt bijna iedereen Engels.
Maar ik had geen tijd om met haar te discussiëren omdat ik met Emmy had afgesproken om een kleine wandeling te maken in Byron Bay.
Tegen 22u kwamen we terug in de jeugdherberg en we zijn dan naar onze kamer gegaan.
Ik heb mijn pyjama aangedaan en dan probeerde ik in mijn bed te klauteren. Ik viel er bijna af, het was dus een stapelbed en ik sliep vanboven.
Ik heb nog een uurtje in mijn bed gelezen en dan ben ik maar gaan slapen.
19/07/08: Bellingen Community Markets + Bellingen Canoe Adventure
Ik heb gevraagd vanwaar de naam Bellingen komt, het is oorspronkelijk van de aboriginals. Het is een plaats waar vrouwen naartoe kwamen om te bevallen en het heeft ook nog een andere betekenis, maar die weet ik niet meer. Ik zal het nog maar eens vragen.
Bellingen is gelegen in de prachtige vallei van de Bellinger River.
Veel van de huizen zijn uitgeroepen tot monument en staan onder bescherming van de National Trust.
De stad is uitgegroeid tot een soort hippiekolonie.
In de middag zijn we naar de markt gegaan.
Er was veel kunst, antiek, kledij, planten, een kleine kermis, een pony met kar die in een cirkel rondreden, live-muziek en je kon zelfs een massage krijgen.
Daarna hebben we de Champagne Sunset Canoe Tour gedaan.
Het was een klein uurtje (of zelfs minder) canoeën.
Ik kreeg het al snel terug onder de knie, want vorig jaar heb ik 2 dagen gekayakd.
Eigenlijk was het een beetje saai, want er waren geen rapids.
Maar we hebben wel genoten van een mooie zondsondergang met een glas champagne in onze hand.
Onze gids wist ook een beetje van astronomie. Hij heeft onze Mars, Saturnus en Jupiter getoond. Maar ja, ik weet niets van sterren, hij kon ons dus ook iets wijsgemaakt hebben.
Daarna zijn we naar een pub gegaan waar er ook live-muziek was.
We hebben ook pool gespeeld, ik ben grandioos verloren.
Om 9u15 moesten we klaarstaan om naar het Dorrigo National Park te gaan.
We waren met 2 Belgen, een Duitse en een Aussie (gids), voor één keer waren de Belgen in de meerderheid.
Ah ja, voordat ik het vergeet.
Wie kan mij eens heel schoon uitleggen wat het verschil is tussen Nederlands en Vlaams?
Voor we begonnen aan de wandeling heeft onze gids ons nog een nest getoond van een vogel (satin bowerbirds).
De mannetjes maken een nest, maar dit nest is niet in een boom.
De nest is op de grond en daarrond leggen ze blauwe dingen (bessen, linten, ), dit is om de vrouwtjes te imponeren.
Daarna zijn we naar Griffiths Lookout, Mountain Top gegaan.
Daar waren we 750 meter boven het zeeniveau waar er jaarlijks gemiddeld 2500 mm regen valt.
Het Dorrigo National Park bevindt zich meer dan 300 meter boven zeeniveau.
Behalve regenwoud zie je in het park vele orchideënsoorten en watervallen.
In het park zijn enkele prachtige wandelpaden uitgezet, wij hebben de Wonga Walk gedaan. Dit is een wandeling van ongeveer 6 km, duurt ongeveer 3 uur.
Als er bomen over de weg vallen dan wordt gewoon het stuk afgezaagd dat op de weg legt, de rest van de boom laat men liggen.
De weg is aangelegd, het is met steentjes en daarover werd beton gegoten.
We zijn dan ook in een boom gekropen. Hoe deden we dat? Awel, de boom was helemaal hol vanbinnen. Dit komt omdat hij is uitgebrand en er is al jaren geen brand geweest in het park.
Van boven heeft onze gids dan een foto van ons getrokken.
Aan de Chrystal Shower Falls hebben we onze lunch gegeten, daar hebben we ook kleine vleermuizen gezien in de rotsspleten.
En door de combinatie van het vallende water en de zon was er een kleine regenboog te zien.
Er waren ook bomen (strangler fig) die groeiden over andere bomen omdat deze bomen geen wortels hebben. Om te overleven verstrengelen ze zich over een andere boom. Totdat ze de andere boom niet meer nodig hebben, die wordt dan rot en vergaat.
Onderweg hebben we een kleine wallabie gezien, dit is de eerste wallabie die ik in het wild gezien heb. Het was een red-necked pademelon.
Er was ook een vogel die precies aan het miauwen was, daarom wordt ze ook catbird genoemd.
We zijn dan ook nog naar de spectaculaire Dangar Falls gegaan, waar we een groepsfoto genomen hebben.
In Dorringo hebben we een hele grote verzameling van stoomtreinen gezien, maar ik weet het juiste aantal niet meer.
We zijn dan maar teruggekeerd naar de jeugdherberg, daar aangekomen heb ik nog eventjes met Aspen gepraat.
We hebben dan besloten om een ijsje te gaan eten (Aspen, Emmy en ik).
Onderweg heb ik opgemerkt dat mijn been zeer deed, mijn knie had een stijf gevoel.
Ik denk dat ik teveel gewandeld heb en daardoor mijn knie teveel heb belast (een zware rugzak dragen is eigenlijk ook niet goed).
Vandaag is de dag dat we Port Macquarie verlaten en op weg gaan naar Bellingen (niet in België, maar in Australië).
De bus kwam maar om 13u30, gelukkig ging die van de jeugdherberg ons naar het station brengen. Wie zijn ons? Een Duitse, een Italiaanse, een Koreaan, een Vlaming en twee Nederlanders.
Ik ben eerst nog eventjes naar het strand gegaan om te zien of er nog dolfijnen waren.
Maar ik heb er geen gezien. Ik heb mij dan maar eventjes op een bank gezet en een boekje gelezen.
Toen was het 13u en tijd om naar het station te gaan.
Iedereen vond dat mijn rugzak groter was dan mij, maar dit is niet waar hoor.
En zwaarder kan hij ook niet wegen, want hij woog bij vertrek ongeveer 25 kg.
Ik denk dat ik veel meeheb omdat ik een gans jaar wegblijf.
De bus (Greyhound) moest normaal aankomen om 13u30, maar hij was 20 minuten te laat door wegenwerken.
We waren maar met 10 mensen in de bus waarvan 6 mensen die in de jeugdherberg verbleven.
Twee gingen naar Bellingen (Emmy en ik), de Nederlanders gingen naar Coffs Harbour en de twee anderen gingen naar Byron Bay.
Van 15u05 tot 15u35 was er pauze. Ik denk dat de pauzes en de verwisseling van de chauffeur worden ingecalculeerd want we kwamen om 16u20 toe in Bellingen (20 min later).
In Bellingen aangekomen werden onze kamers toegewezen.
We sliepen in dezelfde kamer, ook al had ik voor een gemixte kamer gekozen.
Ik heb dan ook eventjes met een Australische gebabbeld die ook in onze kamer verbleef.
Haar naam is Aspen. Ze heeft haar huis, haar werk, achtergelaten en rijdt nu de oostkust af op zoek naar werk en een nieuwe woning.
Dat moet je maar kunnen: alles achterlaten en opnieuw beginnen.
Dan zijn Emmy en ik naar de winkel gegaan omdat we niets meer te eten hadden.
We hebben besloten om samen te koken, zo moet maar één keer eten gemaakt worden.
Dus we hebben samen eten gekocht, weeral rijst en spaghetti.
Ik denk dat wanneer ik terugben in België dat ik geen rijst of spaghetti meer kan rieken of zien.
Toen we bezig waren met het eten te maken, kwamen we Javier tegen.
Hij vertrekt morgen naar Byron Bay.
Omdat we veel teveel spaghetti gemaakt hadden, hebben we het maar aan hem gegeven.
Hij heeft alles genomen (een heel goed gevuld bord) en hij heeft alles opgegeten, ik denk dat hij er 2u aan bezig was.
Daarna ben ik eventjes op het internet geweest (4 dollar voor 60 min).
En toen heb ik mijn laptop gepakt om mijn blog aan te vullen.
Ik heb dan ook gemerkt dat er draadloos internet was, deze was ook niet beveiligd.
Dus heb ik maar eventjes gekeken of er iemand op MSN was (Leen stond op afwezig, ik heb haar dan maar een buzzer gestuurd). Ze kwam dan online en dan hebben we een videogesprek gehouden. De verbinding was niet altijd goed en mijn webcam werkte ook niet.
Kirsten dacht al dat ik thuis was, maar dat is dus niet het geval.
Dan heb ik nog eventjes verder gelezen in mijn boek en geslapen.
Om 9u15 gingen ze mij oppikken om mij naar de kamelen te brengen.
Mijn persoonlijke chauffeur vond dat ik heel goed Engels sprak, maar dat mijn uitspraak soms niet goed verstaanbaar was (hij verstond het woord dolphin niet).
De kamelen stonden al gereed op het strand, ik was in gezelschap van een moeder en haar 6 kinderen.
Op de kamelen konden 2 personen zitten, maar ze hebben mij alleen geplaatst.
Spijtig genoeg waren de kamelen aan een leiband, we konden ze niet zelf leiden.
Het was ook maar voor 30 minuten, is wel iets anders dan 3 dagen.
Maar ze gebruiken wel dezelfde woorden als in Alice Springs.
Wake up om ze te laten lopen en hush om ze te laten zitten.
Toen we aan het rijden waren hebben we ook enkele dolfijnen gezien.
Port Macquarie was vroeger een gevangenkolonie, maar de autoriteiten vonden dit een veel te aangename plek voor dit uitschot. Gedurende 150 jaar bleef deze plaats een rustige buitenpost totdat de toeristen Port Macquarie ontdekten.
Zij werden aangetrokken door de kilometerslange zandstranden, de ongerepte bossen en het bergachtige achterland.
Ik heb van Lighthouse Beach naar Town Centre Beach gewandeld.
Ze hadden gevraagd of ze mij moesten terugbrengen naar de jeugdherberg, maar ik heb gezegd dat ik graag wandel.
Onderweg waren er veel rotsen in het water, het is gevaarlijk want de mensen zouden ertegen kunnen zwemmen of tegen kunnen surfen en zich bezeren.
Het is ook het eerste strand waar ik veel (en grote) schelpen gezien heb.
En ik heb toch al een paar stranden bezocht (Bondi Beach, Palm Beach, Watsons Bay, ).
Ik heb ook in de verte walvissen gezien, je kan ze zien als ze ademen (precies een witte mist). Bij ons in België hebben we het strand en daarnaast is er direct de dijk.
Hier in Australië is er het strand en daarna bos.
De wandeling ging dan ook door een deel door het bos, maar alles was heel goed aangeduid.
Ik heb eventjes gerust en heb een lekkere Magnum gegeten.
Toen ik naar de haven ging was er juist een straatartiest bezig met zijn optreden.
Hij probeerde een ballon (die een klein meisje vasthield) kapot te slaan met een zweep. Daarna is hij met zijn éénwieler van de haven gereden in het water (in Sydney zou hij direct gearesteerd worden).
Dan ben ik naar de winkel gegaan om appels te kopen, want iemand heeft mijn vorige appels gepikt.
En toen was het tijd om naar de jeugdherberg te gaan.
Ik zou mij begot niet meer herinneren wat ik daarna gedaan heb (ik schrijf mijn bericht op vrijdag 18 juli 2008). Waarschijnlijk eten gemaakt en tv hebben gekeken ofin mijn boek gelezen hebben.
In de voormiddag heb ik een wandeling gemaakt langs het strand.
Of beter gezegd langs de dijk van het strand. Tussen de zee en de dijk waren er rotsblokken.
Niet gewone rotsblokken, ze waren beschilderd met leuke teksten en tekeningen.
Best friends are sisters, that God forgot to give us
Be HAPPY 4 this moment 4 this moment is your life
Love is like a fire it burns until the oxygen runs out
Love is the freedom to be an individual. Stay true to yourself first to allow positive energy for loved ones.
Tijdens de wandeling heb ik dolfijnen gespot. Ik heb ook enkele fotos kunnen trekken. Spijtig genoeg waren ze te snel zodat ik hun kop niet heb kunnen fotograferen.
Maar ik heb meer dolfijnen gezien dan toen ik de Dolphin Watch tour deed met de boot, deze keer was het ook gratis.
Daarna heb ik nog eventjes bij een paar mensen, die ook in de jeugdherberg verbleven, gaan staan. Ze waren aan het vissen, ik geloof dat ze 2 vissen gevangen hebben.
Toen ben ik terug naar de jeugdherberg gegaan om mijn lunch op te eten (sandwichen met Nutella-choco). JAM JAM
Daarna heb ik een wandeling gemaakt in Kooloonbung Nature Park. Het park heeft slechts een oppervlakte van 50 hectare, maar de wandelpaden voeren je dwars door mangrove- en regenwouden. Ik liep bijna gedurende heel de wandeling op een loopbrug in het regenwoud. En op zon loopbrug ben ik dus ook uitgegleden, het hout was nat.
Ik ben dan doorgegaan naar de jeugdherberg waar het een pizza-avond was.
Ik heb dan ook maar een pizza besteld (zo moest ik geen eten maken).
Ondertussen hebben we naar de film Oceans Eleven gekeken.
Dan ben ik zo vriendelijk geweest dat ik Javier (Waal) mijn laptop liet gebruiken om zijn fotos te branden op een DVD-RW, want zijn memory-kaarten geraakten vol.
Gisterenavond is er nog iets voorgevallen (nadat ik mijn bericht op mijn blog plaatste).
Toen mama belde was ik opzoekingswerk aan het doen op het internet.
Ik sloot alles af en ik ging naar mijn kamer.
Daar bleek dat er een nieuwe kamergenoot was, ze was aan het sukkelen met de deur.
Ik had dat de eerste keer ook, het is omgekeerd als bij ons (de deur opendoen is de sleutel naar links draaien).
Ik heb haar geholpen en ik heb mij eventjes apart gezet om met mijn mama te babbelen. Daarna heb ik ook naar Stijn gebeld want het was zijn week.
Tamara, ge moet u schamen dat ge mijn stem niet herkend! J
Als iemand wilt weten hoeveel het mij kost om naar België te bellen: +/- 9 dollar voor +/- 6 minuten te bellen.
Toen ik terug in de kamer kwam, was het meisje van daarjuist er ook.
Ik begon met haar te babbelen, toen ze ineens vroeg vanwaar ik kwam.
Ik zei van België en zij zei van Nederland. Ze had mij Nederlands horen praten, toen ik aan het bellen was. Maar het drong niet direct tot haar door. We hebben dus maar ons gesprek in het Nederlands voortgezet (veel gemakkelijker).
Ze was voor een jaar in Nieuw-Zeeland en voor 3 maanden in Australië, volgende week gaat ze terug naar Nederland.
Vandaag heb ik om 9u35 de bus (Greyhound) genomen naar Port Macquarie.
Van 10u30 tot 11u10 was er pauze in een wegrestaurant The Rocks. Het ziet eruit als Uluru (of Ayers Rock) inclusief de barsten.
Daarna hebben we naar een film gekeken Bridge to Therabitia, het is een film van Walt Disney, het is een beetje een sprookje. De moeite waart om te bekijken.
Om 13u30 kwamen we aan in Port Macquarie. Gelukkig werden we opgehaald door de bus van de jeugdherberg, ik vind dat ik er gebruik van moest maken want het is gratis.
In de jeugdherberg vroeg de jongen die ook van Newcastle naar Port Macquarie reisde wat mijn plannen waren, want hij was van plan om naar de Koala Hospital te gaan (de koalas worden gevoed om 3u). Ik ben dan maar meegegaan, ik vroeg hem waar hij vandaag kwam en hij zei van België (spijtig genoeg is hij een Waal), maar we hebben in het Engels voortgebabbeld. Ik vergeet altijd om de namen te vragen, maar ik heb toch al meer contact met de andere mensen.
Ik denk omdat het komt omdat deze jeugdherberg veel huiselijker en kleiner is dan die in Newcastle, veel beter.
We zijn dus naar de Koala Hospital gegaan, niet veel speciaals.
Het is het enige Koala Hospital van Australië.
Je zag de koalas eten krijgen door middel van een spuitje (iets wit, precies melk).
Er was vroeger een koala die door een bosbrand hele zware brandwonden had, ze vonden hem pas na 6 dagen. Hij geneesde goed.
Vrouwtjes worden in het wild 15-16 jaar, mannetjes worden in het wild 12 jaar (Hoe komt het eigenlijk dat mannen vroeger sterven dan vrouwen? Zijn zij misschien het zwak geslacht?). De vrouwtjes zijn ook gans hun leven vruchtbaar.
Koalas eten alleen maar vers voedsel, ze willen het eten niet van de dag ervoor.
In de jeugdherberg heb ik nog even naar boekjes gekeken.
Ik heb ook aan die van de receptie gezegd dat ik maar 3 nachten ga blijven in plaats van 7 nachten. En ik heb mijn geld teruggekregen.
Daarna ben ik naar de MacDonalds gegaan, ik had geen goesting om eten te maken.
Ik ben dan ook maar naar de winkel gegaan.
Dan ben ik eventjes op het internet geweest om mijn mails te bekijken, ik zag dat de computer was afgeschermd. Ik kon mijn USB-stick niet gebruiken, dus ik ga wachten totdat ik in Bellingen ben. Internet is ook duurder, 5 dollar voor 1 uur.
En dan heb ik tv-gekeken, op Nintendo gespeeld en verslag aangevuld.
Nu ga ik slapen (23u11).
Ik slaap alleen in een kamer van 6, zo kan ik door niemand gestoord worden.
Maar ik denk wel dat ik intervolg voor een gemixte (meisjes en jongens) kamer ga kiezen.
