Vandaag heb ik besloten om nog iets te gaan bezoeken, omdat er niet veel meer te bezoeken was heb ik maar besloten om naar de Art Gallery of New South Wales te gaan. In de voormiddag heb ik nog in mijn boek verdergelezen en na mijn middagmaal (geroosterde boterhammen met choco) ben ik vertrokken naar het museum. Ik had het beter niet gedaan, onderweg naar daar begon het keihard te regenen. Dus zoals jullie wel zien: het regent niet alleen in België. Ik werd dus kletsnat, maar onderweg had ik een leuk zicht. Overal waren paraplus verspreid (in de vuilnisbakken en gewoon op straat). Ik vermoed dat ik in totaal meer dan 30 kapotte paraplus gezien heb. Ze gingen allemaal stuk omdat de wind héél hard waaide. Had ik geweten dat het zo ging regenen dan had ik niet naar buiten gegaan want ik voelde aan mijn neus dat ik terug ziek ging worden. Dat moet je kunnen hé, ik heb spijtig genoeg een gevoelige neus. Maar het was te laat om terug te gaan, ik ben dan met haast en spoed doorgegaan naar het museum. Het museum herbergt enkele van de mooiste kunstwerken van Australië. Je vindt er afdelingen gewijd aan Australische, Aziatische en Europese kunst. Ik was op zoek naar schilderijen die ik tijdens mijn opleiding fotografie heb leren kennen, maar spijtig genoeg heb ik er geen eentje gezien. De schilderijen waren wel mooi, maar niet echt speciaal. Ik heb gewacht totdat ik droog was en dan ben ik terug naar het appartement gegaan. Daar was Abdul (van Egypte) juist eten aan het maken, hij heeft mij uitgenodigd om mee te eten. Ik moest wel wachten tot 17u45, want dan mocht hij terug beginnen eten (het is dus vasten). Een goede moslim doet aan vasten (zoals hij), maar mag een goede moslim drinken? Want het enige dat hij doet is: Party, drinken, roken en soms eens werken. Ieder zijn eigen cultuur zekerst. Ik heb ondertussen mijn mails beantwoord en daarna heb ik verder naar LOST gekeken.
Vandaag had ik een shift in Royal Nort Shore Hospital Childrens Centre, gelegen in St. Leonards. Ik nam de trein naar daar en dan moest ik nog enkele minuten wandelen tot het kinderdagverblijf. Het ziekenhuis was héél gemakkelijk te vinden, maar het kinderdagverblijf dus niet. Ik belde tenslotte naar Child Care Crew om te vragen waar het gelegen was, ze konden mij niet verder helpen. Ik ging naar het ziekenhuis toen ik een plan van de omgeving tegenkwam. Daar stond het kinderdagverblijf dus op, maar ik kon mij niet oriënteren. Tenslotte deed ik maar een poging, maar het was een doodlopende weg. Gelukkig kwam ik juist iemand tegen en die heeft mij de juiste weg gewezen. Hij heeft mij de weg eigenlijk niet gewezen, hij heeft mij naar het kinderdagverblijf gebracht. En ik ben hem daar héél dankbaar voor, want het was een echte doolhof. Ik kwam 10 minuten te laat in het kinderdagverblijf, maar dat was het ergste nog niet. Toen ik daar aankwam zei de verantwoordelijke dat ze die shift gisteren om 17u had geanuleerd omdat Child Care Crew niet kon zeggen wie er naar daar zou gaan. En Child Care Crew had mij om 19u gebeld. Ik ben dus voor niets naar daar gegaan, ik ben zoveel uren verloren omdat iemand zijn werk niet goed kon doen. Het moet aan mij maar weer eens overkomen, ik kon toen wel in tranen uitbarsten. Child Care Crew belde mij dan op om zich te verontschuldigen voor de missing, maar daar ben ik vet mee. Ze hebben mij dan ook andere shiften aangeboden. De meeste waren te ver weg gelegen, ik heb dan maar gekozen voor een shift in Woolloomooloo. Deze was van 14u tot 18u, 4 ½ uren minder dan de shift in St. Leonards. Ik ben dus maar terug naar het appartement gegaan. Daar heb ik eerst ontbeten want ik had deze morgen geen tijd. Om mij bezig te houden heb ik een beetje gelezen en ik ben ook op het internet gegaan. Toen ik iets te drinken wou nemen in de koelkast, merkte ik op dat op de taakverdeling WELL DONE bij mijn naam geschreven stond. Nadine heeft dit gedaan, ik vind het wel raar want ze had nog eens niet opgemerkt dat het gekuisd was. Ik had niet zon goeie bui en ik heb mijn balpen genomen en het doorgekrabt. Wie denkt ze wel dat ze is? Mijn moeder of mijn leerkracht! Hoe meer ik tijd bij haar doorbreng, hoe meer ze op mijn zenuwen werkt. Dus zoveel ben ik nog niet veranderd, de mensen enerveren mij nog. Hoe ga ik laters met iemand kunnen samenwonen? Ik had niet veel goesting meer om te gaan werken, maar ik had niet veel keuze. Als ik deze shift niet zou doen, dan had ik maar 19 uren op een week gewerkt (niet genoeg om geld te sparen).
Ik nam de trein naar Kings Cross en dan moest ik wandelen tot Woolloomooloo. Onderweg vroeg iemand mij waar het station was, omdat ik er juist vandaan kwam kon ik haar de weg wijzen. En dan vroeg ze ineens of ik Nederlands sprak, blijkbaar heb ik toch geen Frans accent. J Haar man komt van Nederland, daarom dat ze mijn accent herkende. We hebben een beetje met elkaar gebabbeld. Ze vroeg mij hoelang ik al in Australië was, ik zei: 3 maanden. En dan zei ze dat haar man al 3 maanden in Nederland was om zijn kleinkinderen te bezoeken. Toen hebben we afscheid van elkaar genomen omdat het tijd was om beginnen met werken. In het kinderdagverblijf zeiden ze mij dat ik tot 16u45 beneden moest staan met de babys en daarna moest ik boven gaan met de andere babys, ze laten mij dus van de ene plaats naar de andere plaats rennen. Toen ik beneden was, kwamen ze mij halen om nog naar een andere plaats te gaan. Ik moest toezicht houden bij de 3-5 jarigen zodat een begeleidster haar pauze kon nemen. Ik vermoed dat ze daar niet echt goed georganiseerd zijn. Ik heb meegeholpen om de kinderen hun schoenen aan te doen en hun bedjes weg te zetten. Daarna heb ik een beetje met hun met de blokken gespeeld. Nadien moest ik terug naar de babys gaan, ze hadden juist hun afternoon tea. Ik heb hun dan maar geholpen en dan heb ik een beetje met hun gekleurd. De kinderen worden babys genoemd maar ze zijn tussen 3 maand en 2 jaar. Daarna was het tijd om naar boven te gaan, er waren niet veel kinderen. Ik heb dan maar mee in hun keukentje gespeeld. Toen was het tijd om op te ruimen en de kinderen gingen naar een andere ruimte. Ik ben dus in totaal naar 4 verschillende ruimtes gegaan. Daar heb ik mij ook beziggehouden met de kinderen. Maar ik moet zeggen dat die 4 uren de langste uren van mijn leven waren, ze gingen niet vooruit. Gelukkig werd het tenslotte 18u en ik kon naar huis gaan. Spijtig genoeg was het te laat om mijn timesheet naar Child Care Crew te brengen, dit moet ik maandag niet vergeten want anders word ik niet betaald. Thuisgekomen heb ik mijn rijst van gisteren opgegeten en ik heb naar Neighbours, Home and Away en Americas Next Top Model gekeken. Omdat er daarna niets op tv was heb ik maar terug naar afleveringen van Lost gekeken.
Vandaag ben ik terug om 7u opgestaan zodat ik om 7u15 naar Child Care Crew kon bellen. Spijtig genoeg hadden ze dat moment niets, maar ze gingen mij contacteren als er iets beschikbaar kwam. Ik had geen zin om terug in mijn bed te kruipen, ik heb mijn laptop maar genomen om een beetje opzoekingswerk te doen. Ik heb mijn MSN geopend om te zien of er nog iemand op was en dit was het geval: Joris was nog online. Het was een beetje vreemd: hier was het al donderdag en daar was het nog maar woensdag. Spijtig genoeg kon ik de lottocijfers niet doorgeven, ik kan niet in de toekomst kijken. Het was een beetje minder vreemd toen het op de twee plaatsen donderdag was. Tegen 8u20 kreeg ik eindelijk een telefoontje, ze hadden een shift voor mij in Leichardt. Het was van 9u30 tot 14u (het was maar 4 ½ uur werken, maar het was toch werk). Misschien ging ik op het einde van de week aan 25 uur geraken. Het duurde zeker 10 minuten voordat ze mij al de gegevens doorstuurden, maar ondertussen zocht ik op welke bus ik moest nemen. Daarna ging ik op weg naar het busstation. Ik heb zeker 15 minuten totdat mijn bus kwam opdagen, het zou nipt worden om op tijd op het werk te geraken. Ik heb niet aan de chauffeur moeten vragen of hij mij kon zeggen waar ik moest afstappen. Ik wist het zelf: nadat de bus twee bochten heeft gemaakt moet ik op de bel drukken en afstappen. Ik had nog 10 minuten om in het kinderdagverblijf te geraken. Het was niet genoeg, dus ben ik maar beginnen met lopen (we doen nog aan ochtendgymnastiek). Twee minuten op voorhand kwam ik toe, ik heb vlug mijn spullen weggezet en ik maar gevraagd bij welke groep ik moest staan. Deze keer stond ik niet bij de babys, ik stond bij de kinderen van 1-3 jaar (ik weet het niet precies meer, maar ze waren toch rond die leeftijd). Ze gingen juist naar buiten gaan, ik heb ze dan maar gevolgd. Toen we nog geen 5 minuten buiten waren kwam een begeleider zeggen dat het te koud was en dat we terug naar binnen moesten gaan. Wij (de andere begeleidster en ik) vonden het niet koud, wij wilden nog buiten blijven. Zo hadden de kinderen ook meer ruimte om te kunnen spelen. Maar al de kinderen werden binnengeroepen. Toen ik binnen kwam zei de begeleidster (die de kinderen naar binnen riep) dat zij de teamleider was en dat iedereen naar haar moest luisteren. De kinderen moesten dus in een kleine ruimte spelen, de kleinste ruimte van allemaal. Om ze bezig te houden las ze een paar verhaaltjes voor en liet ze de kinderen ook kleuren met stiften. Daarna was het tijd om de bedjes klaar te zetten. De begeleidster vroeg aan mij of ik de bedjes kon halen en in de zaal zetten. Geen probleem voor mij, ik doe wat mij gevraagd wordt. Toen ik de deur wou opendoen (het is geen schuifdeur, maar een plooideur zoals een accordeon) ben ik met mijn hand tussen de deur blijven steken. Gelukkig was ik niet aan het bloeden, maar ik kreeg wel een serieuze blauwe plek. Ik vermoed dat het een inwendige bloeding was. Daarna heb ik de bedden gezet, maar ik wist niet dat de kinderen een vaste plaats hadden. Dus doen de andere begleidster kwam heeft ze alles op hun plaats gezet, er is twee keer werk voor niet gedaan. Maar ik liet het niet aan mijn hart komen, ik heb gewoon gedaan wat ze mij vroeg. Het was wel een beetje vervelend dat die kinderen daar nog waren, ze liepen een beetje in de weg. Daarna was het tijd om hun lunch op te eten. Deze keer was het geen warm eten, maar gewoon boterhammen. Dit vond ik wel een beetje raar, maar daardoor had ik ook minder om op te kuisen. Toen ik alles opruimde, werden de kinderen in hun bed gelegd. Ik heb mij daarna ook bij de begeleiders gevoegd en ik heb een paar kinderen in slaap gesust. Daarna was het tijd voor mijn middagpauze, die duurde 20 minuten omdat ik maar tot 14u werkte. Toen ik terugkwam waren de kinderen nog aan het slapen, dit heeft zeker tot 13u30 geduurd. Om mij bezig te houden heb ik naar de tekeningen en teksten gekeken die op de muren hingen, ik heb mij ook eventjes neergezet en ik heb rondgelopen om te zien of er al kinderen wakker werden. Tegen 13u30 werden dus de eerste kinderen wakker. Hun schoenen werden aangedaan en ze mochten naar voren komen om een boekje te lezen. Natuurlijk kon dit niet in stilte gebeuren en de andere kinderen werden ook wakker. Toen de begeleiders de kinderen klaarmaakten om naar buiten te gaan, heb ik een paar kinderen verluierd. Ik kon ze niet allemaal doen omdat mijn shift afgelopen was en het tijd was om naar huis te gaan. Thuis aangekomen heb ik het appartement gekuisd. Het was mijn beurt om de keuken, woonkamer, badkamer meisjes en slaapkamer meisjes te kuisen. Jorge (van Colombia) moest de badkamer en de slaapkamer van de jongens kuisen. Om de lavabo, douche, te kuisen gebruikt hij krantenpapier (ook een manier) en voor de grond goot hij water op de vloer zodat de vloer bedekt was met water (niet echt ideaal voor het tapijt naast de badkamer). Maar gekuisd is gekuisd hé. Toen Nadine thuiskwam vroeg ze wat ik in de namiddag gedaan heb. Eigenlijk vroeg ze of ik geslapen heb (het is precies dat ik niet anders doe dan slapen). Ik heb haar dan maar gezegd dat ik gekuisd heb en ze zei:het is donderdag. Op het rooster staat dat er op vrijdag gekuisd wordt, dus moet dat ook gebeuren volgens haar. Maar ik had een halve dag vrij en ik heb er gebruik van gemaakt. Want het was goed mogelijk dat ik morgen een ganse dag moest werken. Daarna heb ik rijs met zoetzure saus gemaakt (ik heb ook verse wortelen gemaakt). Om 19u kreeg ik een telefoontje van Child Care Crew (heel vreemd want die sluiten normaal gezien om 18u). Ze vroegen of ik morgen beschikbaar was om een shift te doen in St. Leonards van 8u30 tot 16u30, ik heb natuurlijk toegezegd. Daarna heb ik maar gereageerd op mijn berichten in mijn gastenboek. Sommige mensen hebben mij gevraagd hoe ze op mijn gastenboek geraken. Het is héél simpel. Helemaal rechts van de pagina heb je eerst archief per week en daaronder heb je gastenboek. Je moet op de knop voeg toe drukken om een bericht achter te laten in mijn gastenboek. Ik kreeg ook een telefoontje van tante Cinthe, deze keer heeft ze mij niet moeten bellen om mij op te beuren. Ze hoorde zelf aan mijn stem dat alles goed met mij was. Daarna heb ik nog een paar fotos opgeladen op facebook. En dan ben ik in mijn bed gekropen.
Deze nacht heb ik beter geslapen, ik werd wel nog een paar keer wakker door het hoesten maar het was veel minder dan de vorige nachten. Ik had gisteren al besloten dat ik vandaag niet ging werken. Ik wou vandaag uitrusten zodat ik woensdag aan mijn vroege shift kon beginnen (van 8u tot 17u). Ik had gisteren nochtans een e-mail gestuurd naar Child Care Crew om ze te laten weten dat ik maandag vroeger naar huis ben gegaan en ik heb hen dan ook gezegd dat ik vandaag niet kon werken wegens ziekte. Blijkbaar hebben ze die mail niet gelezen want ze belden mij op. Maar ik had het niet gehoord omdat mijn GSM nog op stil stond. Ik heb vandaag dus uitgeslapen. Tegen 8u was ik wakker maar ik ben in mijn bed blijven liggen en ik heb de GLAMOUR verder gelezen. Tegen 9u30 ben ik maar opgestaan. Ik heb een beetje cornflakes gegeten (mijn maag blijkt terug in orde te zijn) en daarna heb ik een douche genomen. Ik heb mijn laptop dan genomen om te zien om welk uur ze de film TAKEN speelden. Ik wou dan ook naar mijn blog gaan om te kijken of iemand een bericht heeft achtergelaten in mijn gastenboek. Maar ik geraakte niet meer op mijn blog. Eerst dacht ik dat ik mijn paswoord fout had ingetypt, maar dit vond ik wel vreemd. Ik vroeg mijn paswoord dan op via mijn e-mailadres en het bleek dat ik niet ingeschreven was op mijn blog via telenet. Mijn blog bestond precies niet meer, ik dacht al dat ik een nieuwe moest maken. Maar ik heb het een tijdje met rust gelaten, misschien was er een technische storing. Ik ben naar AIFS gegaan om mijn timesheet door te laten faxen naar Child Care Crew en ik heb ook gevraagd of er brieven voor mij waren. Dit was niet het geval: Leen, wanneer heb jij die postkaart verstuurd? Ik zal volgende week nog eens gaan kijken. Daarna ben ik terug naar huis gegaan waar ik pannekoeken heb gemaakt voor Nadine en ik. Ik moet toegeven dat ze nog goed gelukt zijn, ik heb wel geen vanillesuiker gebruikt omdat ik het niet vond. Daarna heb ik fotos van het appartement getrokken zodat jullie kunnen zien waar ik bijna een maand lang leefde. Daarna was het tijd om naar de cinema te vertrekken, op 5 minuten wandelafstand. Het was ook goedkoper, ik heb maar 9 dollar moeten betalen. Daarna ben ik terug naar huis gegaan om mijn financieën na te kijken en het ziet er nog goed uit. Het wil dus niet zeggen dat ik naar huis kom omdat mijn geld op is. Dan heb ik gekeken of mijn blog terug werktte en dit was gelukkig het geval. Mama, kan je voor de zekerheid alles van mijn blog kopiëren op mijn externe harde schijf? Want ik zou laters nog willen lezen wat iedereen heeft achtergelaten op mijn blog. Ik heb ook nog een aantal fotos opgeladen op facebook en natuurlijk heb ik een link achtergelaten op mijn blog zodat jullie ze kunnen bekijken.
Deze nacht heb ik weeral niet kunnen slapen door het vele hoesten, het vervelende is dat ik alleen maar s nachts moet hoesten. Het kan zijn dat ik last van mijn astma heb, maar mijn puffer helpt ook niet. Ik ben om 7u15 opgestaan omdat ik om 8u30 moet beginnen werken. Ik voelde mij precies een beetje beter, ook al heb ik een slapeloze nacht gehad. Voor de zekerheid heb ik maar al mijn medicamenten ingenomen (inclusief een zakje dat je aanlengen met warm water, dat moet je dan opdrinken en dit zou de hoest verlichten). Vol goede moed vertrok ik dan naar het kinderdagverblijf. Maar na het eten van een stuk toast voelde ik mij barslecht. Ik had het gevoel dat ik moest overgeven en ik voelde mij ook duizelig. Ik heb nog geprobeerd om te blijven werken, maar tegen 15u kon ik het niet meer aan. Ik had al twee keer overgegeven, ik kon zo in slaap vallen en ik was duizelig (ook al zat ik neer op een stoel). Ik heb dan maar aan de verantwoordelijke gevraagd of ik door mocht gaan. Maar eerst had ik het wel aan de begeleidster gevraagd, want ik wou niemand last bezorgen. Gelukkig mocht ik doorgaan, de verantwoordelijke had wel gezegd dat ze niet veel keus had. Maar dit is wel een teken dat het niet met mij ging, want het is niet de eerste keer dat ik ziek ging werken. Met haast en spoed ging ik naar huis, naar mijn eigen bed. Thuisgekomen moest ik nog eens overgeven. Het was deze keer een geelkleurig slijm, dezelfde kleur als de soort thee die ik deze morgen heb ingenomen. Ik vermoed dat mijn maag niet tegen de Australische medicamenten kon. Ik heb al mijn spullen op grond gesmeten en ik ben in mijn bed gekropen. Ik heb tot 18u geslapen. Ik kon nog veel langer slapen maar dan zou ik deze nacht misschien problemen krijgen om in slaap te raken. Ik heb een een geroosterde boterham gegeten met een beetje suiker, gelukkig bleef alles binnen. Daarna ben ik terug op mijn bed gaan liggen en ik heb naar LOST gekeken. Tegen 22u ben ik gaan slapen.
Vandaag ben ik opgestaan om 6u45 omdat ik om 8u moest beginnen met werken. Ik was nog moe, maar ik voelde mij veel beter dan eergisteren. Ik ben ook minder wakker geworden door mijn gehoest, misschien maar 2 keer in de nacht. Het is precies dat ik een kindje heb, daarvan wordt ge ook midden in de nacht wakker. J Maar gelukkig heb ik daar nog geen last van. Ik kwam iets voor 8u toe (weeral op tijd). Er waren nog niet veel kinderen, die stromen pas toe tegen 8u30 toe. Eerst moest ik bij de oudere kinderen staan, tenslotte hebben ze mij bij de babys gezet omdat ik ze al ken en de manier van werken weet. Voor mij geen problemen, werk is werk. Ik heb de tafels en de stoelen klaargezet voor de morning tea, ze hebben het mij zelf niet moeten vragen. Ik heb ook de kleintjes geholpen met eten te geven. Daarna heb ik al de kinderen een propere luier gegeven. Dan ben ik met de kindjes die al kunnen stappen naar buiten gegaan: ze speelden in de zandbak, gleden van de schuifaf, Ik moest fotos van hun trekken zodat ze aan de ouders kunnen tonen met wat de kinderen allemaal spelen. Maar dit wou niet echt lukken, ze keken allemaal een andere kant uit toen ik hun naam riep. En de batterij was ook plat. Daarna was het tijd voor mijn kwartier pauze. Ik heb ook het fototoestel naar de verantwoordelijke gebracht, ze vroeg hoe het mij was. Ik antwoordde: VEEL BETER (maar dat kon je wel aan mijn gezicht zien, ik kon terug lachen). Toen ik terug in de zaal was ben ik direct terug weggegaan om de kar met eten te gaan halen. Ze was nog niet klaar, ik heb nog 5 minuten moeten wachten. En met een volgeladen kar ging ik naar de kinderen. Ze kregen als middageten PIZZA (zelfgemaakt door de kokkin) en als groenten kregen ze wortelpuree. De pizza was héél lekker, ze hadden véél te véél gemaakt. Ik heb mij dan maar opgeofferd om een paar stukken te eten, anders zouden ze die moeten wegsmijten. Nadat ze hun puree (en ook hun pudding) hadden opgegeten, was het precies dat er een voedselgevecht was. Hun handen, gezicht en zelfs hun haar was helemaal vol met pudding en puree. En zelfs de grond was bezaaid met voedsel. Ik heb de tafels, stoelen ontsmet en ik heb alles opgeborsteld. Daarna heb ik een natte doek genomen en ik heb de grond gekuisd. De kinderen kon ik niet verluieren want de meesten moesten gewassen worden. Zo vuil waren ze. J Daarna was het tijd voor mijn middagpauze, ik heb gewoon mijn appel opgegeten (mijn mandarijn had ik daarvoor al opgegeten). Ik heb ondertussen in een tijdschrift gelezen, vol met roddels. Ik heb mij daarna terug beziggehouden met de kinderen en dan was het al tijd voor hun afternoon tea. Gelukkig hielden ze het deze keer een beetje fatsoenlijk. Ik heb terug alles opgekuisd. Ik wou daarna ook de kinderen verluieren, maar ik mocht niet van de begeleidster. Ze vond dat ik genoeg gedaan had, ik moest mij met de kinderen bezighouden. Toen ik naar de wc ging heb ik ook gekeken in welke richting de wc doorspoelde. De wc spoelt door met de wijzers mee (dus zoals in België). In het appartement kon ik het niet goed zien omdat het het water daar langs 3 kanten stroomt (links, rechts en rechtdoor). Het was 17u en tijd om naar huis te gaan. Ik heb dan naar Child Care Crew gebeld om te zeggen dat ik morgen beschikbaar ben om te werken. Ze hadden niets voor mij, maar ze gaan mij contacteren als er iets vrij komt. Maar nu vraag ik mij af: Waarom hebben ze mij niet gebeld toen de verantwoordelijke van het kinderdagverblijf aan hun belde om iemand voor de ganse week te vervangen? Waarom heeft die verantwoordelijke niet aan mij gevraagd? Want het is gemakkelijker voor de begeleiders als iemand de routine al kent, zo moeten ze niet alles uitleggen. Maar ja, daar moest ze maar zelf aan denken. Ik heb mijn pannekoeken maar verder opgegeten, ze waren nog altijd lekker. Ik heb ook gekeken of ze mijn loon hadden gestort. Dit was het geval, maar ze zijn vergeten om mijn taxi-rit terug te betalen. Ik zal maar weer eens reclameren, ik heb nog altijd geen loonfiche gekregen. Hoe moet ik hen eigenlijk zeggen dat ik volgende week vrijdag stop met werken? Met een brief, met een e-mail of persoonlijk daar naartoe gaan. Daarna heb ik mijn blog verder aangevuld, jullie zullen wel merken dat hij volledig is aangevuld. Ik heb ook aan Arianna gebeld want ik had een aantal vragen. Waarschijnlijk reizen we van Queensland naar Norhern Territory en dan naar Adelaide en Melbourne (dus niet naar Western Australia). Op aanraden van Nicky ben ik van plan om een auto of een campervan te huren. Want als je een auto koopt zijn er nog een heleboel bijkomende kosten zoals: stamp duty, 3rd party property insurance, road assistance, pink slip, enz... Verder bestaat er natuurlijk altijd de kans dat er iets kapot gaat onderweg en dat kan in het slechtste geval veel geld kosten. En je moet die auto ook nog op tijd zien kwijt te geraken als we terug naar huis gaan. Ik ga eerst naar Blue Mountains of Canberra gaan. Dan een weekje naar Brisbane en dan begin oktober terug naar Surfers Paradise. We hebben dan een paar dagen de tijd om te beslissen wat we gaan doen, ondertussen zal ik wel opzoekingswerk doen. Ondertussen zij en haar vriend naar Melbourne gaan voor één of ander event blijf ik in Surfers Paradise. Ik ben van plan om een tour te doen naar Australia Zoo (Steve Erwin was de oprichter) en ik ga ook naar Dreamworld gaan. Ik zal mij wel kunnen bezighouden, geen nood. Ik was van plan om een boek te lezen, maar Nadine kwam juist de kamer binnen. We hebben nog even gebabbeld of beter gezegd een discussie gehouden. Zij vind dat Sydney niet groot is en ik denk van wel. Maar als ze al denkt dat Byron Bay te bezoeken is op één dag, dan kan ze toch geen afstanden inschatten. Byron Bay ligt dicht tegen Brisbane, onder Surfers Paradise. Ik vermoed dat het bijna 24u rijden is met de bus van Sydney. En ze vindt het leven ook duur in Australië, duurder dan in Duitsland. Maar ik heb al met een paar Australiërs gesproken en die vinden het duur als zij op vakantie gaan in Europa, als zij een goedkope reis willen maken dan moeten ze naar Thailand (of een ander Aziatisch land gaan). Ik had geen zin om daarover verder te blijven discussiëren en ik ben in mijn bed gekropen. Morgen zal ik mijn mails en mijn berichten in mijn gastenboek beantwoorden.
Ik heb vannacht bijna niet geslapen, dit komt omdat ik constant aan het hoesten was. Dit is héél vervelend. En niets hielp om het hoesten te verminderen: water drinken, al bijna zittend slapen. Ik werd daarenboven ook héél vroeg wakker (tegen 7u30) en het hoesten begon terug. Ik heb nog een tijdje proberen te slapen, maar ik heb het daarna opgegeven. Ik heb de GLAMOUR gelezen die tante Jacqueline mij opgestuurd heeft. Tegen 10u30 ben ik dan maar opgestaan. Ik heb mij aangekleed en ik ben naar de apotheker gegaan. Een apotheker hier is niet hetzelfde als in België. Een apotheker is hier precies als een winkel, je kan alles zelf nemen wat je wilt. Alleen voor een voorschrift moet je bij de apotheker gaan. Na eventjes rond te kijken vond ik hetgene wat ik nodig had: een hoestfles. Ik vond ook pilletjes tegen de verkoudheid & griep (en ook zakjes die ge moet aanlengen met water en dan opdrinken). En dan ben ik terug naar huis gegaan om mijn macaroni van gisteren verder op te eten (ik heb nog zeker 2 porties over). Ik heb ook mijn medicamenten ingenomen en ik snap niet hoe iemand zoiets kan opdrinken (soort van citroensmaak). En waarom moeten al de flessen een slechte smaak hebben??? Ik ben daarna eventjes op mijn bed gaan liggen. Dan heb ik mijn laptop genomen om opzoekingswerk te doen. Ik heb gekeken hoeveel het zou kosten om een auto of een campervan te huren en de prijs valt redelijk goed mee. Het hangt ervan af hoeveel er personen meereizen (het is mogelijk dat er ook een vriend van Arianne meereist). Ik heb haar een paar keren proberen te bellen, maar ik kon haar niet bereiken. Misschien is ze aan het werken, ze werkt in een Italiaans restaurant in Surfers Paradise. Ik heb mij daarna beziggehouden om fotoalbums te maken bij Facebook. Daar gaat het véél sneller om fotos op te laden en ik denk niet dat er een maximum aan fotos is die ik kan opladen. In een fotoalbum kunnen 60 fotos opgeladen worden. Ik heb daarna een link in mijn gastenboek van mijn blog geplaatst naar mijn fotoalbums. Ik vermoed dat jullie je niet moeten inschrijven in Facebook om mijn fotos te bekijken? Klopt dit? Toen belde mama mij. Ze wou dat ik nu al naar huis ging, want ze is vaak alleen. Hierbij doe ik een OPROEP voor LEEN en STIJN. Gelieve vaak of vaker iets van jullie te horen en te laten zien. Want ik wil niet dat mama depressief wordt. Want als zij ongelukkig is, ga ik mij schuldig voelen en dan ga ik naar huis willen komen. Maar de tijd is daar nog niet rijp voor. En mama, zoek een bezigheid dat je niet zoveel aan mij moet denken. Dan gaat de tijd vlug voorbij en voordat je het weet ben ik terug. En ik kan niet beloven dat het voor Kerstmis is, ook al zou dat een geschenk zijn.
Nadat mama mij belde, belde Arianne mij op. Ze kwam juist van haar werk. Zij is van plan om tot eind september te werken. In het begin van oktober gaat ze voor 2 dagen naar Melbourne voor één of ander feest. En daarna gaat onze reis tesamen verder. We hebben eigenlijk niets afgesproken. Ik denk dat het beter is dat ik terug naar Surfers Paradise ga, zo kunnen we tesamen naar een huurauto of campervan zoeken. Zij wou 2 maanden trekken, maar ik denk dat dat niet genoeg is voor alles wat ze wil zien. Maar dat zullen we later nog over beslissen. Ik zal jullie nog wel op de hoogte houden.
30/08/2008: Kan mij niet meer herinneren wat ik de ganse dag gedaan heb!
Ik kan mij niet alles herinneren wat ik vandaag gedaan heb, het zal dus niet veel geweest zijn.
Ik ben s morgens naar de toeristische dienst gegaan om brochures te halen over Hunter Valley. Daarna heb ik boodschappen gedaan om straks macaroni in de oven te maken. En ik weet niet wat ik daarna gedaan heb, heel vreemd. Vermoedelijk heb ik mijn boek uitgelezen. Ik weet wel dat ik gereageerd heb op alle berichten in mijn gastenboek. Daarna was het tijd om eten te maken. Ik moet toegeven dat mama betere macaroni maakt dan mij. Ik moet wel zeggen dat het gene goeie oven is. Als ge diene te hoog zet, dan begint er rook uit te komen. Daarna heeft Leen mij gebeld. Ze was met Bert en de kinderen bij mama. Stijn en Tamara waren daar ook, het was een tijd geleden dat ik nog iets van hun gehoord had. Elke keer als ik Stijn aan de telefoon heb vraagt hij mij wanneer ik terugkom. Dit vind ik niet echt eerlijk want soms duurt het langer dan een maand voordat hij iets van zich laat horen of zien (ook toen ik nog in België was). Ge moet mij daarvoor niet bellen, maar een berichtje achterlaten op mijn blog of een smske sturen is genoeg. Daarna ben ik op MSN gegaan waar ik een videogesprek heb gehouden met Marjolijn en Joris. Het was eens leuk om Joris nog eens terug te zien na 3 maanden (natuurlijk was ik ook blij om Marjolijn te zien, maar haar had ik daarvoor al een paar keer gezien). Het was ook leuk om Joris nog eens te horen, want die laat ook niet van zich horen. En dat geldt ook voor een paar vrienden en familieleden. De reden waarom ik graag berichtjes van jullie krijg is dat ik dan het gevoel heb dat ik nog een deel uitmaak van jullie leven. Hopelijk begrijpen jullie wat ik hiermee bedoel. Na een tijd moesten we het videogesprek staken omdat ik bijna geen stem meer had en ook omdat ze gingen eten. Daarna heb ik naar een aantal afleveringen van LOST (seizoen 2) gekeken.
Ik ben veel te vroeg opgestaan omdat ik op tijd wou zijn op mijn werk (amai, dat klinkt professioneel). Ik moet wel zeggen dat het mij deze week gelukt is om alle dagen (3 dagen in totaal) om op tijd aan mijn shift te beginnen. Ik dacht dat ik moest zoeken naar mijn bus, maar ik had geluk toen juist mijn bus 378 stoptte aan het park. Ik heb gewoon gevraagd of deze bus in Paddington stopt, ik heb dus niet gevraagd of hij mij kon zeggen waar ik moest afstappen. Dit komt omdat ik de straat waar ik moest afstappen héél goed ken (het is dus dezelfde straat waar ik naar school ben gegaan). Dit was wel in Darlinghurst en ik moest in Paddington zijn, zoals je wel kunt merken zijn de straten kilometers lang (en dat is geen grap!). Omdat ik 40 minuten te vroeg was (ik moest pas beginnen om 9u10), heb ik besloten om een eindje rond te wandelen. Paddington is een woonwijk met Victoriaanse huizen. Deze huizen worden gekenmerkt door hun puntige daken en gevellijsten van sierzaagwerk. En onbewust ben ik de Five Ways gepasseerd. Dit is een rotonde waar 5 straten samenkomen. Na een tijdje te lopen heb ik toch maar besloten om terug te keren. Gelukkig kon ik door een aantal herkenningspunten (zoals schilders, trappen, ) mijn weg terugvinden. Voordat ik naar huis kom ga ik een goed oriëntatievermogen hebben en een kaart lezen zal ook wel lukken. J
In het kinderdagverblijf stond ik met de babys, maar eigenlijk waren het geen kleine babys. Ze konden allemaal al lopen. Toen ik toekwam was het juist tijd voor de morning tea. Daarna mochten de kinderen buiten spelen op het klimrekje, op de schuifaf, in de zandbak, Een begeleidster zij ook tegen mij dat het verplicht was om een hoed op te zetten. Maar waarom moeten de begeleiders een hoed opzetten en de kinderen niet? De tijd ging zo vlug voorbij dat het al tijd was om te eten. Nu hebben ze 4 kinderen getoond waarvoor ik verantwoordelijk ben (ze zaten allemaal aan hetzelfde tafeltje), op die kinderen moet ik dus de ganse dag letten. Na het eten werd een propere pamper aangedaan en werden de broeken uitgedaan. De kinderen vonden het zo plezant om hun handjes in de kinderwcs te steken, wat niet echt hygiënisch was. Toen was het tijd om in hun bedje te gaan. Om hun tot rust te brengen werd er zachtjes op hun rugje geklopt of gewreven. Toen een begeleidster wegging om te eten begon er een kindje keihard te krijsen, ik denk dat het kindje zich veel te veel gehecht heeft aan die begeleidster. Want er is niets met haar aan te vangen. Maar gelukkig kwam de begeleidster terug en mocht ik mijn middagpauze nemen. Toen ik terugkwam was iedereen nog aan het slapen, ik heb mij beziggehouden met in de kinderboeken te lezen. Ik moet toegeven dat het héél verleidelijk was om ook te slapen. Gelukkig werden na een tijd een paar kinderen wakker. Ik liet ze opstaan, trok hun lakentjes af en zette hun bedje weg. Daarna nam ik een paar kinderen mee om ze terug aan te kleden. Nadat dit gebeurde was het tijd voor de cakejes op te eten voor de verjaardag van één van de kindjes (het nadeel van casual te werken is dat je niet al de namen kunt onhouden). Ze waren héél lekker. En toen speelden de kinderen terug buiten. Ik moet toegeven dat ik het koud had met mijn t-shirt en mijn fleece, misschien dat ik daardoor ziek geworden ben. Maar als ik het al kou heb, wat dan met de kinderen? Zouden die dan ook kou hebben of zijn zij daarvoor immuun? Om 17u10 had ik gedaan, een raar uur eigenlijk. Ik heb de bus niet genomen naar huis, maar ik ben te voet gegaan. Dit viel eigenlijk nog héél goed mee, ik had langer verwacht. Maar ik was niet op tijd om mijn timesheet binnen te brengen bij Child Care Crew, dit zal dan voor maandag zijn. Thuisgekomen heb ik mijn spek met appelen opgewarmd (jam jam). En daarna heb ik mij voor de tv gezet. Eerst heb ik naar Neighbours gekeken, dan naar Home and Away. Dan was het Australian Idol en daarna heb ik naar de film American Dreamz (met Hugh Grant, Mandy Moore) gekeken.
Vandaag ben ik niet gaan werken, ik voelde mij niet goed. Ik had nochtans mijn wekker om 7u gezet, maar die heb ik afgedrukt en ik ben in mijn bed blijven liggen.
Ik heb mijn GSM ook op stil gezet zodat ik niet gestoord zou worden door Child Care Crew. Tot 9u ben ik in mijn bed blijven liggen, daarna ben ik opgestaan en heb ontbeten. Ondertussen heb ik ook naar een film gekeken. Het was een oudere film en daardoor soms moeilijk te verstaan.
Tegen 11u was de film gedaan en ik heb mij dan maar omgekleed. Want ze zouden tegen 12u komen kijken voor onze lekkende kraan in de badkamer (de kraan lekt al meer dan 3 weken).
Ik heb de recepten die mama mij heeft doorgestuurd op papier opgeschreven en ik ben dan naar de winkel gegaan om al de ingrediënten te kopen.
Toen ik terugkwam was het al tijd voor mijn middagpauze: ik heb mijn boterhammen geroosterd en beplakt met lekkere Nutella. Daarna heb ik mijn laptop genomen en ik heb mijn blog verder aangevuld (ik heb van 5 dagen een verslag geschreven). Ik heb ook nog in mijn boek gelezen.
Tegen 17u ben ik begonnen ik begonnen om mijn appelen en spek in stukken te snijden. Ik heb dus spek met appelen proberen te maken. Het is mij nog goed gelukt buiten dat ik het vuur een beetje te hoog had gezet en daardoor verbrandden mijn appelen een beetje. Maar ik kon de verbrandde stukken wegschrapen en daardoor smaakte het heel lekker.
Ik was juist van plan om naar Child Care Crew te bellen (iemand had mij aangeraden om s avonds om 17u30 te bellen en anders om 7u s morgens, zo kunnen ze zien dat je echt wilt werken). Ik kon zelf kiezen uit 3 shiften, dat zijn we dus helemaal niet gewoon.
Ik heb gekozen voor het langst aantal uren, dit was dus in Paddington waar ik van 9u10 tot 17u10 moest werken. Ik heb direct mijn kaart van Sydney genomen en ik heb opgezocht waar het gelegen was. Ik moet afstappen in dezelfde straat waar mijn school was, alleen een eindje verder.
Daarna was het tijd om mijn spek met appelen te proeven en ik vond het héél lekker. Het is misschien nog niet zo goed gemaakt als mama, maar het is een begin.
Ik heb daarna opgezocht hoe ik naar Canberra moet geraken, ik moet de CountryRail nemen en de jeugdherberg is niet zo ver gelegen van het station. Gelukkig, dan moet ik niet teveel sleuren met mijn bagage.
Tante Rita heeft mij ook gebeld. De eerste keer toen ik opnam hoorde ik niets, maar de tweede keer was er geen probleem. Het was leuk om iets van haar te horen. En ik heb haar ook gevraagd hoe het op het werk was. En het is gecompliceerd (volgens mij toch). Als ik nu naar België zou gaan om haar te vervangen dan zou ik terug als mijn startbaan werken. Diegene die mij vervangt zou in papier tante Rita vervangen. Maar in praktijk zou ik het zijn, ik zou ook meer betaald worden. Ik moet toegeven dat ik eventjes in de verleiding ben gekomen om toch terug te keren. Maar ik ga stevig in mijn schoenen staan en toch nog hier blijven. Nog 2 weken werken en dan begint het trekken terug. Ik kan bijna niet meer wachten.
Ik ben vroeg in mijn bed gekropen want ik wil uitgerust zijn om aan mijn werkdag te beginnen.
Mijn shift begint om 8u30 tot 17u30. Een shift van 9u (minus 30 minuten middagpauze). Ik was daar ruim op tijd. Eerst 10 minuten naar het station wandelen, dan 5 minuten met de trein reizen en dan 20 minuten terug wandelen. Maar ik heb daar geen problemen mee, want wandelen is goed voor de gezondheid. Ik was terug bij de babys en ik heb minder problemen om hun namen te onthouden. Ik weet ook grotendeels hoe de routine eraan toe gaan. Er was ook een nieuwe begeleidster bij, ze was juist terug van vakantie. Ze is een maand overzee gegaan. Ze is naar Groot-Brittanië, België, Frankrijk, Italië gegaan. En ge moocht raden in welk land ze regen had? In België natuurlijk. Ze vond ook dat de mensen vriendelijk waren. Ze is naar Antwerpen gegaan en er waren veel vrijgezellenavonden. Na de morning tea heb ik alles opgeruimd terwijl de anderen de luiers verversten. Maria de vaste begeleidster werd weggeroepen om allerlei dingen (shifts) te bespreken. Toen ze terugkwam heeft ze gezegd dat ze aan de vervangster van de verantwoordelijke gezegd dat ze mij voor maandag moesten boeken, want zij heeft maandag vrij. Toen ze hoorde dat Katie volgende week vrijdag niet kon komen omwille van een feest, is ze dan ook gaan zeggen dat ze mij voor volgende week vrijdag moesten boeken. Ze heeft ook gezegd dat ik niet alleen bij de babys wil staan, als ze mij voor een andere groep nodig hebben dan ben ik ook beschikbaar. Is dat niet lief van haar. Daarna zijn we met de kinderen naar buiten gegaan. De meeste kinderen stonden aan het hek omdat hun oudere broers ook buiten aan het spelen waren. Hun broers riepen ze dan altijd om tot bij hun te komen, maar laat die kinderen toch gewoon spelen. Sommige waren wel met de autos aan het spelen en ook in de zandbak. Ik heb een kreeft ondergegraven met zand en ik liet de kinderen de kreeft zoeken, die vonden ze dus direct terug. Zijn ze niet slim? Toen was het tijd voor het eten. Ik heb ze terug geholpen met eten te geven. Daarna heb ik de luiers van de kinderen ververst, het waren bijna allemaal kak-pampers. En diegene die alleen maar een plas-pamper hadden, heb ik 20 minuten daarna moeten verversen omdat ze kaka gedaan hebben. De kinderen werden dan in hun bed gelegd en ik heb al het speelgoed een beetje opgeruimd. Toen waren er nog maar 2 kinderen over. Het was tijd voor mijn middagpauze. Toen ik terugkwam waren er al een paar kindjes wakker. Daarna was het tijd voor de afternoon-tea. Ik heb een kindje uit bed gehaald omdat hij serieus aan het wenen was en ik wou niet dat hij de andere kinderen wakker maakte. Ik heb hem dan perzikkenpuree gegeven, maar dit kon hem niet kalmeren. Alleen zijn fles kon hem een voor een tijdje kalmeren, maar daarna was het terug patat. Nu was het terug mijn beurt om het eten dat op de grond lag op te borstelen. Ik heb ook de was naar het waslokaal gebracht en heb ondertussen het product om de tafels te onstmetten bijgevuld. Dan heb ik de tafels en de stoelen afgekuisd. Daarna heb ik meegeholpen om de luiers te verversen en de kinderen aan te kleden. Omdat Maria om 16u15 had gedaan heeft ze naar een andere begeleidster gevraagd of bij ons wou komen staan. Dit is niet omdat ze mij niet vertrouwen, maar omdat ze niet weten hoe de ouders gaan reageren. Ik vond het wel een beetje belachelijk dat we tegen 17u met 3 begeleiders waren voor maar 4 kinderen. Maar dat is mijn mening. Toen was het tijd om naar huis te gaan. Toen ik mijn timesheet liet tekenen vroegen ze of ik Annelies was. Want ze boekten iemand, maar ze wisten niet wie ik was. Maar het zal wel een goed teken zijn als 2 begeleiders zeggen dat ik goed was. Ik kreeg ook een sms toegestuurd van Child Care Crew om te vragen of ik volgende week maandag en woensdag beschikbaar ben om in Alexandria te werken. Ik heb ze teruggebeld, maar Mariel was er niet. Ik heb haar dan maar een mail gestuurd. Ik heb mijn eten van gisteren verder opgegeten en dan heb ik verder in mijn Dag Allemaals gelezen. Ik ben vroeg in mijn bed gekropen, want ik word precies terug ziekjes.
Vandaag heb ik hetzelfde gedaan als anders: opgestaan en naar Child Care Crew gebeld. Ze hadden werk voor mij in Leichardt. Het enige probleem was dat mijn shift begon om 7u45 tot 15u45. En het was 7u45 toen ze mij al de gegevens doorstuurden. Ze hadden gezegd dat ik een taxi moest nemen en ze zouden die dan terugbetalen. Ik was eerst van plan om de trein te nemen, maar ik had juist eentje gemist. Op weg naar het busstation kwam ik juist een taxi tegen en ik heb die dan maar genomen. Ik moest op de kaart aanduiden waar de juiste straat in Leichardt was, de taxichauffeur was ook zo vriendelijk om de krant aan te bieden. Maar ik heb hem gezegd dat ik van het uitzicht wou genieten of beter gezegd ik wou controleren of hij de juiste weg nam. Tegen 8u10 (en 23 dollar armer) kwam ik toe in het kinderdagverblijf. Ik moest terug bij de babys staan. Ze hebben ook gezegd dat mijn shift om 8u15 begon tot 16u15 (voor mij geen probleem). Voordat ik bij de babys moest staan, heb ik eerst bij de 3 tot 5 jarigen gestaan. Ik heb aan een paar een boekje voorgelezen, een beetje met de plasticine gespeeld. Er was een jongen die zonder reden een meisje begon te pesten, hij had pas genoegen als het meisje begon te wenen. Als casual voel je je wel daardoor machteloos, want naar jou luisteren ze niet. Ik heb het dan maar doorgegeven aan de vaste begeleider. Daarna moest ik bij de babys staan, de meesten waren er vorig keer ook. Het was juist tijd voor de morning tea. Ik heb 2 babys eten gegeven en toezicht gehouden op de andere kinderen. Toen ik ook een stukje brood nam kwam juist de hoofdverantwoordelijke binnen. Die zei: Als je iets wilt eten, gelieve dan bij de kinderen aan tafel te zitten en niet van de kar te eten. Ze heeft groot gelijk, maar de begeleiders hadden gezegd dat ik mocht (zij deden dat ook, maar dat heb ik maar niet gezegd). Ik denk dat ik geen goede indruk gemaakt heb. Daarna hebben de kinderen buiten gespeeld. Er was een zandbak, maar er was geen speelgoed. Het zijn wel misschien 0-2 jarigen, maar ze kunnen wel plezier hebben met een schopje. Ik maakte een toren en zij maakten mijn toren kapot. Het was tijd voor hun middagpauze, deze keer heb ik niets van de kar gepakt. Ik heb mijn lesje wel geleerd. De kinderen werden dan ook in bed gelegd en ik mocht mijn middagpauze nemen. Toen mijn middagpauze om was, waren er ook al veel kinderen wakker. Deze waren buiten aan het spelen. Ze hadden de deur naar buiten gedaan, zodat er geen kinderen naar binnen konden. Maar toen de verantwoordelijke dit zag, moest de deur weer openen. De kinderen moeten zelf beslissen of ze buiten of binnen willen spelen. Ze mogen van buiten naar binnen lopen (en omgekeerd). Zo kan er ook veel zand binnen geraken. Toen ik een verhaaltje voorlas aan de kinderen kwam juist de verantwoordelijke af. Ze zei: die bank is voor kinderen gemaakt en niet voor volwassenen. In grootte is het misschien zo, maar niet qua stevigheid. Het is zon houten bank (eentje die wij vroeger in de Rollebaan hadden), maar dan in een kleiner formaat. Ik heb mij dan maar op de grond gezet, was niet zo comfortabel als het bankje. Maar ik wou haar geduld niet op proef stellen. Ik heb een paar kinderen ververst. Een jongetje was helemaal tot zijn broek nat, ik heb hem maar propere kleren aangetrokken. Gelukkig dat ik er gisteren niet was, want dan hadden 6 kinderen diarree. Toen was het tijd voor de afternoon-tea. Ik heb de kinderen hun eten gegeven en hun soms geholpen. Daarna heb ik de tafels opgeruimd en ik wou ze juist afkuisen toen een begeleider zei dat ze dat wel ging doen. Voor mij was dat geen probleem, maar dat was wel zo voor de verantwoordelijke. Zij zei dat de casuals maar alles moesten opruimen en dat de vaste begeleiders naar buiten moesten gaan om op de kinderen te letten. Voor mij geen probleem, maar ik wist niet hoe het afwasmachine werkte. Ik wou hun vragen of ze het mij konden tonen. De verantwoordelijke beet mijn neus af. Ze zei: Ik neem niemand meer van Child Care Crew, als ze zelf de afwas niet willen doen. Ik heb dan maar de afwas met de hand gedaan. Eventjes later kwam ze zich verontschuldigen. Ze zei dat ze 45 minuten buiten gestaan heeft omdat al haar vaste begeleiders binnen waren. Dit kan ik wel begrijpen, maar ze had zo niet moeten reageren. Ik kan daar toch niets aan doen, ik wil gewoon de anderen helpen (dus ook aan haar helpen). Gelukkig was het tijd voor mij om naar huis te gaan. Toen ik haar vroeg om mijn timesheet te tekenen bedankte ze mij en noemde ze mij honey. Gelukkig wist ik nog welke bus ik moest nemen om naar Central te gaan, want ik had geen tijd om het deze morgen op te zoeken. Ik ben dan te voet naar AIFS gegaan. Daar heb ik mijn timesheet en mijn ticket van de taxi laten doorfaxen naar Child Care Crew, ik heb ook een lege timesheet laten kopiëren. En ik heb mijn post gekregen. Het waren weeral 2 pakjes J eentje van tante Karine en eentje van tante Jacqueline. Ik heb toch twee schatten van tantes.
En ik kreeg dan ook een telefoontje van Child Care Crew of ik morgen in Alexandria wou werken, het is dan de 3de keer dat ik daar naartoe ga. Toen ik thuis toekwam was Nadine bezig om de koelkast uit te kuisen want deze was degoutant vuil. Ik heb haar dan maar geholpen om de bakken en de platen te kuisen. Daarna heb ik eten gemaakt. Rijst met zoetzure saus met VERSE wortelen en paprika. En toen heb ik in mijn Dag Allemaals gelezen, ik heb er al 2 gelezen. De andere twee zijn voor morgen.
Ik ben om 7u opgestaan omdat ik bijna de halve nacht wakker gelegen heb. Dit komt omdat mijn kamergenoten teveel lawaai maakten. Ik heb mij klaargemaakt en heb naar Child Care Crew gebeld. Spijtig genoeg hadden ze op dat moment geen werk voor mij. Ze gingen mij wel terugbellen als er iets beschikbaar was. Omdat ik mijn kamergenoten niet wakker wou maken heb ik mijn kussen gepakt en ik heb mij op de zetel gaan leggen. Die zetel was dus heel oncomfortabel, ik rolde naar beneden. En dit komt ook omdat mijn appartementgenoten ook lawaai maakten (douche nemen, ontbijten, ). Tegen 10u stond Michelle op en zij maakte het meeste lawaai. Gelukkig vertrekt ze vandaag, ik ga geen last meer hebben van haar GSM die midden in de nacht afgaat. Ik zet daarom mijn GSM s avonds op stil. Ik heb ontbeten en dan heb ik verder in mijn Engelse boek gelezen. Het is weeral een romantische boek maar dat is het gemakkelijkste om te lezen. Ik heb dan ook met Arianne (Italiaanse die ik heb leren kennen in Port Macquarie) gebeld. Ze blijft tot begin oktober werken in Surfers Paradise en dan gaat ze verder trekken. Ze is van plan naar Cairns, Darwin, Broome, te gaan. Hetzelfde wil ik ook doen, we hebben dan beslist om met elkaar verder te reizen. Dit wil wel niet zeggen dat ik tot oktober blijf werken. Ik ben van plan om nog 2 weken in september te werken en dan ga ik verder trekken. Eerst naar Canberra, dan terug naar Blue Mountains, dan naar Brisbane. Nu ik die beslissing heb genomen voel ik mij beter, nu kan ik beter tegen de stress. Arianna haar Working Holiday Visa eindigt eind januari, het is dan goed mogelijk dat ik tegen die tijd ook terugkeer naar België. Het is wel geen 12 maanden, maar ik heb op die 3 maanden dat ik hier ben al héél veel bereikt. Dus voor alle mensen die zich onzeker / minderwaardig voelen en geen zelfvertrouwen hebben, ik raad jullie aan om een tijdje weg te gaan van jullie vertrouwde omgeving. Je zult je ups and downs hebben, maar je zal je beter voelen. Tegen 12u besefte ik dat Child Care Crew mij niet meer gingen bellen, ik heb dan met Nadine afgesproken om met haar naar Featherdale Wildlife Park te gaan. Maar eerst moest ik mijn timesheet binnenbrengen bij Child Care Crew, want anders moest ik een week wachten op mijn loon. Normaal gezien breng ik ze altijd vrijdag binnen, dit ging niet omdat ik tot 17u30 moest werken en ze sluiten om 18u. Ik had de weg onderschat naar daar, het duurde zekerst 25 minuten om naar daar te gaan (en dus ook zoveel minuten terug naar huis). Het was de bedoeling dat we de trein van 13u35 naar Doonside gingen nemen en het is ons ook nog gelukt, we waren zelfs 10 minuten te vroeg. We hebben wel een klein beetje gelopen, maar dat is goed voor onze conditie. Zoals jullie misschien wel al gemerkt hebben (of niet) ik ben al eens naar Featherdale Wildlife Park gegaan. Waarom zou ik dan nog eens naar daar willen gaan? Om de eenvoudige reden dat ik nu iemand heb die fotos van mij kan trekken als ik de kangeroes eten geef. En ook omdat het te laat was om naar Koala Sanctuary te gaan. In het Featherdale Wildlife Park heb ik op enkele centimeters van een koala gestaan (Tamara, ben je nu jaloers?), ik heb ook kangeroes eten gegeven. Er was niet 1 albino-pauw, maar zelfs meerdere (dit had ik de vorige keer niet gezien). Er was zelf een albino-pauw die nog een klein beetje kleuren had. Deze keer waren ook de kleine pinguïns te zien, ze verstopten zich de vorige keer. Ze kregen juist te eten (vis natuurlijk), het bloed liep zo over hun kleine lijf.
Om 17u moesten we voortgaan omdat het park ging sluiten. We zijn dan naar de winkel gegaan om pizzas te kopen. Ik had zon honger dat ik een medium-pizza opkreeg, normaal gezien eet ik maar een small. Ik kreeg ook te horen dat onze nieuwe appartementsgenoot ons al verlaten heeft omwille van het vele lawaai. Dit kan ik niet geloven, want s nachts is hier geen kat (behalve gisterenavond). Nadine en ik hebben ook de kuis gedaan. Zij heeft de slaapkamer gestofzuigd en ik heb de badkamer gekuisd. Ik kreeg ondertussen telefoon van tante Cinthe, ik was te laat om mijn GSM op te nemen want hij lag verstopt op mijn bed. Toen ik mijn GSM vond heb ik haar direct teruggebeld. Zij heeft mij dan teruggebeld om voor mij de kosten te sparen. Ze zegt dat ze mij altijd moet bellen als ik in de put ben, maar dat is niet zo hoor. Ik was al een beetje uit mijn put gekropen. Ze heeft ook gezegd dat ik vlugger beslissingen moet nemen en daar heeft ze wel gelijk in. Als ik mij ergens niet goed voel, dan moet ik maar verder trekken. En dit ga ik dus ook doen, maar eerst nog een beetje geld sparen. En als ik geld nodig heb, dan zal ik maar werk zoeken als fruitplukker of in een boerderij. Want voor ander werk zullen ze mij wel niet aannemen. Ze heeft mij ook gezegd dat ik meer groenten en fruit moet eten. Ik moet wel toegeven dat ik niet alle dagen groenten eet, maar ik eet wel elke dag een appel en een mandarijn. Soms ook een ananas en een watermeloen. Ik zal proberen om meer groenten te eten, dan zijn jullie niet bezorgd.
24/08/2008: Iets gaan drinken met die van het appartement.
Vandaag ben ik weer gaan kuisen in het huis van Vahid Nourie. Ik weet niet was zijn voornaam en wat zijn achternaam is, maar dit kan mij eigenlijk niet schelen.
Om 8u ben ik opgestaan, ik heb maar 6 uurtjes geslapen. Maar iemand die kan uitgaan, die moet ook maar kunnen opstaan hé. Ik stuurde tegen 9u een smske dat ik om 9u35 toekwam aan het station. Hij stuurde terug dat hij met zijn hond aan het wandelen is en dat hij ging proberen om op tijd te zijn. Maar dit was niet zo, ik heb 10 minuten moeten wachten. Als ik de sleutel had dan kon ik te voet gaan, maar blijkbaar vertrouwt hij mij nog niet. Ik denk wel dat ik de volgende keer een latere trein neem want ik begin altijd vroeger dan het afgesproken uur (van 10u tot 15u). In het begin had hij gezegd dat hij iemand zocht die 6 uur mocht kuisen, maar ik heb nog niet zolang gekuisd. De eerste dag was 4 uur en nu is het 5 uur. Ik ben eerst begonnen om de spinnewebben weg te kuisen in zijn kamer. Gelukkig had hij een borstel met een lange steel want anders had ik op een ladder moeten staan. Maar dit was ik niet van plan, want ik ben er niet voor verzekerd. Ik heb zijn kamer dan ook maar grondig gekuisd (muren geborsteld, gestofzuigd en met nat gekuisd). Om met nat te kuisen moet ik een harde borstel gebruiken en daarover een vod. Is niet echt praktisch, maar het is wel beter dan een mop. Daarna ben ik begonnen aan de badkamer. Ik had op voorhand handschoenen gekocht en ook een goede vod. Daar heb ik ook de spinnewebben afgedaan (in alle kamers eigenlijk). Hij had al kaarsen in brand gestoken in de badkamer, maar ik heb die maar uitgeblazen (het was precies mijn verjaardag) want ik wou mij niet verbranden. Toen was het de beurt aan de andere slaapkamers. En dan was het mijn middagpauze. Ik heb mij buiten gezet (het was lekker warm). Ik heb mijn boterhammen opgegeten en mijn mandarine (hier in de mandarines zijn héél véél pitten). Na 20 minuten ben ik begonnen aan de salon en aan de eetruimte. Nadat ik juist de keuken had gekuisd ging hij de keuken binnen om de wasmand binnen te dragen. Heeft die geen ogen in zijn kop! Ziet die niet dat de vloer nat is? Maar ik ben er niet overgegaan, ik liet het maar zo. Op het werk zou ik dit natuurlijk niet gedaan hebben. Daarna ben ik aan de eetruimte begonnen. Na het stofzuigen vroeg diene al of ik klaar was. Ik antwoordde dat ik nog met nat moest kuisen. Hij moet mij niet opjagen, als het voor hem niet pastte dat ik kwam kuisen dan had hij dat maar moeten zeggen. Hij heeft mij daarna naar het station gebracht. Toen ik thuiskwam bleek dat we een nieuwe bewoner hadden. Een Koreaan die hier in Australië studeert (véél Aziaten studeren hier). Ik heb al mijn was in de wasmachine gestoken en daarna in de droger. Daarna zijn Nadine en ik op zoek gegaan naar pizza, maar we vonden geen pizzatent. Tenslotte zijn we naar Market City gegaan waar ik tacos genomen heb. Daarna heeft mama mij gebeld. Ze heeft mij de raad gegeven om verder te trekken want ik moet mij niet ongelukkig voelen. Als ik geen geld meer heb dan moet ik maar terugkeren naar huis. Ik zal er eens over nadenken en jullie verder op de hoogte houden. Ik heb dan al mijn kleren uit de droger genomen en dan heb ik mij gereedgemaakt om iets te gaan drinken met mijn appartementgenoten. De reden waarom we dit deden was om afscheid te nemen van Michelle (het meisje uit Londen), ze vertrekt morgen naar Cairns. Maar ze kwam niet opdagen, we zijn dan zonder haar weggegaan. We zijn naar Kings Cross gegaan, zeker 20 minuten stappen van waar wij wonen. Abdul (Egyptenaar) werkt daar en gaat daar ook altijd uit. Als ik s morgens opsta, dan komt hij thuis na een nachtje stappen. Hij zei ook dat hij altijd dronken is als hij iets gaat drinken, maar ze hebben zich kalm gehouden. Ze (Abdul en Jorge) hebben maar 1 biertje gedronken. TerwijlNadine en ik een cola dronken. Ze vonden het raar dat wij geen alchohol drinken, maar wij vinden dat wij niet moeten drinken om ons te amuseren. Tegen 22u30 zijn we naar huis gegaan omdat de meesten van ons moesten werken of naar school gaan. Om 23u kwamen we thuis, ik heb mijn kleren een beetje opgevouwen en in mijn kast gesmeten. Daarna heb ik mijn pyjama (gekocht in Australië) aangedaan en in mijn lekker warm bedde gekropen.
Vandaag ben ik pas om 11u uit mijn bed gekropen. Dit is héél raar, maar het deed toch wel eens deugd. Ik heb ontbeten en dan ben ik met Nadine naar de GYM gegaan. Eigenlijk is het heel gemakkelijk en goedkoop dat we een gym hebben in ons appartementsgebouw. Ik moet wel toegeven dat het de 1ste keer was (sinds 2 weken) dat ik naar de gym ben gegaan. Ik heb eerst 15 minuten op de loopband geweest, dan 15 minuten op de crosstrainer en dan 10 minuten op de fiets. Op de crosstrainer verbrandde ik meer caloriëen dan op de loopband. Ik ben ook op de roeitrainer gegaan, maar ik ben gestopt omdat ik het terug aan mijn rug begon te voelen. Ik heb dan een warme douche genomen en ik heb boterhammen met choco (nutella) gegeten. Daarna ben ik naar Paddys Market gegaan waar ik op jacht ben gegaan.
Wat ik allemaal heb gekocht? Dat zullen jullie wel zien, jullie moeten geduld hebben. J
Ik heb alles gevonden wat ik zocht. Ik kan wel 1 ding vertellen wat ik heb gekocht: ik heb een kaart van Australië (theedoek) gekocht om op onze kamermuur te hangen. Nadine vind dat de muur te saai was, ze maakt alles huiselijker. Ik heb er niet echt problemen mee, want binnenkort ben ik toch weg. Thuisgekomen heb ik mijn blog maar verder aangevuld. Nadine vind dat ik een goed geheugen heb, dat ik nog alles weet wat een week geleden gebeurt is. Maar ik moet toegeven dat ik sommige dingen niet meer weet, maar dat zullen dan wel de niet-belangrijke dingen zijn. Ondertussen heb ik spaghetti met zoetzure saus gemaakt.
Ik heb ook een smske gestuurd naar de man waar ik morgen moet gaan kuisen. Het was om te vragen of hij mij van het station kon halen. Hij antwoorde terug dat hij deze avond in de stad is en als ik wou kon hij mij oppikken en daar blijven slapen. Ik heb maar schoontjes bedankt en gezegd dat morgen goed was voor mij. Daarna heb ik op Nadine gewacht tot ze thuiskwam. We zijn in Darling Harbour uitgegaan. Het was in Tokyo Hotel, we moesten als inkom 10 dollar betalen en natuurlijk moesten we onze paspoort laten zien (maar dit zijn we al gewoon). Het was vooral Spaanse muziek, na een tijd was het niet meer leuk. Ik heb liever afwisseling van muziek en ook muziek die ik ken (zodat ik kan meezingen). An en Dorien, waar zijn we vorig jaar in Sydney uitgegaan? Ook in Darling Harbour, maar kunnen jullie je nog herinneren waar het ergens gelegen was?
Vandaag moest ik werken om 8u30 tot 17u30, het was in hetzelfde kinderdagverblijf als maandag. Nu hadden ze blijkbaar wel iemand nodig (maar dinsdag en woensdag niet). Toen ik daar (op tijd) aankwam stelde ik me voor. De verantwoordelijke zei: je bent hier al geweest, je weet waar je je spullen moet zetten. Ik heb haar maar toch gevraagd waar ik moest staan, het bleek dat ik terug bij de babys stond. Nu wist ik al meer wat ik moest doen, dat is het voordeel om daar al eens geweest te zijn. Het waren niet dezelfde kinderen als maandag, maar het waren er niet zo veel. Ik geloof dat er maar 8 kinderen waren, dus wel gemakkelijk om hun namen te onthouden. De begeleidster heeft ook gezegd dat als ze van iemand tevreden zijn, dat ze die dan ook terugvragen om te komen helpen. Ze vond mij maandag goed, dus de kans is groot dat ze mij nog willen hebben. Vandaag heb ik nog meer mijn best gedaan om de begeleidsters te helpen, om een nog betere indruk te maken. Ik heb meegeholpen met hun pampers te verversen, kinderen eten te geven, tafels te kuisen, etensresten opborstelen die op de grond liggen, speelgoed opruimen, Eigenlijk is het alle dagen hetzelfde, soms kan het wel een beetje ééntonig zijn. Maar de kinderen zijn niet alle dagen hetzelfde. In de namiddag waren er twee echte blijters, ik zou er gek van worden. Niets kon hen troosten, alleen maar hun fles melk en hun oppakken. Ik heb vanalles geprobeerd om hen af te leiden: boekje voorlezen, muziek spelen met de rammelaar, liedje gezongen (in het Nederlands en in het Engels). Ik mocht 10 minuten vroeger naar huis gaan omdat alle kinderen weg waren. Ik heb thuis eieren met hesp en tomaten gemaakt. Deze heb ik opgegeten met boterhammen, het was wel lekker. Daarna heb ik naar So You Think You Can Dance gekeken. Het is ongeveer hetzelfde als sterren op de dansvloer. In het begin werden uit honderden (of duizenden) inschrijvingen 20 dansers gekozen. Die dansers moesten dan een koppel vormen. Dus 2 amateurs in plaats van 1 amateur en 1 professioneel. Het is wel fascinerend hoe die mensen zo kunnen dansen, ik wou dat ik dat ook kon. J
Normaal gezien ging ik met Nadine zwemmen, maar ze is te laat teruggekomen van haar werk. Er waren veel voorstellingen in de Opera, dus er was veel werk voor haar. Juist toen ik van plan was om in mijn bed te kruipen kwam ze de kamer binnen. We hebben dan nog maar eventjes (tot 1u30) met elkaar gebabbeld. En toen was het echt wel tijd om in dromenland te gaan. Het was een vermoeiende werkdag, ik heb 9u gewerkt.
Vandaag hadden ze alleen maar in de namiddag werk voor mij (van 13u tot 17u30). Nadat ik ze gebeld had ben ik terug in mijn bed gekropen en ik ben maar om 10u opgestaan. Ik ben om 11u vertrokken, want ik wou op tijd zijn. Ik moest de trein nemen tot Chatswood en dan een bus naar East Lindfield. Het kinderdagverblijf is dus gelegen in het noorden van Sydney, iets meer dan een uur rijden. In Chatswood vond ik dus de bus niet naar Lindfield, ik denk dat ik een betere kaart zal mogen kopen. Waarom kunnen ze de busstations niet naast de treinstations plaatsen. Ik heb tenslotte maar de trein genomen naar Lindfield, hopend dat er daar ook een bus naar East Lindfield was. Want als ik in Chatswood bleef wachten, dan zou ik zeker en vast de laat toekomen. Nu had ik nog de kans om op tijd te komen, het was nog maar 12u10. In Lindfield had ik geluk, er was een bus. Maar die bus was eerst n°556 (ging eerst naar Killara) voordat hij veranderde in n°558 (richting East Lindfield). Ik had nog altijd een kans om op tijd te komen, maar dit werd grandioos verknald omdat de busschauffeur mij dropte aan het verkeerde huisnummer. Hij dacht dat we aan n°2 waren omdat er een 2 op de vuilnisbakken was geschreven, maar dit bleek dus niet het geval te zijn. Ik heb zeker 15 minuten moeten lopen naar het juiste huisnummer. Het kinderdagverblijf had ondertussen naar Child Care Crew gebeld, die belden dan naar mij,
Om 13u15 kwam ik dus toe in het kinderdagverblijf, ik was dus meer dan 2u onderweg. Het vervelende is dat mijn uren maar beginnen te tellen wanneer ik opdaag op mijn werkplaatst, niet wanneer mijn shift begint.
Ik stond bij de kinderen 4-5 jaar, ze waren juist buiten aan het spelen. Ik heb buiten dan maar toezicht gehouden, ik heb gekeken dat niemand van de schuifaf kon vallen. Het uitzicht was magnifiek, naast het kinderdagverblijf zie je een nationaal park. De kinderen vonden het plezant om schepjes, schoenen, ballen, door het hek te gooien. Spijtig genoeg kan er niet meer aan geraakt worden, want het gaat bergaf naar beneden. Het werd 17u30 en tijd om naar huis te gaan. Ik hoopte dat ik mijn bus ging vinden want de busstops werden gewoon maar aangeduid met een plakkaat opgehangen op bijvoorbeeld een boom. Maar gelukkig stemde iemand mij voor om mij naar het station te doen. Dit heb ik dus niet geweigerd, ze heeft mij zelfs naar het station van Chatswood gedaan. Het enige nadeel was de fille natuurlijk, aan een verkeerslicht konden maar 4 autos door (is eigenlijk hetzelfde als in België). Onderweg belde Child Care Crew mij op om te vragen of ik morgen beschikbaar was om te werken in Alexandria. Ik heb maar direct ja gezegd.
Vandaag opgestaan om 7u15 en heb om 7u30 gebeld naar Child Care Crew. Ze hadden werk voor mij in een Montesorri pre-school. Die is gelegen in Pymble en bereikbaar met de trein. Na mijn boterhammen gereed gemaakt te hebben ben ik vertrokken, zonder zelf te ontbijten. Om 9u10 kwam ik daar toe. Ik moest tot 15u werken, niet echt een lange werkdag maar het is werk!
Een montessorischool onderscheidt zich van traditionele, klassikale scholen door de individuele benadering van het kind. Niet de leerstof maar het kind staat centraal. Het kind zelf is de bouwer van zijn persoonlijkheid. Maar de hulp van volwassenen, zowel thuis als op school, is daarbij onontbeerlijk.
Eerst heeft een kindje een boek luidop gelezen, ik moest dan opschrijven hoe ze gedaan heeft. Daarna heb ik toegekeken hoe een meisje een puzzel maakte, ik heb haar soms ook bijgestuurd. En ik heb haar de raad gegeven om eerst de buitenrand te maken en dan pas het midden.
Ik heb ook toegekeken hoe een meisje met blokken speelde. Blijkbaar moest ze met de blokken een brug maken, maar ik kon haar daarbij niet helpen. Gelukkig heeft een vriendinnetje van haar ons op weg geholpen.
Ik heb dan ook gekeken naar al het materiaal dat in de klas was, er was zelf een vlag van België bij.
Daarna heb ik geholpen om de tafels te zetten zodat de kinderen hun lunch konden eten.
En daarna was het tijd voor mijn middagpauze.
Toen ik terugkwam waren de kinderen verdeeld in 3 groepen: één groep was bezig met bewegingsoefeningen, een andere groep was bezig met huiswerk (begeleidt door een leerkracht) en de laatste groep was bezig om kaarten te maken voor vaderkesdag (is hier in Australië in september). Ik stond bij de laatste groep. Toen hun kaarten moesten drogen, mochten de kinderen buiten spelen. Ik heb ondertussen gebabbeld met de begeleidster. Zij heeft 4 jaar als casual kinderbegeleidster voor Child Care Crew gewerkt. Ik snap niet hoe zij dat kon, ik heb het na 3 weken al moeilijk. Maar ze had uitgerekend dat ze 3 dagen op de week moest werken om rond te komen. Ik denk dat het bij mij ook het geval is, ik wil zeker 25 uur op een week werken. Daarna werd er de kinderen een verhaaltje voorgelezen, het verhaal ging over hoe kinderen gemaakt worden. Eigenlijk was het niet gepast voor hun leeftijd, dus altijd eerst een boek zelf lezen voordat ge het aan de kinderen voorleest. Daarna kregen de kindern hun afternoon tea, kleine toastjes. Toen ik de afwas aan het doen was, deden de kinderen een dansje. Daarna heb ik de kinderen een verhaaltje voorgelezen, het ging over een rups die een mooie vlinder word. En de kinderen corrigeerden mij als ik een woord niet goed uitsprak, dit vind ik wel goed.
Tegen 14u30 gingen de meeste kinderen naar huis, dit vind ik wel raar. Moeten hun ouders niet werken? Ik mocht dus ook vroeger naar huis gaan waar ik mijn eten heb opgegeten.
Dan ben ik naar Sydney Aquarium gegaan waar ik met Javier (zat in mijn Business-klas) heb afgesproken. We zijn dan iets gaan drinken. Het deed deugd om eens met iemand te praten, want met Nadine (kamergenoot) gaat dat niet. Zij werkt van 15u tot 22u. Als ik opsta dan slaapt zij nog, als ik ga slapen dan werkt zij nog. De raad van Javier was om oftewel Sydney te verlaten en ergens anders werk te zoeken of het nog een maandje vol te houden. Want hij denkt dat het moeilijk is om in Sydney werk te vinden, want iedereen komt hiernaartoe. En ik denk dat hij gelijk heeft, voor mij is het onmogelijk om hier werk te vinden. Ik ben tot het besluit gekomen dat ik tot begin oktober in Sydney blijf en daarna begin ik terug te trekken. Ik blijf dus voor Child Care Crew werken, mijn zenuwen moeten er maar tegen kunnen (en met een beetje geluk kan ik ook voor Select Education werken). En gelukkig heb ik voor één dag in het weekend werk gevonden als huishoudster. Normaal gezien moet ik 3 maanden voor Child Care Crew werken (wegens het vele papierenwerk), maar dat kan mij helemaal niets schelen. Zolang ik maar een week op voorhand laat weten dat ik vertrek. En dat is ook hetzelfde geval met het appartement. Onze huisbaas heeft mij niets gezegd hoelang ik moet blijven (volgens Nadine 10 weken). Als hij mijn waarborg niet wilt teruggeven, dan geef ik zijn sleutel van 150 dollar niet terug.
Vandaag ben ik niet gaan werken want ik ben op jacht gegaan naar ander werk. Ze hadden mij toch pas tegen de middag gebeld, het zou dus weeral een halftijdse shift geweest zijn. Ik ben dus in mijn bed gebleven tot ongeveer 10u. Daarna ben ik vertrokken naar een uitzendkantoor om te vragen of ze mij konden helpen om werk te vinden. Dit was dus niet het geval. Als huishoudster hadden ze voor de moment geen werk, om als kinderbegeleidster te werken moet ik naar een ander uitzendkantoor gaan en voor al de rest moet je ervaring hebben. Maar hoe kan ik ervaring krijgen als ze mij geen kans geven! Ik ben ook naar AIFS gegaan om mijn post te halen en om mijn CV te kopiëren. Dan ben ik naar Darling Harbour gegaan, ik heb eventjes aan het water gezeten en dan ben ik iets gaan eten. Ik ben dan naar Select Education gegaan om de papieren van mijn Supperannuation Account binnen te brengen. Ik heb hen dan ook direct gevraagd of ze konden kijken of ik de juiste bankrekeningaccount heb opgegeven, dit was zo. Daarna heb ik al mijn moed bijeengeraapt en ik ben terug naar Darling Harbour gegaan, meer bepaald naar het winkelcentrum Harbourside. Ik ben in de winkels binnengegaan waar ze een papier hadden opgehangen dat ze op zoek zijn naar verkoopsters. Ik heb mij dus gaan aanbieden. Ik heb gezegd dat ik gezien had dat ze iemand nodig hebben en dat ik geïnteresseerd ben. Ik heb ook gezegd dat ik geen ervaring heb, maar dat ik het wel wil leren. En dat ik geen problemen heb om in het weekend te werken. Natuurlijk heb ik ook mijn cv afgegeven. Daarna ben ik naar Town Hall Mall en Pitt Street Mall gegaan, waar ik mij dus ook heb aangeboden in verschillende winkels. Ik heb ook een shop gezien waar ze pralines van Brugge verkochten, maar ik weet de naam niet meer van het merk. Toen ik terug zeer begon te krijgen aan mijn rug en ook zeer aan mijn voeten (blijmen), ben ik maar terug naar huis gegaan. Ik heb mij online ingeschreven in twee uitzendbedrijven en heb ook een mail gestuurd naar Harbourside of ze nog iemand nodig hadden om te kuisen. Ik heb daarna eten gemaakt: rijst met wortelen, paprika, erwten, maïs en ei. En ik moet toegeven dat het mij heel goed gelukt is, ik ga nog een kooktalent worden. De huisbaas vond dat het lekker rook.
En daarna ben ik eindelijk begonnen om mijn blog aan te vullen. De voorbije dagen had ik eigenlijk geen zin om ze aan te vullen. Maar ik heb mijn kracht bijeen geraapt en ik ben eraan begonnen.
Groeten,
Annelies
Mama, vergeet niet om mij de recepten door te sturen om:
Vandaag moest ik om 8u beginnen met werken, ik ben dus om 6u45 opgestaan om nog eens op tijd te kunnen zijn. Ik moest de trein nemen tot Redfern (is maar één halte verder dan Central) en dan was het nog ongeveer 20 minuten wandelen. Ik had mijn reisweg dus opgezocht en ik vond de weg heel gemakkelijk. Ik kwam aan de juiste straat, maar ik vond het huisnummer niet. Ik heb zeker aan 4 mensen de weg gevraagd, maar ze stuurden mij allemaal een andere richting op. Blijkbaar is er in Alexandria nog een ander kinderdagverblijf. Gelukkig kwam ik iemand tegen die mij het kinderdagverblijf kon wijzen, ze had juist haar dochter afgezet. Ik moest de tweede straat rechts afslaan, het kinderdagverblijf is verscholen achter bomen en is dus daardoor moeilijk om te vinden. Het ergste van al was dat ik in die straat gekeken heb, maar ik dacht dat het alleen maar een industriegebied was. Zoals gewoonlijk was ik dus 10 minuten te laat.
Ik stond bij de babys, samen met 2 begeleiders. Ik denk dat er in totaal maar 6 of 7 kinderen waren. Dus voor elke begeleider zijn er 2 babys. Zo is er meer mogelijkheid voor meer persoonlijk contact, zo krijgt een kind meer individuele aandacht. Tegen 9u15 was het tijd voor de morning tea. In dit kinderdagverblijf moeten er dus geen handschoenen aangedaan worden, want je komt niet in direct contact met de voeding. Een kok draagt toch ook geen handschoenen. Voordat de kinderen hun morning tea krijgen wordt hun gezicht en hun handen afgekuisd met een natte handdoek, die wordt dan ook gebruikt na het eten. Daarna was het tijd voor mijn pauze van 15 minuten. Toen ik terugkwam heb ik een beetje met de babys gespeeld, we hebben muziek gemaakt. Ik heb ook meegeholpen met de luiers te verschonen. Omdat het goed weer was hebben ze buiten een beetje kunnen spelen. Ik heb ondertussen fotos van hen getrokken. Zo kunnen ze aan de ouders tonen met wat hun kinderen allemaal spelen, zo kunnen ze de evolutie van het kind in oog houden. En toen was het al tijd voor de lunch. Het was macaroni, ik heb 2 kleine babys geholpen met eten te geven. Daarna heb ik zelf van de macaroni geproefd, ze hadden dus véél te véél gemaakt. Sommige kinderen kregen daarna hun fles. Ze moesten op de grond op een kussen liggen en de kinderen moesten zichzelf te drinken geven. De luiers moesten ververst worden, broek en schoenen werden uitgedaan. Ik moest ze niet in bed leggen, ik had mijn middagpauze. Toen mijn pauze gedaan was heb ik het speelgoed opgeruimd. En daarna heb ik mij bezig gehouden met de 3 kinderen die nog op waren, zij hebben 2 slaapbeurten in plaats van 1. Na de afternoon tea gaan zij terug in bed. Nadat de andere kinderen wakker werden was het dus tijd voor afternoon tea. Daarna ben ik terug met een paar kinderen terug naar buiten gegaan. Het was bijna 17u en ik kreeg een telefoontje van Child Care Crew. Dit was om te zeggen dat het kinderdagverblijf naar hun gebeld hadden dat ze niemand meer nodig hadden voor dinsdag en woensdag. Ik kon bijna mijn tranen niet bedwingen, gelukkig had ik om 17u gedaan. Die van Child Care Crew hebben mij daarna nog een smske om zich te verontschuldigen voor het ongemak. Het hek was helemaal van de dam toen ik hoorde dat die van Child Care Crew mijn loon gestort hebben op mijn superannuation account in plaats van mijn gewone bankaccount. Superannuation is eigenlijk een pensioen-spaarfonds, als ik meer dan 450 dollar per maand verdien dan betaalt mijn werkgever 9% van mijn inkomen in dit fonds. Als ik Australië verlaat kan ik dit geld recupereren. Ik zag het dus voor een moment helemaal niet meer zitten en ik heb mijn tranen dus de vrije loop gelaten. Ik vroeg mezelf al af wat ik hier in godsnaam doe in Australië. In België heb ik werkzekerheid, een eigen huis en mijn familie die mij kan troosten als ik het even niet meer zie zitten. Na mij dus verdrietig te voelen werd ik een beetje kwaad. Waarom waren ze zo stom om mijn geld op mijn andere account te zetten. Ik heb ook een besluit genomen: Als ik binnen 2 weken geen ander werk vind, dan ga ik verder trekken. Ik ga dan alle plaatsten bezoeken die ik wil zien en ik keer dan vroeger terug naar huis. Ik heb een slaappil ingenomen en ik heb naar afleveringen van Lost gekeken voordat ik in slaap viel.
