Ik ben om 7u opgestaan omdat ik bijna de halve nacht wakker gelegen heb. Dit komt omdat mijn kamergenoten teveel lawaai maakten. Ik heb mij klaargemaakt en heb naar Child Care Crew gebeld. Spijtig genoeg hadden ze op dat moment geen werk voor mij. Ze gingen mij wel terugbellen als er iets beschikbaar was. Omdat ik mijn kamergenoten niet wakker wou maken heb ik mijn kussen gepakt en ik heb mij op de zetel gaan leggen. Die zetel was dus heel oncomfortabel, ik rolde naar beneden. En dit komt ook omdat mijn appartementgenoten ook lawaai maakten (douche nemen, ontbijten,…). Tegen 10u stond Michelle op en zij maakte het meeste lawaai. Gelukkig vertrekt ze vandaag, ik ga geen last meer hebben van haar GSM die midden in de nacht afgaat. Ik zet daarom mijn GSM ’s avonds op stil. Ik heb ontbeten en dan heb ik verder in mijn Engelse boek gelezen. Het is weeral een romantische boek maar dat is het gemakkelijkste om te lezen. Ik heb dan ook met Arianne (Italiaanse die ik heb leren kennen in Port Macquarie) gebeld. Ze blijft tot begin oktober werken in Surfers Paradise en dan gaat ze verder trekken. Ze is van plan naar Cairns, Darwin, Broome,…te gaan. Hetzelfde wil ik ook doen, we hebben dan beslist om met elkaar verder te reizen. Dit wil wel niet zeggen dat ik tot oktober blijf werken. Ik ben van plan om nog 2 weken in september te werken en dan ga ik verder trekken. Eerst naar Canberra, dan terug naar Blue Mountains, dan naar Brisbane. Nu ik die beslissing heb genomen voel ik mij beter, nu kan ik beter tegen de stress. Arianna haar Working Holiday Visa eindigt eind januari, het is dan goed mogelijk dat ik tegen die tijd ook terugkeer naar België. Het is wel geen 12 maanden, maar ik heb op die 3 maanden dat ik hier ben al héél veel bereikt. Dus voor alle mensen die zich onzeker / minderwaardig voelen en geen zelfvertrouwen hebben,… ik raad jullie aan om een tijdje weg te gaan van jullie vertrouwde omgeving. Je zult je ups and downs hebben, maar je zal je beter voelen. Tegen 12u besefte ik dat Child Care Crew mij niet meer gingen bellen, ik heb dan met Nadine afgesproken om met haar naar Featherdale Wildlife Park te gaan. Maar eerst moest ik mijn timesheet binnenbrengen bij Child Care Crew, want anders moest ik een week wachten op mijn loon. Normaal gezien breng ik ze altijd vrijdag binnen, dit ging niet omdat ik tot 17u30 moest werken en ze sluiten om 18u. Ik had de weg onderschat naar daar, het duurde zekerst 25 minuten om naar daar te gaan (en dus ook zoveel minuten terug naar huis). Het was de bedoeling dat we de trein van 13u35 naar Doonside gingen nemen en het is ons ook nog gelukt, we waren zelfs 10 minuten te vroeg. We hebben wel een klein beetje gelopen, maar dat is goed voor onze conditie. Zoals jullie misschien wel al gemerkt hebben (of niet) ik ben al eens naar Featherdale Wildlife Park gegaan. Waarom zou ik dan nog eens naar daar willen gaan? Om de eenvoudige reden dat ik nu iemand heb die foto’s van mij kan trekken als ik de kangeroe’s eten geef. En ook omdat het te laat was om naar Koala Sanctuary te gaan. In het Featherdale Wildlife Park heb ik op enkele centimeters van een koala gestaan (Tamara, ben je nu jaloers?), ik heb ook kangeroe’s eten gegeven. Er was niet 1 albino-pauw, maar zelfs meerdere (dit had ik de vorige keer niet gezien). Er was zelf een albino-pauw die nog een klein beetje kleuren had. Deze keer waren ook de kleine pinguïns te zien, ze verstopten zich de vorige keer. Ze kregen juist te eten (vis natuurlijk), het bloed liep zo over hun kleine lijf.

Om 17u moesten we voortgaan omdat het park ging sluiten. We zijn dan naar de winkel gegaan om pizza’s te kopen. Ik had zo’n honger dat ik een medium-pizza opkreeg, normaal gezien eet ik maar een small. Ik kreeg ook te horen dat onze nieuwe appartementsgenoot ons al verlaten heeft omwille van het vele lawaai. Dit kan ik niet geloven, want ’s nachts is hier geen kat (behalve gisterenavond). Nadine en ik hebben ook de kuis gedaan. Zij heeft de slaapkamer gestofzuigd en ik heb de badkamer gekuisd. Ik kreeg ondertussen telefoon van tante Cinthe, ik was te laat om mijn GSM op te nemen want hij lag verstopt op mijn bed. Toen ik mijn GSM vond heb ik haar direct teruggebeld. Zij heeft mij dan teruggebeld om voor mij de kosten te sparen. Ze zegt dat ze mij altijd moet bellen als ik in de put ben, maar dat is niet zo hoor. Ik was al een beetje uit mijn put gekropen. Ze heeft ook gezegd dat ik vlugger beslissingen moet nemen en daar heeft ze wel gelijk in. Als ik mij ergens niet goed voel, dan moet ik maar verder trekken. En dit ga ik dus ook doen, maar eerst nog een beetje geld sparen. En als ik geld nodig heb, dan zal ik maar werk zoeken als fruitplukker of in een boerderij. Want voor ander werk zullen ze mij wel niet aannemen. Ze heeft mij ook gezegd dat ik meer groenten en fruit moet eten. Ik moet wel toegeven dat ik niet alle dagen groenten eet, maar ik eet wel elke dag een appel en een mandarijn. Soms ook een ananas en een watermeloen. Ik zal proberen om meer groenten te eten, dan zijn jullie niet bezorgd.

Groeten,

Annelies

Vandaag ben ik weer gaan kuisen in het huis van Vahid Nourie. Ik weet niet was zijn voornaam en wat zijn achternaam is, maar dit kan mij eigenlijk niet schelen.

Om 8u ben ik opgestaan, ik heb maar 6 uurtjes geslapen. Maar iemand die kan uitgaan, die moet ook maar kunnen opstaan hé. Ik stuurde tegen 9u een sms’ke dat ik om 9u35 toekwam aan het station. Hij stuurde terug dat hij met zijn hond aan het wandelen is en dat hij ging proberen om op tijd te zijn. Maar dit was niet zo, ik heb 10 minuten moeten wachten. Als ik de sleutel had dan kon ik te voet gaan, maar blijkbaar vertrouwt hij mij nog niet. Ik denk wel dat ik de volgende keer een latere trein neem want ik begin altijd vroeger dan het afgesproken uur (van 10u tot 15u). In het begin had hij gezegd dat hij iemand zocht die 6 uur mocht kuisen, maar ik heb nog niet zolang gekuisd. De eerste dag was 4 uur en nu is het 5 uur. Ik ben eerst begonnen om de spinnewebben weg te kuisen in zijn kamer. Gelukkig had hij een borstel met een lange steel want anders had ik op een ladder moeten staan. Maar dit was ik niet van plan, want ik ben er niet voor verzekerd. Ik heb zijn kamer dan ook maar grondig gekuisd (muren geborsteld, gestofzuigd en met nat gekuisd). Om met nat te kuisen moet ik een harde borstel gebruiken en daarover een vod. Is niet echt praktisch, maar het is wel beter dan een mop. Daarna ben ik begonnen aan de badkamer. Ik had op voorhand handschoenen gekocht en ook een goede vod. Daar heb ik ook de spinnewebben afgedaan (in alle kamers eigenlijk). Hij had al kaarsen in brand gestoken in de badkamer, maar ik heb die maar uitgeblazen (het was precies mijn verjaardag) want ik wou mij niet verbranden. Toen was het de beurt aan de andere slaapkamers. En dan was het mijn middagpauze. Ik heb mij buiten gezet (het was lekker warm). Ik heb mijn boterhammen opgegeten en mijn mandarine (hier in de mandarines zijn héél véél pitten). Na 20 minuten ben ik begonnen aan de salon en aan de eetruimte. Nadat ik juist de keuken had gekuisd ging hij de keuken binnen om de wasmand binnen te dragen. Heeft die geen ogen in zijn kop! Ziet die niet dat de vloer nat is? Maar ik ben er niet overgegaan, ik liet het maar zo. Op het werk zou ik dit natuurlijk niet gedaan hebben. Daarna ben ik aan de eetruimte begonnen. Na het stofzuigen vroeg diene al of ik klaar was. Ik antwoordde dat ik nog met nat moest kuisen. Hij moet mij niet opjagen, als het voor hem niet pastte dat ik kwam kuisen dan had hij dat maar moeten zeggen. Hij heeft mij daarna naar het station gebracht. Toen ik thuiskwam bleek dat we een nieuwe bewoner hadden. Een Koreaan die hier in Australië studeert (véél Aziaten studeren hier). Ik heb al mijn was in de wasmachine gestoken en daarna in de droger. Daarna zijn Nadine en ik op zoek gegaan naar pizza, maar we vonden geen pizzatent. Tenslotte zijn we naar Market City gegaan waar ik taco’s genomen heb. Daarna heeft mama mij gebeld. Ze heeft mij de raad gegeven om verder te trekken want ik moet mij niet ongelukkig voelen. Als ik geen geld meer heb dan moet ik maar terugkeren naar huis. Ik zal er eens over nadenken en jullie verder op de hoogte houden. Ik heb dan al mijn kleren uit de droger genomen en dan heb ik mij gereedgemaakt om iets te gaan drinken met mijn appartementgenoten. De reden waarom we dit deden was om afscheid te nemen van Michelle (het meisje uit Londen), ze vertrekt morgen naar Cairns. Maar ze kwam niet opdagen, we zijn dan zonder haar weggegaan. We zijn naar Kings Cross gegaan, zeker 20 minuten stappen van waar wij wonen. Abdul (Egyptenaar) werkt daar en gaat daar ook altijd uit. Als ik ’s morgens opsta, dan komt hij thuis na een nachtje stappen. Hij zei ook dat hij altijd dronken is als hij iets gaat drinken, maar ze hebben zich kalm gehouden. Ze (Abdul en Jorge) hebben maar 1 biertje gedronken. Terwijl  Nadine en ik een cola dronken. Ze vonden het raar dat wij geen alchohol drinken, maar wij vinden dat wij niet moeten drinken om ons te amuseren. Tegen 22u30 zijn we naar huis gegaan omdat de meesten van ons moesten werken of naar school gaan. Om 23u kwamen we thuis, ik heb mijn kleren een beetje opgevouwen en in mijn kast “gesmeten”. Daarna heb ik mijn pyjama (gekocht in Australië) aangedaan en in mijn lekker warm bedde gekropen.

Groeten,

Annelies

Vandaag ben ik pas om 11u uit mijn bed gekropen.
Dit is héél raar, maar het deed toch wel eens deugd.
Ik heb ontbeten en dan ben ik met Nadine naar de GYM gegaan.
Eigenlijk is het heel gemakkelijk en goedkoop dat we een gym hebben in ons appartementsgebouw.
Ik moet wel toegeven dat het de 1^ste keer was (sinds 2 weken) dat ik naar de gym ben gegaan.
Ik heb eerst 15 minuten op de loopband geweest, dan 15 minuten op de crosstrainer en dan 10 minuten op de fiets.
Op de crosstrainer verbrandde ik meer caloriëen dan op de loopband.
Ik ben ook op de roeitrainer gegaan, maar ik ben gestopt omdat ik het terug aan mijn rug begon te voelen.
Ik heb dan een warme douche genomen en ik heb boterhammen met choco (nutella) gegeten.
Daarna ben ik naar Paddy’s Market gegaan waar ik op jacht ben gegaan.

Wat ik allemaal heb gekocht? Dat zullen jullie wel zien, jullie moeten geduld hebben. J

Ik heb alles gevonden wat ik zocht.
Ik kan wel 1 ding vertellen wat ik heb gekocht: ik heb een kaart van Australië (theedoek) gekocht om op onze kamermuur te hangen.
Nadine vind dat de muur te saai was, ze maakt alles huiselijker.
Ik heb er niet echt problemen mee, want binnenkort ben ik toch weg.
Thuisgekomen heb ik mijn blog maar verder aangevuld.
Nadine vind dat ik een goed geheugen heb, dat ik nog alles weet wat een week geleden gebeurt is.
Maar ik moet toegeven dat ik sommige dingen niet meer weet, maar dat zullen dan wel de niet-belangrijke dingen zijn.
Ondertussen heb ik spaghetti met zoetzure saus gemaakt.

Ik heb ook een sms’ke gestuurd naar de man waar ik morgen moet gaan kuisen.
Het was om te vragen of hij mij van het station kon halen.
Hij antwoorde terug dat hij deze avond in de stad is en als ik wou kon hij mij oppikken en daar blijven slapen. Ik heb maar schoontjes bedankt en gezegd dat morgen goed was voor mij.
Daarna heb ik op Nadine gewacht tot ze thuiskwam.
We zijn in Darling Harbour uitgegaan.
Het was in Tokyo Hotel, we moesten als inkom 10 dollar betalen en natuurlijk moesten we onze paspoort laten zien (maar dit zijn we al gewoon).
Het was vooral Spaanse muziek, na een tijd was het niet meer leuk.
Ik heb liever afwisseling van muziek en ook muziek die ik ken (zodat ik kan meezingen).
An en Dorien, waar zijn we vorig jaar in Sydney uitgegaan?
Ook in Darling Harbour, maar kunnen jullie je nog herinneren waar het ergens gelegen was?

Groeten,

Annelies

Vandaag moest ik werken om 8u30 tot 17u30, het was in hetzelfde kinderdagverblijf als maandag. Nu hadden ze blijkbaar wel iemand nodig (maar dinsdag en woensdag niet). Toen ik daar (op tijd) aankwam stelde ik me voor. De verantwoordelijke zei: “je bent hier al geweest, je weet waar je je spullen moet zetten”. Ik heb haar maar toch gevraagd waar ik moest staan, het bleek dat ik terug bij de baby’s stond. Nu wist ik al meer wat ik moest doen, dat is het voordeel om daar al eens geweest te zijn. Het waren niet dezelfde kinderen als maandag, maar het waren er niet zo veel. Ik geloof dat er maar 8 kinderen waren, dus wel gemakkelijk om hun namen te onthouden. De begeleidster heeft ook gezegd dat als ze van iemand tevreden zijn, dat ze die dan ook terugvragen om te komen helpen. Ze vond mij maandag goed, dus de kans is groot dat ze mij nog willen hebben. Vandaag heb ik nog meer mijn best gedaan om de begeleidsters te helpen, om een nog betere indruk te maken. Ik heb meegeholpen met hun pampers te verversen, kinderen eten te geven, tafels te kuisen, etensresten opborstelen die op de grond liggen, speelgoed opruimen,…Eigenlijk is het alle dagen hetzelfde, soms kan het wel een beetje ééntonig zijn. Maar de kinderen zijn niet alle dagen hetzelfde. In de namiddag waren er twee echte blijters, ik zou er gek van worden. Niets kon hen troosten, alleen maar hun fles melk en hun oppakken. Ik heb vanalles geprobeerd om hen af te leiden: boekje voorlezen, muziek spelen met de rammelaar, liedje gezongen (in het Nederlands en in het Engels). Ik mocht 10 minuten vroeger naar huis gaan omdat alle kinderen weg waren. Ik heb thuis eieren met hesp en tomaten gemaakt. Deze heb ik opgegeten met boterhammen, het was wel lekker. Daarna heb ik naar So You Think You Can Dance gekeken. Het is ongeveer hetzelfde als sterren op de dansvloer. In het begin werden uit honderden (of duizenden) inschrijvingen 20 dansers gekozen. Die dansers moesten dan een koppel vormen. Dus 2 ‘amateurs’ in plaats van 1 amateur en 1 professioneel. Het is wel fascinerend hoe die mensen zo kunnen dansen, ik wou dat ik dat ook kon. J

Normaal gezien ging ik met Nadine zwemmen, maar ze is te laat teruggekomen van haar werk. Er waren veel voorstellingen in de Opera, dus er was veel werk voor haar. Juist toen ik van plan was om in mijn bed te kruipen kwam ze de kamer binnen. We hebben dan nog maar eventjes (tot 1u30) met elkaar gebabbeld. En toen was het echt wel tijd om in dromenland te gaan. Het was een vermoeiende werkdag, ik heb 9u gewerkt.

Groeten,

Annelies

Vandaag hadden ze alleen maar in de namiddag werk voor mij (van 13u tot 17u30). Nadat ik ze gebeld had ben ik terug in mijn bed gekropen en ik ben maar om 10u opgestaan. Ik ben om 11u vertrokken, want ik wou op tijd zijn. Ik moest de trein nemen tot Chatswood en dan een bus naar East Lindfield. Het kinderdagverblijf is dus gelegen in het noorden van Sydney, iets meer dan een uur rijden. In Chatswood vond ik dus de bus niet naar Lindfield, ik denk dat ik een betere kaart zal mogen kopen. Waarom kunnen ze de busstations niet naast de treinstations plaatsen. Ik heb tenslotte maar de trein genomen naar Lindfield, hopend dat er daar ook een bus naar East Lindfield was. Want als ik in Chatswood bleef wachten, dan zou ik zeker en vast de laat toekomen. Nu had ik nog de kans om op tijd te komen, het was nog maar 12u10. In Lindfield had ik geluk, er was een bus. Maar die bus was eerst n°556 (ging eerst naar Killara) voordat hij veranderde in n°558 (richting East Lindfield). Ik had nog altijd een kans om op tijd te komen, maar dit werd grandioos verknald omdat de busschauffeur mij dropte aan het verkeerde huisnummer. Hij dacht dat we aan n°2 waren omdat er een 2 op de vuilnisbakken was geschreven, maar dit bleek dus niet het geval te zijn. Ik heb zeker 15 minuten moeten lopen naar het juiste huisnummer. Het kinderdagverblijf had ondertussen naar Child Care Crew gebeld, die belden dan naar mij,…

Om 13u15 kwam ik dus toe in het kinderdagverblijf, ik was dus meer dan 2u onderweg. Het vervelende is dat mijn uren maar beginnen te tellen wanneer ik opdaag op mijn werkplaatst, niet wanneer mijn shift begint.

Ik stond bij de kinderen 4-5 jaar, ze waren juist buiten aan het spelen. Ik heb buiten dan maar toezicht gehouden, ik heb gekeken dat niemand van de schuifaf kon vallen. Het uitzicht was magnifiek, naast het kinderdagverblijf zie je een nationaal park. De kinderen vonden het plezant om schepjes, schoenen, ballen,…door het hek te gooien. Spijtig genoeg kan er niet meer aan geraakt worden, want het gaat bergaf naar beneden. Het werd 17u30 en tijd om naar huis te gaan. Ik hoopte dat ik mijn bus ging vinden want de busstops werden gewoon maar aangeduid met een plakkaat opgehangen op bijvoorbeeld een boom. Maar gelukkig stemde iemand mij voor om mij naar het station te doen. Dit heb ik dus niet geweigerd, ze heeft mij zelfs naar het station van Chatswood gedaan. Het enige nadeel was de fille natuurlijk, aan een verkeerslicht konden maar 4 auto’s door (is eigenlijk hetzelfde als in België). Onderweg belde Child Care Crew mij op om te vragen of ik morgen beschikbaar was om te werken in Alexandria. Ik heb maar direct ja gezegd.

Groeten,

Annelies

Vandaag opgestaan om 7u15 en heb om 7u30 gebeld naar Child Care Crew. Ze hadden werk voor mij in een Montesorri pre-school. Die is gelegen in Pymble en bereikbaar met de trein. Na mijn boterhammen gereed gemaakt te hebben ben ik vertrokken, zonder zelf te ontbijten. Om 9u10 kwam ik daar toe. Ik moest tot 15u werken, niet echt een lange werkdag maar het is werk!

Een montessorischool onderscheidt zich van traditionele, klassikale scholen door de individuele benadering van het kind. Niet de leerstof maar het kind staat centraal. Het kind zelf is de bouwer van zijn persoonlijkheid. Maar de hulp van volwassenen, zowel thuis als op school, is daarbij onontbeerlijk.

Eerst heeft een kindje een boek luidop gelezen, ik moest dan opschrijven hoe ze gedaan heeft.
Daarna heb ik toegekeken hoe een meisje een puzzel maakte, ik heb haar soms ook bijgestuurd. En ik heb haar de raad gegeven om eerst de buitenrand te maken en dan pas het midden.

Ik heb ook toegekeken hoe een meisje met blokken speelde. Blijkbaar moest ze met de blokken een brug maken, maar ik kon haar daarbij niet helpen. Gelukkig heeft een vriendinnetje van haar ons op weg geholpen.

Ik heb dan ook gekeken naar al het materiaal dat in de klas was, er was zelf een vlag van België bij.

Daarna heb ik geholpen om de tafels te zetten zodat de kinderen hun lunch konden eten.

En daarna was het tijd voor mijn middagpauze.

Toen ik terugkwam waren de kinderen verdeeld in 3 groepen: één groep was bezig met bewegingsoefeningen, een andere groep was bezig met huiswerk (begeleidt door een leerkracht) en de laatste groep was bezig om kaarten te maken voor vaderkesdag (is hier in Australië in september). Ik stond bij de laatste groep.
Toen hun kaarten moesten drogen, mochten de kinderen buiten spelen. Ik heb ondertussen gebabbeld met de begeleidster. Zij heeft 4 jaar als casual kinderbegeleidster voor Child Care Crew gewerkt. Ik snap niet hoe zij dat kon, ik heb het na 3 weken al moeilijk. Maar ze had uitgerekend dat ze 3 dagen op de week moest werken om rond te komen. Ik denk dat het bij mij ook het geval is, ik wil zeker 25 uur op een week werken.
Daarna werd er de kinderen een verhaaltje voorgelezen, het verhaal ging over hoe kinderen gemaakt worden. Eigenlijk was het niet gepast voor hun leeftijd, dus altijd eerst een boek zelf lezen voordat ge het aan de kinderen voorleest. Daarna kregen de kindern hun afternoon tea, kleine toastjes. Toen ik de afwas aan het doen was, deden de kinderen een dansje. Daarna heb ik de kinderen een verhaaltje voorgelezen, het ging over een rups die een mooie vlinder word. En de kinderen corrigeerden mij als ik een woord niet goed uitsprak, dit vind ik wel goed.

Tegen 14u30 gingen de meeste kinderen naar huis, dit vind ik wel raar. Moeten hun ouders niet werken? Ik mocht dus ook vroeger naar huis gaan waar ik mijn eten heb opgegeten.

Dan ben ik naar Sydney Aquarium gegaan waar ik met Javier (zat in mijn Business-klas) heb afgesproken.
We zijn dan iets gaan drinken. Het deed deugd om eens met iemand te praten, want met Nadine (kamergenoot) gaat dat niet. Zij werkt van 15u tot 22u. Als ik opsta dan slaapt zij nog, als ik ga slapen dan werkt zij nog.
De raad van Javier was om oftewel Sydney te verlaten en ergens anders werk te zoeken of het nog een maandje vol te houden. Want hij denkt dat het moeilijk is om in Sydney werk te vinden, want iedereen komt hiernaartoe. En ik denk dat hij gelijk heeft, voor mij is het onmogelijk om hier werk te vinden.
Ik ben tot het besluit gekomen dat ik tot begin oktober in Sydney blijf en daarna begin ik terug te trekken. Ik blijf dus voor Child Care Crew werken, mijn zenuwen moeten er maar tegen kunnen (en met een beetje geluk kan ik ook voor Select Education werken). En gelukkig heb ik voor één dag in het weekend werk gevonden als huishoudster.
Normaal gezien moet ik 3 maanden voor Child Care Crew werken (wegens het vele papierenwerk), maar dat kan mij helemaal niets schelen. Zolang ik maar een week op voorhand laat weten dat ik vertrek. En dat is ook hetzelfde geval met het appartement. Onze huisbaas heeft mij niets gezegd hoelang ik moet blijven (volgens Nadine 10 weken). Als hij mijn waarborg niet wilt teruggeven, dan geef ik zijn sleutel van 150 dollar niet terug.

Groeten,

Annelies

Vandaag ben ik niet gaan werken want ik ben op jacht gegaan naar ander werk. Ze hadden mij toch pas tegen de middag gebeld, het zou dus weeral een halftijdse shift geweest zijn. Ik ben dus in mijn bed gebleven tot ongeveer 10u.
Daarna ben ik vertrokken naar een uitzendkantoor om te vragen of ze mij konden helpen om werk te vinden. Dit was dus niet het geval. Als huishoudster hadden ze voor de moment geen werk, om als kinderbegeleidster te werken moet ik naar een ander uitzendkantoor gaan en voor al de rest moet je ervaring hebben. Maar hoe kan ik ervaring krijgen als ze mij geen kans geven!
Ik ben ook naar AIFS gegaan om mijn post te halen en om mijn CV te kopiëren.
Dan ben ik naar Darling Harbour gegaan, ik heb eventjes aan het water gezeten en dan ben ik iets gaan eten.
Ik ben dan naar Select Education gegaan om de papieren van mijn Supperannuation Account binnen te brengen. Ik heb hen dan ook direct gevraagd of ze konden kijken of ik de juiste bankrekeningaccount heb opgegeven, dit was zo.
Daarna heb ik al mijn moed bijeengeraapt en ik ben terug naar Darling Harbour gegaan, meer bepaald naar het winkelcentrum Harbourside. Ik ben in de winkels binnengegaan waar ze een papier hadden opgehangen dat ze op zoek zijn naar verkoopsters. Ik heb mij dus gaan aanbieden. Ik heb gezegd dat ik gezien had dat ze iemand nodig hebben en dat ik geïnteresseerd ben. Ik heb ook gezegd dat ik geen ervaring heb, maar dat ik het wel wil leren. En dat ik geen problemen heb om in het weekend te werken. Natuurlijk heb ik ook mijn cv afgegeven. Daarna ben ik naar Town Hall Mall en Pitt Street Mall gegaan, waar ik mij dus ook heb aangeboden in verschillende winkels. Ik heb ook een shop gezien waar ze pralines van Brugge verkochten, maar ik weet de naam niet meer van het merk.
Toen ik terug zeer begon te krijgen aan mijn rug en ook zeer aan mijn voeten (blijmen), ben ik maar terug naar huis gegaan.
Ik heb mij online ingeschreven in twee uitzendbedrijven en heb ook een mail gestuurd naar Harbourside of ze nog iemand nodig hadden om te kuisen.
Ik heb daarna eten gemaakt: rijst met wortelen, paprika, erwten, maïs en ei. En ik moet toegeven dat het mij heel goed gelukt is, ik ga nog een kooktalent worden. De huisbaas vond dat het lekker rook.

En daarna ben ik eindelijk begonnen om mijn blog aan te vullen. De voorbije dagen had ik eigenlijk geen zin om ze aan te vullen. Maar ik heb mijn kracht bijeen geraapt en ik ben eraan begonnen.

Groeten,

Annelies

Mama, vergeet niet om mij de recepten door te sturen om:

-        pannekoeken

-        spaghettisaus

-        macaronisaus

-        spek met appelen

-        gewonnen brood te maken.

Vandaag moest ik om 8u beginnen met werken, ik ben dus om 6u45 opgestaan om nog eens op tijd te kunnen zijn. Ik moest de trein nemen tot Redfern (is maar één halte verder dan Central) en dan was het nog ongeveer 20 minuten wandelen. Ik had mijn reisweg dus opgezocht en ik vond de weg heel gemakkelijk. Ik kwam aan de juiste straat, maar ik vond het huisnummer niet. Ik heb zeker aan 4 mensen de weg gevraagd, maar ze stuurden mij allemaal een andere richting op. Blijkbaar is er in Alexandria nog een ander kinderdagverblijf. Gelukkig kwam ik iemand tegen die mij het kinderdagverblijf kon wijzen, ze had juist haar dochter afgezet. Ik moest de tweede straat rechts afslaan, het kinderdagverblijf is verscholen achter bomen en is dus daardoor moeilijk om te vinden. Het ergste van al was dat ik in die straat gekeken heb, maar ik dacht dat het alleen maar een industriegebied was. Zoals gewoonlijk was ik dus 10 minuten te laat.

Ik stond bij de baby’s, samen met 2 begeleiders. Ik denk dat er in totaal maar 6 of 7 kinderen waren. Dus voor elke begeleider zijn er 2 baby’s. Zo is er meer mogelijkheid voor meer persoonlijk contact, zo krijgt een kind meer individuele aandacht. Tegen 9u15 was het tijd voor de morning tea. In dit kinderdagverblijf moeten er dus geen handschoenen aangedaan worden, want je komt niet in direct contact met de voeding. Een kok draagt toch ook geen handschoenen. Voordat de kinderen hun morning tea krijgen wordt hun gezicht en hun handen afgekuisd met een natte handdoek, die wordt dan ook gebruikt na het eten. Daarna was het tijd voor mijn pauze van 15 minuten. Toen ik terugkwam heb ik een beetje met de baby’s gespeeld, we hebben muziek gemaakt. Ik heb ook meegeholpen met de luiers te verschonen. Omdat het goed weer was hebben ze buiten een beetje kunnen spelen. Ik heb ondertussen foto’s van hen getrokken. Zo kunnen ze aan de ouders tonen met wat hun kinderen allemaal spelen, zo kunnen ze de evolutie van het kind in oog houden. En toen was het al tijd voor de lunch. Het was macaroni, ik heb 2 kleine baby’s geholpen met eten te geven. Daarna heb ik zelf van de macaroni geproefd, ze hadden dus véél te véél gemaakt. Sommige kinderen kregen daarna hun fles. Ze moesten op de grond op een kussen liggen en de kinderen moesten zichzelf te drinken geven. De luiers moesten ververst worden, broek en schoenen werden uitgedaan. Ik moest ze niet in bed leggen, ik had mijn middagpauze. Toen mijn pauze gedaan was heb ik het speelgoed opgeruimd. En daarna heb ik mij bezig gehouden met de 3 kinderen die nog op waren, zij hebben 2 slaapbeurten in plaats van 1. Na de afternoon tea gaan zij terug in bed. Nadat de andere kinderen wakker werden was het dus tijd voor afternoon tea. Daarna ben ik terug met een paar kinderen terug naar buiten gegaan. Het was bijna 17u en ik kreeg een telefoontje van Child Care Crew. Dit was om te zeggen dat het kinderdagverblijf naar hun gebeld hadden dat ze niemand meer nodig hadden voor dinsdag en woensdag. Ik kon bijna mijn tranen niet bedwingen, gelukkig had ik om 17u gedaan. Die van Child Care Crew hebben mij daarna nog een sms’ke om zich te verontschuldigen voor het ongemak. Het hek was helemaal van de dam toen ik hoorde dat die van Child Care Crew mijn loon gestort hebben op mijn superannuation account in plaats van mijn gewone bankaccount. Superannuation is eigenlijk een pensioen-spaarfonds, als ik meer dan 450 dollar per maand verdien dan betaalt mijn werkgever 9% van mijn inkomen in dit fonds. Als ik Australië verlaat kan ik dit geld recupereren. Ik zag het dus voor een moment helemaal niet meer zitten en ik heb mijn tranen dus de vrije loop gelaten. Ik vroeg mezelf al af wat ik hier in godsnaam doe in Australië. In België heb ik werkzekerheid, een ‘eigen’ huis en mijn familie die mij kan troosten als ik het even niet meer zie zitten. Na mij dus verdrietig te voelen werd ik een beetje kwaad. Waarom waren ze zo stom om mijn geld op mijn andere account te zetten. Ik heb ook een besluit genomen: Als ik binnen 2 weken geen ander werk vind, dan ga ik verder trekken. Ik ga dan alle plaatsten bezoeken die ik wil zien en ik keer dan vroeger terug naar huis. Ik heb een slaappil ingenomen en ik heb naar afleveringen van Lost gekeken voordat ik in slaap viel.

Groeten,

Annelies

Vandaag ben ik in mijn bed blijven liggen tot 10u, ik vind dat ik dat verdiend heb.
Ik heb wel niet tot zolang geslapen, ik ben altijd wakker tegen 7u. Het was de bedoeling om met Nadine (Duitse kamergenoot) iets te bezichtigen, maar het was al te laat geworden (zij stond pas na 11u op).
Ze wou naar Koala Sanctuary gaan, maar dat was meer dan een uur rijden.
En we moesten eerst nog achter boodschappen gaan. We zijn dan naar Paddy’s Market gegaan waar de groenten en het fruit goedkoper is, maar er is ook veel meer volk. En dan zijn we naar Coles gegaan. We waren precies muilezels. Rugzakken volgeprot met eten/drinken en dan hadden we nog elk een zak in de hand. Dit alles heeft dus niet goed gedaan aan mijn rug. Gelukkig was het niet meer zo erg als gisteren. En dan zit ik te zagen over een beetje pijn in mijn rug, terwijl er familiegenoten zijn die veel meer last dan mij hebben aan hun rug. Maar ik heb mij voor de rest van de tijd toch wel kalm gehouden. Ik heb mijn blog een beetje aangevuld (van vorige week zondag). En dan zijn we een pizza gaan halen, die hebben we dan opgegeten toen we naar America’s Topmodel keken. En dan hebben we verder naar tv gekeken.

Groeten,

Annelies

Vandaag ben ik om 8u opgestaan, komt omdat ik om 8u58 de trein moest nemen naar Gordon. Ik moest een sms sturen wanneer ik in Gordon ging toekomen, want dan ging hij mij komen ophalen. Is dat niet vriendelijk? Tegen 9u35 kwam ik toe in Gordon en hij stond mij al op te wachten. Hij had een andere auto dan gisteren, ik had hem dus eerst niet herkend. Waarom moet één persoon twee auto’s hebben? Hij had gezegd dat het te voet 15 minuten wandelen zou zijn, maar het lijkt mij wel meer. Ik heb eerst een korte rondleiding gekregen in zijn huis. Het was duidelijk op te merken dat er geen vrouw in huis is. Het huis hangt vol met spinnewebben, hondenharen zijn overal (hij heeft een Duitse Scheper) en de ramen zijn degoutant vuil. Maar hoe vuiler het huis is, hoe meer werk voor mij. Misschien laat hij mij meer dan één keer per week komen, dan heb ik toch een beetje meer zekerheid. Ik ben eerst begonnen aan zijn slaapkamer. Hij heeft astma en hij laat zijn hond in zijn kamer slapen, maar dit komt vooral omdat er veel ‘gevaarlijke’ beesten ’s nachts rondlopen en die hond begint dan te blaffen. Daarna ben ik begonnen aan de badkamer: tegels gekuisd, lavabo, bad, douche en wc. En daarna heb ik de 3 slaapkamers gestofzuigd en gemopt, ik heb ook orde in de kleren gebracht. Ik heb dan eerst een kleine middagpauze genomen, nog geen 20 minuten. Toen was het tijd voor de salon en voor de eetruimte, voordat ik daaraan begon heb ik eerst de open haard gekuisd. Ze branden geen houtsblokken, maar houtschilfers. Ik heb ook heel vluchtig de keuken gekuisd, want de was lag op de grond. Om 13u30 was ik gereed. Hij heeft mij iets te drinken aangeboden en dan heeft hij mij terug naar het station gevoerd. Ik werd betaald voor 4u, ook al heb ik 30 minuten minder gewerkt. Maar mij hoor je niet klagen.

Toen ik thuiskwam was ik van plan om achter groenten en fruit te gaan in Paddy’s Market. Maar toen ik daar aankwam ben ik moeten terugkeren van de zeer aan mijn rug. Ik denk dat ik een foute beweging gemaakt heb, ik ben het niet meer gewoon om te kuisen. Het was al meer dan 2 maanden geleden. Wat zal het geven als ik terug begin te werken in België! Ik kon met moeite een berg opstappen, zo’n zeer deed het aan de linkerkant van mijn heup. Ik ben dan maar op mijn bed gaan liggen en ik heb naar veel afleveringen van LOST gekeken. Nog één aflevering en het eerste seizoen is uit. Maar ik moest mij spijtig genoeg rechtzetten om eten te maken, het duurde precies véél trager dan anders. Ik heb een hele warme douche genomen, veel pijnstillers en heb mij ingevrewen met Fastumgel. En daarna ben ik terug gaan rusten op mijn bed. Want ik wil maandag wel gaan werken.

Groeten,

Annelies

Ik heb vandaag tot 8u30 geslapen, dit komt omdat ik maar om 10 op mijn afspraak moest zijn.

Na 9u heb ik naar Select Education gebeld, ik kon niet vroeger bellen want de verantwoordelijke van mijn dossier moest maar om 9u beginnen. Ze ging normaal gezien al de gegevens via mail doorsturen, maar ik had niets ontvangen. Het bleek dus dat ze mijn e-mailadres fout had begrepen (annalise in plaats van annelies). Ik zal mijn naam foutief gespeld hebben.

Tegen 9u30 ben ik vertrokken (nadat ik in allereil alles bijeen heb geraapd). Ik dacht dat ik te laat ging komen, maar ik was zelfs 10 minuten te vroeg.

Voordat het tijd was om op gesprek te gaan moest ik eerst een aantal papieren invullen (mijn contactgegevens, bankgegevens,…).

Ze hebben ook een kopie gemaakt van mijn paspoort, bewijs van mijn bankgegevens,…

Toen was het tijd om op interview te gaan. Dit is redelijk goed verlopen. Ze vond wel dat ik te lang moest nadenken om op sommige vragen te beantwoorden. Ik moest 5 dingen over mezelf vertellen. Wat moet ik doen als ik vermoed dat een kind ziek is? Wat moet ik doen als ik denk dat het kind op één of andere manier misbruikt wordt? Het enige wat ik kan doen is aan de verantwoordelijke melden. Dit had ik dus allemaal goed beantwoord. Ze gaan contact opnemen met mijn reference (weeral Annelies van de ‘Kinderschuur’). Ik wou ook mijn papieren van mijn superannuation account geven, maar zij zei dat zij dat niet doen. Ik zou mijn bank moeten veranderen in hun bank. Ik zal maar eens naar de bank gaan om uitleg te vragen.

Na mijn interview had ik nog even tijd voor al de papieren in te vullen. En toen was het tijd voor ‘training’. Eigenlijk werd er ons gewoon gezegd wat ze van ons verwachten. We mogen geen jeans en trekkingsbroeken dragen, het moet een zwarte broek zijn. We moeten altijd een hoed dragen, sommige mensen werden daarvoor als eens naar huis gestuurd. Het loon is 20 dollar per uur,…

Daarna ben ik met June iets gaan eten, ze is ook op interview geweest. Ik vermoed dat ze zo’n 50 jaar is. Ze moest zich bijscholen om terug naar haar oud werk te gaan. Dit wou ze niet doen (of kon ze niet doen) en heeft dan maar voor de kinderzorg gekozen. Ze heeft speciaal vrijwilligerswerk gedaan om een referee te krijgen. Het was wel een gezellige dame.

Dan ben ik naar het appartement teruggekeerd om mijn internationaal rijbewijs te gaan, mijn kopie was niet goed genoeg. Ze moesten het origineel hebben.

Ik ben dan naar de bank geweest om uitleg te vragen. Ik moest aan die van Select Education zeggen dat ik mijn geld op mijn supperannuation account wou hebben. Want anders zou ik bij verschillende banken aangesloten worden, zou te veel zijn om bij te houden.

Dit heb ik dan ook gedaan. Die van Select Education hebben nu pas gezegd dat dit mogelijk was, maar dat ik een papier moest invullen. Ik moest naar payroll bellen om dat papier te krijgen. Ze konden niet zeggen welk formulier, ik moet alles zelf maar uitzoeken.

Daarna ben ik naar Child Care Crew gegaan om mijn timesheet binnen te brengen. Ze vroegen of ik volgende week beschikbaar was omdat ze een paar plaatsen hadden. Ik zei dat ik vrij was, ze gingen mij de gegevens doorsturen. Maar toen ze mij de gegevens doorstuurden was het maar voor één dag, voor woensdag. Ik vind dat ze mij geen hoop moeten geven als ze de job aan iemand anders gaan geven. Toen ik tegen 18u boodschappen ging doen, belden zij mij op. Het was om te zeggen dat ze maandag en dinsdag een plaats vrij hadden. Hetzelfde kinderdagverblijf waar ik woensdag moest werken. Elke dag moet ik 9 uur werken, dat zal ik wel voelen aan mijn geldbuidel. J

Ik heb ’s avonds afgesproken met Vahid Nourie, het is de bedoeling om één dag in het weekend zijn huis te kuisen. Ik denk wel dat ik aan zijn verwachtingen voldoe want ik mag morgen 4 uur gaan kuisen.

 Groeten,
Annelies

Ik ben terug opgestaan om 7u30. Om 8u heb ik naar Child Care Crew gebeld, maar ze hadden geen werk voor mij. Ik ben dan maar terug in mijn bedde gekropen. Gelukkig kreeg ik een half uur later telefoon van hen. Het kinderdagverblijf in Mosman had ASAP iemand nodig tot 15u30. Maar hoe kan ik direct vertrekken als ze mij pas 10 minuten later de gegevens van het kinderdagverblijf doorsturen? En ik moest ook zelf mijn wegbeschrijving zoeken. Toen ik alles gevonden had ben ik op weg gegaan. Ik heb terug aan de buschauffer of hij mij kon zeggen waar ik moest afstappen. Omdat hij het niet zeker wist heb ik aan de bouwers gevraagd of dit de juiste straat was. Bond Street en niet Font Street (zoals de busschauffeur zegt). Het was dus de juiste straat, ik moest gewoon zoeken naar het huisnummer.

In het kinderdagverblijf aangekomen waren ze juist bezig met een verhaaltje aan het voorlezen. Ik heb ondertussen Sean (de eerste mannelijke kinderbegeleider die ik heb gezien in Australië) meegeholpen om alles op te ruimen. Daarna heb ik meegehopen met de morning tea. En daarna heb ik de afwas gedaan en geborsteld. Ik heb buiten mee toezicht gehouden. Ik heb met de kinderen met de bal gespeeld, meegespeeld in de zandbak en heb ook een verhaaltje voorgelezen.

Toen was het tijd voor de lunchpauze. En wie mocht weer alles opruimen? Driemaal raden.

Er was een jongentje die zonder reden tegen de computer, de deur,… begon te kloppen en te shotten. En het rare is dat de begeleidster zich verontschuldigt voor zijn gedrag.

Na 13u was het tijd voor mijn middagpauze. Ik heb ondertussen teruggebeld naar die van Select Education. Ik heb voor morgen een afspraak gemaakt voor een interview en een training. Hopelijk gaat dat meer werk in de buis brengen (of hoe dat ze dat ook zeggen).

En na mijn pauze waren de kinderen nog altijd buiten, ik ben dan ook maar naar buiten gegaan. Ik heb alleen maar toezicht moeten houden, ik moest ze niet helpen met de kinderen naar de wc te laten gaan of te verluieren.

Ik denk dat ik eens naar een boekenwinkel mag gaan om naar activiteiten te zoeken (zoals balspelletjes), want na verloop van tijd wordt het wel saai.

Toen de meeste kinderen naar huis waren heb ik een meisje van 4 jaar aangemoedigd om met een houten puzzel te spelen en het lukte haar nog goed.

Ik heb ook eventjes op de piano gespeeld en ik moet zeggen dat ik een natuurtalent ben. J

Groeten,

Annelies

Vandaag ben ik om 6u30 opgestaan want ik wou toch wel voor één keer op tijd zijn om te werken. De weg was héél gemakkelijk te vinden. Dit komt omdat ik de trein moest nemen tot North Sydney en ook omdat ze een hele goede wegbeschrijving hadden doorgestuurd.

Ik was dus veel te vroeg aan het kinderdagverblijf, ik heb dus nog eventjes een wandeling gemaakt.

Om 7u50 ben ik dus maar binnengaan, want die van Child Care Crew zeggen dat je toch zekerst 10 minuten op voorhand moet binnengaan om je te kunnen voorstellen en om wegwijs te geraken in het centrum.
Er waren nog geen kinderen aanwezig, die komen pas om 8u30. De begeleiders hebben 30 min om de binnenruimte en de buitenruimte klaar te zetten.
Toen ik toekwam, was er maar één begleidster aanwezig. Die heeft mij dan alles getoond zoals de keuken, de toiletten,…(zij is de enigste tot nu toe die mij wegwijs gemaakt heeft, bij de rest moest ik mijn plan maar trekken).
Toen de andere begeleidster kwam opdagen, begonnen ze in hun eigen taal te praten (Chinees, Japanees,…het lijkt allemaal op elkaar). En ik vermoed dat ze dat alle dagen doen, ook als de kinderen erbij zijn.

Ik heb de buitenruimte in orde gezet, ik heb wel gebruik gemaakt van hun plannetje. Ondertussen hielden zij zich bezig met de binnenruimte op orde te zetten en om de kinderen te ontvangen. Toen ik naar binnen ging was de ‘lege’ zaal omgetoverd tot een leuke kinderzaal met een autobaan, poppenhuis, schilderplaats,…

Ze hebben er echt hun werk van gemaakt.

Ik heb een beetje met de kinderen gespeeld totdat het tijd was voor hun morning tea. Ik snap niet waarom ze dat zo noemen, het heeft helemaal niets te maken met thee.

Daarna mochten de kinderen naar buiten te gaan om te spelen, ik ben mee naar buiten gegaan om toezicht te houden.
Toen een kindje zich bezeerde wou ik ze troosten, maar ze wou mij niet. Ze ging liever naar hun vaste begeleidster, naar iemand die ze kennen. Dit snap ik wel, maar daardoor voel je je wel een beetje machteloos. Je wilt ze helpen, maar je kan het niet.

Toen het bijna tijd was voor het middagmaal heb ik een kindje gezegd dat ze niet van het speeltuig mocht springen omdat ze zich kon bezeren. Dit heeft ze dan direct aan haar moeder gezegd. De moeder was gekomen om te helpen met het eten. Zij heeft niets tegen mij komen zeggen, ze zal wel weten dat haar dochter geen engeltje is. Na hun middagmaal was het tijd voor mijn middagpauze. Ik mocht het “kinderdagverblijf” verlaten, dat wil dus zeggen dat mijn pauze niet betaald is.
Toen mijn pauze voorbij was heb ik toezicht gehouden op de ‘slapende’ kinderen. Of beter gezegd op de niet-slapende kinderen. Na verloop van tijd geraakten ze toch in slaap. Ik heb zelf een meisje in slaap gekregen die normaal gezien niet slaapt. Hoe ik dit heb gedaan? Door zachtjes op haar rug te kloppen om haar te sussen.

Dit wordt in bijna alle kinderdagverblijven gedaan, toch in diegene waar ik al naartoe ben geweest.

Daarna ben ik terug met de kinderen naar buiten te gaan. Ik heb een beetje met hen in de zandbak gespeeld. Dan kregen de kinderen hun afternoon tea, ze kregen cake want er was een meisje jarig. Ondertussen heb ik buiten alles opgeruimd.

Het was 15u30 en de kinderen gingen één voor één naar huis. En 20 minuten later was het tijd voor mij. Ik heb wel eerst geholpen om binnen alles op te ruimen en te borstelen. Het tapijt wordt geborsteld met een harde straatborstel in plaats van met de stofzuiger. Dit kunnen we misschien ook doen als we de veranda op 1C (rusthuis) moeten kuisen.

Toen ik aan het werken was had ik 2 telefoontjes gekregen: eentje van Select Education en eentje van diegene die een huishoudster zoekt om zijn huis te kuisen. Het is niet toegelaten om een GSM te gebruiken op het werk, dus ik zet mijn GSM op stil. Het was te laat om die van Select Education terug te bellen, maar ik heb wel teruggebeld voor de positie als huishoudster. We hebben afgesproken om elkaar vrijdagavond te ontmoeten. En als het gesprek meevalt dan mag ik het proberen.

Groeten,

Annelies

Vandaag ben ik om 7u30 opgestaan. Ik heb mij klaargemaakt (gewassen, gekleed, ontbeten).
Maar deze keer heb ik niet gewacht totdat die van Child Care Crew mij gingen bellen, ik heb ze zelf gebeld.
Ik heb ze gezegd dat ik vandaag beschikbaar was om te werken en heb ze dan ook gevraagd of ze werk voor mij hebben. Dit was dus niet het geval, ze gingen mij wel als eerste contacteren als er iemand belt.
Deze keer ben ik niet terug in mijn bed gekropen. Ik heb mijn laptop genomen en ik ben op zoek gegaan naar de website van Select Education (ik heb mij dan ook direct ingeschreven).
Ik ben ook op zoek gegaan naar andere job agency die kinderbegeleiders aanwerft, maar voor eentje zou ik 900 dollar moeten betalen als ze mij geplaatst krijgen. Ik heb niet eens zoveel geld!
Ik ben ook naar de website van Gumtree gegaan, op zoek naar jobs. Want het is toch wel stressvol om te moeten wachten op werk. Ik heb dus zeker 10 e-mails verstuurd (of zelfs meer).
Er was ook een advertentie dat ze een huishoudster zochten om één dag in het weekend (vermoedelijk op zondag) hun huis te kuisen. Ik heb er dan maar op gereageerd. Ik heb ook mijn CV gestuurd naar een ander job agency, die heb ik gevonden doordat ze een berichtje plaatsten op een lantaarnpaal.

Het was al middag en ik had nog altijd geen telefoontje gekregen.

Ik ben dan maar naar buiten gegaan om mijn gedachten te proberen herzetten.

Door al dat wachten ben ik een ganse dag verloren, ik kon bijvoorbeeld een dagtocht naar de Blue Mountains gemaakt hebben.

Ik ben naar Darling Harbour gegaan, daar ga ik graag naartoe. Ik heb naar de boten en de meeuwen zitten kijken. Dan ben ik naar Harbourside gegaan (een gebouw aan Darling Harbour), daar zag ik dat ze veel verkoopsters zochten. Ik heb een wandeling gemaakt naar Pitt Street Mall en daar zochten ze ook achter verkoopsters. Spijtig genoeg heb ik mijn moed niet kunnen bijrapen om in de winkels te gaan en mij aan te bieden. Dit heb ik mij laters wel beklaagd. De tijd zal nog niet rijp geweest zijn, het was nog een te grote stap.

Omdat ik geen zin had (of te depressief was) om eten te maken, ben ik maar naar MacDonald’s gegaan.
Daar kreeg ik onverwachts een telefoontje van Child Care Crew, het was om te vragen of ik morgen wou werken van 8u tot 16u.

Ik heb maar direct toegestemd, mijn gemoedstoestand was direct al een beetje beter.

’s Avonds heb ik naar televisie gekeken, naar NCIS.

Groeten,

Vandaag ben ik om 7u opgestaan. Als ze mij van Child Care Crew zouden bellen, dat ik direct gereed zou zijn. Maar ik ben dus zonder reden opgestaan, want het duurde tot 11u30 dat ze mij telefoneerden. Ik ben zo vroeg opgestaan, heb mij omgekleed, ontbeten, boterhammen klaargemaakt, tanden gepoetst en ik ben daarna terug in mijn bed gekropen. Ik was doodmoe omdat het 23u voordat ik in slaap kon geraken. Michelle (Londen) kwam tegen 4u30 toe en ze maakte veel lawaai. Haar GSM ging ook een paar keer af, maar ze hadden pech, niemand antwoordde (wij hadden ook pech, het hield ons wakker terwijl zij lekker aan het ronken was).

Ik ben in mijn bed gebleven tot 10u. Ik heb een nog een uurke geslapen, maar de meeste tijd heb ik gekeken of mijn GSM wel opstond, dat ze niet op stil stond, dat mijn batterij niet plat was,…eigenlijk was het héél stressvol.

Ik ben dan naar AIFS gegaan om mijn CV een aantal keer te laten kopiëren.

En ik heb dan ook gevraagd of ik elke keer een mail toegestuurd krijg als er post voor mij is toegekomen. Dit is dus niet het geval. Ze sturen alleen maar een mail als er een pakje is toegekomen. Ik had dus al een aantal brieven gekregen (inclusief de tekening van Kirsten, een postkaartje van Marie-Rose en een postkaartje van An). Ik heb ook een Dag Allemaal toegestuurd gekregen (er stond geen afzender op, maar vermoedelijk van tante Jacqueline), spijtig genoeg was het eentje die ik al van tante Karin heb gekregen. Als iemand mij een tijdschrift wilt doorsturen, dan liefst geen Dag Allemaal.

Ik ben dus wel verhuisd naar een appartement, maar ik blijf het adres van York Street gebruiken. Ik heb geen sleutel van de brievenbus en de brievenbus is ook véél te klein.

Toen ik op weg was naar het appartement kreeg ik ineens een telefoontje van Child Care Crew, het was om te vragen of ik vandaag beschikbaar was. Ik heb dan maar direct toegestemd. Ik moet om 13u30 beginnen tot 17u30. Ik ben dan maar vlug naar het appartement gegaan om op te zoeken welke weg ik moest nemen naar Lane Cove. Het bleek dat ik terug de trein naar Wynyard Station moest nemen om daar de bus te nemen naar Lane Cove. Ik dacht dat ik de bushalte makkelijk zou herkennen, maar dit was dus niet het geval. Ik had beter in het begin aan de buschauffeur gevraagd waar ik moest afstappen, want de halte waar ik moest afstappen waren we al lang gepasseerd. Ik ben dan maar afgestapt en heb een bus teruggenomen. Ik kwam een meisje tegen die haar halte ook heeft gemist, ze werkt voor Select Education. Select Education is ook een uitzendbedrijf zoals Child Care Crew. Ze zei dat ze daar veel werk heeft. Ik denk dat ik mij ook ga inschrijven voor dit bedrijf. Omdat ze bang was dat ze te laat ging komen op haar ‘werk’, heeft ze een taxi doen stoppen. Zo wanhopig was ik nog niet, ook al wist ik dat ik te laat zou zijn. Ik was maar 10 minuten te laat, ik heb mij direct maar verontschuldigd. Ze zeiden dat het geen probleem was, dat ze al blij waren dat ik kwam opdagen.Ik stond eerst bij de 3-5 jarigen en daarna waren het de schoolgaande kinderen. Ze hielden zichzelf bezig, ik moest gewoon maar toezicht houden. Ik heb wel meegeholpen om de kinderen hun evening tea (zoiets als vieruurtje) te geven en ik heb ook de afwas gedaan. Er was een autistische jongen, maar op het eerste gezicht zou je niet denken dat hij autistisch is. Hij begon te schreeuwen en te slaan als hij zijn zin (bijvoorbeeld een koekje) niet kreeg. Iedereen deed dus wat hij wou. Hoe moet je zo’n jongen eigenlijk behandelen? Omdat ik 10 minuten te laat was, ben ik dan maar ook 10 minuten langer gebleven, dit vind ik niet meer dan normaal.

En ik kan mij niet meer herinneren wat ik in de avond gedaan heb (komt ervan als ik mijn reisverslag een week niet aanvul).

Groeten,

Annelies

Vandaag is de dag dat ik naar mijn nieuwe woonplaats verhuis waar ik zekerst 2 maanden ga blijven. Ik ben opgestaan om 9u om op mijn gemak te kunnen ontbijten, mij gereed te maken en mijn valies te pakken. Deze keer heb ik niet alles in mijn rugzak gestopt, ik heb ook een groot deel in mijn flybag gedaan. Ik heb mijn grote rugzak in een kast gestoken en ik ben met mijn kleine rugzak en flybag vertrokken naar mijn bestemming. Gelukkig was het maar 5 minuten lopen. Aan het appartementsblok aangekomen heb ik de eigenaar gebeld. Die kwam de sleutel brengen en ook een machientje om te voorste schuifdeuren te openen. Het is precies zoals met een kaart om een deur te openen. Zonder dat machientje kan ik niet naar mijn level gaan. Ik woon op level 11, kamer 198. Ik moest 750 dollar betalen (3 weken borg en 2 weken huur), valt eigenlijk nog wel mee. Ik heb direct een bed gekozen (van het stapelbed heb ik het onderste bed gekozen). Er zijn dus 2 stapelbedden in één kamer. We kunnen ook al onze kleding in een kast doen (is wat anders dan die rugzak) en de meisjes hebben ook een eigen badkamer. Ik deel de kamer met Michelle, ze is van Londen. Daarna ben ik mijn grote rugzak gaan halen in de jeugdherberg. Na alles op mijn bed gesmeten te hebben ben ik op zoek gegaan naar een kussen en lakens. Want spijtig genoeg was dit niet voorhanden. Gelukkig was er wel een deken, want anders had ik dat ook mogen kopen. Ik heb eerst gaan kijken naar Paddy’s Market, maar de markt was meer voor souveniers en kledij. Ik ben dan maar op straat rondgekeken. Ik heb een set gevonden (laken, kussenhoes, matrashoes) voor maar 25 dollar. Ik heb ook een kleine kussen met de vlag van Australië gekocht. Ik heb dat allemaal naar mijn appartement gebracht en dan ben ik achter boodschappen gegaan. De winkel COLES is nog geen 5 minuten van het appartement verwijderd, dit is ook hetzelfde met het treinstation. Daarna heb ik mij geïnstalleerd in de kamer. Ik heb mijn kleren in de kast gelegd en mijn bed gemaakt. Dorian en Ben waren blij dat ze uit de donkere rugzak konden. Ik was ook aan het proberen om op internet te kunnen, maar dit lukte niet. Toen een appartementsgenoot toekwam heb ik hem het paswoord gevraagd. De eigenaar had mij dus het foute paswoord gegeven. Maar gelukkig is alles in orde gekomen. Nadat dit allemaal gedaan was, kwam er iemand nieuw in het appartement. Een Duitse (weeral) Nadine. Ze is ongeveer rond dezelfde tijd als mij toegekomen in Australië. Ze heeft ook een maand Engelse les gevolgd en heeft daarna gewerkt als au-pair. Dit heeft ze stopgezet omdat het moeilijk te combineren was met haar werk als ober in Sydney Opera. We hebben het appartement eens grondig bekeken en kwamen tot het besluit dat het appartement een grondige kuisbeurt nodig heeft. Het water loopt uit de kraan van het bad, niemand doet er iets aan. De keuken en de badkamer zijn degoutant vuil, hoe mensen zo kunnen leven. In andere appartementen wordt een rooster gemaakt. Bijvoorbeeld: Ik moet dinsdag de badkamer kuisen. Hier wordt dat niet gedaan, het kan blijkbaar niemand schelen. Maar dat zijn zorgen voor laters. Eerst was het tijd om eten te maken. Ik heb voor mij en Nadine rijst met zoetzure saus gemaakt. We hebben besloten om samen eten te maken, want het is nogal saai om voor één persoon eten te maken. Daarna zijn we gaan zwemmen in het zwembad en we hebben ons ook ontspannen in het bubbelbad. Daarna heb ik ook met mama gebeld. En toen was het tijd om in dromenland te gaan.

Groeten,

Annelies

Eigenlijk is het appartementenjacht, maar dat klinkt niet.

Vandaag ben ik om 9u opgestaan, ik heb heel goed geslapen.

Ik kon zelfs langer slapen, maar dit kon niet omdat ik op zoek ging naar werk en naar een appartement.

Ik ben eerst naar Kings Cross gegaan om te zien of ze nog iemand zochten om in een hotel te werken als huishoudhulp (3 dagen op de week). Spijtig genoeg was het niet meer beschikbaar, maar ik heb ze wel mijn telefoonnummer gegeven.

Daarna ben ik naar Paddy’s Market gegaan, waar ik een Chicken Kebab heb genomen.

Ik heb dan ook maar mijn belwaarde opgeladen omdat ik veel telefoontjes zal mogen plegen.

De telefoontjes is om naar een appartement te zoeken.

De appartementen heb ik gevonden omdat op papieren stond dat ze een kamergenoot zochten (deze papieren hingen op aan lantaarnpalen).

Ik ben dan zo goed geweest op de papieren te verwijderen. Normaal gezien moest je gewoon het telefoonnummer afscheuren, maar ik wou de details weten over de kamers.

Om 14u30 zag ik het eerste appartement en om 18u30 zag ik de achtste (en tevens laatste) appartement.

Ik heb tenslotte gekozen voor het 2^de appartement.

Het is 150 dollar per week (in de jeugdherberg betaalde ik 206 dollar).

Inbegrepen in de prijs is: internet, elektriciteit, water, gym, sauna, squash, zwembad.

In datzelfde gebouw heb ik zelfs 4 kamers gezien.

De reden waarom ik voor deze kamer gekozen heb? Omdat hij de enigste was die het zwembad heeft getoond en ook omdat ik draadloos internet heb.

Bij sommigen was internet niet inbegrepen in de prijs, de prijs was bij anderen ook duurder en was de beschikbaarheid maar vanaf maandag.

En ik moet ook toegeven dat er bij sommige appartementen alleen maar Koreanen, Chinezen,… waren (en die spreken dan ook vlug hun eigen taal).

Er zijn dus 8 personen (4 meisjes en 4 jongens) in het appartement, ik zal mijn kamer delen met 3 meisjes (we hebben ook een eigen badkamer).

Ik zou van iemand zelf 10 dollar korting gekregen hebben, het appartement was brandnieuw, maar spijtig genoeg was er geen draadloos internet.

Morgen ga ik dus verhuizen. Ik zal jullie dus morgen mijn nieuwe adres meedelen.

Dan ben ik naar de jeugdherberg gegaan waar ik mijn mama heb gebeld met het goede nieuws (een sms sturen duurde te lang).

Daarna heb ik mijn blog verder aangevuld.

En nu is het tijd om naar bed te gaan, want ik ben moe.

Het was vandaag een vermoeiende dag, van de ene plaats naar de andere plaats lopen.

En ik vermoed dat ik ziek aan het worden ben. Ik heb voor de zekerheid een Aspegix ingenomen en een Rhinatiol-neustablet. Ik kan goed voor mezelf zorgen hé.

Groeten,

Annelies

Zoals jullie wel in mijn titel zullen lezen, had ik vandaag werk. Joepie.

Ik had mijn wekker zelfs om 7u45 gezet, zodat ik vlugger klaar zou zijn om te vertrekken.

En het heeft dus de moeite geloond.

Deze keer moest ik niet de bus nemen, maar de trein. Geen probleem voor mij.

Ik wist wel de juiste weg niet naar het kinderdagverblijf, ik heb dus dan de weg maar aan iemand gevraagd. Blijkbaar was ik dus op de juiste straat, moest gewoon nog het huisnummer vinden.

In het kinderdagverblijf stond ik bij de 2 tot 4 jarigen, is wel iets anders dan baby’s.

Het was juist tijd voor hun morning tea. Ze krijgen geen thee, ze noemen het gewoon zo.

Ze kregen appels, bananen en koekjes.

Als je in contact komt met eten moet je handschoenen aandoen (ook als je de kinderen verluiert en zelfs ook als je hun neusje snuit). Ik geloof dat ze meer dan één doos van handschoenen gebruiken (inclusief papieren handdoekjes).

Ik liet een appel vallen, nam hem op en ik nam een andere appel. Dit mocht ik dus niet doen. Ik moest eerst de handschoenen verwijderen, mijn handen wassen en andere handschoenen aandoen.

Toen speelden de kinderen buiten, iedereen moest een hoed en een jas aandoen.

Daarna was het tijd voor een verhaaltje. Ik heb hun een verhaaltje voorgelezen.

De begeleidster vond het héél grappig met mijn accent. Ze lachte mij bijna uit. Ik wou haar bijna vragen hoeveel talen zij sprak (waarschijnlijk maar eentje) en ik spreek er 3 (niet allemaal vloeiend, maar ik kan mijn plan wel trekken).

Toen was het tijd voor mijn middagpauze. Nadat die voorbij was, sliepen de meeste kinderen nog. Ik heb toezicht gehouden dat alle kinderen rustig bleven liggen.

Na verloop van tijd moesten de de kinderen wakker gemaakt worden, het was soms wel moeilijk om ze te laten opstaan.

Hun lakens moesten verwijderd worden, de schoenen terug aangedaan, de lakens in hun kastje gelegd worden en dan moesten ze naar de wc gaan.

Daarna was het tijd voor te knutselen. Ze hebben een waaier gemaakt en ze konden er figuurtjes opkleven in teken van de Olympische spelen.

Ik heb ook vlaggetjes van Australië uitgeknipt (was van een tafellaken). Dat een land zo trots kan zijn op hun spelers. Ze hebben zelfs een leuke slogo: AUSSIE, AUSSIE, AUSSIE, OI, OI, OI (zelfs de kleintjes zeggen dat zelfs).

En dan hebben ze terug buiten gespeeld. Deze keer waren er ook hoepels. Ik heb geprobeerd om te hoela-loepen. Rond mijn arm gaat het nog, maar niet meer rond mijn buik.

Dan was mijn shift afgelopen.

In de jeugdherberg heb ik terug een boek gelezen en naar Lost gekeken.

Ik ben om 22u in mijn bed gekropen (met oordopjes).

Groeten,

Annelies

Vandaag hebben die van Child Care Crew gebeld om te werken van 8u tot 13u.

Ik heb dit geweigerd omwille 2 redenen: Ik was doodmoe want ik heb niet goed geslapen en ook omdat het kinderdagverblijf van gisteren had gezegd dat ze vandaag terug iemand nodig hadden. Ik had beter niet geweigerd, want ze hebben geen contact opgenomen.

Maar nu had ik wel tijd om naar AIFS te gaan, voor te zien of ze werk voor mij hadden.

Die van AIFS heeft mij de naam van een hotel gegeven die op zoek was naar een huishoudhulp. Ze wisten wel niet of het nog beschikbaar was, ze hebben gezegd dat ik er zaterdag maar eens naartoe moest gaan.

Ze hebben mij ook een voorbeeld gegeven van een Cover Letter. Nu weet ik hoe ik een goeie motivatiebrief moet schrijven. Ze zijn ook zo vriendelijk om mijn CV en Cover Letter te corrigeren.

Ze zeiden ook dat mijn Engels goed was voor een Duitse, ik heb ze maar vlug gezegd dat ik van België ben. Ze dachten dat ik van Duitsland was omdat er veel Duitsers naar Australië komen. Binnenkort gaat er geen volk meer in Duitsland zijn!

Ik ben daarna naar de jeugdherberg gegaan omdat het begon te regenen.

Daar heb ik een beetje met een Canadese gebabbeld.

Ze was een beetje depressief, ze wist niet wat ze moest doen.

Hier in Sydney blijven of naar Brisbane gaan of terug naar Canada gaan.

Haar moeder woont hier in Australië, samen met haar vriend.

Het meisje is naar Australië gekomen om dichtbij haar moeder te zijn, maar het klikte niet echt tussen de vriend van haar moeder en zijzelf.

Ze kon echt niet beslissen, ik had medelijden met haar.

Dan heb ik nog een beetje in mijn boek gelezen en naar afleveringen van Lost (seizoen 1) gekeken.

Groeten,

Annelies

Vandaag kreeg ik terug een telefoontje van Child Care Crew.

Ze hebben gezegd dat ik het kinderdagverblijf van gisteren naar mij heeft gevraagd, blijkbaar heb ik een goede indruk gemaakt. J

Gelukkig moest ik de weg niet zoeken, want ik was er al eens geweest.

Aan het station kwam ik Ruth (werkt in het kinderdagverblijf) tegen, dus nu kon ik zeker en vast de weg niet verliezen.

Deze keer was ik iets zekerder van mijzelf, komt omdat ik al meer weet hoe ze daar te werk gaan.

Ik kreeg terug de zorg van 2 kinderen toegewezen, maar niet dezelfde kinderen als gisteren.

Ik heb ook geholpen met iedereen eten te geven en te verluieren.

Wat ik niet normaal vind is dat niet alle kinderen tesamen eten.

Eerst krijgen ongeveer 5 kinderen eten, de rest moet maar wachten.

Ze wachten zelf zo lang dat hun eten koud is, dit kan toch niet!

De kinderen krijgen in hun bed hun melkfles.

Er was een kleine baby dat niet in slaap wou geraken.

Elke keer dat ik hem in zijn bedje legde, dan begon hij luidop te schreien.

Ik heb hem dan maar vlug opgepakt zodat hij de rest niet wakker zou maken.

Na een tijdje is hij toch in zijn bedje in slaap gevallen.

De kinderen hebben niet een eigen bedje, ze worden zomaar in een bed gelegd.

Is niet echt hygiënisch want een kindje kan bijvoorbeeld veel speeksel verloren hebben (gejabberd?)

Maar voor de rest heb ik niet veel te klagen over het kinderdagverblijf, het personeel was héél vriendelijk.

Groeten,

Annelies