Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam E.D..
Ik ben een man en woon in Frankfurt (Deutschland) en mijn beroep is Een voorbeeld zijn.
Ik ben geboren op 01/01/1988 en ben nu dus 37 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Provoceren, intrigeren, samenzweren, ambeteren..
Alleen gij weet mij te boeien, Uwen aanblik houdt m'in leven. Toch zijt gij me ook aan 't verknoeien. Want u beminnen is 'n zinloos streven.
Meermaals hebt ge me al bericht: ik moet m'n blik afwenden van uw gezicht. Van uw zijde komt wel niets dan haat, mijn minnen is ongewenst, 't maakt u kwaad.
Wat gij ook draagt, 't bevalt. Gij zijt 'n geboren esthete, zelfs in 'n polderzak blijft gij 'n hete. Ach, wat heb ik nu gelald? 't Mag wel een beetje behoorlijker! Hoe kan ik dat toch voorkomen, van haar gezicht kan ik niet bekomen. Maakt uw liefdesvocabulaire dan rijker! Verval niet in dwaze vulgariteiten. Om 't vrouw'lijk schoon te eren, moet gij toch wat beleefdheid leren! Dan zal ik liefde kennen, niet langer verwijten.
Mijner herten minnekoningin! Van al dezer werelts creaturen hebt gij de liefste zinnen en kuren. Niets is dierbaarder dan u, m'n lieveling!
Zing toch, beminnelijke nachtegaal. Als is 't geen lied, uw parole maakt de minnegod in me dol. Verberg nooit uw delicate en elegante taal.
Huppel dan van twijg naar twijg. Als gij schrijdt, moeten allen kijken, wilt alle zelfbeheersing wijken. Niets verricht ik als 'k u in zicht krijg!
Doch, gij wilt niet van mij weten. Wee! 't Zal een smeerlap wezen die voorrang krijgt op den dezen. Weet toch, mijn liefde valt niet te meten.
Zal ik hem wreed vierendelen? Dat vonnis voltrek ik graag: daarzie, zijn lijk ligt al op de schraag! Komt daarna 'n ander, 'k zal hem kelen.
Dat alles zal ik vastberaden verrichten. Geen ander mag u verwerven, ik lijd tezeer als ik u moet derven. Met u verg'leken zijn alle vrouwen stomme wichten!
Verveelt gij u, lief'lijk kind? 't Is waar, daar zit 'n ellendig spreker. Verzucht niet langer, wees vro gezind: 't Is bij mij dat gij uw plezier vindt.
Wrijf eens over uw polsen, krab eens in uw haar. Dat zijn tekens, zeer zichtbaar: alleen wilt gij niet notitiewalsen.
Ach, al schrijft gij erg ijverig, toch ligt nog steeds de hand in de nek en neemt gij uw vingernagelkens in de bek. Zulk lijden maakt m'n ziel huiverig.
Dat beklag zal ik verdrijven, u van de vres'lijke last verlossen en dat tergend' vervelen oplossen. Laat mijn minnen dus uw hart inlijven!
Venus' list heeft me gevangen, erg sluw. Gezellen, weest mijn raad indachtig! Al dat vrouw'lijk goed, zo prachtig: negeer dat volk, behandel hen ruw.
Mij kan 't helaas niet helpen, gans m'n geest gaat naar 't vrouw'lijk greyn. Haar wezen is te schoon, daar zit 't venijn. Zo'n zicht kan de dam van koudhartigheid overstelpen.
Ja, één blik is genoeg; mensen en ruis verdwijnen, tot er rest haar zachte lijnen waarvoor ik aan 't dichten sloeg.
Gelder, Cleef en Guylic, die landen, Recht vry ongespaert, Begeren onder ons Keysers handen Te sijne bewaert. Wilde hyse ontfangen als Keyser vermaert, Si zijn vol vaert nae den vroemen Libaert; Hi wilse met Brabant, Hollant hebben gepaert.
Wees niet langer bezorgd om uw professionele carrière. Laat u niet bedotten door praatjes over de werkloze massa of de erosie van de welvaartstaat. Het zijn al humeuren! U kon niet in een betere tijd leven. Dit is namelijk "the Human Age" waarin de job niet u, maar u de job kiest. De eerlijke mensen achter een "human resource"-bedrijf ontdekten dat. Waar maakt u zich nog zorgen over? Waar maken al die zogenaamde werklozen zich nog zorgen over? In dit tijdperk kan u elke job krijgen die u maar wenst. Volgens de eerlijke mensen en hun ontdekking gaat u graag op zoek naar nieuwe ervaringen en vindt u niets plezieriger dan zes of zeven keer van job veranderen. Gewoon...uit interesse. Zo gemakkelijk gaat dat in "the human age" waarin de kandidaat de job dicteert.
Maar wat is dat? Zie ik daar de onweerswolk van de kleine lettertjes? Ach! Ik juichte te vroeg. In een verre kolom van het artikel staat dat alleen daar waar "talent erg schaars wordt" de kandidaat de job dicteert. En...alleen hooggeschoolde "talenten" kiezen hun baas. Het gouden "Human age" is dus alleen voor de kleine clan van "schaars goed". Want blijkbaar hebben de meeste hoogopgeleiden dus geen talent. Waarom stelt de krant het "human age" dan voor alsof iedereen dezelfde kansen maakt? Steeds meer mensen zullen "jobhoppen". Dat is zeker. Maar zullen zij allemaal op zoek zijn naar "nieuwe ervaringen"? Zullen zij allemaal de job kiezen en niet omgekeerd? Neen, alleen die "hoogopgeleide talenten". Zij hebben het gemakkelijk hun carrière als een avontuur van "nieuwe ervaringen" te beleven. Van job veranderen brengt hen -denk ik- nooit stress. Geen wonder dat de krant het "human age" met de getuigenissen van drie CEO's bewijst. Iemand die van magazijnier naar euro-lobbyist jobhopte was waarschijnlijk te moeilijk om te vinden.
Hier openbaart zich de bedrieglijkheid van dergelijke artikels. Zo'n onzinartikels bereiden werkzoekenden niet voor op de harde wereld buiten de exclusieve droomrealiteit van "the human age". Het is een realiteit waar u inderdaad vaak van job verandert, maar alleen omdat u na lange werkloosheid opteerde voor een gemakkelijk bereikbare, maar oervervelende job. Of u hopt van job naar job omdat u nergens een vast contract krijgt. Of men bindt u te vaak aan een palet vast.
Neen, verheug niet liefste lezer. "The human age" is slechts een toverwoord om de huiveringwekkende werkelijkheid te verhullen. Terwijl een grote mensenmassa als wegwerpartikel behandeld wordt -tijdelijk contract hier, ontslag wegens outsourcing daar- doen de "happy few" waar ze zin in hebben en doen "nieuwe ervaringen" op. Ondertussen blijven jongeren werkloos, wordt geen enkel product nog met jarenlange ervaring gemaakt en transformeren bedrijven in gezichtsloze fabrikanten van hippe, maar holle modewoorden. Wat zijn wij toch dom om de verhaaltjes over "jobhoppen", "gezonde flexibiliteit", "flexplekken" en "human age" te geloven. Verheug dus niet! Dat jobhoppen brengt meer schade dan welbevinden teweeg. Hoed u voor het "human age"-tijdperk, want het is een nieuwe feodale tijd. Tenzij u geluk heeft, brengen uw wil en ambities brengen u nergens, want dat is voortaan voorbehouden voor de echte jobhoppers. Want zij, zij hebben talent.
Und so ist mir das Dasein eine Last, das Leben mir verhasst.
Patsers, pronkers, aanstellers, uw ontstopbaar, waanzinnig ik-relaas, maakt u tot 'n ergerlijke luerefaes. Ik haat u, lompe luchtvertellers!
Als God uw bestaan schiep, enkel om 'n ander te vernederen, met de hoogmoed, heersend in uw gelederen. Vreselijk is dan 't lot dat hij over ons afriep.
Zijn Wijsheid brengt ook voorbeeldig Recht. Dat Uur komt, steeds naderbij, niets pleit u van de verdoemenis vrij. U heeft 't verdiend, zeer terecht.
Uw "sociaal leven" richt alles ten gronde, uw vrienden, God, dorp en vaderland. Alles holde u uit, want 't is zo plezant. U leek even belangrijk, toch voor 'n seconde.
Wat God in u verwekte, zal ik uitdoven met vuur en zwaard, mijn geluk is uw dood heus wel waard. Uw lijden is de prijs voor uw aandachtsgekte.
Genieten zal ik, van uw tranen en bloed dat volop vloeien zal als mijn mes vindt, de weke huid van uzelf, lief en kind. Volhardt dus in eigenwaan, de wraak komt met spoed!
Roosken van virtuyt, wat bevalt me uw aanblik, 't is me heerlijk en deerlijk, net als uw zoete stemgeluid.
Kwellen doet toch die Calimero, "Zij is groot, ik is klein", zo wordt zij nooit de mijn'! Had ik toch status als 'n Happero, ze zou wel ras beminnen en niet langer 'n excuus verzinnen. Doch is zulk minnen dan oprecht? Worden we in liefde dan hecht? Dom! Je wijsheid helpt geeneen, want je bent zolange alleen dat je niemand nog liefde gunt, behalve d'een die jou ziet als mispunt!
Gegund was niets. Je zegde wel toe, even mijn gezelschap te beleven. Maar dat betekent niet dat je geerne mijn bijzijn geniet. Wees gerust, het viel even zwaar. Aan deze kant van de tafel, leed ik aan zure twijfel of je zou begrijpen, mijn bedoelingen eerbaar? Waarschijnlijk wel, dat weet elke vrouw onmiddellijk, snel en al te gauw. Je reactie velde mijn kleine kansen, op je brute afwijzingslansen. Gedaan! Vaarwel! Oorlof! Mochten we eens scheiden om 'n nieuw treffen te bereiden, het ware eerder hoopvol en tof. Maar dit is d'eerste en laatste omdat je m'n avances afkaatste. Nu schrijf ik hier 'n zielig gedicht. Zo verlies ik kostbare tijd om te wagen anderen uit te vragen, want je blijft me dierbaar, prachtig wicht!
Pok! Onverwacht rolt neerwaarts, over de bemoste pannen heen, een noot of afscheidingsbeluste steen? Pok! Bijzonder geluid, wat evenaart's?
D'instigator zit op het verweerde plastiek van de koepel, boven industrie. Niks schoon, geen bimbeloterie, slechts 'n meelijwekkende zelfstandigenfabriek.
Met aas vult hij zijn buik, dus blijft hij, als 'n valse vriend, enkel nabij wanneer profijt zich aandient. Ongeluk verlokt hem als 'n ranzig vilbeluik.
Wij zoeken er niks, hij zijn fortuin. Dat onderscheidt het kwade van 't slechte, valse vrienden van de echte. Hij wacht op komende malchance vanuit 'n boomkruin.
Al schenkt hij bruutheid en venijn, wilt hij kwaad berokkenen of de pijn van 't lot verergeren, zijn vederdek is toch schoon en rein.
Al vreten mooie nijdaards onze tuinen kaal, We dulden 't, zo gaat dat nu eenmaal. Onze gratie staat het kwade immer bij, omdat 't slechte fascineert, zo van waarden vrij.
Hoe durfde ik ooit te twijfelen? Uw wil is duidelijk. Brabant zal ik dienen en me verheffen boven alle andere bezigheden. Lust, hebberigheid en liefde zal ik uitbannen voor uw eer en Brabants glorie.
Strijk zacht die knieën met je parelwitte handen net nu blikken op je landen van man, dier, lief en ons gedrieën.
Mocht ik maar verpozen, een korte wijl bij haar lijf, en wezen genoeglijk bij dit wijf. Wist zij maar! Zij achteloze!
Doe 't niet!
Of zal ik toch schikken en toegeven aan 't verlangen? Neen, zo wordt ik nog gevangen om in schuldig genot te verstikken.
Van liefde is mijn hart verguld, reeds voor de schoonste bloem wiens onmetelijke hertenroem mijn gedachten in trance hult.
Lang geleden zongen generaties heren over hun "alderliefste boele". Dat is een schoon sentiment om voelen, dus zal ik ook mijn liefste soigneren.
Andere heren zongen 'n rancuneus sonnet: "Vergaap u niet aan 'n wijf, geen is 't waard". Al verlies ik geld en fortuin in een rotvaart, Slechts op één heb ik m'n zinnen gezet.
Ontstellend dat Europese staten dodelijk geweld mogen gebruiken om opstanden de kop in te drukken.
In het Europees Verdrag voor de Bescherming van de Mensenrechten en Essentiële Vrijheden staat namelijk: "Art. 2 § 2 Deprivation of life shall not be regarded as inflicted in contravention of this Article when it results from the use of force which is no more than absolutely necessary: (c) in action lawfully taken for the purpose of quelling a riot or insurrection."
Dit artikel integreert weliswaar de nuances "absolutely necessary" en "lawfully", maar bijna alle democratieën kunnen wetten met terugwerkende kracht aannemen. Alles kan uiteindelijk gerechtvaardigd worden.
Als Brabant ooit zijn verzet tegen Vlaanderen ontketent, kan zoiets al snel een hindernis blijken. Eén ding is namelijk zeker: Vlaanderen zal met geweld terugslaan en zijn volk zal het toestaan.
Sta me toe dat ik mijn vaderland wreek! Velen willen het definitief uitvegen, en uitspoelen met een Vlaamse regen, 't is daarom dat ik Bourgeois neersteek!
