Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
24-08-2011
woensdag 24 augustus 2011
Hallo mijn kleine lieve engeltjes En beste bloggenootjes,lezertjes ,familie en vrienden...
Alweer een hele tijd geleden dat ik hier nog eens ben komen piepen.. De tijd gaat immers razendsnel,maar onze gedachten zijn steevast bij jullie! Volgende week gaan wij naar Brussel,naar het centrum waar ze alle in vitro technieken toepassen. Wij komen in aanmerking voor de pré inplantatie genetische diagnostieke in vitro deze wil zeggen dat ze eitjes uit de baarmoeder zullen halen,bevruchten, testen op genetische afwijkingen,en terug plantten,wanneer deze natuurlijk goed zijn!
Wij hopen natuurlijk ten stelligste dat deze behandeling ons zal kunnen vooruithelpen, en ons misschien over een aantal maanden,of misschien zelfs jaren een gezonde baby zal schenken. Wij zijn gaan er zeker vanuit dat ook deze behandeling kan mislukken,en wij weer even ver kunnen staan als voorheen,maar je kent het spreekwoord wel;wie niet waagd,niet wint!
Ik weet dit wel al een hele tijd dat we volgende week een afspraak hebben,maar heb er bewust voor gekozen it nog niet op mijn blog bekend te maken,tot op vandaag.
Jullie(aldus mijn engeltjes) hebben het recht te weten wat er gebeurd in ons privéleven, en vandaar vandaag mijn schrijven naar jullie.
De laatste maanden is niet altijd zo best verlopen hier thuis. Wij hebben alweer zware stormen doorstaan,maar dan weer niet op gebied van zwangerschappen. Wij hebben al heel wat over onze hals gekregen en hopen nu alles weer opgelost is, en wij terug klaar zijn voor een nieuwe start,dat deze behandeling misschien ook een nieuw leven zal schenken in ons nieuw begin.
In die korte tijd dat ik jullie niet meer heb geschreven staat ook ons huisje te koop.. Wij zouden graag een nieuwe woning kopen,waar we ons klein wondertje een warmer nestje kunen bieden samen met grote broer,die voluit wacht op zijn kleine brusje (brusje=broertje,zusje)
Ondertussen heeft mijn lichaam al weer heel wat krachten kunnen op doen,en ben ik er weer helemaal klaar voor om alle testen en behandelingen te doorstaan.
Emotioneel ben ik ook weer wat aan de beterhand,ik heb mijn verdriet een plaats gegeven,ik heb jullie...die altijd in mijn hart zullen blijven,een diepere plaats gegeven, waar jullie veilig en warm zitten,zodat niemand jullie nog kan raken!
Vooraleer ik aan alle nieuwe technieken wou beginnen,wou ik er altijd zeker van zijn dat mijn verdriet dit niet in de weg zou staan.Daarom heb ik mijn blogje een tijdje niet meer komen bezoeken,heb ik alle mensen die mijn blogje lezen,zowat een tijdje in de steek gelaten,...
ik denk dat ik gewoon..wat rust nodig had.. en die heb ik genomen! Vanaf nu zal ik dan ook weer meer komen schrijven,weer mijn hartje luchten als dat nodig is.. en wie weet..misschien ooit eens goed nieuws komen schrijven!
dikke kus aan mijn kleine kapoenen,weet dat ik elke dag aan jullie denk. de afgelopen twee jaren,zijn jullie het enige wat telde in mijn leven
Als ik omhoog kijk en alle sterren aan de hemel zie staan weet ik zeker,jij bent niet ver hier vandaan ik mis je en wil weten waar je bent zou je toch wel weten hoe erg ik je mis? samen hadden we kunnen lachen knuffelen en zingen dat is wat ik zo moet missen die gewone maar o zo speciale dingen
ik droom vaak over je en zie dan vlak naast de maan een heel bijzondere ster aan de heel staan het helpt mij als ik denk dat mijn dromen werkelijkheid zijn ook al weet ik dat jij nooit echt bij ons zult zijn
toch kijk ik omhoog en weet ik..je bent niet ver hiervandaan kijk ik naar dat lichtpuntje kijk ik naar die ene bijzondere ster.........
die ster is onze Zoë
gelukkige verjaardag kleine mooie meid, wij zijn vandaag op het kerkhof geweest met hele mooie beertjes voor jou en je kleine zusjes
Pfffffffttttt... Hoe moet ik dit weer gaan schrijven.. Deze week krampen gehad.. Was zaterdag het schoolfeestje van onze Toby,en voelde daar al dat ik anders was dan anders. Had trouwens ook al gans de week het gevoel niet meer zwanger te zijn en plots ging ik gisteren naar het toilet en zag ik een rood velletje liggen in de wc Ah ik dacht eerst"dit zal wel normaal zijn"maar toen de krampen heviger kwamen wist ik dat dit niet klopte. Heb mij rustig proberen te houden,maar dat ging niet Ik kon niet wandelen zitten of staan ,want o wee want een pijn. Deze nacht proberen te slapen..ging redelijk goed,maar deze morgen durfde ik niet te plassen want ik wist dat het pijn zou doen. Het was helemaal rood van het bloed,en toen was ik het zeker.. dit was het einde van mijn prille zwangerschap. Eenmaal bij de gynaecoloog wist ik het..ik was niet meer zwanger,ik had een miskraam. Ik besef wel heel goed dat dit de beste oplosiing is als moeder natuur zelf de beslissing neemt,maar het is daarom niet makkelijker te accepteren. Hoe dan ook weet ik..het was dus niet gezond en daar zal ik dan weer vrede moeten mee nemen. Ik heb er zelfs geen woorden meer voor,ik kan alleen maar zeggen dat ik het op begin te geven ........................
Hallo mijn lieve kinnekes, Alweer 6 weekjes zwanger en wat gaat het snel.. Voor ik het weet staan we weer voor de feiten he,wat zal het moeilijk worden op dat moment Maar ik ben er mij bewust van hoor ik heb nog op geen enkel moment schrik gehad,en heb nog geen enkele keer zoiets gehad van;"dit zal nu weer mislukken " Ohh..ik moet alles gewoon nemen zoals het komt ,we kunnen maar proberen hé. Wel voel ik dat ik weer veel emotioneler ben geworden en alles weer niet zomaar over mij kan laten lopen,komt dit nu door de hormonen,of door de angst die zich diep vanbinnen schuil houd,ik weet het niet,maar het is er wel ergens aanwezig. Tot op heden heb ik nog van niks lasten ik hoop stiekem dat het ook zo blijft maar ook dat zal een illusie blijven,zoals ik altijd al geweten heb. Ik zal jullie hoe dan ook voortaan wel wat meer op de hoogte houden. Ik kan nu ook geen negatieve reacties krijgen want niemand weet eigenlijk dat ik zwanger ben,en ik ben ook blij,want dat sust mij wel een beetje zolan ik zelf maar weet wat ik wil en wat ik voel,kan niemand mij eigenlijk wat doen e zo,ik ga jullie weer laten volgende week krijg ik de eerste echo,hopelijk een tweeling he als dat eens kon waar zijn
Deze week een beetje dipjesdagen gehad.. Wist niet goed wat gedaan met mijn gevoelens,weer veel mensen bevallen rondom mij en de jaloezie word steeds meer weer opgewekt en de goesting om aan een zoveelste zwangerschap te beginnen natuurlijk ook wel weer.. Maar ik moest niet beslissen over het feit of ik het nu wel zou doen of niet want ik ben ondertussen alweer zwanger. Ik ben natuurlijk al niet meer zo in de wolken als alle andere keren,want je zou voor minder he maar allez..er groeit wel weer een kleine spruit vanbinnen in mij en dat doet toch altijd iets met een mens. Ik hoop dat de kwaaltjes nog een beetje wegblijven want er komen weer drukke periodes aan op het werk en zoals altijd kan ik het mij nu niet permiternen om thuis te blijven. Maar heb mij wel voorgenomen om mij niet te forceren,wat vandaag niet kan, kan morgen wel. Ik heb eerst getwijfeld of ik nu weer voor de testen zal gaan,maar ik ga het toch wel doen hoor,dat ik zeker ben en misschien nadien kan genieten van een zwangerschap. Hoop doet leven zeg ik altijd De testen zullen plaatsvinden rond 3juli ergens daar rond,en de uitslag zal rond mijn verlof draaien,dus ik moet al niks gaan plannen om mijn werk in te lichten of zo ik zal gewoon zwijgen daar en hopen dat ik eens goed nieuws kan doorvertellen. We zien wel... Voor de rest zal ik ook aan niemand van de familie vertellen dat ik zwanger ben, want de commentaren zullen wel gelijk liggen. Anderzijds zegt Yves ook dat wij nog steeds doen wat wij willen,maar toch. Ik vertel het liever hier op mijn blogje aan mijn kleine kindjes,dan weet het toch iemand, zo ,ik ga jullie laten,ga een beetje slapen want we hebben net een puppy van 7 weken en ik moet snachts een beetje opstaan om ze te doen plassen,en als ik het niet moet doen doet papa het,maar dan nog is mijn slaap verstoord en die kan ik nu goed gebruiken he dikke kus, ps,Kleine Amy,deze maand was je al een jaartje oud geweest he... Ik ben dat nog niet vergeten hoor,ik voel dat aan mijn emotionele kantjes Volgende maand zal het er niet op beteren.. DADA kusje mama
Hallo mijn lieve kleine engeltjes.. Hier ben ik weer si Alweer zolang geleden dat ik nog eens kwam schrijven,maar zoals altijd gaat de tijd heel snel en heb ik altijd wel iets om handen. Ondertussen is er nog niet veel nieuws gebeurd hoor! Enkel dat we met opa en oma een weekendje reims hebben geboekt voor juli samen met broertje Toby naar de champagne gaan kijken en proeven En dat zien we natuurlijk wel weer zitten he,het is weer eens iets anders he..
Met mij gaat alles redelijk..ben een klein beetje ziek,een verkoudheid die maar half door komt,hoofdpijn en een beetje bevend op mijn voetjes,maar voor de rest is alles redelijk goed hoor. Ben nog steeds niet zwanger(dat denk ik toch),en ik probeer ook niet zwanger te geraken, al kan het altijd gebeuren,met dat ik sedert de laatste bevalling nog steeds geen anti conceptie neem. Ik laat de natuur gewoon zijn vrije loop gaan,en probeer niet uit te rekenen wanneer ik ovuleer. We zien wel wat er komt. Ik zie ook dat mijn pollvraag redelijk wat antwoorden geeft over de ivm behandling die we nu kunnen doen,maar hier thuis zijn de meningen ook verschillend daarover en daarom hebben we besloten de in vitro maturatie niet te doen,en opnieuw via de gewone weg zwanger te geraken,weliswaar ga ik er dan voor tot de baby in mijn armen ligt. Wat anderen hun mening betreft begrijp ik zeer goed dat zij dit zouden opgeven, en misschien zouden door doen met hetgeen zij hebben,maar ik ben ervan overtuigd dat het ooit wel eens zal lukken,misschien nog niet direct,maar ooit.. Ik hoop alleen dat wij en ook ikzelf sterk genoeg zal zijn voor de komende strijd tegen het 'mogelijk'verlies,maar dat zien we dat wel weer. Ik wil de problemen pas aanpakken als ze zich voordoen. Lichamelijk ben ik nog altijd niet in orde,zoals de hernia die ik vorig jaar na Amy haar' geboorte'heb opgelopen steekt nog altijd zijn kopje boven. Hij is nog altijd heel agressief aanwezig en nu en dan kan ik ook niet meer op mijn voetjes staan van de pijn. Maar aangezien hernia enkel kan weggaan door operatie en ik nog altijd eerst wil zwanger zijn moet mijn rug nog een klein beetje volhouden tot mijn kinderwens vervuld is. Het is natuurlijk kiezen tussen pijn en geluk,al kunnen we in ons geval niet veel van geluk spreken, maar ik houd vol en probeer de pijn te verzachten door heel veel te rusten als ik thuis ben. En voor de rest hoop ik toch in juli zwanger te geraken,want dan is het alweer voor de zomer van 2012 en zou toch graag voordien nog bevallen,dus juli zou perfect zijn,al mag ik daar dan ook weer geen rekening mee houden,ik denk alleen voruit,want als het telkens fout afloopt begint mijn leven ook af te tellen in die zin dat ik ook ouder word. Niet dat het nu al een probleem vormt,maar eens de dertig gepasseerd word alles al gecompliceerder en heb je nog zoveel risico's te meer,en daar wil ik al helemaal niet mee opgezadeld zitten,maar ik heb nog zo'n drie jaartjes voor ik 30 ben Je zou er natuurlijk mee lachen,maar is al 2jaar en een half voorbij aan zwangerschappen dat begint al te tellen he.
Met Toby is alles heel goed,hij praat al heel duidelijk en nu en dan komt er dan eens weer een rare uit zijn mondje,maar dat lachen we dan gewoon weer weg. Hij is ook een heel grote flinke broer geworden,al kan hij ook wel nog stout zijn, maar welk kind dan weer niet,hij verlangd natuurlijk ook naar een broertje of zusje he. Op school zal hij echter moeten blijven zitten,ik hoop natuurlijk dat hij zijn jaartje in dezelfde school mag overdoen,maar dat is iets wat ik pas later zal te weten komen. Dus duimen op een beetje geluk voor grote broer,want een andere school zal voor hem maar ook voor mij heel moeilijk liggen. Ik mag er nog niet aan denken,maar alles in het belang van Toby he!
En wat jullie betreft..(zucht) Ik had deze week toch wel weer een dipje hoor Vraag me niet waarom..want ik weet het zelf niet.. Was me eve weer teveel en ik moest huilen,en heb dat ook zijn vrije loop laten gaan. En het deed wel deugd hoor,was lang geleden dat ik nog zo hard moest huilen om elk van jullie. Maar ik bleef niet bij de pakken neer zitten,heb mijn winkel open gedaan en alles weer even opzij gezet,en toen ging het weer. Maar jullie missen zal altijd een deel van mijn leven blijven,maar ik ben wel blij dat ik met de vele steun van bepaalde mensen er toch al bij al goed ben doorgekomen en dat inderdaad het verdriet na een lange tijd een heel klein beetje zijn plaats vind, en zoals bij mij..die plaats heel diep in mijn hart is,en daar voor altijd zal wonen. Hoe erg het ook is en was..ik ben niet blij dat het zo gelopen is,maar wel trots dat jullie mijn vier kleine dochterwondertjes zijn,en dat ...dat maakt veel goed dikke kus aan alle 4, En tot gauw Je mama
Hallokes lieve kleine kindjes van mij, Ik zit nu in het zonnetje buiten terwijl Toby en zijn nichtje Marie Julie met de fiets aan het rijden zijn op terras en dacht bij mezelf,kga de laptop buiten plaatsen en eens naar mijn blogje kijken. Momenteel ben ik heel druk met mijn boek bezig die eigenlijk af was,maar er is natuurlijk een zusje bijgekomen en ik wil dat hoofdstuk er natuurlijk ook nog bij he. Dus ik hoop hem eindelijk na zo veel tijd toch te kunnen drukken tegen mijn verjaardag. In ieder geval is het stuk die al af is heel prachtig afgewerkt,ik ben er erg trots op, met dank aan jullie nicht Lynn die alle spellingsfouten en zinsbouw aangepast heeft en naast haar grote moeilijke studie aan de hogeschool nog tijd heeft gemaakt om voor mij dit boek grondig door te nemen. Normaal gezien had ik een extra blog aangemaakt om mijn boek daar te publiceren voor de mensen die mij niet kennen ,maar wel deze blog lezen,zodat zij hem daar kunnen lezen,; maar helaas zal dit niet lukken,want het boek is enorm groot.
Maar enfin...hier zit ik dan in mijn tuin ,nog te genieten van de eerste zon die serieus heet geworden is;en alhoewel het nu al vier uur is,ze bakt nog steeds hoor Misschien krijg ik nog een kleurtje van hier te zitten,heh.
Voor deze avond hebben we eigenlijk niks gepland,aangezien mijn zus haar kleinste hier blijft slapen.Maar het kan inderdaad nog veranderen,want wij zijn geen mensen die de zaterdag thuis voor de buis zitten,als we 1 weekend op een maand thuis zitten, vinden we dat al saai. Vooral in dit mooie weer kan je aan niks anders denken dan aan winkelen,terrasjes doen enz.. Maar een filmpje kan ook best gezellig zijn he.
op het werk gaat alles vrijwel goed..is altijd wel iets,maar voorlopig is de rust terug gekeerd want met al die jonge meisjes weet je soms maar nooit. Gisteren was ik op vergadering,en ik heb een kadotje gekregen van de regiomanager omdat ik het aantal bondbedrag per klant heb weten omgooh te krijgen in mijn filiaal. Zie je wel dat als je er iets voor doet,je ook respect terug krijgt he. Normaal mogen we in ons facebook of op blogjes niks over ons werk vertellen, maar ik noem geen namen,en niemand weet voor wat een bedrijf ik werk he, haha jaja er weten er natuurlijk wel veel mensen waar ik werk,maar ssst niet doorvertellen he.
Ondertussen vraagt iedereen zich waarschijnlijk wel af hoe het nu zit met ons? Met de zwangerschappen,en of we nu doorgaan of niet. Sowieso hou ik even een korte pauze,zodat mijn lichaam wel eventjes terug op krachten kan komen,en dan ga ik er weer voor de volle honderd procent voor. Op welke manier is mij nog niet duidelijk,ik twijfel heel hard en wil ook zien wat het beste is voor beiden in onze relatie. Dus op alle andere vragen kan ik niet goed antwoorden. Wat het verdriet betreft...Moeilijk te bepalen.. De ene keer ben ik goed gezind,de andere keer kan ik niks verdragen.. Maar voorlopig valt het vrij goed mee.
Voila...ik ga nu eventjes wat kijken naar de kindjes hier want ze zijn nu en dan eens stout en tis verschrikkelijk warm met die laptop op mijn schootje dikke kus dada
Hallo allemaal, Alweer een hele poos geleden dat ik nog komen schrijven ben. Maar de tijd gaat ongelooflijk snel voorbij en voor ik het weet..is er een maand voorbij. Omdat ik nu even rustig en alleen ben,en mijn gedachten weer eens heel ver zaten,dacht ik..waarom eens niet naar mijn blogje komen piepen?! Ondertussen is er in ons leven nog niet zo heel veel veranderd. Heh jullie dachten toch niet dat ik jullie kwam vertellen dat er een spruitje in mijn buikje zat he?! Nee hoor,zo ver zijn we helemaal nog niet. Ik heb in die paar weken wel al contact gehad via email met een dokter van het Uz Leuven ,die persoon is diegene die al de inleidende gesprekken voert met patiënten die een ivf of ivm behandeling willen laten doen. Ik zelf kom dus wel degelijk in aanmerking voor de beide behandelingen,alhoewel ze nog altijd eerst nog naar mijn eierstokken moeten kijken om te zien of die dat aankunnen. Maar ik kan wegens de vele slechtlopende bevallingen wel aanspraak maken op een van die dingen. Ik heb ook een afspraak mogen maken,maar aangezien mijn angst en verdriet van de afgelopen maanden en ondertussen al jaren heel groot is geworden, durf ik nog niet echt denken aan een afspraak;want dat maakt het proces alleen maar sneller om de behandeling in gang te steken,en voorlopig heb ik er helemaal geen zin in. Bovendien hebben wij hier thuis al heel grondig over de in vitro behandelingen gepraat,en nog steeds is Yves van de gedachte dat spontaan zwanger zijn een van de beste dingen is,en hij wil hetdus ook nog eens zo proberen,als ik dat natuurlijk wil. Als ik dan toch voor de in vitro kies,maar dan niet de klasieke in vitro fertilisatie, maar wel de maturatie,dan zal hij mij volgen,enkel en alleen omdat ik het ook zelf op die manier zou willen. Ik heb op dit moment nog geen keuze kunnen maken tussen beide,maar ik weet zeker dat ik misschien wel voor de easy way zal kiezen en de dokters het voor mij zal laten bepalen. Wij zijn er in ieder geval van overtuigd dat de dokters er als de eerste zullen willen bij zijn om mij die invitro toestanden aan te praten,want voor hen is dit nog altijd een leerschool. Er zijn ondertussen al 46 patiënten die de bahandeling doen,waarvan 12 zwanger zijn geraakt op die manier. Het enige risico dat wij lopen is dat de baby niet aan pakt,en ik dus in feite een miskraam kan krijgen;of het kindje in zijn geheel niet wil in nestelen. De behandeling is ondertussen al minder duur geworden dan de ivf en er komen ook geen hormonen aan te pas,dus voor ons als vrouw,al een hele opluchting. Wel worden de eitjes uit de baarmoeder gehaald onder volledige narcose en het is twee weken intensief naar Leuven rijden. Meer info volgt dan nog. Voor de dames die mijn blogje lezen en in dezelfde schoenen staan als wij en interesse hebben in de ivm behandeling,kun je best naar KUB Leuven surfen en daar de in vitro maturatie in vullen. Dan zie je alles wat ze nu al willen vrijgeven . Maar besef wel dat niet iedereen het op die manier kan en mag doen,deze behandeling is enkel voor mensen met gynaetische aandoeningen.
Zo,ik zal jullie moeten laten,want het is al wat laat geworden en ik moet nog naar House kijken he mijn favoriete serie, tot gauw,en dat is beloofd, dikke kus aan mijn lieve kleine engeltjes, p.s Kleine broer Toby huilde gisteren voor zijn zusjes
Hallo allemaal, Vandaag is het een ellendige dag hoor,gisteren was het broertje Toby zijn verjaardagsfeestje en eigenlijk waren we weer zoals altijd een beetje te uitbndig. We hebben gedanst,gelachen,gedronken en vooral weinig geslapen Maar dat moet kunnen he? En vooral nu ik een weekje in verlof ben,pfft ik heb ernaar uitgekeken hoor, want sedert de bevalling heb ik nog geen verlof genomen en ik voel dat ik dat wel eens nodig heb nu. Al heb ik voor deze week niks speciaals gepland enkel woensdag,want dan gaan we met de neefjes en nichtjes en de vriendjes van op Toby's school naar aviflora,het indoorspeelplein. Vandaag moeten we naar tante Wendy haar huisje,want nichtje Thylàna word op 9 maart 1 jaartje oud,en dat word vandaag gevierd. Papa is peter van Thylàna,en we hebben we voor haar heel wat kleertjes gekocht. Ik hoop maar dat we daar niet te veel moeten eten,want ik kan in mijn kleertjes niet meer,amai de kilo's blijven maar komen,vooral na al die zwangerschappen, en dat vind ik eigenlijk niet zo leuk,want weet je..ik geraak ze ook niet meer kwijt. Telkens ik een dipje heb,snak ik naar iets uit de kast,en dan eindig ik de week met een kilo erbij. Jammer dat ik van miserie niet vermager,want ik zou vel over been zijn en nu moet ik het stellen met een dikke 6 kilo erbij. En ze zeggen wel dat het nog zal verbeteren als de zwangerschappen eens uit mijn lichaam zullen zijn,maar dat denk ik niet,het zit overal en ik zie wel dat hoe ouder ikword,hoe minder ik die nog kwijt geraak. Ik heb me te veel laten gaan he de laatste tijd... Ik zal proberen er iets aan te doen,vanaf morgen,haha weer uitstellen naar een volgende dag he,das typisch vrouwen zonder karakter hé?! Ik zal de papa dan maar eens gaan wakker maken he,want hij slaapt nog en straks vertrekken we naar tante Wendy. Toby is ondertussen al gewassen en zit nu op zijn nintendo ds te spelen,die tegenwoordig het belangrijkste spel geworden is in zijn leven. Zo ondervind je wel dat hij ouder word,het speelse zit er alsmaar minder in, en gamen is nu iets wat hij belangrijker vind. Maar we beperken dat hier hoor,als hij stout is of tegenspreekt is het direct 1 dag zonder nintendo. Een goeie straf sedert onze aankoop. Op 18 maart moet ik naar school samen met de directie en het clb voor een gesprek over de evolutie van Toby. Ik hoop maar dat ik daar goed nieuws krijg,al bereid ik me voor op een slechte evaluatie.. we zullen zien he,ik zal het jullie laten weten.. dikke kus jullie mama
Hallo mijn kleine engeltjes,en heykes iedereen die mijn blogje leest.. Hier ben ik dan,na een lange tijd te zijn weggeweest Ik kon een hele tijd niets komen schrijven,want we hebben nogal drukke weekends gehad,en tijdens de week was er wel altijd iets in mijn vrije dag om te doen. Ik heb ook een tijdje weer miserie gehad met mezelf, voelde mij na de bevalling natuurlijk zoals altijd weer zo sterk,dat het er toch eens moest van komen dat ik plooide,en dat is weer gebeurd. Heb namelijk nooit meer kunnen huilen,zoals ik vroeger deed,dacht dat het lag aan het feit dat ik het al 'gewend' ben om het zo te noemen,maar dat is het niet. Dacht dat het was omdat ik wel sterk genoeg was,maar dat is het niet. Dacht dat het was omdat ik wel andere dingen aan mijn hoofd had,maar dat was het natuurlijk ook niet.. Maar wat was het dan wel?! En eerlijk gezegd,ik heb het lang niet geweten,maar ik uitte mijn verdriet deze keer op andere manieren. Liep verschrikkelijk boos rond,kon niks verdragen,kon niks verkroppen, kon niks verbergen,behalve dat inmense verdriet dat ik al al die maanden en ondertussen al jaren met mij meedraag. Het is niet alleen oud verdriet,het is ondertussen al nieuw verdriet,en veel verdriet. Sommige denken wel,kan die Bren dat nu eigenlijk niet eens gaan stoppen met zeuren en treuren om die afgebroken zwangerschappen,zoals ze dat heten. Kan zij niet eens aan iets anders denken.. Ja hoor,Bren doet dat hoor!! Sedert mijn laatste bevalling nu van Elle,reageer ik ook helemaal anders op alles. Voordien was zwanger zijn mijn doel,was zwanger worden iets wat voor kwam op alles wat ik had,wilde en deelde. Het kon nooit niet snel genoeg gaan,maar nu is dat echt wel anders hoor. Ik heb er inderdaad genoeg van om te wachten,om 4 maanden ongeduldig te zitten wachten en mij af te vragen of ik deze baby wel mag houden of niet. Ik heb er genoeg van om die pijnlijke lange bevallingen mee te maken. Ik heb er genoeg van om mezelf,de papa,grote broer en mijn ganse familie pijn aan te richten.. Ik denk ook niet meer elke dag aan die baby die in mijn wiegje thuis zou moeten liggen. Ik kijk ook niet meer zo op naar bolle buiken als ik ze in de winkel zie passeren. Ik heb eigenlijk op dit moment dat ik dit nu schrijf,geen enkele behoefte aan alles wat gebeurd is,nog eens opnieuw mee te maken. Maar de droom en het gemis blijft er natuurlijk wel. En ik weet dat deze fase van rouwen altijd zo gaat,en ik nu zeg dat ikhet opgeef,omdat ik nu weet dat het nooit meer kan zijn. De prachtige kans om via IVM zwanger te gerakenen de baby gezond geboren te laten worden,zal ik zeker in mijn leven nog grijpen,maar voorlopig staat mijn hoofd er niet naar. Zoals ik al zei,heb ik deze keer een goeie deuk gekregen in mijn 'sterk' zijn. Ik zal eerst voor mezelf moeten zorgen,want ik voel me niet zo gezond. Ik denk ,maar dit is slechts een klein vermoeden;dat ik kamp met eventuele kleine of een lichte depressie,waar ik van af wil zien te raken. En dat kan maar op één manier,en dat is,mijn hoofd luchtig houden. En daarvoor moet ik nu even aan mezelf denken. Maar ik geef niet op hoor! Die droom komt er wel,en zoals papa zei deze week,ik krijg mijn babytje wel nog Ik kan niet eeuwig verloren blijven open,er is nu al 2 jaar van mijn leven weg 2 jaar waarin ik niks anders heb gedaan dan denken aan een baby, terwijl er hier thuis een flinke grote zoon rondloopt die vrijdag 6 jaar word en mij heel hard nodig heeft. Alhoewel ik Toby nooit links heb laten liggen,maar ik besef wel dat mijn leven niet alleen rond jullie mag draaien kindjes,grote broer krijgt daarom zaterdag een flink groot feest,en woensdag mag hij met al zijn vriendjes naar het in door speelplein in Ingelmunster zijn 6 de verjaardag vieren. Ik ben benieuwd wat hij daarvan zal vinden,al heb ik de verrassing natuurlijk alweer voor een deeltje verklapt,maar toch..het blijft een leuke dag worden.
En dit dan even naar mijn kleine engeltjes toe, Het mag nog lang geleden zijn,het mag vandaag gebeurd zijn of vorig jaar het heeft mij allemaal tot in het diepst getroffen,en ik zal geen enkel van jullie vergeten. Het is allemaal alsof het gisteren is gebeurd. Ik kan elke zwangerschap nog correct na vertellen,elk detail,elke herinnering ik weet alles nog. Weet dat ik jullie nooit uit mijn hart zal sluiten. Weet dat ik pijn lijd omdat dit is gebeurd. En besef dat niemand jullie kan vervangen.
Even naar grote zus Zoë toe, Mijn kindje,mijn op zijn west vloams gezeit,mien skoon skaapke, ik heb jouw het langst gedragen,jouw het best gekend,je het meest gevoeld,en jou op de wreedste manier moeten afgeven. Ik zal mezelf nooit vergeven,hoe ik zo snel van jouw heb moeten afscheid nemen,en voor jouw niks speciaals heb kunnen doen. Ik zal ook nooit begrijpen waarom ze andere baby's er wel hebben kunnen doortrekken en jouw niet,maar ik weet..en besef..maar al te goed.. Dit leven zou jouw heel hard hebben pijn gedaan. Ik wil jou,mijn kleine Zoë heel eventjes zeggen; Sorry dat ik je niet heb mogen leren kennen,sorry voor alle pijn en verdriet rond jou en je zusjes, maar toch bedankt voor de les die ik voor altijd in de toekomst zal onthouden, en dat is,niks is wat het lijkt! Ik hoop in mijn leven de draad terug te kunnen opnemen en voor de rest zijn jullie allemaal uit mijn buikje geboren en dus allemaal even veel mijn dochters!
Hallo mijn lieve kleine engeltjes, Mama is hier terug... Deze week ging het weer eens moeilijker dan gedacht.. Veel gesprekken gehad over alle zwangerschappen..veel aan elk van jullie gedacht.. en vooral traantjes gelaten over het waarom,hoe of wat.. Maar niks van dat allemaal heeft mij een stapje verder gezet in ons moeilijk leven. Maar ondanks alles heb ik het toch weer eens goed kunnen uithuilen en kan ik weer voor even verder. Ik denk dat ik mij vooral weer moet leren afzetten van het kijken naar baby's,vroeger deed ik dat altijd zo,en nu moet ik dat ook weer kunnen, maar af en toe..voel ik dat ik stiekem toch weg droom als ik een klein meisje zie met staartjes in hun haartjes,en vooral als ze dan nog eens lief lachen naar mij..pffft dan smelt ik weg,en droom ik ook dat een van jullie dat ook kon doen naar mij.. Maar ik ben ervan overtuigd dat voor mijn 30 ste verjaardag er wel een kleintje in die lege wieg zal liggen,en dan..dan pas zal ik rusten en gelukkig zijn. Voorlopig doe ik het nog met de kleine dingen die er gebeuren. En het grootste geluk in mijn leven die mij ten aller tijde recht houd is onze Toby,de grootste broer en de liefste zoon die ik ken. Als ik hem zie bloeit mijn hartje keer op keer. Ik kan dat manneke soms niet loslaten,dan moet hij zeggen;mama laat mij nu eens los,hehe jaja hij word ook groot he. Maar hij vind het altijd wel leuk hoor,hij komt altijd zelf mama knuffelen. Ah...zo zie je maar,zo ongelukkig zijn wij niet hoor,als we zien hoe klein de kans wel is een kind op de wereld te kunnen zetten,en hoe groot onze broer wel geworden is,dan mogen we zeggen,dat we toch gelukkige mensen zijn he. Vorige week was er koppen xl op televisie,en daar zag ik hoe ze die nieuwe behandeling deden,en hoe ons land en andere landen reageerden op die zogezegde baby op bestelling. K'vond het natuurlijke een klein beetje grof gezegd,want tis niet bepaald een baby op bestelling natuurlijk. Maar ik zie het enerzijds toch wel zitten,als dat mijn baby op de wereld kan zetten. Wij hebben besloten om het na de zomer misschien wel toxh te proberen. Alhoewel er voorlopig misschien op carierregebied veel kan veranderen, en ik mij voorlopig daar wel wil op focussen,maar t'is nog niet besloten of ik het daarvoor zou laten,en of ik het wel zou doen(die behandeling). Even afwachten,ik heb nog tijd he. Eerst een beetje op ons zelf komen. Ik hou jullie wel op de hoogte hoor. Ik zal jullie nu moeten laten,broertje komt bijna thuis en we moeten nog een hapje eten
Hallo lieve kleine meiden van mij, Alweer drie weken geleden van je geboorte kleine Elle.. Wat gaat de tijd ongelooflijk snel ,waarschijnlijk is iedereen ons alweer vergeten, maar dat is niet erg,want we hebben elkander om voor te zorgen he?
Met Marco op de achtergrond (de bestemming) zit ik hier nu met het zonnetje in mij gezicht naar jullie te schrijven,en eigenlijk is mijn inspiratie op. Ja ik weet het..ik die altijd weet wat geschreven ,vind vandaag geen woorden meer. Ik kan niet altijd lopen klagen en zeuren van wat er is gebeurd toch?! Ik vind dat het tijd word dat ik mij er over zet en gewoon doorga met mijn leven. Gisteren stond ik op en zei ik tegen mezelf,Bren,stop ermee en ga door! En ja voorlopig hou ik er even mee op,ik ga vanaf volgende maand weer voor een bruin tintje zorgen,ik zal een beetje de kilo's weer er af proberen te krijgen,en hoop zo snel mogelijk weer de oude bren te worden. Want voorlopig zie ik mezelf niet graag komen hoor,altijd maar die zwangere buik te hebben gehad en nadien zie je dat natuurlijk wel weer he, en dat is dan allemaal voor niks geweest ook .
Dan is er ook nog altijd mijn boek ,waar ik nu ook weer een stuk aan moet breien want elk van mijn kleine wondertjes verdiend daarin ook hun eigen verhaal,sommige wat langer dan de andere,maar het moet er allemaal in komen te staan . Ik heb vandaag geen zin om daar in verder te schrijven,maar misschien zou ik dat beter wel eens gaan doen. Ik had gehoopt mijn boek dit jaar toch eens af te krijgen,maar zolang de kinder wens er is,zal er geen slot aan komen. Ik had zo graag een happy end geschreven,maar bij deze ,zal het een einde zijn zoals jullie natuurlijk wel al weten. Maar ik kan het je verzekeren,het boek is nu al prachtig en dit ook door de zoveelste hulp van ons Lynn natuurlijk die met haar ongelooflijk schrijftalent er een mega prachtig boek van aan het maken is. Bij deze,dank u wel Lynn!! XXX
Zo,ik zal jullie dan maar weer een beetje laten, ik schrijf jullie straks dan wel nog eens dikke kus je mama mwaah!
Hallo mijn lieve engeltjes, Ik ben vandaag een dagje thuis ,en eindelijk vind ik weer wat tijd om eventjes te komen schrijven naar jullie.. Met mij gaat alles redelijk goed,de afgelopen weken waren zo druk voor ons op het werk, dat ikamper heb stil kunnen staan bij wat er weer gebeurd is. En het ergste van al vind ik,dat de avond en de nacht in het moederhuis weer een hel waren voor mij. Ik had die avond eigenlijk echt medelijden met mezelf,want door dat ik mezelf niet kon ontspannen kon de anesthesiste mij geen epuderaleverdoving toedienen,en die moest ik natuurlijk wel krijgen zodat ze mij na de bevalling konden curretteren. Die anesthesiste stond er blijkbaar voor bekend een echte trut te zijn,iemand die als het niet direct lukte al vrijnerveus begon te worden en eigenlijk onvriendelijk werd tegen mij. Omdat ze al 10 keer had geprobeerd de naald in mijn rug te steken en ik blijkbaar niet correct zat met mijn rug gooide ze haar spuit daar,en riep ze vrij kwaad naar de vroedvrouw dat die een soort van valium moest halen om mij plat te spuiten,zodat ik wat kalmer werd, maar ik was wel degelijk kalm,ik werd gewoon onrustig omdat ze mij maar bleef pijn doen met die naald in mijn rug te steken en altijd maar op de verkeerde plaatsen zat,het deed wel verschrikkelijk veel pijn hoor,en dat begreep ze natuurlijk niet. Dus de vroedvrouw heeft mij dan maar met een klein hartje,waarvan ik aan haar gezicht zag dat ze het erg vond voor mij,de valium toegediend,en het beste komt nog...het ging helemaal niet toen ze nog eens wou proberen,ze is dan maar weggegaan en toen kwam een jonge dokter en die heeft het in nog geen twee minuten kunnen plaatsen. Met alle gevolgen van dien,dat mijn rug vol staat met littekentjes van de spuiten die ze gaf en dat ik nu wel weer met heel veel rugpijn over blijf. Maar daar kan ik wel mee leven,voorlopig toch. Verder is er intussen niks meer gebeurd,waarvan ik jullie op de hoogte kan houden. Ik heb namelijk elke dag gewerkt,en s'avonds vroeg gaan slapen,want had mijn rust meer dan nodig. Met broertje Toby gaat alles vrij goed,nu en dan weent hij wel eens om jullie, maar dan probeer ik hem te troosten en het gesprek te vermijden over zijn zusjes want voorlopig vind ik dat onze kleine jongen er even niet meer mee mag geconfronteerd worden,die jongen begrijpt veel te veel,en dan weer veel te weinig.
Ik denk wel dat iedereen zich nu afvraagt of het nu wellekes is geweest voor mij, en of ik dus de zwangerschappen zal opgeven na vier mislukte pogingen. Wel..ik kan er niemand een duidelijk antwoord opgeven. Mijn hart zegt dat ik moet blijven doorgaan,want voor wat heb ik anders al die andere pogingen gedaan,voor de schijn?Nee toch?! Maar voorlopig is het nog veel te vroeg om daar over te oordelen,ik moet nog een klein beetje herstellen,en ik wil deze zomer eens kunnen genieten va een welverdiende vakantie,weliswaar in ons Belgenlandje,maar ik wil echt rusten,en rust in mijn hoofdje brengen. Voor de mensen die denken(althans dit is wat ik hoor) dat wij als koppel uit elkaar zullen gaan,omdat ik dan een gezond kindje kan krijgen bij iemand anders, vind ik dat het laagste van het laagste wat die mensen durven te vertellen. Ik heb lang gezwegen op mijn blogje over dat soort uitspraken om de rust te bewaren op mijn site en de vrede naar die mensen toe,maar dit is veruit het ergste wat een mens kan zeggen. Ook het feit dat ons Elleke niet van Yves zou zijn,is natuurlijk dikke zwans! Elke baby die in mijn buikje groeit word heel goed getest,bovendien word er elke keer bloed van zowel mij als de papa genomen en van de baby om de Dna van het kindje te bepalen..Ik heb misschien een grote kinderwens,maar ergens anders lopen voor een baby en dan doen alsof het van Yves is,dat zou van mij pas een slechte moeder en vrouw maken. Iedereen heeft weleens ruzie,en ook wij na alle verlies die wij hebben meegemaakt hebben zeer zeker ook heel wat uitlopende ruzie's gehad en zelfs nog steeds, en ik denk dat dit ook heel normaal is,want wat je zelf niet meemaakt kan je u niet voorstellen wat een effect dat geeft op je relatie. Wij hebben inderdaad elk onze mening over een zwagerschap,Yves wil het liever bij dit verdriet houden en voor hem is er zeker geen plaats meer voor nieuw verdriet. Trouwens voor mij ook niet,ik wil een gezonde baby,niet telkens mijn kindje daar moeten gaa afgeven,maar als moeder heb ik een klokje dat tikt,dat klokje vraagt erom om dat kindje te willen,ikzelf als moeder mis alles wat ik al heb verloren... Niet moeilijk toch dat er soms conflicten zijn?? En wat de nieuwe methode betreft voor een zwangerschap die ze ons aanbieden, Geen IVF behandeling,maar een andere.. Een zwangerschap starten op basis van mijn vruchtje en zijn zaadcellen bevruchten in een kunstmatige baarmoeder en dan testen en als het dan goed is met het vruchtje dan pas inplanten.. Met die behandeling is niks verkeerd en de baby zou nog steeds van ons beiden zijn, en dat ik die behandeling zou doen?natuurlijk wel,als dat de oplossing is naar een beetje geluk in mijn en ons leven?zeker van dat ik het zou doen. Maar dan nog is er nu nog geen sprake van,ik denk er over na en ik beslis dit natuurlijk niet alleen. Er komt heel veel bij kijken,dit is niet zomaar een behandeling die je aangaat zonder de gevolgen er van te kennen. En zoals ik heb vernomen is er op deze manier nog maar 1 kindje geboren en lopen er in ons stadje alleen nog maar 4 mensen zwanger op deze wijze. Eerst een horen of deze wel gelukt zijn. Maar voor mensen als wij,...is dit de oplossing om een gezonde baby te verwekken. Ik ken mensen die deze manier absurt vinden,en ik ken er die er helemaal achter staan. De vraag is;kunnen wij als koppel dit realiseerbaar maken? Ik weet het niet... Daarvoor is het te vroeg... Elle is pas verdwenen...Ze is waarschijnlijk nog niet op de plaats waar ze moet zijn maar haar zusjes zullen haar de weg wel tonen..
Hier bij nog de tekst op je rouwkaartje ;
Lieve Elle, Soms worden vragen noet beantwoord en blijve je wensen onvervuld geeft het verwachten geen voldoening zelfs niet na maanden van geduld soms voelen de dagen aan als maanden lijkt het leven zonder zin jij hebt geen kans gekregen, zelfs niet in het begin dikke kus je mama en papa broertje Toby *** Zoë Amy Chloë
Beste bloggenootjes,vrienden familie en collega's, Na een tijdje te hebben nagedacht heb ik besloten mijn blogje weer open en toegankelijk te maken voor de hele wereld. Ik had niet alleen tijd nodig voor mezelf,maar moest een en ander verwerken die veroorzaakt werd door het schrijven van mijn blog. Iedereen en ook ikzelf besef dat mijn blog mij het afgelopen anderhalf jaar door de sleur heen heeft gebracht. Er waren moeilijke tijden,soms ook betere tijden,maar ook vooral harde tijden. Door mijn blog af te sluiten heb ik hem ook prive nooit meer geopend. Ik kwam nooit meer kijken naar mijn lieve engeltjes,maar had hen altijd in gedachten en ik had ook nog steeds hun foto's die ik kon bekijken. Maar toch had ik een deel van mijn leven verloren de dag dat ik mijn blogje had opgegeven. De reden waarom ik deze heb afgeschermd wil ik liever niet komen neerschrijven, het heeft ook niks te maken met mijn gezin . Dus het is zeker Yves niet die hier in gemoeid zit. Maar vandaag ben ik terug klaar om mijn verhaal te komen verder schrijven. Het is en blijft een hulpmiddel voor mezelf en vooral na wat er ons alweer is overkomen. Hier alvast mijn verhaal...
Op 27 december was ik alweer 11 weken zwanger,had in tegenstelling tot mijn vorige zwangerschappen eigenlijk een 'goede' zwangerschap wat misselijkheid betreft. Ik voelde mij wel ziek,maar nu bekeken,was het eigenlijk te mooi om waar te zijn. Die dag ging ik dus ook zoals altijd weer naar het ziekenhuis in Brugge om de testen te doen voor ons babytje. Bij de echo zagen we hoe de baby was gegroeid,hoe zij van de ene kant naar de andere kant op en neer zwom,alsof ze de hele wereld zou verslaan. Heel af en toe zag ik haar ook vruchtwater slikken,en dat gevoel was prachtig. Na een uitgebreide echo wou de dokter ook de nekplooi meten. Bizar was dat zij per se de baby wou stil krijgen om die te kunnen meten. Eerst had ik het niet door,maar nadien kwam het duidelijk,ze zag met het blote oog een probleem bij het nekje van de baby,en door die te meten kwam het er eigenlijk op neer,dat de baby een kans had op ofwel een chromosoomafwijking(ons probleem dus) en of een downyndroom... Ik moest niet vragen wat het betekende,ik wist maar goed genoeg dat de roze wolk stilletjes aan heel donker werd. Daar zat ik dan weer...Heel stilletjes te kijken naar de echo,van het scherm naar Yves, van Yves weer naar de dokter... Was dit nu alweer het einde? Kon dit nu echt niet eens goed komen voor ons? Wat is dat toch allemaal bij mij,faalt mijn lichaam nu zo,of is moeder natuur mij niet goed gezind? Ah... dokter Logghe wou uiteindelijk toch een test doen,want schattingen zijn niet altijd even correct, al had ik wel zoiets van...;het is geen gewone gynaecologe die dit gedaan heeft he, ze weet wel hoe ze een nekje moet meten,en dit heeft ze niet fout gedaan. Enfin...De test was tot mijn verbazing toe in een tien tal minuten voorbij. De test die alle vorige keren verschrikkelijk veel pijn deed,lang duurde,moeilijk ging, gign deze keer heel vlot en eigenlijk quasi pijnloos. Zo wou ik er nog honderd doen,dacht ik bij mezelf. Ik had ook de dagen nadien bitter weinig last van krampen,buikpijn enzoveder. Natuurlijk hield ik me kalm,want het risico op miskraam is natuurlijk vrij groot door die testen. Al wist ik al hoe laat het was...toch wou ik niet dat het misliep. Want de hoop kwam er met de dagen nadien toch wel weer bij. Het kind groeide verder in mijn buik,de uitslag van de testen bleef maar op zich wachten,en ik ...ik groeide meer en meer naar mijn babytje toe. Ik zorgde voor mijn buikje,die toen eigenlijk al behoorlijk dik werd, en was trots op wat er in mij groeide. Zeker en vast overtuigd dat dit een zoontje zou worden,hoe dan ook ik was toch gelukkig... Na verschillende keren bellen met mijn gynaecologe en ook die van Brugge kreeg ik na drie weken pas uitslag van de testen. Op maandagmorgen 17 januari belde ik Brugge op om de resultaten te weten van de testen. Toen de secretaresse van de gynaecologe mij zei dat alles 'normaal'was met de baby en het een meisje was,ben ik gaan zitten en heb een halfuu lang geweend.. Ik kreeg een dochter!Ik kon dit amper geloven. Het gevoel was onbeschrijfelijk,en het deed zelfs pijn,want ik was zo blij maar ook zo verdrietig voor al mijn lieve engeltjes hierboven, maar dat was het,dit was het,waar ik al zo lang voor heb moeten vechten. Ik belde Yves op als ik dacht dat ik het kon zeggen,maar eens ik hem hoorde kon ik enkel zeggen,het is goed,tis een meisje... Meer dan dat ging niet,want ik huilde zo hard dat geen woord nog uit mij kwam. Ik wou gans de wereld vertellen dat ik een dochter kreeg,en dat deed ik ook. Ik smste elk nummer die ik in mijn telefioonboek had om het te zeggen. Ook mijn ouders,mijn mama...haar geluk kon niet op,ze was de volgende dag jarig en zou dit zeker goed vieren nu met dit goede nieuws. S'middags ging ik naar huis,ik haalde Toby op en belde dokter Logghe nog eens op om te vragen hoe dit nu zat met die nekplooi,want die baarde mij toch nog steeds zorgen. Ik kreeg ze niet aan de lijn want ze was in gesprek. Nog geen halfuur later belde ze mij op,trots als ik was nam ik de telefoon op en zei hallo... Maar dan...sloeg het nieuws in als een bom!!! Verdomme,het was geen waar,de secretaresse had de verkeerde diagnose doorgegeven, onze baby had dezelfde aandoeningen als alle andere babytjes van ons.. Ik heb mijn gsm daar gegooid en keek Toby aan,ik huilde als een klein kind, ik zag Toby zijn gezicht bleek worden toen ik op mijn knieën voor hem viel zijn armen dichtkneep en hem huilend zei,Kindje je bent echt een godsgeschenkje, ik ben blij dat ik jou heb... Mijn hart was gebroken,van vreugde naar de hel... Ik had verschrikkelijk veel pijn dat ik holderdebolder Toby zijn zak moest klaarmaken om hem naar opa te doen om daar de nacht door te brengen,want mama moest naar het ziekenhuis. Hij begreep niet wat er gaande was,wilde ook nergens naartoe. Met snoep heb ik hem dan maar een beetje gepaaid omdat hij uiteindelijk toch zonder huilen naar opa en oma zou gaan slapen. Heb hem rustig uitgelegd dat mama de baby moest uit het buikje laten halen,dat baby ziek is en niet kan komen,maar naar de sterretjes moet bij Zoë,Amy en Chloë. Nadien hoorde ik dan dat Toby bij opa had gevraagd dat als hij een sterretje zou zijn, hij dan met zijn zusjes zou kunnen spelen... Verschrikkelijk dat te horen,maar logisch dat het kind ook met vragen zit. Een goede zorg zal hem hier door moeten sleuren,en voor hem wil en zal ik er zeker zijn. Maar eerst de bevalling doorstaan. Om 19uur ga ik binnen in de materniteit.. Ik ken de weg al,weet hoe het in zijn gang gaat.. Ze moeten mij niks uitleggen,ik weet alles... tot op de minuut na weet ik wat er mij te wachten staat.. Pyama aan,slipje af...Zetpilletjes om weeën op te wekken opsteken en vier uur wachten... De weeën komen op,de pijn komt eraan en here we go! Na zeven uur zuchten en huilen word de kleine Elle geboren... Een beetje groter dan haar zusjes maar wel heel wat kleiner dan ons Zoë natuurlijk. Elle verliet ons op de verjaardag van mijn mama,was trouwens het eerste wat ik zei en het ergste wat ik kon doen.. Sorry.. Elle was in de zwangerschapsduur van 14 weken... Had hele kleine handjes en piepkleine voetjes... Na de bevalling kreeg ik ook weer een curretage en daarna kon ik afscheid nemen samen met Yves van onze kleine meid. Trots maar ook droevig nam ik foto's als afscheid en koos ik ook weer een dekentje plus het quiltje met de mooie tekst... En daar ging ze... Om tien voor 2 op de wereld en nog geen twee uur later uit ons leven. Het eerste wat mij zorgen baarde was;hoe gaan we hier nu weer mee omgaan. En dan...hoe moet ik nu gaan reageren. Ergens kon ik dit wel verwachten,en ik had ook al heel lang mij sterk kunnen houden en had telkens gezegd dat ik wist dat het kon gebeuren,maar telkens weer doet het zo verdomd veel pijn he. Twee dagen ben ik thuis gebleven en in die dagen heb ik er amper over gesproken en heb ook niet meer gehuild. Maar opnieuw gaan werken was een ramp! En sindsdien heb ik het al elke dag moeilijk. Opstaan is lastig en gaan slapen ook..Dat zijn de moeilijkste dingen in mijn leven. Sinds onze Zoë is elke dag een ramp geworden,en dat zal voor even weer zo blijven. Als ik bekijk hoe lang intens verdriet kan aanslepen,dan weet ik dat ik ongeveer volgend jaar zowat in de zomer weer opnieuw zal beseffen dat mijn leven verder moet. Het was mijn laatste kans en ja hoor,echt waar,want spontaan zwanger worden is nu verboden geworden... Ik zal misschien nooit meer mama worden van een broertje of zusje voor Toby. Maar geniet wel nog steeds van de kleine dingen die mijn zoon mij toe spreekt als hij s'avonds naast mij ligt. Ik hou verschrikkelijk veel van hem en nu weet ik...dit is een godsgeschenk! Vaarwel kleine Elle,en hopelijk vind je de weg naar je zusjes hierboven. Zij zullen je daar met open vleugeltjes ontvangen en je de weg tonen in het hiernamaals. Waar je ook bent,je bent zeker niet alleen,en wij zorgen ervoor dat we s'avonds ook naar jou gaan wuiven,zodat je ziet,dat ook wij aan jou denken. Jammer dat het zo moest lopen,we hadden je graag met liefde in onze armen gehouden...Nu hebben we je met liefde afgegeven. Dikke kus mama
Het is alweer een eindje geleden, maar nu heb ik de tijd om hier eens iets te schrijven. Ik heb namelijk twee gedichtjes voor jullie geschreven, ik zal ze eens voorlezen.
1 Gedichtje
Engeltjes
Hallo mijn lieve kleine engeltjes; Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier ben geweest,en jullie zijn waarschijnlijk heel nieuwsgierig over hoe het nu eigenlijk met mij gaat. Ik ben vandaag naar de eerste echo van het kleine wondertje in mijn buikje gaan kijken. Het was nog heel klein ,maar het hartje bonkte wel al weer heel snel. Alweer toont de echo niks verkeerds met het babytje,dus kan ik vanaf nu alleen maar hopen dat ze nooit iets verkeerd zien. Zoals altijd heb ik dlit keer ook weer een gevoel bij het zien van de echo welk geslacht het word,en ik vermoed dit keer een jongen. Wat natuurlijk niks wil zeggen,dit is enkel voorgevoel. Maar wel telkens juist gevoeld natuurlijk. Alweer hebben we direct een afspraak gemaakt met dokter Logghe in Brugge om daar de testen te laten doen. De test zal dit keer gebeuren op 27 december 2010 en de uitslag is voor volgend jaar. Meer dan dat kan ik nu niet zeggen,want er is niet veel... Ik ben zoals gewoonlijk weer heel erg misselijk,maar voorlopig kan ik mijn eten wel nog binnen houden,het is alleen heel geforceerd als ik iets eet,en liever zou ik helemaal niks eten,verschrikkelijk om altijd zo een moeilijke zwangerschappen te krijgen,maar voor wat hoort wat. Mijn humeur lijdt er nu natuurlijk ook wel weer onder,ben weer heel erg moe,en als ik een gaatje zie,dan slaap ik natuurlijk wel weer. Ik heb nu ook verschrikkelijk veel zin in prepare,maar jammer genoeg mag ik dat niet eten en doe ik dat ook niet. Maar de goesting blijft er wel. Tot slot weet al bijna de helft van de familie al dat ik zwanger ben op een paar mensen na, mijn vader weet het nog niet,maar mama wel. Ik durf het voorlopig nog niet te zeggen,bang voor de reactie natuurlijk... In ieder geval...ik ben weer in de strijd maar mijn lichaam kan nog niet mee. Ik denk dat het een beetje moe is van al die zwangerschappen,ik was wel al een beetje hersteld,maar het blijft voor mij lastig zijn. Duimen jullie mee?
Hieronder nog een gedchtje van Lynn,jullie nichtje, dankuwel Lynn om ons dit te sturen,ze missen jou vast en zeker ook!
In de hemel zijn er zoveel engeltjes. Je hebt kleine, grote, koddige, snoezige, schattige engeltjes. En bij het vallen van de avond nemen ze de vorm aan van allemaal kleine schitterende sterretjes waar God over waakt. Maar er zijn er maar drie die over ons waken vooral over hun mam, papa en grote broer Toby. Omdat zij al héél erg veel verdriet hebben gehad om hun lieve, kleine meisjes/ zusjes. Broer Toby besefte maar al te goed toen hij zag hoeveel pijn zijn mama en papa hadden. Nu nog altijd missen wij jullie alle drie.
2 Gedichtje
Als ik ...
Als ik een wens mocht doen dan wenste ik dat mijn drie kleine nichtjes bij me waren. Als ik de lotto zou winnen dan zou ik eigenlijk niet weten wat ik met het geld zou doen. Als ik iemand zie huilen dan durf ik wel eens meehuilen.
Maar er zijn drie redenen waarom ik met reden zou huilen omdat ik jullie zo hard mis. Ik heb jullie misschien niet kunnen leren kennen, MAAR jullie zullen voor eeuwig en altijd mijn drie kleine nichtjes blijven, die als sterren aan de hemel schitteren.
Dat waren de twee gedichtjes grtjs van jullie nicht Lynn xx
Hallo mijn kleine lieve engeltjes, Hoe gaat het hierboven? Ik kan jullie wel vertellen dat ik jullie alweer heel hard gemist heb. En dat ik elke dag weer terug denk aan die 'mooie'tijden die we samen hadden en de 'minder'goede tijden die we samen deelden. Niet alles was even mooi,maar alles was zeker de moeite waard. Eigenlijk mag je dat nooit zo zeggen als je veel hebt meegemaakt die eigenlijk niet leuk was,maar ik noem dit een ervaring rijker in ieder geval. Ik heb zoen veel meegemaakt en zoveel bijgeleerd en misschien komt er nog zoveel dat ik zal meemaken,maar ik heb er drie kleine dochtertjes bij; en wat er nu ook komt...ik zal er misschien een klein zoontje bij hebben of het nu in de sterretjes is of niet,het komt er zeker,en ik ben gelukkig. Het zou natuurlijk een godsgeschenk zijn als ik het in mijn handjes mag houden en een kreetje zou krijgen. Maar daarvoor is het nu nog te vroeg. Ik zal jullie wel nog eens schrijven morgen,dan heb ik meer tijd
Hallo mijn lieve kleine Amy, Precies een jaar geleden kreeg ik rond dit uur het slechte nieuws te horen dat jij niet kon verder leven en groeien in mijn buikje. Ik moest toen vliegensvlug naar huis rijden om daarna dan de bevalling in gang te steken. Ik voel vandaag precies weer wat ik toen op dat moment voelde. De datum van je geboorte is op 17 november,dat is dit jaar woensdag, maar vorig jaar werd je op dinsdag geboren en dit wil ik toch even herdenken. Je bent een jaartje oud,weeral een jaar voorbij,wat gaat de tijd vlug, maar niets laat weg dat wij nog aan jou denken. Ik weet nog precies hoe jij eruit zag,hoe je van die piepkleine handjes had, va die kleine voetjes,en alles was al zo zichtbaar... Ik hoop dat jullie hierboven het naar jullie zin hebben en waar jullie ook zijn, jullie samen kunnen toekijken hoe wij verder leven met ons gezinnetje. En ons misschien hier en daar wat geluk kunnen brengen. Na het verlies van grote zus Zoë hadden wij het nooit kunnen denken jou ook nog eens te moeten verliezen,je kan altijd weleens tegenslag hebben maar hadden nooit op drie keer tegenslag gedacht. Helaas sloeg het noodlot wel drie keer toe en moesten we jullie afgeven. Het was de grootste slag in ons gezicht van ons ganse leven. En we zullen dit nooit vergeten en altijd blijven herdenken. Hoe lastig ons leven ook is ,wij blijven vechten tegen het verdriet. Niemand kan het zien,niemand weet het..maar het is er nog steeds. Jullie zijn onze kinderen,onze kleine meisjes.. Ik zal je niet vergeten, gelukkige verjaardag voor morgen en in theorie voor woensdag dikke kus en knuf,je mama,papa en grote broer Toby xxx
Hallo mij lieve kleine meisjes en beste bloggenootjes, Hier ben ik dan even weer.. Ik krijg opnieuw massaal lieve berichten van iedereen die ons steunt en daar ben ik heel blij om. Ik hoop uit de grond van mijn hart,dat alle steun en kaarsjes die jullie voor ons branden deze keer zullen helpen. Al houd ik nog steeds de gedachte vast dat het ook dit keer weer fout kan lopen. Ik moet er rekening mee houden dat de feestdagen misschien niet zo leuk zullen worden als gepland,en dat er mogelijk rond nieuwjaar een bevalling in zit voor mij. Intussen ben ik al weer heel erg bezig met zoeken naar namen voor beide geslachten,want zoals altijd krijgen ook mijn lieve engeltjes een naam. Dit keer heb ik geen namen meer in mijn hoofd zitten,want die heb ik al voor julie gekozen op dat moment. Een jongensnaam heb ik nooit echt goed gevonden,maar indien jullie iets hebben die ik kan gebruiken,mogen jullie die mij altijd doorgeven. Ik vermoed...(en volgens de chinese horoscoop die altijd gelijk had) dat het dit keer een jongen word,dus misschien lukt dit dan beter. Al wil ik het ook niet vervloeken.want velen denken dat een meisje nooit zal lukken en een jongen wel,maar dat wil ik nooit zeggen,wie weet lukt het dan zeker niet door het altijd maar te denken. Het is niet geslachtsgebonden,dus een jongen kan ook fataal worden voor ons. Wij hebben opnieuw 75 % kans dat het goed komt,25% kans dat het opnieuw fout loopt. Ik hoop ten zeerste dat het goed komt!En jullie vast ook!! Op 30 november krijgen we de eerste foto te zien van het kleine wondertje in mijn buikje,en ik hoop dat ook die weer goed nieuw verteld. En dan gaan we op naar de testen,die volgens mijn schatting rond de 22 december zal worden uitgevoerd... En daar zal ik nog niet veel over zeggen,want ik haat die verschrikkelijke pijnlijke testen,ook zal zeggen ze op internet dat die niet pijnlijk zijn, wel..ze doen wel pijn.. Maar voor wat hoort wat natuurlijk zo,ik ga jullie nu laten,ik hou jullie wel op de hoogte kusjes jullie mama xxx
Lieve Zoë,Amy en kleinste Chloë,Beste bloglezertjes ,vrienden en misschien zelfst nog wel familie...
Ik weet niet precies wie mijn blogje nog leest,maar als jullie die dan toch lezen,krijgen jullie de kans om mijn grootste geheim mee te lezen.Ik ben namelijk opnieuw zwanger...Of het nu voor de meeste een oei of een wauw is doet er niet toe,maar ik ben grotendeels heel gelukkig en hoop voor mezelf,voor papa en voor kleine Toby en vooral voor de kleinste spruit in mijn buikje dat de zwangerschap nu voor een keer mag doorgaan.Nu gaan we weer volop moeten bidden en hopen dat het wel goed word en moeten we nog enkele lange weken wachten op een uitslag.Ik ben nog sneller zwanger geworden dan voordien,ik heb niet eens.mijn regels gekregen na het uithalen van mijn nuva ring.
Ik hoop voor diegene die het nu lezen,dat ze dit geheim voor zichzelf kunnen houden,want voorlopig
zal ik mijn familie nog niet op de hoogte brengen en zou ik het hen pas vertellen als alles goed zou zijn,om ook hen en vooral mijn ouders te besparen van groot verdriet.
Ik wil bij deze ook zeggen dat ik nog steeds heel veel aan jullie denk,en dat ik wel weet dat ik er niet veel meer voor jullie ben,maar ik heb het heel druk en papa is ook veel thuis bij mij en dan doen we samen wel eens iets en dan...dan verwaarloos ik jullie een beetje.
Maar zoals je weet en hoort en ziet,wij hebben nog altijd veel verdriet om jullie,
en die pijn...verzacht wel,maar blijft voor eeuwig.
Niemand kan jullie vervangen.
Hopelijk kunnen jullie ons een beetje geluk van hierboven toesturen.
Ik kan het gebruiken,
duimen he
mis je,mama
