Dag lieve Zoë,

Mama werd vandaag gewekt door broertje Toby,
Hij had een nare droom,er zou een hondje onder zijn bedje zitten,
en durfde er niet uit kruipen...
Mama heeft hem verteld dat er geen hondje zit,en hem onder het bedje getoond dat er niks is..

Gisterenavond hebben we de link van deze blog aan iedereen die we kennen en waarvan we willen dat
ze het zien doorgemaild..
We krijgen veel reacties,en het is eigenlijk wel lief dat iedereen met ons mee voelt.
Van sommigen heb ik de indruk dat ze ons niet meer durven aan te spreken,
het is niet erg om een woordje naar ons te sturen,het kan ons alleen maar
goed doen om te weten dat we gesteund worden.

Ik heb voor de eerste keer in 4 weken tijd een film volledig kunnen uitkijken,
ik heb er zelfs om kunnen lachen,
maar bij elk lachje,keek ik eens door het raam naar boven toe..

Papa had het gisteren ook even moeilijk,hij verwerkt het ook op zijn manier,
en wil zijn gevoelens niet bloot leggen aan mama,
ik vraag er ook niet naar,ik weet dat als hij me iets wil zeggen,hij het wel zal doen
als voor hem de tijd rijp is.

Broertje Toby heeft ook deze blog gezien,ik wil hem in alles laten zien,wat mama doet,
hij ziet ook jou foto's op de voorpagina staan,en hij zegt dan dat het mijn baby is..
Natuurlijk antwoord ik dan,dat ook hij mijn kleine baby is.

Ik ben een beetje verdrietig als ik eraan denk dat er kans in zit dat ik nooit nog een
zwangerschap zal meemaken,net nu ik dacht dat dit mijn enige verwerkingsproces zou zijn.
Papa zou het er ook op wagen,alhoewel wij dit geen 2 keer aan kunnen.
Ah,we zien wel,eerst dit nu een beetje verwerken.

Ik voel me wel een beetje leeg zo zonder jou,
En ik weet dat het beter is zo..
ik kan het gewoon niet aan,ik mis je in mijn buik
ik kan moelijk leven in een wereld zonder jou..

Ik zou zo durven zeggen dat als mensen me vragen hoe het met mij gaat
ik wel durf te liegen,ik kan mijn verdriet niet tonen aan anderen.
ik houd mijn huilen op,tot ik alleen ben..

Ik mis je,en denk elke seconde aan jou..