Klik hier als je nog een laatste groet wilt doen aan onze meisjes
Beoordeel dit blog
IN LOVING MEMORY
Mijn stille engeltjes Een droom van een babykamer zouden we maken voor jouw
mijn prinsesje waar ik al zo onbeschrijfelijk veel van hou.
Al die mooie kleertjes die je nooit zal dragen,
hoe moeten je papa en ik deze pijn verdragen.
Nu nog beweeg je bij de vleet,
maar als je geboren wordt wacht ons veel leed.
Jouw geboorte wordt geen feest,
de toekomst is nog nooit zo zwart geweest.
Nu nog voel ik je bewegen,
nog een paar dagen dan moet ik je opgeven.
08-07-2009
Aan opa en Oma van Zoë
Lieve oma en opa, Ik zie tranen in jullie ogen.. want ik laat jullie nu alleen Ik zie jullie naar mijn foto's staren jullie denken;zoals zij is er maar 1
Lieve oma en opa,die tranen in jullie ogen doen mij pijn..dus droog ze nu maar gauw ik blijf altijd over jullie huisje waken want oma en opa, ik houd zoveel van jullie
Lieve opa, Je zilveren haar glanst in de zomerzon zoals jij zingt,als ik dat toch eens kon ik zie jouw lach zelfs door jou tranen heen ik beloof je opa, ik laat je nooit alleen
Lieve oma, Ik zie je naar mijn foto's staren, Zoals jij is er maar 1 Ik was er van overtuigd dat ik je kleinste kleindochter zou blijven maar ik beloof je oma, ooit zien wij elkaar terug en dan kun jij voor mij zorgen, zoals je voor alle andere kindjes doet ik beloof je oma, ooit kruisen we elkanders pad, en ik weet.. dat jullie van mij houden
Doe wat je altijd deed Toen ik er nog was Leef elke dag voluit En met heel je hart
En je vind mij En je voelt mij Ik ben dicht bij je Mis mij Het is oke want ik mis jou net zo
Huil als je huilen moet Laat je tranen maar vrij Maar als je weer lachen kan Hou je niet in voor mij
Want ik voel jou Ik beleef alles met jou Ik ben dicht bij je Waak over jou En las je me zoekt ben ik er altijd
Geniet aub als je kunt elke dag voor mij Koester elk moment Het is zo voorbij Spring lach en dans als een kind zet de schaamte op zij Doe het niet alleen Open weer je hart Ook al voelt het vreemd Je doet het ook voor mij
Zingen uit volle borst Jaag je dromen maar na En weet wat je ook zal doen Dat ik achter je sta
Vandaag opgestaan,om kwart over zeven, broertje Toby was al weer zo vroeg wakker, en dus voor mama weer een lange dag van verdriet... Ik blijf elke dag hard werken aan deze blog, zodat hij af is,en dat ik hem kan tonen aan iedereen. Het is het enige wat ik kan doen.
Het is voor ons een lange lijdensweg, een weg die je niet zomaar kan bewandelen, een weg die je ook niet kan volgen als je het pad niet zelf hebt bewandeld.
Je krijgt veel reacties,dat er nog geluk op onze weg ligt, dat we nog opnieuw kunnen beginnen, maar het zal voor ons nooit hetzelfde zijn, Voor de meeste mensen bestaat het spreekwoord 'uit het oog,is uit het hart' Voor ons bestaat er maar één spreekwoord 'wat ik hoor,vergeet ik wat ik zie,onthoud ik wat ik doe,begrijp ik'
zo kreeg ik vandaag telefoon, van een familielid... ik kreeg als antwoord dat ik de beste keuze heb gemaakt, dat je beter af bent zo,dan dat wij met een gehandicapt kindje konden overblijven, voor alle duidelijkheid mensen,Zoë is niet gehandicapt, was het niet,en zou het ook nooit worden. Deze feiten gaan over een afwijking,niet over downsyndroom, dit is de reden niet waarom wij haar hebben laten gaan!
Ik heb je nog niet verteld Zoë dat we vandaag een kaartje kregen van tante Lucienne, ze wenst ons veel sterkte toe, lief he?
Hierbij bieden wij onze oprechte deelneming aan bij het overlijden van jullie kindje Wij wensen jullie veel sterkte toe en veel warme handen om jullie pijn te helpen dragen
Lieve Zoë, Het heeft niet mogen zijn.... je kleine fragile lichaampje was er nog niet klaar voor... we hadden je zo graag leren kennen... Het mocht niet zijn, vol onbegrip en ongeloof geven we je af.. ook al hebben we je niet gekend,je krijgt altijd een plaatsje in ons hart! Jouw korte bestaan heeft veel bij ons losgemaakt. Voor ons blijf je voor altijd Zoë,geboren op 26-06-2009 de tweede telg van tante Brenda en nonkel Yves
Heel veel sterkte, kracht en liefde in deze moeilijke periode
Je wordt de prachtigste ster aan de hemel
Voor eeuwig in ons hart en gedachten
Rust in vrede liefs, Tante Wendy,nonkel Dominiek Neefjes Baptiste en Nathan
Brenda en Yves en Toby We wensen jullie zeer veel sterkte en kracht! Erg dat we hier zo machteloos over zijn! Zoë zal altijd in onze gedachte zijn!! Hoe moeilijk het ook is,hou aub de moed erin, en blijf een mooi gezinnetje! veel liefs Sylvy,Nathan, Jill &Anouk
wat hebben wij nu toch meegemaakt?Wat hebben wij in godsnaam verkeerd gedaan om dit te moeten meemaken? Ik had niks verkeerd ingenomen,ik had niks gevoeld... Ik had nooit gedacht dat we dit nog konden tegen komen,niet in het begin,niet halverwege,en al zeker niet naar het einde toe van mijn zwangerschap! Dit is de ultieme relatietest,en als we deze doorstaan,kunnen we alles aan,erger dan dit bestaat niet...
Ons kleinste wondertje,die nu in de hemel naar ons lacht,ze is er niet alleen, ze is er bij alle andere babytjes,ze kan er spelen,en plezier maken, ze had natuurlijk liever bij haar mama en papa geweest,maar het lot besliste haar leven, niet op aarde,maar in het paradijs hierboven.
Ik mis haar elke dag ,zoals jij haar mist,ik ruik haar nog,en voel haar koude lichaampje nog op mij... Ik ben ervan overtuigd dat moederliefde en verdriet even pijnlijk is als vaderliefde en verdriet! Ik weet hoe zeer jij hier van af ziet,en dat het moeilijk is om elkander aan te kijken zonder we aan ons klein wondertje denken, telkens ik in jou ogen kijk,zie ik Zoë voor mij, ze had diezelfde walletjes onder haar ogen,net als jij en Tobytje... Ze lijkt sprekend op jullie,wat moet dit voor jou een domper zijn in je leven, Ons eign vlees en bloed afgeven aan God,
Hoe zulen wij dit aanpakken?Hoe gaan we nu verder? Zal het gemis ooit ophouden,zal de pijn verzachten? En vooral,zullen we ooit nog kunnen genieten van een nieuw wondertje? Krijgen we die kans nog?en zullen we het risico nog aandurven, Ik durf geen beslissing meer nemen,ik wil dit niet meer opnieuw doorstaan, maar zou o zo graag nog een babytje van ons tweetjes krijgen, misschien dat onze pijn dan een beetje verzacht?
Weet,dat bij iedere stap ik zet,zij in mijn gedachten zit, bij elk lachje ik toon,ik verdrietig ben om een beetje geluk te tonen, bij ieder wolkje aan de lucht,ik denk dat ze ons een teken geeft,
en telkens bij het slapen gaan,laat ik een zee van tranen,bekijk ik haar foto, geef r een kusje,en denk ik ,misschien sta ik morgen op en is mijn lijden voorbij, ik sta de volgende dag op,voel aan mijn buik,hij is leeg... ik heb het niet gedroomd,het is realiteit,ik ben alleen met Toby, jij bent de centjes gaan verdienen,je moet wel...ik begrijp dat...
en daar gaan we dan weer,voor ik het weet ben ik al een week bevallen, en dan twee weken,en de tijd gaat zo inmens vlug,ik ben bang dat ik ze zal vergeten, ook al weet ik dat het niet zo is,de pijn zal altijd het ergste zijn...
Maar weet dat we de juiste beslissing hebben genomen,en dat we voor elkander moeten zorgen, ook al is het moeilijk,je moet je gevoelens tonen,en laten gaan..
ook al ken ik je niet en zal ik je nooit kennen, voor mij was je al bijzonder.ik heb je gevoeld,en gezien,... en ik hield al van je vanaf het moment dat ik wist dat je er was. Door het dolle heen omdat ik er een nichtje bij kreeg. Maar toen kwam er slecht nieuws,je had water rond je kleine longetjes en geen enkele van al die 'slimme'dokters met hun stapels diploma's konden jouw ouders vertellen wat er met je aan de hand was. En toen moesten je ouders naar Leuven voor een onderzoek en voor heel even kregen we weer hoop,alles zal wel in orde komen. De dokters spraken zich echter niet uit,als het vocht zou afnemen zou het wel goed komen,maar dat deed het niet! Op donderdag 25 juni moesten je ouders weer naar Leuven en nog diezelfde avond werd beslist dat je ter wereld zou komen. Zoë Verstraete,een klein wonder met een andere bestemming. Een kindje te speciaal voor het leven op aarde. Wat ik het jammerst vind,is dat ik je nooit zal horen wenen,noch lachen,geen tandjes en allures zal zien krijgen. Ik wilde dat er iets was dat ik kon doen maar dat ligt jammer genoeg niet in mijn macht. Op de vraag of ik geloof in God,zeg ik vanaf nu resoluut'neen'! Want ik zou van hem walgen. In juw geloof ik wel,dat zeker! Je wordt een sterretje aan de hemel,en iedere keer als ik naar de sterren zal kijken weet ik dat er een heel bijzonder persoon verblijft. En dan wordt het nu tijd dat ik je laat gaan. Ik zal eeuwig van je houden, kusjes,je nicht Lynn
Hoi Bren En Yves, Ik heb het net gelezen en vind het prachtig,maar wel zeer emotioneel Zoë blijft verder leven in ons hart,en bij iedere gebeurtenis,groot of klein, verdrietig of blij,we zullen haar altijd missen! maar ergens denk ik dat jullie(en ook wij)daar sterker zullen uitkomen, leren relativeren in soms kleine akkefietjes waar we ons nu druk in maken! Ze blijft het allerkleinste meisje van de familie! Waar ze nu ook mag zijn,ik ben er zeker van dat ze daar goed is en dat ze met haar kleine handjes eens zal wuiven naar grote broer,papa en mama Jullie hebben een moeilijke ,maar correcte beslissing genomen! Ze was volmaakt,in haar onvolmaaktheid, liefs Tante Wendy
Ik zie je voor me zo ontzettend klein maar heel mooi om trots op te zijn we mochten je niet leren kennen we mochten geen opa en oma voor je zijn het doet pijn de mensen vergeten ach,ze moesten eens weten hoe mooi je was dan begrijpen ze pas dat wij je niet zo snel gaan laten kan je nog in ons hoofd zit elke dag ze willen er niet over horen je was ons kleinkind slaap zacht kleine Zoë
een leven nog zonder eigen wil nog veilig geborgen in moeders schoot vond jij rust in een stille dood 6 maanden had je bijna volbracht maar we hebben tevergeefs gewacht je was zo mooi,zo zacht,zo fijn heel even mochten we bij je zijn hoeveel we van je zullen houden zul je nooit weten lieve Zoë, we zullen je nooit vergeten
Alles is voorgoed gedaan Als jij er klaar voor bent K'heb aan je zijde gestaan, Mijn God,ik had je zo graag gekend Ik blijf nu hier,jij gaat naar daar en daar is niet zo ver van hier Zonder jou tikt de klok even snel maar de tijden veranderen wel dus ik neem nu afscheid,jij moet nu gaan weet dat je in mijn hart altijd blijft voortbestaan slaap zacht,je hebt het verdiend je vocht tot aan je laatste zucht en ga,ga nu mijn kind en droom voor eeuwig opgelucht je komt wel terecht ik weet,je vind een thuis heel gauw zonder jou... En ik weet..ik zou dankbaar moeten zijn maar precies daarom doet het zo'n pijn zonder jou...
Vandaag deze blog aangemaakt, ik wil de hele wereld laten zien wat wij hebben meegemaakt, maar vooral tonen dat jij,Zoë Verstraete een plaats hebt gekregen in ieders hart,
mama moet deze middag naar gynaecoloog, ik heb veel te veel pijn,heb gerust,zo nu en dan eens... Maar tgaat niet over...
Misschien krijg ik vandaag meer nieuws over wat er fout is gegaan met je.. 14u30,ik zit in de wachtzaal,kan mijn tranen niet bedwingen, zie zwangere buikjes,kan er niet tegen,zie een kindje,een meisje, blonde haren,een heel kleintje,blauwe ogen, zou jij er ook zo uitgezien hebben?
Ik mag binnen bij dokter Watty, met de echo bekijkt ze mama's baarmoeder,die is oke,wat aan de kleine kant volgens je nog maar 12 dagen uit mijn buik bent,maar alles in orde! Ik heb een scheurtje in mijn poep,van te persen! heel pijnlijk,maar al bij al niet zo erg, op te lossen met zalf en poederzakjes,
eens op haar bureau vertelt ze mij dat ze al iets weet over de autopsie, maar ook niet alles, je zou dus vlokken in je lever en hart hebben,wat het precies is kan ze mij niet zeggen je zou geboren kunnen worden,maar met een ernstige afwijking, je had twee jaar kunnen worden,zelfs tien,maar nooit als een volwaardige gezonde baby op de wereld kunnen komen.
Mama heeft het even moeilijk,slikt een keer,probeert de tranen op te houden, maar ze blijven komen,en rollen over mijn wangen, het is een goede keuze vertelt de dokter er was gewoon voor mij geen goede keuze, we hadden het ook niet in de hand he... Volgende week moeten we bij een professor langs, die zal ons in geuren en kleuren vertellen wat er is, ik krijg wel de boodschap mee,dat ... Ik 1/4 herhalingskansen heb!!!! dat is bijzonder veel!
ik hou mijn tranen een beetje op,verlaat met Toby de gynaecologie,en loop al huilend naar mijn auto! Is dit het?was je mijn laatste baby? Als het niet chromosonaal was,waarom heb ik dan herhalingskansen? En wat is nu de oorzaak? wat is de naam van die ziekte,waar kwam dat vocht vandaan? Ze hebben mij jouw afgepakt,ze gaan mij toch niet alles afnemen? het leven is niet eerlijk, ik haat de wereld!
Ik heb lang geslapen,Lynn en Kelly zijn opgestaan voor Toby, dank u wel! Ik voel me wat schuldig dat ik nog niet heb geweend voor jou lieve Zoë, sinds vrijdag heb ik wel al een traan gelaten,maar niet meer zoveel als in het begin...
we gaan mc donalds eten,daar zie ik vele zwangere vrouwen, ik heb het even moeilijk... Ik let ook heel veel op de kleine meisjes, papa ziet het ook... hij denkt ook aan jouw,dat wij jou nu niet meer hebben... kun je u dat nu voorstellen?
Toby maakt plezier,eindelijk,ik zie Toby eens gelukkig, de laatste weken verveelde hij zich snel, hij kon zich ook niet uiten, hij zat soms in het hoekje van de zetel verdrietig te kijken... Ik had soms echt medelijden met hem,maar kon niks doen... had het zelf veel te moelijk.. verloor het contact met broertje,ik vergat hem nu en dan, ik kon hem amper verdragen, ah,het spijt mij zo naar Toby toe,maar ik had mijn gevoelens niet in de hand, het is nu niet dat ik Toby niet graag zie he,hij is en blijft onze grootste bengel, maar jij Zoë,bent onze kleinste engel!
Vandaag komen nichtjes Lynn en Kelly slapen, Toby vraagt het al zolang,en nu het vakantie is en mama even thuis is, kunnen we dat gerust eens doen hé voor broertje, zo verveelt hij zich eens niet,en kan hij eens genieten van een mooie dag in plaats van een triestige mama! Morgen gaan we dan mc donalds gaan eten, Toby zaagt weleens om naar daar te gaan, en aangezien hij nog niet veel heeft gehad, gunnen we grote broer dat!
Mama stond vandaag op met vreselijke pijn in haar onderbuik en rug, het doet verschrikkelijk veel pijn als ik naar het toilet ga, een kleine en grote boodschap doen is zeer pijnlijk, de tranen schieten mij in de ogen als ik ook maar iets doe.
Wat heb ik nu weer,misschien is mijn baarmoeder uitgezakt, want ik voel werkelijk iets zakken als ik ga plassen. Mijn bloedverlies is al heel wat verminderd,maar als ik plas dan verlies ik heel wat klonters bloed.
Ik zal het nu nog even volhouden,en als het niet over gaat, dan ga ik terug naar de dokter. Ik wil niet nog iets erbij,straks is het iets ernstigs. Ik zal in ieder geval toch ee beetje meer moeten rusten, want sinds mijn bevalling heb ik dit nog niet gedaan.
Het is ook de eerste dag dat ik me eens een klein beetje op tut om buiten te gaan, ik had trouwens nooit gedacht dat ik daar nog zin in zou hebben. Ik trek mij recht aan een nieuwe zwangerschap,het kan niet vlug genoeg gaan!
