Vandaag opgestaan,om kwart over zeven,
broertje Toby was al weer zo vroeg wakker,
en dus voor mama weer een lange dag van verdriet...
Ik blijf elke dag hard werken aan deze blog,
zodat hij af is,en dat ik hem kan tonen aan iedereen.
Het is het enige wat ik kan doen.

Het is voor ons een lange lijdensweg,
een weg die je niet zomaar kan bewandelen,
een weg die je ook niet kan volgen als
je het pad niet zelf hebt bewandeld.

Je krijgt veel reacties,dat er nog geluk op onze weg ligt,
dat we nog opnieuw kunnen beginnen,
maar het zal voor ons nooit hetzelfde zijn,
Voor de meeste mensen bestaat het spreekwoord
'uit het oog,is uit het hart'
Voor ons bestaat er maar één spreekwoord
'wat ik hoor,vergeet ik
wat ik zie,onthoud ik
wat ik doe,begrijp ik'

zo kreeg ik vandaag telefoon,
van een familielid...
ik kreeg als antwoord dat ik de beste keuze heb gemaakt,
dat je beter af bent zo,dan dat wij met een gehandicapt kindje konden overblijven,
voor alle duidelijkheid mensen,Zoë is niet gehandicapt,
was het niet,en zou het ook nooit worden.
Deze feiten gaan over een afwijking,niet over downsyndroom,
dit is de reden niet waarom wij haar hebben laten gaan!

Ik heb je nog niet verteld Zoë dat we vandaag een kaartje kregen van tante Lucienne,
ze wenst ons veel sterkte toe,
lief he?