Hey snoetje,

wat hebben wij nu toch meegemaakt?Wat hebben wij in godsnaam verkeerd gedaan om dit te moeten meemaken?
Ik had niks verkeerd ingenomen,ik had niks gevoeld...
Ik had nooit gedacht dat we dit nog konden tegen komen,niet in het begin,niet halverwege,en al zeker niet naar het einde toe
van mijn zwangerschap!
Dit is de ultieme relatietest,en als we deze doorstaan,kunnen we alles aan,erger dan dit bestaat niet...

Ons kleinste wondertje,die nu in de hemel naar ons lacht,ze is er niet alleen,
ze is er bij alle andere babytjes,ze kan er spelen,en plezier maken,
ze had natuurlijk liever bij haar mama en papa geweest,maar het lot besliste haar leven,
niet op aarde,maar in het paradijs hierboven.

Ik mis haar elke dag ,zoals jij haar mist,ik ruik haar nog,en voel haar koude lichaampje nog op mij...
Ik ben ervan overtuigd dat moederliefde en verdriet even pijnlijk is als vaderliefde en verdriet!
Ik weet hoe zeer jij hier van af ziet,en dat het moeilijk is om elkander aan te kijken
zonder we aan ons klein wondertje denken,
telkens ik in jou ogen kijk,zie ik Zoë voor mij,
ze had diezelfde walletjes onder haar ogen,net als jij en Tobytje...
Ze lijkt sprekend op jullie,wat moet dit voor jou een domper zijn in je leven,
Ons eign vlees en bloed afgeven aan God,

Hoe zulen wij dit aanpakken?Hoe gaan we nu verder?
Zal het gemis ooit ophouden,zal de pijn verzachten?
En vooral,zullen we ooit nog kunnen genieten van een nieuw wondertje?
Krijgen we die kans nog?en zullen we het risico nog aandurven,
Ik durf geen beslissing meer nemen,ik wil dit niet meer opnieuw doorstaan,
maar zou o zo graag nog een babytje van ons tweetjes krijgen,
misschien dat onze pijn dan een beetje verzacht?

Weet,dat bij iedere stap ik zet,zij in mijn gedachten zit,
bij elk lachje ik toon,ik verdrietig ben om een beetje geluk te tonen,
bij ieder wolkje aan de lucht,ik denk dat ze ons een teken geeft,

en telkens bij het slapen gaan,laat ik een zee van tranen,bekijk ik haar foto,
geef r een kusje,en denk ik ,misschien sta ik morgen op en is mijn lijden voorbij,
ik sta de volgende dag op,voel aan mijn buik,hij is leeg...
ik heb het niet gedroomd,het is realiteit,ik ben alleen met Toby,
jij bent de centjes gaan verdienen,je moet wel...ik begrijp dat...

en daar gaan we dan weer,voor ik het weet ben ik al een week bevallen,
en dan twee weken,en de tijd gaat zo inmens vlug,ik ben bang dat ik ze zal vergeten,
ook al weet ik dat het niet zo is,de pijn zal altijd het ergste zijn...

Maar weet dat we de juiste beslissing hebben genomen,en dat we voor elkander moeten zorgen,
ook al is het moeilijk,je moet je gevoelens tonen,en laten gaan..

Ik zal altijd van je houden,
je snoet Bren