Tot vandaag nog nooit van Naninne gehoord. Het dorpje is een deelgemeente van de stad Namen en is er amper 6 km van verwijderd. Het ligt op een heuvelkam en biedt samen met Dave prachtige wandelingen. We volgen er vanaf het station de hoofdstraat tot bij de kerk waar we richting kerkhof klimmen.
De kerkhofmuur brengt ons in het Bois du Duva of liever op de rand ervan.Wanneer we, juist voor een weide, links een lichtjes dalende weg inslaan bevinden we ons onmiddellijk in het bos.We passeren de kleine kapel die gebouwd werd op de plek waar de postbode Joseph Roland in 1886 gedood werd en van een belangrijke geldsom werd beroofd. Jammer dat er van het interieur van de kapel niets meer rest. Een grondige restauratie dringt zich hier op; We dalen nu feller langs het smalle bospad tot het geluid van auto's tussen de bomen doordringt.We belanden inderdaad bij de drukke weg Namen-Yvoir die we voorzichtig dwarsen om dan langs een tunneltje onder de spoorweg Namen-Aarlen naar de Maas te trekken. Bij het plein(tje) van Dave krijgen we niet alleen een zicht op de Maas maar ook op Wepion aan de overzijde en op het daartussen gelegen " eiland van Dave ". Dit is het grootste 'riviereneiland ' van België. Rond 1990 plande men er recreatiegebied met pretpark en horecazaak maar dit ging niet door en het eiland werd een natuurreservaat.
We lopen tot vlakbij de kasteelmuur die ons naar links leidt.Het kasteel ligt verborgen achter de hoge bomen van het bijhorende park.We moeten aopnieuw het hoofd buigen wanneer we andermaal onder de spoorweg duiken. En dan volgt er een resem van kleine paadjes die zich voor en achter de huizen kronkelen en uiteindelijk de loop van een beekje volgen. Enkele malen moeten we een bruggetje over om uiteindelijk langs een steile, lastige trap een asfaltbaan te bereiken. Les Haies des Pauvres langs de overzijde vinden en volgen we nog maar dan zijn we het spoor bijster. Tot overmaat van ramp begint het nog te regenen In de verte , op de hoogte , zien we de kerk van Naninne en dus besluiten we dan maar voor de bredere banen te kiezen. Het water valt ondertussen met emmers uit de lucht en stroomt als een beek, op de klimmende weg naar beneden.
Wanneer we uiteindelijk de kerk van Naninne bereiken is het minder gaan regenen en nemen we dezelfde weg als een paar uur geleden naar het station.
We halen net op tijd de bus in Namen die ons naar Gelbressee brengt ( weeral zo'n dorpje in de rij van onbekende dorpen in België )
Langs een smal bruggetje steken we het riviertje de Gelbressee over dat iets verder het water opneemt van een bron en van de Rau de Franc-Waret.We klimmen naar het mooie dorpskerkje met bijhorend kerkhof en verlaten langs een pijlrechte weg het kleine dorpscentrum. Rechts het Bois d'Hambraine en links, achter een draadafsluiting prachtige aanplantingen van geleide fruitbomen. Een dik tapijt van gevallen beukenbladeren verbergt een hobbelige kasseiweg die lastig te belopen is.In het bos houdt de Rau de Franc-Waret ons gezelschap en vormt af en toe mooie vijvers. De weg wordt beter en we bereiken het kasteel van Franc-Waret ( een dorpje met 200 inwoners ). Het goed onderhouden kasteel was oorspronkelijk een versterkte kasteelhoeve die in de 18de eeuw in klassieke stijl tot ( grote) herenwoning werd verbouwd. Rond het kasteel liggen vijvers en een Engels park. Binnenin een indrukwekkende verzameling van Franse en Hollandse meubelen uit de 18de en 19de eeuw.Men heeft er eveneens een 6-tal ingerichte zalen te huur voor recepties, semenaries en bedrijfs- en privaatfeesten aan prijzen van 300 tot 2000 per dag.
We vergeten ( wanneer we een andere weg dan deze die in onze tochtbeschrijving staat aangegeven willen nemen ) dat we ons hier op een kasteeldomein bevinden en dat de meeste wegen " privé " zijn.Dan maar een poos langs de drukke N80 ( Namen -Hannuit ). Ook wanneer we de grote baan verlaten zijn we nog niet van het autoverkeer verlost. In het centrum van Ville-en Waret is het even zoeken naar een klein stijgend pad, dat uiteindelijk meer op een uitgedroogde beek dan op een pad lijkt. Een veldweg brengt ons naar La Bruyère, een gehucht van Marche-les-Dames.We lopen geruime tijd klimmend en dalend in een open landschap en wanneer we aan ons linkerzijde het Bois de Hubeumont krijgen trekken we er heen.Het is middag en een telefoontje met het thuisland vertelt ons dat het daar flink aan het regenen is terwijl wij hier reeds de ganse voormiddag van een heerlijk zonnetje genieten.De akker rechts van ons ligt bezaaid met een massa kleine keitjes. Eerst nog een klim tot in het bos maar dan gaat het met een lange afdaling naar de N992.
We krijgen een heruitgave van bij het begin, een vrij onregelmatige grond met grote losliggende rolstenen, uitstekende boomwortels en dit alles verdoken onder een tapijt van gevallen bladeren; Makkelijk stappen is anders. We zijn blij eindelijk termac onder de voeten te krijgen wanneer we de N992 bereiken. Rechts van ons kronkelt de Rau de Gelbressee met ons mee, of is het omgekeerd ?We bereiken de N80 bij de plaats waar we de start namen maar, even wachten toch, want het busje komt zo.
We hebben de regenkledij maar bovenaan in de rugzak gestopt want vandaag staat als de slechtste dag van de week ( met regelmatig regenbuien ) aangekondigd.
In Hasselt krijgen we ruimschoots de tijd om even in de lijnwinkel binnen te wippen om ons te voorzien van enkele lijnfolders die ons in de toekomst dienstig kunnen zijn.En dan nemen we de bus naar het hart van " De stille Kempen " maar de stilte is er ver te zoeken want van bij de start tot bij het einde van onze tocht hangt het geronk en geraas van de motoren op het circuit van Zolder, in de lucht. En dat er dan mensen zijn die klagen over het lawaai van spelende kinderen.
Algauw bevinden we ons in een bos en zigzaggen nu eens langs een kleinere, dan weer langs een grotere vijver.We dwarsen de Laambeek die een groot deel van het gebied doorloopt.Langs een tunnel onder de E 313 bereiken we het gehucht Rekhoven ( Lummen ) Achthonderd meter verder ligt het gekende klaverblad van Lummen dat de E 313 met de E 314 verbindt en dagelijks meer dan 100.000 voertuigen verwerkt. Na anderhalve kilometer langs een drukke baan dwarsen we nu het Albertkanaal. We lopen even langs de oever om dan naar het kerkje van Viversel ( Heusden-Zolder ) te trekken.Daar is de Laambeek terug om ons een tijdje in het bos gezelschap te houden Het bospad draait en keert en het geluid van de motoren wordt steeds maar luider. We krijgen de indruk dat er ieder ogenblik, na een bocht in het slingerend bospad, plots een racewagen voor ons zal opduiken. We volgen nu een recht, breed bospad dat dan overgaat in een slingerend eenmanspad dat de oevers van een reeks vijvers volgt.De gegevens van onze wegbeschrijving stroken geenszins met de wit-rode merkstrepen op de bomen. Bij de hoofdingang van het circuit zien we de racewagens voorbij schieten ( vandaag is de toegang tot de omloop gratis, maar de tijd ontbreekt ons). Wel nemen we de tijd om het juiste pad terug te vinden.Een lange brede weg leidt ons tussen de vijver van Terlamen en het Groot Bos. Het is er heerlijk wandelen.We worden ingelopen door een koppel die niet alleen kennissen maar tevens dorpsgenoten zijn.Zij zijn hier op hotel gelogeerd maar wij moeten vandaag nog naar huis dus slaan we eerder rechts af. Blijkt dat we dit te vroeg deden en onszelf zo in de problemen hebben gewerkt.We bevinden ons midden in het bos met een overvloed aan wandeltekens maar geen GR-aanduidingen. Gelukkig vinden we die bij de rand van het bos terug. We bereiken probleemloos het centrum van Bolderberg ( gehucht van Heusden-Zolder ) .En de regenkledij... die steekt nog netjes opgevouwen bovenaan in de rugzak.
We nemen de draad op en zetten de wandeling verder die we de vorige keer hier stopzetten.De GR-tekens zijn rap gevonden en weldra lopen we op het gensgebied van Bolderberg met Stokrooie. We bereiken na enkele bochten de oever van het Albertkanaal. Na een 500 tal meter lopen we onder de kanaalbrug door en belanden bij een GR-wandelboom die ons de keuze laat: ofwel de GR 5 verder volgen of te liezen voor een variante die noordelijk om Hasselt heen voert en bij het domein van Bokrijk weer op de hoofdroute aansluit. We opteren voor die laatste.We blijven dus het kanaal volgen. Op de oever aan de overzijde van het hier wel brede kanaal ligt het kerkje van Stokrooie. Voor en achter ons wandelaars maar wij zijn de enigen die links de lijnrechte bosweg door het natuurgebied Kolberg inslaan.Het is een belangrijk deel van het Limburgs vijvergebied en van internationaal belang voor een aantal watergebonden dieren en planten. Daarom is het ook aangeduid als vogel- en habitatrichtlijngebied.
De eerste halve kilometer verloopt vlot maar dan begint een zoektocht naar watervrije doorgangen.Eerst uitwijken naar links, naar de ietwat hogere zijkant maar weldra staat die ook onder water en moeten we op onze stappen terugkeren.Dan maar voor de rechterkant gekozen, achter een draadafspanning en tussen de bomen.. Eens voorbij een beekje is er verbetering en kunnen we het bospad weer op. Bij een T-kruising nemen we de Borgerheidestraat met een tamelijk druk autoverkeer en wanneer die straat samen met het verkeer naar rechts afslaat lopen wij rechtdoor een brede zandweg in.Op het einde ervan moeten we langs enkele zware werktuigen heen die blijkbaar de laatste dagen ingrijpende werken in het landschap hebben verricht. zodat we nu elke wegmarkering missen. We lopen over de, in aanleg zijnde verhoogde dam dwars door de grote vijver van de Platweyers. Die is grotendeels uitgedroogd maar oogt toch indrukwekkend door de immense moddervlakte die we te zien krijgen. Aan de overzijde bereiken we een bosje met terug enkele van die kolossale werktuigen. Kapwerken moeten de dijken verstevigen en voorkomen dat de vijver verder verlandt. We moeten over en onder struiken en bomen, ons soms even wagen op de verharde modder van de vijver om dan op te klauteren langs een berm. Er is geen pad meer en we slingeren ons tussen een ketting van aaneengeregen vijvertjes.Tot de spoorlijn 15, Hasselt-Mol plots redding brengt.Die spoorlijn moeten we ( volgens onze beschrijving ) immers naar rechts volgen om een woonwijk van Kiewit te bereiken. Van hier vinden we nu probleemloos het station waar we de trein opwachten die ons huiswaarts brengt.
Het is net geen tien over negen wanneer we de trein verlaten in het station (?) van Kiewit. We trekken langs enkele straten die we bij de vorige tocht in andere zin doorliepen, naar het centrum van Kiewit, een Hasselts gehucht.
Waar we de vorige maal, in onze haast om de trein te halen de " Paalsteen " links lieten liggen nemen we nu wel de tijd om even tot daar te wandelen.
De paalsteen of grenspaal is een geklasseerd monument dat op de plaats staat waar Hasselt, Zonhoven en Kuringen aan elkaar grenzen. Op 18 oktober 1666 werden in het bijzijn van de magistraat van Hasselt en een afgevaardigde van de prins bisschop Maximiliaan van Beieren de grenzen tussen Hasselt en Zonhoven afgepaald met grensstenen ( om de ruzie over de grenzen op te lossen ) Eén steen staat er nog altijd op dezelfde plaats.
Bij de kerk steken we de drukke weg Hasselt- Eindhoven (N 74 ) over. Rechts ligt de festivalweide waar op 18 augustus 2011 met Pukkelpop een storm een spoor van vernieling door het gehucht trok. Er vielen 5 doden, 2 zwaargewonden en honderden gewonden.
Na 300 meter verlaten we de drukke rijweg en trekken langs een bospad naar een reeks mooie en rustige plekjes.Enkele malen moeten we een veerooster over en we belanden uiteindelijk bij het hoofdgebouw van het natuurdomein " Kiewit ". Dit was het gebied dat eeuwenlang het twistpunt was tussen Zonhoven en Hasselt. Nu is het een rustig gebied met kinderboerderij, natuurtuin, Engels park, speelbos en prachtige vijver. Alles ligt er op deze decembermorgen verlaten en vredig bij.Een GR-wandelboom wijst ons de weg door het kalende bos tot bij een hekken dat de toegang geeft tot het Provinciaal Domein van Bokrijk. Hier slaan we rechts af op een verhoogde berm die de loop van een beekje volgt. Links krijgen we een aaneenschakeling van grotere en kleinere vijvers. Echt een oase van rust. Enkel de vlucht van een witte reiger verbreekt de stilte.
Bij de Herkenrodeplaats gekomen krijgen we er het gezelschap van het GR5/E2 tracé dat we de vorige maal bij de kanaalbrug Stokrooie vaarwel zegden om voor een alternatieve route te kiezen. We lopen tussen een beek en een grote vijver en bereiken een groot parkeerterrein om even verder voorbij de hoofdingang van het openluchtmuseum " Bokrijk " te passeren.Vijfhonderd meter verder komen we bij het stationnetje van Bokrijk. Eindpunt van een heerlijke tocht.
Het station ( perron ) van Bokrijk ligt er even verlaten bij als veertien dagen terug. Druk is het wel wanneer we de weg Genk-Hasselt ( N75) oversteken om langs enkele bebouwde straten naar de minder bebouwde zone van Bokrijk te trekken. We slaan enkele malen rechts en evenveel keer linksaf, lopen onder een hoogspanningslijn door en dwarsen even later een beekje. Zo belanden we langs het vennengebied ' Lang Water '. Terug een paar bochten en we belanden op een rechte ( geasfalteerde ) baan langs het Albertkanaal. Op het jaagpad een drukte van wielertoersiten die deze regenvrije zaterdag als een ideale dag voor een oefenrit zien.
Bij de Sluis van Diepenbeek ( een imposante installatie ) verlaten we het kanaal en kiezen voor een afdalend pad tussen de bomen.Bij een draaihekken en een brugje betreden we een eerste deel van het natuurreservaat " De Maten " Rechts nog een betonnen bunker, een restant uit de WO II.
We draaien een wegje op dat een poosje de rand van de Augustijnervijver volgt om dan resoluut de vijver de rug toe te keren om langs een smal pad door de heide te trekken; Voor ons, in de verte, steken een kerktoren en een mijnschachttoren boven de bomen uit. We belanden op een asfaltwegje dat zich links en rechts tussen de bomen wringt en van de ene ( Dilikens)weier in de andere ( Peerdsdief)weier overgaat. De Rockxweier gaat over in een prachtige dreef die er helaas wel erg modderig bijligt. Asfalt krijgen we pas bij het gehucht Genkerheide. Bij alle huizen is een zwarte vlag geplant als protest tegen het Spartacusplan dat een sneltramlijn Hassel-Genk-Maasmechelen wil door een deel van De Maten.
Eens voorbij de Achterbeek lopen we terug langs het natuurgebied " De Maten " dat met zijn 35 vijvers het best bewaarde vijvergebied van Midden-Limburg is.Het is gelegen aan de rand van het Kempisch Plateau in het laag gedeelte van Genk.De Stiemerbeek, die de grens vormt tussen de bebouwing en het natuurgebied dwarsen we bij het waterrad van de Slagmolen en komen in het Genkse gehucht Termien. In de nabijheid van de parochiekerk ( een dominicanenkerk gebouwd in 1939 door de orde die er in 1934 opgericht werd ) vinden we de bushalte die ons toelaat op de bus te wachten die ons naar het station van Genk zal brengen.
In Leuven missen we op 15 seconden onze bus ( wegens een vertraging van de trein als gevolg van een omlegging langs Denderleeuw ). Dus dan maar een uur wachten in een onverwarmde stationsruimte.
We verlaten de bus in het centrum van Sint-Pieters-Rode dat tot de oudste dorpen van het Hageland behoort. Op het programma een knooppuntenwandeling uit het Vlaanderen vakantieland aanbod. We slaan de Langestraat in en zijn onder de indruk van de reusachtige installaties van Heroes & Co N.V. , een familiebedrijf gespecialiseerd in de verkoop van graan, bloem, potgrond, meststoffen, stabilisé e.a. We verlaten de grote baan bij een kapelletje en trekken samen met de GR-route de velden in. De voorbije vriesnacht heeft overal een laagje rijm achtergelaten en we krijgen er ook nog een nijpend oostenwindje in het gezicht. We klimmen geleidelijk in de open vlakte naar de Uilenberg. Eventjes krijgen we een stukje grote baan en asfalt onder de voeten maar wanneer we links moeten afslaan op wijk Dries, is het knooppuntenbordje ( 137 ) verdwenen.
We naderen dicht bij het gehucht Gempe en trekken bij de brug en het waterrad de overzijde van de Molenbeek het bos in. Gelukkig heeft het vriesweer de ondergrond ietwat verhard want anders was er hier, zonder natte voeten geen doorkomen aan.We belopen een diepe, holle weg tussen hoofdzakelijk eiken en beklimmen de Bensberg.Naarmate we het hoogste punt naderen nemen sparren de bovenhand.om dan bij de afdaling door majestueuze beuken vervangen te worden. De naam van het bos verwijst naar de adellijke familie ' de Troostemberg ' die er tot in 1981 eigenaar van was en het nabijgelegen kasteel ( dat zich, door de zon beschenen,tussen de bomen, even laat zien ) bewoont. Het bos is nu eigendom van het Vlaamse Gewest en is doorkruist door enkele indrukwekkende beukendreven.
We komen terug in open landschap en zien van ver de nog bestaande 14de eeuwse vierkante woontoren of donjon van het kasteel van Horst.Vanaf de Lozenhoek volgen we een kronkelend asfaltwegje en langs de Horsthoeve bereiken we het kasteel van Horst.( de verblijfplaats van de bekende stripheld van Willy Vandersteen - de Rode Ridder ). Het kasteel wordt sinds de tweede helft van de 17de eeuw zelden of nooit door de eigenaars betrokken zodat het veel van zijn oorspronkelijke vormen heeft bewaard.
Langs de dreef met het langgerekte wagenhuis uit 1657 keren we het kasteel de rug toe en reppen ons naar de bushalte in het centrum van Sint-Pietrs-Rode.
Zelfde (trein)scenario als verleden keer. Maar deze keer genieten we in Leuven van een grotere keuze aan bussen die richting startplaats van onze tocht uit moeten. We zijn blij de drukke Tiense Steenweg (N3)zo vlug als mogelijk te kunnen verlaten en langs de Grensstraat naar de Predikherenberg te trekken. We wanen ons eventjes in de Ardennen maar het klimmetje duurt hier minder lang.
We lopen geruime tijd langs het klooster en park van de Zusters Clarissen om vervolgens tussen afsluitingen en hagen op een slingerend eenmanspad te belanden.De ondergrond is nog lichtjes bevroren zodat het stappen beter meevalt dan de vorige maal. Op de velden rondom ons ligt nog een dun laagje sneeuw dat waarschijnlijk op een nieuwe lading wacht. Boven de bomen steekt het kerktorentje van Bovenlo uit. Even later trekken we door een wijk van voornoemd gehucht. Langs akkers en weiden en door bosjes komen we door Lobergen en dwarsen er de zeer drukke weg Leuven-Diest ( N2 ). Minder druk maar aangenaam om er door te gaan is de Wolvendreef die ons bij de kerk van Linden brengt.
Een nijdige klim wacht ons wanneer we het Lindenboswandelpad betreden.We belopen een golvend bospad dat door een groot deel van het prachtige Bleekbos trekt om uiteindelijk af te dalen tot bij de Molenbeek die we voor een kleine kilometer langs een kaarsrecht smal verhard pad gezelschap houden.
Intussen is het lichtjes beginnen te sneeuwen wanneer we richting Abdij van Vlierbeek opdraaien. We kunnen niet nalaten even van onze weg af te wijken en tot dichterbij de gebouwen te gaan om kort te genieten van de bijzondere sfeer van de monumentale abdijkerk, het oude kloostergebouw,de abdijhoeve kortom van het ganse complex.
Vanaf hier hebben we reeds zicht op het bushokje waar we straks de bus nemen die ons, na deze prachtige tocht, naar het station van Leuven zal brengen.
