29.05.2010 Wandeling 163: FORRIERES-JEMELLE; 13,5 km, 3.30 uur
Dat onze trein, wegens werken, met een kwartier vertraging in Jemelle zou aankomen kan ons niet deren want we hebben er ruim de tijd om op de verbinding met Forrières te wachten.Maar bij aankomst blijkt die verbinding weg te vallen en moeten we nog geruime tijd op een volgende wachten.Dus dan maar auto-stop geprobeerd. In de kortste keren hebben we prijs. Een dame brengt ons tot aan het station van Forrières. We volgen enige tijd de spoorweg die ons van La Lomme scheidt en slaan dan de weg naar Lesterny in.Op de hoogte ontmoeten we er een groepje Vlamingen druk aan het fotograferen en ja ze willen ook ons wel op de foto zetten met het prachtig landschap en het kerkje van Lesterny op de achtergrond. Ietsje voor de Pont de Leterny waar we de Lomme en de spoorweg dwarsen passeren we links een kapvlakte waar de familie Planckaert er enkele chalets heeft neergezet en er zelf enkele van bewonen.Langs de Rau La Masblette gaat het naar Masbourg. De wirwar van straatjes in het dorpscentrum brengt ons even in de war en op een verkeerd spoor zodat we op onze stappen moeten terugkeren, zoeken en navragen.En dan volgt een lange,nijdige klim. Komt daar nog bij dat de weg opgebroken is en nu met losse rolstenen bedekt is. Gemakkelijk stappen is anders. We zijn dan ook gelukkig wanneer we de aanduiding ' Biermonfoy 335 m ' bereiken en langs een vlakke weg naar het dorpje Ambly kunnen trekken. In de Rue Principale passeren we de brasserie Saint-Monon, waar een oude kar, met biertonnen geladen, de voorkoer siert. De familie Jacob runt er een boerderij en brouwt sinds 1996 drie types Saint-Monon. Zin in een fris biertje hebben we wel maar de tijd ontbreekt ons.Even later komen we op bekend terrein ( wandeling 153 ). Vandaag nemen we nu wel Rue Sur Baulet (toen afgesloten wegens de jacht ) en beginnen andermaal aan een lange steile klim die ons over een korte afstand 100 meter hoger moet brengen. Op de plaats Javingue komen we voorbij de kapel " Notre Dame des Champs " waar we èn van een uitgestrekt landschap èn van een rustpauze genieten.De klim brengt ons in het bos tot op een hoogte van 350 m ( we zijn in het begin van de Ardennen ) en dan volgt een eindeloze afdaling langs een ambetant bospad tot bij het station van Jemelle waar er precies tijd genoeg rest om andere kledij aan te trekken.
08.05.2010 wandeling 162 ; 'S GRAVENVOEREN 10 km, 2.30 uur
We trekken naar het grootste Voerdorp en draaien er op de ' Pley ' of dorpspleintje onbeleefd onze rug naar het beeld van de onbekende soldaat om bijna onmiddellijk daarna de Voer over te steken.Na een linkse en een rechtse bocht passeren we de Kapel van de Kinkenberg met ernaast de vroegere gemeentelije waterpomp. We kiezen voor de stijgende holle Koetsweg en trekken klimmend naar het plateau van de Snauwenberg waar we in open veld belanden.Een nevel belet ons jammerlijk genoeg te genieten van de weidse omgeving. Wanneer we langs de immense, en mooi onderhouden hoeve Snauwenberg voorbij komen passeren we een grenspaal .Boven het akkerland piept het kerktorentje van Mheer. Nu lopen we over Nederlands asfalt tot we iets verder voor het bos en een dalend pad kiezen dat ons naar het kasteel van Altenbroek en de Molenhoeve voert. Iets voorbij de ingang naar de hoeve wringen we ons langs een draaipoortje op een weide.Bij een volgend draaimolentje moeten we de koeien even om doorgang vragen wat ze schijnbaar met tegenzin doen. We belanden in een weide die geel ziet van de vele paardenbloemen en na het dwarsen van de Noor klimmen we uit de laatste weide.Bij de met Canada-populieren afgezoomde Molenweg gaat het links, richting Nederland waar de grenspaal Margraten ons de grens aanduidt.Een Nederlander, met zijn gezinnetje hier op wandel wil wel van ons beiden een foto schieten. We houden de kerk van Noorbeek op de achtergrond. Volgens onze fotograaf zouden de dorpen uit de omgeving redetwisten over het feit welk dorp er bij WO II hier het eerst bevrijd werd.Volgens hem was het zonder twijfel het iets westelijker gelegen Mesch. Iets verder kiezen we de rechtse weg - de Bosweg - die ons terug naar België loodst. Enkele Galloway-koeien kijken ons verbaasd aan.Wanneer we het gezelschap van de GR-route krijgen slaan we een beukenbos in en bereiken, stevig dalend, het gehucht Schophem. Een smal pad rechts brengt ons bij de Voer die we een tijdje volgen en ook enkele malen dwarsen tot in Vitchen. Ondertussen passeerden we meerdere rmetalen kruisen telkens met een onderschrift als ware het dat we aan een kruisweg begonnen zijn. Bij een van die kruisen nemen we de holle weg naar rechts en komen terug op de Koetsweg.In plaats van de postkoets die destijds langs deze weg van Luik naar Aken trok is het nu een grote autocar die achteruit rijdend ons de weg afsnijdt.Terug op het Pley biedt het terras van het gelijknamig café ons de gelegenheid te picknicken en op de bus te wachten die ons naar het station van Visé zal brengen.
Een plechtige communie- en een schoolfeest verplichten ons vandaag dicht bij huis te blijven. Dus dan maar een wandeling in de omgeving gezocht. Het belooft een prachtige dag te worden wanneer we om 7.30 uur, ter hoogte van de kinderboerderij Van Clé, inpikken op het Prikkelpad te Marke.We volgen, bij de rand van het Preshoekbos, een poos de Markebeek waar we al direct geprikkeld worden door kijkkaders en literatuurtjes over de kikker, het gras en andere. Voorbij het Olympiadeplein dwarsen we de drukke Rekkemsestraat om langs de gebouwen van metaalconstructie Vandewiele naar een prachtig gebied van industriële archeologie te trekken. De vroegere kleiputten, ontginningsgebied van Yperiaanse klei die zich uitstekend leende voor het maken van dakpannen, worden deels opgevuld en deels aangelegd als (vis)vijver. Een tweetal heeft er zelfs al de lijn uitgeworpen. Van hieruit hebben we een prachtig zicht over de omgeving. In de verte knippert het licht op de kerktoren van Wevelgem en lager en dichterbij ligt het industriegebied. Over de spoorweg Antwerpen-Kortrijk-Moeskroen-Lille Flandre passeren we het Goed ter Herlebout en bereiken uiteindelijk de Leie die we stroomafwaarts volgen. Aan de overzijde, op het jaagpad, testen de vele wielertoeristen hun rijvermogen.We verlaten het water en volgen een pad door een weide met veel planten die zich in deze rijke kleigrond goed voelen en van natte voeten houden, ondermeer de smeerwortel en de reuzenpaardenstaart die tot 180 cm hoog kan komen. Het gaat nu een tijdje langs hogergenoemde spoorlijn met aan de andere zijde ervan de (vervallen?) gebouwen van de vroegere pannenfabriek.We buigen af en komen voorbij een houtmijt, een paradijs voor amfibieën, vlinders, vogels kleine zoog- en roofdieren en planten.Terug voor een poos langs de Leie om dan over een vlonder langs de Aardweg weer naar de Rekkemsestraat te stappen. We nemen hier nog een stukje van het Markebeekpad bij dat ons langs een prachtig aangelegde en geasfalteerde wandelweg, in een open agrarisch gebied, in een bocht rond het centrum van Marke naar het ontmoetingscentrum leidt.Wanneer we terug bij de kinderboerderij belanden krijgen we, naast de vele interessante prikkels die we reeds mochten ervaren, er nog een laatste prikkel bovenop. Eén naar een verfrissend, deugddoend drankje.
10.04.2010 Wandeling 160 : TOEREN IN NISMES 10,5 km, 2.30 uur
Problemen met de voorbehouden plaatsen voor vakantiegangers naar Zwitserland zijn er de oorzaak van dat onze trein met een klein kwartier vertraging uit Brussel Zuid vertrekt. Gevolg : onze bus in Namen is zojuist vertrokken zodat we een uur later dan voorzien in Nismes aankomen. Het blauwe rechthoekje zal onze gids zijn op de wandeling " Le Mousti " die we als eerste gepland hebben. We passeren de Dienst voor Toerisme om kort daarop, na enkele bochten, langs een smal weggetje dat tussen twee muren geprangd zit, vlug aan hoogte te winnen.Eens in het bos blijft het klimmen geboden en natuurlijk volgt daarop een ( steile ) afdaling. Gelukkig heeft men die op bepaalde plaatsen van trappen voorzien. We lopen nog een eindje tussen de huizen en trekken dan weer het bos in.Ondertussen kregen we het gezelschap van l'Eau Noire, het GR125-pad en de Compostella-pelgrimsroute. Trouw volgen we de loop van het water tot bij de brug in het dorpje Pétigny waar we resoluut kiezen voor een kuitenbijtende klim tot boven op de heuvelkam. Het GR-pad loopt hier rechtdoor, wij slaan rechts het bos in. Het is er heerlijk wandelen en genieten van de rust en de stilte. Een ommetje brengt ons langs een drietal grote kuilen, dolins of abannets genoemd, die in België uitsluitend hier ( de Viroinstreek ) voorkomen. Gelukkig heeft men de scherpe afdaling die nu volgt van een leuning voorzien en langs de ruïnes van de oude Sint-Lambertuskerk en de resten van het feodaal kasteel bereiken we de asfaltweg die ons weer bij de kerk ( ons vertrekpunt ) brengt. Een geel-wit-geel plaatje begeleidt ons bij onze tweede wandeling naar de " Tienne Breumont ". Tiennes zijn smalle stroken van kalkrijke heuvels die zich uitstrekken van Chimay tot La Roche. Terug klimmen dus en eens boven bevinden we ons nu in een oase van groen omzoomt met tiennes en krijgen we een weids uitzicht over de omgeving. " Café du Barrage " ( Relais des Marcheurs ) naast de kerk van Nismes laat ons de wachttijd op de bus overbruggen en de gelegenheid onze picknick aan te spreken. Een Westvlaamse boer, die sinds een veertigtal jaren op een uitgestrekte hoeve met een enorme veestapel in Mariembourg woont, is verwonderd op de bus naar Namen Westvlaams te horen en voelt zich in zijn nopjes nog eens zijn moedertaal te kunnen spreken. Onze reis eindigt zoals ze begonnen was, met treinproblemen, maar nu in Gent. We moeten ( wegens een ontsporing van een goederentrein in De Pinte ) over Brugge naar Kortrijk sporen. Van een lange dag gesproken !
Vandaag begint officieel de astronomische lente, maar de soms snelle en dan weer tragere bewegingen van de ruitenwissers van de bus voorspellen geenszins een heldere, zonovergoten lentedag. We stappen uit bij de halte " Chapelle " in Pont. Een bezoekje aan de prachtige Sint-Donaaskapel zit er niet in.Een trieste, kleverige motregen, die na een poosje toch nat maakt, verplicht ons onze regenjassen boven te halen. We dalen af en dwarsen de Amblève die hier net een wat bredere beek lijkt en nemen dan de ' derrière-la-ville 'straat. Rechts van ons krijgen we, in de diepte, het gezelschap van de Amblève en eveneens prachtige uitzichten over de vallei. Wanneer we de huizen van Bellevaux-Ligneuville bereiken zijn we reeds langs enkele kruisen gepasseerd, o.a. een ter herinnering aan een ongeluk ( 1978 ) en een ander herinnert aan een verdwijning ( 1908 ) Veel tijd om in Ligneuville door te brengen krijgen we niet want tussen twee monumenten door moeten we alweer het dorpje verlaten.( bij tocht 25 bezochten we hier op het kleine kerkhof het graf van Monsieur Hawarden ). Er wacht ons een lange geleidelijke klim uit de Amblèvevallei tussen akkers en weilanden tot in het gehucht Lamonriville.en dan volgt er een afdaling naar het gelijknamig riviertje. We trekken het bos in en even verder moeten we, over een schots en scheef plantenbruggetje andermaal een beekje dwarsen en dan is het weer, langs een eenmanspad klimmen geblazen.Natte bladeren bedekken gevaarlijk gladde stenen en de kans uit te schuiven is zeker niet denkbeeldig. Bij het verlaten van het bos bevinden we ons op 500 meter hoogte en krijgen verrukkelijke panorama's als cadeau. Rechts ( op een goede 600 meter verwijderd ) ligt het gehucht Hédemont. Intussen probeert een waterzonnetje door de wolken te breken en kunnen we de regenkledij voor goed opbergen.En dan begint de afdaling naar een nieuwe vallei, die van de Warche, een afdaling die soms zeer steil is.Opnieuw door een gehucht , Florheid, en we blijven maar dalen tot in het centrum van Malmedy.In " Le Scotch Inn " op de Place Albert 1er zijn we net als de vorige keren welkom en kunnen we bij een glaasje onze picknick aanspreken in afwachting van de bus die ons terug naar Verviers zal brengen.
06.03.2010 : Wandeling 158 : LES FORGES DE MELLIER, 12 km; 3 uur
Eens voorbij Ciney liggen de spoorwegbermen bedekt met een laagje sneeuw dat steeds maar dikker wordt naarmate we het station van bestemming naderen. Wanneer we uitstappen ligt het perron van Marbehan onder een 10 cm dik sneeuwtapijt. We krijgen het weeral eens gemakkelijk want een geel rechthoekig driehoekje zal voor de ganse tocht onze gids zijn. Een poosje lopen we nog evenwijdig met de spoorweg maar duiken dan voor een lange tijd het bos in. Links passeren we een imposante ( Byzantijnse ) hazelaar ( omtrek 1,5 meter ) . Het is aangenaam wandelen over deze bosweg ware het niet dat we verschillende malen voor het water en enkele beekjes moeten uitwijken naar de zijkanten. We kiezen richting ' Forges de Mellier ' en komen voorbij twee zorgvuldig bewaarde en in stand gehouden grote huizen van de vroegere meester-smeden van de ' Forges basses '. Volgens een bordje nu dienstig als chambres d'hôtes . In ieder geval moeilijk te vinden én te bereiken als je het mij vraagt. Wanneer de voetsporen in de sneeuw, die we reeds geruime volgen , naar links afslaan klimmen wij steil rechtdoor. Een trein dondert boven ons hoofd wanneer we onder de spoorweg door duiken. Bij een open stuk krijgen we een fantastisch uitzicht over de vallei van de Mellier die we links draaiend gaan opzoeken. Bij de ' Forges hautes ' moeten we ons langs een wegversperring heen wringen en bereiken de restanten van de 'Forges (foto ) . Smelterijen die in de 17de en 18de eeuw hoogtij vierden temeer daar ze hier de natuurlijke hulpbronnen aantroffen, namelijk water, (houts)kool en ijzererts. Begin 20 ste eeuw werden alle activiteiten stopgezet. Sinds 13 oktober 1980 is de site geklasseerd als monument en is eigendom van het Waals Gewest. We steken de Mellier over en beginnen aan een lange klimpartij door het mooie domeinwoud van Mellier.De storm van de voorbije week heeft ook hier sporen nagelaten en bomen en takken op het pad geworpen. Dus er omheen komen is de boodschap en dan weer het juiste pad opzoeken, in de sneeuw niet zo vanzelfsprekend. Komt daar nog bij dat de waterplassen niet alleen bedekt zijn met een laagje ijs maar ook onder de sneeuw verscholen liggen met als gevolg ... natte voeten. Midden in het bos bereiken we het hoogste punt van onze tocht - 447 m - en dan is het de ganse tijd afdalen geblazen. Steeds maar bos en sneeuw en we zijn blij uiteindelijk bij de kapel van Onze-Lieve-Vrouw van de Chenel weer in de bewoonde wereld te komen en langs de verkeersweg N897 het station van Marbehan te kunnen opzoeken.
20.02.2010 Wandeling 157: LANGS DE WARCHENNE 10,5 km; 2.30 uur
Even buiten Verviers wordt voor de eerste keer ons omnipas 65 op de TEC-bussen, grondig gecontroleerd. Het centrum van Malmedy ligt nog overvloedig bezaaid met confetti, restanten van de carnavalsfeesten van de voorbije week. We verlaten het centrum bij de bijzondere Verrijzeniskapel en passeren hierbij enkele karakteristieke voorgeveltjes die met leien bedekt zijn. Weldra bevinden we ons buiten de bebouwing en beginnen aan een flinke klim om dan langs een rustig landweggetje stevig af te dalen naar de Warchenne toe. Wat wij de laatste weken zo verwensten krijgen we hier in overgrote mate terug onder de zolen geschoven. De sneeuw ligt er een tiental cm hoog en kraakt onder onze stappen. We lopen in een dal omgeven door beboste heuvels. Rechts van ons kabbelt de Warchenne overwelfd met loofbomen. Ons pad lijkt, op sommige plaatsen, wel uit de rotsen uitgehouwen. Enkele tijd krijgen we het gezelschap van de uitgebroken spoorweg Malmedy-Büllingen die we tot driemaal toe moeten dwarsen. Ondertussen hebben we langs een houten bruggetje ook het riviertje gedwarst en bruist het nu aan ons linkerzijde. Aan de overzijde ligt het vakantiedorp Val d'Arimont. Na een krachtige klim bereiken we het gehucht Arimont. Van hieruit krijgen we een prachtig uitzicht over de besneeuwde omgeving. Terug afdalen geblazen, langs een smal pad dwarsen we een zijbeekje van de Warchenne en klimmen dan terug naar het dorpje Géromont waar we achter het koor van het prachtig kerkje aan een volgende( avontuurlijke) afdaling beginnen. Via nauwe wandelsluisjes, over plankenbruggetjes trekken we door een woest stukje land en komen uit bij een uniek beukenpaar. ( de onderste dikke takken van de twee bomen zijn aan elkaar gegroeid en vormen als het ware een poort en op de samengroeiing is er nog een derde forse beuk gegroeid.) We genieten nog van enkele mooie panorama's en bereiken het gehucht Mon Bijou, waar we beginnen aan een stevige afdaling naar het centrum van Malmedy, de startplaats van deze prachtige wandeling.
06.02.2010 Wandeling 156 : DE IWOIGNE 10 km; 2.30 uur
De morgenstond heeft goud in de mond wordt wel eens beweerd. Dus nemen we de eerste trein in het station van Kortrijk en sporen naar Houyet. Het goud vinden we in het feit dat we om 9.10 uur reeds op de brug over de Lesse staan. We volgen heel eventjes de N929 en slaan dan links het stijgend bospad in. Het pad loopt nog enige tijd evenwijdig met de lager gelegen N929 maar na een fikse bocht naar links trekken we naar het hart van het bos.Boven op het plateau krijgen we regelmatig doorkijkjes op het uitgestrekte golfterrein van het Parc d'Ardenne. Een eenzame ree verschiet wanneer hij ons op zijn weg ziet opduiken en verdwijnt pijlsnel tussen de bomen. Bij een samenloop van een vijftal boswegen blijven we nog steeds de liggende groene rechthoekjes volgen die ons tot nu toe de baan wezen. Door een mooie dreef volgen we niet alleen de GR-126 maar eveneens de ' Promenade de Ver '. Na het dwarsen van de N94 trekken we langs een houten hek ( openen en terug sluiten ! )weer het bos in. Het wordt eventjes terug klimmen maar we worden door het mooie van de omgeving ruimschoots voor onze inspanningen vergoed. En dan gaat het plots steil naar beneden tot we op de Iwoigne botsen. De aangekondigde wandelboom blijkt spoorloos, dan maar stroomafwaarts het water volgen. We verlaten hierbij zowel de groene rechthoekjes als de GR-route.Het pad volgt trouw elke kronkel van de schilderachtige Iwoigne die kabbelt en bruist dat het een lieve lust is. Aangemoedigd door de zonnestralen beginnen de vogels met mooie liedjes elkaar te lokken. Op sommige plaatsen waar de zon niet aan kan is hard bevroren sneeuw op het pad blijven liggen. Wanneer de Iwoigne zich uiteindelijk in de Lesse stort volgen we die veel bredere en kalmere rivier stroomopwaarts. We lopen tweemaal onder een spoorwegbrug door. Bij de eerste verrijst een burchtachtig bouwsel ' Halte d'Ardenne ' een privestation dat ooit in opdracht van Leopold II werd gebouwd ( pure geldverspilling ! ). Bij de tweede zijn we dicht bij ons startpunt genaderd. In het station van Houyet krijgen we ruimschoots de tijd om onze (erg ) bevuilde schoenen uit te trekken en in onze rugzak op te bergen.
23.01.2010 Wandeling 155:KESSELSE HEIDE ; 12 km, 3 uur
De feestdagen, sneeuw en de onstandvastige treinverbindingen hielden ons anderhalve maand weg van de wandelpaden. Maar vandaag trekken we naar de provincie Antwerpen, meer bepaald naar Kessel-Station. De Fortstraat brengt ons ( hoe kan het ook anders ) naar het fort van Kessel dat gebouwd werd tussen 1908 en 1912 en dat heden ten dage onderkomen verschaft aan een 350 vleermuizen. We volgen een tijdje de slotgracht waar enkele eendjes zich voor ons snel uit de voeten maken en zich glijdend op het resterende ijs naar het open water in het midden van de gracht spoeden. Enkele honderden meter moeten we vlak naast de spoorweg ( Lier-Herentals ) lopen vooraleer die te kunnen dwarsen. Een GR-pad leidt ons door een bos met veel Amerikaanse eik. We dwarsen de Lindekensbaanen trekken via een wildrooster het Provinciaal Domein De Kesselse Heide ( 43 ha ) in. Aanvankelijk geen probleem om de beschreven route ( Kreo 2006/3 ) terug te vinden tot we bij een bank ( er staan er zoveel ) onder grote dennen ( ook veel ) naar rechts moeten. Gelukkig kunnen we ons op ,de in de beschrijving vermelde parking , oriënteren en met de aanwijzingen van enkele wandelaars bevinden we ons weldra midden op de heide. We krijgen een afwisseling van struikheide, naald- en loofbomen, zandvlakten en vennetjes.Het gebied wordt doorkruist door talrijke paden druk bewandeld ( en belopen ) door wandelaars met honden en joggers.Een zeldzaam landschap, een gebied van stilte en rust. Van april tot oktober wordt de heide begraasd door schapen kwestie van de begroeïing in evenwicht te houden. Vandaag echter trekt de schapenhoeder er met zijn 50 schapen voor een tweetal uren op uit. We slaan een praatje met de man die ons weet te vertellen dat de schapen verzot zijn op de eikels maar dat een teveel ervan dodelijk kan zijn ( hij telde reeds een drietal dode dieren ). Terug langs een wildrooster verlaten we de heide en richten onze schreden naar de Kleine Nete. We beklimmen de Netedijk ( foto ) die we kronkelend voor twee kilometer volgen. We lopen op de verhoogde dijk met rechts de Nete en links een veelheid van vijvers en plassen - de beemden- een ideaal oord voor eenden en klapwiekende reigers. We verlaten het water en gaan langs twee natuurreservaten en enkele malen over een GR-pad richting bewoonde wereld. Café " 't Stationneke ' biedt ons de gelegenheid op de trein te wachten en intussen van een Westmalle Tripel te genieten.Bij het naderen van het thuisfront verslechtert het weer en bij het verlaten van de trein worden we op regen getrakteerd. Gelukkig hielden wij het gedurende de ganse tocht droog. Van geluk gesproken.
Even voor onze aankomst in het station van Luik ziet de situatie er benard uit. Een vertraging van 25 minuten doet ons in de gauwte andere wandelplannen smeden. Gelukkig blijft de verbinding richting Luxemburg ons opwachten en kan de geplande tocht toch doorgaan. We vragen de buschauffeur ons te willen afzetten bij de kerk van Deigné, een schilderachtig dorpje waar de woningen en boerderijen, meestal uit de 18de eeuw, opgetrokken zijn uit kalk- en zandsteen. We verlaten het dorpsplein en krijgen onmiddellijk een weids zicht op de omgeving. De weg naar de menhir laten we voorlopig links liggen maar nemen, iets verder, langs een neergelaten slagboom de weg naar het safaripark " Monde Sauvage ". Na een goede 200 meter slaan we rechts de bosweg in. We lopen op een dik tapijt van eikenbladeren. Soms is het zwaar bewolkt en even later schijnt de zon maar het blijft droog en het is, de tijd van het jaar inacht genomen , relatief warm.De voorspellingen waren nochtans anders. Maar we zijn erop voorzien. Anderhalf uur trekken we, ver weg van alle verkeer, door het bos. Even voor we het beekje des Minires dwarsen ligt ietwat verder van ons pad een grote plas, een restant van een chantoir ( = een plaats waar een rivier of beekje plots in de grond verdwijnt, ondergronds voortstroomt, daarbij eventueel druipsteengrotten uitgraaft, om kilometers verder opnieuw aan de oppervlakte te verschijnen ). De streek is er zo een 55-tal rijk terwijl er al 16 in Deigné zijn. We volgen de loop van de Minires die ons door een lieflijk en aangenaam valleitje leidt tot het geluid van de A26-E25 tot ons doordringt en we de metershoge viaduct van de snelweg boven de bomen zien uitsteken. We arriveren in Sècheval en volgen voor zeer korte tijd de hoofweg N666 om dan een steile klim aan te vatten.Terug afdalen naar de grote baan en na 300 meter is het terug fel klimmen geblazen. We lopen nu tussen weiden en velden die netjes afgeboord zijn met prachtig geschoren beukenhagen. Er rest nog tijd genoeg om nu wel naar de menhir te trekken, maar na een derde heuse klim in minder dan een half uur moeten we wel eventjes op adem komen ( foto ). We dalen af in een golvend bos-en weidelandschap naar Deigné in de hoop er een café te vinden, maar helaas !Dan maar in de Halle des Chantoirs, op het dorpsplein, onze picknick aangesproken. Het dorpje lijkt op dit middaguur doods met uitzondering van een man die ijverig een reeks flessen aan het vullen is bij de Sint-Jozefsfontein op het kerkpleintje. Ondertussen is het zachtjes aan het regenen maar het wachthuisje laat ons droog op de bus naar Luik wachten.
21.11.2009 Wandeling 153 : JEMELLE-ON-AMBLY 12,5 km, 3 uur
Vandaag wordt het werkelijk een grensgeval want we starten in de provincie Namen ( Jemelle ) en trekken langs On en Ambly door de provincie Luxemburg en alhoewel alle dorpen nog in de Famenne liggen laat de aanwezigheid van de Ardennen zich duidelijk in de vele bossen en hoogte- verschillen voelen. Komt daar nog bij dat de streek tussen de vallei van de Lesse en die van de Ourthe gelegen is. In Jemelle lopen we een paar honderd meter vlak naast de spoorweg maar wanneer we de rue de l'Yser inslaan wacht ons een nijdige klim. On lijkt op deze zaterdagvoormiddag doods en verlaten, op een man die zijn voortuintje snoeit en een vrouw die het voetpad veegt na. De oudste huizen en vele omheiningsmuurtjes zijn opgetrokken met de plaatselijke gesteenten ( grote onregelmatige breukstenen ), met grote onevenwijdige voegen. We verlaten het dorpje langs de Alleé des Moineaux met links en rechts steile beboste hellingen van enerzijds het Bois de Ban en anderzijds het Bois de On. Enkele verlaten, vervallen buitenverblijfjes sieren (?) de weg. Wanneer we in open veld komen ( 350 m hoogte ) staan een zevental terreinwagens geparkeerd en zien we uit het iets verderaf gelegen bos enkele jagers ( zonder buit ) naar hun wagens komen. Wanneer ze ons even later voorbij steken houdt er een halt en verbiedt ons uitdrukkelijk om in het om het even welk bos te stappen.We dalen en dwarsen de Rau de la Fosse ( een serieus waterloopje ) en klimmen dan naar Ambly waarvan het kerktorentje reeds door de bomen piept (foto ). Het charmante dorpje bezit enkele mooie vakwerkhuizen en in de rue Principale ( die we links laten liggen ) bevindt zich de brasserie Saint-Honon, ondergebracht in een nog steeds actieve boederij waar de familie Jacob sinds 1996 er drie soorten bier brouwt. We passeren andermaal de Rau de la Fosse maar moeten nu wel onze reisweg enigszins aanpassen willen we de raadgevingen (= bevelen ) van de jagers volgen.We kiezen bijgevolg een alternatieve route die precies naast het bos , Bois Lam'soûle , loopt. Nittegenstaande de bewering dat er hier in de streek vandaag overal gejaagd wordt horen we al met al twee schoten vallen.Veel wild zal er dan ook niet op het jachtmenu staan en dus nemen we dan maar in het station van Jemelle de trein richting Brussel.
07.11.2009 Wandeling 152 : LA ROCHE-EN-ARDENNE , 8,5 km - 2.15 uur
De buschauffeur zet ons netjes af aan de oever van de Ourthe. We lopen de brug over en staan meteen op het grootste plein(tje) van het stadje, de Place du Bronze.Het wordt even zoeken om tussen de verschillende straten die hier op uit komen de Vieille Route du Beausaint te vinden.Bij een matige klim bevinden we ons tussen de hellingen in een vrijwel windstil gebied maar wanneer we links af moeten wacht ons een steil bospad. Dikke boomwortels steken voor de helft boven de grond en vragen onze volledige aandacht.Het laatste deel van het pad doet ons werkelijk naar adem snakken maar we kunnen, bij het uitblazen, toch van een mooi uitzicht genieten. Minder aangenaam wordt het wanneer we de N89 bereiken temeer daar we die ( drukke ) baan over anderhalve kilometer moeten volgen en daarvoor op een verhoogde berm dienen te lopen en dat het ondertussen lichtjes aan het regenen is. Maar niet geklaagd, want bij het bereiken van het dorpje Beausaint is het gedaan met regenen en leert een telefoontje ons dat men in West-Vlaanderen reeds de ganse voormiddag behoorlijk wat water te verwerken kreeg.We kozen blijkbaar de beste kant. We passeren enkele boerderijen allen in grijze breuksteen en met deurstijlen in kalksteen. Bij een hoge GSM-mast is het stijgen afgelopen maar onze inspanningen werden ruimschoots met enkele buitengewone panorama's beloond. We lopen, dalend, nu eens door het bos dan weer op de rand ervan en krijgen regelmatig doorkijkjes op de Ourthe die heel wat lager kronkelend haar weg zoekt. We trekken voorbij de vliegplaats van Corimont ( 360 m ) ideaal voor deltavliegers en paragliders. En dan gaat het steil naar beneden langs in de rots uitgehouwen trapjes die bovendien nog bedekt zijn met een tapijt natte bladeren. Willen we niet uitglijden dan is opletten zeker aangewezen. En plots krijgen we een enig zicht op La Roche met de kerk en de burchtruïne ( 9de eeuw ) -foto. In geen tijd zijn we nu beneden en hebben de gelegenheid om op de drukke Place du Bronze, op een terras ( bijna half november !) bij een lekker streekbiertje nog even na te genieten van deze heerlijke tocht.
Onze euforie ( bij de laatste wandeling ) omtrent de stipheid van de treinen is vandaag fel gekoeld. De nmbs verplichtte ons tot tweemaal toe tot een fikse spurt wilden we onze aansluiting halen. In het vervolg liever wat langer wachten met lovende woorden . Wait and see. We laten ons afzetten bij Croix Noire langs de baan Eupen-Malmedy bij het begin van het immense Hertogenwoud. Direct slaan we de licht stijgende Dreckweg in en lopen onder eiken en beuken die af en toe een blaadje lossen. Nadat we, na een bocht door het woud, de hogervermelde baan ( voorzichtig ) dwarsen belanden we in een bos met hoge fijnsparren. Het gebied is bezaaid met talrijke bronnetjes waarvan het water langs weerszijden van het pad zijn weg zoekt. Bij een geasfalteerde dwarsweg zijn we precies halverwege. We dwarsen er de Soor, die hier nog een bijriviertje opneemt. Wegens de droogte van de laatste weken stroomt er weinig water ( foto ). Nochtans kan het er soms anders aan toe gaan. In 1952 vonden hier acht tunnelwerkers de dood toen ze bij een enorm onweer wilden schuilen in de tunnel die ze aan het bouwen waren. ( de tunnel, 2,5 km lang , dient om bij hoge waterstand het water van de Soor af te voeren naar het stuwmeer van de Gileppe ). We lopen nu over een brede bosweg met de Soor aan ons linkerzijde en daarachter ligt een steile wand beplant met beuk en eik. Links passeren we een stenen kruis ,het Zimmermann-kruis ( herinnert de dood van Clément Zimmermann die hier op 23 jarige leeftijd onverwacht stierf ). Bij de brug met de dubbele naam: Pont Guerrier of Schwarze Brücke vloeien de Soor en de Hill samen. Langs een geasfalteerde weg volgen we nu een poosje de loop van deze laatste tot we uiteindelijk terug bij ons startpunt, Croix Noire, komen.
De nmbs wilde ons precies belonen met onze 150ste wandeling. In het station van Kortrijk had men de thermostaat waarschijnlijk,met enkele graden verhoogd want het was er, op dit vroege uur, behaaglijk warm. Kwam daar nog bij dat we in het verleden nooit stipter verbindingen kregen als vandaag. De treinen reden nu eens volgens het boekje. Marloie ( deelgemeente van Marche-en-Famenne ) hebben we zo doorkruist en langs een Mariakapel met zitbanken trekken we over een kiezelpad het Bois de Sauvage in. We hebben onze tocht terdege gepland want het bordje " Chasse, passage interdit " vermeldt 3 en 17 oktober als verboden data. De regen van de voorbije dagen heeft het bospad zompig en modderig gemaakt maar het natte graspaadje dat we bij het verlaten van het bos doormoeten wist alle sporen van de modder. We lopen tussen de weiden die afgezoomd zijn met braamstruiken ( helaas een paar maanden te laat om van de vruchten te genieten ). Wanneer we bij een splinternieuwe, mooie schuilhut met rustbanken komen bevinden we ons boven op een plateau ( 350 m ). Ons wandelboekje belooft ons een immens panorama rondomrond maar mist- en regenwolken vormen de spelbreker.( tot tweemaal toe hebben we reeds onze regenjas bovengehaald en weer weggestopt ) We dalen af en passeren een bijbeekje van de Hedrée en dan is het terug klimmen geblazen. We riskeren ons aan een uitgetekende verlenging die langs een drietal hoge masten en een zestal grote schotelantennes loopt en ons een mini Lessive lijkt. Langs een bocht van 180 graden draaien we rond le Bois de Labori en wanneer we in de omgeving van Waha belanden moeten we tot onze spijt een bezoek aan het charmante, oudste romaanse kerje van België schrappen (de verlenging was er teveel aan, temeer daar ze merkelijk langer bleek dan de aangegeven 2 km.). Dan zal een foto, met het moeilijk te ontwaren kerkje op de achtergrond, moeten volstaan. Willen we op tijd in het station komen dan zullen we ons moeten reppen en via een karrenspoor bereiken we de straten van Marloie en uiteindelijk het station waar we precies op tijd komen on de trein naar Brussel te halen.
Vanaf 15 september geldt er geen tijdslimiet meer ( 's morgens gedurende de weekends ) voor de plus 65-tickets. Dus dan maar met de trein van 05.37 uur uit Kortrijk naar Eupen. De bus brengt ons bij de kerk van Bütgenbach aan de rand van de Hoge Venen, waar natuur nog natuur is. We dalen de Burgstrasse af en dwarsen de spoorwegbedding van de uitgebroken Vennbahn ( zie wandeling 142 ). Het pad voert ons langs beuken en paardenkastanjes over de stuwdam ( 140 m lang en 23 m hoog ) die het stuwmeer van Bütgenbach afsluit ( capaciteit: 11 miljoen kubieke meter ). We slaan rechts af en volgen de noordelijke oever ervan. Het gaat langs een eenmanspad afwisselend lichtjes stijgend en dalend, ten volle in het groen, maar steeds in de nabijheid van het water. Enkele malen moeten we naar links om dan langs een houten loopbruggetje een riviertje , dat het meer voedt, te dwarsen. Het blijkt een geliefkoosd oord voor vissers te zijn, jammer van die luide " bonk-bonk-muziek " die sommigen opzetten. Na een open vlakte klimmen we geleidelijk uit het dal om de sterk meanderende Witzbach te volgen naar de woonkern van Wirtzfeld. Hier draaien we rond de kerk en het kerkhof en stijgend genieten we van een weids panorama. Links de groene vallei van de Wirtzbach en rechts deze van de Holzwarche. Tegen de middag trekken we Krinkelt binnen, het tweelingdorpje van Rocherath en gaan nog eventjes door naar het centrum ? van Rocherath. We bevinden ons in het hoogst gelegen dorp van België, in een deel van de Eifel-regio ( 650 m.). Daarstraks startte onze tocht op zo'n 100 m lager. De Duitse gens bevindt zich vlakbij , op minder dan 7 km. Gedurende WO II werden de inwoners van dit dorp voor 4 jaar opnieuw Duitse burgers. Maar de uitbater van het café-restaurant " Jägenstube " ,waar we onze pick-nick mogen aanspreken, spreekt toch een aardig mondje Nederlands. We krijgen er als toemaatje een postkaart met zichten van zijn restaurant en van de omgeving waar we enkele uren van puur wandelgenot hebben kunnen genieten.
26.08.2009 Wandeling 148 : ROND DE TIEGEMBERG 10 km; 2.15 uur
Wanneer we op het gehucht Ruifeleinde ( Otegem ) de belbus verlaten zijn we even het noorden kwijt en het duurt een twintigtal minuten vooraleer we merken dat we niet de juiste kant opgaan. Een wegwijzer naar de hoeve-café ' Den Ouden Koestal ' brengt ons echter op het juiste pad. We lopen langs rustige wegen met mooie vergezichten en dit onder een stralende zon. Meer moeten we niet hebben om ons gelukkig te voelen. We krijgen een afwisseling van grintwegen en stapsteenwegeltjes ( kerkwegels ) en een prachtig vergezicht op het Scheldedal en de Kluisberg. Klimmen is nu de boodschap, kan ook niet anders want we bewandelen de Bergstraat. Rechts piept de Sint-Arnolduskerk van Tiegem. Achter een grote inrijpoort ligt de ouderwetse likeurstokerij Sint-Arnoldus, een zaak die bijna 100 jaar oud is. De eigenares, Mia Windels, maakt er allerhande likeuren en genevers. Tegen een dergelijk hartversterkertje zouden we zeker niet nee zeggen, maar we moeten verder. Via een voetgangerssluis betreden we het prachtige St.-Arnolduspark dat door Vital Moreels, een rijke Tiegemse koopman, met kunstmatige rotsen, vijvers en fonteinen werd aangelegd.Rondom de bron en het kleine kapelletje ontstond in dit Kapellebos al vroeg een volksdevotie ( ook voor ons het moment om een kaarsje te branden ). We verlaten het park na een flinke klim door een ( bloemen)weide en trekken nog hoger naar de top van de Tiegemberg, zowel letterlijk als figuurlijk het toppunt van onze tocht. De witte Bergmolen en de uitkijktoren staan jammer genoeg op privaat domein. Men moet er heel zeker een heerlijk uitzicht hebben op het Zuidvlaamse heuvelland en de streek tussen Schelde en Leie. En dan is het tijd om af te dalen en een voetweg brengt ons langs de Kouterweg tot dicht tegen de achterzijde van Het Lijsternest. We hebben duidelijk zicht op het venster van de bureaukamer ( foto ) waar Stijn Streuvels meestal schreef en er een indrukwekkend zicht had op het ongerepte landschap tot de Tiegemberg die hij ' de lusthof van West-Vlaanderen ' noemde. Eventjes de drukke steenweg volgen en richting Otegem kiezen. Het vergezicht over de Scheldevallei blijft verbazen, jammer van die storende hoge schouwen en rookpluimen van de elektriciteitscentrale van Ruien. Tot slot wacht ons nog een kleine klim naar het centrum van Otegem om deze mooie tocht af te sluiten.
12.08.2009 Wandeling 147 : ASSEBROEK-BEERNEM, 12,5 km, 3 uur
We vertrekken bij het O.-L.-Vrouwkerkje op het Pastoor Verhaegheplein van Ver-Assebroek, een prachtige omgeving die sinds 1978 als dorpsgezicht beschermd is. Maar er wacht nog andere schoonheid. Eerst toch nog een probleempje oplossen. De GR-129 bewegwijzering blijkt niet te kloppen met de tekst uit een recentelijke uitgave van het GR-wandelboekje. Dan maar de bedding van een opgebroken spoorlijn volgen en we zien wel. Zien inderdaad, maar vinden niet, tenzij door een 500-tal meter op ons stappen terug te keren en de wegsplitsing uitgebreider ( in een ruimere omgeving ) te inspecteren. We bevinden ons volop in de Assebroekse Meersen waarbij we geregeld afwateringssloten als : het St.-Trudoledeke, de Zuiddambeek en de Hoofdsloot dwarsen. Bij deze laatste brengt een oriënteringstafel enigszins klaarheid in die wirwar van waterloopjes. Enkel gras, grind en zelfs zand krijgen we nu in het Beverhoutsveld onder de schoenen. We stappen steeds maar langs pijlrechte, lange dreven met metershoge ruisende populieren. Daarachter niets dan weiden en akkers waarvan de meesten peplant ( bezaaid ) zijn met maïs.Voor de rest alleen maar verkeersvrije dreven zonder huizen en boerderijen in de buurt. Het is opmerkelijk hoe stil en rustig het hier is niettegenstaande de nabijheid van een grootstedelijk gebied als Brugge.Na anderhalf uur stappen hebben we slechts één persoon ontmoet, een vrouw per fiets. We genieten ten volle van vele kilometers wandelplezier. Her en der steken wel boomwortels vervaarlijk uit tussen het gras zodat oppassen geboden is. Een smal graspad, terug tussen twee muren van maïs, voert ons naar het kanaal Gent-Brugge. Langs onze kant lag destijds een trakelweg maar met de jaren is die geërodeerd zodat men er maar een natuurgebied van maakte. We trekken langs een draaipoortje het reservaat ' GevaertsNoord ' in en slingeren ons tussen de struiken door, een weg langs het kanaal, dat we slechts enkele keren kunnen zien. De vele uitwerpselen wijzen erop dat de taluds vooral door runderen en paarden begraasd worden. Wanneer we uiteindelijk het talud opkunnen en dichter bij het water komen kunnen we ons tegoed doen aan een partij smakelijke braambessen. Bij de Beernembrug krijgen we voor het eerst ' vaste ' grond onder de voeten en we blijven daarbij tot bij het station van Beernem.
Vanaf het station van Geraardsbergen tot bij de kapel op de Oudenberg krijgen we het gezelschap en de commentaar van een kok die naar zijn werk trekt in het café-restaurant " Het Hemelrijk " vlak bij de kapel. Op de Markt trekt hij even het afschermingszeil ( wegens restauratiewerken aan het stadhuis ) opzij zodat we een glimp opvangen van de alombekende ereburger van de stad, het oudste Manneken Pis van het land ( 1455 ).Klimmend over de Vesten en de Hooiweg bereiken we het Heilig-Hartbeeld ( herinnering aan de gesneuvelden van WOI ) en komen uit in de voorlaatste bocht op de Muur. Langs de bekende en gevreesde kasseiweg ( Ronde van Vlaanderen ) komen we op de top van de Muur in de nabijheid van " Het Hemelrijk ". Een bezoekje aan de kapel, waar in 1648 het genadebeeldje van Onze-Lieve-Vrouw geplaatst werd waardoor Geraardsbergen een bedevaartsoord werd, brengt na de lastige klim onze hartslag weer op normaal ritme. We bevinden ons op 111 m hoogte en genieten, mede door het uitzonderlijk mooie weer, van prachtige panoramische vergezichten. Ter hoogte van het Shoppingscenter is het even zoeken tussen tuinhuisjes en knotwilgen naar een smal met gras begroeid pad. We stijgen door de velden ( met aardappelen, maïs en graangewassen ) naar de kerk van Onkerzele waar we een kaarsje branden. En dan gaat het terug de velden in tot bij het Provinciaal Domein De Gavers, ontstaan uit de vroegere natte weiden van het overstromingsgebied van de Dender. We genieten er van de drukte en van onze picknick.Het wandelpad langs de grote plas ( 20 ha ) brengt ons bij een van de mooist gelegen jeugdherbergen van Vlaanderen, het Schipken,gelegen aan de Dender in de deelgemeente Schendelbeke.We volgen, langs het jaagpad, over een goeie 2 kilometer de kronkelende loop van de Dender om dan resoluut naar de bewoonde wereld te trekken en over de parking van het eerder vernoemde Shoppingscenter op zoek te gaan naar de Vesten. Het gaat nu terug door de stad. " Mattetaarten : 4 voor 4,60 " staat er vermeld. Maar we zijn gehaast en moeten die culinaire trots van Geraardsbergen links laten liggen.Nochtans zouden, volgens de inwoners, de toeristen die zoals wij, de stad verlaten zonder ze te proeven of te kopen gestraft moeten worden. Maar Geraardsbergen heeft ons geenszins gestraft, wel integendeel, we hebben echt genoten van de stad en de uitzonderlijke mooie omgeving. Maar bij ons volgend bezoek kopen we mattetaarten. Beloofd.
Bij het station van Denderleeuw lopen we langs een lange rij geparkeerde wagens. Een parkeerwachter voert er controle uit en meent ons een hart onder de riem te steken door te zeggen dat hij dagelijks 20 km aflegt, maar dan voor zijn job. We vinden probleemloos de Rodestraat maar nergens een spoor van een informatiebord of slagboom, dus dan maar bij een wandelpaaltje het natuurgebied binnengestapt. Een kwartier lang gaat het over knuppelpaden die wegens de regen van de voorbije dagen er soms erg gladdig bij liggen; Daarna volgt een drassig, grassig pad dat in geen tijd onze schoenen doorweekt en het metershoge gras en brandnetels langs de zijkanten zwiepen ook nog eens ons broek kletsnat. We lopen door een waar moerasgebied, het overstromingsgebied van de Dender, met plassen en brongebiedjes. Her en der zelfs nog bomputten ontstaan als gevolg van het bombarderen van het station van Denderleeuw in de Tweede Wereldoorlog.Bij de Denderoever slaan we links af. Tussen haagbeuken, hazelaars, netels en smeerwortels vangen we af en toe een glimp op van de oever aan de overzijde.Deze is in tegenstelling met ons grassig eenmanspad, prachtig geasfalteerd. Aan onze linkerzijde drassige, natte weilanden waar enkele Galloway runderen ons verbaasd aanstaren ( dergelijke runderen ook gezien op tocht 134 in de Kalmthoutse Heide ). Bij de E40 slaan we links af en lopen nu geruime tijd tussen de autosnelweg en Gatesvijver die in de jaren vijftig uitgegraven werd om de snelweg aan te leggen. En dan komen we in de bewoonde wereld. Over een spoorweg, 200 meter verder onder een spoorweg om dan iets verder terug enkele sporen te dwarsen. Het kan niet ontkend: Denderleeuw is een spoorwegknooppunt. In het dorp Welle zijn we even verstrooid en belanden in het centrum. Mondelinge hulp en ons plannetje brengen ons weer op het rechte ? ( =juiste ) pad.. We lopen langs twee voetbalvelden, onbeschermd gelegen op het hoogste punt van het dorp.De wind zal hier soms wel de lastigste tegenstrever zijn ? Het gaat nu langs vruchtbaar akkerland beplant en bezaaid met aardappelen, bieten, tarwe en maïs. En dan afdalen, eigenaardig genoeg, naar het Hemelrijk, een gehucht van Welle. Er volgen nog enkele drukke straten en we bereiken terug ons startpunt : het station van Denderleeuw.
Wegens het ongunstige weekend-treintarief voor 65-plussers ( tot 15 september ) kiezen we voor enkele maanden de woensdag als onze veertiendaagse wandeldag. Ename-Dorp is de startplaats voor vandaag. Langs een veldweg naar de Schelde toe, passeren we het Archeologisch Park met de grondvesten van een vroegere benedictijnerabdij. Het stormweer van twee nachten terug heeft hier zelfs een immense boom omgeblazen. Hij ligt er netjes in stukken gezaagd langs de kant van de weg opgestapeld. De Schelde wordt tot bij de brouwerij Liefmans onze gids. De heldere kinderstemmen van de Abraham Hansschool, waar het juist speeltijd is, trekken ons naar de grote baan, die we dwaresn en daarna aan een klim beginnen. Heel langzaam richting Volkegem, een prachtig dorpje ( tekening ). We krijgen een lichte afdaling en dwarsen een naamloos beekje. Maar dan volgt de klim naar de Wolvenberg, eerst zachtjes maar dan vrij stevig ( 19 % geeft het bordje langs de weg aan ). We krijgen er zelfs nog een ambetante kasseiweg bovenop en nog gaat het altijd maar hoger, richting Mater. Ter hoogte van het dorp wordt het vlak en volgt een opeenvolging van betegelde eenmanspaden. Maar dan moeten we terug aan de klim en een mooie bocht brengt ons in een bosje dat blijkbaar ook erg geleden heeft onder het voorbije noodweer. De weg loopt door het ' Blote ', een geheel van hooggelegen velden. Het afgestroomde water heeft een dikke modderlaag op de betonweg achtergelaten, de raad van een modderdoctor zou hier zeker van pas komen. Op deze open = blote vlakte laat de wind zich duidelijk voelen. Wanneer we een voetbalveld bereiken moeten we, volgens onze wegbeschrijving, langs een veldweg het Enamebos intrekken. Maar van een voetbalveld is er nergens een spoor en zo belanden we, de rand van het bos volgend, op de baan Ename - Brakel die we over anderhalve kilometer volgen. Zo belanden we na een goede twee uur het punt waar onze tocht begon.
