Hij kwam uit een ver afgelegen dorpje
in Mongolië. Zijn oude schoolmeester had hem vioolles gegeven op een instrument
dat een koopman hem eens aan de hand had gedaan. Voor een schappelijke prijs
want de verkoper was bijna aan het einde van zijn rondreis gekomen en wou van
zijn koopwaar af vooraleer hij thuiskwam. Het wasnu niet meteen een Stradivarius maar wel een
uitstekend instrument met een prachtige klank. In de klas speelde de meester
vaak een deuntje en hij begeleidde er de liederen mee die hij de kinderen
aanleerde. De fonkelende en verlangende blik in de ogen van zijn stilste maar
ook geniaalste leerling bracht hem op het idee om de jongen vioolles te geven.
Aldra bleek de uitzonderlijke begaafdheid van zijn pupil en hij overtuigde de
ouders om hun zoon naar de stad te sturen, honderden kilometers ver van hun
dorp.
Eenzame jaren van ijverig en
plichtsgetrouw oefenen volgden. Het was hard maar de liefde voor muziek en voor
de viool deden hem volhouden. Zo begon het avontuur dat hem nu uiteindelijk op
een prachtige meiavond in de concertzaal van een Westerse stad had gebracht
voor de finale van een befaamde prestigieuze vioolwedstrijd. Zijn hele toekomst
hing hier van af. Ondanks het vele oefenen was hij zijn zenuwen nauwelijks de
baas. Wat als er nu iets misging?
En ja, na slechts enkele maten sprong
ineens een snaar van zijn viool. Op zich niet echt een ramp en gewoonlijk
speelt hij bij een dergelijk incident gewoon door. Maar nu begon het te knagen.
Hij werd heel zenuwachtig, het angstzweet brak hem uit en hij verloor stilaan
de controle en de aandacht. Het publiek voelde dit aan en leek na een poosje niet
meer echt te luisteren. Dit was een ontgoochelende uitvoering. De juryleden
schreven met rood potlood vernietigende bemerkingen op hun rapportblad.
Maar dan gebeurde er plots iets heel
eigenaardigs. De jonge violist sloot zijn ogen en bracht zijn focus naar het
punt tussen de wenkbrauwen. Een zacht, intens licht kwam in beeld. Een warme
gloed vulde zijn hele lichaam en voelde heel weldadig aan. Ineens daalde een
diepe kalmte en innerlijk vrede over hem heen. Alle angst en alle zorgen vielen
volkomen weg. Een uitzonderlijke kracht en een gelukzalig gevoel vulden zijn hele
lichaam en geest. Terwijl hij haast automatisch verder speelde vloeide er een
enorme bezieling vanuit de muzikant via zijn instrument de zaal in. Het publiek
ontwaakte uit de onverschilligheid en voelde nu een warme, tedere gloed door
zich heengaan. De passie die de componist ooit begeesterde bij het schrijven
van dit stuk was zowel bij de vioolspeler als bij de aanwezigen zuiver
voelbaar. Overheerlijke trillingen streelden het oor en zinderden door het hele
lichaam van al wie in de concertzaal zat. Stralen van liefde doorpriemden
elkeen. Een bijna buitenaardse ervaring voor allen die de muziek aanhoorden. De
juryleden verfrommelden hun eerder opgesteld vernietigend rapport en schreven alsnog
vol lof en bewondering de pluspunten op van deze nu volmaakte uitvoering. Als
in een droom voltooide de jonge violist zijn meesterlijke en sublieme
vertolking. Hij leek wel een slaapwandelaar toen hij het publiek bedankte voor
de overdonderende ovatie. Minutenlang applaus kreeg hij. Niemand begreep hoe
muziek zo in vervoering kon brengen. De jury was unaniem: onze violist was de
onbetwistbare winnaar en een uitzonderlijk groot talent die in de wereld geen
gelijke had.
Een schitterende carrière lag in het
verschiet. Van overal kwamen lucratieve aanbiedingen en uitnodigingen. Maar
eigenaardig genoeg werden deze allemaal afgewezen. De jongeman besefte dat hij
nooit nog dit uitzonderlijke niveau zou behalen. De muziekuitvoering tijdens de
wedstrijd was zo uniek en ingrijpend geweest dat dit zich allicht nooit meer
zou kunnen herhalen. Wat hem toen overkwam was immers niet het resultaat van
zijn kunnen maar een goddelijke genade die hem geschonken werd als antwoord op
zijn onuitgesproken vraag naar liefdevolle kracht en steun op een moeilijk
moment in zijn leven. Bovendien konden roem en geld hem niets meer schelen. Hij
wilde enkel dat wonderbaarlijke, alles overtreffende gevoel van toen opnieuw
ervaren.
Hij stuurde een deel van het
prijzengeld van de wedstrijd naar zijn oude moeder en gaf zijn viool weg aan
een vereniging die straatjongeren de kans gaf muziekles te volgen. Hij trok
naar de Himalaya s en bouwde daar een bescheiden hut. Hij leefde daar voortaan
heel sober van zelf verbouwde groenten en wat fruit uit een kleine boomgaard die
hij onderhield. Samen met het zuivere water dat hij uit een riviertje vlakbij
haalde was dit ruimschoots genoeg om te overleven.
Vele uren lang mediteerde hij en
verkeerde hij in dezelfde roes die hem te beurt gevallen was tijdens dat
memorabele concert. De gesprongen snaar was allang vergeten. Hij had nu
dagelijks de ervaring van een onverbrekelijke snaar tussen hem en de kosmos, de
bron van al wat is. De allerschoonste muziek met waarlijk hemelse klanken
doorstroomde hem tot in de kleinste vezels van zijn lichaam. Een
onbeschrijflijk goed gevoel dat hem in de allerhoogste sferen bracht. Niets kon
dit evenaren. Jarenlang verbleef hij zo in alle eenvoud en opperste geluk. Bij
het einde van zijn aardse leven gleed hij haast geruisloos over in het eeuwige
leven van de altijddurende symfonie van immer nieuwe gelukzaligheid.
En op een mooie Pinksterdag gebeurde
het dat er een Geest van liefde en vrede over de hele mensheid kwam. En
iedereen sprak zijn eigen taal en begreep de ander volkomen. Vroegere vijanden
verzoenden zich en vielen elkaar hartelijk in de armen. De wapens zwegen
voorgoed en werden letterlijk en figuurlijk omgesmeed tot ploegen. Elk volk
leefde in vrijheid en vrede. Elke mens, elke natie ter wereld werd als
gelijkwaardig beschouwd en bestuurde zichzelf totaal autonoom en in
solidariteit met alle andere naties. Oorlogen en terreurdaden waren voltooid
verleden tijd. Mensen leefden gezond en gelukkig in harmonie met de natuur en
met mekaar
En toen kwam er een duivels virus in
de wereld Maar omdat de mensen hun natuurlijke weerstand sterk genoeg was dank
zij hun gezonde manier van leven en door het beoefenen van yoga en meditatie
had die virus geen schijn van kans. Het bewustzijn van de mensheid was groot
genoeg om alle tegenkantingen te trotseren.
Het is zaterdagavond. Ik ben alleen
thuis. Buiten waait een sterke wind en af en toe geselt de regen het raam dat
op de doorwaaide tuin uitgeeft. De zon gaat onder en een prachtig landschap
verdwijnt toverachtig achter duistere wolken.
Ik lees zoals elke avond de laatste
tijd - een stukje uit het boek: Een
danser in de sneeuw, met allemaal stukjes van Gaston Durnez. Hij heeft het
onder meer over de dichteres Henriëtte Roland-Holst. Ik lees daarna alweer
een dagelijkse routine- nog een stukje in het tijdschrift van La Verna. En verrassend: uitgerekend
hier een verwijzing naar diezelfde dichteres! Dit soort synchrone
gebeurtenissen overkomt ons allen wel eens. Het gedicht begint met:
"Zachte krachten Op onze koelkast hangt een Bond Zonder Naam spreuk van
een tijdje geleden die is blijven hangen omdat ik me er op één of andere manier
bijzonder mee verbonden voelde: Je grootste kracht is zacht.
Op de achtergrond zingen Elly en
Rikkert over Liefde (de Zaligsprekingen van Jezus). Ook het gedicht van
Henriëtte gaat over deze Liefde die de
zin is van het leven en waarnaar
alles mee stijgt. Al deze spirituele stukjes vallen als een puzzel in
elkaar. Het sterkt op een speciale manier mijn gevoel van verbondenheid met Al
wat Is.
In deze tijden van heftige
gebeurtenissen en (op til zijnde) grote omwentelingen is bij bewust levende mensen
duidelijk ook innerlijk een intense ervaring gaande. Jij bent een deel van de
keten en een deel van de keten ben jij zingen Elly en Rikkert terwijl ik dit
neerschrijf.
Dit alles geeft mij een intuïtief
goed gevoel van zekerheid: we worden geleid door een innerlijke Kracht waarop
we volledig kunnen vertrouwen. Wat er ook gebeurt, de Liefde omarmt ons teder
en leidt ons zolang we ons maar op die Liefde afstemmen, diep in ons. En er dan
naar leven, dienend en delend naar anderen toe.
Ik denk dat het een inspirerende en
deugddoende meditatie wordt vanavond
Kerstavond 1914, Vlaanderen. Duitse
soldaten zingen vanuit hun loopgraven aan de IJzer kerstliederen, zoals Stille
Nacht. Vanaf de overkant antwoorden de geallieerden eveneens met kerstgezang.
Men roept wensen naar elkaar en na verloop van tijd worden zelfs geschenken
uitgewisseld. Een verbroedering tussen jongens die allemaal veel liever thuis
Kerstmis zouden vieren dan hier in waanzinnige en ellendige
oorlogsomstandigheden hun leven op het spel te zetten. Voor wie eigenlijk? Voor
de grootmachten en het grootkapitaal, voor het eigenbelang van een kleine elite
die zelf ver wegblijft van het front
Het absurde is dat indien het van de
gewone soldaten afhing, de oorlog op die memorabele Kerstdag afgelopen zou
zijn. Zij wilden vrede en rust. Zij wilden thuis zijn en hun familieleven
verderzetten. Allicht zou er nooit meer oorlog gekomen zijn, en al zeker geen
Wereldoorlog. Maar de hogere (leger)overheden beslisten er anders over en
lieten het Kerstbestand uiteindelijk letterlijk aan flarden schieten. Met
afschuwelijk geweld en verschrikkelijke miserie als gevolg.
De lichtende boodschap van vrede,
liefde en hoop is de essentie van Kerstmis. Het is een universele boodschap die
wereldwijd troost kan bieden aan al wie lijdt onder geweld en haat. Het
bewustzijn groeit dat enkel samenleven in vrede en harmonie, verbonden door
liefde, heilzaam is en geluk kan brengen voor iedereen. Laten we van elke dag
een Kerstdag maken en een bestand inachtnemen om zowel innerlijk als uiterlijk,
zowel de grote als de kleine vrede te verwezenlijken. Een beetje goede wil
volstaat. Van harte een vredevol Kerstfeest iedereen!
Met een hele diepe en droeve zucht
liet Piet de brief vallen. Als Sinterklaas dit te weten komt, zal de
goedheilige man zijn hart zeker breken. Aangezien
de grote commotie die is ontstaan omtrent jullie verschijnen hier te lande,
verzoeken we u beleefd maar met aandrang om voortaan niet meer naar hier te
komen in december. Een grote groep mensen neemt aanstoot aan de figuur van
Zwarte Piet en een nog grotere groep heeft moeite met de religieuze status van
Sinterklaas. Wij hadden nog voorgesteld om jullie te laten komen als Piet en
Klaas maar alle activisten waren heel duidelijk: Wij willen dat controversiële
duo niet meer in ons land en zullen het kinderfeest vervangen door een geheel
neutrale, louter commerciële Speelgoeddag. Getekend: de Verenigde
Aardse Autoriteiten. Terneergeslagen liet Piet het hoofd zakken en vroeg zich
af hoe hij dit aan zijn goede vriend zou overbrengen.
Zovele jaren hadden ze zij aan zij
zich ingezet om alle kinderen blij te maken. Al van toen Sinterklaas hem destijds
in de haven van Myra had gered van het slavenschip door hem vrij te kopen.
Meteen werd hij opgenomen in het bisschoppelijk paleis waar hij volkomen vrij
was om te doen wat hij wilde. Samen hadden ze het groots project opgezet om jaarlijks
speelgoed en snoep te verdelen onder alle brave kinderen. Eerst in de buurt,
dan in heel Europa en uiteindelijk in bijna alle landen ter wereld.
Toen voor beiden de tijd was gekomen
om het aardse leven teverlaten,
besloten ze jaarlijks vanuit de astrale hemel hun goede werk verder te zetten.
Ze incarneerden tijdelijk op aarde en konden nu nog meer dan vroeger over daken
zweven en tegelijkertijd duizenden geschenken bezorgen. Op het zelfde tijdschip
scholen en andere plaatsen bezoeken, het was voor de twee heilige
boezemvrienden geen probleem. Op geen enkel moment had Piet zich een mindere,
laat staan een knecht van de Sint gevoeld. Hij kan dan ook absoluut niet
begrijpen hoe kleingeestig en onwetend (het woord dom kwam hem niet over de
lippen) bepaalde mensen meenden te moeten stellen dat hun relatie een
racistische basis zou kunnen hebben. Het tegendeel is waar, zij waren juist een
voorbeeld van vriendschap op basis van gelijkwaardigheid en veroordeelden elke
vorm van discriminatie. Er waren ook nog geruchten als zou hij kinderen in een
zak stoppen en zo: ook grove leugens! Die zak diende enkel om speelgoed en
snoep in op te bergen! Nooit zou hij een kind kwaad doen, zelfs al waren die
nog zo stout! Mensen hebben de neiging hun eigen lelijke gedachten te
projecteren op anderen. En dat de Sint niet meer welkom is vanwege zijn
religieuze hoedanigheid, dat is toch het toppunt van onverdraagzaamheid? Terwijl
hij juist geschenken brengt bij kinderen van alle gezindten en
levensbeschouwingen, zonder onderscheid. Hoe is het zo ver kunnen komen?
Met een schok bedacht Piet dat zijn
bijbaantje bij Sint Maartennu ook wel
zal wegvallen. Hij hielp die brave man rond 11 november in het zwart
natuurlijk met het bezorgen van lekkers en speelgoed bij die kinderen die in
een streek woonden waar Sinterklaas toch niet kwam. In hemelse harmonie werkten
alle Sinten samen. Niet met de kerstman natuurlijk, want dat is geen heilige,
zelfs geen schijn-heilige. Sterker nog, die man is louter commercieel en mag
dus blijkbaar wel blijven! Terwijl elke goede gelovige toch weet dat enkel het
Christuskind met de Kerstnacht geschenken brengt, en dat niet enkel aan
kinderen maar aan alle mensen!
Zo zie je maar hoe de mensheid
gemanipuleerd en geïndoctrineerd wordt. Met valse info fake news! - en stoken
en polariseren en provoceren kan een kleine groep mensen hun eigenbelangen
veiligstellen. Misschien moet ik me verzetten en de ware toedracht
verkondigen? bedacht Piet. Maar meteen verwierp hij die gedachte weer. Dit zou
alles nog meer op de spits drijven en de zakennog erger maken. Hij zuchtte nog eens diep, veegde zijn tranen weg en
maakte zich klaar om zijn goede vriend Sinterklaas het droevige nieuws te
vertellen.
Daar kwam de brave heilige al op hem
toegelopen. Piet, beste vriend, moet je nu wat weten! hijgde hij. Er is overal
op aarde een kwaadaardig virus uitgebroken en we kunnen dit jaar niet op ronde!
Wat een ramp! Piet dacht even ondeugend Welbesteed! en verfrommelde
stilletjes de brief achter zijn rug
***
Noot van de schrijver: Uiteindelijk is alles toch nog goed gekomen.
De Sint sloot een megadeal met de pakjesdienst ollekebolleke.com om alsnog alle
geschenken en snoep bij de kindjes af te leveren. Er kan wel wat vertraging
opzitten en misschien krijg je niet helemaal precies wat je gevraagd had
***
Bovenstaand verhaal is louter fictie;
elke overeenkomst met bestaande personen of gebeurtenissen is enorm toevallig.
Voor de rest: wie het schoentje past, trekke het aan! Naar verluidt is Assepoester
zo ooit van t straat geraakt. Met een prins dan nog - godbetert!
Toen ik gisteren een coronawandeling
maakte in de buurt zag ik plots een atalantavlinder zitten op een
braambessenstruik. De vleugels helemaal opengesperd om de energie van de late
zonnestralen op te vangen. Een schitterend beeld dat mij ontroerde door de
schoonheid en het wonderlijke van dit frêle tafereeltje. Ik voelde een
innerlijke vreugde alsof de energieke zonnestralen ook mijn lichaam opgewarmd
hadden. Lange tijd bleef ik stilstaan om de prachtige novembervlinder te bewonderen.
Thuisgekomen deed ik meteen mijn
avondmeditatie want ik wilde later het jaarlijkse Adventsfeest van 100 000
lichten bekijken op de Duitse TV. De advents- en kerstliederen, het doorgeven
van het Vredeslicht van Bethlehem, het raakt me telkens weer diep. Door corona
was het programma anders dan anders maar toch ook vertrouwd en stemmig.
Even dacht ik weer aan de vlinder.
Kwetsbaar en toch krachtig, een symbool van vrede en hoop. De Advent mag
beginnen, het Licht van Kerstmis is al in zicht. Donkere dagen gaan voorbij,
ooit stralen we allen in een eindeloos licht van Liefde.
In mijn vorige post (GESCHIEDENIS DER MENSHEID) stonden zinnen die misschien verkeerd kunnen overkomen; voor alle duidelijkheid hier wat uitleg. "logen" staat niet per se voor "liegen" in de betekenis van moedwillig de waarheid geweld aandoen of verzwijgen. Vaak zegt men te goeder trouw dingen vanuit onwetendheid of omwille van andere redenen ( zelfoverschatting, prestige e.a.). Wat bijvoorbeeld de theologen betreft: zij denken en spreken enkel van datgene wat zij (menen te) weten of geloven. Erger is wanneer zij vanuit die onwetendheid stellingen en dogma's poneren die soms ver van de waarheid liggen. Iedereen kan in stilte (diepe meditatie) intuïtief de Waarheid ervaren. Die is absoluut, universeel en niet in menselijke wetten en dogma's te bepalen.
En dan nog dit: "politologen" is een dichterlijke vrijheid om allen die politiek actief zijn te omschrijven, dus niet enkel politicologen (die meestal oprecht en degelijk informeren) maar ook de politici en politieke commentatoren bijvoorbeeld. Een wakkere burger beseft maar al te goed dat sommigen een eigen agenda hebben en/of louter partijbelangen (macht en electoraal opportunisme). Zo heeft ieder zijn "waarheid" maar de Waarheid liegt niet....
En wat dat "wordt (misschien) vervolgd" betreft: hoezeer de mensheid ook bezig lijkt zichzelf en de aarde te vernietigen, toch groeit het universeel bewustzijn en zal - na allicht een moeilijke en donkere periode- uiteindelijk het Licht en de Liefde overheersen en komt alles goed. Geloof, hoop en liefde zijn de sleutelwoorden van het leven en de Liefde is het allergrootste.
De paaszon klom net boven
het dak van de buren uit en terwijl ik in de tuin met gesloten ogen mijn energetiserendeoefeningen deed, hoorde ik een verre koekoek
de definitieve doorbraak van de lente aankondigen. Meteen daarop het felle
gekraai van een haan waarop ik even dacht: “Oei, ik heb toch niemand of niets
verloochend? Of iets verkeerd gedaan?” De wijze woorden van Sri Yoekteswar
schoten mij onmiddellijk daarop te binnen: “Vergeet het verleden”.
Een machtig orkest van gevederde vriendjes
voltooide de lentesymfonie: winterkoninkjes, spechten, mussen, merels, duiven en
zelfs de nestelende kauw in de schouw. Allen zongen van dankbare levensvreugde.
Wij vieren met Pasen het
telkens verrijzend Christusbewustzijn dat de weerspiegeling is van het Kosmisch
Bewustzijn in heel de schepping, in al wat leeft. Ons hart en onze geest worden doordrongen van
een liefdevolle, helende energie. Ons bewustzijn overstijgt het lichamelijke en
het geestelijke en breidt zich uit vanaf ons kleine zelf tot over heel de
aarde, gans het heelal, tot al wat is. Verbonden in oneindige Liefde verwezenlijken
we ons ware Zelf: altijd nieuwe, bewuste gelukzaligheid.
Heel vroeg bij het ochtendgloren hoorde ik enkel de vogeltjes
fluiten. In het struikgewas ruiste er iets, ik weet niet wat. Een beekje
klaterde, een zacht windje woei door de bomen. Alleen zuiver natuurlijke
geluiden waren te horen, verder absoluut niets. Een vredige, rustgevende
stilte. Een overheerlijk gelukzalig gevoel borrelde op vanuit mijn hart en leek
zich uit te breiden tot de hele omgeving, de ganse aarde, het heelal… Alles was
één geworden,één harmonisch geheel van
liefde.
Ik voelde dat er weldra iets heel bijzonders ging gebeuren. Een
onbestemd verlangen vol verwachting vulde mijn innerlijk gemoed.
Er staat een wonder te gebeuren, misschien morgen al, iets
ongelooflijks, waar men nog duizenden jaren gaat over spreken…
