Kermiscoureur, maar onontbeerlijk in de Vlaamse wielergeschiedenis.

Toen ik op deze blog mijn verhaal over Hubert Hutsebaut schreef, kreeg ik reactie van Mevr. Nicole Bruneel, de weduwe van Raf Van Bruwaene, waarin ze vroeg de groeten te doen aan Hubert Hutsebaut, de volgende keer dat ik hem zou ontmoeten.

Ik heb Hubert Hutsebaut echter nog nooit ontmoet, niet vóór mijn artikel en ook niet na mijn artikel. Jammer. Maar in mijn antwoord naar Mevr. Bruneel schreef ik dat ik misschien wel ooit eens een verhaal zou schrijven over haar man. Belofte maakt schuld en dus waag ik er mij vandaag aan.

Niet alleen de belofte doet mij dit schrijven maar ook de renner Raf Van Bruwaene zelf. Ik moet eerlijk toegeven dat, sedert ik de mail van zijn weduwe kreeg, Raf Van Bruwaene mij bleef intrigeren. Ik heb sowieso al een zwak voor de minder bekende renners en ik zet ze graag eens in het zonnetje. In mijn ogen verdienen ze het want zonder hen was de koers in Vlaanderen nooit zo populair geworden.

Raf Van Bruwaene werd geboren op 12 mei 1946 in Tielt. Het deed bij mijzelf niet echt een grote bel rinkelen. Eerder een minuscuul belletje. Dus begon ik aan mijn opzoekingwerk in het digitale archief van Het Belang van Limburg. Het leverde direct al de eerste moeilijkheden op want de journalisten indertijd goochelden nogal met namen. Van Bruane, Van Bruwane, Van Bruaene, Van Bruwaene, en alle variaties met De en Den er nog bij, de naam kwam in verschillende vormen voor. Uiteindelijk vond ik in de periode 1968-1973 liefst 226 maal op een of andere manier zijn naam terug (ploegvoorstellingen, koersverslagen, jaaroverzichten, ….).

Raf Van Bruwaene, startte in 1963 bij de niet-aangeslotenen en werd na 10 wedstrijden lid van BAB (Brugse Velosport) in de categorie nieuwelingen. Hij werd dat jaar nog 4 x tweede en 6 x derde en behaalde één overwinning, op 19 augustus, in Handzame. In 1964, nog steeds bij de nieuwelingen, behaalde hij acht overwinningen. Verder nog 5 tweede plaatsen en 8 derde plaatsen. Op 8 augustus 1964 werd hij liefhebber en behaalde dat jaar als beste resultaat nog een vijfde plaats. In 1965 zou hij bij de liefhebbers 1 overwinning behalen, namelijk op 2 augustus in Ingelmunster (of Hulste zoals het in het jaarboek Velo 66 staat). Verder nog 7 tweede en 4 derde plaatsen. Bij die tweede plaatsen moet toch die in de klassieker Gent-Wervik vermeld worden waar Romain Furniere won en Jeroom Kegels derde werd. De uitslagenlijsten overlopend kwam ik bij de liefhebbers deze namen tegen : Jos Boons, Etienne Buysse, Wilfried David, Willy De Geest, André Dierickx, Walter Godefroot, Paul en Willy In ‘t Ven, Eddy Merckx, Jan Monteyne, Willy Planckaert, Roger Rosiers, Raymond Steegmans, Noël Vanclooster, Willy Van Neste, Daniel Vanryckeghem en Willy Vekemans om er maar enkele te noemen. Zelfs Eddy Planckaert reed toen al mee, maar die was van Zwevegem en niet van Nevele. Het was de gouden generatie die in aantocht was naar de professionele rangen. Niet gemakkelijk dus om als jong renner daartussen je weg te maken.

In 1966 won hij driemaal bij de liefhebbers. In Roeselare op 1 september, in Vladslo op 10 september en op 25 september in Sint-Eloois-Vijve. Deze laatste overwinning is echter niet terug te vinden in het jaarboek Velo 67.  Verder nog 4 tweede en 6 derde plaatsen.

In 1967 zijn er 5 overwinningen terug te vinden. Zijn opmerkelijkste zege was op 20 mei in Oostkamp waar hij won voor Walter Planckaert. In 1967 ook nog 16 tweede en 6 derde plaatsen. Hij werd driemaal tweede na Eric Leman en tweemaal na Jempi Monseré. Verder ook een tweede plaats in Kuurne-Brussel-Kuurne na Guido Van Damme en voor José Samyn. Ook in de Omloop Het Volk behaalde hij een verdienstelijke 16° plaats.

In 1968 won hij 4 maal. Voor de geschiedkundige kronieken is het misschien interessant aan te geven dat hij op 30 juni  in Egem won voor een zekere Eddy Musseeuw, vader van Johan. Daarnaast de gebruikelijke ereplaatsen, 8 x tweede en 7 x derde.

Op 29 augustus, 22 jaar oud,  stapte Raf Van Bruwaene over naar de profs. Hij kwam bij de ploeg PullOver Centrale, met sportdirecteur Tuur Decabooter, terecht. Dezelfde dag werd hij al 17° in Kortemark, wedstrijd gewonnen door Eric Leman.

Een kleine maand later, op 20 september, behaalde hij al een derde plaats in Beernem na Daniel Vanryckeghem en Guido Reybrouck. Een beloftevol begin.

Of Raf, zoals vele renners in die tijd, er nog een andere beroepsbezigheid op na hield naast het wielrennen, is mij  onbekend. Ik vermoed het al bijna. Hij kwam namelijk altijd maar goed op dreef tijdens de maanden juni-juli-augustus. Anderzijds was deze periode natuurlijk het piekmoment van de kermiskoersen met soms wel drie wedstrijden op één dag.

In 1969 reed hij voor Etalo-Siriki-Ventura met onder meer volgende renners als Urbain De Brauwer, Wim Dubois, Jean-Marie Sohier, Frans Toortelboom, Franklin Van de Moortel en Gilbert Wuytack. Hij behaalde dat jaar twee derde plaatsen, twee tweede plaatsen en één overwinning.

In Boezinge op 1 augustus won Noël Vanclooster voor Jean-Marie Sohier en Raf als derde op 20 seconden, op 20 augustus in Ruislede won Herman Vrijders voor Roland Van De Rijse en Raf.

De tweede plaatsen kwamen er op 10 juli in Gistel na Hubert Hutsebaut en in Eeklo op 27 augustus na Christian Callens. Er is sprake van nog een tweede plaats, maar die kon ik niet terugvinden.

Kers op de taart dat jaar was natuurlijk zijn overwinning op 6 augustus in Harelbeke. Raf Van Bruwaene was zoals reeds eerder geschreven,  van in zijn liefhebberstijd op het toppunt van zijn vorm in de maanden juli-augustus, het zou zo blijven tijdens de rest van zijn carrière.

Gezien er die dag drie beroepsrennerkoersen op één dag werden verreden (waar is de tijd?) kwamen er slechts (!) 39 renners aan de start in Harelbeke voor 150 km. De belangstelling was niettemin groot en de koers, over 25 ronden, best te genieten. Noël Vanclooster en Franky Ebo waren de eerste vluchters van die dag. Gedurende een aantal ronden diepten ze hun voorsprong uit, welke op een bepaald moment ruim 2 minuten bedroeg. Na 90 km koers begonnen ze echter te verzwakken en  op zes ronden van het einde werden ze gegrepen. Eric Demunster, Roger Kindt en Raf Van Bruwaene waren de volgende die hun kans grepen. Ze kregen nooit meer dan 30 seconden van de groep, maar slaagden er toch in uit de greep te blijven. Tot ieders verrasing won Raf Van Bruwaene de sprint van het drietal voor Roger Kindt en Eric Demunster. De eerste zege was binnen.

Gewoon, omdat het altijd aangenaam is eens in oude kranten te neuzen, hier een klein overzichtje van welke titels er verder op de sportbladzijde van die dag, met de overwinning van Raf, stonden? De wereldkampioenschappen op de baan in Antwerpen waren in volle gang. Ole Ritter had de pijp aan Maarten gegeven en Charly Grosskost was zonder ambitie naar Antwerpen gekomen. Theo Verschueren werd door Leo Proost als favoriet voor de stayers naar voor geschoven. Fons De Bal won in Grobbendonk, Eddy Peelman in Lokeren. De Belgische basketploeg klopte Italië met 66-52 en Jacky Ickx kreeg zijn eigen postzegel in Jemen. En even verder, ik wil het u, beste lezer, niet onthouden, een advertentie voor een Volkswagen Kever 1200 voor de prijs van 55.900 Bfr. en een onderhoud, om de 20.000 km, voor 1.450 Bfr.

Verder dient vermeld te worden dat Raf ook in het voorjaar redelijk uit de verf gekomen was. Hij werd zesde in Roubaix-Cassel-Roubaix, 11° In de Omloop van Oost-Vlaanderen, 17° in de Omloop Het Volk, 19° in Kuurne-Brussel-Kuurne en 28° in Paris-Roubaix. Ook in Gent-Wevelgem en Paris-Tours stond hij in de uitslag vermeld.

In Paris-Roubaix was hij mee in een vlucht van 41 renners. Na een lekke band kon hij de leidersgroep weer vervoegen maar even later begaf zijn versnellingsapparaat het. Uiteindelijk eindigde hij 28° op 34 aangekomen renners. Er waren 154 vertrekkers die dag. Winnaar die dag, werd uiteindelijk Walter Godefroot.

In 1970 stapte Raf Van Bruwaene over naar de ploeg Mann-Grundig. Al bij al toch wel een stap vooruit. Moest hij dat jaar meer in dienst rijden van de kopmannen van die ploeg? Volgende renners reden nl. voor de ploeg : Willy In ’t Ven, Georges Pintens, Willy Van Neste, Daniel Vanryckeghem en Herman Vanspringel.  Moest dat ook in de kermiswedstrijden? Het kan een verklaring zijn voor de iets mindere uitslagen dat jaar. Een derde plaats in Adinkerke op 24 september na wereldkampioen Jean-Pierre Monseré en Ferdinand Hermie en een eerste plaats in Gistel op 30 mei.

Het was de 14° Vijfdagenprijs die verreden werd over 176 km met 53 renners aan de start. Pas na 50 km kwam de eerste serieuze ontsnapping. Jackie Coene en André Delaere gingen er vandoor. De voorsprong liep uit tot 2 minuten maar bij de tweede doortocht door Gistel kwam alles weer samen. Er waren een paar vruchteloze pogingen van Remi Van Vreckom, Etienne Buysse, Willy Van Neste en Raf Van Bruwaene. Op 30 km van de finish viel echter de beslissing. Twaalf renners kozen het hazenpad. Maurice Dury, Rudi  Serruys, Pol Mahieu, Wilfried Corneille, Willy Van Neste, Freddy Decloedt, Remi Van Vreckom, Marc Lievens, Etienne Buysse, Jaak De Boever, Eric Demunster en Raf Van Bruwaene. Uit deze groep, die volledig buiten schot bleef, ontsnapten tijdens de laatste ronde Pol Mahieu, Jaak De Boever en Raf Van Bruwaene.

In de spurt versloeg Raf Van Bruwaene Jaak De Boever, volgens de krant met een half wiel. Op de foto is echter duidelijk te zien dat Jaak op bijna twee lengten eindigde. Pol Mahieu werd derde. Overwinning nummer twee was binnen.

Ook hier is het altijd eens interessant om te kijken wat er verder op dezelfde bladzijde in de krant stond te lezen. In hetzelfde weekend won ploegmaat Walter Bouquet  Vorst-Meulebeke, Rik Van Looy won in Kessel (Lier), Wilfried David de Omloop van Mandel-Leie-Schelde, ploegmaat Herman Vanspringel won een criterium in Frankrijk en Frans Verbeeck werd eindwinnaar van de Ronde van de Oise. Daarnaast won Domingo Perurena de eerste rit van de Vuelta.

Bij de liefhebbers won een zekere Cees Priem te Beerts, Ronny Vanmarcke won Meulebeke-Roubaix en Vic Peeters in Sint-Anthonius-Brecht.

Jos Huysmans en Vic Van Schil werden in de Giro beboet met respectievelijk 20.000 en 5.000 Lire voor het elkaar met de hand aflossen. En Eddy Merckx en Martin Van den Bossche kregen een reuzengitaar als geschenk.

Andere resultaten van het jaar 1970 waren een 9° plaats in de Ronde van West-Vlaanderen, 10° in Harelbeke-Poperinge-Harelbeke, 15° in Roubaix-Cassel-Roubaix, 17° in de Kustpijl, 21° in Kuurne-Brussel-Kuurne en 23° in Dwars door België.

In 1971 keerde Raf Van Bruwaene terug naar een meer bescheiden ploeg. Hij werd lid van de groep Goldor met als renners o.a. Richard Bukacki, Fernand Hermie, Hubert Hutsebaut, Frans Melckenbeeck, Walter en Willy Planckaert, Bernard Van de Kerckhove, Roland Van De Rijse, Ronny Van De Vijver en Sus Verhaegen. Het werd qua successen zijn beste jaar. Vier derde plaatsen, een tweede plaats en twee overwinningen. Dit alles in net geen twee maanden tijd.

Raf Van Bruwaene werd derde in het Nederlandse Kruiningen op 3 juli. Hij werd er geklopt door de Nederlanders Harm Ottenbros en Harry Janssen. Hij werd nog eens derde op 7 juli in Poperinge in de Omloop der Zuid-West-Vlaamse Bergen. Deze keer gingen Tony Gakens en Hugo Dehaes hem vooraf. Hij werd opnieuw derde op 13 juli in Sleidinge na Johan De Muynck en ploegmaat Walter Planckaert. En een vierde derde plaats op twee weken tijd volgde op 18 juli in Kalmthout na Frans Verbeeck en ploegmaat Ronny Van De Vijver.

De tweede plaats behaalde hij op 28 juli in mijn eigenste Deinze waar de lokale held Jaak De Boever hem 15 seconden voorafging.

Op 30 mei had hij zijn derde profoverwinning behaald in Niel, dag op dag een jaar na zijn overwinning in Gistel. Er waren die dag 43 renners voor een grote ronde van 140 km  gevolgd door 8 plaatselijke ronden. Van bij de start ging Tony Daelemans aan de haal en alhoewel hij een ruime voorsprong bijeen fietste was zijn avontuur na 27 km al afgelopen. Vervolgens gingen Vic Van Schil en Jos De Schoenmaecker op wandel. Maar ook deze poging leidde tot niks. Eddy Peelman probeerde het dan 50 km alleen. Eens ook hij ingelopen was, kwam er een spervuur van ontsnappingspogingen. Jos De Schoenmaecker, Roger De Vlaeminck, Willy Moonen, Vic Van Schil en Raf Van Bruwaene, ze probeerden het allemaal. De beslissing viel in de voorlaatste ronde toen Raf Van Bruwaene en ploegmaat Ronny Van De Vijver het hazenpad kozen. Deze laatste nam het voortouw in de ontsnapping en deed het meeste van het werk. In de spurt kwam hij echter te kort tegen Raf Van Bruwaene. Roger Loysch won de spurt van de achtervolgers. Twee Goldor-renners bij de eerste drie, een succes. Of het er achteraf in de kleedkamers even vrolijk aan toe ging is maar de vraag. Op de foto is duidelijk de ontgoocheling te zien van Ronny Van De Vijver. Ik kan mij voorstellen dat er nog een hartig woordje gevallen is over deze zaak.

Wat stond er verder op dezelfde sportpagina? Het was een editie op dinsdag na het verlengd Pinksterweekend. Leo Duyndam won de Polderpijl in Berendrecht, André Dierickx was onhoudbaar te Liedekerke, Jan van Katwijk won te Hansweert, Jos Abelshausen won dan weer in Ganshoren. Ferdinand Bracke won te Cras-Avernas, Eddy Merckx won te La Souterraine en te Bourg-en-Bresse. Marc Demeyer won de Ronde van Vlaanderen voor liefhebbers en Winoc Flebus werd voor de tweede maal Limburgs juniorenkampioen. Winoc Flebus? Nooit meer van gehoord.

Op 19 juli won Raf Van Bruwaene zijn vierde, en naar later zal blijken, laatste profwedstrijd. In Ingelmunster waren er 53 renners om 150 km af te leggen. De eerste vluchters waren dit keer Herman Flabat en Gérard Hendrickx. Het waren Raf zelf en Jaak Clauwaert die, na 60 km, een eind maakten aan deze poging. Hierna probeerden Christian Callens en Daniel Verplancke het. Maar bij gebrek aan steun liep ook deze poging op niets uit. Het volgende duo was Eddy Cael en Jaak De Boever. Maar opnieuw Raf Van Bruwaene maakte een eind aan hun aanvalspoging. De aanval is de beste verdediging moet Raf gedacht hebben en hij werd hierin gevolgd door de Australiër Tony Kelleher, Ronny Vanmarcke, Gerard David, Etienne Buysse en de Fransman André Mollet. Het zestal werd niet meer verontrust.

Gerard David nestelde zich in het wiel van de snelste man van de groep, Raf Van Bruwaene, maar kon toch niet verhinderen dat in de laatste bocht Raf een verrassingspoging ondernam. De vijf anderen konden hem niet meer vatten en Raf overschreed als eerste de aankomstlijn. Gerard David werd op 5 seconden tweede, Etienne Buysse werd derde.

Een laatste keer overloop ik hetgeen verder op desbetreffende sportbladzijde stond. Pieter Nassen verklaart dat hij een ritzege in de volgende Tour nastreeft. De winnaar van de Points Chauds zou er echter nooit in lukken. Roger Swerts hoopte er bij te zijn tijdens het wereldkampioenschap in Mendrisio, wat ook het geval was. André Dierickx behaalde zijn dertiende zege van het jaar in Zele en Rolf Wolfshohl won de Omloop van Commentry.

Datzelfde jaar behaalde Raf Van Bruaene een 5° plaats in de Ronde van West-Vlaanderen, een 6° plaats in de Omloop van Midden Vlaanderen en een 7° plaats in de Ronde van Oost-Vlaanderen. Zowaar een Vlaamse aangelegenheid. Verder nog de jaarlijkse afspraak in de Kustpijl (7°) en Harelbeke-Poperinge-Harelbeke (16°).

In 1972 veranderde Raf Van Bruwaene nog maar eens van ploeg. Dit keer ging hij voor Siriki-Munck-Gitane rijden, een echte kermiskoersploeg met renners als Jos Boons, Urbain Debrauwer, Franky Ebo, Hugo Hellemans, Maryan Polansky, Frans Toortelboom en Leopold Van Den Neste.

Zoals eerder aangegeven waren er geen overwinningen meer. Wel nog vier tweede plaatsen en één derde plaats. Hij was er dit keer vroeg bij. Een tweede plaats op 4 mei in Oostkamp na Willy Van Neste, op 18 mei opnieuw tweede, deze keer na Guido Reybrouck in Assebroek. In de Omloop der Grensstreek in Ledegem werd hij op 18 juni tweede na Ghislain Van Landeghem en op 22 augustus in Eeklo tweede na Roger De Vlaeminck. Tenslotte was er de derde plaats in het criterium van Oostrozebeke op 2 oktober na Patrick Sercu en Gustaaf Van Roosbroeck.

De jaarlijkse afspraak in de Kustpijl leverde weer een zevende plaats op en in Dwars door België werd het een 15° plaats.

Nog altijd maar 26 jaar oud had Raf nog een redelijke toekomst voor zich in het wielrennen. In 1973 verkaste hij nogmaals van ploeg. Deze keer werd het Novy-Total-Romy Pils. Toch wel een ploeg van iets hoger niveau met o.a. Dirk Baert, Christian Callens, Daan Holst, Frans Kerremans, Flori Ongenae, Guido Reybrouck, Frans Van Looy, Daniel Vanryckeghem en José Vanackere. Maar Raf Van Bruwaene sukkelde met de rug, en reed geen enkele noemenswaardige uitslag. De vierde plaats in Oostkamp was zijn beste resultaat. Een 21° plaats in zijn jaarlijkse Kustpijl was symbolisch. Raf Van Bruwaene stopte halfweg het seizoen. Een carrière kwam ten einde.

Raf is na zijn carrière als lasser aan de slag gegaan bij de Firma Jonckheere autocars & autobussen in Beveren-Roeselare, nu VDL Bus & Coach, waar hij tot aan zijn brugpensioen in 2004 heeft gewerkt.

Enig opzoekingwerk leert echter dat Raf Van Bruwaene niet stilgezeten heeft. Vanaf 29 januari 1983 werd in Egem een nieuwe wielertoeristenclub “Wielerclub ’t Hoveke” opgericht . Deze club werd opgericht door de twee buren, wielerfanaten en ex-renners, Raf Van Bruwaene en Eric Naert. De eerste clubkampioen wordt Raf Van Bruwaene. Eens renner, altijd renner.

Raf Van Bruwaene kan ook aanzien worden als de ontdekker van huidig profrenner en streekgenoot Gorik Gardeyn.

Het noodlot slaat echter toe op 6 mei 2007. Tijdens een zondagse fietsrit komt Raf Van Bruwaene schielijk te overlijden, net geen 61 jaar oud.

Was Raf Van Bruwaene een groot renner? Neen, daar moeten we eerlijk in zijn. Was Raf Van Bruwaene een pannenkoek? Neen, dat zeker niet. Tenslotte won hij toch vier profwedstrijden. Akkoord, het ging om kermiswedstrijden en in die tijd was dat veelal een zaak van geven en nemen, combines, afspraken , bookmakers enz … Maar, je kon er maar in meespelen als je er bij was. En om er bij te zijn moest je renner zijn, geen meelopertje. Raf had zijn plaats in het wereldje en mocht op tijd en stond zijn prijs rijden, mee in de slag gaan en eens met de zegebloemen naar huis gaan. Dit kon je maar verkrijgen als je meetelde. Dit alles was eigen aan het wereldje en maakt er, ook achteraf, de charme van uit. Het behoort tot ons algemeen Vlaams Erfgoed als het ware.

Het enige dat ik nu nog graag zou willen weten is hoe het achteraf gelopen is met Ronny Van De Vijver na de wedstrijd in Niel.(Ik weet het ondertussen G.L. met dank aan Mevr. Nicole Bruneel)

Ziezo Mevr. Bruneel. Ik heb mijn belofte gehouden. Sommige zaken zullen misschien niet helemaal juist zijn, of een andere waarheid hebben. U mag ze mij altijd vertellen. Maar ik denk dat bovenstaande tekst een vrij mooi eerbetoon is aan uw man zaliger.

G.L.

20-03-2012, 22:09 Geschreven door G.L.  

Chronologie van een afscheid, of hoe een Grootmeester zijn einde tegemoet ging.

Hoe zat dat nu juist met dat laatste half jaar dat Eddy Merckx in het wielerpeloton aanwezig was. Die vraag stelde ik mij onlangs. Dus begon ik wat opzoekingswerk te doen en kwam ik tot volgend chronologisch resultaat.

05/08/1977 : Er is blijkbaar een geschil tussen de sportdirecteurs van FIAT, de ploeg van Eddy Merckx in 1977. Robert Lelangue en Raphaël Geminiani komen niet meer overeen en de laatste lijkt aan het langste eind te trekken. Daardoor zou Lelangue volgend jaar niet meer als sportdirecteur optreden binnen de ploeg Merckx en zou hij vervangen worden door Jos Huysmans, die eind van het seizoen de fiets aan de wilgen hangt.

17/08/1977 : Volgend jaar maken Willy en Walter Planckaert deel uit van de ploeg van Merckx. Merckx zelf zou nog 5 “knechten” van zijn huidige formatie over houden : Jos Bruyere, Jos De Schoenmaecker, Ward Janssens, Karel Rottiers en Ludo Delcroix die echter ook benaderd werd door IJsboerke. Patrick Sercu, die er ernstig over nadenkt om volgend jaar niet meer op de weg uit te komen, verlaat de ploeg.

25/08/1977 : De verzorger van Eddy Merckx, Jos Janssens, weet te vertellen dat waarschijnlijk na het WK de knoop zal worden doorgehakt. Merckx heeft van de Franse bazen niks meer gehoord en is gesprekken opgestart met een aantal Belgische kandidaat-sponsors. Dat de Planckaerts komen staat vast. Jos Bruyere en Jos De Schoenmaecker zouden blijven. Delcroix zou er bij komen (maar die zat al in de ploeg van Merckx) en Ward Janssens zou naar de ploeg van Freddy Maertens gaan. Jos Huysmans wordt sportdirecteur. Dit alles volgens Jos Janssens.

31/08/1977 : Volgens Willy Jossart zou Lucien Van Impe getekend hebben voor de ploeg-Merckx. Eddy Merckx en Lucien Van Impe zijn al jaren goede vrienden en men hield er in het wielermilieu al een tijdje rekening mee dat ze bondgenoten zouden worden. In Cristobal (Ven.) waar de renners voor het WK verbleven is er blijkbaar een akkoord gemaakt. Merckx zou voor de afreis naar Venezuela een principe-akkoord getekend hebben met dhr. Cesari van FIAT-Frankrijk voor de verlenging van de samenwerking.

09/09/1977 : Zowel Lucien Van Impe als Eddy Merckx zijn ziek terug gekomen van Venezuela. Van Impe kon door ziekte al niet deelnemen aan het WK en was al eerder naar België afgereisd. Beiden bezochten dezelfde dokter in het Antwerpse Tropisch Instituut. Eddy Merckx kreeg volledige rust voorgeschreven en moet verzaken aan zijn druk programma.

19/09/1977 : Er wordt gefluisterd dat Robert Lelangue aan de zijde van Lomme Driessens sportdirecteur van Freddy Maertens zou worden.

26/09/1977 : Na de aankomst van Tours-Versailles liet een compagnon van Raphaël Geminiani, de toenmalige sportdirecteur van Eddy Merckx, zich ontvallen dat Eddy het jaar erop voor een Belgische ploeg zou rijden die gesponsord zou worden door Constant Vanden Stock. De ploeg zou rijden onder naam Geuze-Bellevue. Blijkbaar waren er enkele jaren geleden al contacten tussen de baas van Anderlecht en Eddy Merckx wat betreft het oprichten van een wielerploeg. Hoe het zit met het verbod op reclame voor alcoholische producten in bv. de Tour de France wordt niet medegedeeld.

28/09/1977 : Er blijkt een Belgisch-Engelse ploeg in de maak. Constant Vanden Stock zou mee een ploeg sponsoren die Eddy Merckx onderdak zou hebben. De Engelse-Amerikaanse scheermesjesfirma Wilkinson zou de tweede sponsor worden. Jos Huysmans zou ploegleider worden van de nieuwe ploeg.

03/10/1977 : Het is nu officieel dat Merckx volgend jaar niet meer bij FIAT rijdt. Op 2 oktober werd in Cannes door dhr. Lorenzo Cesari en dhr. Raphaël Geminiani bekend gemaakt dat Eddy Merckx volgend seizoen niet meer tot de FIAT-ploeg zou behoren. Volgens hen gaat het niet om een breuk maar een scheiding met wederzijds akkoord. De plannen van Merckx, enkel Giro en Tour en geen klassiekers, liggen niet in de lijn van verwachtingen van FIAT-France volgens hen. De ploeg zou in 1978 nog uitsluitend uit Franse jongeren bestaan die dan in 1979 zouden doorgroeien. (FIAT-France behaalde uiteindelijk in 1978 1 zege en in 1979 0 (nul) zeges).

07/10/1977 : Eddy Merckx zou in onderhandeling zijn met een Italiaanse verzekeringsmaatschappij “Intercontinental Assicurazioni”. Eén van de eisen van de firma zou zijn dat Eddy naast de Tour ook de Giro zou rijden. Gezien de voorgaande uitgesproken voorkeuren van Eddy, Giro en Tour en geen klassiekers, zou dit geen belemmering kunnen zijn. Patrick Sercu zou, volgens Romain De Loof, voor Zeepcentrale-Superia rijden in 1978.

19/10/1977 : Een week na de Sluitingsprijs in Putte-Kapelle weet Eddy Merckx het volgende te vertellen. De ploeg staat reeds op papier, maar voor de naam van de sponsor te weten is het nog een paar dagen wachten. Er was wel een verrassing nl. de naam van de tweede sportdirecteur : Rudi Altig. Altig was waarschijnlijk betrokken bij het aanbrengen van de sponsor vandaar zijn aanwezigheid in de toekomstige ploeg. Zeventien namen zijn er bekend : Jos Bruyere, Etienne De Beule, Jos De Schoenmaecker, René Dillen, Ward Janssens, Marcel Laurent, Ludo Loos, Jacques Martin, Eddy Merckx, Walter en Willy Planckaert, Lucien Van Impe en de enige buitenlander Robert Mintkiewicz. Daarnaast ook nog de neo-profs René Martens (10° in de Tour de l’Avenir en 3° in het puntenklassement), Eddy Schepers (winaar van de Tour de l’Avenir 1977), Guido Van Calster (winnaar van het puntenklassement van de Tour de l’Avenir + 3 ritten) en Frank Van Impe.

In een interview op de radio benadrukt Eddy dat de klassiekers hem niet interesseren en dat hij en Lucien Van Impe alles op de Tour zetten. De jongeren zullen begeleid en gespaard worden in hun eerste jaar bij de profs.

08/11/1977 : Frans Verbeeck, die zijn afscheid aangekondigd had, ontkent dat hij alsnog een jaar zou doorgaan in de ploeg Bellevue-Toyota-Colnago waarvan Robert Lauwers sportdirecteur zou zijn. Er wordt geen gewag meer gemaakt van Eddy Merckx. Zit het verbod voor reclame voor alcohol in Frankrijk hier voor iets tussen?

Het wordt duidelijk dat Eddy Merckx en Lucien Van Impe het volgende jaar voor dezelfde sponsor zullen rijden. Welke dat dan wordt is echter niet duidelijk. De geruchten worden echter hardnekkiger dat Shimano en Wilkinson de sponsors zouden worden. Blijkbaar heeft Constant Vanden Stock afgehaakt.

30/11/1977 : In Het Belang van Limburg verschijnt een overzicht van de ploegen voor 1978. Daarbij staat ook Wilkinson-Camargue met Rudi Altig en Jos Huysmans als sportdirecteurs en de renners Jos Bruyere, Etienne De Beule, Jos De Schoenmaecker, René Dillen, Ward Janssens, Marcel Laurent, Ludo Loos, Jacques Martin, Eddy Merckx, Walter en Willy Planckaert, Lucien Van Impe en de enige buitenlander Robert Mintkiewicz. Daarnaast ook nog de neo-profs René Martens, Eddy Schepers, Guido Van Calster en Frank Van Impe.

21/12/1977 :

Er is nog altijd geen uitsluitsel over de sponsor van de nieuwe Merckx-ploeg. Merckx loopt nerveus, nukkig, ontgoocheld en verbitterd. Tijdens de zesdaagse van Maastricht stapelen de problemen zich op. De besprekingen met Wilkinson zijn gestrand en Eddy heeft er geen vertrouwen meer in. En wie Eddy Merckx kent, weet dat een gegeven woord dat verbroken is, het vertrouwen voor eens en altijd weg haalt.

Rudi Altig zou contacten hebben met dhr. Kahl die vroeger al in het peloton zat met Rokado. Maar Eddy is sceptisch.

Nochtans was er voor 9 december een mondeling akkoord. Op die dag ging Eddy Merckx met zijn raadsman dhr. Gooris naar Duitsland om het contract definitief te ondertekenen. Alles leek in kannen en kruiken. Het budget stond vast, het programma was besproken, de renners en de omkadering lagen vast. Enkel enkele pietluttige details moesten nog besproken worden, waardoor er niet getekend werd.

Op 12 december kwam er echter een telefoontje van Wilkinson dat de hele zaak niet door ging. De reden, blijkbaar miniem, werd door Eddy echter niet kenbaar gemaakt.

Merckx zat voornamelijk verveeld met het feit dat hij 15 renners (nochtans zijn er steeds 16 namen genoemd G.L.) mee in dit spookverhaal had meegenomen. Maar Merckx beloofde zijn verantwoordelijkheid te nemen. Het feit dat men ondertussen aan het eind van het kalenderjaar gekomen was en dat de meeste publicitietsbudgetten reeds besproken waren maakte het geheel natuurlijk niet beter.

Na de Ronde van Frankrijk van 1977 had Eddy al de belofte gekregen, via dhr. Cesari,  dat FIAT ook in 1978 zijn ploeg zou sponsoren. Enkele dagen later viel er echter een brief in de bus van de hoofddirectie dat het concept echter te duur geworden was en dat de verderwerking zou stop gezet worden. Hierbij werd een bedrag genoemd voor 1978 : 25 miljoen Bfr.

16/12/1977 : Er wordt een eerste keer geïnsinueerd dat de ploeg Merckx misschien wel onder de vlag “Fietsen Eddy Merckx” in het peloton zouden verschijnen. Niettemin gaat men er nog van uit dat Wilkinson op zijn stappen zal terugkeren en dat er alsnog een akkoord zou gesloten worden.

24/12/1977 : Daniel Dousset, de Franse wielermanager, gaat op zoek naar een sponsor voor de ploeg Merckx in Spanje. De naam van de firma met Europese bekendheid werd echter niet bekend gemaakt.

28/12/1977 : Op vrijdag 23/12 was Eddy Merckx aanwezig op het dansfeest van zijn nieuwe ploegmaat René Martens. Merckx was diezelfde dag nog van de trap gevallen in zijn huis en liep trekkebenend.

Volgens Eddy hadden er zich enkele ernstige sponsors aangemeld. Maar Eddy bleef kritisch en oplettend. Het Wilkinson-avontuur had hem zeer argwanend gemaakt. Ook over de Spaanse piste wil hij niet verder uitweiden. Wel wordt er geopperd dat de ploeg misschien onder zijn naam zal rijden. Een dure zaak maar wel een kans om zich te lanceren in de wielerwereld.

12/01/1978 : Via via komt boven water waarom de deal met Wilkinson zou afgesprongen zijn. Merckx zou van Wilkinson 20 miljoen krijgen en daarmee zou hij de ploeg moeten runnen. De primordiale eis van Wilkinson zou geweest zijn dat Eddy Merckx de Tour van 1978 zou rijden. Indien niet, dan zou Merckx de helft van het sponsorgeld terug betalen. Eddy zou over deze clausule gestruikeld zijn. Wist hij voor zichzelf dat hij de Tour toch niet meer kon winnen? En wou hij daarom niet meer starten? Of wou hij geen druk op zijn schouders wat betreft de Tour en wou hij gewoon afwachten tot in juni om een beslissing te nemen? Maar hoe zit het dan met zijn eerder uitspraken o.a. op de radio, dat de klassiekers hem minder interesseren en dat hij alles op Giro en Tour zou zetten?

13/01/1978 : Er waren geruchten dat de nieuwe sponsor zou voorgesteld worden tijdens het Brusselse autosalon. Maar dit bleek voorbarig. In elk geval verwachtte men een doorbraak voor deze week. Merckx zegt namelijk alle verdere zesdaagsen af, ook die van Antwerpen, hetgeen een misverstand oplevert met manager Firmin Verhelst. Claudine Merckx is ondertussen woordvoerster geworden en Merckx is bijna niet meer te zien. Er lijkt een happy-end in de maak.

19/01/1978 : Merckx is nog altijd op zoek naar een sponsor. Het feit dat die er nog niet is komt tot uiting doordat de ploeg een “goedkoop” hotel zoekt aan de Azurenkust om op trainingskamp te gaan. De media melden dat Eddy de keuze heeft tussen twee Spaanse firma’s.

24/01/1978 : De kogel is door de kerk. C&A wordt als sponsor van de ploeg Merckx aangekondigd.

25/01/1978 : De nieuwe sponsor en trui worden op een persconferentie kenbaar gemaakt. Er werd duidelijk gemaakt dat het wel degelijk het confectiehuis is dat sponsorde en niet Mevr. Merckx (Claudine Accou = C&A). Iedereen leek opgetogen en opgelucht en de champagne vloeide blijkbaar rijkelijk.

Eddy Merckx kondigde aan dat hij en Lucien Van Impe een tandem zouden vormen in de volgende Tour de France zodat er weer een Belgische Tourzege zou komen. Walter Planckaert zou vooral in de klassiekers uitgespeeld worden.

Op 8 februari zou de ploeg  op oefenkamp in het zuiden trekken naar Laigueglia (Ita.) of Lavenou (Fr.). Op 15 februari zou de Ronde van de Middelandse Zee gereden worden, gevolgd door de Tirreno-Adriatico, de Ronde van België, de Ronde van Zwitserland, de Ronde van Frankrijk en daartussen de klassiekers.

Eddy zou speciale aandacht hebben voor de jongeren in zijn ploeg en hen zo veel als mogelijk begeleiden. Rudi Altig en Jos Huysmans worden sportdirecteur. De volgende renners komen in de ploeg : Jos Bruyere, Etienne De Beule, Jos De Schoenmaecker, René Dillen, Ward Janssens, Marcel Laurent, Ludo Loos, Jacques Martin, Eddy Merckx, Walter en Willy Planckaert, Lucien Van Impe en de enige buitenlander Robert Mintkiewicz. Daarnaast ook nog de neo-profs René Martens, Eddy Schepers, Guido Van Calster en Frank Van Impe, allemaal zoals eerder aangekondigd plus Etienne Van der Helst.

Op 13/02 staat er te lezen dat Eddy Merckx mogelijks samen met Lucien Van Impe de Giro zullen rijden. De plannen zijn in elk geval groots op dat moment. In de carnavalronde van Aix-en-Provence, gewonnen door Jacques Esclassan,  behaalt Eddy een 10° plaats. Het is zijn eerste optreden in een C&A-trui. In de uitslag gaan ploegmakkers Walter (4°) en Willy (8°) Planckaert hem vooraf. De dag erop, in de GP Aix-en-Provence, gewonnen door Roger Rosiers, komt hij niet in de uitslag voor. Ploegmaat Guido Van Calster wordt derde.

Op 15 februari staat er in de krant te lezen dat Eddy Merckx waarschijnlijk niet zal deelnemen aan de Ronde van de Middellandse Zee. Merckx is grieperig en zal forfait moeten geven.

Op 17 februari behaalde Jean-Jacques Fussien in de tweede etappe van de Ronde van de Middellandse Zee de eerste en tevens laatste zege in twee jaar tijd (1978-1979) voor FIAT-France.

Op 18 februari staat er een interview te lezen met Lucien Van Impe. Binnen C&A droomt men volop van de Tour. Een Tour waarin Merckx misschien toch niet meer volop zou gaan. Die zijn interesses zouden eerder naar de klassiekers gaan en naar een vierde wereldtitel bij de profs. Diezelfde dag vervoegt Eddy Merckx zijn ploegmakkers weer in het oefenkamp. Hij lijkt genezen van de griepaanval en gaat weer mee op training.

In bepaalde bronnen staat er dat Eddy zou opgegeven hebben in de GP van Montouroux op zondag 19 februari. In Het Belang van Limburg is daar echter niks van terug te vinden.

Op 20 februari is de eerste zege binnen voor C&A. Guido Van Calster bijt de spits af in de 5° etappe van de Ronde van de Middellandse Zee. Hij verslaat Marino Basso en Jean-Luc Vandenbroucke.

Tevens wordt geopperd dat Eddy aan de start zou komen van de Ronde van Corsica. Ook zag het er naar uit dat Eddy zijn trainingsachterstand wou goed maken in de GP van Monaco die de dag erop werd verreden.

De dag erop staat er echter in de krant dat Merckx alsnog niet deelnam in de GP van Monaco. De reden zou liggen bij het feit dat hij slechts 9 ploegmaats mocht meebrengen i.p.v. de voltallige ploeg. Het alternatief was een training van boven de 200 km.

Ook de Ronde van Corsica zou niet op het programma komen. Wel zou er zaterdag in Peymade en zondag in Seillans-Draguignan gereden worden, aldus Rudi Altig. In deze laatste koers, gewonnen door Freddy Maertens, werd Eddy Merckx uiteindelijk vijfde. Het gaf Eddy weer hoop voor de rest van het seizoen. Achteraf reed hij nog met Jos Bruyere per fiets de 80 km naar het hotel.

Op 3 maart stond er in de krant dat Eddy Merckx opnieuw ziek was. Tijdens de ploegtraining voor Gent-Gent, was Eddy na 70 km al rillend in de volgwagen gekropen. Ook op dinsdag had hij tijdens een training met Ward Janssens geklaagd over zijn gezondheid.

Eddy liet zich onderzoeken in een kliniek in Brussel. Er werd even geopperd dat een blindedarmontsteking de oorzaak van het kwaad kon zijn. De deelname aan Gent-Gent wordt als zeer twijfelachtig beschouwd. Volgens bepaalde bronnen zou hij meegereden hebben en opgegeven. Ik vind hier echter niks van terug in de kranten. Idem voor zijn opgave in Wilsele op 11 maart.

De woensdag erop was Eddy al weer aan het trainen. Een blindedarmontsteking was het dus duidelijk niet. Op donderdag en vrijdag trainde hij al 150 km met Ward Janssens. Eddy hoopte tegen Pasen weer over al zijn mogelijkheden te beschikken.

Op 19 maart kwam Eddy Merckx aan de start van de Omloop het Waasland. Hij had er waarschijnlijk geen benul van dat het zijn allerlaatste koers zou worden. In het begin van de wedstrijd was hij even in de aanval met Frans Van Vlierberghe, Geert Malfait en André Verbraecken. Frans Van Looy won de wedstrijd, Eddy eindigde 12°.

Na de wedstrijd was Eddy weer iets optimistischer. Hij zou het trainingsritme drastisch opdrijven en op dinsdag aan de start staan in Knokke. Tegen de Ronde van Vlaanderen wou hij 3 à 4 kg overgewicht kwijt spelen.

Op dinsdag echter geen wedstrijd in Knokke, wel een trainingsrit, waarna Eddy echter opnieuw onwel werd en hij een dokter moest raadplegen. Deze schreef rust voor zodat er een forfait volgde voor de Amstel Gold Race. De Ronde van België stond echter nog altijd op het programma.

Eddy Merckx en zijn familie vertrekken plots naar Zwitserland waar ze de Paasvakantie gaan doorbrengen. Iedereen is verrast door deze actie. Er wordt gesproken van een zenuwinzinking. Eddy lijkt volkomen lusteloos. Anderzijds sprak men over het feit dat stress een ontsteking op de blinde darm kam veroorzaken. Of was het nervositeit? Schoonvader Lucien Accou vreest echter dat er meer aan de hand is gezien Eddy soms zonder verklaarbare reden verschrikkelijk begint te transpireren zodat het zweet van hem afgutst. De wielertoekomst van Eddy wordt stilaan in vraag gesteld.

Ongerustheid sluipt in de ploeg. Jacques Martin wint weliswaar de vierde etappe in de Ronde van België, toch wordt er stilaan rekening mee gehouden dat Eddy niet meer terug keert in het peloton. De directie belooft dat alle aangegane contracten zullen nageleefd worden, ook al zou Merckx nooit meer rijden.

Op 2 april wint Marcel Laurens de Brabantse Pijl voor Herman Vanspringel en Ludo Peeters. De derde zege voor de ploeg.

Op 4 april verschijnt in de krant de titel dat Merckx weer wil gaan koersen. Eddy zou in Crans Montana weer de spirit gevonden hebben, uitgerust zijn, en er weer volop tegen aan willen gaan. Er wordt gesproken met verzorger Guillaume Michiels en Charles Terryn kreeg de opdracht een fiets klaar te zetten. Nochtans zijn er personen in zijn omgeving die er niet meer in geloven. Zij denken dat het eerder uit een soort moreel plichtsbesef is dat Eddy weer op de fiets kruipt. Niettemin wordt het Kampioenschap van Zürich op 30 april als dag van de comeback aangeduid.

De pers gelooft er ook niet echt meer. Getuige een artikel op 10 april over het post-merckxisme. Beseft iedereen dat een tijdperk wordt afgesloten op uitzondering van de hoofdrolspeler zelf?

Op maandag 17 april rijdt Eddy weer drie uur op de fiets. Eddy zou lusteloos blijven en nog steeds met overgewicht kampen. Ook zou hij de mensen van C&A op de hoogte gebracht hebben dat hij niet meer wil koersen. Er wordt nog even gegoocheld met deelname aan de Ronde van Romandië en Zwitserland, maar uit de commentaren blijkt dat niemand er nog echt in gelooft.

Op 20 april komt Lucien Van Impe ten val in de Waalse Pijl en breekt zijn rechtersleutelbeen. Weer een domper op de C&A-ploeg. Want nu het zo goed als zeker is dat Merckx niet aan de start komt van de Tour verliezen ze ook hun tweede kopman.

Op 23 april wint Joseph Bruyere Luik-Bastenaken-Luik voor Didi Thurau en Francesco Moser. Toch een klassieke overwinning voor C&A. Maar de afwezigheid van Eddy Merckx blijft als een schaduw over de ploeg hangen.

Op 25 april zou de deelname van C&A met Eddy Merckx voor de Dauphiné-Libéré gemeld zijn. Men kan zich de vraag stellen of deze berichten enige waarheid bevatten.

Eddy verschijnt wel als eregast en op uitnodiging van zijn sponsors aan de start van de Ronde van Romandië. Over een wederoptreden is er echter geen sprake.

Vic Van Schil verwondert zich over het gedrag van zijn gewezen kopman. Hij verwoordt hiermee wat velen in het peloton denken. Eddy zou beter aankondigen dat hij er definitief mee stopt.

Op dinsdag 18 mei 1978 kondigt Eddy Merckx in Brussel aan dat hij geen wielrenner meer is. Een tijdperk wordt afgesloten, een legende wordt geboren.

Overwinningen van de C&A-ploeg in 1978 :

20-02-1978    5e etappe Ronde van de Middellandse Zee:  Guido Van Calster

29-03-1978    4e etappe Ronde van België:  Jacques Martin

02-04-1978    Brabantse Pijl:  Marcel Laurens

23-04-1978    Liège - Bastogne - Liège:  Joseph Bruyere

15-05-1978    Omloop van Oost-Vlaanderen:  Guido Van Calster

28-05-1978    Tour du Condroz:  Joseph Bruyere

12-06-1978    Zele:  Walter Planckaert

30-06-1978    1e etappe deel b Tour de France:  Walter Planckaert

19-07-1978    Temse:  Willy Planckaert

25-07-1978    Ronse:  Joseph Bruyere

26-07-1978    Welkenraedt :  Joseph Bruyere

06-08-1978    Moorslede:  Walter Planckaert

12-08-1978    Oostduinkerke:  Willy Planckaert

21-08-1978    Athus:  Joseph Bruyere

21-08-1978    Geetbets:  Guido Van Calster

24-08-1978    Mere:  Walter Planckaert

26-08-1978    Haaltert:  Willy Planckaert

In totaal 17 overwinningen :

Joseph Bruyere 5

Walter Planckaert 4

Guido Van Calster 3

Willy Planckaert 3

Jacques Martin 1

Marcel Laurens 1

Daarnaast veroverde Joseph Bruyere in de Tour de France in Sainte Foye-la-Grande de gele trui. Hij droeg hem acht dagen tot op de top van Alpe d’Huez waar hij hem aanvankelijk moest afstaan aan Michel Pollentier. Uiteindelijk vertrok ‘s anderendaags Joop Zoetemelk er mee na de perenaffaire. Joseph Bruyere werd verdienstelijk vierde in die Tour de France op 9’04” van Bernard Hinault. Walter Planckaert won bovendien nog een rit in die Tour de France.

C&A won uiteindelijk 1 klassieker, 1 semi-klassieker, een rit in de Tour de France en een rit in de Ronde van België en had acht dagen de gele trui. Voor een hedendaagse ploeg zou dit een enorm succes zijn.

Toch nog even dit. Er is wat onduidelijkheid over de wedstrijden die Eddy Merckx uiteindelijk reed in 1978. Volgens het boek van Rik Vanwalleghem “ Eddy Merckx, de mens achter de kannibaal” was hij 5° in de Haut-Var (Seillans-Draguignan) en 12° in Kemzeke (Omloop van het Waasland) en waren er verder opgaven in de GP Montouroux, de Omloop Het Volk en in Wilsele. Hetgeen 5 wedstrijden gaf in 1978 (ook volgens andere bronnen).

Persoonlijk heb ik de 5° plaats in de Haut-Var (Seillans-Draguignan) en de 12° plaats in Kemzeke (Omloop van het Waasland) teruggevonden alsook een 10° plaats in het Carnavalscriterium in Aix-en-Provence. Dus slechts 3 wedstrijden in 1978.

Ik ben zeker dat mijn lezers uitsluitsel zullen brengen.

De renners van FIAT die niet met Eddy Merckx mee kwamen naar C&A legden uiteindelijk volgend parcours af :

Bernard Bouloux, Jos Huysmans, Frans Mintjens en Jean-Luc Molineris beëindigden hun carrière. Bernard Draux en Roger Swerts gingen naar de ploeg Old Lords-Splendor, Ludo Delcroix en Karel Rottiers reden voor IJsboerke, Cees Bal voor Bode Deuren-Shimano en Patrick Sercu voor Zeepcentrale-Superia.

De ploeg C&A bleef uiteindelijk maar 1 jaar in het peloton. Jos Huysmans trok nog voor 1 jaar naar “aartsvijand” flandria en Freddy Maertens, samen met Jos Bruyere, Jos De Schoenmaecker, Ward Janssens en René Martens. Eind 1979 was ook dit verhaal van een Vlaamse wielrgrootheid, flandria, ten einde. Etienne De Beule, Jacques Martin, Etienne Van der Helst, Frank en Lucien Van Impe kwamen bij Robert Lelangue terecht bij het Spaanse KAS dat een Belgisch avontuur waagde. Robert Mintkiewicz, Eddy Schepers en Guido Van Calster gingen naar het DAF-Trucks van Fred De Bruyne waar een zekere Dirk Nachtergaele zijn debuut maakte als verzorger. Walter en Willy Planckaert gingen naar Mini Flat-V.D.B. in afwachting dat Eddy Planckaert overkwam naar de profs. Marcel Laurens koos voor Marc Zeepcentrale-Superia en Ludo Loos voor Splendor-Eurosoap.

Tot slot nog twee bedenkingen. Was Rudi Altig niet degene die met een valies vol Italiaanse Lires op de slaapkamer kwam van Eddy Merckx tijdens de Giro van 1969? Werd er nadien niet met een beschuldigende vinger gewezen naar Salvarani, de ploeg van Altig, toen Merckx “betrapt” werd in Savona? Wat was de reden dat Eddy Merckx met diezelfde Rudi Altig in zee ging? Of is het wereldje van het wielrennen zo klein?

Als ik de hele geschiedenis herlees kan ik mij niet van de indruk ontdoen dat de thesis dat Eddy Merckx geveld werd door een virus (klierkoorts?) de waarheid benadert. Hij was na het WK in Venezuela ziek terug gekomen en had de maanden erop, door de sponsorperikelen, zijn gezondheid gehypothekeerd, zoniet verwaarloosd, door onvoldoende te rusten.

Misschien, maar nu spreek ik als Merckx-supporter, indien FIAT een jaar langer was doorgegaan, men gekozen had voor Robert Lelangue i.p.v. showman Raphaël Geminiani, of Wilkinson uiteindelijk toch sponsor was geworden, en Eddy Merckx dus een rustige (maar wat was rustig voor Eddy Merckx die steeds verschillende Zesdaagsen reed?) winter had doorgemaakt, misschien had de Grootmeester dan wel in schoonheid afscheid kunnen nemen van het peloton.

Laat mij toe nog even verder te dromen en een podium te zien voor de Tour de France met Eddy Merckx die zijn zesde Tour wint en Lucien Van Impe met de bolletjestrui. FIAT-France, beseffen jullie wel wat jullie laten liggen hebben? Wilkinson, beseffen jullie het? Bij deze beloof ik nooit met een FIAT te rijden en dat Wilkinson-scheermesje gaat vanavond ook rechtstreeks de vuilbak in.

%%%FOTO1%%%

G.L.

12-03-2012, 00:00 Geschreven door G.L.  

Het zoutvatje van Eddy Merckx.

Achteraf bekeken moet het 1967 geweest zijn. Maar dat kon ik eigenlijk geweten hebben want in mijn herinnering zie ik de wereldkampioenentrui nog voor mijn ogen.

Eind november 1967 mocht ik met mijn vader mee naar de zesdaagse van Gent. Hij ging er jaarlijks naar toe met de leveranciers van zijn werk, kwestie van de relaties te onderhouden. Of we met de trein of de auto gingen weet ik niet meer. Dat we al een auto hadden, dat weet ik wel. Een oude VW kever van het jaar 1957. Zo een met een klein achterruitje en een “bak” waarin mijn zus zich altijd te slapen legde.

Er waren toen nog geen alcoholcontroles zoals die er nu zijn, dus de kans is groot dat we met de wagen gingen. Waarschijnlijk was het een vrijdag of een zaterdag gezien ik naar school ging. Het kan ook een woensdagnamiddag geweest zijn. Die details staan mij niet meer bij.

Mijn vader besmette mij ooit met het wielervirus. En de meeste lezers zullen wel weten dat je van dat virus nooit meer geneest. Geen enkel antiviraal middel helpt. Ook niet de wilde en megalomane plannen van heren zoals Pat McQuad of Zdenek Bakala of Johan Bruyneel.

Mijn vader was ooit graag zelf wielrenner geworden maar hij mocht niet van zijn vader. Het was de tijd dat het wielrennen nog laag in aanzien stond en bevolkt werd met woeste mannen die allerlei louche zaken uithaalden dixit zijn moeder. Hij is geen wielrenner geworden en ook geen piloot want dat mocht hij ook niet van zijn vader. Ja vaders hadden in de jaren 50 nog iets te zeggen over hun zonen.

Mijn vader werd dan maar ambtenaar maar bleef het wielrennen, en andere sporten, volgen. Op die manier maakte hij kennis met Willy Vanheste, toentertijd ook ambtenaar en in zijn vrije tijd wielrenner bij de liefhebbers en later burgemeester van De Panne. Willy was in een wedstrijd zwaar gevallen en lag in een Gents ziekenhuis. De sociale dienst van de toenmalige RTT verzocht mijn vader om Willy eens te bezoeken gezien hij in Gent in het ziekenhuis lag en zelf van het verre Adinkerke afkomstig was. Veel bezoek kreeg Willy in het ziekenhuis niet. We spreken hier over de jaren 60, de mensen waren veel minder mobiel dan nu, internet, GSM’s, ….het bestond allemaal nog niet. Willy en mijn vader zijn op die manier vrienden geworden.

De passie voor het wielrennen werd van vader op zoon doorgegeven en het resulteerde in het begin van een verzameling. Veel lezers kennen de “prentjes” nog wel. De reeksen met witte (al of niet met vlaggetje), gele en rode band. Ze versleten in mijn hand door het veelvuldig bekijken.

Mijn eerste echte ervaring met het wielrennen moet in 1964 geweest zijn. Ik mocht met mijn vader mee naar de koers van Petegemkermis alwaar Willy Vanheste, toen onafhankelijke, meereed. Ik mocht zelfs even mee in een volgwagen en aanschouwde daar voor de eerste keer een renner in actie in een groen-rode Wiel’s-Groene Leeuw-trui. Dat de renner aan het urineren was en veel misbaar maakte omdat de volgwagen naast hem kwam rijden maakte de ervaring des te sterker. Wie de renner was weet ik niet meer. Maar dat hij indruk maakte was een zeker feit. Ik was verkocht voor de rest van mijn leven.

Mijn vader en ik, we waren twee gezworen wielerliefhebbers. En zo mocht ik in 1967 mee naar de Gentse zesdaagse. Op het middenplein. Samen met Michel, een aardappelleverancier uit Drongen, en zijn zoon, die het later ook nog eens als wielrenner probeerde.

Of ik veel naar de koers heb gekeken herinner ik mij ook niet meer. Mogelijks kon ik er als klein manneke tussen al die grote mensen weinig van zien. Ik hoop dat een oude wijsheid van moeder uitkomt. Ze zegt namelijk dat hoe ouder je wordt hoe meer je je van je jeugdjaren kan herinneren. Misschien herinner ik mij ooit eens die dag tijdens de zesdaagse van Gent in november 1967.

Wat ik er mij wel  van herinner is dat op een bepaald moment Eddy Merckx, in zijn wereldkampioenentrui, na een gewonnen onderdeel “geschenken” rondsmeet terwijl hij zijn ereronde reed. Ik zie hem nog rijden, rechtop op de fiets, zonder handen rijdend, grabbelend in een doos. Hij smeet de voorwerpen uit de doos in de tribunes en naar het middenplein. Tot mijn eigen verwondering kwam er een wit-blauw voorwerp voor mijn voeten neer. Het voorwerp rolde wat verder tussen de voeten van andere toeschouwers en ik, die anders altijd een bedeesd en schuchter jongentje was, stortte er mij op. Het voorwerp moest en zou in mijn bezit komen. Hoe ik het gedaan heb weet ik niet, maar ik was iedereen te vlug af en ik kon het voorwerp in handen krijgen.

Het bleek een wit plastieken zoutvatje te zijn met donkerblauwe dop. Ik zie het zo nog voor mijn ogen. Vol trots heb ik het de rest van de tijd in mijn jaszak vastgehouden, mijn vingers er omklemd om toch maar zeker te zij het niet te verliezen. Een zoutvatje van Eddy Merckx!!!

Ik was besmet met de wielermicrobe en ik ben er nooit meer van afgeraakt. In mijn dromen won ik 5 keer de Ronde van Vlaanderen, zes keer de Tour en de Giro en werd ik elk jaar wereldkampioen.  Tijdens het schooljaar wisselde ik mijn dubbele prentjes tijdens de speeltijd op school.  Tijdens de vakanties, in mijn geheugen overgoten met zon, maalde ik met de buurtjongens kilometers rond de wijk en spurtten we dagelijks voor de imaginaire bloemen.

Ik werd echter nooit echt renner. Op school deed ik het niet slecht en studeren en koersen dat ging toen nog niet samen. Gelukkig is er op dat gebied nu toch het een en het ander veranderd.

Ik ben later nog met mijn vader naar de zesdaagse geweest. We zaten dan altijd in een “virage” en we genoten beiden in stilte van de het wedstrijdgebeuren. Zelfs toen ik al aan de universiteit studeerde kreeg ik soms de vraag van mijn vader of ik geen zin had om mee te gaan naar de zesdaagse. Ik heb het aanbod nooit afgeslagen.  Mijn vader en ik, we waren gebeten door hetzelfde virus.

Mijn vader verkreeg het zelfs om twee originele koerstruien in handen te krijgen. Eén GAN-Mercier-trui van Raymond Poulidor en een Sunair-Sport 80-trui van Freddy Maertens uit zijn memorabele Tour de France van 1981. Twee unieke stukken die ik nog altijd koester en voor geen geld in de wereld zou willen weg doen.

Toen ik zeven maand afgestudeerd was overleed mijn vader. Mijn wielercompagnon was heen gegaan. Vier maanden later huwde ik en de verzamelwoede kwam op een waakvlam te staan.

Toch bleef het wielervirus  sluimeren en in 1995 ging ik uit nieuwsgierigheid naar een wielerbeurs in Antwerpen. Daar ontmoette ik mensen die aan eenzelfde ziekte leden. Volwassen mannen met glinsterende ogen omdat ze toch weer een prentje of foto of andere memorabilia konden toevoegen aan hun verzameling.

De passie laaide weer op en resulteert nu in een verzameling van duizenden foto’s en prentjes, honderden boeken en tijdschriften, een paar honderd truien en andere wielerzaken.

Ik heb samen met een vriend een boek geschreven over de wielerploeg Groene Leeuw en ik vind het nog altijd jammer dat mijn vader dit niet heeft mogen beleven. Hij zou ongetwijfeld heel trots geweest zijn. Ik heb met een andere vriend zeven wielertentoonstellingen mee mogen organiseren ook dat heeft hij moeten missen.

Het zoutvatje van Eddy Merckx geeft jarenlang dienst gedaan thuis. Het was het zoutvatje dat op tafel kwam als er frietjes werden gegeten. Of in de zomer als er wat zout op de tomaten mocht. Iedere keer als ik het in handen nam moest ik denken aan die dag met mijn vader in de Gentse zesdaagse.

Uiteindelijk is het zoutvatje verdwenen. Ik herinner mij dat het in de laatste fase van zijn levensloop al met kleefband bij elkaar gehouden werd. Moeder zal er ooit komaf mee gemaakt hebben en het zoutvatje van Eddy Merckx zal in de vuilbak terecht gekomen zijn.

Ik zou er echter geld voor geven om het nog eens in mijn handen te kunnen houden en terug te kunnen denken aan die keer in Gent met mijn vader.

G.L.

07-12-2011, 14:15 Geschreven door G.L.  

Epiloog :

Achteraf is gebleken dat de renners tijdens het seizoen 1974 slechts drie maanden loon hadden ontvangen. Volgens Herman Vanspringel kreeg hij tien jaar later nog 130.000 Bfr. (Zie het boek : Herman Vanspringel door Robert Janssens p. 63). Hoe het met de andere renners zat ben ik niet te weten gekomen.

Wat er verder van de heren P.A. Verelst en Edw. Asselbergh is geworden is mij niet bekend. Hoe en wanneer uiteindelijk de firma M.I.C. in vereffening is gegaan weet ik evenmin.

Graaf Jean de Gribaldy bleef nog jaren in het wielerpeloton en overleed tenslotte op 02/01/1987 in Voray-sur-l’Ognon.

Fietsen Ludo werden verder geproduceerd tot het jaar 2000. In dat jaar werd de Granville-lijn gelanceerd.

Florent Van Vaerenbergh bestuurde uiteindelijk toch met Lomme Driessens en Ton Vissers de Alsaver-de Gribaldy-Jeunet-ploeg. Het sprookje duurde tot eind mei van dat jaar. Vanaf juni runden Florent Van Vaerenbergh en Jean de Gribaldy de Miko-de Gribaldy-ploeg. Ton Vissers kwam in 1976 terug met de Zoppas-Splendor-Sinalco-ploeg, nog een ploeg met de nodige moeilijkheden. Guillaume Driessens en Briek Schotte waren in 1976 ploegleider bij Flandria-Velda-Vleesbedrijf

Leo Kindekens werd sportdirecteur bij Gero-Hercka-Jaga. In 1976 zou hij Florent Van Vaerenbergh en Jean de Gribaldy vervoegen bij Miko-de Gribaldy-Superia. Paul Balbeur en Etienne Oyen hadden vanaf eind maart de Splendor-Struvay-ploeg die ook al in mineur zou eindigen.

Yvan Benaets, Eric en Luc Leman, Roger Loysch, Serge Van Daele, Noël Vanclooster, Staf Van Roosbroeck, Ronny Vanmarcke, Herman Vrijders en Wilfried Wesemael reden begin 1975 voor Alsaver-Jeunet-de Gribaldy en kwamen dus van de regen in de drop.

Luc Leman, Roger Loysch, Ronny Vanmarcke, Herman Vrijders en Wilfried Wesemael kwamen later bij Miko-de Gribaldy terecht
Serge Van Daele vertrok naar Gero-Hercka-Jaga.
Noël Vanclooster beëindigde in de loop van het jaar zijn carrière.

Frans Assez en Gilbert Wuytack reden in 1975 voor Carlos Cycles, Dirk Baert kwam er op 15 maart ook terecht na een tussenstop bij Presutti-Notari-Splendor-Fitec.

Raf Constant en Freddy Libouton reden ook eerst voor Presutti-Notari-Splendor-Fitec, later voor Splendor-Struvay.

Fons De Bal, Roger Jochmans en Georges Pintens kwamen bij Maes-Watney terecht.

Ernest Kirchen en Jos Van Olmen werden terug amateur.

José Sersté  en Herman Vanspringel gingen naar Flandria-Confortluxe-Carpenter.

Christian Rieu reed voor de Franse werklozenploeg U.N.C.P.

Eddy Van Hoof werd ploegmaat van Eddy Merckx bij Molteni.

Adolf Huysmans, Jan Van De Wiele en Theo Verschueren stopten hun carrière.

En André Dierickx ….. die ging uiteindelijk naar Rokado. En zo is de cirkel rond.

G.L.

20-10-2011, 17:05 Geschreven door G.L.  

             M.I.C.-Ludo-de Gribaldy of hoe je de Wereldbeker wint zonder te betalen

De jaren zeventig zijn op het gebied van de wielersport, en meer bepaald de sponsors in de wielersport, duistere jaren. Verschillende “spookploegen” zien het licht, renners worden niet of niet meer betaald, louche figuren zwaaien met mooie beloften enz. … Het zijn de renners die er de dupe van zijn. Jaren later heeft het natuurlijk wel mooie verhalen alhoewel deze waarschijnlijk bitter om te lezen zijn voor de betrokken renners.

Als er een van de betrokken renners dit verhaal nog verder wil aanvullen, mag hij mij altijd contacteren.

Het verhaal van de M.I.C.-Ludo-de Gribaldy-ploeg begint eigenlijk al in 1972 met het ontstaan van de ploeg Rokado.

De eigenaar van de firma Rokado, Robert Kahl, rijk geworden met de productie van lattenbodems, zag het aanvankelijk zeer groot en wou een internationale wielerploeg opbouwen.  Drieëndertig renners kwamen onder contract en Florent Van Vaerenbergh werd sportdirecteur. Bij de renners zowat alle Duitse profrenners die iets van naam hadden (o.a. Winfried Bölke, Klaus Bugdahl, Hans Junkermann, K.H. Kunde, Wilfried Peffgen, Dieter Puschel, Sigi Renz, Rolf Wolfshohl, e.a.). Enkele Belgen zoals Jean-Pierre Berckmans, Albert Van Damme, Robert Van Lancker, Georges Vandenberghe, Willy Vekemans en Theo Verschueren en Nederlanders zoals Gerben Karstens, Harry Jansen en Wim Schepers. Verder ook een reeks oude gloriën zoals de Fransen Lucien Aimar, Gilbert Bellone en Jean Grazyck. Robert Kahl mikte dus hoog. Hij mikte zowel op het Duitse baancircuit, de internationale wegcompetitie als op het veldrijden. Een nobele gedachte natuurlijk maar misschien te vroeg in de tijd en te groots voor de portemonnee.

In elk geval, in 1973 werd de ploeg opgesplitst in Rokado, en een klein meer Duits team Ha-Ro. Ha-Ro staat voor Hannelore (Ha) de naam van de vrouw van de sponsor en Rokado (Ro).

Aimar, Bellone, Vandenberghe en Vekemans verlieten het team of stopten hun carrière.

Het internationale team werd uitgebreid met zeventien Belgen waaronder toch wel enkele grote namen zoals Willy De Geest, Tony Houbrechts, Eddy Peelman, Georges Pintens, Rik Van Linden, Staf Van Roosbroeck, Albert Van Vlierberghe en Herman Vanspringel.  Olymisch kampioen Hennie Kuiper maakte ook deel uit van de ploeg alsook oude glorie Roger Pingeon die al x-aantal keer zijn fiets aan de wilgen gehangen had.

Guillaume Driessens en Florent Van Vaerenbergh werden sportdirecteur en burggraaf Jean de Gribaldy werd medesponsor. Direct verklaarde Driessens de oorlog aan Merckx.

De gesplitste constructie werkte echter niet. En in een krantenartikel van 15 mei 1973 staat het volgende: “Tijdens een maandag te Brussel bijeengekomen vergadering van het dagelijks bestuur van de Internationale Wielerfederatie voor beroepsrenners, heeft men een gunstig gevolg gegeven aan de ontbinding van de extra-sportieve wielrennersploeg “Haro” gezien de renners van die ploeg opgenomen werden in het “Rokado” team”. Het team werd in totaal 41 renners groot.

Zijn toen de financiële problemen begonnen? In elk geval beweert Gerben Karstens dat hij in 1972 al ondervonden had dat niet alles koek en ei was en dat hij de Belgen die er in 1973 bijkwamen verwittigd had.

Robert Kahl is waarschijnlijk verder gesprongen dan zijn financiële toestand het toeliet. Eenenveertig renners en technisch personeel betalen is niet niks. De aanwezigheid van grote mond en arrangeur Guillaume Driessens zal er waarschijnlijk ook geen deugd aan gedaan hebben. Deutsche Gründlichkeit en Guillaume Driessens zullen waarschijnlijk wel water en vuur geweest zijn.

In elk geval, op het eind van 1973 waren er zoveel problemen met de betalingen dat de meeste renners een uitweg zochten. Het Rokado-team was uit elkaar aan het vallen. In 1974 ging Rokado verder met hoofdzakelijk Duitse renners. Willy De Geest, Piet de Wit, Roger Gilson, Staf Hermans, Hennie Kuiper en André Peirsman waren de enige overgebleven buitenlanders in een team van twintig renners. In 1975, het laatste jaar van Rokado reden er nog twee Belgen in het team van negentien renners, Eric Van De Wiele en Ghislain Van Landeghem.

Terug naar eind 1973. De Rokado-ploeg stond op springen en de renners moesten dus een nieuwe ploeg vinden. Op 1 september, aan de vooravond van het wereldkampioenschap in Barcelona, was er een persconferentie waar aangekondigd werd dat Herman Vanspringel, André Dierickx, Georges Pintens en Staf Van Roosbroeck samen met Florent Van Vaerenbergh zouden overstappen naar de ploeg Vissers. Guillaume Driessens was not amused met deze aankondiging gezien hij dit nog een tijdje geheim wou houden.

Ton Vissers was nog een categorie erger dan Guillaume Driessens. Daar waar deze laatste meestal wel de belangen van zijn renners verdedigde was Ton Vissers een echte praatjesmaker, een producent van wind enz….

De ploeg die aangekondigd werd zou een uitbreiding zijn van de reeds bestaande Canada Dry-ploeg. Naast de eerder genoemde namen zouden ook Yvan Benaets, Roger Gilson, Jan Krekels, Theo van der Leeuw, Mathieu Pustjens, Wim Kelleners, Ben Koken, Jo Vrancken en Jo van Pol deel uitmaken van deze ploeg. Ook Tino Tabak, Wim Schepers, Cees Bal en Joop Zoetemelk werden genoemd alsook een drietal Engelse profs.

In Wielersport n°32 van 13 september staan ook de namen van Wim de Waal, Piet van Katwijk en Frits Schür.

De Canada Dry vestigingen van Frankrijk, België en Luxemburg zouden mee op de kar springen. Als co-sponsors, rijwielfabrikanten, worden Gazelle en Raleigh genoemd en Unilever en het Spaanse Frimatic zouden ook belangstelling tonen om mee te sponsoren.

Op 26 september werd in Geel een vergadering belegd waar Ton Vissers aankondigde dat Canada Dry zich terug trok als sponsor van een wielerploeg in 1974. Alle reeds voor dat jaar ondertekende contracten werden met onmiddellijke ingang overgenomen door een nieuwe drieledige Belgische ploeg. De twee van de drie sponsors zouden een Zwitserse uurwerkfirma zijn en een fietsfabriek uit Melsbroek. De ploeg zou twaalf Belgen en vijf buitenlanders omvatten. Florent Van Vaerenbergh zou sportdirecteur worden en Ton Vissers manager. Verder werden Eric Leman en, opnieuw, Roger Pingeon geciteerd als mogelijke versterkingen evenals drie jonge Zwitserse amateurs.

Even was er sprake (Wielersport n°38 22 november 1973) dat Florent Van Vaerenbergh met Herman Vanspringel, Staf Van Roosbroeck en Georges Pintens naar Brooklyn zouden verkassen.

Maar op 8 november echter werd door de heren P.A. Verelst en Edw. Asselbergh van Management And Investment Consultants (M.I.C.) uit Brasschaat, de heer Ludo Huygens van de rijwilefabriek Ludo uit Melsbroek, Florent Van Vaerenbergh en de managers Ton Vissers en Firmin Verhelst in het kasteel van Brasschaat de ploeg M.I.C.-Ludo voorgesteld. De basis zou bestaan uit Herman Vanspringel, André Dierickx, Georges Pintens, Eric Leman en Staf Van Roosbroeck. Ook de Nederlander Wim Schepers werd al aangekondigd. De ploeg zou worden aangevuld met Belgische, Nederlandse, Franse en/of Zwitserse renners. De ploeg zou in 1974 deelnemen aan alle binnenlandse en buitenlandse klassiekers en aan de Ronde van Spanje en is kandidaat voor de Ronde van Frankrijk.

Op 21 november 1973 stond er een klein berichtje in de krant met de titel “Zorgt Hasseltse onderneming voor een nieuwe wielerploeg?”. In dat artikel stond o.a. de een Hasseltse onderneming een grotendeels Limburgs getinte ploeg in het wielerpeloton zou brengen. De namen die circuleerden, zonder dat nog maar een contract getekend was waren : Pieter Nassen, Tony Gakens, Herman Vrijders en Georges Claes. De firma zou ook een onderhoud gehad hebben met Florent Van Vaerenbergh. Deze laatste echter meldde dat de Hasseltse firma, wiens naam onbekend bleef, afzag om medesponsor te worden van de M.I.C.-Ludo-ploeg. Voor deze ploeg, waar dus nog een medesponsor voor gezocht werd, hadden reeds 4 renners een contract nl. Eric Leman, Staf Van Roosbroeck, Herman Vanspringel en Georges Pintens. Werden verder nog vernoemd : Yvan Benaets, Fons De Bal, Roger Loysch (Houthalen), Wim Schepers, Jan Van De Wiele, Ronny Van Marcke, Jacky Coene, een zekere Meeuws en Pieter Nassen. Deze laatste zou echter al aangeworven zijn door de Hasseltse firma. Verder zou de ploeg uitgebreid worden met vier Zwitsers of vier Fransen afhankelijk van de derde sponsor.

Opmerkelijk was dat André Dierickx hier niet meer vermeld werd. Deze had uiteindelijk eieren voor zijn geld gekozen en had contact opgenomen met Pol Claeys voor een eventuele terugkeer naar de oude stal. Hij zou uiteindelijk in de Franse tak van de ploeg, Merlin Plage-Flandria-Shimano, komen waar hem ook weer heel wat moeilijkheden stonden te wachten. Maar dat is dan weer een ander verhaal.

Op 11 februari 1974 werd de ploeg M.I.C.-de Gribaldy-Ludo voorgesteld in Leuven. De renners, allen in een uniforme kledij, luisterden naar de toespraken. De drie sponsors waren dus M.I.C., een studiebureel voor Beurseffecten, Ludo de rijwielfabrikant en Burggraaf Jean de Gribaldy. De drie sponsors gingen een engagement aan voor drie jaar, de renners konden op hun beide oren slapen. De ploeg was opgebouwd uit eenentwintig renners waarvan er acht uit de Rokado-stal kwamen. Volgens Van Vaerenbergh was het een stel echte vrienden. Er werden drie renners aangeduid die extra bescherming kregen nl. Herman Vanspringel, Georges Pintens en Eric Leman. Staf Van Roosbroeck zou het geheime wapen van de ploeg worden.

De ploeg zou de week erop naar de Azurenkust vertrekken voor een reeks groepstrainingen en mogelijks al een eerste overwinning in de voorbereidingskoersen.

De eenentwintig renners die bij de ploegvoorstelling aanwezig waren : Dirk Baert, Yvan Benaets, Alfons De Bal, Adolf Huysmans, Roger Jochmans, Eric Leman, Freddy Libouton, Roger Loysch, Georges Pintens, de Fransman Christian Rieu, de enige buitenlander, José Sersté, Noël Vanclooster, Jan Van De Wiele, Jos Van Olmen, Ronny Vanmarcke, Staf Van Roosbroeck, Herman Vanspringel, Theo Verschueren, Herman Vrijders, Wilfried Wesemael en Gilbert Wuytack. (cursief de renners die van Rokado kwamen).

Kwamen er later op het jaar bij : Ronny Assez op 22 februari, de Luxemburger Erny Kirchen, vader van Kim, op 1 maart, Raf Constant en Eddy Van Hoof op 9 augustus, Luc Leman, de broer van Eric op 2 september en Serge Van Daele in september. De Portugezen José Freitas Martins, Joaquim Pereira de Andrade (Vuelta) en Herculano Ferreira de Oliveira (Tour de France) reden in 1974 ook even voor de ploeg als gastrenner.

Van Ton Vissers was er op dat ogenblik geen spoor meer, evenmin van Lomme Driessens. Beiden zouden een jaar later weer opduiken in de soap rond de ploeg Alsaver waar ze samen met Florent Van Vaerenbergh een zoveelste farce zouden opzetten.

Ton Vissers zou echter in 1974 al een voorproefje geven met de Robot- Office du Meuble- TimOil-Hannut-Gazelle-saga. Beide geschiedenissen ook weer voer voor een apart verhaal.

De ploeg behaalde in 1974 drieënveertig overwinningen op de weg en twee Kampioenschappen op de piste.

Frans Assez won éénmaal. Dirk Baert werd Kampioen van België achtervolging en won verder 7 wedstrijden. Daaronder een rit in de Ronde van België. Fons De Bal behaalde eveneens 7 overwinningen. Eric Leman behaalde 5 overwinningen waaronder een rit in de Vuelta en een in Paris-Nice. Hij werd ook 2° in Milano-Sanremo, 4° in de Waalse Pijl en Paris-Tours, 5° in de Ronde van Vlaanderen, Paris-Roubaix en Gent-Wevelgem. Georges Pintens won één wedstrijd nl. Luik-Bastenaken-Luik. Staf Van Roosbroeck zegevierde vier maal. Hij werd ook 2° in het Kampioenschap van Zürich en 5° in de Amstel Gold Race. Noël Vanclooster won 1 maal en werd 4° in Bordeaux-Paris. Ronny Vanmarcke won eveneens één wedstrijd. Herman Vanspringel won 10 wedstrijden waaronder Bordeaux-Paris (ex-aequo met Régis Delépine), de Brabantse Pijl en de E3-prijs Harelbeke. Theo Verschueren won 1 maal op de weg en werd Kampioen van Europa achter derny en 2° in het WK en BK halve fond. Herman Vrijders won 4 keer. Wilfried Wesemael won Kuurne-Brussel-Kuurne en was 5° in de Henniger Turm.

Dat men grootse plannen had met de ploeg blijkt uit een bericht dat verscheen in Wielersport n°24 van 18 juli 1974. Daarin werd gesteld dat Eddy Merckx en M.I.C.-de Gribaldy-Ludo het eens waren geworden voor 1975. Eddy Merckx ontkende dit echter in Orange tijdens een TV-interview met Fred De Bruyne. De ploeg had hem wel een voorstel gedaan maar dat hadden ook Raleigh, KAS, Salvarani en BIC.

In Wielersport n°25 van 25 juli 1974 komt dit bericht opnieuw. In een bulletin ondertekend door dhr. Asselbergh staat dat Eddy Merckx en M.I.C. tot een vergelijk gekomen waren in hotel De Sporting in Serre-Chevalier. De kern van Molteni zou hem vergezellen in deze transfer. De kern van M.I.C., Vanspringel, Van Roosbroeck, Pintens, Baert, Leman en Wesemael zou behouden blijven. Florent Van Vaerenbergh zou zijn contract voor twee jaar verlengd hebben en Robert Lelangue zou adjunct worden. Het definitieve contract zou op 15 augustus ondertekend worden.

Maar opnieuw ontkende Eddy Merckx dit gegeven en hij liet in Avignon zelfs doorschemeren dat de kans groot was dat hij bij Molteni bleef.

In Wielersport n°33 van 19 september 1974 staat dan weer dat Herman Vanspringel, die voor flandria zou getekend hebben, Ronny Vanmarcke, Roger Loysch en Gilbert Wuytack alsook Florent Van Vaerenbergh werden ontslagen. Vijftien renners kregen een contract voor 1975. André Dierickx, opnieuw, Eric Leman, Staf Van Roosbroeck, André Doyen, Dirk Baert, Wilfried Wesemael, Herman Vrijders, Noël Vanclooster, Theo Verschueren, Herman Beysens, Ghislain Van Landeghem en de neo’s Luc Leman, Serge Van Daele, Raf Constant en Eddy Van Hoof. De heer Asselbergh hoopte nog altijd Eddy Merckx en zes ploegmaten in te lijven. De kans dat Molteni in het peloton bleef was echter wel gestegen. Indien de ploeg alsnog zou verdwijnen, dan zou Eddy Merckx kiezen tussen M.I.C. en KAS.

Doordat Michel Pollentier in de Ronde van Piemont een positief plasje afleverde werd Francesco Moser de winnaar. Hierdoor verloor de Carpenter-Confortluxe-Flandria-ploeg de Wereldbeker intermerken en werd M.I.C.-de Gribaldy-Ludo de eindwinnaar.

Op 25 oktober werd er een persmededeling de wereld ingestuurd met samengevat volgende inhoud. De heer Asselbergh bevestigt dat de M.I.C.-ploeg blijft bestaan. Het winnen van de wereldbeker intermerken heeft bijgedragen tot deze beslissing. Eind november zullen de twee nieuwe sponsors bekendgemaakt worden die Ludo en de Gribaldy gaan vervangen. De nieuwe sportdirecteur zal dan ook bekend gemaakt worden. Deze vervangingen zijn het gevolg van het feit dat Florent Van Vaerenbergh zijn budget met 200.000 Bfr. overschreden heeft en dat de beide sponsors niet willen bijdragen om dit aan te zuiveren. M.I.C. zal dit echter op zich nemen. Daarbij zullen eerst de renners vergoed worden die in 1975 nog onder contract liggen. De nodige gerechtelijke stappen zullen ondernomen worden tegen de beide mede-sponsors en Florent Van Vaerenbergh. Tevens zal gekeken worden of deze laatste als sportdirecteur kan geschorst worden.

De renners die in 1975 bij de ploeg zouden blijven of komen werden reeds opgesomd : Eric Leman en alweer André Dierickx zouden kopman worden. Verder nog Staf Van Roosbroeck, Dirk Baert, André Doyen, Wilfried Wesemael, Herman Beysens, Luc Leman, Eddy Van Hoof, Serge Van Daele, Raf Constant, Noël Vanclooster, Herman Vrijders, Ghislain Van Landeghem en Theo Verschueren. Zij zouden allen een contract ondertekend hebben. Deze groep zou aangevuld worden met een zevental renners. M.I.C. nam zich voor om meer controle uit te oefenen op de handel en wandel van de ploeg.

Florent Van Vaerenbergh stuurde onmiddellijk een eigen persmededeling de wereld in waarin hij stelde dat de directie van M.I.C. de financiële verantwoordelijke was van de wielergroep en dat de meerderheid van de renners al sedert maanden niet meer betaald was. Dat Eric en Luc Leman en Staf Van Roosbroeck dit hadden laten weten aan M.I.C. en dit als contractbreuk zagen en zich dus vrije renners beschouwden. De renners hadden hun advocaten geraadpleegd en overwogen gerechtelijke stappen en ook de B.W.B. was op de hoogte gesteld. Florent Van Vaerenbergh zelf daagde de directie van M.I.C. voor de rechtbank wegens morele schade en laster en eerroof en eiste de betaling van de achterstallige lonen en de gemaakte onkosten.

Op 16 november kondigde de heer Germeau van Gero, een Limburgse producent van verwarmingstoestellen, aan dat hij in 1975 weer met een ploeg in competitie zou komen dit met de sportdirecteurs Florent Van Vaerenbergh (ex-M.I.C.) en Leo Kindekens en met co-sponsor de Gribaldy (ex-M.I.C.). Namen van renners die bij de ploeg zouden rijden : Eric en Luc Leman en Michaël Wright.

Etienne Oyen, de bij Gero vervangen sportdirecteur, wist dan te melden dat hij de nieuwe sportdirecteur bij M.I.C. zou worden en dat hij Gust Herygers, broer van veldrijder Paul, mee nam. Ook zouden Eric en Luc Leman een contract hebben tot eind 1976 bij M.I.C. Ook Benny Schepmans zou die ploeg vervoegen. Andere blijvers zouden zijn : Dirk Baert, Staf Van Roosbroeck, Wilfried Wesemael, Serge Van Daele, Eddy Van Hoof, Raf Constant, Herman Beysens, André Doyen, Ghislain Van Landeghem, Herman Vrijders, Theo Verschueren, Bernard Bourguignon, Jean-LucYanssene, Noël Vanclooster en …. André Dierickx die dan toch niet naar Watney zou gaan.

Op 28 november lezen we in een krantenartikel dat Florent Van Vaerenbergh bevestigt dat hij met Gero, de Gribaldy en de Franse rijwielfabrikant Jeunet een ploeg zou vormen. Eric Leman zou voor deze ploeg rijden. Verder blijkt ook dat na de “troubles” met M.I.C. Lomme Driessens weer contact opnam met Florent Van Vaerenbergh en dat zij alle misverstanden uit de tijd van Rokado opgeklaard hebben. Florent werd zelfs door Lomme gevraagd mee te stappen in de ploeg Alsaver die hij aan het opzetten was. Deze ploeg zou  bestaan uit een tiental Nederlanders waaronder Leo Duyndam alsook vier Belgen nl. Staf Van Roosbroeck, Albert en Frans Van Vlierberghe en Lucien De Brauwere en een in België wonende Spanjaard Don Castillo. Florent Van Vaerenbergh bedankte echter vriendelijk want hij wou zijn ex-M.I.C.-renners niet in de steek laten.

Op 12 december kreeg de heer Asselbergh de wereldbeker intermerken overhandigd. Opvallend was al dat er van de ploeg op de uitreiking in Antwerpen enkel Herman Vrijders en Jan Van De Wiele, die het einde van carrière aankondigde, aanwezig waren. Geen van de aangekondigde renners van de ploeg van 1975 was aanwezig. Evenmin de bondsverantwoordelijken of Félix Levitan.

Op 13 december, enkele uren nadat de heer Asselbergh van M.I.C. de wereldbeker intermerken had ontvangen en zijn ploeg voor 1975 had voorgesteld ontplofte de bom. Via het agentschap Belga maakte dezelfde heer Asselbergh bekend dat de ploeg M.I.C.-Carlos voor 1975 ontbonden werd. Dit bericht werd oorspronkelijk vergezeld door nogal wat kwetsende uitlatingen naar bepaalde personen toe. Deze passages werden door het agentschap geweerd. Mogelijks had dit alles iets te maken met de uitlatingen van dhr. Lippens van Sporta  tijdens een radio-interview.

Eind van het verhaal : Alle renners konden weer op zoek gaan naar een andere ploeg.

20-10-2011, 17:04 Geschreven door G.L.  

Deze keer had ik graag weer een merkwaardig verhaal, gelinkt aan de wielersport, naar voor gebracht. Opnieuw tijdens het lezen van het boek “Olympic Gangster, The legend of José Beyaert – Cycling Champion, Fortune Hunter and Outlaw van Matt Rendell” kwam ik een eigenaardige historie tegen die mij tot verder onderzoek dreef. Deze keer gaat het om Charles Hut, ex-renner, met een verhaal dat leest als een avonturenroman.

Charles Hut werd geboren in Longwy 23 augustus 1894, toevallig dezelfde dag, maar ander jaar, als ikzelf. Longwy  ligt in Frankrijk nabij het drielandenpunt waar Frankrijk, België en Luxemburg elkaar raken. Hij was de zoon van een Luxemburgse vader en een Belgische moeder, en was dus eigenlijk half Belg. Hij groeide op, omringd door zijn twaalf broers en zussen in Longlaville, een klein stadje 5 km van Longwy, vlakbij de Luxemburgse grens. Pas op latere leeftijd, ik kon niet achterhalen wanneer juist, kreeg hij de Franse nationaliteit.
‘Charlot casse cou’ was er zijn bijnaam en hij stak meer energie in het vrij door de natuur ronddolen dan in de schoolboeken. Ondanks het feit dat hij vrij intelligent was kon hij amper lezen of schrijven.

Op zijn dertiende, vond hij een baan als arbeider in een metaalfabriek. Het gezin vestigde zich rond die tijd in Herserange, eveneens in de buurt van Longwy. De vader van Charles Hut kocht er een klein hotel restaurant dat hij vervolgens uitbaatte.
In 1910, Charles was toen 16 jaa,r zag hij de Tour de France passeren. Het voorbijrijdende peloton fascineerde hem zodanig dat hij besloot om ook wielrenner te worden. Hij schreef zich in bij de Club  Union Cycliste Longovicienne en twee jaar later was hij reeds één van de beste renners van de club. De volgende jaren werd hij ondersteund door het roemruchtige fietsenmerk Alcyon voor wie hij 20 nationale koersen won en één internationale wedstrijd. Hij was onmiskenbaar een groot talent en er werd hem een mooie toekomst als wielrenner voorspeld o.a. door François Faber, Lucien Petit-Breton en Henri Desgrange. Zelf droomde Charles van de Tour de France maar zoals voor veel jongeren stak de Grote Oorlog hier een stokje voor.
Bij het uitbreken van de oorlog in 1914 wou hij dienst nemen in het Franse leger. Maar hij werd geweigerd omdat hij de Franse nationaliteit niet had. Hij kon die pas verkrijgen op de dag van zijn eenentwintigste verjaardag, in 1915 dus.
Het feit dat hij geen militaire dienstplicht vervulde, maakte dat de mensen in de omgeving over hem begonnen te roddelen. Het was in die periode dat Charles Hut zou deelgenomen hebben aan een overval van een Crédit Ouvrier-winkel, samen met drie Italianen.
Hij werd gearresteerd en belandde in de gevangenis in afwachting van zijn proces. Na veertig dagen opsluiting, op 31 december, 's avonds, besloot hij te ontsnappen in het gezelschap van zijn celgenoten. Nadat hij de Luxemburgse grens overstak kwam hij bij een van zijn ooms terecht. Tien dagen later werd hij gearresteerd en voor een rechtbank van het Groothertogdom Luxemburg geleid. Daar werd hij onschuldig bevonden en vrijgesproken voor de roofoverval.
Voor de rest van de oorlog, bleef hij in Luxemburg, waar hij Maria ontmoette met als resultaat de geboorte van de kleine Michael op 19 april 1916.
Na de oorlog, in 1919, verliet hij het Groothertogdom Luxemburg om zijn familie terug te vinden. Bij zijn terugkeer bleek dat zijn vader zelfmoord had gepleegd en dat het restaurant van het hotel, dat zijn ouders openhielden, was verwoest door de bombardementen.

Charles ging op zoek naar werk om zijn moeder, die moeite heeft om de jongere broers en zussen eten te geven, te helpen. Zijn inspanningen om werk te vinden waren echter tevergeefs.  In die periode hervatte hij ook het wielrennen, in de hoop een professionele carrière uit te bouwen en zo zijn familie te kunnen onderhouden.

 Hij kwam in kennis met een zekere Husson, een gepensioneerd politieman, op dat ogenblik boekhouder op de afdeling van de herstelbetalingen in Longwy. Ze werden vrienden, dit tot vreugde van Husson die een oogje had op één van de zussen van Charles. Om nog meer in de gunst van Charles, en zijn zus, te komen, probeerde Husson Charles te overtuigen mee te doen aan een overval.  Charles, die nog steeds geen werk gevonden had, was makkelijk te overtuigen. Husson  gaf aan dat het raam van zijn kantoor open zou staan en dat in de kamer een kast stond met een grote som geld. Een van de volgende nachten drong Charles via het raam het kantoor binnen en stal de grote som geld, die hij vervolgens ging  begraven in de buurt van een klein bosje.
De volgende dag, toen het in de stad gonsde van de geruchten over de inbraak, gingen Charles en een vriend naar Longuyon om daar de dag door te brengen zodat ze uit het zicht bleven.
In het Hotel de la Gare, waar ze het ontbijt namen, ontmoetten ze de  commissaris die indertijd Charles ondervraagd had betreffende overval op de  Crédit Ouvrier-winkel. De commissaris wachtte daar op de aankomst van de trein van Nancy, met de inspecteurs die het onderzoek op de inbraak in Longwy zouden leiden. Charles werd door de commissaris voorgesteld aan de inspecteurs en hij, beval hem zelfs aan om hen te helpen!
Charles kon echter zijn mond niet houden en vertelde aan één van zijn broers de ware toedracht en gaf hem zelfs een ​​deel van de buit en een deel van het geld om Husson uit te betalen. Daarna vertrok hijnaar Belfort om zich bij zijn vrouw en kind te voegen. Een tijdje later vertrok hij naar Parijs, naar een hotel vlak bij de Porte Maillot, waar hij een contract zou tekenen bij Alcyon om als beroepsrenner voor hen te rijden. Het contract werd echter nooit ondertekend want in Parijs toegekomen werd hij gearresteerd.

Hij werd in de Quai des Orfèvres ondervraagd over de Longwy-zaak, maar hij hield zijn mond. Hij werd overgeplaatst naar Longwy, en daar dat Husson zijn geld had uitgegeven aan allerlei aankopen waardoor deze snel verdacht werd. Husson werd ondervraagd en viel door de mand. Charles belandde in de gevangenis van Nancy en werd vervolgens in een psychiatrisch ziekenhuis in Maréville onderzocht in afwachting van zijn proces.
Charles Hut verscheen voor het Hof van Assisen in februari 1920. Hij werd veroordeeld tot 12 jaar dwangarbeid, Husson kreeg 10 jaar dwangarbeid, Charles broer kreeg twee jaar gevangenis. De rechter bleek een jurylid te zijn die Charles Hut nog twee prijzen had uitgereikt in 1913 na zijn overwinningen in Trieux en Marieulles. Wat een ironie. Charles Hut werd aldus dwangarbeider, niet van de weg zoals de broers Pélissier, maar in de letterlijke betekenis.
Charles Hut, gevangene nr. 43963, werd gedeporteerd naar Guyana, waar hij, gezien zijn goed gedrag in de verschillende Franse gevangenissen een baantje als slagersjongen kreeg in St. Laurent en vervolgens zelfs visser werd op Ile Royale. Lokale handelaars mochten de gedetineerden inhuren, ze betaalden daarvoor aan de Franse Marine, maar moesten een boete betalen indien de gedetineerde ontsnapte.
Maar Charles, net als alle andere veroordeelden, had maar één ding in het achterhoofd, namelijk ontsnappen. Hij wou naar de Verenigde Staten reizen en daar de Zesdaagse van New York rijden. Maar daarvoor was er geld nodig, veel geld, en dat had Charles niet.
In Cayenne, waar hij ondertussen werkzaam was bij het onderhoud van de telegraaflijnen, ontmoette hij een andere veroordeelde en beiden besloten om in te breken bij een juwelier in de buurt. Na de inbraak verborgen de twee compagnons hun buit door deze te begraven in het bos. Helaas, de handlanger van Charles kon zijn mond niet houden. Verraden, werd hij gearresteerd en veroordeeld tot vijf jaar, bovenop zijn 12 jaar, in de gevangenis op het eiland St. Joseph. Zijn compagnon werd verbannen , kreeg lepra, werd blind en werd verteerd door de gedachte dat de buit nog altijd in het bos begraven lag. Uiteindelijk overleed hij een tijdje.
Eens deze vijf jaar beëindigd, werd Charles tewerkgesteld  in Pariacabo in de buurt van Kourou. Ook daar zorgde hij voor het onderhoud van telefoonlijnen. Hij verdiende geld door onder andere zeldzame vlinders te vangen waaronder de Blue Morpho waarvan beweerd werd dat de kleurstoffen van de vleugels in Amerikaanse dollars verwerkt werd. Op één ochtend kon hij soms 50 van die vlinders vangen.
Zijn droom om ooit te ontsnappen bleef echter intact. Samen met een Aziatische vriend, plande hij de diefstal van een boot van het gevangeniswezen, en een inbraak om aan  voedsel te geraken. Het plan werd uitgevoerd, het eten, meestal blikjes en gecondenseerde melk, werd op een veilige plaats verborgen. De volgende nachten hielden ze zich bezig met het  maken van zeilen en touwen voor de boot.
De dag van ontsnappen brak uiteindelijk aan. Charles bevond zich al aan boord van de boot, zijn vriend wou net op de boot stappen, toen er plotseling twee schaduwen, politiemannen, verschenen die het vuur  openden op de vluchtelingen. Charles wist te ontsnappen en keerde terug naar zijn cel. Zijn vriend werd opgepakt, en verried Charles. Charles werd opnieuw veroordeeld door het Tribunal Maritime Spécial van St. Laurent, deze keer slechts tot zes maand gevangenis.

 Eens zijn straf beëindigd, keerde hij terug naar het kamp in Pariacabo waar hij zijn oude baan weer opnam. Gezien hij meer vrije tijd had zette hij een handeltje op waarbij hij de aankopen in de stad  deed ten behoeve van de gevangenisbewakers en hun families. Hij slaagde er ook in wat groenten te kweken die hij dan verkocht. Dit was blijkbaar niet naar de zin van iedereen, en dus werd hij overgebracht naar de haven van Kourou, waar hij verantwoordelijk werd voor de berging en de restauratie van twee oude boten.

Op 16 juni 1934, werd hij vrijgelaten uit de gevangenis. Maar zoals elke gevangene, moest hij in Guyana blijven, onder toezicht van de gevangenisdirectie.
Hij ging naar Cayenne en vond werk als een tuinman in het ziekenhuis van de Zusters van St Vincent de Paul. Zijn goed gedrag en zijn hard werken leverde hem de achting van allen op. Maar zijn droom om te ontsnappen uit Guyana bleef. En dus, zoals altijd voor een succesvolle ontsnapping, had hij geld nodig.

Met twee toevallig ontmoette vrienden, forceerde hij de deur van een winkel, en kwam oog in oog te staan met de gendarmes. Een van de handlangers had het plan aan de politie verraden. Opnieuw werd hij veroordeeld. De rechter veroordeelde hem tot een jaar in de gevangenis en verbanning naar  het kamp van St Jean. Zijn goede gedrag leverde hem echter de toestemming op om een handeltje in drank en tabak op te zetten.

Op een avond, werd hem een ontsnappingsplan voorgesteld. Charles accepteerde direct om mee te doen. Op een nacht, samen met vier anderen, ging hij op weg naar de vrijheid. Met een kleine maar stevige boot vaarden ze de Maroni rivier af. De vluchtelingen hoopten de kust van Venezuela te bereiken. Een woeste zee besloot echter anders, en na enkele stormachtige dagen, bereikten ze  uitgeput en uitgehongerd het eiland Trinidad. Ze waren het gespreksonderwerp van het moment bij de plaatselijke bevolking en werden uitgenodigd op recepties en in restaurants.

Maar Charles was nog steeds vastbesloten om naar Frankrijk terug te keren en dit ten koste van alles. Hij scheepte clandestien in op een Duitse vrachtschip de S.S. Caribia. Hij werd echter ontdekt en belandde op het eiland Barbados, waar hij werd overgedragen aan de plaatselijke autoriteiten. Toen hij voor de rechtbank verscheen was zijn verdediging dat hij niet clandestien op het schip zat omdat hij een toegangsticket had betaald om het schip te bezoeken en dat hij jammer genoeg te laat het schip verlaten had. De rechtbank volgde zijn redenering en hij werd dus niet schuldig gevonden. De rechtbank volgde hem ook in zijn verzoek om het Duitse bedrijf te verplichten hem naar Europa te repatriëren.
Charles, doodgelukkig, geraakte op die manier op weg naar Amsterdam, of zo dacht hij althans. Na een korte stop in Portsmouth, bleek dat het schip, tot zijn ontsteltenis op weg was naar Cherbourg. Bij zijn aankomst werd hij welkom geheten door de politie die door de gezagvoerder, waarschijnlijk rancuneus door de uitspraak van de rechter, was gewaarschuwd.

Charles werd onmiddellijk opgesloten in de gevangenis van Cherbourg, en zal gedurende de volgende  twee jaar een ongelooflijke Tour de France doen, maar dan een van de gevangenissen. Na Cherbourg volgden  Caen, Rennes, Le Mans, Nantes, La Rochelle, Angoulême, Limoges, Riom, en tenslotte St Martin de Ré, laatste halte voor een terugkeer naar Guyana.
Charles Hut was weer terug bij af. Het Tribunal Maritime Spécial veroordeelde hem opnieuw tot een jaar in de gevangenis. Gezien hij echter al twee jaar in Franse gevangenissen had doorgebracht werd hij op borgtocht vrijgelaten, en keerde terug naar het kamp van St Jean.

Een paar maanden later kwam hij opnieuw voorwaardelijk vrij, maar was gedwongen in Guyana te blijven met een verbod om naar Cayenne te reizen. Hij vond een baan in een suikerfabriek in de buurt van Cayenne. Zijn goede diensten en goed gedrag leverde hem de toestemming op om één ​​keer per week naar Cayenne te gaan.

We zijn ondertussen in 1939, de Tweede Wereldoorlog was uitgebroken, en met acht andere metgezellen, besloot hij om zich bij Vrij Frankrijk aan te sluiten. Opnieuw bemachtigden ze een boot die ze clandestien in paraatheid brachten. Op 6 september 1941 ’s avonds laat werd het anker gelicht. Met een vat van 200 liter water, voedsel voor enkele dagen, en een  kompas als enigste instrument waagden ze hun kans.
Op 11 september legden ze aan in Georgetown, Brits Guyana. Ze werden voorgebracht bij de plaatselijke autoriteiten die hen vrij lieten. Hen werd wel duidelijk gemaakt dat, gezien de omstandigheden, zij ongewenst waren in het land. Twee weken later, nadat hun boot gerepareerd was, en zij voldoende voedsel ingeslagen hadden, zetten ze koers naar Puerto Rico.
Na een epische reis, met zware stormen, een ontmoeting met een U-boot en een Duits bevoorradingsschip, verbannen uit de Dominicaanse Republiek, terug gestuurd uit Haïti, kwamen zij uitgeput, en verteerd door honger, uiteindelijk aan in Cuba op 3 november 1941. Ze werden opgesloten in de centrale gevangenis van het land, en vrijgelaten op 18 april 1942, waarna ze in een immigratiecentrum geplaatst werden. Daaruit werden ze pas vrij gelaten nadat ze in hongerstaking gingen.
Charles Hut bleef in Cuba tot 1947. Hij verdiende er geld met de handel in wapens. Op 4 juli 1947, voer hij als verstekeling mee op een schip met bestemming Miami. Opnieuw werd hij ontdekt en overgedragen aan de autoriteiten. Opnieuw werd hij veroordeeld tot zes maanden gevangenisstraf. In december 1947 werd hij overgedragen aan de Cubaanse autoriteiten.

Terug in Havana, voorzag hij in zijn broodwinning door drugshandelaar te zijn, marihuanateler en opnieuw wapenhandelaar. In de ‘Prado’ nachtclub ontmoette hij Charles ‘Lucky’ Luciano, de beruchte gangster. Voordat Charles echter kon opgenomen worden in de kringen rond Lucky Luciano, werd deze laatste gedeporteerd naar Italië.

Op Cuba leerde Charles Hut ook Ernest Hemingway kennen. Er was zelfs sprake dat Hemingway het levensverhaal van Charles Hut zou neerschrijven. Gezien Hemingway met twee andere boeken bezig was, is het er nooit van gekomen.

Na 7 jaar Cuba werd hij ingehuurd als zeeman op een koopvaardijschip de S.S. Robert en kreeg hij een Frans paspoort.  Onder de bemanningsleden ‘Panama’ Al Brown, de 1929 wereldkampioen boksen in de bantamklasse. Deze eerste hispanic wereldkampioen was aan lager wal geraakt en leed aan TBC. Charles Hut en Panama Brown beleven vrienden tot  de dood van Brown in 1951.

Op een dag in 1950, bij de terugkeer uit Newfoundland, nam hij al zijn geld en besloot zijn schip en werk te verlaten tijdens een tussenstop in New York. Twee dagen later scheepte hij in op een cruiseschip met bestemming Frankrijk.
Aangekomen in Le Havre begon hij te zoeken naar zijn familie en vooral naar zijn vrouw en zoon. Zijn moeder was ondertussen gestorven. Hij vond in een van zijn zussen in Charleroi, in Arlon en Luxembourg zijn broers en een zus in Périgueux. Gedurende anderhalf jaar probeerde hij tevergeefs in heel Frankrijk zijn vrouw en zoon terug te vinden. Wanhopig besloot hij om Frankrijk te verlaten en terug te keren naar de Verenigde Staten, om opnieuw op schepen aan te monsteren. In Le Havre, vond hij werk in afwachting van zijn inscheping. En daar vond hij op een dag zijn vrouw en zoon die tot die dag nooit op de hoogte geweest waren van zijn veroordeling in 1920 tot 12 jaar dwangarbeid die er uiteindelijk 30 geworden waren.

Is dit een happy ending story? Neen eigenlijk niet. Charles Hut liet zijn verhaal uiteindelijk neerschrijven. Het boek “Dix ans parmi  les fauves et les renquins” uitgegeven door éditions Scorpion kreeg in 1956 de Prix Tabou. Of Charles lang bij zijn vrouw en zoon gebleven is heb ik niet kunnen terug vinden. Hij vestigde zich in Rosny waar hij in een oude treinwagon leefde en een autokerkhof uitbaatte. In 1967, werd Charles Hut, toen 73 jaar oud,  gecontacteerd door Aldo Bellasco, een ex-catcher en bendeleider. Samen met Jean Gaillard, 19 jaar, Mario de Soza gekend als Mario le Portugais, 21 jaar en Serge Ranieri, 18 jaar deden ze verschillende overvallen. In een bedrijf in Méreville maakten ze 400.000 FF buit, bij een juwelier in Champégny 30.000 FF en ze beroofden om 3h. ’s nachts de tachtigjarige Mevr. Marie Mantienne van haar spaargeld ten bedrage van 4.000 FF. De bende werd gevat en Charles Hut kwam een laatste keer in de kranten. Wat zijn straf uiteindelijk werd heb ik niet teruggevonden.

Toch wel een mooi verhaal van een wielerkampioen in spe die nooit zijn Tour de France reed maar wel een Tour du Monde. En in elk geval nog spectaculairder dan het verhaal van Papillon zijnde Henri Charrière en verfilmd met Steve McQueen en Dustin Hoffman in de hoofdrollen. Een idee voor Erik Van Looy? Charles Hut, wielerkampioen en dwangarbeider, met Filip Peeters in de hoofdrol J

Hierbij de enige foto die ik van Charles Hut terug vond.

%%%FOTO1%%%

11-08-2011, 12:36 Geschreven door G.L.  

Deze keer een klein artikel maar niettemin een merkwaardig artikel. Tijdens het lezen van het boek “Olympic Gangster, The legend of José Beyaert – Cycling Champion, Fortune Hunter and Outlaw van Matt Rendell” kwam ik een eigenaardige historie tegen.

José Beyaert werd in 1948 1^e in de wegrit op de Olympische Spelen in Windsor Great Park te London. Hij werd tevens 3^e in het ploegenklassement en won dus goud en brons. José Beyaert kwam uit voor de Franse ploeg en de medailles staan dan ook op het conto van Frankrijk.

Niettemin kunnen hier vragen bij gesteld worden. Maar eerst een kort stukje familiegeschiedenis.

In de parochieregisters van Nazareth vond ik het volgende : 26/12/1901 huwelijk tussen BEYAERT Joannes Evaristus en LAMONT Maria Leontina. In het bovenvermeldde boek lees ik dat Evarist Beyaert in 1912 zijn vrouw en drie kinderen achter liet om naar de USA te emigreren. Hij komt met de “Nieuw Amsterdam” aan op Ellis-eiland op 29/04/1912 met 100 $ op zak, samen met Theophile Mehuys en Auguste Defauw. Hij is op dat ogenblik 35 jaar oud. Hij staat geregistreerd als “non-emmigrant alien” hetgeen betekent dat hij een retour-ticket heeft. Zijn contactpersoon is een zekere Verhaegen en zijn bestemming was St. Louis Missouri om daar op een boerderij te werken.

Evarist Beyaert beweerde dat hij al in 1910 in St. Louis zou geweest zijn maar daar zijn geen gegevens van terug te vinden.

Dat hij zijn vrouw en kinderen definitief verlaten had blijkt uit het volgende. Evarist zocht een (nieuwe) vrouw onder de emigranten maar die waren zeldzaam. Vandaar dat hij naar België terug keerde. Gezien op dat ogenblik de eerste wereldoorlog volop bezig was en een terugkeer naar de USA onmogelijk was,  trok hij naar Parijs. Daar vond hij zijn nieuwe vrouw en bleef hij in Frankrijk om als schoenmaker de kost te verdienen.

Eén van zijn kinderen, José Beyaert (die zal ik aanduiden met sr.), had na de oorlog Nazareth verlaten en was geëmigreerd naar Lens om daar aanvankelijk in de koolmijnen te werken. Hij was echter bang in de mijnen en werd dan ook maar schoenmaker zoals zijn vader. Daarnaast was hij amateur wielrenner.

José Beyaert sr. huwde met de Française Marie Legrand en samen kregen ze twee kinderen. José Beyaert jr. werd geboren op 1 oktober 1925 in de Rue de Bois 134 te Lens. Twee jaar later, op 11 november 1927, werd Georges Beyaert geboren. Beiden zouden later beroepsrenners worden.

Op een bepaald ogenblik verhuisde de familie naar Parijs. Volgens de familieanekdote ontmoetten ze daar toevallig Evarist Beyaert die hen zijn schoenenwinkel verkocht. Of dit echt zo gebeurde is maar de vraag.

José Beyaert sr. wou in 1936 de Franse nationaliteit verwerven. Hij had daarvoor 5 documenten nodig. Tegen dat hij echter het vijfde document in handen kreeg was het eerste document al verlopen. José Beyaert sr. bleef dan maar Belg.

In 1939 werd hij alsnog Fransman bij de mobilisatie. Men herinnerde zich zijn aanvraag tot naturalisatie en de papieren waren direct in orde. José Beyaert sr. werd gemobiliseerd en moest naar …. België gaan. Hij is echter nooit gegaan en heeft heel de oorlog in Pantin, bij Parijs, gebleven.

José Beyaert jr. werd in 1945 opgeroepen voor de militaire dienst. Hij mocht echter weer naar huis omdat de lichting 1925 vrijgesteld werd. De reden was dat zij al genoeg geleden hadden van de oorlog.

Nadat José Beyaert jr. al Olympisch kampioen geworden was en een beetje geld verdiend had met wielrennen wou hij samen met zijn broer, die toen zijn militaire dienst vervulde in Marokko, een bar-tabac overnemen.

Opdat zij o.a. alcohol zouden mogen verkopen moesten zij een licentie kopen. Toen zij bij de administratie kwamen bleek dat zij dat niet konden. De reden was dat ze geen Fransman waren. José jr. had medailles gewonnen op de Olympische Spelen voor Frankrijk en was dus geen Fransman. Georges die zijn militaire diensplicht vervulde in het Franse leger was dus geen Fransman.

De reden was te vinden in de “Code Napoleonic” die stelde dat er twee generaties geboren moesten zijn Frankrijk voordat je Fransman kon worden. En gezien José jr. en Georges de eerste generatie waren….

Conclusie : gezien José Beyaert in 1949 niet als Fransman beschouwd kon worden moeten we hem wel als Belg beschouwen. En dus heeft België er een gouden medaille bij. Hoe het met de bronzen medaille van de Franse ploeg zit weet ik niet. Eigenlijk dienen ze gediskwalificeerd te worden. Welke ploeg vierde werd is mij onbekend.

Bij uitbreiding kunnen we dus zeggen dat een nazaat van de familie Beyaert uit Nazareth een gouden medaille won op de Olympische Spelen 1948.

Hoe het verder afgelopen is met de naturalisatie van José Beyaert jr. is mij niet duidelijk. Is hij uiteindelijk Fransman geworden? Waarschijnlijk wel. In elk geval is hij uiteindelijk geëmigreerd naar Columbia en heeft daar een zeer avontuurlijk bestaan geleid.

Hij overleed uiteindelijk op 11 juni 2005 in La Rochelle (Charente-Maritime), Frankrijk.

Zijn erelijst :

1945    3e in Nationaal Kampioenschap, Op de weg, Amateurs, Frankrijk

1948    1e in Olympische Spelen, Op de weg, Amateurs, Windsor Great Park, London

1948    3e in Olympische Spelen, Op de weg, Ploegenklassement, Amateurs, Windsor Great Park, London

1949    1e in Algiers

1949    1e in GP de l'Echo d'Alger, Alger

1950    1e in Avignon

1950    1e in GP d'Isbergues

1950    1e in GP Helyett

1950    1e in Paris - Boulogne-sur-Mer, Boulogne-sur-Mer

1952    1e in 2e etappe Vuelta a Colombia, Fresno (COL)

1952    1e in 3e etappe Vuelta a Colombia, Manizales (COL)

1952    1e in 6e etappe Vuelta a Colombia, Riosucio (COL)

1952    1e in 11e etappe Vuelta a Colombia, Ibagué (COL)

1952    1e in 13e etappe Vuelta a Colombia, Bogota (COL)

1952    1e in Eindklassement Vuelta a Colombia (COL)

01-08-2011, 12:12 Geschreven door G.L.  

Beste lezer, Martin Luther King werd wereldberoemd met zijn speech die startte met de gekende woorden “I had a dream”. Niet dat ik mij met Martin Luther King wil vergelijken maar ook ik had een droom. En de samenvatting van deze droom wil ik jullie hier mee geven.

Ik had een droom dat op een of andere manier de heer Pat McQuaid, voorzitter van de UCI, zijn ontslag kreeg en dat ik aangesteld werd als nieuwe voorzitter van de UCI. Ik kreeg rasechte Jean-Luc Dehaene volmachten en mocht binnen de UCI de hervormingen doorvoeren die ik wou.

                                                                                               %%%FOTO1%%%

Men hoefde mij dit geen twee keer te vragen en ziehier de veranderingen die ik zou doorvoeren in het wielrennen met hier en daar de verantwoording en een beetje uitleg.

Ik zou mij in het begin voornamelijk bezighouden met die takken van de wielersport die mijn grootste affiniteit dragen. D.w.z. dat Trial, MTB en BMX niet direct hoeven te vrezen dat ik hun wereld op de kop zet. De piste, het veldrijden en het wielrennen op de weg zou ik echter wel grondig onder handen nemen.

Op de weg zou ik een 180° bocht nemen en het wielrennen proberen terug te brengen naar zijn oorsprong. De structuur zoals de Worldtour er nu een is zou ik afschaffen. Het maakt in mijn ogen het echte wielrennen stilaan dood en vervangt het door een rijdend circus waarbij er maar één symbool centraal staat nl. de €, en niet de wielerliefhebber.

Mijn voorstel zou zijn om in wedstrijden slechts ploegen van 5 à 6 renners toe te laten i.p.v. de 9 à 10 van nu. Dit zou in mijn ogen verschillende voordelen opleveren. Ik som er enkele op :

De ploegen zouden op hun geheel veel kleiner worden. Nu is een ploeg uit de Worldtour in feite een kleien KMO. Quick Step is een ploeg met ongeveer 60 man in dienst. Die moeten allemaal betaald worden en dat kan alleen maar door multinationale firma’s. Hierdoor zijn er slechts 20 sponsors die de gelegenheid krijgen de vele TV-uitzendingen te halen. Het levert zoals geweten jaarlijks discussies op bij het toekennen van de wildcards voor de Tour de France.

De namen van de sponsors, er zullen er minder per ploeg nodig zijn, zullen duidelijker leesbaar worden. Want dan kan misschien elke huidige cosponsor hoofdsponsor worden. En eerlijk, hoe duidelijk is de naam van de meeste cosponsors nu te lezen? Vele truien zijn een kakofonie van namen, logo’s, kleuren enz. Soms een vloek voor het oog. Ik ontken niet dat er een vorm van nostalgie verborgen zit in deze wens, maar ook de huidige sponsors hebben dat ingezien. De meeste truien zijn al veel soberder dan die van vroeger. Kijk maar naar die van Leopard.

Indien de ploegen kunnen gehalveerd worden, dan kunnen er dubbel zoveel ploegen een sponsor vinden waardoor er meer en iets kleinere bedrijven in aanmerking komen. Laat er ons gemakshalve van uit gaan dat er op die manier 40 volwaardige teams van ± 10 à 12 renners ontstaan met een omkadering van nog eens 15 man en een wagenpark dat ongeveer de helft is van wat nu het geval is.

Aan de start van een grote wedstrijd genre Ronde van Vlaanderen of Tour de France kunnen dan bv. 40 ploegen met 5 renners staan. Dit zal natuurlijk een  immense impact hebben op de wedstrijden zelf. Er zal veel individueler gereden worden, hetgeen uiteindelijk de oorspronkelijke bedoeling was van het wielrennen. Men reed van A naar B en de renner die als eerste de streep overschreed in B was de winnaar. Compleet individuele wedstrijden zullen er echter niet meer komen. Maar met de kleine ploegen zal het zeker zo zijn dat één ploeg een wedstrijd niet meer kan verlammen. Vijf renners per ploeg betekent dat er misschien één kopman is en vier helpers. Die vier helpers kunnen een peloton van 195 andere renners niet controleren. Dus dat belooft gegarandeerd spektakel. Het resultaat zal verschillen in wegwedstrijden en rittenwedstrijden.

Neem nu Milano-Sanremo met 40 ploegen aan de start. Kopmannen, favorieten, helden, ze zullen allemaal attent vooraan moeten zitten om mee te zijn bij eventueel gevaarlijke ontsnappingen.  Men zal zich niet moeten verstoppen in de buik van het peloton tot de Poggio om dan met een demarrage net voor de top weg te springen. De avonturiers, de durvers, de hardrijders zullen weer aan de bak komen en we zullen mooie winnaars hebben die terecht als de sterkste van de wedstrijd kunnen bestempeld worden.

De Tour de France zal tenminste weer echte duels geven tussen de kopmannen. Eén ploeg die de bergritten versmacht met een ongenadig tempo , het zal niet meer te zien zijn. Het zal aanvallen regenen want elk ploeg zal zijn graantje van de publiciteit willen meegraaien. Twee, drie, vier kopmannen die persoonlijke duels uitvechten op de flanken van de Ventoux, de Aubisque, de Tourmalet of de Puy de Dome. Beelden om van te smullen.

Weg de treintjes voor de spurters. De slaapverwekkende ritten waarbij de vluchters op 1,5 km van de streep netjes uitgerekend gegrepen worden. Wie blijft er wakker tijdens die ritten in de Tour? Ik in elk geval niet. Vijftien man die ontsnappen met daarin een aantal gevaarlijke renners die minuten voorsprong nemen. Diezelfde renners die ’s anderendaags hun inspanningen moeten bekopen en wiens ploeg dit niet kan verdoezelen waardoor weer andere renners voorsprong nemen.

En zo kan ik blijven verder gaan met het opsommen van de wedstrijdbeelden die ongetwijfeld zullen volgen bij het inkrimpen van de ploegen.

Een tweede beslissing zou zijn om de mondialisering van het wielrennen te stoppen en ….. te promoten.  Door de bovenstaande beslissing van kleinere ploegen zou de mondialisering zo al moeilijker worden. Teams zouden geen budgetten meer hebben voor verplaatsingen naar Amerika of Azië. We zouden terug een hoofdzakelijk Europees circuit krijgen. Eigenlijk is het een beetje te vergelijken met het voetbal. Daar heb je naast de Europese competities, landelijk en Champions League, ook de Zuid-Amerikaanse, de Afrikaanse enz…. competities. Inter Milaan zal nooit enkele wedstrijden in de Braziliaanse competitie gaan spelen. De gedachte alleen is al absurd. Maar, om de vier jaar is er het wereldkampioenschap voetbal waar alle continenten vertegenwoordigd zijn.

In het wielrennen zullen er ook wedstrijden blijven in Australië, de USA, Rusland enz … Maar of onze Europese renners daar heen moeten? Ik denk dat het beter zou zijn dat één keer per jaar, ter gelegenheid van het WK, alle renners tegen over elkaar kunnen komen te staan. Kampioenen van andere continenten kunnen zich dan meten met kampioenen uit Europa. En als individuele renners hier willen komen koersen, of Belgen in Australië, dan blijft dat mogelijk.

En dat er nu in bepaalde landen minder of geen wielrennen is, wat maakt dat uit? In hoeveel landen wordt er cricket gespeeld?  In hoeveel landen speelt men American football? Baseball? Die sporten overleven toch ook? En ja hier in België zijn er amateurs die American football spelen of baseball. Moeten die ploegen meedoen met de Amerikanen? Komen de Amerikanen hier spelen? Idem voor het basketbal.

Ook tradities dienen gerespecteerd te worden. En kunstmatige constructies creëren helpt niet. De experimenten met wedstrijden in de Worldtour te brengen die er niet thuis horen spreken voor zich.

Wielrennen is gebaseerd op traditie en leeft bij de gratie van de traditie. Vaders nemen hun zonen mee naar de koers omdat zijzelf indertijd met hun vaders naar de koers gingen. De ouderen supporterden voor Rik I of Rik II, de zonen voor Merckx en de kleinkinderen voor Boonen of Gilbert.

De ouderen spraken over de Tour de France en de Ronde van Vlaanderen en Paris-Roubaix, de zonen spreken over Tour de France en de Ronde van Vlaanderen en Paris-Roubaix en de kleinkinderen zullen  spreken over  de Tour de France en de Ronde van Vlaanderen en Paris-Roubaix. Waarom? Omdat dat legendarische koersen zijn. En dat is niet zo voor de GP van Schuiferskapelle hoe lokaal verankerd deze wedstrijd ook mag zijn.

Neem nu de Formule 1. Welke races willen grote kampioenen zeker winnen? Imola, Nurnburgring, Francochamps, Monaco. Dat zijn de grote races. De GP van Bahrein winnen is mooi maar zal misschien pas na 50 jaar, als die dan nog bestaat, gewaardeerd worden.

Neem nu tennis. Wat willen de spelers winnen? De Australian Open, Roland Garros, Wimbeldon, de US open en de Masters. De rest is mooi om te winnen maar net dat niet.

Welke matchen van het voetbal zijn de grote publiektrekkers? Club Brugge-AA Gent, Club Brugge –Standard en ja o.k. voor de Anderlechtfans, Club Brugge-Anderlecht. Wat men noemt de topduels.

In de atletiek wil men winnen op de Bisleth-games, in London en op de Memorial Ivo Van Damme. En in de triatlon geldt ook maar één overwinning als DE overwinning nl. de Iron Man van Hawaï.

Dus neem ik de beslissing van een nieuwe kalender op te zetten met oog op de traditie en desnoods hulp van de UCI om organisatoren die al dan niet tijdelijk in moeilijkheden zitten te helpen. Dat betekent ook dat er geen kilometer beperking meer komt. Dat er geen wedstrijden van 500 km moeten komen is evident. Maar een klassieker mag gerust 300 km lang zijn. Dan pas komen de sterke renners naar voor en met de kleine ploegen denk ik dat we mooie wedstrijden zullen krijgen.

Dus ook geen gezever meer dat de Tour de France maar 2 weken meer mag worden. Dan wordt de Tour gewoon een lange Dauphiné-Libéré. De Tour duurt 3 weken, er zijn cols te beklimmen en als het niet gaat, moet men maar trager rijden. Het ging vroeger, het kan nu ook. Trouwens niemand is verplicht om te starten.

Nog een beslissing zou zijn om de klassering van Worldtour, professionele continentale ploegen en continentale ploegen op te heffen. Je bent prof of je bent geen prof. Punt aan de lijn. Profs rijden het WK voor de profs , niet-profs rijden het WK van de niet-profs. Kijk maar wat er gebeurde met Ciolek. Die won het WK bij de beloften maar kon nooit met zijn WK-trui rijden. Dat men niet geslaagde profs niet meer toelaat op het WK voor niet-profs, daar kan ik mee leven. Het is hier ook niet de bedoeling dat ik alle beslissingen in detail uitwerk natuurlijk.

Trouwens het WK moet weer vroeger in het seizoen komen. Nu zijn er veel te veel afzeggingen omdat het veel te laat op het jaar komt. Ik zou opteren voor net voor de Vuelta.  Alle toppers kunnen zich dan hierop focussen.

Ik wil hier nog een paar beslissingen meegeven die ik niet in detail ga uitwerken omdat ik het ook over de piste en het veldrijden wil hebben.

De kermiskoersen moeten weer makkelijker georganiseerd kunnen worden.

Het voorgestelde WK ploegentijdrit wordt zeker niet ingericht.

De nationale truien moeten duidelijk herkenbaar zijn en traditie geldt hier ook. Geen fantasietjes zoals in Luxemburg en Spanje. Een nationale trui dient met trots gedragen te worden.

Elke ploeg zou of een pistier of een veldrijder in zijn rangen moeten hebben. Dit punt brengt mij dan bij een volgende reeks beslissingen.

Ik begin bij de piste. Vanaf morgen gaan we vijftig jaar terug en we keren terug naar de roots van het pistegebeuren. Op het WK en op de Olympische Spelen worden enkel nog de traditionele disciplines gereden. Weg met alle nieuwe kunstmatige uitvindingen om het flitsend, jeugdig en snel te maken. Enkel nog de achtervolging, de sprint, de ploegenachtervolging, de 1 km (desnoods met stilstaande en met vliegende start als het dan toch snel moet gaan) en ….. de terugkeer van de stayers en/of de derny’s. Over ploegkoers en puntenkoers twijfel ik nog en zelfs de tandem wil ik weer overwegen.

Waarom ik al die nieuwigheden van de tafel veeg? Stel u zich maar voor dat men om het voetbal flitsender en sneller te maken vanaf morgen met 25 spelers per ploeg speelt en er vier doelen opgesteld worden. Dit voorstel lijkt op niks zoals de nieuwigheden van de UCI op niks gelijken.

En het argument dat een achtervolging saai is of een surplace slaapverwekkend slaat nergens op. Was het feuilleton “De Ronde” ook niet te traag voor veel mensen. Maar hoeveel bleven er kijken? Veel. Waarom kan men de schoonheid van een achtervolging niet meer waarderen? De krachtsexplosie van een sprint? Vreest men voor weer combines van de stayers? Met alle moderne snufjes kan men toch goed de gangmakers monitoren? Men kan de snelheid projecteren, de versnellingen, ….

Tracht er een goed TV-spektakel van te maken. Iets dat herkenbaar is en maak dat families naar de piste kunnen komen. Een namiddag piste kan een alternatief zijn voor het voetbal. Of maak er een avondgebeuren van zodat de veldritliefhebbers na de veldrit naar de piste kunnen gaan.

En zorg dat er profs zijn die er hun boterham kunnen verdienen. Vandaar het voorstel om bij elke ploeg één veldrijder of pistier te plaatsen.

Wat betreft het veldrijden zou ik niet zoveel zaken veranderen. Het succes in Vlaanderen toont dat het mogelijk is. Alleen moet het meer verspreid worden over Europese bodem. Dit hangt af van marketing. Dit hangt af van al dan niet opgeklopte rivaliteiten. Mensen willen duels zien zoals in de tijd van Albert Van Damme en Eric De Vlaeminck. Hetzelfde geldt voor de piste. De duels Post-Verschueren waren duels om duimen en vingers af te likken. En dat de mannen achteraf het goed met elkaar konden vinden is voor mij o.k. maar op de piste of in het veld moet het er keihard aan toe gaan. Soms tot aan het randje.

Ik zou elke veldrit over 10 ronden laten gaan. Zo krijg je korte en langere veldritten met elk hun specifiek karakter. Dit is een traditie die langzaam aan opgebouwd wordt.

Overal twee materiaalposten en geen gedoe meer over balkjes en zandbakken. Laat ze maar komen. Steek in het parcours een gracht, een omgevallen boom, een drassige weide, het moet allemaal kunnen. Het is een onderdeel van deze spectaculaire sport. En waarom geen ploegkoers veldrijden invoeren?

Maar nu begin ik zelf te innoveren en misschien zijn die ideeën ook niet wat ze moeten zijn.

Eén zaak zou ik echter zeker nog veranderen. Ik zou maken dat er veel meer ex-renners, van toppers tot gewone piotten, in de bestuurlijke niveaus van de UCI zouden zetelen. Enkel zij die zelf gekoerst hebben kunnen oordelen over deze sport.

Ik kan mij dan ook goed voorstellen dat de beleidsorganen van de UCI, die zoals voorgesteld, bemand zijn met ex-renners als eerste besluit zouden nemen dat ik de plaats moet ruimen voor een ander. De reden : enkel ex-renners mogen voorzitter worden van de UCI. En gezien mijn palmares zich beperkt tot één parochianenkoers en een tweede plaats in een tijdritje, zou ik onherroepelijk de bons krijgen. Waarna een ander weer met andere ideeën zal afkomen.

Nog een laatste bemerking voor degenen die al met een kritische pen klaar zitten om mijn ideeën naar de papiermand te schrijven. Het was maar een droom en de meeste dromen zijn bedrog zingt Marco Borsato.

G.L.

26-06-2011, 21:29 Geschreven door G.L.  

Beste lezer, ondertussen is de Giro van 2011 alweer een tijdje voorbij en kijken we allen weer reikhalzend uit naar de Tour 2011.

Ik heb mij geërgerd tijdens de Giro en ik ben vrij zeker dat ik mij ook zal ergeren tijdens de Tour. Alhoewel dit laatste toch iets minder zeker is want mijn teerbeminde vrouw heeft opnieuw onze vakantie geboekt op het moment  dat in de Tour de beslissende bergritten zullen doorgaan. Ik vrees dat ik in het verre Griekenland niet veel van de Tour zal zien.

Waar heb ik mij dan wel aan geërgerd zal u zich afvragen. Wel, ik erger mij aan de verklede apen die langs de boorden van de weg staan tijdens de bergritten. Ja ik noem ze apen. Die zogenaamde supporter,s die verkleed of half- tot bijna compleet naakt, meelopen met de renners. Let op, ik heb niks tegen naakt. Een mooie naakte vrouw kan ik best waarderen. Maar indien ze zou meelopen met een Contador, een Andy Schleck of Jurgen Van Den Broeck in volle beklimming, dan zou ik haar toch ook vervloeken.

Die “supporters” in carnavalsoutfit zijn toch onnozel. Denken zij nu echt dat zij een meerwaarde zijn voor het wielrennen of dat zij zelfs een steun zijn voor hun favoriete renner? Ik kan mij voorstellen dat zo een renner, die op het maximum zit, en weet dat hij nog 5 km moet klimmen niet gediend is met zo een pipo die naast hem komt lopen. Een ferme oplawaai zou hij willen geven, maar dat mag natuurlijk niet, dat zou hem straftijd opleveren of uitsluiting.

Eigenlijk zouden die mannen, het zijn meestal mannen, die toch zo graag op TV willen komen, compleet belachelijk moeten gemaakt worden door de commentatoren. Dus Michel, Renaat, Karl en Carl, maak die mannen belachelijk. Kies er zelfs de lul van de dag uit. Dan kan hij op TV komen met deze “eretitel”. Of toch liever niet want er zullen altijd onnozelaars zijn die trots zijn op de titel “lul van de week” en er alles zouden voor doen om die te verkrijgen, zo lullig zijn die wel.

Maar goed, die ergernis moest er even uit maar ze leidde me af van het onderwerp dat ik graag had aangehaald. Als men spreekt over de Giro, dan spreekt men ook over de Belgische Giro-winaars. Tot nu toe zijn dat er altijd nog maar drie. Grootmeester Eddy Merckx won er  vijf en werd er één ontstolen, Michel Pollentier won er één en Johan De Muynck won er één en werd er ook één ontstolen. Zeven overwinningen dus. En als kaderstukje wordt dan altijd het verhaal verteld van de Giro 1976 waarin Johan De Muynck in de steek gelaten werd door Roger De Vlaeminck en Ronald De Witte.

Ik wil het hier niet hebben over de Giro van 1976 en de Brooklyn broedermoord. Ik wil het hier hebben over het feit dat 49 jaar geleden wij, Belgen, de Giro al hadden moeten winnen en dat toen ook de ploegmaats hun toenmalige leider in de steek lieten. Maar zij hadden wel verzachtende omstandigheden die konden ingeroepen worden.  Ik wil aantonen dat toen de onkunde en de betweterij van een zogenaamd “gerenommeerd” ploegleider hoofdzakelijk de oorzaak was dat wij, Belgen, de Giro niet wonnen.  Het gaat om de Giro van 1962 en hier volgt het verhaal.

Op 19 mei 1962 startte de Giro in Milaan met 130 renners aan de start. Dertien ploegen van tien renners met als voornaamste deelnemers : Arnaldo Pambianco, Ercole Baldini en Gastone Nencini bij Moschettieri het vroegere Ignis, Vito Taccone bij Atala, Angelo Conterno, Nino Defilippis en Franco Balmamion bij Carpano, José Perez-Frances bij Ferrys, Charly Gaul bij Gazzola, Pierino Baffi bij Ghigi, Imerio Massignan bij Legnano, Henri Anglade bij Libéria-Grammont, Guido De Rosso bij Molteni, Vittorio Adorni en Guido Carlesi bij Philco, Aldo Moser bij San Pellegrino, geen specifieke kopman bij Torpado en de Belgische ploeg Faema-flandria met Rik Van Looy.

Dertien Belgen aan de start met bij Libéria Tuur Decabooter, Léon Gevaert en Staf Van Vaerenbergh, bij Philco Miel Daems en Jos Hoevenaers en bij de Faema-flandria ploeg naast Rik Van Looy, Mantie Desmet, Marcel Ongenae, Jef Planckaert, Willy Schroeders, Edgard Sorgeloos, Martin Van Geneugden en John Van Tongerloo. Daarnaast in deze ploeg nog de Nederlanders Piet van Est en Huub Zilverberg.

De eerste rit op 19 mei ging van Milano naar Tabiano Bagni over 185 km. Het regende de hele dag maar dat ontnam 23 renners de moed niet om in de aanval te gaan. Het werd uiteindelijk een spurt die gewonnen werd door Dino Liviero voor Miel Daems en Edgard Sorgeloos. Het was slechts een opwarmertje maar het toonde wel de sterkte van de Faema-flandria-ploeg met Sorgeloos (3°), van Est (5°), Schroeders (7°) en Planckaert (17°). De Rode Garde was dus zeker in vorm.

De tweede rit ging van Salso Maggiore naar Sestri-Levante over 158 km. Het leverde opnieuw een Italiaanse overwinning op met Graziano Battistini voor Faema-flandriaman  Marcel Ongenae die strandde op 4”. In dezelfde kopgroep van tien ook Jos Hoevenaers (3°), Armand Desmet (5°) en Staf Van Vaerenbergh (9°). Opnieuw een bewijs dat de Rode Garde greep had op de wedstrijd.

In het algemeen klassement nam Graziano Barttistini de roze trui over van Liviero. De eerste Belg was Jef Planckaert op de elfde plaats. Verder al in de toptien Suaerez, Moser, Baldini, Perez-Frances en Massignan. Rik Van Looy stond al op 3’15”.

In de derde etappe van Sestri-Levante naar Panicogliara over 225 km was Spanje aan het feest.  Er moest een eerste colletje beklommen worden, de Foce Carpinelli en daar kwam José Perez-Frances als eerste boven.  Aan de eindstreep was het zijn landgenoot Angelo Soler die het haalde met 33” voorsprong op alweer een Faema-flandria-man, Huub Zilverberg, en Vito Taccone. Armand Desmet werd in dezelfde tijd, als laatste van het groepje, vijfde.  Jos Hoevenaers die in de laatste klim virtueel leider was, stuikte volledig in elkaar en verloor op die manier de leiderstrui waar hij de hand naar uitstrekte. Antonio Suarez, ook Spanjaard, werd de derde rozetruidrager in drie dagen tijd. Eerste Belg in het klassement werd Armand Desmet met een zevende plaats op 1’33”. Rik Van Looy viel halfweg de wedstrijd en bezeerde zich aan de knie. Maar volgens de pers leek hij zich in deze Giro wel te amuseren. Toen ook al veroorzaakten fanatieke supporters een val na de aankomst.

De vierde etappe ging van Montecatini naar Perugia en werd gewonnen door Antonio Bailetti voor Zancanaro en Balmamion. In het algemeen klassement veranderde er niet veel. Antonio Bailetti had de bolwassing de avond ervoor van sportdirecteur Giacotto goed begrepen. Die laatste was zo boos over de passiviteit van zijn renners dat hij wenste dat hij de Belgen in zijn ploeg had genomen in plaats van zijn Italianen.

Tijdens de vijfde etappe van Perugia naar Rieti over de Terminillo en 258 km lang was er een zelfde beeld. Een 200 km lange ontsnapping van de Fransman Joseph Carrara die tot een goed einde gebracht werd. Piet van Est strandde op 1’44”. Armand Desmet werd in dezelfde tijd vijfde, de herstelde Jos Hoevenaers zevende en Huub Zilverberg tiende. Maar in de achtergrond gebeurde er voor de Belgen wel een klein drama. Rik Van Looy moest een eerste keer lossen tijdens de beklimming van de Terminillo. Hij kon terugkeren maar moest even verder opnieuw lossen en bereikte met 500 meter achterstand de top. Een terugkeer gedurende de volgende 50 voornamelijk dalende kilometers naar Rieti was dan ook niet onmogelijk. Met de hulp van de ploegmaats Van Geneugden en Ongenae en vijftien andere gelosten was de kans reëel. Maar het tegendeel gebeurde en Rik werd steeds verder teruggeslagen zodat hij uiteindelijk op meer dan tien minuten van de winnaar eindigde. Voor het eindklassement mocht Rik zijn ambities opdoeken. Hij verklaarde dan ook dat hij in de Giro zou blijven om nog een paar ritten te winnen en zijn ploegmaats Jef Planckaert en Armand Desmet te helpen.

In de zesde rit van Rieti naar Fiuggi over 193 km was Faema-flandria eindelijk aan het feest. De Italianen Pellegrini en Sartore gingen er samen met Willy Schroeders van door. Zij bouwden voldoende boni op om het uit te zingen tot aan de eindmeet waar Schroeders zijn twee medevluchters klopte. Ondertussen waren Brugnami en Meco in de tegenaanval gegaan en deze actie zorgde er voor dat Meco de roze leiderstrui veroverde op Suarez. Armand Desmet bleef eerste Belg op de zevende plaats op 1’59”.

De zevende rit zou cruciaal blijken voor het verder verloop van de Giro.  Het was een rit van 224 km met aankomst op de Monte Vergine (1270 m) van Avellino naar Monte Vergine.

Het was een spectaculaire rit met een zeer bedrijvige Rik Van Looy die voortdurend aanvallen plaatste. Het uiteindelijk gemiddelde van de koers zou 42km/u worden en dat niettegenstaande wind op kop gedurende gans de rit. Tweemaal waren Van Looy en Defilippis de aanstokers. Een eerste maal aan km 50, een tweede maal aan km 90. Maar alles kwam weer samen. Een Van looy op 15’ in het eindklassement bleek voor de meeste favorieten nog altijd een gevaar in te houden.

Op 50 km van de meet probeerde Rik II nogmaals maar ook nu hield de ontsnapping geen stand. Toen sprong Henri Anglade weg. Hij werd gevolgd door Sartore die blijkbaar de inspanningen van de dag ervoor verteerd had en Armand Desmet. Op 25 km van de streep had het drietal al 3 minuten voorsprong.  In de groep werd de vlucht van Armand Desmet, op dat ogenblik virtueel leider, voorbeeldig beschermd door de ploegmaats. Vijf kilometer verder was de voorsprong al opgelopen tot 4’35”. Op 15 km, de beklimming was al begonnen, hadden ze 6’ op het peloton.  Op 3 km van de top wou Armand Desmet Henri Anglade eens testen. Anglade moest in eerste instantie lossen maar kon op wilskracht terug aansluiten. Sartore was ondertussen al lang overboord. Mantie wist genoeg en op 2 km van de top demarreerde hij opnieuw. Armand Desmet won afgetekend voor Henri Anglade (43”) en Giuseppe Sartore (1’06”). Het peloton eindigde op bijna 5 minuten. Jef Planckaert, Piet van Est en Huub Zilverberg plaatsten zich nog in de toptien. In het algemeen klassement had Armand Desmet 1’05” voorsprong op Henri Anglade en 2’31” op Meco. Rik Van Looy verklaarde dat hij en de ploeg alles in het werk gingen stellen om de roze trui op de schouders van Armand Desmet te houden. België leek op weg naar een eerste Giro winst.

De volgende dag was er een korte rit van 110 km van Avellino naar Foggia. Iedereen voorspelde een massaspurt en een eerste zege van Rik Van Looy. Maar dat was buiten de ex-kampioen van Italië bij de amateurs, Sante Ranucci, gerekend. Op 40 km van het einde sprong hij weg en kreeg Huub Zilverberg in het wiel. Die keek eens om, zag dat Van Looy teken deed verder te gaan en liet zich meedrijven  in het wiel van Ranucci. Na een tijdje keerden de rollen om. Zilverberg reed aan kop en Ranucci nam niet meer over. De gekende truc van krampen en niet meespurten werd gebruikt maar Zilverberg, nog eens verwittigd door Lomme Driessens, liet zich niet vangen. Met de meet in zicht sprong Ranucci van achter de rug van Zilverberg weg. Die was niet van gisteren en sprong direct achter Ranucci aan. Er op en er over was het gevolg en Huub Zilverberg behaalde de derde zege van de Faema-flandria-ploeg.

De dag erop van Foggia naar Chieti over 205 km eenzelfde scenario. Na wat vroege pogingen ging het peloton in gestrekte draf naar de meet, een massaspurt in het achterhoofd. Op 40 km van het einde begonnen de eerste ontsnappingspogingen. Er kwamen 25 man voorop met daaronder de meeste favorieten met één grote uitzondering nl. Henri Anglade. De Faema-flandria-troepen waren met vijf vertegenwoordigd nl. Armand Desmet, Rik Van Looy, Jef Planckaert, Piet van Est en Huub Zilverberg.  De voorsprong groeide uit tot een kleine minuut en op de laatste helling van de dag sprong Vito Taccone weg, gevolgd door José Perez-Frances, Graziano Battistini en Armand Desmet. Rik Van Looy moest een dilemma oplossen. Ofwel de vlucht van Armand Desmet beschermen of alsnog blijven rijden om de overwinning te behalen. Rik koos voor het laatste. Het viertal werd dus ingelopen en het kwam tot een spurt met 25 gewonnen door Rik Van Looy voor José Perez-Frances en Graziano Battistini. Armand Desmet bleef natuurlijk leider maar bouwde zijn voorsprong op Anglade uit tot 1’29”.

De tiende rit ging van Chieti naar Fano over 218 km en was voor het grootste deel slaapverwekkend. Op een bepaald ogenblik had het peloton een half uur achterstand op het tijdschema. Pas na 100 km was er eindelijk een serieuze ontsnapping die dan ook tot het einde zou dragen. Het was de Spanjaard Gilbert Salvador die de aanstoker was. Hij werd gevolgd door Piet van Est, Willy Schroeders, Bruno Dino,  Franco Balmamion, Alberto Marzaioli, Giuseppe Tonucci en Accorsi. Ondanks enkele pogingen vanuit het peloton werd dit achttal niet meer gegrepen. Giuseppe Tonucci haalde het voor Dino Bruni en Alberto Marzaioli. De man die de beste zaak deed in het klassement was Piet van Est die van de negende naar de vierde plaats sprong. Armand Desmet bleef natuurlijk leider.

De elfde rit, de renners waren dus al over halfweg, leidde over 170 km van Fano naar Castrocare Terme. Ondanks het feit dat het aanvallen regende kan de etappe vrij kort samengevat worden. Nadat een aanvalspoging van Henri Anglade gecounterd werd, kon Rik Van Looy met zes andere renners, Jos Hoevenaers, Alfredo Sabbadin, Diego Ronchini, Huub Zilverberg, Vittorio Adorni en Guido Neri ontsnappen.

Achter hen werden verschillende pogingen ondernomen om de koplopers te vervoegen maar geen enkele lukte. Rik van Looy won de spurt voor Jos Hoevenaers en Alfredo Sabbadin. Meteen de vijfde ritzege van Faema-flandria. Meco verloor veel tijd en tuimelde uit de toptien. Piet van Est kwam daardoor op de derde plaats te staan en Huub Zilverberg op de zesde.

Armand Desmet gaf toe dat hij een mindere dag had. Ook het feit dat er constant aanvalspogingen waren die hij moest opvangen baarde hem zorgen. Temeer omdat er met Van Looy en Zilverberg toch twee sterke mannen uit zijn ploeg afwezig waren. Zat hier al het eerste kiemetje van een verloren verstandhouding. Men kan zich inderdaad de vraag stellen of in de twee ritten die Rik II won hij wel de ideale ploegmaat speelde. In de zondagsrit was Armand Desmet  met drie andere renners weg en lag Anglade op achterstand. Toch reed Rik met het groepje waaruit Mantie ontsnapt was weer naar de vluchters toe. En in deze rit zorgde hij er ook voor dat Mantie onnodig krachten moest verspelen.  Stak het feit dat Mantie in het mooie roze stond te blinken Rik de ogen uit? Zou hij een deel van de pot van de criteriumcontracten moeten delen met een Giro-winnaar? Was Lomme Driessens zijn kopman aan het opstoken?

De geschiedenis van de twaalfde rit van Forli naar Lignano Sabbiadoro over 298 km kan zich beperken tot de laatste 300 m. Zeven renners reden met 8 minuten voorsprong naar de eindstreep. Willy Schroeders  zette de spurt in van op 300 m. Bruno Mealli probeerde op 100 m links voorbij te gaan. Schroeders week even af van zijn lijn, Mealli trok hem aan de trui en passeerde als eerste de eindstreep. Protest van Willy Schroeders haalde niks uit. In tegendeel hij kreeg nog een boete van 10.000 lire wegens het afwijken van zijn lijn, Mealli kreeg 20.000 lire boete voor het loslaten van zijn stuur tijdens de spurt maar de uitslag bleef ongewijzigd net zoals het algemeen klassement.

De dertiende etappe ging van Lignano Sabbiadoro naar Belluno over 173 km met twee beklimmingen. De Bosco del Cansoglio (1120 m) en de Nevegal (1030 m) waar ook de eindstreep getrokken was.

Het werd een spannende rit die uiteindelijk voor Armand Desmet goed afliep. De eerste beklimming, op 56 km van het einde, vergde zeer veel van de renners omdat het een beklimming was op wegen van gestampte aarde. Deze col werd als eerste bedwongen door Nino Defilippis. De groep met favorieten volgde op 1’40”.  In de vlakte tussen de twee cols in regende het aanvallen onder andere van Henri Anglade. Maar Armand Desmet, bijgestaan door Jef Planckaert, gaf geen krimp. Ook bij de beklimming van de Nevegal was Nino Defilippis de onruststoker. Hij demarreerde slag om slinger en rammelde zo het peloton uiteen. Hij werd vervoegd door een zeer sterk rijdende Armand Desmet, Graziano Battistini, Zancetta en Angelo Soler. Desmet moest heel de tijd aanvallen pareren en kon uiteindelijk Guido Carlesi die bij en over de koplopers kwam niet meer tegen houden.  Guido Carlesi won voor Angelino Soler en Armand Desmet. Grootste slachtoffer was opnieuw Henri Anglade die 2’06” verloor en in de algemene klassering al 3’35” achterstand telde.

De Faema-flandria-ploeg kreeg echter wel klappen. Martin Van Geneugden kwam na een val na het sluiten van de tijdscontrole binnen. Huub Zilverberg viel, na een val en lekke band, terug naar de 25° plaats. Piet van Est viel driemaal en verloor zijn mooie derde plaats in het klassement. Hij viel terug naar de vijfde plaats. Mantie voelde zich echter ijzerstek en nam een optie op de eindoverwinning.

De veertiende rit zou echter alles overhoop halen. Deze koninginnenrit ging over 160 km van Belluno naar de Passo Rolle over de Duran (1601 m), Forcella Staulanza (1773 m), Cereda (1369 m), Rolle (1970 m) maar niet over de Valles (2033 m) en de San Pellegrino (1918 m). Deze laatste twee cols werden niet beklommen omwille van het slechte weer waardoor de rit met 36 km werd ingekort. Slecht weer dat al de avond ervoor aangekondigd werd op de meeting voor de sportdirecteurs. Wie daar echter opviel door afwezigheid was Lomme Driessens. Die wist het toch allemaal veel beter en had geen goede raadgevingen nodig. De complete Faema-flandria-ploeg kwam dus onvoorbereid aan de start van wat een helse etappe zou worden.

109 renners namen de start in een rit waarbij de helse Girorit, gewonnen door Charly Gaul, in 1956 in het niets deed verzinken. Het begon al op de eerste col, de Duran, waar de beklimming op wegen van aangestampte aarde door de aanhoudende regen van de laatste dagen veranderd was in de beklimming van een stromende rivier. Op de tweede col, de Forcelle-Staulanza-col, werd de regen vervangen door sneeuwvlokken en stormwind. Verschillende renners moesten naast hun fiets lopen om hun ledematen te verwarmen. Men kan zich voorstellen hoe de slecht voorbereidde Faema-flandria-troepen zich moeten gevoeld hebben. Op vijf km van de top gaven veel renners er de brui aan. Daarbij ook Rik Van Looy. Ze vluchtten de huizen binnen om zich te beschermen en een warm bad te nemen. Andere renners stapten in de volgauto’s.  De koers zelf ging echter verder. Er was een ontsnapping van Soler en Zanchetta, een tweetal dat later ingehaald en voorbij gereden werd door Fallarini en Cestari. Twintig seconden achter hen reed een pelotonnetje met Anglade, Battistini, Baldini, Schroeders, Sorgeloos, Armand Desmet en Piet van Est. Op de Forcelle-Staulanza-col kwam Soler bij het leidende en lijdende kopduo. De achtervolgers waren nog met 17. Soler bereikte als eerste de top, de anderen volgden een voor een en een Charly Gaul al op 31 minuten.

In de afdaling viel Armand Desmet en moest hij ook tweemaal van wiel veranderen. Hij geraakte nog wel in een kopgroep van twaalf man maar moest uiteindelijk de rol lossen. Na 100 km koers lag hij 11’35” achter op de leiders en was hij zijn roze trui kwijt.

Het verloop van de rest van de rit zal altijd wazig blijven. Het is een feit dat de Italiaanse renners door de onsportieve supporters naar boven geduwd werden. Henri Anglade kan er van meespreken want hij werd iedere keer “vergeten” door de supporters.  De organisatoren besloten de rit in te korten omdat de sneeuwstorm bleef aanhouden en de sneeuw op sommige plaatsen 20 cm dik lag.

Uiteindelijk won Vincenzo Meco voor Ercole Baldini en Imerio Massignan. Graziano Battistini veroverde dank zij het vele duwwerk van de supporters de roze trui met drie seconden voorsprong op Henri Anglade. Armand Desmet haalde uiteindelijk als 29° de eindstreep op 18’33”. In de algemene klassering viel hij terug naar de 12° plaats op 9’57” van Battistini.

Slechts 50 renners behaalden de eindstreep. De rest gaf op waaronder Rik Van Looy, Edgard Sorgeloos, Marcel Ongenae, Jef Planckaert, Willy Schroeders, Piet van Est en John Van Tongerloo. Enkel Armand Desmet en Huub Zilverberg bleven over.

De weersomstandigheden waren natuurlijk verschrikkelijk. De vraag dient echter gesteld te worden of, indien Rik Van Looy in het roze zou gereden hebben, er toen ook zoveel ploegmaten zouden opgegeven hebben.

Werd Mantie Desmet in de steek gelaten? Het antwoord is natuurlijk niet duidelijk. Maar ik, als schrijver van dit stuk, ben er van overtuigd dat enkelen onder hen mogelijks wel hadden kunnen doorbijten. Maar het grootste element in de nederlaag van Mantie Desmet was volgens mij Lomme Driessens die zijn naam van lepe sportdirecteur absoluut niet waarmaakte. Had hij geweten wat het weer zou zijn in die rit, hij had zich kunnen voorbereiden. Aangepaste kledij, warme dranken, hier en daar op de hellingen een pion die de renners hielp en even duwde. Op de top verse en warme kledij enz … Maar Lomme zal zoals gewoonlijk wel weer zijn kopman bemoederd hebben en geen oog gehad hebben in zijn rozetruidrager die uiteindelijk in zijn ogen maar een knecht was.

Hoe liep de Giro verder af? In elk geval kon Driessens zich goed herstellen en is hij in “de slag” gegaan met de Carpano’s van Balmamion. Het zorgde er voor dat de twee overblijvers Desmet en Zilverberg uiteindelijk niet met lege handen naar huis gingen.

Over de rest van de Giro wil ik kort zijn. De Belgen speelden geen grote rol meer gezien er maar één meer in koers was namelijk de onverzettelijke Armand Desmet.

De vijftiende rit , van Moena naar Aprica over 215 km en de col Palade (1512 m) en Tonello (1883 m), werd gewonnen door Vittorio Adorni voor Vito Taccone en Huub Ziverberg. Armand Desmet, goed hersteld, werd achtste.

De zestiende rit, van Aprica naar de top van de Pian dei Resinelli (1276 m) over 123 km, werd gewonnen door Angelino Soler. Armand Desmet die  dacht te spurten voor de eerste plaats werd zevende maar nam wel meer dan een minuut terug in het klassement. Hij kwam op de elfde plaats op 8’48”.

In de zeventiende rit, van Lecco naar Casale Monferrato over 194 km, won Pellegrini  de spurt van een groepje met meer dan zes minuten voorsprong op de favorieten. Armand Desmet had weer pech want hij was mee op het ogenblik dat Pellegrini demarreerde. Hij kwam echter ongelukkig ten val en weg was de kans om zijn klassement te verbeteren. Wie wel profiteerde van deze vlucht was Franco Balmamion die op die manier de roze trui overnam van Graziano Battistini. Desmet klom wel op naar de tiende plaats in het algemeen klassement op 11’06” van de leider.

De achttiende rit, van Casale Monferrato naar Frabosa Soprana over 232 km,  toonde aan dat Mantie Desmet nog altijd in vorm was. Hij behaalde een derde plaats in de rituitslag na Angelo Soler, die zijn derde rit won en Guernieri. In het klassement kroop Armand Desmet weer een plaatsje omhoog. Negende op 10’05”.

Giuseppe Sartore mocht de negentiende rit , van Frabosa Soprana naar St Vincent d’Aoste over 193 km, winnen. Het algemeen klassement veranderde niet.

Rit twintig van Le Balconate naar Valdostane over 238 km en tweemaal de col de Joux (1640 m) en de Tête d’Arpy (1971 m) in de Alpen, baarde een muis. Alberto Assirelli won, Franco Balmamion bleef leider  en Armand Desmet werd tiende maar wel op 15’55”.

De laatste rit van St Vincent d’Aoste naar Milano over 160 km was voor Guido Carlesi die de eindspurt won. Franco Balmamion kwam niet meer in gevaar. Armand Desmet werd uiteindelijk tiende op 15’55”, Huub Zilverberg vijftiende op 30’21”.

Een toptien-plaats voor Armand Desmet. Uiteindelijk een goed resultaat maar het had beter gekund. De weersomstandigheden hebben er anders over beslist. De ploegmaats eveneens. Niet dat Armand Desmet het hen verwijt. Zo een man is hij niet. De weersomstandigheden waren verschrikkelijk en had hij niet in het roze gereden, hij had waarschijnlijk ook opgegeven zegt hij nu. Huub Zilverberg bevestigde mij de onmenselijke weersomstandigheden en zou, indien hij toen niet zo jong en onervaren was, ook opgegeven hebben.  De enige persoon die de ploeg in de steek gelaten heeft is uiteindelijk Lomme Driessens.

Mantie Desmet is een van de weinige renners die mooie ereplaatsen behaalde in de drie grote rondes. Tweede in de Vuelta van 1960, tiende in de Giro van 1962, vijfde in de Tour de France van 1963. Daarnaast nog winst in de Ronde van België 1959 en winst in de E3-prijs Harelbeke in 1958 en de GP Frankfurt 1962. Voorwaar een renner die eens in the picture mocht staan.

19-06-2011, 17:01 Geschreven door G.L.  

31-05-2011, 17:09 Geschreven door G.L.  

Deze blog gaat over nostalgie en mijmeringen. Mijmeringen die terug gaan mijn jeugd en mijn eerste kennismakingen met de wielersport.

Het verste dat ik mij kan herinneringen is een chromo van Rik Van Looy uit de bekende reeksen met de vlaggetjes en de witte, gele of ronde randen. Maar wat ik mij het best kan herinneren zijn de Panini-boeken die vanaf 1971 op de markt kwamen. Hoeveel keer ben ik niet langs geweest in het winkeltje op de hoek van de wijk. Eén, twee en bij veel geluk wel vijf of uitzonderlijk tien zakjes met daarin een drietal of waren het er vier plaatjes van renners in.

%%%FOTO1%%%

Natuurlijk had je op den duur ook dubbele, meestal van die renners die je niet echt graag had en dan moest je wisselen op de speelplaats van de school. Je verdacht zelfs Panini van manipulatie want bijvoorbeeld Eddy Merckx kon je maar niet te pakken krijgen. Andere had je dan wel tien keer.

De speeltijd was dan ook altijd veel te kort om alles te wisselen wat je wou. Je moest soms lang onderhandelen om een goede deal te kunnen maken. In zoverre dat het onderhandelen soms doorliep tot in de les. Dat de meester daarmee niet akkoord ging was te begrijpen.

Op een dag zaten mijn buurman Geert en ikzelf nog te onderhandelen toen we alweer in de klas zaten en de meester zijn les gaf. Het moet hem, de meester, hoog gezeten hebben want plots werd hij enorm kwaad, nam de prentjes van Geert af en smeet ze in de vuilbak. Wat een drama wat een zonde. Gelukkig moest de meester, het was in het zesde leerjaar, ik zie het nog zo voor mij, even weg om te telefoneren. Er werd dan altijd een leerling aangeduid die op de klas moest letten.

Van de gelegenheid dat de meester afwezig was maakte ik gebruik om de prentjes weer uit de vuilbak te vissen en terug te geven aan Geert. Jammer genoeg was de “bewaker” van dienst blijkbaar ook de klikspaan van dienst. Vanaf hier heb ik min of meer een black-out. Wie de klikspaan was weet ik niet meer en hoe groot de straf was weet ik ook niet meer. De prentjes verdwenen, ditmaal gescheurd, weer in de vuilbak evenals mijn geloof in solidariteit onder de leerlingen.

Zoals je kan lezen beste lezer, was Panini-renners verzamelen een risicovolle hobby.

Nu ligt dat boek Sprint 71 van Panini hier voor mijn neus en ik blader er eens door om mijn gedachten terug te laten gaan naar die tijd van altijd mooie zomers, dagenlang speelplezier op ongerepte braakliggende terreinen, zonder een enorme verkeersstroom. Wij in korte broek en t-shirt, een bros kopke, een “pulle” met grenadine en altijd wel iets om te ontdekken of te doen.

De stickers met reproducties van postzegels zijn los gekomen in het boek. In dien ze dringend eens terug in te plakken. Maar net zoals toen interesseren deze afbeeldingen mij niet. Ook de logo’s van FICP, UCI en FIAC niet. Waarom werden deze stickers niet weggelaten en vervangen door foto’s van renners? Er waren toch nog zo veel renners die geen afbeelding hadden. België stond natuurlijk eerst in het boek. En de Grootmeester, zoals het hoort, op de eerste plaats. Een mooie foto van Eddy in Molteni-trui, ideaal om mee te spelen tijdens de geïmproviseerde Tour de France met de prentjes. Je moet namelijk weten dat als 11-jarige ik mij niet bewust was dat ploegen kaarten uitgaven met hun renners er op. Op nummer twee stond Jempi Monseré. Pas overleden, ik zie dat ik er een kruisje bijgeschreven had. De invloed van mijnheer pastoor bestond toen nog. Walter Godefroot stond op drie. In zijn nationale ploeg-trui was hij in elke ploeg van mijn Tour de France inzetbaar. En zo ging het verder. Die van Guido Reybroeck was ook een mooie. Die Salvarani-trui, die had iets. Trainingsvesten waren minder, ik had het toen al meer voor de echte truien.

Ik blader verder en ik herken direct mijn favoriete prentjes. Niet altijd omdat ik de renner apprecieerde, maar ook soms gewoon om het mooie prentje, de mooie trui. Zoals de Ferretti-trui van Albert Van Vlierberghe. Nergens te vinden natuurlijk.  Willy Van Neste zag er dan maar weer koddig uit. Er schort iets aan zijn petje. Georges Vandenberghe  met weer eens de mooie Salvarani-trui en met, wat ik nu weet, een toupetje. Ja ook renners kunnen ijdel zijn. Bij sommige renners heb ik een x gezet. Waarom is mij een raadsel. Ook bij Frans Melckenbeeck in een tibetan-Groene Leeuw-trui. Was het al een aanduiding naar de toekomst toe? Een aanduiding dat er hier iets meer over kon geschreven worden?

Weer een bladzijde verder een drietal prentjes die ik echt lelijk vond. Emile Bodart, Paul In ‘tVen en Marc Sohet. Konden ze nu echt geen betere foto vinden? Zoals die van Norbert Seeuws, een renner waarvan je niet snel iets vond en dan nu in een Pennelli-Cinghiale-trui. Die kon je goed gebruiken in een mix-ploeg.

De stickers over de samenstellingen van de ploegen, die vielen nog mee. Ik was toen al bezig met die lijstjes en dus was dit waardevolle informatie.

Duitsland dan. Altijd interessant want in de vroegere reeksen van de vlaggetjes had je niet zoveel Duitsers. Om een of andere reden had ik het voor Sigi Renz. Waarom weet ik niet meer. Niet voor Altig want die had een vuile rol gespeeld in Savona. Weg er mee. De Fagor-Mercier-trui van Wolshohl was dan weer zeer mooi.

De Spanjaarden hadden veel geretoucheerde foto’s. Dat vond ik stom want je kon er geen ploeg op plakken. Zeg nu zelf, Ventura Diaz, Miguel Maria Lasa, Luis Pedro Santamarina, Jesus Manzaneque, Joaquim Galera, Domingo Perurena, Antonio Gomez del Moral en Jesus Aranzabal voor welke ploeg reden zij? Niks mee te doen.

Dan komt Frankrijk met de voor mij toen nog redelijk onbekende amateurs Morelon en Trentin. De mooie trui van Sonolor van Daniel Rebillard sprak mij wel aan. Ook al omdat Lucien Van Impe bij die ploeg reed. Tiens, waarom zat Lucien Van Impe niet in de reeks? In 1971 wisten ze toch al dat Lucien onze enige echte klimmer was. Dan was er weer Cadiou met zijn mooie Fagor-Mercier-trui. Jammer dat de foto van Chappe op niks geleek. José Catiau mocht dan weer naast Rebillard staan.

Bij de Britten was het alleen Gowland die mij aansprak. Ik experimenteerde dan ook al met het naspelen van zesdaagsen en WK’s op de piste. Dus een pistier er bij, dat mocht altijd.

Bij de Zwitsers was het toen nog armoe troef. De twee Pfenningers en Vifian en Spahn. Daar kwam je niet ver mee.

In het midden van het boek zitten dan weer 20 karikaturen. Toen vond ik ze overbodig, nu vind ik ze wel leuk.

Bij de Italianen springen de Ferretti’s zelfs nu nog, na al die jaren, weer in het oog. Te beginnen met Zilioli en dan Simonetti. Adriano Durante, daar had ik het ook wel voor. Waarom is mij een raadsel. Ercole Gualazzini ook. Alleen al het uitspreken van die naam Gua-la-zzin-i. Een beer van een vent was dat. Niet traag in de spurt, hij nam ooit deel aan een WK sprint als ik het goed voor heb. Later bij Brooklyn een ideale gangmaker voor Roger De Vlaeminck.

Dan was er het duo Tumellero en Tosello, twee Molteni-mannen en dus voor mij twee Merckx-mannen. Die werden bij mij iedere keer Kampioen van Italië. Tja ik was wat bevooroordeeld denk ik. Niettemin, ze bleven niet lang bij Merckx en Molteni. Eén van de twee lag zelfs serieus in de clinch met de Grootmeester, ik denk dat het Tosello was. En dan waren er natuurlijk weer de pistiers. Gaiardoni, alleen al de naam, Beghetto, Turrini, allemaal sprinters en ex-tegenstanders van onze Patrick Sercu die, in mijn ogen, al die Italianen ruim meester kon. Ook de stayer De Lillo, ook al zo een naam. En ja hoor, een van mijn favoriete beeldjes, Rosolen in nog zo een onvindbare trui, deze keer Filotex.

Kinderen zijn hard in hun mening. De mildheid komt maar met de jaren. Zo ook voor de Nederlanders. Jan Janssen, toen nog in mijn ogen de onverdiende winnaar van de Tour 68. Nu denk ik er anders over. Peter Post, de keizer van de zesdaagsen, toen nog niet voorbij gestoken door onze Patrick Sercu. Joop Zoetemelk, de wieltjeszuiger, nu een renner met een mooi palmares die er het maximale uit haalde. Wagtmans, die kon er mee door, die reed voor Molteni. De volgende twee bladzijden lijken op die van de Spanjaarden. Veel geretoucheerde foto’s, bah. Enkel met den Hartog, de Wit en Jansen kon ik iets doen. De rest trainingsvesten en photoshop avant la lettre.

Over de Zweden dien ik niet verder uit te weiden.  Gösta, Tomas, Sture en Erik, waarvan 2 in mooie Ferretti-trui. Wist ik veel dat ik 40 jaar later een artikel over hen op een blog op internet zou zetten.

Ook Australië was vertegenwoordigd met Gordon Johnson, de sprinter. Portugal had de betreurde Joaquim Agostinho, er waren twee Denen, Ritter en Mortensen en ook een Luxemburger, Edy Schutz, in een Molteni-trui.

Toen kon ik het niet waarderen, nu des te meer. Negen bladzijden met oude vedetten. Van Charles Terront tot Vittorio Adorni. Allemaal in zwart-wit afgebeeld. Ik zit nu naar die koppen te kijken. Sommigen zijn al bijna honderd jaar geleden overleden. Hadden zij ooit gedacht dat een foto van hen honderd jaar later zou bekeken worden door een Belgische wielerliefhebber?  Dat hun levens beschreven werden? Ik denk het niet. Wij zei alweer, renners sterven niet ze verdwijnen alleen maar uit het zicht eens zij met niet te evenaren stijl de laatste finish hebben overschreden en de snelheid van het leven hen met stijve spieren achterlaat.

Het was in de periode 1974 of 1975 dat ik de eerste keer met zo een god sprak. Hij staat er in, in Sprint 71. Op pagina 42, de tweede van links op de tweede rij. Je moet het maar eens opzoeken beste lezer. Hij woonde geen kilometer van mij vandaan. En met mijn vader, een Franse amateurrenner, zijn zus en ikzelf zijn we hem gaan bezoeken. Hij zat daar in zijn lange kiel en vertelde honderduit over zijn avonturen. Is daar het kiemetje gelegd om ooit eens een boek te schrijven?

Achteraan het album vind ik twee enveloppen. Daarin reclame voor Velo 82 en Velo 86. Daaruit besluit ik dat tijdens mijn eerste huwelijksjaren nog heimelijk mijn Sprint 71-album bovenhaalde om er eens door te bladeren. Het kan niet missen dat het bijna uiteenvalt.

21-04-2011, 00:00 Geschreven door G.L.  

Mythe en werkelijkheid.

Beste wielerliefhebber, vandaag wil ik proberen een mythe, een legende, een onwaarheid uit de wielergeschiedenis te weerleggen. Hetgeen ik zal schrijven zal mij misschien, of zelfs eerder helemaal niet in dank afgenomen worden. Ik ben er zelfs vrij zeker van dat o.a. Mark Uyterhoeven absoluut niet tevreden zal zijn met hetgeen ik hier ga schrijven. Maar als Mark eerlijk is, zal hij tot hetzelfde besluit moeten komen als ik.

Waar wil ik het dan wel over hebben. Wel, we moeten een ferme tijd teruggaan in het verleden. Meer bepaald naar 21 juli 1968 in Melun op 55,2 km van Parijs. We staan aan de start van de ultieme tijdrit van de Tour de France. De tijdrit die zal beslissen wie deze editie van de Tour de France gaat winnen. Herman Vanspringel heeft 12” voorsprong op San Miguel, 16” op Jan Janssen, 58” op Franco Bitossi, 1’15” op Gandarias, 1’38” op Lucien Aimar, 1’56” op Ferdi Bracke, 2’12 op Rolf Wolfshohl, 2’28” op Roger Pingeon en 3’38” op Antonio Gomez del Moral. De tijdrit gaat dus van Melun naar Parijs over een afstand van 55km 200m.

Rekening houdend met de afstand, de renners zullen er tussen de 1h20’ à 1h25’ over doen, en de tijdrijdercapaciteiten van de renners uit de top tien, komen de volgende renners nog in aanmerking voor de eindwinst : natuurlijk Herman Vanspringel, Jan Janssen, uurrekordhouder Ferdi Bracke en in mindere mate Rolf Wolfshohl en Roger Pingeon.

Voor België ziet alles er rooskleurig uit, of liever kanariegeel. Indien Herman Vanspringel om een of andere reden toch niet zou winnen, dan zou het wel Ferdi Bracke zijn die wint. Na 29 jaar zouden ze in België, en dat op de nationale feestdag,  weer kunnen vieren. Sylveer Maes zou eindelijk een opvolger krijgen.

Jan Janssen won echter de tijdrit met 54” voorsprong op Herman Vanspringel en Ferdi Bracke eindigde zelfs slechts vierde op 1’23”. Het resultaat was Oranje boven en de Belgen op 2 en 3 in het eindklassement. Van een Hollandse uppercut gesproken. Wie herinnert zich niet de foto van Herman, ineengedoken op een bankje , in de catacomben van La Cipale in Parijs.

Achteraf zijn er veel bomen gesneuveld om genoeg papier te leveren voor alle commentaren, analyses, suggesties, complottheorieën enz. …. In de ogen van de Belgische pers en dus ook de supporters was het totaal onmogelijk dat brave Herman geklopt werd door die boze Hollander. Herman was een tempobeul, een man die lang aan een hoog tempo kon rijden. En dus had hij moeten winnen. Er werd niet echt rekening gehouden met de tijdritcapaciteiten van Jan Janssen. Herman Vanspringel was, volgens de Belgische pers, een veel beter tijdrijder dan Hollandse Jan. Persoonlijk denk ik dat deze stelling echter pas enkele jaren na 1968 opgang maakte toen Herman Vanspringel mooie resultaten behaalde in de GP des Nations en de Barracchi. De situatie in 1968 was echter heel anders.

En zo ontstond dus de mythe, namelijk dat Herman Vanspringel op een of andere manier bestolen is en dat hij de Tour van 1968, als beste tijdrijder, had moeten winnen. Maar is dat wel zo? Hebben de supporters voldoende kritisch de resultaten gelezen?

Was op dat ogenblik Herman Vanspringel een betere tijdrijder dan Jan Janssen? Laat ons eerst eens de beide renners bekijken. Een aantal factoren dienen in rekening gebracht te worden. Herman is geboren op 14 augustus 1943 en Jan Janssen op 19 mei 1940. Jan was, en is, dus 3 jaar ouder dan Herman.  Herman werd prof in 1966, Jan in 1962. Dus Jan was al vier jaar langer prof dan Herman en had dus meer ervaring. Van Jan was ook geweten dat hij tot de grens kon gaan qua inspanning en zelfs over de grens kon gaan. Getuige zijn rit in diezelfde Tour van 1968 toen hij achteraf onder de douche ineen  zeeg. En later in zijn carrière zijn fameuze Paris-Tours 1970 waar hij, ontsnapt met de onbekende Duitser Jürgen Tschan, zich zodanig leeg reed dat hij van vermoeidheid een bocht volledig miste en ten val kwam. Jan Janssen kon rijden tot het zwart werd voor zijn ogen en dan nog een half uur doorgaan.

Het was geweten dat Jan Janssen een echt killersinstinct had. Jan kon tot het uiterste gaan en had een massa ervaring. Hij had ritten gewonnen in de Ronde van de Toekomst en was er al derde geëindigd. Hij had al 6 ritten gewonnen in de Tour de France, was tweede geëindigd en had driemaal  de groene trui gewonnen, was wereldkampioen geworden, had de Vuelta en Paris-Nice gewonnen evenals Bordeaux-Paris en Paris-Roubaix. Kortom, Jan had zich al bewezen.

Van Herman was geweten dat hij “te braaf” was. Op zich is dat geen negatieve eigenschap, Herman is nog altijd een zeer minzaam man, geliefd bij de supporters en wielerliefhebbers. Ik heb hem nog nooit persoonlijk gesproken, ik blijf, ondanks mijn leeftijd, nog altijd enige schroom hebben om mijn goden van toen aan te spreken, en het is dus van “horen zeggen”. Herman was te braaf voor de wielrennerstiel. Voor die fameuze 21° juli had Herman echter een veel minder indrukwekkend palmares dan Jan. Twee ritten in de Tour en 2° in Bordeaux-Paris en Paris-Roubaix en 3° in de Ronde van Zwitserland. Later in zijn carrière is dat natuurlijk veel uitgebreider geworden met winst in Lombardije, Paris-Tours, het Belgisch Kampioenschap, tweemaal de GP des Nations en ook de éénmaal de Barracchi, 7 maal Bordeaux-Paris enz. Maar ook net geen overwinning in de Giro en een derde plaats in de Vuelta. Stelt u zich het maar eens voor, beste lezer, dat Herman ook dat killersinstinct had. Hoe zou zijn palmares er niet uitgezien hebben?

Goed, we nemen de uitslagen in tijdritten in de Tour de France van beide opponenten eens onder de loep. Ik reken het resultaat iedere keer om naar een tijdrit van 55,2 km.

1966 : Etappe 14b Vals-les-Bains, tijdrit over 20 km : 11° Jan Janssen 29.23 en 14° Herman Vanspringel 29.30. Zeven seconden verlies voor Herman op 20 km. Omgerekend naar 55,2 km maakt dit 19,32 seconden. Overgebracht naar de Tour de France, 16” achterstand van Jan Janssen, betekent dit dat Herman de Tour verliest.

1966 : Etappe 22b Rambouillet – Parijs, tijdrit over 51,3 km : 11° Jan Janssen 1.09.21 en 12° Herman Vanspringel 1.09.22. Eén tiende van een seconde verlies voor Herman. Omgerekend naar 55,2 km maakt dit 0,1 seconden. Overgebracht naar de Tour de France, 16” achterstand van Jan Janssen, betekent dit dat Herman de Tour wint.

1967 : Etappe 1a Angers, tijdrit over 5,8 km : 3° Jan Janssen 7.53.60 en 15° Herman Vanspringel 8.03.35. Ruim negen seconden verlies voor Herman. Omgerekend naar 55,2 km maakt dit 1’16” seconden. Overgebracht naar de Tour de France, 16” achterstand van Jan Janssen, betekent dit dat Herman de Tour verliest.

1967 : Etappe 22b Versailles – Parijs, 46,6 km : 4° Jan Janssen 1.04.22 en 30° Herman Vanspringel 1.06.32. Twee minuten en tien seconden verlies voor Herman. Omgerekend naar 55,2 km maakt dit 2’34” seconden. Overgebracht naar de Tour de France, 16” achterstand van Jan Janssen, betekent dit dat Herman de Tour verliest.

1968 : Proloog Vittel, 6,1 km : 2° Jan Janssen 8.29.90 en 12° Herman Vanspringel 8.50.21. Ruim twintig seconden verlies voor Herman. Omgerekend naar 55,2 km maakt dit ruim 3 minuten. Overgebracht naar de Tour de France, 16” achterstand van Jan Janssen, betekent dit dat Herman de Tour verliest.

1969 : Proloog Roubaix, 10,4 km : 9° Jan Janssen 13.27 en 21° Herman Vanspringel 13.45. Achttien seconden verlies voor Herman. Omgerekend naar 55,2 km maakt dit 1’35” seconden. Overgebracht naar de Tour de France, 16” achterstand van Jan Janssen, betekent dit dat Herman de Tour verliest.

1969 : Etappe 8a Divonne-les-Bains, 8,8 km : 9° Jan Janssen 10.58.40 en 12° Herman Vanspringel 11.02.45. Vier seconden verlies voor Herman. Omgerekend naar 55,2 km maakt dit 25” seconden. Overgebracht naar de Tour de France, 16” achterstand van Jan Janssen, betekent dit dat Herman de Tour verliest.

1969 : Etappe 15 Revel, 18,5 km : 10° Herman Vanspringel 25.49.2 en 13° Jan Janssen 25.57.7 Eindelijk Herman voor Jan ! Acht en een halve seconde. Omgerekend naar 55,2 km maakt dit ruim 55” seconden. Overgebracht naar de Tour de France, 16” achterstand van Jan Janssen, betekent dit dat Herman de Tour wint.

1969 : Etappe 22b Creteil – Parijs, 36,8 km : 8° Jan Janssen 50.54.6 en 39° Herman Vanspringel 53.32.0. Twee minuten 38 seconden verlies voor Herman. Omgerekend naar 55,2 km maakt dit 3’57” seconden. Overgebracht naar de Tour de France, 16” achterstand van Jan Janssen, betekent dit dat Herman de Tour verliest.

1970 : Proloog in Limoges, 7,4 km : 3° Jan Janssen 10.05 en 4° Herman Vanspringel 10.06. 1 seconde verlies voor Herman. Omgerekend naar 55,2 km maakt dit 7 seconden. Overgebracht naar de Tour de France, 16” achterstand van Jan Janssen, betekent dit dat Herman de Tour wint.

1970 : Etappe 7b, Vorst-Vorst, 7,2 km : 10° Jan Janssen 10.15 en 9° Herman Vanspringel 10.16. 1 seconde winst voor Herman. Omgerekend naar 55,2 km maakt dit 7 seconden winst. Overgebracht naar de Tour de France, 16” achterstand van Jan Janssen, betekent dit dat Herman de Tour wint.

1970 : Etappe 11a, Divonne-les-Bains, 8,8 km : 21° Jan Janssen 11.14 en 10° Herman Vanspringel 11.01. 13 seconde winst voor Herman. Omgerekend naar 55,2 km maakt dit 81 (1'21") seconden winst. Overgebracht naar de Tour de France, 16” achterstand van Jan Janssen, betekent dit dat Herman de Tour wint.

Hoe kunnen we deze cijfers interpreteren? Er kan gekeken worden naar de resultaten voor de bewuste tijdrit die de beslissing gaf voor de Tour de France. Dan zien we dat van de vijf tijdritten Herman Vanspringel er geen enkele won van Jan Janssen en dat omgerekend naar 55,2 km Herman 4 keer de Tour verliest.

Kijken we naar alle tijdritten in de Tour de France, 13 in totaal, die beiden tegen elkaar reden, dan zien we dat Jan Janssen er tien won en dat omgerekend naar de 55,2 km Jan Janssen 8 keer de Tour wint. Het valt ook op dat pas in 1970 Herman Vanspringel sneller begint te worden dan Jan Janssen. Maar die is dan al duidelijk over zijn hoogtepunt heen. Herman is dan 27 jaar oud en op het toppunt van zijn kunnen, Jan is er dan al 30 en het verval is ingezet, zeker als je rekening houdt met hoe Jan zijn lichaam tot het uiterste gedreven heeft. Jan zou nog 2 jaar koersen, Herman nog 11 jaar.

Als je deze cijfers bekijkt moet men wel tot de conclusie komen dat, zeker in een lange, zenuwslopende ronde, Jan Janssen op zijn minst, en zeker in 1968, mentaal veel sterker was dan Herman Vanspringel en dus veel minder krachten verloor door de stress van het gebeuren. En bovenal eigenlijk een beter tijdrijder was. Daarnaast was hij, tot dan toe, een beter ronderenner, had meer “grinta” en ook meer ervaring. Alle parameters waren op dat ogenblik in het nadeel van Herman Vanspringel. Had dezelfde situatie zich twee jaar later voorgedaan, abstractie gemaakt van het fenomeen Eddy Merckx, dan was heel waarschijnlijk de eindstrijd in het voordeel van Herman uitgevallen.

Herman is op die legendarische 21° juli 1968 geklopt door de beste man in koers, Jan Janssen. We moeten het eerlijk durven toegeven en Jan Janssen heeft recht op de waarheid. Herman had het eerder moeten afmaken. Herman had meer voorsprong moeten nemen. Lag het aan de Belgische ploeg? Lag het aan de sportdirecteur? Lag het aan het karakter van Herman? Gedeeltelijk wel ja. Maar het lag ook aan de leepheid van Jan, het minutieus voorbereiden van de tijdrit door Jan, het voorbij de grens kunnen gaan van Jan. En neen, het lag niet aan een illustere en mysterieuze soigneur, het lag niet aan doping, het lag niet aan Felix Lévitan. De beste heeft gewoon gewonnen.

Ik besef dat het voor ons, Belgen, niet aangenaam is toe te geven dat een “Hollander” beter was dan onze brave Herman. Maar ik vond dat deze geschiedenis eens moest verteld worden zoals ze werkelijk is.

G.L.

26-03-2011, 00:00 Geschreven door G.L.  

Open brief aan een wielrenner,

Wat zou het belfort van Gent zijn zonder het omliggende stadsgedeelte? Wat zou de O.L.V.-toren van Antwerpen zijn zonder de Schelde? Wat zou het Atomium in Brussel zijn zonder de omliggende hoofdstad? Antwoord : “Niks”. Gewoon een plomp gebouw of monument, weliswaar reusachtig maar met geen enkel vergelijkingspunt.

Wat zou de beste voetbalploeg van het land, Club Brugge, zijn zonder ploegen zoals Westerlo, Beerschot, Waregem enz ….? Niks.

Grootsheid, groten, besten, beteren hebben altijd kleinere, mindere, nodig om tot uiting te komen.

Zo is het ook in de wielersport. Grootmeesters zoals Coppi of Merckx konden maar grootmeesters zijn omdat er kleine pionnen in het peloton aanwezig waren. Coppi alleen zou ook grootse daden verricht hebben. Maar ze zouden nooit zo een weerklank gevonden hebben als er geen andere renners zouden geweest zijn die zijn enorm machtsvertoon moesten ondergaan.

Nu ken ik wel zo een paar renners. Die zijn meestal zeer bescheiden over hun prestaties. Je hoort dan dikwijls : “Ik was maar een klein rennertje” of  “Wat ik deed stelde allemaal niet zoveel voor”. Fout heren renners. Het stelde wel iets voor. Meer dan dat jullie zich kunnen voorstellen.

Vandaag heb ik beslist om over nog zo een renner te schrijven. Hij is van een minder formaat dan Roger Rosiers maar hij staat toch een trapje hoger dan onze goede vriend Hubert Hutsebaut. Hij won tweemaal Kuurne-Brussel-Kuurne toen Kuurne-Brussel-Kuurne nog niet de status had van nu, maar toch ook geen koers was voor pannenkoeken. Bedenk maar eens het volgende. Wie won Kuurne-Brussel-Kuurne en een rit in de Vuelta en voor de rest een zevental koersen? Een zekere Patrick Lefevere. En die is er nog altijd trots op. Hoeveel koersen won onze Jürgen Van Den Broeck tot hier toe? Twee criteriums. Hoeveel koersen won bv. Jürgen Vangoolen? Nul (0)!

Akkoord de vergelijking gaat niet helemaal op maar toch. De renner van vandaag won 17 koersen in zijn prof carrière. Waaronder dus tweemaal Kuurne-Brussel-Kuurne, het Kampioenschap van Vlaanderen in Koolskamp, de Trofeo Luis Puig en de Omloop van Midden België. Niet niks dus.

De kenners zullen het ondertussen al wel weten, het gaat om Frans ‘Sus’ Verhaegen, geboren op 22 januari 1948 in Pulle in de Antwerpse kempen. Pulle, een toepasselijke naam natuurlijk want in mijn streek is dat de beschrijving van een bidon.

Hoe kwam ik tot bij Sus Verhaegen? Wel het is die “Sus” die het hem deed. Wanneer het juist was weet ik niet meer, maar het was tijdens een rechtstreekse televisie-uitzending dat ik wijlen Fred De Bruyne de naam Sus Verhaegen hoorde uitspreken. In mijn toen nog jonge oren klonk dat “Sus” toch wel vreemd. Wie heet nu Sus? Tot dat ik wat verder begon na te denken, de koers moet niet echt spannend geweest zijn, en de link legde met Suske en Wiske, Antwerpen, François, enz …  het zat erin, in het koppeke. De naam Sus Verhaegen is er nooit meer uit gegaan. En wat blijkt nu, de Sus is op facebook te vinden en blijkt nog altijd vol passie naar de wielersport te kijken. Hij gaat er zelfs met zijn mobilhome naartoe. Zet zijn vlaggen op en geniet van de renners en het publiek. En het publiek geniet van de Sus. Want Sus is altijd een populair renner geweest en is het na zijn carrière ook altijd gebleven.

Persoonlijk heb ik Sus nog niet gesproken. Binnenkort waarschijnlijk wel want hij komt naar de wielerbeurs in Hooglede. Hopelijk wil hij nog een “klapke” doen na hetgeen ik hier allemaal over hem geschreven heb en zal schrijven. We zien wel.

Hoe de jonge Frans Verhaegen tot het wielrennen gekomen is, is mij nog niet helemaal duidelijk. Maar dat zijn neef Gust Verhaegen er voor iets tussen zat zal wel zeker zijn. Gust Verhaegen won een rit in de Vredeskoers in 1963 en werd in het eindklassement tweede. De zeven jaar jongere Sus zal wel apentrots geweest zijn en misschien besliste hij toen wel van in de voetsporen te treden van zijn beroemde neef.

Of hij een veelwinnaar was bij de jeugd is mij niet duidelijk. In 1969 behaalde hij 7 overwinningen bij de amateurs. Hij won in zijn laatste jaar bij de amateurs acht wedstrijden waaronder  Kortrijk-Galmaarden en de Omloop Het Volk. Verder eindigde hij tweede in Brussel-Opwijk en derde in Gent-Ieper. Hij was ook tweemaal tweede in een rit van de Ronde van België en ook tweede in een etappe van de Ronde van Limburg. Geen topper dus maar ook geen meeloper. Er zat wel wat in.

Op zeven augustus 1970 zette Sus de stap naar de profs en dan nog wel in het roemruchtige Franse team BIC. Hij werd dus meteen ploegmaat van Charly Grosskost, Jan Janssen, Jean-Marie Leblanc, Leif Mortensen, Anatole Novak, Luis Ocaña, Alain Santy, Johnny Schleck, de gebroeders Vasseur, Michael Wright en Roger Rosiers. Mogelijks was deze laatste er wel mede verantwoordelijk voor dat Sus kon tekenen bij BIC. Roger Rosiers is de schoonbroer van Gust Verhaegen en zo was de link dus gemakkelijker gelegd. In 1970 brak hij echter nog geen potten bij de beroepsrenners. En de taal van Molière bleek ook niet het gemakkelijkst.

In 1971 won hij zijn eerste wedstrijd. Op 21 februari won hij in Valencia de GP Luis Puig voor Domino Perurena en Peter Kisner, de Nederlandse kampioen. De kop was er af. Hij zou al zeker geen prof worden die nooit een overwinning behaalde. Zijn tweede overwinning behaalde hij op 26 september in Kapellen-Glabbeek voor Marcel Sannen en Luc Vangoidsenhoven.

In de Ronde van Andalusië, gewonnen door de betreurde Jempi Monseré eindigde Sus 2° in de tweede etappe. Geklopt in de sprint door de supersnelle Eric Leman maar wel voor Roger De Vlaeminck en Ramon Saez. In de GP Denain werd hij derde op 15” van André Dierickx. En dan nog vier tweede plaatsen nl. op 11 juli in Sint-Martens-Lierde na Gerard David, op 19 juli in Duffel na vriend Roger Rosiers, op 16 augustus in Borgerhout na Harm Ottenbros en op 27 september in Tienen na Lucien Willekens. Hieruit bleek al direct dat de maanden juli-augustus-september de beste maanden waren voor Sus. Nu zou men daar een wetenschappelijke verklaring kunnen voor geven. Toen,  was dat gewoon zo.

De tweede plaatsen doen ook vermoeden dat Sus vrij vlug het reilen en zeilen in het peloton kende. Niemand zal ontkennen dat in dat soort wedstrijden het een en het ander kon geregeld worden. In de slag zitten is een gekende uitspraak. Dat Sus nu en dan in de slag zat is een feit. “Et alors?” zou François Mitterand gezegd hebben. Inderdaad, wat maakt het ons uit. Het is een onderdeel van de wielersport. Iedereen weet het en ze deden het allemaal. Maar de renners verzorgden het spektakel. De toeschouwers genoten er van, de cafébazen deden gouden zaken. Dus iedereen was tevreden. Trouwens het zijn profrenners. Er moet eten op tafel komen. Mij interesseert het dus niet. Of liever, het interesseert mij wel. Ik zou er graag alles van weten. Maar erover schrijven doe ik dus niet. Laat ons dus voor de rest van het verhaal maar aannemen dat Sus iedere keer rechtmatig geklopt werd voor de eerste plaats.

Op 28 mei kwam echter het bericht dat Sus Verhaegen samen met André Doyen, Jan Ronsmans, Christian Davaine, Jacques Guiot en Jean-Claude Theillière ontslagen werden bij BIC. De officiële reden was dat BIC op die manier in orde kwam met de bepalingen van de UCI wat betreft het aantal buitenlandse renners. Of dat de gehele waarheid is kon ik (nog) niet achterhalen. In mijn gegevens staat dat Sus in juni BIC verliet en als individueel reed. Of hij al dan niet het seizoen afsloot bij Goldor is mij niet geheel duidelijk.

Sus was in elk geval gelanceerd en ging in 1972 voor Hertekamp rijden. Een ploeg die toch vooral gericht was op het kermiscircuit met renners zoals Ronny De Bisschop, Maurice Dury, Romain en Marcel Maes, Eddy Moreels, Etienne Sonck, Hervé Vermeeren, Lucien Willekens en Jaak Zwaenepoel.

Zoals het vorige jaar al had aangegeven was de zomerperiode de periode van Sus. Het begon op 3 juli in Humbeek. Er waren die dag 53 vertrekkers. Vijf ronden voor het einde ontsnapten Sus, Flori Ongenae en Frankie Ebo. Ze werden bijgehaald door Julien Stevens en Frans Maes. Ondanks verwoede pogingen van het peloton werden de vluchters niet meer bijgehaald. Eerst probeerde Ongenae, dan Julien Stevens, maar op 100 m van de aankomst kwam Frans Verhaegen als een echte locomotief opgezet en won uiteindelijk met drie lengtes voor Stevens en Ongenae.

In dezelfde maand, de 26°, won hij ook in Deinze. Hier waren er 79 vertrekkers. Blijkbaar was ook de BOB op de afspraak want de wagens van de Duitsers Muddeman, Rasing en Junkermann werden grondig doorzocht. Of er iets gevonden werd heb ik niet terug gevonden.

Op vier kilometer van het einde sprong Rudi De Groote weg. Sus reageerde onmiddellijk en had uiteindelijk geen enkele moeite in de spurt. Jackie Coene eindigde als derde op 15”.

Twee dagen later werd Sus tweede in Berlaar na Herman Vanspringel en nog eens twee dagen later werd hij derde in Meise na Ludo Vander Linden en Adolf Huysmans.

De maand augustus werd een rare maand. Op 9 augustus werd Sus nog derde in Grobbendonk na Herman Vanspringel en Fons De Bal. Op 15 augustus werd hij opnieuw derde in De Pinte na Roger Rosiers en Jan Van Katwijk. Hertekamp dacht echter dat Sus de koers verkocht had aan zijn vriend Rosiers. Sus werd direct uitbetaald en ontslagen en mocht de rest van het seizoen volmaken in zijn Club-trui. Frans beweert nog altijd dat hij ten onrechte beschuldigd werd van het verkopen van de koers. Roger Rosiers was die dag zo sterk dat er geen maat op stond. Nu nog kan hij zich opwinden over het onrecht dat hem werd aangedaan. En naar mijn aanvoelen zat er nog meer achter die actie maar dat heb ik nog niet uit Sus zijn neus kunnen peuteren.

In elk geval, op 21 augustus behaalde Sus alweer  een tweede plaats in Borgerhout na Harm Ottenbros en de week erop werd hij derde in de Schaal Sels na Noël Vantyghem en André Dierickx.

In september behaalde hij als individueel nog twee mooie uitslagen. Tweede in Maldegem (19/08) na Grootmeester Eddy Merckx en derde in Heist-op-den-Berg (20/08)na Louis Verreydt en Eddy Verstraeten.

De zomer was voorbij en ook de prestaties van Sus.

In 1973 kon Sus tekenen voor de ploeg IJsboerke-Bertin. Een ploeg die toch iets hoger stond aangeschreven dan Hertekamp. Natuurlijk niet van het niveau van Flandria, Molteni of Brooklyn maar toch niet mis. De ploeg bevatte renners zoals Jos Abelshausen, Raf Hooyberghs, Jos Jacobs, Vic Peeters, Willy Planckaert, Willy Scheers, Raymond Steegmans, Jos van Beers, Willy Van Malderghem, Jan Van Katwijk, Noël Vanclooster, Louis Verreydt en Herman Vrijders.

Vier overwinningen behaalde Sus dat jaar. Qua aantal overwinningen was het zijn topjaar.  En opnieuw lagen zijn beste resultaten in de zomerperiode. Nochtans gaf hij blijk van het feit dat hij ook in het voorjaar kon schitteren. Sus werd op 1 minuut van ploegmaat Jos Abelshausen tweede in de Ronde van Limburg op 4 maart. Het kon dus ook in het vroege voorjaar.

Het was dan weer wachten op de maand juni. Hij behaalde zijn eerste zege op 5 juni in Stabroek. Aanvankelijk waren er maar 20 inschrijvingen voor deze wedstrijd. De inrichters verplaatsten het aanvangsuur en kregen alsnog 34 deelnemers.  Drie ronden voor het einde viel de beslissing. Sus, Louis Verreydt en Ludo Delcroix namen spelenderwijze  30 seconden voorsprong.  Gesteund door de ploegmaats in het peloton bleven zij vooruit. Ploegmaats Verreydt en Verhaegen zetten de onervaren Ludo Delcroix in de wind. Ludo Delcroix kon aanvankelijk nog alle ontsnappingspogingen neutraliseren maar uiteindelijk was zijn bobijntje af. Sus sprong weg en bleef vooruit. Louis Verreydt werd tweede, Ludo Delcroix derde. Op 17 juni werd hij zelf geklopt door Patrick Sercu in Boorsem-Kotem in de Maaslandse Pijl. Op 3 juli won hij dan weer in Kruishoutem voor Willy Planckaert, op 20”, en  Dirk Baert.

Een maand later, op 8 augustus won hij in Grobbendonk. Deze keer waren er 73 renners aan de start. Sus ontsnapte al vrij vroeg in de wedstrijd met Gust Herrijgers. Ze reden een comfortabele voorsprong bijeen mede dankzij de hulp van hun ploegmaats in het peloton.  Herrijgers kon het tempo echter niet meer aan en moest lossen en uiteindelijk opgeven. In tegenstelling tot wat verwacht werd bleef Sus Verhaegen  voorop om opnieuw te winnen voor ploegmaat Willy Scheers op 1’03” en Rik Van Linden op 1’12”. ’s Anderendaags werd hij alweer derde in Booischot na Eddy Verstraeten en ploegmaat Louis Verreydt. Nog eens twee dagen later werd hij in Beernem tweede na Roger Verschaeve. Op 24 augustus werd hij derde na Ronny Van De Vijver en Eddy Peelman in Beveren-Waas. De wedstrijden volgden elkaar in hels tempo op want twee dagen later was er al de Leeuwse Pijl in Sint-Pieters-Leeuw waar hij weer derde werd, nu na Freddy Maertens en Willy Teirlinck. Nog eens drie dagen later was de wedstrijd in Putte-Mechelen waar hij nog eens derde werd, nu na Richard Buckacki en ploegmaat Jan Van Katwijk.

In september kwamen er nog twee uitslagen bij. In Melsele waren er 42 vertrekkers. In de 14° ronde sprongen Sus Verhaegen, Etienne Antheunis en Jos Van Olmen weg.  Ondanks enkele pogingen van enkelingen kon niemand het trio meer inlopen. Met het einde in zicht sprong Sus weg van zijn twee medevluchters om met  10” voorsprong op Etienne Antheunis en Jos Van Olmen te winnen. Tien dagen later was er een derde plaats in Nazareth na Willy De Bosscher en André Dierickx.

De zomer was voorbij en zoals gewoonlijk ook de prestaties van Sus.

In 1974 bleef hij bij IJsboerke-Colner. Hoe kon het ook anders na zijn vier overwinningen het jaar er voor. Toch kreeg hij van Staf Janssens, baas van IJsboerke , te horen: “Ge moet eens wat meer aan de belangen van de firma denken dan aan die van uw eigen geldbeugel.”

Sus knoopte het in zijn oren en begon Sus zich voor te bereiden op zijn exploten in het voorjaar later in zijn carrière. Hij was aldus naar zijn doen vrij vroeg in vorm. Reeds op 1 mei werd hij tweede in de Grote 1-Mei Prijs in Hoboken achter ploegmaat Jos Jacobs. Veertien dagen later werd hij in Lommel derde na Lucien Willekens en Roger Loysch (Zonhoven). Op 18 mei werd hij opnieuw derde in Herenthout, op 35”, na Willy Govaerts en Staf Van Roosbroeck. En de dag erop werd hij tweede na Herman Vanspringel in de Omloop Hageland-Zuiderkempen in Betekom.

Op 2 juni knoopte hij weer aan met winst in de Omloop van Midden-België. Hij was omzeggens de beste man in koers in Lier. Nog voor de plaatselijke rondes was hij al drie keer in de aanval geweest. Zonder succes echter. Uiteindelijk zonderden er zich zeventien renners af. Uit dit groepje ontsnapten in de laatste ronde Roger Rosiers en Sus Verhaegen. De twee bleven vooruit dank zij de ploegmaats van Sus in het achtervolgende groepje. Van zijn sportdirecteur mocht Sus geen kop meer doen. Roger Rosiers bleef echter sleuren en zo bleven ze voorop. De sprint was geen sprint meer en Sus won afgescheiden voor Roger Rosiers. Op 25” won Staf Van Roosbroeck de spurt voor de derde plaats.

Drie dagen later was het weer prijs. In Stabroek werd de beslissing afgedwongen op 8 km van de meet.  Een groepje scheidde zich af en hieruit ontsnapten vlak voor het ingaan van de laatste ronde Michael Wright, Claes, Sus, en Ronald Dewitte.  Ze werden echter weer ingelopen. Op 300 m werd de eindsprint ingezet en het werd een bloedstollende sprint tussen Sus en Michael Wright, gewonnen door Sus. Willem Peeters werd alsnog derde.

Op 16 juni ging Sus opnieuw met de bloemen naar huis. Er waren 62 vertrekkers voor de 10° Maaslandse Pijl te Kotem. Op vijfhonderd meter van de aankomst leek het er nog op dat Roger De Vlaeminck zou winnen. Maar hij werd gegrepen door Bernard Bourguignon die niet wou overnemen. Roger zag het niet zitten om met de snelle Bourguignon in zijn wiel door te zetten en hield in. Daardoor konden Sus en Eddy Verstraeten wegglippen. Sus klopte Eddy Verstraeten in de sprint. Fons De Bal werd op 10” derde.

Op 2 juli werd Sus tweede in Kruishoutem na Willy Planckaert. Op 7 juli werd hij in Diest derde op 1’10” van Frans Verbeeck en Roger Swerts. Een week later was hij dan weer tweede op 10” van Rik Van Linden in Wuustwezel.

In het verder verloop van het seizoen rijdt Sus geen dikke prijzen meer. Hetgeen natuurlijk niet wil zeggen dat hij zijn aandeel in de premies niet behaalde.

Ook in 1975 bleef hij bij IJsboerke-Colner. Sus Verhaegen was ondertussen 27 jaar oud en op zijn sterkst als atleet. Dat zou ook blijken uit zijn palmares voor dit seizoen. In de loop van vorig seizoen had hij al gesproken met Rik Van Looy. Samen waren ze tot de conclusie gekomen dat Sus meer kon dan zomaar kermiswedstrijden winnen. Tijdens het oefenkamp aan het Gardameer herhaalde Rik dit standpunt. Sus begon zelfs naar een masseur te gaan en Roger Swerts beloofde hem een plaatsje in de kern van de ploeg.

In tegenstelling tot andere jaren was Sus nu op zijn best van begin maart tot in oktober. Het begon dus fantastisch met winst op 2 maart in Kuurne-Brussel-Kuurne. In de wedstrijd was Freddy Maertens beresterk. Maar het was ook een hectische koers. Er waren 24 man ontsnapt met daarbij Freddy Maertens en vijf ploegmaten en ook reeds Sus Verhaegen. Deze groep was op een bepaald moment echter door de rode lichten van een spoorwegovergang gereden en had zo een voorsprong van 3 minuten opgebouwd. De commissarissen bevolen een neutralisatie totdat de achtervolgende groep weer op 15” kwam en logischerwijze ook weer bij de ontsnapten kwam. Er kwam protest van de groten zoals Freddy Maertens, Cees Bal, Rik Van Linden en Gerben Karstens. Deze laatsten gaven zelfs op, Freddy beval zijn ploeg tot een langzaam aan actie. Toch sloeg de vlam weer in de pijp door Pol Lannoo. Hierdoor kwam ook weer Freddy Maertens in actie. Op de Kluisberg konden nog dertig renners in zijn spoor blijven. Rond de Kwaremont konden enkel Sels en Pollentier volgen. Toen deze laatsten begaven was er nog 60 km tot de meet. Freddy besloot alleen door te gaan en dat was een domme beslissing. Op de Tiegemberg werd hij door elf achtervolgers ingelopen en direct, samen met negen anderen achter gelaten door Sus Verhaegen en Tino Tabak.  Even verder kon Freddy Maertens toch nog aansluiten samen met Alain Santy. En in de sprint was het niet de verwachtte Freddy Maertens die het haalde maar Sus die Tino Tabak klopte. Freddy werd uiteindelijk derde. Van een verrassing gesproken.

Sus bleef de rest van het voorseizoen goed presteren. Op 24 april werd hij in Ruddervoorde op 28” derde na Ronald Dewitte, geklopt door Ronny De Bisschop voor de tweede plaats. Op 3 mei won hij alweer in Momignies. Toen er na een hergroepering een aarzeling in het peloton was, konden Sus Verhaegen, zijn ploegmaat Paul Aerts en Frans Mintjens ontsnappen. Gezien de twee vedetten Ferdi Bracke en Gerben Karstens meer oog hadden voor elkaar konden aanvallers uit de greep van het peloton blijven. Frans Mintjens trachtte nog de twee ploegmaats te verschalken. Tevergeefs. Gezien Sus de snelste van de twee IJsboerkes was kon hij de overwinningsbloemen meenemen naar huis met dank aan Paul Aerts.

Het bleef vervolgens stil tot 18 juli. In Vrasene werd Sus derde na Roger Swerts en op 30” geklopt door Fons De Bal. De maand augustus werd weer een topper. Op 5 augustus werd hij tweede in Willebroek achter Frans Van Looy.  Op 7 augustus opnieuw derde in Booischot na Tony Gakens en Wilfried Peeters. Op 10 augustus opnieuw tweede in Nieuwmoer-Kalmthout op 5” van Jos Jacobs. En tenslotte op 17 augustus tweede in het Nederlandse Dongen op 51” na Gerben Karstens.

Op 23 september was er nog een derde plaats in Maldegem op 20” van Roy Schuiten en geklopt door Jan Aling. En tenslotte een derde plaats op 9 oktober in Zwevezele geklopt door de rappe spurters Walter Planckaert en Albert Van Vlierberghe.

Op het einde van 1975 kreeg Frans Verhaegen bij IJsboerke de bons. De reden is mij niet duidelijk want hij had toch Kuurne-Brussel-Kuurne gewonnen. Het was bang afwachten of Freddy Maertens zijn eerdere belofte zou nakomen en Sus bij Flandria zou inlijven. Indien niet, dan zou de fiets aan de haak gaan. Maar Freddy hield woord. Had Freddy Maertens iets gezien in hem en wou hij sterke Sus naast zich? Kreeg hij betere voorwaarden bij Flandria? Sus kennende zal dit laatste wel gelukt zijn. 1976 was een succesvol jaar voor Sus. De ploeg Flandria was oppermachtig in die periode en Sus behoorde dikwijls bij de kern waardoor hij mee kon delen in de premies en het prijzengeld. Ook persoonlijk was het geen slecht jaar.

Weer begon Sus het wielerseizoen heftig. Sus behaalde een zevende plaats in de Omloop het Volk. ’s Nachts werd hij uit zijn bed gehaald om mee te gaan naar Paris-Nice. Slimme Sus weigerde echter. En ’s Anderendaags herhaalde hij gewoon zijn stunt van het jaar ervoor. Hij won opnieuw Kuurne-Brussel-Kuurne.  Dit keer won Sus zeker ook door het ploegenspel. Flandria zorgde er voor dat in elke ontsnapping een mannetje mee was. Op een bepaald moment kwam Sus aan zet. Hij schoof weg uit het peloton en enkel Hervé Vermeeren en Frankie De Gendt konden hem volgen. Vermeeren mocht van Berten De Kimpe geen kop meer doen en telkens Sus probeerde weg te springen kreeg hij Hervé in het wiel. Sus heeft dan maar de linke gespeeld en luid naar Frankie De Gendt geroepen dat die maar moest gaan. Die deed dat ook prompt, Vermeeren sprong weer op het wiel, en Sus kon op die manier Vermeeren uiteindelijk verschalken. Op enkele kilometer van de streep liet hij zo zijn twee gezellen in de steek en won met 50” voorsprong op De Gendt en Vermeeren.

De rest van het voorseizoen stond in dienst van de kopmannen. Werken voor de ploeg en bij winst meedelen in de premies. Op 21 juni net voor de Tour werd hij in Neeroeteren tweede  na Walter Godefroot. Sus zat dus duidelijk in vorm. Hij werd zelfs geselecteerd om mee te gaan naar de Tour de France. Sus die een heilige schrik had voor het hooggebergte zag er serieus tegenop. Afzien gelijk de beesten, iedere dag maken dat je op tijd binnen bent, werken voor de kopman. Het was nogal wat. Sus heeft nooit Parijs gezien. Toch niet met de fiets op het einde van de Tour.

Hij werd 118° in de proloog en hij reed mee tot 10° etappe. Zijn beste klassering was 35° in de eerste etappe.  In de 10° etappe op 5 juli met de beklimming van de Lautaret , Izoard en Montgenèvre gaf hij op.

De Tour had hem nochtans een goede conditie gegeven. Op 7 juli stond hij al aan de start van de GP Stad Sint-Niklaas en hij werd er derde na Frans Van Looy en geklopt voor de tweede plaats op 20” door Serge Van Daele. ’s Anderendaags was hij opnieuw derde. Deze keer in Melle, 20” na het Molteni-duo Spruyt en Huysmans. En weer vijf dagen later was het bingo. In Sleidinge won hij voor animator Staf Van Roosbroeck en Jos De Schoenmaeker.  In de negende grote ronde was de beslissing gevallen. Staf van Roosbroeck kreeg Sus, De Schoenmaeker en Jos Van de Poel mee. Het peloton zag hen enkel nog terug toen het in de laatste kleine ronde gedubbeld werd. Sus en Staf rukten zich nog los van de andere twee en Sus won verrassend van Staf.

Op 5 augustus werd hij nog tweede in het Kampioenschap van Antwerpen in Booischot na Eddy Verstraeten. En op 2 september werd hij tweede in Rummen na Ronald Dewitte.

En dan besloot Sus de stommiteit van zijn leven te doen. In plaats van bij Flandria te blijven en zeker te zijn van het geldgewin, tekende hij voor een nieuwe ploeg.

Robert Lauwers en een zekere Duwan wilden met de firma’s Splendor en Zoppas een ploeg opzetten. Sus krijgt een vorstelijk maandgeld voorgeschoteld en een premie van 10.000 Bfr per overwinning. Sus begint te dromen, denkt aan de mogelijke 10 palmen per seizoen, de supporters maken zijn kopke zot en Sus zet zijn krabbel. Het was geweten, Sus dacht nogal dikwijls aan het geldgewin.

Alleen, ….. de ploeg kwam niet van de grond. En begin 1977 zag het er donker uit voor Sus. Opnieuw wenkte het scenario waarbij hij de fiets aan de haak zal moeten hangen. Sus kon zich wel voor de kop slaan.

Uiteindelijk komt eind januari het bericht dat Sus en 12 andere renners, allen gedupeerd door Zoppas-Splendor, onderdak zouden vinden bij een nieuwe ploeg die aanvankelijk Galenco-Verenigde Zeepcentrales Deinze zou heten. Alles werd definitief op 16 februari. De ploeg V.Z. Deinze-Carpenter-Norta zag het levenslicht. De carrière van Sus was nog niet ten einde.

Dat heel deze situatie niet bevorderlijk was voor de conditie van Sus, spreekt voor zich. Niettemin reed hij nog een aardig seizoen bijeen.

Op 10 mei werd hij derde in Lommel na Fons Van Katwijk en Herman Vrijders. Vijf dagen later werd hij te Niel tweede op 18” van Rik Van Linden. Een week later werd hij derde in de 2° etappe van Mandel-Leie-Schelde na Frans Van Looy en Eddy Vanhaerens en eveneens derde in het eindklassement na Ludo Peeters en Eddy Vanhaerens.

Vervolgens verviel Sus in zijn oude gewoonten en moeten we wachten tot de zomer om hem weer te zien opduiken in de topdrie. Op 7 augustus wordt hij derde in Nieuwmoer-Kalmthout achter  André Delcroix en Willy In ’t Ven. Op 13 september is er de GP Briek Schotte in Desselgem en opnieuw sleept Sus een derde plaats uit de brand. Deze keer één minuut na Jos Schipper en geklopt door  Jean-Luc Vandenbroucke. Twee dagen later was het echter bingo. Het Kampioenschap van Vlaanderen in Koolskamp. Na een zeer dynamische wedstrijd kon Sus wegrijden met Willy In ’t Ven en Gerrie Verlinden. In de spurt had Sus geen enkel probleem met zijn medevluchters en dus mocht hij de Leeuwentrui omgorden.

Op 12 oktober werd in Herentals de GP Louis Verreydt verreden. Er stonden drie Fransen op het podium nl. Frans Verbeeck, Frans Van Looy en Frans Verhaegen.

In 1978 bleef Sus bij de ploeg Zeepcentrale. Maar het einde kwam in zicht. Geen enkele overwinning meer dat jaar. Vermeldenswaard blijven een tweede plaats na Staf Van Roosbroeck op 27 mei in de Omloop van Midden België in Lier, een tweede plaats na Jean-Luc Vandenbroucke op 3 oktober in Moescron-Templeuve en ’s anderendaags een derde plaats in Zele op 10” na Walter Godefroot en Jan van Katwijk.

Uiteindelijk kwam er het laatste jaar bij de ploeg Safir. De resultaten waar weer iets minder. Niet dat Sus zijn plaats niet had in het peloton. Zo een oude rot weet altijd wel zijn deel te bemachtigen. Op 2 juli behaalde Sus zijn allerlaatste zege in Humbeek voor Jos Gijsemans en Flup Vandenbrande. Op 10 oktober was hij in Boom betrokken bij een zware valpartij. Zijn knie was er erg aan toe en het herstel, met complicaties, nam 4 maand in beslag. Tegen dan was het seizoen al weer volop aan de gang en Sus zag een terugkeer niet meer zitten en besloot een einde te maken aan zijn carrière.

Vandaar dat ik dus vond dat zo een renner ook eens beschreven mocht worden. Ook al omdat de Sus, zoals ik, ook vier kinderen heeft. Alleen qua kleinkinderen heeft hij mij geklopt. Maar het seizoen is nog niet ten einde.

Bij deze, Sus, tot in Hooglede.

G.L.

13-03-2011, 00:00 Geschreven door G.L.  

Gouden tijden.

Soms, beste lezer, durf ik wel eens weg dromen naar een niet zo ver verleden toen België HET wielerland bij uitstek was.

We hebben in België of liever in Vlaanderen heel wat mooie periodes gehad. In Wallonië waren die gloriedagen heel wat minder. We moeten dan al terug keren naar de periode Lambot en Scieur of vader een zoon Masson en het meest recent Claude Criquielion. Bij ons in Vlaanderen beleefden we de ene glorieperiode na de andere. Teveel om hier op te noemen.

Wat een liefhebber natuurlijk het meest koestert, is een periode die hij zelf bewust meegemaakt heeft. Dikwijls ligt daar ook de bron voor een levenslange veroordeling tot passie voor de wielersport.

Ikzelf heb het geluk gehad de periode van Eddy Merckx te mogen beleven met daarnaast triomfen van andere kleppers zoals een Roger De Vlaeminck, Walter Godefroot, Frans Verbeeck, André Dierickx, Willy Planckaert, Rik Van Linden, Roger Rosiers, Herman Vanspringel, enz …..

Het is dan ook niet verwonderlijk dat mijn gouden periode in dat tijdperk ligt. Maar gezien ik een drievoudige besmetting van de wielermicrobe heb moeten ondergaan, ik ben namelijk ook gebeten door het veldrijden en de pistewedstrijden, ligt mijn echte gouden periode tussen 1969 en 1974.

Ik stelde mijzelf dan ook de vraag wat het meest succesvolle jaar voor ons wielrijden dan wel mag geweest zijn. Een vraag die niet eenvoudig te beantwoorden blijkt. Volgt u maar eens mee beste lezer.

Vooraf wil ik stellen dat er vele mooie jaren buiten deze periode geweest zijn. Misschien vindt u zelfs een betere periode of een succesvoller jaar. En misschien vindt u zelfs een land dat het nog beter deed.

Laat mij beginnen met het jaar 1969. Niet onaardig om mee te starten. Het zal in eerste instantie ook het beste jaar blijken van de periode die ik bewust meegemaakt heb. De start van dat jaar was grandioos. Eric De Vlaeminck werd in 1969 wereldkampioen veldrijden bij de profs voor twee andere ex-wereldkampioenen Rof Wolshohl en Renato Longo.

Bij de amateurs werd het zelfs een totale triomf met René De Clercq op het hoogste schavot geflankeerd door de ongelukkige Roger De Vlaeminck, die aan de leiding rijdend op 300 meter van de streep ten val kwam, en Robert Vermeire. Al 4 medailles en het jaar was nog maar pas begonnen.

Begin augustus werden de wereldkampioenschappen op de baan verreden in het Antwerpse Sportpaleis.

In de sprintnummers waren er enkel medailles weggelegd voor de profs.  In de reeksen versloeg Patrick Sercu de Japanner Madarame en Robert van Lancker versloeg de Nederlander Koel. Roger Vandenbergh werd naar de herkansingen verwezen door de Italiaan Gaiardoni. In die herkansingen versloeg Vandenbergh wel de Australiër Graeme Gilmore, vader van Matthew, maar werd hij wel voorafgegaan door de Fransman Suire. Uitgeschakeld dus.

In de achtste finales versloeg Patrick Sercu de Fransman Charreau en Robert Van Lancker kegelde de andere Fransman Suire er uit. Nog een andere Fransman, Mourioux, werd door Sercu, in twee manches, verslagen in de kwartfinales. Van Lancker had dan weer een “belle” nodig tegen de Italiaan Damiano. In de halve finales werd het tweemaal België-Italië, tweemaal gewonnen door onze landgenoten. Sercu won opnieuw in twee manches van Gaiardoni maar Robert Van Lancker had tegen een kolerieke Beghetto weer een “belle” nodig. In de finale werd Robert Van Lancker moeiteloos geklopt door Patrick Sercu. Goud en zilver dus.

Achter de zware motoren wonnen Leo Proost en Theo Verschueren hun reeksen waardoor ze rechtstreeks geplaatst waren voor de finale. Romain De Loof moest naar de herkansingen maar haalde het daar ook niet. In de finale werd Theo Verschueren, ontevreden over zijn gangmaker Staekenburg, tweede na de sterke Nederlander Jaap Oudkerk.

In de reeksen van de achtervolging  liep Ferdi Bracke de Italiaan Marcelli in en stoomde op zijn elan door naar een nieuw baanrecord (5.56.60). Norbert Seeuws haalde het van de Fransman Alain Van Lancker (6.22.13 tegen 6.26.18) maar zijn tijd was onvoldoende voor de laatste acht. In de kwartfinale liep Ferdi Bracke na 8 ronden de Fransman Charly Grosskost in. In de halve finale had hij geen enkele moeite met de Nederlander Bongers. De als spannend aangekondigde finale tussen Ferdi Bracke en Hugh Porter werd eigenlijk een afknapper door de grote klasse van onze landgenoot. Ferdi Bracke haalde het gemakkelijk. De teller stond dan al op vier gouden, drie zilveren en 1 bronzen medaille.

Een week later werd het wereldkampioenschap op de weg gereden in Zolder. We weten allemaal hoe het afliep. Weer zilver, dit keer voor Julien Stevens. Eind augustus werd dan nog het wereldkampioenschap op de weg voor amateurs verreden. Weer werd het zilver met Jean-Pierre Monseré. Maar ook brons met Staf van Roosbroeck.

Eindstand voor 1969 : 4 gouden, 5 zilveren en 2 bronzen medailles. Elf in totaal.

Het volgende jaar, 1970, was heel wat minder. Eric De Vlaeminck en Albert Van Damme behaalden goud en zilver bij de profs, Roger De Vlaeminck en Norbert De Deckere goud en brons. Het veldrijden bleef op peil.

Op de piste was het iets minder. Enkel een tweede plaats van Theo Verschueren. Een magere oogst dus.

Op de weg behaalden we een gouden medaille met de betreurde Jempi Monseré en een zilveren medaille met de eveneens reeds overleden Ludo Van Der Linden.

Eindbalans voor 1970 : 3 gouden, 3 zilveren en 1 bronzen medaille. Zeven in totaal.

1971 echter was een grand-cru jaar. In het veldrijden opnieuw 4 medailles. Drie bij de profs met Eric De Vlaeminck, Albert Van Damme en René De Clercq. Eric De Vlaeminck kende eigenlijk weinig tegenstand op weg naar zijn vijfde wereldtitel en het podium was hetzelfde als op het Belgisch kampioenschap.

Robert Vermeire deed er nog een gouden bovenop bij de amateurs door de West-Duitser Uebing en de Nederlander Spetgens te kloppen.

Op de piste werd Theo Verschueren eindelijk wereldkampioen bij de stayers. Nadat hij zijn reeks had gewonnen en Leo Proost derde was geëindigd, kwamen ze beiden in de finale uit. In die finale waren het aanvankelijk de Italiaan De Lillo en de Nederlandse ex-wereldkampioen Jaap Oudkerk  die het meest weerstand boden. De Lillo brak het eerst en op het einde moest ook Oudkerk de rol lossen. Leo Proost had reeds halfweg de race opgegeven.

Dirk Baert behaalde zijn enige wereldtitel in de achtervolging door Charly Grosskost te verslaan. In de kwartfinales had hij de Italiaan Bosisio verslagen. In de halve finale kwam hij uit tegen de Deense werelduurrekordhouder Ole Ritter. Ook die moest er aan geloven. In de finale nam de Fransman Charly Grosskost aanvankelijk voorsprong. Vanaf 1200 meter begon Dirk Baert er echter aan te knagen. Langzaam haalde hij Grosskost in en in de laatste kilometer bouwde hij een kleine voorsprong op.

In het sprinttoernooi werd Robert Van Lancker tweede.  In de reeksen had hij de Italiaan Borghetti  uitgeschakeld. In de kwartfinale nog een Italiaan namelijk Beghetto. In de halve finale versloeg hij in twee manches de Australiër Gordon Johnson. Maar in de finale zelf werd hij in twee manches verslagen door de Nederlander Leijn Loevesijn. Tweemaal goud, eenmaal zilver dus.

Op de weg was het ook een succes. Eddy Merckx werd voor de tweede keer wereldkampioen door Felice Gimondi in een sprint met twee te kloppen. Cyrille Guimard werd derde.

En Freddy Maertens behaalde zilver bij de amateurs, geklopt in een warrige sprint door de Fransman Regis Ovion. Daarnaast behaalde België de gouden medaille op de 100 km  tijdrijden. Ons Belgisch viertal Staf Hermans-Staf Van Cauter-Louis Verreydt en Ludo Vander Linden wonnen met 1’38” voorsprong op de Nederlanders (Den Hertog-Duyker-Schür-Van den Hoek) en 2’21” op de Polen (Barcik-Szozda-Smyrak-Lis) . Nog eens twee gouden en één zilveren medaille er bij in het mandje.

Eindbalans voor 1971 : 6 gouden, 3 zilveren en 1 bronzen medaille. Tien in totaal.

Het jaar erop was ook niet mis. In het veldrijden startte het echter iets minder. “Slechts” twee medailles. Weliswaar twee gouden met opnieuw Eric De Vlaeminck en Norbert De Deckere.

Op de piste was er opnieuw Theo Verschueren met goud, Ferdi Bracke en Dirk Baert met respectievelijk zilver en brons en Robert Van Lancker met goud.

Op de weg was het echter een mager beestje. Nul medailles.

Eindbalans voor 1972 : 4 gouden, 1 zilveren en 1 bronzen medaille. Zes in totaal.

Ook 1973 was een minder jaar. Zelfs tijdens de wereldkampioenschappen veldrijden was de buit mager. Goud opnieuw voor de onvermijdelijke Eric De Vlaeminck en zilver voor Bertje Vermeire.

Op de piste een zelfde balans. Goud voor Robert Van Lancker en zilver voor Ferdi Bracke.

Op de weg goud voor Nicole Van Den Broeck, zilver voor Freddy Maertens in Barcelona.

Eindbalans voor 1973 : 3 gouden, 3 zilveren en 0 bronzen medaille. Zes in totaal.

De “gouden jaren” lagen duidelijk achter de rug. Het kwam ook tot uiting in het totaal aantal niet-gouden medailles in het jaar 1974. Weliswaar opnieuw 2 gouden medailles in het veldrijden. Deze keer met Albert Van Damme en Robert Vermeire en een zilveren met Roger De Vlaeminck.

Op de piste enkel nog ereplaatsen. Zilver voor Theo Verschueren, zilver voor Ferdi Bracke en brons voor Robert Van Lancker. Hun hoogdagen waren voorbij.

Op de weg redde Eddy Merckx de eer in het verre Canada.

Eindbalans voor 1974 : 3 gouden, 3 zilveren en 1 bronzen medaille. Zeven in totaal.

Om aan te tonen dat het verval zich doorzette, nog een overzicht voor 1975. Tweemaal goud in het veldrijden met Roger De Vlaeminck en Robert Vermeire. Een derde plaats voor Dirk Baert in de achtervolging en een tweede plaats voor Roger De Vlaeminck in Yvoir.

Eindbalans voor 1975 : 3 gouden, 1 zilveren en 1 bronzen medaille. Vijf in totaal.

Deze zeven gouden jaren leverden in totaal dus 26 gouden, 19 zilveren en 7 bronzen medailles. 52 in totaal.

Vanaf dan waren er geen topjaren meer. In sommige disciplines kenden we sporadisch nog wel een wereldkampioen of medaillewinnaar. Ik som ze op, dames eerst, zilver voor Claudine Verstraete in de sprint in 1981 en op de weg zilver voor Jenny De Smet (1979) en Patsy Maegerman (1994) en brons voor Gerda Sierens (1982) en Yvonne Reynders  (1976).

Op de piste bij de amateurs hadden we nog gouden medailles in de puntenkoers voor Stan Tourné (1977) en Noël Dejonckheere (1978) en een zilveren medaille voor de stayer Guido Van meel (1979). Bij de profs behaalden we nog gouden medailles in de puntenkoers met opnieuw Stan Tourné (1980) en Etienne De Wilde (1983). In dezelfde discipline nog zilver voor Michel Vaarten (1986), Matthew Gilmore (2000) en Iljo Keisse (2007) en brons voor Roger Ilegems (1987).

In de achtervolging nog twee bronzen medailles van Jean-Luc Vandenbroucke (1978 & 1984). Bij de stayers werd Stan Tourné nog tweede (1988) en derde (1984), in de sprint werd Michel Vaarten nog eens derde (1979).

In de keirin behaalde diezelfde Michel Vaarten nog een gouden (1986), zilveren (1990) en bronzen (1988) medaille. In de ploegkoers twee bronzen medailles met Gilmore-Keisse (2005) en Depoortere-Schets (2010) en een gouden medaille in 1998 met Gilmore-De Wilde.

Op de weg hadden we bij de amateurs de zilveren Rudy Rogiers (1981), Francis Vermaelen (1982), Frank van De Vijver (1985) en bronzen Johan Van Summeren (2003). Bij de profs de wereldkampioenen Freddy Maertens (1976 & 1981), Claude Criquielion (1984), Rudy Dhaenens (1990), Johan Museeuw (1996) en Tom Boonen (2005). Verder nog zilver voor Dirk De Wolf (1990)en peter Van Petegem (1998) die ook nog eens brons veroverde (2003).

In een periode van 1976 tot heden maakt dat 12 gouden, 14 zilveren en 12 bronzen medailles. 38 in totaal. En dat met extra disciplines (keirin, ploegkoers en puntenkoers) in een periode van 35 jaar of vijf keer zolang als de zeven gouden jaren.

05-03-2011, 14:43 Geschreven door G.L.  

Het schrijven van dit artikel maakte mij echter nieuwsgierig. Kende België na WO II succesvoller jaren dan 1969? Ik schrijf met opzet na WO II gezien het aantal disciplines toen gestegen is en de kans op meer medailles dan ook hoger is.

Ik ben eens gaan snuisteren in de archieven en ik kreeg deze balans :

	Goud	Zilver	Brons	Totaal		Goud	Zilver	Brons	Totaal
1946		1	2	3	1958		1	1	2
1947	1	1		2	1959	1		3	4
1948	1	1	1	3	1960	1	3	3	7
1949	1			1	1961	3	1	2	6
1950	1			1	1962	2	4	2	8
1951		2		2	1963	6	4	1	11
1952	1	1		2	1964	3	5	3	11
1953	1	1	2	4	1965	1	5	1	7
1954	2			2	1966	3	3	1	7
1955	1		1	2	1967	3	2	1	6
1956	1	2		3	1968	3	3	1	7
1957	3	1		4	1969	4	5	2	11

We haalden in die periode op zijn minst een gouden medaille in : de wegwedstrijd voor de profs, amateurs en dames, het veldrijden voor de profs en amateurs, de achtervolging bij de profs, amateurs en dames, de sprint bij de profs en amateurs en de halve-fond bij de profs en amateurs. Daarnaast nog als beste een tweede plaats in de tandem en de 1km en een derde plaats in de 100 km tijdrijden op de weg. Gewoonweg fenomenaal.

In 1963 werd de medailles weggeplukt in niet minder dan 8 disciplines. In 1964 zelfs in 10 disciplines. Alhoewel er dus een ex-aequo is met het jaar 1969 qua medailles is er toch een duidelijk verschil. In 1969 werden de medailles “slechts” in 7 disciplines behaald.

Vandaar dat ik mijn topdrie als volgt zou willen voorstellen. Goud gaat naar 1963, zilver naar 1969 en voor brons twijfel ik tussen 1964 of 1971. Mijn voorkeur gaat naar 1964 omdat we daar eigenlijk ook nog de Olympische gouden medaille van Patrick Sercu mogen bij tellen. De 1 km stond toen nog niet op het programma van de wereldkampioenschappen (pas vanaf 1966). Dus eigenlijk is de balans van 1964 : 11 + 1. Of laat het ons gewoon doen zoals vroeger in het judo, twee bronzen medailles.

Kijken we echter enkel naar de gouden oogst, dan blijft 1963 het topjaar maar komt ook 1971 aardig in de buurt met evenveel gouden (6), één zilveren minder (3) en 1 bronzen medaille.

De magerste naoorlogse jaren zijn ex-aequo 1949 en 1950 met elk slechts 1 gouden medaille, met dank aan Rik I en Briek. Gevolgd door 1951, slechts twee zilveren medailles en 1958, slechts één zilveren en één bronzen medaille. Dit zijn ook de enige twee jaren, samen met 1946 waarop we in de tijdspanne van 1946-1978 geen gouden medaille behaalden.

Ere wie ere toekomt. Vandaar dat ik nog een korte verslaggeving wil geven van de 4 topjaren nl. 1963-1964-1969 en 1971.

Laat mij beginnen met 1963. Het topjaar.

Op zich begon het jaar niet schitterend. Geen enkele medaille in het veldrijden. De jaren zestig, of toch het begin er van werden nog gemonopoliseerd door de heren Rolf Wolfshohl en Renato Longo.

Begin augustus waren er dus de wereldkampioenschappen op de piste in Rocourt. De eerste reeksen van de achtervolging voor amateurs werd verreden voor slechts 500 toeschouwers. In de 8° reeks klopte Jean Walschaert (5.05.9) de Oostenrijker Franz Buchelle (5.24.4). Ook Herman Van Loo (5.05.3), groot favoriet, kwalificeerde zich door Morgans Frey (5.10.0) te kloppen. Het lot zorgde er echter voor dat hij dezelfde Frey in de kwartfinales opnieuw zou tegen komen. Daar ging Herman ten onder door de zenuwen. De rit werd tijdelijk onderbroken door een lekke band van Mogens Frey, zijn mecaniciens treuzelden nogal en Herman werd nerveus. Ondanks een blitzstart verloor hij op drie ronden van het einde zijn opgebouwde voorsprong en werd in extremis geklopt door Frey (4.58.18, een nieuw baanrecord, tegenover 5.01.83). Jean Walschaert daarentegen klopt nipt de Pool Jozefowiz in een tijd van 5.03.46 tegen 5.03.85).

In een winderig Rocourt stootte Jean Walschaert door naar de finale, door Brit Hugh Porter te verslaan, waar hij tegen de Sovjetrus Stanislav Moskvin zou uitkomen.

Beiden startten heftig maar dank zij het enthousiaste publiek kon Walschaert uiteindelijk afstand nemen van de Rus. Hij eindigde in 5.03.24 tegen 5.08.67.

In het snelheidstoernooi van de amateurs schakelde Patrick Sercu in de reeksen David Staub (USA) en Klaus Kobusch (BRD) uit. In de achtste finales klopte hij dan weer Damiano (Ita) en Van der Touw (Ned). In de kwartfinales moest hij het opnemen tegen Giardan Turrini (Ita) die hij in twee manches versloeg. In de halve finale moest hij het opnemen tegen de Fransman Trentin. In twee manches werd deze echter afgedroogd. In de finale kwam Patrick opnieuw een Italiaan tegen nl. de uittredende wereldkampioen Bianchetto. Deze laatste werd in de eerste reeks gedeclasseerd. De tweede reeks kon slechts de dag erop doorgaan. Daarin werd Patrick geklopt zodat er een belle moest komen. Daarin klopte hij echter gemakkelijk de Italiaan.

Bij de profs ging het er als volgt aan toe. Valère Frennet moest het afleggen tegen Antonio Maspes, Jos De bakker kegelde de Duitser Potzernheim uit het toernooi en Leo Sterckx deed hetzelfde met de Fransman Roger Gaignard. In de kwartfinales  haalde Leo Sterckx het in twee manches van de Zwitser Oscar Plattner en Jos De Bakker in twee manches van de Italiaan Giuseppe Ogna. Leo Sterckx werd in halve finale  tweemaal geklopt door oud-wereldkampioen Antonio Maspes. Jos De bakker werd in drie manches geklopt door Santé Gaiardoni. Daardoor werd de finale een Italiaans  onderonsje gewonnen door Gaiardoni en de strijd om de bronzen medaille een Belgisch onderonsje gewonnen door Jos De Bakker.

In de eerste reeks van de halve-fond voor amateurs won Romain De Loof direct de wedstrijd. René Vandenberghe werd derde in zijn reeks. In de herkansing van de reeksen gaf Joseph Dhont op. In de finale met negen moest Romain in de achtste positie starten. Voor hem twee Duitsers, twee Zwitsers, twee Nederlanders en zijn landgenoot Vandenberghe. In drie sprongen kwam Romain De Loof aan de leiding. Eerst nestelde hij zich even in derde positie, dan in tweede om dan, halfweg de koers, de leiding te nemen en die niet meer af te staan.

Bij de profs won Leo Proost de eerste reeks, Raymond Impanis werd daarin derde. Paul Depaepe won de tweede reeks. In de finale stond er geen maat op de Belgen. Leo Proost won voor Paul Depaepe. Een dubbele triomf voor de Belgen.

Bij de dames klopte Yvonne Reynders in de halve finale de Russische Lilija Dementjeva (4.15 tegen 4.26) waarmee ze de finale haalde tegen Beryl Burton. Daarin werd ze geklopt met 4.07.39 tegen 4.12.40.

Hoe het voor de beroepsrenners op de weg afgelopen is dient niet meer herhaald te worden. Echte liefhebbers kunnen nog altijd uren discussiëren over de sprint in Ronse. We haalden wel goud en zilver maar ook veel polemiek.

Bij de dames deden we hetzelfde maar er werd slechts een fractie over geschreven. Yvonne Reynders klopte Rosa Sels, zus van. Bij de liefhebbers haalden we een vierde plaats met “mijn” Jos Huysmans evenals bij de dames met Simone Elegeest.

En dan was er het multidisciplinaire 1964. Gezien de Olympische Spelen losstaan van dit geheel, zal ik over de 1 km van Patrick Sercu ook niet verhalen.

De successen in 1964 begonnen al in februari waar Roger De Clercq zilver haalde in het veldrijden na Renato Longo. België won met De Clercq, Albert Van Damme, René De Rey en Eric De Vlaeminck ook het Landenklassement.

Op de weg was er het succes van de amateurs met twee winnaars, of liever twee renners die dachten gewonnen te hebben. Eddy Merckx had gelijk, Willy Planckaert vergiste zich. Hier dient nog een klein fiatdivers aangehaald te worden. Met het rugnummer 19 verscheen de Algerijn Zaaf Zahar aan de start van de race. Dit was de zoon van de alom bekende Abdel Khader Zaaf. Na zeven ronden had hij al een achterstand van 9 minuten zodat hij uit de wedstrijd werd genomen.

Bij de dames behaalde Rosa Sels een bronzen medaille en Marie-Rose Gaillard vierde.

En dan was er nog de 100 km tijdrijden op de weg. Het viertal Leopold Heuvelmans, Roland Deneve, Roland Van De Rijse en Albert van Vlierberghe werd derde op 3’51” van de Italianen Andreoli-Della Bona-Guerra-Manza maar slechts op 4” van het zilver, de Spanjaarden Garcia Such-Goyaneche Bilbao-Ramon Saez-Santamarina.

Op de piste waren we ook succesvol. Laten we beginnen met de achtervolging. Bij de profs waren er dertien deelnemers. Acht mochten er naar de kwartfinales gaan. Hugo Scrayen en Ferdi Bracke haalden die eerste schifting. In de kwartfinales haalt Bracke Henk Nijdam in na 8 ronden. Hugo Scrayen verliest van Ercole Baldini (6.22.29 tegen 6.25.41). Diezelfde Baldini verliest op zijn beurt in de halve finale van Bracke (6.23.8 tegen 6.29.23) waardoor Ferdi in de finale tegen Leandro Faggin uitkomt. Ferdi wint overtuigend (6.13.92) van Faggin (6.23.97).

Bij de amateurs schakelde Herman Van Loo in de reeksen Hugh Porter uit (5.03.75 tegen 5.07.85). Wereldkampioen 1963, Jean Walschaert werd meedogenloos uit het toernooi gebonjourd door de Italiaan Luigi Roncaglia (5.06.50 tegen 5.17.13). Diezelfde Roncaglia werd in de kwartfinales door Herman Van Loo (5.02.92)huiswaarts gestuurd. In de halve finale moest Herman Van Loo uitkomen tegen zijn zwart beest van vorig jaar, de Deen Mogens Frey. Frey startte furieus maar vrij snel kwam Van Loo op dezelfde hoogte en nam dan voorsprong. Een voorsprong die hij niet meer afgaf. Hij klokte af op 5.04.47, de Deen op 40 meter. In de finale moest Van Loo het opnemen tegen de sterke Nederlander Tiemen Groen. Er stond geen maat op de Nederlander die won in een tijd van 5.01.74.

Ook bij de dames bleek de achtervolging een succes. Yvonne Reynders klopte in de finale haar eeuwige rivale Beryl Burton (4.02.22 tegen 4.09.53).

In het sprintoernooi was er enkel medailleoogst bij de profs. Bij de amateurs kon het echter anders gelopen zijn. Patrick Sercu won zijn eerste reeks tegen de Tsjech Ivan Kucirek. In de kwartfinale schakelde hij in twee manches de Sovjetrus Valery Khitrov uit. In de halve finale verloor Patrick de eerste manche tegen Daniel Morelon. In de tweede manche werd hij gediskwalificeerd nadat hij professioneel (hij was echter amateur) de deur had dicht gedaan. Protest hielp niet meer en uit frustratie nam Patrick niet meer deel aan de spurt om de bronzen medaille tegen de man die hij vorig jaar versloeg, Bianchetto.

Bij de profs werd in de eerste reeks van de schiftingen Jean Lambrechts uitgeschakeld door Antonio Maspes. Jos De Bakker won zijn reeks tegen de Fransman Michel Rousseau en de Japanner Nobuo Shiratori. Leo Sterckx won ook zijn reeks tegen de Duitser Werner Potzernheim en de Nederlander Marinus Paul. Ook in de herkansingen kon Lambrechts het niet halen tegen Potzernheim en Mitsuo Nakai (Jap).

In de kwartfinale maakte Jos De Bakker korte metten met de Zwitser Oscar Plattner in twee manches. Leo Sterckx won de eerste manche tegen de Italiaan Giuseppe Beghetto, verloor de tweede manche maar won de “belle”. In de halve finale moest Jos De Bakker het opnemen tegen Roger Baensch (Aus) en Leo Sterckx tegen Antonio Maspes.

Maspes versloeg Sterckx in twee keer en Ron Baensch deed hetzelfde met De Bakker zodat de belgen onderling moesten kampen voor het brons. De strijd werd in twee manches gewonnen door Jos De Bakker.

En dan was er nog de halve fond. Bij de profs won Romain De Loof de eerste reeks en werd Leo Proost daarin derde en eindigde Paul Depaepe in de tweede reeks derde. In de finale stond er geen maat op de Spanjaard Guillermo Timoner. Hij won voor Leo Proost, Romain De loof werd vijfde, Paul Depaepe gaf op.

Bij de amateurs eindigde in de eerste reeks Jean Walschaert tweede. In de tweede reeks eindigde Belgisch kampioen Johnny Audiffret zesde. Hij werd dan ook naar de herkansingen verwezen maar kon zich niet redden. In de finale werd ex-achtervolger Jean Walschaert geklopt door ex-achtervolger, de Nederlander Jaap Oudkerk.

De jaren 1969 en 1971 heb ik hierboven al beschreven waardoor het plaatje vrij compleet geworden is. Sommigen zullen misschien de opmerking maken dat heden ten dage het wielrennen veel mondialer geworden is en dat het voor het kleine België moeilijker geworden is om medailles te oogsten. Dat klopt natuurlijk. Maar anderzijds kan men ook redeneren dat het wielrennen in totaal vroeger zo populair was, dat het niet evident was om als Belg de beste te worden in eigen land. De concurrentie was moordend. Pieken of zich toeleggen op een WK was onmogelijk. De sport was populair en de wedstrijden en dus ook de duels volgden elkaar in een razend tempo op. En waar b.v. Italië nu misschien één topsprinter heeft, had het er vroeger vijf of zes.

Natuurlijk dat er hier discussie kan rond bestaan. Maar de opzet van het artikel ging over de gouden jaren en de hierbij horende nostalgie en warme herinneringen.

Bij deze zeg ik dan ook welgemeend : “Bedankt  Eric, Eddy, Roger, Leo, Theo, Yvonne, Paul, Ferdi, Dirk, Robert, Jean, Patrick, Romain, René,  en alle andere medaillewinnaars”

05-03-2011, 14:40 Geschreven door G.L.  

Beste lezer en wielerliefhebber. Vandaag zou ik het eens willen hebben over een “bonk van een vent”.  Een man op een fiets waar je met ontzag naar keek. Waar de kracht van afstraalde en die de tegenstander kon imponeren, alleen al met zijn uitstraling van kracht.

Het is geen renner die geboekstaafd staat als flyer. Hij zat niet als een Roy Schuiten, een Didi Thurau of een Roger De Vlaeminck op zijn fiets. Hij was geen echte sprinter alhoewel hij op zich ook geen strijkijzer was in de spurt. Tijdrijden was niet echt aan hem besteed alhoewel hij wel uren tegen de wind in kon bonken en beuken. Voor zichzelf of voor zijn kopman. En het was zeker  geen klimmer daarop was zijn lichaam niet voorzien. Te fors, te hoekig, te zwaar. Hij had een kop van beton, oerdegelijk, een kop waar Marc Sleen of Nesten een prachtige karikatuur zou kunnen van maken hebben.

Niettemin heeft hij zijn plaats in de wielergeschiedenis veroverd. En als zijn naam vernoemd wordt in een gesprek tussen wielerliefhebbers, zal er nooit extra uitleg moeten gegeven worden. Elke gesprekspartner zal direct een beeld voor ogen krijgen van de renner. Dit in tegenstelling als de namen van renners als Dallai, Sorlini of Cucchietti vallen. Ja beste lezer, deze renners reden ook begin de jaren 70 in het peloton.

Nu vraagt u zich waarschijnlijk af over welke bonk ik het hier wil hebben. Wel het is niemand minder dan Roger Rosiers. Roger Rosiers werd geboren op 26 november 1946 in Vremde, een deelgemeente van Boechout in de provincie Antwerpen. Vandaar dat ik mijn titel moest veranderen. Ik had eerst geschreven “Uit de Vlaamse klei getrokken” maar ik denk dat er weinig kleigrond te vinden is in Vremde. Maar ik kan mij natuurlijk vergissen.

Het begon voor Roger Rosiers zoals voor vele renners, met een fiets voor de plechtige communie. Roger werd direct gebeten door die ondefinieerbare, typisch Vlaamse wielermicrobe. Eens er door gebeten, geraak je er nooit meer vanaf. Veertien jaar was hij, en hij werd al derde in zijn vierde koers bij de niet-aangeslotenen. Zelden reed hij buiten de toptien. Bij de nieuwelingen behaalde hij ruim 57 overwinningen en dat terwijl hij toch Latijns-Grieks volgde en dus veel moest studeren.

Dat eerste gewin was echter kattengespin. Ze zijn met velen die de ene overwinning na de andere binnenhaalden bij de nieuwelingen, en nooit een volwaardig, laat staan verdienstelijk profrenner werden. Ik zou ze niet te eten willen geven.

Maar ook bij de liefhebbers was Roger was geen onverdienstelijk wielrenner. Hij won in 1965 de Omloop Het Volk voor liefhebbers en in de Schaal Sels zorgde hij voor een stunt. Op 1 km van de streep sprong hij weg uit een 150 koppen tellend peloton, nam 70 meter voorsprong en won als amateur voor de doorgewinterde profs  Staf De Smet en Gilbert Maes. In datzelfde jaar  won hij ook één etappe in de Ronde van België en werd derde in de eindstand.

In 1966 won hij de Omloop der Vlaamse Gewesten, de Omloop van Henegouwen en een etappe in de Triptyque Ardennaise en werd hij tweede in de eindstand van de Ronde van België. Hij won eveneens Gent-Wevelgem voor amateurs waar hij Leo Van Dam en Ludo Goossens in de spurt klopte. Er stonden niet minder dan 294 deelnemers aan de start!

In datzelfde jaar moest hij zijn legerdienst vervullen en dat werd een geluk bij een ongeluk. Want toen hij in het Klein Kasteeltje vertoefde zaten daar ook de zonen van François Cools, sportdirecteur bij Mann. Van het een kwam het ander en Roger mocht als 20-jarige, wat in principe niet toegelaten was, een profcontract tekenen bij Mann.

Op 30 januari 1967 werd Roger Rosiers officieel profrenner bij de ploeg Mann-Grundig. Enerzijds een evidente keuze gezien de Mann-ploeg gekend stond voor zijn Antwerpse inbreng en de kans die hij kreeg via François Cools, anderzijds minder evident gezien de aanwezigheid van kleppers zoals Jos Boons, Walter Boucquet, Jos Huysmans, de broers In ‘tVen, André Poppe, Willy Van Neste, Daniel Vanryckeghem, Herman Vanspringel en zijn toekomstige schoonbroer Gust Verhaegen. Voor een jonge renner met ambitie toch wel een hele groep renners waar hij rekening zou moeten mee houden.

Niettemin startte Roger Rosiers schitterend. Hij won al direct de Brabantse Pijl. Hij ontsnapte bij de aanvang van de laatste plaatselijke ronde, en men zag hem niet meer terug. Hij won voor Jan Lauwers, op 1 minuut en Miel Coppens op 2’45”. En dat terwijl Roger toen nog altijd zijn legerdienst deed. Misschien dat de Brabantse Pijl toen nog niet de uitstraling had van nu, maar de wedstrijd staat toch mooi op zijn erelijst. Enkele weken later wordt hij zevende in een aartslastige Luik-Bastenaken-Luik en behaalde hij dezelfde plaats in het Kampioenschap van België naast een elfde plaats in de Waalse Pijl. Niet mis voor een neo-prof. Heden ten dage zou er direct een contractaanpassing komen en zou het bedje voor de eerstejaarsrenner gespreid zijn. Niet echter in 1967.

Het volgende jaar, nog altijd bij Mann-Grundig, probeerde Roger te bevestigen. Hij slaagde daar gedeeltelijk in met negen overwinningen. Er waren echter geen uitschieters bij tenzij je de, onmenselijke weersomstandigheden gereden Elfstedenronde in Brugge zou meetellen. Roger won voor Willy Bocklant en Michel Jacquemin. Toch gaf hij weer een teken van zijn talent door tweede te eindigen in de vierde Amstel Goldrace. Hij werd met 2 cm verslagen door Harry Steevens en ging Daniel Vanryckeghem vooraf. Het had winst kunnen zijn. Jos Huysmans, toen al een gevestigde waarde, trok de sprint aan voor Roger. Die durfde zijn ploegmaat echter niet voorbij te gaan tot het al te laat was. Toch wel een eigenaardige tactiek bij Mann-Grundig als je ook  een sprinter als Daniel Vanryckeghem mee hebt in de kopgroep. Verder werd hij dat jaar ook vierde in Kuurne-Brussel-Kuurne, vijfde in de Ronde van Luxemburg en zesde in de Ronde van Vlaanderen waar Daniel Vanryckeghem vijfde werd.

In 1969, zijn laatste jaar bij Mann-Grundig, behaalde hij vier individuele overwinningen. Het meest in het oog springend was de overwinning in Nokere Koerse, toen nog niet op TV, voor Frans Mintjens en opnieuw Michel Jacquemin. Verder werd hij nog tweede in de zesde etappe van Parijs-Nice, na Jos van der Vleuten en tweede in de etappe 2b, een tijdrit van 10,4 km, van de Vierdaagse van Duinkerken na Ferdi Bracke maar voor Herman Vanspringel.

Roger reed dat jaar, voor Mann, zijn eerste Tour de France. Echt grote liefde zou het nooit worden. Het begon nochtans goed met een tiende plaats in de proloog op 31” van Rudi Altig. Maar alle blikken waren natuurlijk gericht op Eddy Merckx. Veel beter zou het niet worden en in de zesde etappe volgde er een opgave.

In datzelfde jaar werd hij ook nog vierde in Kuurne-Brussel-Kuurne, zevende in de Waalse Pijl, waar hij mee Jos Huysmans aan de overwinning hiemp, en ook zevende in de Amstel Gold Race en achtste in de Omloop Het Volk. Sommige kopmannen kregen hem in het oog.

Zoals Jan Janssen die hem aanbeval bij BIC. Roger koos eieren voor zijn geld en tekende tijdens de Ronde van Het Noorden een contract met Maurice Demuer.  De Mann-Grundig-ploeg  had nogal wat “vedetten” in zijn rangen in 1969. Ronald De Witte, Jos De Schoenmaecker, Jos Huysmans (winnaar van de Waalse Pijl), de gebroeders In ‘tVen, Georges Pintens, Willy Van Neste, Daniel Vanryckeghem en oude getrouwe Herman Vanspringel. Teveel van het goede, en dus ook wel een reden om te veranderen. Roger kon zich alleszins financieel sterk verbeteren. BIC was ook een ploeg die veel professioneler te werk ging dan het toch wat amateuristische Mann. En misschien waren er al signalen dat het einde van de Mann-ploeg naderde? 1970 zou het laatste jaar worden dat de familie Gemoets de wielerploeg sponsorde. Een aantal “vaste” renners vertrok in elk geval op het einde van 1969. Jos Huysmans ging superknecht worden bij het Faemino van Eddy Merckx en Paul In ‘tVen zocht zijn geluk en fortuin in Italië bij Germanvox samen met Guido Reybrouck en Julien Van Lint. Misschien hebben de verhalen van Willy Van Neste die, geschorst in België wegens doping in 1968 voor BIC ging rijden, Roger wel kunnen overtuigen om voor BIC te kiezen .

In 1970 verdedigde Roger dus de oranje-witte kleuren van het machtige Franse BIC. Hij werd er ploegmaat van Charly Grosskost, Jean-Marie Leblanc, Leif Mortensen, Alain Santy, Alain en Sylvain Vasseur, Johny Schleck, Sus Verhaegen en Michaël Wright. Maar vooral van Luis Ocaña. Een ontmoeting die een groot deel van zijn verdere carrière zal bepalen.

Roger behaalde in 1970 negen individuele overwinningen. Waaronder de 16° etappe van de Vuelta , notabene een bergrit, en de proloog van de Tour de Picardie waardoor hij zijn eerste leiderstrui uit zijn profcarrière mocht aantrekken. Roger, nog altijd maar 23 jaar oud, werd ook tweede in de Omloop Het Volk na Frans Verbeeck en derde in de E 3-prijs in Harelbeke na ex-ploegmaat Daniel Vanryckeghem en Roger De Vlaeminck. Maar vooral schitterde hij ook in Bordeaux-Parijs met een derde plaats op 6’15” van Herman Vanspringel en 46” na Lucien Aimar. Dat deze monsterwedstrijd niet altijd carrières brak heeft Roger de jaren erop duidelijk bewezen. Verdere ereplaatsen waren vierde in Gent-Wevelgem en de Waalse Pijl, vijfde opnieuw in de Ronde van Vlaanderen en achtste in Parijs-Roubaix en Parijs-Tours.

In 1971 kwamen bij BIC Bernard Labourdette, Desiré Letort, René Pijnen en Guy Santy er bij. Roger Rosiers werd een vaste waarde in de ploeg. Hij reed een prachtig voorjaar en haalde de parel op zijn kroon binnen. Het begon al goed met de Omloop Het Volk. Hij werd opnieuw tweede, ditmaal na Eddy Merckx. In de Amstel Gold Race werd hij derde na Frans Verbeeck en Gerben Karstens. Een maand later schreef hij zijn naam in de wielergeschiedenis door op magistrale wijze Paris-Roubaix te winnen met 1’26” voorsprong op Herman Vanspringel en Marino Basso. Andere kamioenen in de toptien waren Jan Janssen (4°), Eddy Merckx (5°), Eric Leman (6°), Roger De Vlaeminck (7°), Felice Gimondi (8°), Eric De Vlaeminck (9°) en Georges Pintens (10°). Niet mis dus.

In die Parijs-Roubaix gaf hij een staaltje van zijn kunnen. Na de eerste schermutselingen geraakten een twaalftal renners voorop. Eddy Merckx met ploegmaats Jos Spruyt en Herman Vanspringel, de flandria-mannen Eric en Roger De Vlaeminck en Eric Leman, de Salvarani’s Felice Gimondi en Gianni Motta, BIC-ploegmaat Jan Janssen, Hertekamper Georges Pintens, Mercierkopstuk Raymond Poulidor en Peugeothoop Jean Jourden.

Uit dit kopgroepje ontsnapte Eric De Vlaeminck, wiens vlucht vakkundig afgeschermd werd door zijn twee ploegmaten. Roger lag ondertussen ten gevolge van drie lekke banden een heel eind achteruit. Maar zijn sportbestuurder hield er de moed in en zorgde er voor dat middels de nodige peptalk Roger in zijn kansen bleef geloven. In een stoffige Parijs-Roubaix kwam hij eindelijk onder stoom. Het gevoel dat hij in de benen had, na zijn vijfde plaats in de Ronde van België, was geen bedrog geweest. Als een TGV, avant la lettre, stormde hij over de kasseien. Het is een beeld dat elke wielerliefhebber kent. Roger Rossiers met bestoft gezicht, de weinige haren wapperend in de zelf opgewekte turbulentie, in het mooie BIC-truitje. Eerst haalde hij de achtervolgers van Eric De Vlaeminck in. Ze reden in het aarden strookje naast de kasseien, Roger op de rug van de kasseiweg. Ze voelden hem voorbij stuiven maar waren niet in staat hem te volgen. Onverdroten denderde hij verder richting de wereldkampioen veldrijden. Eric kon nog een tweetal kilometer in het zog van locomotief Roger vertoeven maar dan was zijn kaars ook uit. Met nog een goeie 25 km tot de streep stond Roger er alleen voor. Ze hebben hem pas terug gezien aan de aankomst. Kortom er stond geen maat op. Het was zijn mooiste overwinning uit zijn loopbaan, maar het was ook een van de mooiste Parijs-Roubaix’s ooit.

In totaal behaalde Roger Rosiers dat jaar 4 overwinningen. Dus al 27 in zijn ganse profcarrière. Met in 1971 ook nog een vijfde plaats in Kuurne-Brussel-Kuurne en een achtste plaats in Milaan-Sanremo.

In 1972 bleef Roger Rosiers bij BIC. Hopelijk met een aangepast contract na zijn zege in Paris-Roubaix. Jan Janssen en Michaël Wright verlieten BIC en breidden een laatste hoofdstuk aan hun carrière bij andere ploegen,  Jean-Marie Leblanc begreep dat zijn talenten op andere gebieden lagen en stopte zijn wielercarrière om in de pen te kruipen. Jaak De Boever en Eric Leman kwamen het team versterken.

Roger behaalde tien overwinningen dat jaar. Er zat echter maar één uitschieter in nl. de Ronde van Luxemburg. Op 8 juni had Frans Verbeeck de proloog gewonnen. De dag er op ontsnapte Roger Rosiers met Paul Aerts en versloeg deze in een sprint met twee. Barry Hoban werd derde op 33”, zes anderen finishten op 43”, de rest van het peloton op minstens 1’58”. Roger mocht de leiderstrui aantrekken en zou die niet meer afgeven. Jan Janssen won de tweede rit met 57” voorsprong, Cyrille Guimard won de spurt van de derde rit, Gilbert Bellone mocht in rit 4a 2’55” terugnemen, niks kon Roger deren. In de afsluitende tijdrit van 7,5 km moest hij slechts 26” toegeven op Dirk Baert. Roger won deze Ronde van Luxemburg met 16” voorsprong op Paul Aerts en 45” op Barry Hoban.

Verder werd Roger nog tweede in de derde etappe a van de Vierdaagse van Duinkerken na Robert Mintkewiecz en derde in de eerste en derde etappe van de Ronde van België respectievelijk na André Dierickx en Frans Verbeeck, en Frans Verbeeck en André Dierickx. Hij behaalde ook een vijfde plaats in de Ronde van Vlaanderen en een elfde in zijn Parijs-Roubaix.

Het volgende jaar verlieten Eric Leman  en Jaak De Boever het team al voor Peugeot. Ook Charly Grosskost nam afscheid en ging naar Mercier. José Catiau en Joaquim Agostinho kwamen er bij.

Tot nu toe waren de even jaren van Roger Rosiers altijd de beste geweest met 9 overwinningen in 1968 en 1970 en tien overwinningen in 1972. Het jaar 1973 bevestigde deze traditie. Roger, 26 jaar oud, behaalde dit jaar slechts 2 overwinningen. De belangrijkste is de GP d’Isbergues, gewonnen voor Willy Van Neste en André Mollet. De ereplaatsen mochten er echter zijn. Tweede in de Tour du Haut-Var na Joop Zoetemelk maar voor Luis Ocaña, derde in het eindklassement van de Ster der Beloften na Cees Bal en Willy Teirlinck en derde in Parijs-Roubaix 2’20” na een ongenaakbare Eddy Merckx en geklopt voor de tweede plaats door Walter Godefroot.  De vierde volgde al op meer dan 7 minuten. Verder nog een vijfde plaats in Bordeaux-Paris een zesde in Parijs-Brussel en een achtste in Gent-Wevelgem en de Waalse Pijl.

Nog voor de Tour de France werd Roger Rosiers benaderd door Jean Van Buggenhout, de manager van Eddy Merckx. Roger was einde contract bij BIC en had een iets minder seizoen gereden. De kans was groot dat hij zou moeten inleveren. Had Roger misschien ook wat minder vertrouwen in zijn eigen kunnen? Enkel Roger kan het ons vertellen. In elk geval Roger Rosiers tekende voor Molteni en dat was toch wel een donderslag bij heldere hemel. Het spreekt voor zich dat Maurice Demuer en Luis Ocaña niet blij gezind waren.

Het was evident dat Roger voor een knechtenrol koos. In de ploeg van Eddy Merckx moest je elke persoonlijke ambitie opzij zetten. Alhoewel, Roger dacht en hoopte toch een beetje dezelfde positie te krijgen zoals Herman Vanspringel in 1971. Die was toch ook Kampioen van België geworden binnen de Molteni-ploeg en ook Roger Swerts had in de ploeg van Eddy Merckx een aardige reputatie en erelijst bijeen gefietst. Het viel echter tegen, voornamelijk door ziekte. Roger Rosiers had samen met ploegmaat Jos Huysmans de zesdaagse van Antwerpen gereden, zijn enige ooit, en was daar achtste geworden.  Het wringen op de pistefiets bij de aflossingen had echter zijn tol geëist aan het zitvlak van Roger.  Het is niet iets waar een renner op zit te wachten. Daarnaast kreeg hij ook lelijke zweren op de benen en was de vorm ver te zoeken. Pas in het najaar kwam hij er echt weer door. De resultaten waren er dan ook naar. Weliswaar vier overwinningen met slechts één uitschieter nl. een derde plaats in Parijs-Brussel op 15” van Marc Demeyer en 9” van Roger De Vlaeminck.

Voor de Tour de France had Luis Ocaña echter al weer contact gezocht en was er een nieuw contractvoorstel gedaan. Op het einde van het seizoen scheidden de wegen van Roger Rosiers en Eddy Merckx. Luis Ocaña had, na het verdwijnen van BIC, een nieuwe ploeg rond zich opgebouwd genaamd Super Ser. Naast een aantal getrouwen uit de BIC-ploeg zoals Balagué, Berland, Fussien, Eddy Peelman en Sylvain Vasseur waren er ook nog elf Spanjaarden. En Roger Rosiers dus met zijn beste contract uit heel zijn carrière. Aan geld was er geen gebrek aan structuur des te meer.

Roger had nu compleet gekozen voor een dienende rol. In 1975, een oneven jaar, behaalde hij slechts één overwinning in een criterium en werd hij tweede in de zesde etappe van de Ronde van Andalusië na Freddy Maertens en negende in de Ronde van Vlaanderen.

Bij zijn tweede deelname in de Tour de France hield Roger het uit tot de 13° etappe. Hij, en ploegmaten Eddy Peelman en Julian Carlos Andiano, stapten samen met Luis Ocaña uit de wedstrijd. Zijn beste uitslag was een 18° plaats geweest in de proloog op 28” van Francesco Moser.

In 1976 bleef hij Luis Ocaña trouw bij Super Ser ondanks het feit dat deze laatste al op zijn terugweg was. De ploeg werd versterkt met steeds meer Spanjaarden en Luis kwam met zijn getrouwen geïsoleerd te zitten. Roger behaalde slechts twee overwinningen dat jaar. Hij werd nog derde in de Ronde van Aragon na Javier Francisco Elorriaga Iturriagagoitia en ploegmaat Jesus Manzaneque Sanchez en zevende in het Kampioenschap van België. Ook bij Roger was het toppunt van de carrière overschreden ondanks het feit dat hij nog altijd maar 29 jaar oud was.

Het jaar erop trok hij mee met Luis Ocaña naar Frisol. Het werd de zwanenzang van Luis. In een ploeg met Fedor den Hertog,  Cees Priem, Jan Raas, Benny Schepmans en Paul Wellens was er eigenlijk geen plaats voor hem en zijn superknecht. Het was enkel de naam Ocaña die gekocht werd als toegangsticket voor bepaalde wedstrijden, niet meer de renner. Drie overwinningen behaalde Roger in het Frisol-shirt. Dat hij absoluut niet versleten was bewees hij met zijn overwinning in de eerste Driedaagse van De Panne. Frisol won de proloog, een ploegentijdrit van 8,9 km, voor IJsboerke en EBO-Superia. Theo Smit mocht de leiderstrui aantrekken. In de eerste rit was er een ontsnapping. Kopman Jan Raas wou er naar toe springen en Roger zat klaar om het “gat” te laten vallen, toen de trapstang van Jan Raas afbrak. Dus sprong Roger naar de vluchters en was hij mee in de juiste ontsnapping. Hij werd vijfde na Jo Schipper maar de groep had 6’22” voorsprong op het achtervolgend peloton. Om een of andere reden werd de rangschikking opgemaakt op basis van punten en kwam Jo Schipper in de leiderstrui met Roger op de vijfde plaats. In de tweede rit, gewonnen door  Herman Vanspringel werd hij zevende op 18”. Gezien hij opnieuw in de juiste ontsnapping zat mocht hij de leiderstrui aantrekken en die zou hij niet meer afstaan. In de derde rit a kwam hij een kleine minuut na Willem Peeters binnen en in de derde rit b, een 8,3 km lange tijdrit, werd hij achttiende op 36” van opnieuw Dirk Baert. In de eindrangschikking bleef hij 1’59” voor op Yvon Bertin en 4’12” op Guido Van Sweevelt.

In de Tour de France behaalde hij weer niet het einde. In de 17° etappe, waar Lucien Van Impe zijn tweede Tour verloor, eindigde hij buiten tijd. Een elfde plaats in de 14° etappe was zijn beste resultaat.  Roger Rosiers zou nooit Parijs zien. Toch niet aan het eind van een Tour de France.

Verder eindigde hij nog vierde in de Ronde van België en zesde in de Ronde van Luxemburg. Op het einde van het seizoen kondigde Luis Ocaña zijn afscheid aan. Frisol beloofde veel aan Roger, maar liet op zich wachten. Op het einde bleek er geen plaats meer te zijn voor Roger. Roger moest op zoek naar een nieuw doel, een nieuwe ploeg. Hij contacteerde zijn vroegere sportdirecteur Maurice Demuer en zo kon hij opnieuw naar Frankrijk en ging hij rijden voor het roemruchtige Peugeot.  Hij vond daar de broers Jean-Pierre en Jean-Louis Danguillaume, Gilbert Duclos-Lasalle, Jacques Esclassan, Yves Hézard, Michel Laurent, Regis Ovion, Guy Sibille en Bernard Thevenet. Veel would-be vedetten en veel ego’s. Misschien niet de ideale ploeg om naar toe te trekken. Maar er was ook een Jean-Luc Vandenbroucke en die kon de ervaring van Roger wel appreciëren. VDB zou hij later nog terug tegen komen.

Het seizoen zelf kan kort samengevat worden. Twee kleinere overwinningen en een tweede plaats in Bordeaux-Paris op 8’02” van Monsieur Bordeaux-Paris, zijn vroegere ploegmaat bij Mann, Herman Vanspringel. Het opmerkelijke aan deze prestatie was dat Roger pas genezen was van een sleutelbeenbreuk opgelopen in Gent-Wevelgem. Een echte krachttoer.

Het jaar er op stond Roger mee aan de wieg van een nieuwe succesvolle ploeg La Redoute. Zonder twijfel werd hij aangetrokken voor zijn vakmanschap. Hij werd dus wegkapitein zoals dat zo mooi heet.  Zestien renners waaronder Pierre Bazzo, Mariano Martinez en Bernard Vallet als voornaamsten.  Drie overwinningen behaalde de 32-jarige nog en ook een vijfde plaats in nog maar eens Bordeaux-Paris. Deze keer achter André Chalmel, op 18’30”.

Het volgende jaar werd zijn laatste jaar. In 1980 bleef hij bij La Redoute en vormde er een Belgische kern met Ferdi Van Den Haute en de eerder genoemde Jean-Luc Vandenbroucke,  maar zijn enigste noemenswaardig resultaat was een tweede plaats in de Omloop der Grensstreek in Ledegem.

Roger Rosiers nam afscheid van het peloton met een …… voetbalmatch. Ruim 3000 toeschouwers kwamen er op af. Daarna was er een receptie en een groot feest met o.a. Luis Ocaña en Eddy Merckx.

Na het wielrennen diende er, zelfs voor winnaars van Parijs-Roubaix, nog gewerkt te worden. Roger had een wijnhandel, deed in sportkledij en kwam uiteindelijk terecht bij de onderhoudsproducten van Masta. Maar Roger Rosiers is altijd zijn eigen weg gegaan en zo heeft hij dan ook zijn eigen firma van onderhoudsproducten opgericht in Pulderbos, genaamd Rogo.

En ….. hij is lid geworden van de roemruchtige Eddy Merckx-vrienden. De vele ex-ploegmaten en ex-renners die op regelmatige basis een wielertocht maken. Dit keer echter met de nodige ravitaillering na de koers.

Roger Rosiers, een renner met enorm veel talent en wilskracht. Geen sprinter, geen tijdrijder, geen klimmer en een slechte daler, te rap content, misschien te weinig ambitie, te graag tonend dat hij sterk was.

Roger Rosiers, 55 overwinnigen. Paris-Roubaix, Ronde van Luxemburg, Driedaagse van De Panne en talrijke toptien-plaatsen in de klassiekers. Som ze op, de renners die dit nu kunnen voorleggen.

Mijn ode aan Roger Rosiers is veel langer uitgelopen dan ik dacht. Nog maar eens een bewijs dat wij in België in de jaren 60-70 prachtige coureurs hadden waar we nu nog enkel kunnen van dromen. Vandaar mijn boodschap aan Roger Rosiers : “Roger, mede bedankt voor de vele mooie wieleruren die jij ons geschonken hebt.”

P.S. : Mevrouw Rosiers, als u daar ergens op de zolder nog een doos vindt met een BIC-truitje, of een van Peugeot, Frisol, Mann of zelfs Molteni, en ze liggen in uw weg, ik ben altijd liefhebber.

G.L.

15-02-2011, 21:54 Geschreven door G.L.  

Beste lezer, daarnet keek ik naar het Wereldkampioenschap veldrijden. En ondanks dat Zdenek Stybar een groot kampioen is en een verdiend winnaar bleef ik met een gevoel van ontgoocheling achter. Ik heb de TV dan ook maar vlug uitgezet, ik lees de commentaren morgen wel in de krant als de ontgoocheling wat weggeëbd is.

Na een kwartiertje stelde ik mijzelf de vraag waarom ik dan wel ontgoocheld was. Sven Nys was toch mooi tweede geworden, Kevin Pauwels behaalde het brons. Dus twee Belgen op het podium waarom zou ik ontgoocheld zijn? Elke rechtgeaarde sportman weet echter dat enkel de eerste plaats telt. En die hebben we dus niet. Ik schrijf hier wel degelijk “we” omdat er nog altijd een vorm van nationalisme hoort bij zo een Wereldkampioenschap. Je land wordt als het ware afgerekend op de prestaties zoals ook bij de Olympische Spelen of het Wereldkampioenschap voetbal, u weet wel, dat spelletje dat ze sport noemen.

Bij de junioren hebben we niks, bij de beloften hebben we niks en bij de dames haalden we nog nooit iets. En dat na jaren pure verwennerij met bijvoorbeeld in 2004 de Wereldkampioen in alle mannencategorieën, Bart Wellens bij de profs, Kevin Pauwels bij de beloften en Niels Albert bij de juniors. Om dan nog te zwijgen van de volledige podia bij de beloften in 2000 en de profs in 2002, 2003, 2004 en 2005 en ook al in 1971. Je zou door minder verwend zijn.

Men kan de vraag stellen of het Belgische veldrijden zichzelf niet de das om doet. Er zijn 3 klassementen tijdens het seizoen, Wereldbeker, Superprestige en Gazet van Antwerpen. Plus dan nog een paar klassiekers zoals Overijse. Ook de Fidea Cyclocross Classic legt er naar aan van een soort regelmatigheidcriterium te worden. Natuurlijk het zijn beroepsrenners en het feit dat Sven Nys in 2014 “binnen” zal zijn is zijn verdienste. Maar het neemt niet weg dat onze renners de laatste jaren toch wel slaag krijgen op de Wereldkampioenschappen. Bij de profs is het nu van 2009, Niels Albert geleden dat we de Wereldkampioen in huis hadden. Bij de beloften, met dezelfde Niels Albert, van 2008 en bij de junioren van 2007 met Joeri Adams. Als we de lijn mogen doortrekken dan zijn de magere jaren zeker nog niet voorbij. Ik vrees dan we de komende jaren verder zullen moeten teren op zilver en/of brons bij de profs.

Ligt de oorzaak alleen bij het overvolle wintermenu van de profs? Mogelijks. Nationale coaches hebben niet veel meer te zeggen aan deze mannen. Maar hoe zit het bij de jeugd? “Men” zegt dat er minder talent is. Het zou mij verwonderen. Gezien de populariteit worden er toch veel jongeren aangetrokken door het veldrijden. Wat mogelijks nefast is, is het feit dat er voor die jongeren ook klassementen zijn die er voor zorgen dat zij ook een ganse winter volop crossen. Maar dan is er Lars van der Haar die daar het tegendeel bewijst.

Of ligt het aan de mentaliteit van onze renners. Die typisch Vlaamse mentaliteit van underdog, gebrek aan zelfvertrouwen, niet durven, kijken naar de ander. Thuis in Vlaanderen hebben ze er geen last van. Ze winnen vele wedstrijden. Maar eens ze internationaal gaan, worden hun benen bijna letterlijk afgesneden. Ze maken domme fouten, kijken de kat uit de boom, laten zich opzij drummen enz …. Wat een verschil met enkele jaren terug toen de Belgen vol vertrouwen de Wereldkampioenschappen tegemoet gingen. Dus moeten we ons de vraag stellen wat er veranderd is ten opzichte van een tiental jaar geleden. Ik laat het antwoord in het midden. Of toch, ik heb er mijn mening over. Ik denk persoonlijk dat onze “Grootmeester der Cyclocross” er voor iets tussen zat. Met alle respect voor Rudy De Bie, ik denk niet dat hij de juiste man op de juiste plaats is. Maar goed, wie ben ik om daar over te oordelen.

Hetgeen mij terug brengt op uitgangspunt, de ontgoocheling. Ondertussen heb ik mij al afgevraagd waar mijn grootste ontgoochelingen liggen in het wegwielrennen. Het nieuwe seizoen nadert met rasse schreden en dus mag er al eens weer over het wielrennen op de weg geschreven worden.

Ik zal hier proberen mijn topdrie weer te geven. Gevoelens van ontgoocheling zijn natuurlijk persoonlijke gevoelens en zijn gekoppeld aan een bepaalde perceptie. Wat voor de één een ontgoocheling is kan voor de ander een moment van euforie zijn. In tegenstelling tot hetgeen er misschien verwacht wordt ligt mijn topdrie niet volledig in de jaren 60-70. Laat ik beginnen met nr. 3.

Ik probeer zo veel mogelijk boeken te lezen over het wielrennen. Mensen met een gelijkaardige passie weten dat er de laatste jaren een overaanbod van wielerboeken geweest is. Dit maakt dat, toch bij mij, een aantal boeken onderaan de stapel te lezen boeken komt te liggen. Zo ook het boek : “Leeuw Museeuw, ook dit is Johan Museeuw” van Dirk Nachtergaele en Stefan Van Laere uitgegeven door de wielerboekenuitgeverij bij uitstek, de Eecloonaar. Het boek werd uitgegeven in april 2004 bij het beëindigen van de carrière van Johan Museeuw. Ik kocht het en legde het op de stapel van te lezen boeken. Er was toen al commotie rond Johan Museeuw betreffende de wespen en de gesneden broodjes. Maar goed er werd zoveel gezegd en iedereen is onschuldig tot het tegendeel bewezen is. Uiteindelijk begon ik het boek te lezen eind 2006, begin 2007. Ik was ongeveer halfweg het boek en las de bedenkingen van Dirk Nachtergaele over Johan, de harde trainingsmethodes, de dubbele terugkeer enz ….. En toen kwam de bekentenis van Museeuw in het zog van de Tom Boonen-affaire n° 1.

Ik heb het boek nog één keer in handen gehad, om het weg te leggen in de kast. Ik heb het nooit meer aangeraakt, bekeken of wat dan ook. Ik was zo ontgoocheld in de mens Museeuw, het jarenlang liegen, het er voor zorgen dat zijn schitterend palmares nu altijd met een korrel zout zal bekeken worden, terecht of niet terecht. Hoe was het mogelijk? Waarom? Nu nog, als ik er aan denk, kan ik het niet begrijpen.

Ik moet toegeven, ik heb later wel het boek “Museeuw Spreekt – Van Leeuw tot Prooi” gekocht en uitgelezen. Op zoek naar de vraag waarom. Maar, tijdens het lezen van dit laatste boek was er altijd een klein stemmetje in het hoofd dat zei: “Is dit nu de waarheid of weer een leugen?”.

Het eerste boek staat nog altijd stof te vangen in de boekenkast. Straks verhuist het naar een andere kast. Misschien dat ik het dan toch eens verder lees, alleen maar omdat Dirk Nachtergaele zo een vriendelijke man is.

Van mijn tweede ergste ontgoocheling herinner ik mij niet zo veel meer. Ik weet gewoon dat het een zwarte dag was. Een dag vol ongeloof. Een dag waarop bepaalde zekerheden uit mijn jeugd ten onder gingen. De dag waarop dit gebeurde was 8 juli 1971. Echte wielerliefhebbers kennen deze datum wel. Elfde rit in de Tour de France van Grenoble naar Orcières-Merlette. Acht juli, een zonnige dag aan het begin van de zomervakantie. Ik was elf jaar en keek zoals elke dag naar de zwart-wit beelden van de Tour. Een Tour de France die mooi begonnen was. Eddy Merckx zou die met overwicht weer winnen. Het waren hoogdagen voor de supporters van Eddy Merckx. De Grootmeester had in het voorjaar nog maar eens Milaan-Sanremo gewonnen, de Dauphiné Libéré, Parijs-Nice, de Ronde van België, de Midi Libre en de Omloop het Volk. Alleen in Luik-Bastenaken-Luik hadden we even een schrikmoment toen Georges Pintens, hoe zou het trouwens daar nog mee zijn, een achterstand van 5 minuten goed maakte. Pintens nam Eddy dan op sleeptouw naar Luik waar Eddy het in de spurt afmaakte. Geen grootse overwinning maar kom, het was een “accident de parcours” voor de supporters.

De Tour startte op 26 juni in Mulhouse waar Molteni direct al de proloog won. Vervolgens won Eric Leman de rit en werd Rini Wagtmans even leider. En gezien Rini voor Molteni reed was dat dus o.k. Er volgden nog ritoverwinningen van Gerben Karstens, Rini Wagtmans, Jean-Pierre Genet, Pietro Guerra, Mauro Simonetti en twee van Eric Leman. Allemaal renners waar ik het wel voor had. Ook de Grootmeester schreef er nog eentje op zijn naam. Misschien wat weinig ten opzichte van andere jaren, maar goed hij had de gele trui met 26” voorsprong op Herman Van Springel en 37” voor Roger De Vlaeminck. Niks om ons zorgen over te maken. Op 5 juli kregen we een eerste waarschuwing waar echter niemand acht op sloeg. De rit naar de Puy de Dôme werd gewonnen door Luis Ocaña en Eddy verloor 15”. Wie was echter Luis Ocaña voor een jeugdig supporter als ik. Dat was toch die Spanjaard die iedere keer zwaar viel. Die man mocht wel zijn ritje winnen. Eddy zou die in de kortste keren op grote achterstand rijden. Op 7 juli kwamen we echter in alarmfase rood. De rit naar Grenoble werd gewonnen door Bernard Thevenet, Joop Zoetemelk werd derde, Luis Ocaña werd vierde en Merckx werd slechts zevende op 1’36”. Eddy verloor zijn gele trui aan Joop Zoetemelk met Luis Ocaña op 1 seconde van het geel en Merckx als vierde op 1 minuut. Wat was er aan de hand?

Vol hoop zat ik dus voor het TV-scherm op die fameuze achtste juli. Wat ik mij herinner van die uitzending is dat ik in het begin vol hoop en blijdschap was. Luis Ocaña op acht minuten van een groepje dat in beeld was met Eddy Merckx op kop. Eddy Merckx was dus bezig die lastige Spanjaard een lesje te leren. Tot ik besefte dat Luis Ocaña 8 minuten voorop reed. Dat kon niet waar zijn. Zo iets was onmogelijk. Ondanks de zonnige dag in juli kreeg ik het ijskoud. Eddy Merckx, mijn Eddy, was de Tour aan het verliezen. En alle renners van het achtervolgende groepje bleven gewoon in zijn wiel zitten. Niemand kwam ter hulp. Ook gele truidrager Joop Zoetemelk niet. Laf vond ik dat. Eddy Merckx zag af. De pijn en de vertwijfeling stonden te lezen op de vage zwart-witbeelden. Ik zal waarschijnlijk een aantal keer de huiskamer uitgelopen zijn want ik herinner mij niks meer van de aankomst van Eddy. Hij werd derde op 8’42” van Luis Ocaña. In het klassement kwam hij op de vijfde plaats te staan op 9’46”, vooroorlogse verschillen. Het was een complete ramp. Eddy had de Tour verloren. Dat was zeker. En ik moest het hoongelach ondergaan van de buurjongen die een fan was van Roger De Vlaeminck. Merckx was niet onklopbaar en dat was een realiteit waar ik moest leren mee leven. Hoe het verder verliep weten we allemaal. Ik zal mijn bepeinzingen ooit wel eens neerschrijven als ik het zal hebben over de topdrie van de hoop.

En zo kom ik tot mijn grootste ontgoocheling binnen het wielrennen. Het is geen ontgoocheling in een renner of een situatie in de koers of aan de meet. Het is de ontgoocheling dat een tijdperk afgesloten werd. En ja beste lezer, ik kan er niet aan doen, het gaat weer over de Grootmeester himself. Datum van de grootste ontgoocheling aller tijden voor ondergetekende : 19 juli 1977. Plaats : Tour de France rit naar Alpe d’Huez.

Dat de grootmeester in de laatste fase van zijn carrière zat, was geweten. Eigenlijk was de start van de laatste fase al gegeven in 1975. Eddy verloor de Tour de France door een klop in de lever, een val met een gebroken kaak tot gevolg en een cortisone Thevenet. Merckx zegt zelf dat hij die Tour nooit mocht uitgereden hebben maar dat hij het gedaan heeft voor zijn ploegmaten die anders een deel van het prijzengeld zouden verliezen. Ik denk dat alle ploegmaten van toen, met plezier dat prijzengeld hadden afgestaan indien ze hadden geweten dat Merckx met opgeven nog een paar mooie jaren zou gehad hebben. Dit terzijde, ook 1976 was een jaar met beslommeringen. De gezondheid was niet wat ze moest zijn en Molteni zat in financiële problemen. Gezien de ploegmaten van Eddy een contract hadden met hemzelf woog dit natuurlijk op Eddy. Uiteindelijk werd er na lang onderhandelen, en vrij veel toegeven van Merckx, toch een nieuwe sponsor gevonden nl. FIAT. In 1977 werd de bruine garde een blauwe garde weliswaar met een Frans tintje. Maar goed, die Fransen zouden er toch maar bij zijn voor de schone schijn.

Het seizoen begon veelbelovend met Merckx die een paar keer won in de openingskoersen in het zuiden van Frankrijk. Maar voor de rest was het in de voorjaarsklassiekers niet veel soeps buiten een lange, maar wanhopige, vroege vlucht in de Ronde van Vlaanderen. Patrick Sercu won wel 4 ritten in de Dauphiné-Libéré en ook Kuurne-Brussel-Kuurne. Ludo Delcroix won een rit in de Ronde van Romandië en Joseph Bruyère won een rit in de Catalaanse Week. Maar goed, hoop doet leven en zolang er hoop is, is er leven. Voor elke zwakke prestatie was er wel een goede uitleg en Eddy zou wel alles recht zetten in de Tour zodat hij in schoonheid afscheid zou kunnen nemen.

De Tour begon vrij goed met een derde plaats in de proloog op 8 seconden van het jonge geweld Didi Thurau en 4 seconden na Gerrie Knetemann. Na de zesde rit stond Eddy Merckx tweede in het klassement op 58” van Thurau. Hij had 50” verloren op Thurau in de tijdrit maar was toch nog altijd de beste van de favorieten. Rit 7a wordt gewonnen door ploegmaat Patrick Sercu en de ploegentijdrit 7b wordt door FIAT gewonnen met 28” voor het Ti-Raleigh van Thurau. Maar door het reglement wordt er enkel bonificatie toegediend en nadert Merckx slechts tot 51”. Patrick Sercu wint nog rit 12 en 13a en mijn hoop op een glansprestatie van Eddy Merckx blijft leven.

Tijdens de klimtijdrit naar Avoriaz moet Eddy 1’16” toegeven op Thevenet en zakt hij een plaatsje in het klassement. Hij wordt derde op 25” van Thevenet. Ik kan er mee leven. Merckx wordt al wat ouder en cortisone Thevenet zal wel een slechte dag krijgen. Eddy wint gegarandeerd deze Tour. De volgende dag verliest Eddy echter 2’37” op Thurau, Thevenet en tutti quanti. Hij wordt zevende op 3’02” van Thevenet. Er begint zich een kiem van bezorgdheid meester te maken van mijn brein. Wat is er aan de hand? Toch niet weer de situatie van 1971.

En dan komt die fameuze 17° etappe naar Alpe d’Huez. Merckx is ziek, Merckx ziet af, Merckx moet lossen, Merckx verliest één minuut, twee minuten. Het gezicht van de Grootmeester is vertrokken. Happend naar lucht, het zweet en water neerdruipend op zijn fiets. Zwoegend, pijn lijdend. Het is een afschuwelijk zicht. Ik kon het niet meer aanzien. Ik ben naar boven gelopen naar mijn kamer, terug gekeerd hopend op een mirakel, weer naar buiten gerend, opnieuw naar de TV gekeken, weer naar boven en naar buiten en finaal het toestel uitgezet. Het was het einde van een Grootmeester. Het was het einde van een era. Het was over, uit, finito, gedaan. Merckx zou de Tour nooit meer winnen dat besefte ik toen al. Merckx zou geen grootse daden meer doen. Gedaan met de blauwe garde, gedaan met de Jossen.

Heb ik nog verder gekeken naar die Tour. Ik weet het niet meer. Ik was groggy. Heb ik geweten dat Eddy 20° werd op 13’51”? Ik weet het niet meer. Heb ik geweten dat Eddy nog derde eindigde in de volgende rit? Ik denk het niet. Hoe hij dat voor mekaar gekregen heeft om na zo een debacle opnieuw bijna drie en een halve minuut terug te pakken op het peloton is verbazingwekkend. Wat een strijdershart. En eigenlijk moest hij die rit gewonnen hebben want de eerste twee, Agostinho en Menendez werden gedeclasseerd. Ik herinner er mij niks van. Ik was gewoonweg van de wereld. Pas vele jaren later heb ik beseft dat Eddy uiteindelijk nog 6° werd in die Tour op 12’38”.

En om te bewijzen dat de ontgoocheling nog niet verteerd is. Zonder die fameuze rit naar Alpe d’Huez waar hij 13’51” verloor had Eddy Merckx de Tour de France gewonnen met 1’13”. Voila !

Zoals ik eerder al schreef, beste lezer, zijn dit persoonlijke gevoelens en indrukken. Ik kan op die manier ook een topdrie van hoop, verdriet, spanning, vrolijkheid en memorabele momenten opstellen. Maar dat zal voor een andere keer zijn.

G.L.

30-01-2011, 18:16 Geschreven door G.L.  

24-01-2011, 14:25 Geschreven door G.L.  

Het moet een prachtig zicht geweest zijn. Vier renners op een rij, in volle inspanning, gestroomlijnd over de weg fietsend. Vier renners en ook vier broers. Allen gekleed in de mooie blauwe truien met twee horizontale gele strepen, de trui van Zweden. Gösta, Sture, Erik en Tomas Pettersson met twee t’s en twee s-en. De Zweedse hardrijders uit de jaren 60 en 70.

Een beetje wielerkenner kent de namen nog. Zeker Gösta Pettersson kent men wel. Misschien ook nog wel Tomas, maar Sture en Erik zijn al heel wat minder bekend.

Als in een echte ploegtijdrit hebben ze ook hun profcarrière op elkaar afgestemd. Ze werden alle vier prof in 1970 bij Ferretti. Eind 1971 haakte Erik al af, een jaar later was het de beurt aan Sture, nog eens een jaar later Tomas en Gösta hield het vol tot in 1974.

Maar wat weten we van deze Zweden. Ja, ze kwamen uit Zweden en Gösta was geen onaardig renner en werden ze geen wereldkampioen tijdrijden? Hoe zat het trouwens met de Olympische Spelen? Werden ze ooit Olympisch kampioen?

De wielergeschiedenis van de Petterssonbrothers begon in 1961.

De oudste van het viertal, Gösta (°23/11/1940 Alingsås, Västra Götaland, Zweden) werd 1^e in het Nordisk Mesterskab (Noords Kampioenschap, een kampioenschap tussen Noorwegen, Zweden, Denemarken en Finland), ploegentijdrit op de weg voor amateurs, samen met Sune Hansson, Herbert Dahlbom, Oswald Johansson.

In datzelfde jaar werd hij ook tweede in de 10^e rit van de eerste Tour de l’Avenir, toen nog voor amateurs. Hij maakte deel uit van een Scandinavische ploeg met 3 Denen, 3 Zweden, 1 Noor en 1 Deen. In die rit werd hij geklopt door Bruno Fantinato. In de laatste rit werd hij nog eens vierde en in de eindstand werd hij 21^e op 25’55” van Guido De Rosso.

In 1962 was hij tweede in het Nationaal Kampioenschap op de weg en eerste in het Nationaal Kampioenschap, tijdrijden op de weg. In het Nordisk Mesterskab, ploegentijdrit op de weg voor amateurs won hij opnieuw, nu samen met Owe Adamsson, Paul (Palle) Munther en Sune Hansson. Het tijdrijden zat hem duidelijk in het bloed en de genen.

In 1963 kwamen ook Sture (°30/09/1942 Kullings, Östergötland, Zweden) en Erik (°04/04/1944 Kullings, Östergötland, Zweden) er bij.

Had Gösta hen overhaald? Sprak hij met zoveel enthousiasme over het tijdrijden? Gezien de Zweedse traditie van stilzwijgende noorderlingen is dit eerder twijfelachtig. Waarschijnlijk zat het hem gewoon, zoals hierboven reeds aangehaald, in de genen. Waren mama en papa Pettersson misschien ook wielerfanaten? Ik heb er niks over terug gevonden, maar het kan natuurlijk.

Gösta won in 1963 twee etappes in rittenwedstrijden, werd opnieuw Nationaal Kampioen tijdrijden op de weg en ook Nationaal Kampioen Ploegenklassement tijdrijden op de weg, met Sture en Erik Pettersson. De eerste kiem van een succesvol viertal werd gelegd.

Voor het Nordisk Mesterskab, ploegentijdrit op de weg viel de jonge Erik Pettersson nog te licht uit. Zweden won toch met Gösta, Stig Blom, Bengt Lager en Sture Pettersson. Erik had echter wel het individuele Nordisk Mesterskab gewonnen.

De successen werkten aanstekelijk binnen de familie. Want de vierde Pettersson, Tomas (°15/06/1947 Vårgårda, Västra Götaland, Zweden) begon er ook aan nadat hij het Nationaal Kampioenschap Ploegenklassement tijdrijden op de weg voor junioren gewonnen had met Hans Knutsson en Lennart Johansson.

Gösta zelf maakte er een mooi 1964 van. Hij won de Ronde van Tunesië, veroverde brons in het Nationaal Kampioenschap op de weg, goud in het Nationaal Kampioenschap tijdrijden op de weg en goud in het Nationaal Kampioen Ploegenklassement tijdrijden op de weg met Sture en Erik Pettersson.

Erik werd dan nog derde in het individuele Nordisk Mesterskab op de weg.

Gösta steekt zijn neus aan het venster in het internationaal amateurpeloton door brons te veroveren op het Wereldkampioenschap op de weg in Sallanches na Eddy Merckx en Willy Planckaert, ook al een gezant van een roemruchtige wielerfamilie.

Tijdens de Olympische Spelen in Tokyo behaalden de Zweden (Gösta, Sture, Erik en Sven Helge) brons na Nederland (Dolman, Karstens, Pieterse en Zoet) en Italië (Andreoli, Dalla Bona, Guerra en Manza). In de rit in lijn, gewonnen door de Italiaan Zanin, werd Gösta zevende, Erik elfde en Sture 52^e.

De prestaties kenden dus een stijgende curve en de aanwezigheid van Sture en Erik bleek een aanzet te zijn tot het vormen van een geoliede tijdritmachine. Het was nu enkel nog wachten tot Tomas iets ouder en sterker was om de successen te kunnen oogsten.

In 1965 zijn er weinig opmerkelijke resultaten te vinden van Gösta. Was hij gekwetst? Was hij ziek? Moest hij recupereren? Of was er zoiets als een militaire dienst in Zweden? In 1965 zijn enkel de drie anderen terug te vinden in de tijdrituitslagen.

Nochtans reed Gösta samen met Sture mee in de Tour de l’Avenir in een Zweeds-Deense ploeg van 4 Denen en 4 Zweden. Gösta werd zesde in de laatste etappe en eindigde als 16^e op 14’46” van Mariano Diaz. Sture werd achtste in de 9^e etappe en eindigde als 64^e op 52’49”.

Sture won verder nog het Nationaal Kampioenschap tijdrijden op de weg,  het Nationaal Kampioenschap Estafette op de weg met Tomas en Erik, het Nationaal Kampioenschap tijdrijden Ploegenklassement op de weg met Jan-Åke Ek en Erik. Hij werd verder ook nog 2^e in Nationaal Kampioenschap op de weg.

Tomas, nog altijd junior, won het Nationaal Kampioenschap op de weg en het Nationaal Kampioenschap tijdrijden op de weg.

Vanaf 1966 kwam Gösta weer volop op het voorplan. Hij won het Nationaal Kampioenschap tijdrijden op de weg, het Nationaal Kampioenschap Ploegenklassement tijdrijden op de weg met Tomas en Erik, het Nationaal Kampioenschap Ploegentijdrit op de weg met Sture en Erik. En het Nordisk Mesterskab Ploegentijdrit op de weg met Tomas, Erik en Sture. Dit was de eerste grote zege van het Zweedse broederviertal.

Tomas werd nog 2^e en Gösta 3^e in het Nordisk Mesterskab op de weg.

In 1967 wordt er volop voorbereid naar het belangrijke Olympische jaar 1968. Gösta wint een etappe en de Zesdaagse rittenkoers van Zweden. Erik wint de eerste en tweede etappe. Gösta wordt tweede in de Ronde van Berlijn en wint de Ronde van Marokko, Erik wordt derde. Qua tijdrijden zijn de broers zo goed als onverslaanbaar. Gösta wordt Nationaal Kampioen tijdrijden op de weg. Hij wint het Nationaal Kampioenschap Ploegenklassement op de weg met Erik en Tomas, het Nationaal Kampioenschap Ploegentijdrit op de weg met Sture en Erik en het Nordisk Mesterskab Ploegentijdrit op de weg met Tomas, Erik en Sture.

Erik wordt Nationaal Kampioen op de weg en 3^e in het Nordisk Mesterskab op de weg.

Op het Wereldkampioenschap winnen de vier broers de 100 km ploegentijdrit voor Denemarken (Blaudzun, Hansen, Mortensen en Pedersen) en Italië (Bosisio, Pigato, Marcelli, Martini). De eerste wereldtitel is binnen. Mama Pettersson mag WK-truien beginnen wassen.

In het belangrijke jaar 1968 lopen de broers waarschijnlijk hun grootste ontgoocheling van hun carrière op.

Nochtans zet het jaar goed in. Gösta wint etappe 1a, 1b (Tomas is tweede) en 8 van de Milk Race en het eindklassement. Sture wordt 2^e in rit 9, Tomas 2^e in rit 2, 3^e in rit 8 en wint de 14^e rit.  Gösta is tweede in het Nationaal Kampioenschap op de weg, wint het Nationaal Kampioenschap Ploegentijdrit op de weg met Sture en Erik en het Nordisk Mesterskab Ploegentijdrit op de weg met Tomas, Erik en Sture.

Erik wint het Nationaal Kampioenschap Ploegenklassement tijdrijden op de weg, met Tomas en Jan-Åke Ek. Tomas wint het Nationaal Kampioenschap tijdrijden op de weg en het Nordisk Mesterskab op de weg.

Op de Olympische Spelen echter lopen ze het goud mis. Ze behalen zilver op de Ploegentijdrit, na Nederland (Den Hertog, Pijnen, Zoetemelk, Krekels) en voor Italië (Bramucci, Marcelli, Simonetti, Vianelli). En Gösta wordt derde in de Olympisch rit op de weg na Pierfranco Vianelli en Leif Mortensen. Tomas wordt 7^e en Erik wordt er 35^e.

De broers nemen echter wraak op de wereldkampioenschappen. Gösta, Erik en Tomas samen met Josef Ripfel worden derde in het Wereldkampioenschap Ploegenachtervolging op de baan na Italië (Chemello, Bosisio, Morbiato, Roncaglia) en Argentinië (Alvarez Seidanes, Alves Gordon, Contreras Vasquez, Merlos Toledo).

Op de weg wordt het viertal voor de tweede keer Wereldkampioen in de  100 km ploegentijdrit. Ze verslaan Zwitserland (Hubschmid, Thalmann, Bürki, Spahn) en Italië (Marcelli, Bramucci, Pigato, Martini). Niettemin zal het verlies van de gouden Olympische medaille een wrange nasmaak gegeven hebben. Erik wordt dan nog 3^e in het Wereldkampioenschap op de weg na Vittorio Marcelli en Luis Carlos Flores.

Vanaf 1969 wordt toch zeker Gösta te sterk voor de amateurscategorie. Hij is dan ook al 29 jaar oud.

Hij wint opnieuw de Zesdaagse rittenkoers van Zweden met ook 1 etappeoverwinning. Hij wordt Nationaal Kampioen op de weg en in het tijdrijden. Hij wint het Nationaal Kampioenschap Ploegenklassement tijdrijden met Tomas en Jan-Åke Ek, het Nationaal Kampioenschap op de weg Ploegentijdrit met Erik en Tomas en het Nordisk Mesterskab Ploegentijdrit op de weg met Tomas, Erik en Sture. Erik won ook nog het Nordisk Mesterskab op de weg.

Ook in de rittenwedstrijden komt Gösta sterk voor de dag. De Zweedse ploeg start in de Tour de l’Avenir met de vier broers. Gösta wint de proloog en wordt met de Zweedse ploeg 4° in rit 1b zodat hij even de gele trui mag aantrekken. Die verliest hij ’s anderendaags echter alweer aan Duchemin. Gösta wordt nog vijfde in de 5^e rit, vierde in de rit 6b, zevende in rit 9 en vijfde in rit 10a. Sture wordt derde in rit 5 en achtste in rit 10a. Erik wordt vijfde in rit 3 en Tomas wint rit 6a.

Gösta wordt derde in het eindklassement op 6’40” van Zoetemelk en hij wordt derde in het bergklassement. Sture wordt 20^e in het eindklassement op 15’26” en vijfde in het puntenklassement. De Pettersson-broers gaan dus met nogal wat prijzengeld naar Zweden terug.

Op het Wereldkampioenschap is het voor de derde maal prijs in de 100 km ploegentijdrit. Ze winnen voor Denemarken (Frey, Hansen, Lund, Mortensen) en Zwitserland (Hubschmid, Thalmann, Bürki, Fuchs).

Het was voor de Pettersson’s genoeg geweest bij de amateurs. Wat moest en kon gewonnen worden was gewonnen met uitzondering van een Olympische titel. Het Italiaanse merk Ferretti zag wel iets in hen en nam ze alle 4 in de ploeg op.

Gösta startte direct veelbelovend met overwinningen in rit 4b en het eindklassement van de Ronde van Romandië, voor Davide Boifava en Joop Zoetemelk, en de Coppa Sabatini. Verder een 6^e plaats op 9’20” van Eddy Merckx in het eindklassement van de Giro d'Italia, met drie toptien plaatsen, een 3^e plaats in het eindklassement van de Tour de France op 15’54” van Eddy Merckx en na  Joop Zoetemelk. Hij behaalde verder in de Tour acht toptien uitslagen. Tomas haalde vijf toptien uitslagen en eindigde 36^e op 1h13’28”.

Gösta samen met Tomas won aan het einde van het seizoen de Trofeo Baracchi voor de duo’s Ritter-Mortensen, toch ook geen smurfen en Vanspringel-Willy In ‘tVen.

Tussen de grote jongens waren de resultaten voor de drie andere broers toch iets minder. Tomas had wel een tweede plaats versierd in rit 20b van de Tour de France, een 8,1 km lange tijdrit, op 12” van Eddy Merckx. Gösta werd 8^e op 18”. Tomas haalde ook nog 2 tweede en 2 derde plaatsen in andere wedstrijden. Sture reed één toptien plaats in de Giro en eindigde als 77^e op 2h10’06”. Op het Wereldkampioenschap werd Sture 30^e, Gösta 31^e, Tomas 42^e en Erik 62^e.

In 1971 reden ze nog alle vier bij Ferretti. Gösta kwam tot volle ontbolstering. Hij won de Giro dell'Appennino en in Vigolo Marchese. Hij werd samen met Tomas tweede in de Trofeo Baracchi na het duo Ocaña-Mortensen. Hij werd eveneens tweede in de Ronde van Sardinië, na Merckx, de Catalaanse Week, na Raymond Poulidor, Paris-Nice, na Merckx en derde in Milaan-Sanremo, na Merckx en Gimondi. Maar zijn hoogtepunt, en ook dat van zijn carrière, vierde hij in de Giro d’Italia. Gösta behaalde zes toptien plaatsen en veroverde de roze trui aan het eind van de 18^e rit en behield die tot het einde. Herman Vanspringel werd nog maar eens tweede in een grote rittenwedstrijd en eindigde op 2’04” en Ugo Colombo werd derde op 2’35”. In diezelfde Giro behaalde Erik, terug boven water gekomen, drie toptien plaatsen en Sture, die 51^e werd op 1h45’54”, twee toptien plaatsen.

In de Tour de France behaalde Ferretti een tweede plaats in de proloog. Verder behaalde Gösta vier toptien plaatsen en Tomas twee toptien plaatsen. Beiden bereikten echter Parijs niet.

Tomas behaalde een overwinning in rit 5b van de ronde van Romandië en enkele ereplaatsen in ééndagswedstrijden. Erik had enkel een uitschieter met een tweede plaats in Vigolo Marchese, na Gösta, en een derde plaats in de 10^e etappe van de Giro.

Op het Wereldkampioenschap werd Tomas 12^e, Erik 28^e, Gösta 23^e en Sture gaf op.

Het seizoen 1972 startte zonder Erik. Nochtans was hij na een eerste minder jaar, in 1971 weer boven water gekomen en was het eerder Sture die in 1971 ondermaats gebleven was.

De overgebleven broers reden nog altijd voor Ferretti. Gösta haalde nog een 2^e plaats in het eindklassement van de Giro di Puglia waar Tomas derde werd. Gösta won de 7^e etappe in de Giro voor Eddy Merckx. Hij haalde verder nog 3 toptien plaatsen in die Giro die hij als zesde beëindigde op 13’09” van Eddy Merckx. Tomas werd in diezelfde Giro 41^e op 1h03’06”. Gösta en Tomas werden derde in de Trofeo Baracchi na Merckx-Swerts en Gimondi-Boifava.

Op zich deed Tomas het dat jaar waarschijnlijk zelfs beter dan Gösta. Hij werd derde in de Coppa Agostoni, in Cotignola en in de Giro del Lazio. Hij won tevens de 1^e en 5^e etappe van de Tirreno – Adriatico en werd derde in het eindklassement.

De Tour de France werd niet gereden door Ferretti en in het Wereldkampioenschap werd Gösta 36^e en gaven Sture en Tomas op.

Er zat duidelijk verval op de prestaties van de Petterson’s. Misschien dat Tomas eigenlijk nog het best stand hield, Gösta teerde duidelijk op zijn prestaties van de eerste twee jaren. Voor Sture was het duidelijk geworden en hij ging de fiets aan de wilgen. De twee over gebleven Pettersson’s verkasten naar Scic.

Gösta werd aan het begin van het seizoen 3^e in het eindklassement van de Tirreno – Adriatico. Hij reed één toptien plaats in de Ronde van Romandië en werd 8^e in het eindklassement. Hij deed voor het eerst mee in de Ronde van Zwitserland, won er de 8^e etappe b en werd 7^e in het eindklassement op 7’53” van Fuente. Hij reed er nog een toptien plaats en Tomas gaf er op. Hij werd 3^e in het eindklassement van de Giro di Sardegna en eindigde 2^e met Boifava in de Trofeo Baracchi na Gimondi-Rodriguez. In de Giro d’Italia reed hij drie toptien plaatsen en werd uiteindelijk 13^e op 34’42” van Eddy Merckx. In het Wereldkampioenschap gaven zowel Gösta als Tomas op.

Op het einde van het seizoen had Tomas het ook begrepen. De prestaties van 1972 had hij niet kunnen verder zetten, in tegendeel zelfs, hij presteerde zo goed als niks.

Gösta bleef alleen over en veranderde nog eens van ploeg. Hij zou zijn laatste jaar rijden bij Magniflex. Gezien zijn leeftijd, 34 jaar, mag gesteld worden dat hij in schoonheid afscheid nam.

Bij zijn tweede deelname in de Ronde van Zwitserland behaalde hij zes toptien klasseringen en werd hij 2^e op 58” van Eddy Merckx. In de Giro d’Italia behaalde hij drie toptien noteringen en werd hij uiteindelijk 10^e op 17’08” van Eddy Merckx. Op het Wereldkampionschap werd hij nog 17^e en in de Trofeo Baracchi behaalde hij met Rodriguez een tweede plaats na Moser-Schuiten.

Na afloop van hun carrière hebben drie van de vier broers gekozen voor een andere familienaam. De familienaam Pettersson (ook soms Petersson) werd te veel verspreid van uit Zweden over de hele wereld. Daarom konden de dragers van deze familienaam van homoniem veranderen en een andere identiteitskaart vragen in Zweden. Dit gebeurde toen de broers ruzie hadden. Wat de reden van de ruzie was kon ik niet achterhalen.

Erik, Tomas en Sture heetten vanaf den Fåglum, naar de naam van de club waarbij ze debuteerden. Op het toppunt van hun glorie spraken de Zweden al van de " Fåglum brothers". Alleen Gösta behield zijn oorspronkelijke achternaam.

Gösta was een regelmatig renner. Hoewel hij zelden een wedstrijd wist te winnen, zat hij altijd mee in de goede ontsnapping. Hij had echter altijd een defensieve houding die niet in de smaak viel van het grote publiek. Hij had een ietwat bescheiden persoonlijkheid, en misschien daardoor is er nooit echt uitgekomen wat hij allemaal in zich had. Tomas had misschien evenveel talent als Gösta. Maar misschien lag hij als de jongste teveel onder de plak van Gösta en de andere broers. Erik was te onregelmatig om echt door te dringen bij de beroepsrenners en Sture was de minste van de vier. Hij verliet het viertal ook als eerste voor goed want hij overleed op 26 juni 1983 ergens in Noorwegen.

Samen wonnen de Pettersson’s 13 wedstrijden bij de profs (Gösta negen en Tomas vier). Ze werden 3 keer wereldkampioen bij de amateurs hetgeen dus 12 WK-truien betekent voor één familie.

24-01-2011, 00:00 Geschreven door G.L.  

Open brief aan ……. Hubert Hutsebaut.

Hubert wie? Ik denk dat dit de spontane reactie zal zijn van veel jongere wielerliefhebbers. De ouderen onder ons zullen de naam wel herkennen hoop ik. De echte wielerliefhebbers toch zeker.

Hubert (voor de Nederlanders onder ons, Hubèr uitgesproken en niet Huubert of zo iets) is nochtans een waar begrip in het wielrennen. Was Hubert een groot renner? Neen natuurlijk niet zullen de meesten antwoorden. Ikzelf ga daar echter niet mee akkoord. Hubert heeft oinderdaad op het eerste zicht een zeer bescheiden palmares. Zeven overwinningen bij de profs. Dat zijn er natuurlijk nog altijd veel meer dan Jürgen Van Goolen en Jürgen Van Den Broeck. Maar als u even verder leest, beste lezer, dan zal u zien dat u het verkeerd voor hebt. Hubert Hutsebaut is een icoon in het wielrennen.

Wat maakt Hubert dan zo speciaal? Wel met Hubert werd een beetje gelachen in het peloton. Hij was de pineut, de sukkel, degene die gepest werd. Ook de wielersupporters lachten met hem. Want jammer genoeg had Hubert zijn voorkomen niet mee. De moeders van alle wielerliefhebbers hadden hen nochtans altijd gezegd dat je niemand mag uitlachen om zijn uiterlijk. Maar ja, die moeders kwamen niet mee naar de koers en na 12 pinten, dan denkt de modale wielersupporter niet meer aan zijn moeder. En dus werd er gelachen met Hubert. Onterecht. En indien Hubert dit nu leest, dan komen er waarschijnlijk pijnlijke herinneringen naar boven. Lees echter verder Hubert. Wie laatst lacht best lacht.

Hubert droeg een bril. En met brillendragers werd toen nog al eens gelachen. Ik kan het weten, ik droeg er vroeger ook een, vandaar misschien mijn sympathie voor Hubert. Gelukkig droeg ik niet zo een sterke glazen zoals Hubert want die waren van het formaat confituurpotbodems. Zo van die glazen die er voor zorgden dat je met grote verbaasde ogen de wereld inkeek. Nochtans er waren nog renners met een bril vroeger. Je had Jean Bobet maar die moest wel een bril dragen want die had universitaire studies gedaan en studenten die droegen nu eenmaal een bril. Je had Jan Janssen maar die had dan weer het wereldkampioenschap gewonnen, de groene trui in de Tour en net voordat Hubert prof werd de gele trui. Je had later Theo Verschueren maar die werd ook wereldkampioen. Hubert werd nooit wereldkampioen.

Misschien droomde Hubert er vroeger wel van om wereldkampioen te worden of de Tour de France te winnen. Misschien lag kleine Hubert uit Lendelede ’s avonds in bed en overwon hij in gedachten de Tourmalet en de Aubisque en reed hij triomferend in WK-trui Parijs binnen. Misschien. Wie zal het zeggen.

Hubert was ook een stille jongen die vlug zijn plaats kende in het peloton. Hij besefte waarschijnlijk vrij vlug dat hij niet in de wieg gelegd was om een groot renner te worden zoals Merckx, De Vlaeminck, Godefroot enz... Hij borg dan ook zijn dromen veilig op. En de stille jongen met de confituur-glazen bril werd het mikpunt van spot binnen het peloton.

Nochtans, Hubert was niet te onderschatten. Hij werd prof op 26 augustus 1968 bij flandria-De Clerck. Hoe en waarom, daar heb ik niks kunnen over terug vinden. Misschien op voorspraak van de lokale flandria-velomaker van Lendelede, zo ging dat toen in die tijd bij flandria.

Op 11 juli 1969, nog steeds bij flandria-De Clerck-Krüger behaalde hij zijn eerste overwinning bij de profs in Gistel voor Raf Van Bruwaene en Christian Callens. Die overwinning zal natuurlijk verloren gegaan zijn in de feestroes waarin België toen leefde door de krachttoeren van een Eddy Merckx in de Tour de France en de overwinning van Guido Reybrouck die dag. De 0 was dus vrij vlug van zijn palmares weggeveegd. Hubert kon winnen als het moest. Hij was er trouwens al eens dicht bij geweest op 28 juni in de Omloop van het Houtland waar hij in de sprint geklopt werd door Noël Van Tyghem. Iets wat Jempi Monseré in 1970 ook overkwam in het Kampioenschap van Vlaanderen. Maar toen rook men een sterke geur van verbrand rubber natuurlijk.

Ook in 1970 reed Hubert nog voor flandria-Mars. De maand juli was blijkbaar zijn maand. Op 22 juli won hij namelijk in Dentergem voor Romain Furniere (op 10”) en Walter Planckaert (op 1’35”). Op 2 september werd hij nog tweede op 20 “ van Julien Van Lint in de Grote Stadsprijs van Geraardsbergen en op 8 september werd hij tweede, geklopt in de sprint door Etienne Sonck in Izegem. U ziet beste lezer, er zat een gestage vooruitgang in de prestaties van Hubert.

Wat is er dan misgegaan eind 1970? Het contract van Hubert bij flandria werd niet verlengd en Hubert moest op zoek naar een nieuwe ploeg. Was men binnen flandria bang voor de mogelijkheden van Hubert? Heeft de Grootmeester Hubert over het hoofd gezien voor zijn bruine garde? Hadden noch Roger De Vlaeminck, Walter Godefroot, Frans Verbeeck e.a. het vermogen de ontluikende talenten van Hubert te ontdekken? Het zal waarschijnlijk een van de vele wielermysteries blijven. In elk geval Hubert kwam terecht bij het zeer bescheiden Goldor. Hij werd ploegmaat van Richard Bukacki, Frans Melckenbeeck, Walter en Willy Planckaert, Bernard Van de Kerckhove en Robert Van Lancker. Mogelijks werd hij ook bierhandelaar, ik weet het niet. Het was in elk geval zo dat veel renners van Goldor ook het bier moesten verdelen.

Was Hubert in zijn wiek geschoten? Op zijn teen getrapt? In zijn eer gekrenkt? Waarschijnlijk wel. En dat kwam tot uiting in zijn uitslagen. Hubert won dat jaar niet minder dan 3 wedstrijden. Eddy Merckx won er dat jaar weliswaar 53 maar die is dan ook Grootmeester, maar drie is evenveel als Willy Van Neste, Daniel Vanryckeghem, Noël Van Tyghem, Rini Wagtmans ……

Hubert begon er vroeg aan dat jaar. Op 3 mei won hij de 4° rit van de Ronde van Spanje. Hij reed het complete peloton op maar eventjes 9 minuten en 50” en zag zijn overwinning als een dankbetuiging ten opzichte van zijn overgebleven ploegmakkers, zijn nieuwe ploeg en als revanche ten op zichte van Brik Schotte en het flandria-team. Cyrille Guimard werd tweede. Was hij te diep gegaan in zijn krachtenarsenaal? Redeneerde hij dat er niets meer in zat in de Vuelta? In elk geval wordt hij nog vermeld in het ritverslag van de Vuelta van 12 mei. Waarschijnlijk gaf hij die avond op en keerde hij terug naar België. Maar de vorm was er want op 13 mei won hij in Assebroek. Hij versloeg er Eric Raes en William Bilsland in de sprint. Je moet het maar doen. Thuiskomen van Spanje en direct een wedstrijd winnen. Op 12 september won hij in nog een koers in lijn in Heule. Herman Vrijders en Daniel Vanryckeghem strandden op 3 seconden. Op 8 augustus was hij in een andere koers in lijn in Lede nog derde geworden na Willy Planckaert en Daniel Vanryckeghem.

Hubert kon het jaar 1971 met een zoet smaak van wraak ten opzichte van flandria afsluiten. Het was zijn beste jaar tot nog toe geweest en, wat hij niet wist, het beste moest nog komen.

In 1972 bleef Hubert bij Goldor dat als extra sponsor IJsboerke had aangetrokken. Had hij door de successen van 1971 extra getraind tijdens de winter? Zich extra verzorgd? Enkel Hubert zelf kan het ons zeggen. In elk geval was hij tegen de traditie in zeer vroeg in optimale vorm. Hij begon in de maand maart met een 40° plaats in de Omloop het Volk en ’s anderendaags had hij al een 10° plaats te pakken in Kuurne-Brussel-Kuurne. De benen voelden goed aan en Hubert wist het. Vervolgens kwam zijn glorieperiode. Sommige mensen dromen van ooit eens 5 minuten wereldberoemd te zijn. Wel Hubert werd 5 dagen wereldberoemd. Het begon op 25 maart en eindigde op 29 maart. Op 25 maart werd de E3-prijs te Harelbeke verreden. Het wedstrijdverhaal kan kort samengevat worden. Na de Hoppeberg kwamen de volgende renners voorop : Merckx, Godefroot, Verbeeck, Van Tyghem, Dierickx, Rosiers, De Witte en Van De Vijver. Eén duo reed er nog naar toe. Hubert Hutsebaut met in het wiel Wilfried David, de ploegmaat van Walter Godefroot.

Op het Vossenhol demarreert Walter Godefroot weg. Misschien niet verstandig voor zo een sterke spurter maar misschien voelde Walter zich wel beresterk. Hubert ging in de achtervolging samen met Eddy Merckx. Op 5 km van de aankomst kwamen ze bij Walter Godefroot. Het drietal stevende op een sprint af. Merckx begon op kop met Godefroot in het wiel. Toen Eddy 100 m voor de aankomst naar links keek, zag hij dat Godefroot zijn krachtinspanning van op het Vossenhol had moeten bekopen en het wiel had gelost. Eddy, zeker van de overwinning zette zijn inspanning niet door en werd daardoor op 5 meter van de streep rechts voorbij gejumpt door Hubert.

Uit het wedstrijdverslag kan worden afgeleid dat Hubert die dag gewoonweg de sterkste was en dus een verdiende winnaar.

Vier dagen later was er dan de Elfstedenronde. In de voorbeschouwingen in de kranten stond er onder andere dat o.a. Godefroot het zich niet kon permitteren nog eens geklopt te worden door Hutsebaut of een van diens soortgenoten. Soortgenoten? Hallo! Was Hubert Hutsebaut een soort minderwaardige renner misschien? Had hij geen recht de E3-prijs te winnen? Hij was toch de sterkste en misschien wel de slimste geweest.

De wedstrijd kan als volgt samengevat worden. Godefroot, Reybrouck, Verbeeck, David, De Muynck, Van Olmen, Marcel Omloop, Roger Jochmans, Willy Van Neste en Hubert stevenen op de aankomststreep af. Op 700 m van de streep is er een scherpe bocht naar rechts. Een agent doet de renners twijfelen en sommigen zetten voet aan grond. Enkel de twee laatste van het groepje, Willy Van Neste en Hubert zien de vergissing van de renners en kiezen het juiste parcours. Hubert plaatst een krachtige jump en wint voor Willy Van Neste en de teruggekeerde Guido Reybrouck.

U kan zich, beste lezer, de taferelen aan de aankomst voorstellen. Geroep en getier, gevloek en gescheld. Maar …… elke renner wordt geacht het parcours van de wedstrijd te kennen. En het jaar ervoor in dezelfde Elfstedenronde, was er iets gelijkaardigs gebeurd. Toen reden er 4 renners voorop en reed er één de verkeerde kant op. U raadt het al, het was Hubert. Met recht kon hij nu verkondigen dat een ezel zich nooit tweemaal aan dezelfde steen stoot.

Vier dagen en 2 grote overwinningen voor Hubert. Men zou denken dat zijn carrière nu wel definitief gelanceerd zou zijn. Hubert was nog maar 24 jaar oud. In de fleur van zijn leven en zijn sportloopbaan. De sportdirecteurs zouden nu toch wel zijn deur plat lopen om hem in 1973 in de ploeg te krijgen. Helaas. Wat is er gebeurd met Hubert? Hij reed nog alle voorjaarskoersen. Hij startte ook nog in de Vuelta, hij komt voor in de najaarskoersen. Maar verder is er niks terug te vinden over een ploeg voor 1973. Wat is er gebeurd Hubert? Hebben ze het je niet vergeven dat je tweemaal won. Er was toch niks af te dingen op je overwinningen.

Was het misschien omdat je de “looks” niet had en dat je, zoals ik ergens gelezen heb, soms je benen niet schoor. En dan? Bernard Hinault heeft het in elk geval opgemerkt en heeft je gekopieerd om op die manier Paris-Roubaix te winnen. Dus als zo een grote kampioen dat mag, waarom jij niet?

Of had je je buik vol van het wereldje. Misschien was je ondertussen wel getrouwd, ik weet het niet. Was er een kindje in aantocht en moest er voldoende brood op de plank komen. Kreeg je een andere job aangeboden. Een die minder fysieke inspanningen vergde. Alhoewel ik er zeker van ben dat jij nooit een man was die om een extra inspanning verlegen zat.

Of was je gewoon een groot kampioen die afscheid nam op zijn hoogtepunt. Laat het ons daar bij houden Hubert. En laat mij van jou een voorbeeld maken voor de vele renners die nu aan het begin van het seizoen staan en denken dat ze de grote kampioenen of would-be kampioenen niet kunnen verslaan. Laat hen een Hutsebautje of Huberke doen. Laat ons deze nieuwe term invoeren in het wielrennen zodat de “mindere” renners iets hebben om naar uit te kijken.

Kortom, voor mij ben jij, Hubert Hutsebaut, een kampioen. Weliswaar met een kleine k want anders zou ik mijn indeling die ik hier ergens anders op de blog gezet heb verloochenen. Maar je bent een naam in het wielrennen. Ere wie ere toekomt. Hubert Hutsebaut je hebt je plaats in de geschiedenisboeken van het wielrennen. Inwoners van Lendelede dit verdient een standbeeld.

                                                                                                                                             G.L.

22-01-2011, 18:13 Geschreven door G.L.