Beste lezer en wielerliefhebber. Vandaag zou ik het eens willen hebben over een “bonk van een vent”.  Een man op een fiets waar je met ontzag naar keek. Waar de kracht van afstraalde en die de tegenstander kon imponeren, alleen al met zijn uitstraling van kracht.

Het is geen renner die geboekstaafd staat als flyer. Hij zat niet als een Roy Schuiten, een Didi Thurau of een Roger De Vlaeminck op zijn fiets. Hij was geen echte sprinter alhoewel hij op zich ook geen strijkijzer was in de spurt. Tijdrijden was niet echt aan hem besteed alhoewel hij wel uren tegen de wind in kon bonken en beuken. Voor zichzelf of voor zijn kopman. En het was zeker  geen klimmer daarop was zijn lichaam niet voorzien. Te fors, te hoekig, te zwaar. Hij had een kop van beton, oerdegelijk, een kop waar Marc Sleen of Nesten een prachtige karikatuur zou kunnen van maken hebben.

Niettemin heeft hij zijn plaats in de wielergeschiedenis veroverd. En als zijn naam vernoemd wordt in een gesprek tussen wielerliefhebbers, zal er nooit extra uitleg moeten gegeven worden. Elke gesprekspartner zal direct een beeld voor ogen krijgen van de renner. Dit in tegenstelling als de namen van renners als Dallai, Sorlini of Cucchietti vallen. Ja beste lezer, deze renners reden ook begin de jaren 70 in het peloton.

Nu vraagt u zich waarschijnlijk af over welke bonk ik het hier wil hebben. Wel het is niemand minder dan Roger Rosiers. Roger Rosiers werd geboren op 26 november 1946 in Vremde, een deelgemeente van Boechout in de provincie Antwerpen. Vandaar dat ik mijn titel moest veranderen. Ik had eerst geschreven “Uit de Vlaamse klei getrokken” maar ik denk dat er weinig kleigrond te vinden is in Vremde. Maar ik kan mij natuurlijk vergissen.

Het begon voor Roger Rosiers zoals voor vele renners, met een fiets voor de plechtige communie. Roger werd direct gebeten door die ondefinieerbare, typisch Vlaamse wielermicrobe. Eens er door gebeten, geraak je er nooit meer vanaf. Veertien jaar was hij, en hij werd al derde in zijn vierde koers bij de niet-aangeslotenen. Zelden reed hij buiten de toptien. Bij de nieuwelingen behaalde hij ruim 57 overwinningen en dat terwijl hij toch Latijns-Grieks volgde en dus veel moest studeren.

Dat eerste gewin was echter kattengespin. Ze zijn met velen die de ene overwinning na de andere binnenhaalden bij de nieuwelingen, en nooit een volwaardig, laat staan verdienstelijk profrenner werden. Ik zou ze niet te eten willen geven.

Maar ook bij de liefhebbers was Roger was geen onverdienstelijk wielrenner. Hij won in 1965 de Omloop Het Volk voor liefhebbers en in de Schaal Sels zorgde hij voor een stunt. Op 1 km van de streep sprong hij weg uit een 150 koppen tellend peloton, nam 70 meter voorsprong en won als amateur voor de doorgewinterde profs  Staf De Smet en Gilbert Maes. In datzelfde jaar  won hij ook één etappe in de Ronde van België en werd derde in de eindstand.

In 1966 won hij de Omloop der Vlaamse Gewesten, de Omloop van Henegouwen en een etappe in de Triptyque Ardennaise en werd hij tweede in de eindstand van de Ronde van België. Hij won eveneens Gent-Wevelgem voor amateurs waar hij Leo Van Dam en Ludo Goossens in de spurt klopte. Er stonden niet minder dan 294 deelnemers aan de start!

In datzelfde jaar moest hij zijn legerdienst vervullen en dat werd een geluk bij een ongeluk. Want toen hij in het Klein Kasteeltje vertoefde zaten daar ook de zonen van François Cools, sportdirecteur bij Mann. Van het een kwam het ander en Roger mocht als 20-jarige, wat in principe niet toegelaten was, een profcontract tekenen bij Mann.

Op 30 januari 1967 werd Roger Rosiers officieel profrenner bij de ploeg Mann-Grundig. Enerzijds een evidente keuze gezien de Mann-ploeg gekend stond voor zijn Antwerpse inbreng en de kans die hij kreeg via François Cools, anderzijds minder evident gezien de aanwezigheid van kleppers zoals Jos Boons, Walter Boucquet, Jos Huysmans, de broers In ‘tVen, André Poppe, Willy Van Neste, Daniel Vanryckeghem, Herman Vanspringel en zijn toekomstige schoonbroer Gust Verhaegen. Voor een jonge renner met ambitie toch wel een hele groep renners waar hij rekening zou moeten mee houden.

Niettemin startte Roger Rosiers schitterend. Hij won al direct de Brabantse Pijl. Hij ontsnapte bij de aanvang van de laatste plaatselijke ronde, en men zag hem niet meer terug. Hij won voor Jan Lauwers, op 1 minuut en Miel Coppens op 2’45”. En dat terwijl Roger toen nog altijd zijn legerdienst deed. Misschien dat de Brabantse Pijl toen nog niet de uitstraling had van nu, maar de wedstrijd staat toch mooi op zijn erelijst. Enkele weken later wordt hij zevende in een aartslastige Luik-Bastenaken-Luik en behaalde hij dezelfde plaats in het Kampioenschap van België naast een elfde plaats in de Waalse Pijl. Niet mis voor een neo-prof. Heden ten dage zou er direct een contractaanpassing komen en zou het bedje voor de eerstejaarsrenner gespreid zijn. Niet echter in 1967.

Het volgende jaar, nog altijd bij Mann-Grundig, probeerde Roger te bevestigen. Hij slaagde daar gedeeltelijk in met negen overwinningen. Er waren echter geen uitschieters bij tenzij je de, onmenselijke weersomstandigheden gereden Elfstedenronde in Brugge zou meetellen. Roger won voor Willy Bocklant en Michel Jacquemin. Toch gaf hij weer een teken van zijn talent door tweede te eindigen in de vierde Amstel Goldrace. Hij werd met 2 cm verslagen door Harry Steevens en ging Daniel Vanryckeghem vooraf. Het had winst kunnen zijn. Jos Huysmans, toen al een gevestigde waarde, trok de sprint aan voor Roger. Die durfde zijn ploegmaat echter niet voorbij te gaan tot het al te laat was. Toch wel een eigenaardige tactiek bij Mann-Grundig als je ook  een sprinter als Daniel Vanryckeghem mee hebt in de kopgroep. Verder werd hij dat jaar ook vierde in Kuurne-Brussel-Kuurne, vijfde in de Ronde van Luxemburg en zesde in de Ronde van Vlaanderen waar Daniel Vanryckeghem vijfde werd.

In 1969, zijn laatste jaar bij Mann-Grundig, behaalde hij vier individuele overwinningen. Het meest in het oog springend was de overwinning in Nokere Koerse, toen nog niet op TV, voor Frans Mintjens en opnieuw Michel Jacquemin. Verder werd hij nog tweede in de zesde etappe van Parijs-Nice, na Jos van der Vleuten en tweede in de etappe 2b, een tijdrit van 10,4 km, van de Vierdaagse van Duinkerken na Ferdi Bracke maar voor Herman Vanspringel.

Roger reed dat jaar, voor Mann, zijn eerste Tour de France. Echt grote liefde zou het nooit worden. Het begon nochtans goed met een tiende plaats in de proloog op 31” van Rudi Altig. Maar alle blikken waren natuurlijk gericht op Eddy Merckx. Veel beter zou het niet worden en in de zesde etappe volgde er een opgave.

In datzelfde jaar werd hij ook nog vierde in Kuurne-Brussel-Kuurne, zevende in de Waalse Pijl, waar hij mee Jos Huysmans aan de overwinning hiemp, en ook zevende in de Amstel Gold Race en achtste in de Omloop Het Volk. Sommige kopmannen kregen hem in het oog.

Zoals Jan Janssen die hem aanbeval bij BIC. Roger koos eieren voor zijn geld en tekende tijdens de Ronde van Het Noorden een contract met Maurice Demuer.  De Mann-Grundig-ploeg  had nogal wat “vedetten” in zijn rangen in 1969. Ronald De Witte, Jos De Schoenmaecker, Jos Huysmans (winnaar van de Waalse Pijl), de gebroeders In ‘tVen, Georges Pintens, Willy Van Neste, Daniel Vanryckeghem en oude getrouwe Herman Vanspringel. Teveel van het goede, en dus ook wel een reden om te veranderen. Roger kon zich alleszins financieel sterk verbeteren. BIC was ook een ploeg die veel professioneler te werk ging dan het toch wat amateuristische Mann. En misschien waren er al signalen dat het einde van de Mann-ploeg naderde? 1970 zou het laatste jaar worden dat de familie Gemoets de wielerploeg sponsorde. Een aantal “vaste” renners vertrok in elk geval op het einde van 1969. Jos Huysmans ging superknecht worden bij het Faemino van Eddy Merckx en Paul In ‘tVen zocht zijn geluk en fortuin in Italië bij Germanvox samen met Guido Reybrouck en Julien Van Lint. Misschien hebben de verhalen van Willy Van Neste die, geschorst in België wegens doping in 1968 voor BIC ging rijden, Roger wel kunnen overtuigen om voor BIC te kiezen .

In 1970 verdedigde Roger dus de oranje-witte kleuren van het machtige Franse BIC. Hij werd er ploegmaat van Charly Grosskost, Jean-Marie Leblanc, Leif Mortensen, Alain Santy, Alain en Sylvain Vasseur, Johny Schleck, Sus Verhaegen en Michaël Wright. Maar vooral van Luis Ocaña. Een ontmoeting die een groot deel van zijn verdere carrière zal bepalen.

Roger behaalde in 1970 negen individuele overwinningen. Waaronder de 16° etappe van de Vuelta , notabene een bergrit, en de proloog van de Tour de Picardie waardoor hij zijn eerste leiderstrui uit zijn profcarrière mocht aantrekken. Roger, nog altijd maar 23 jaar oud, werd ook tweede in de Omloop Het Volk na Frans Verbeeck en derde in de E 3-prijs in Harelbeke na ex-ploegmaat Daniel Vanryckeghem en Roger De Vlaeminck. Maar vooral schitterde hij ook in Bordeaux-Parijs met een derde plaats op 6’15” van Herman Vanspringel en 46” na Lucien Aimar. Dat deze monsterwedstrijd niet altijd carrières brak heeft Roger de jaren erop duidelijk bewezen. Verdere ereplaatsen waren vierde in Gent-Wevelgem en de Waalse Pijl, vijfde opnieuw in de Ronde van Vlaanderen en achtste in Parijs-Roubaix en Parijs-Tours.

In 1971 kwamen bij BIC Bernard Labourdette, Desiré Letort, René Pijnen en Guy Santy er bij. Roger Rosiers werd een vaste waarde in de ploeg. Hij reed een prachtig voorjaar en haalde de parel op zijn kroon binnen. Het begon al goed met de Omloop Het Volk. Hij werd opnieuw tweede, ditmaal na Eddy Merckx. In de Amstel Gold Race werd hij derde na Frans Verbeeck en Gerben Karstens. Een maand later schreef hij zijn naam in de wielergeschiedenis door op magistrale wijze Paris-Roubaix te winnen met 1’26” voorsprong op Herman Vanspringel en Marino Basso. Andere kamioenen in de toptien waren Jan Janssen (4°), Eddy Merckx (5°), Eric Leman (6°), Roger De Vlaeminck (7°), Felice Gimondi (8°), Eric De Vlaeminck (9°) en Georges Pintens (10°). Niet mis dus.

In die Parijs-Roubaix gaf hij een staaltje van zijn kunnen. Na de eerste schermutselingen geraakten een twaalftal renners voorop. Eddy Merckx met ploegmaats Jos Spruyt en Herman Vanspringel, de flandria-mannen Eric en Roger De Vlaeminck en Eric Leman, de Salvarani’s Felice Gimondi en Gianni Motta, BIC-ploegmaat Jan Janssen, Hertekamper Georges Pintens, Mercierkopstuk Raymond Poulidor en Peugeothoop Jean Jourden.

Uit dit kopgroepje ontsnapte Eric De Vlaeminck, wiens vlucht vakkundig afgeschermd werd door zijn twee ploegmaten. Roger lag ondertussen ten gevolge van drie lekke banden een heel eind achteruit. Maar zijn sportbestuurder hield er de moed in en zorgde er voor dat middels de nodige peptalk Roger in zijn kansen bleef geloven. In een stoffige Parijs-Roubaix kwam hij eindelijk onder stoom. Het gevoel dat hij in de benen had, na zijn vijfde plaats in de Ronde van België, was geen bedrog geweest. Als een TGV, avant la lettre, stormde hij over de kasseien. Het is een beeld dat elke wielerliefhebber kent. Roger Rossiers met bestoft gezicht, de weinige haren wapperend in de zelf opgewekte turbulentie, in het mooie BIC-truitje. Eerst haalde hij de achtervolgers van Eric De Vlaeminck in. Ze reden in het aarden strookje naast de kasseien, Roger op de rug van de kasseiweg. Ze voelden hem voorbij stuiven maar waren niet in staat hem te volgen. Onverdroten denderde hij verder richting de wereldkampioen veldrijden. Eric kon nog een tweetal kilometer in het zog van locomotief Roger vertoeven maar dan was zijn kaars ook uit. Met nog een goeie 25 km tot de streep stond Roger er alleen voor. Ze hebben hem pas terug gezien aan de aankomst. Kortom er stond geen maat op. Het was zijn mooiste overwinning uit zijn loopbaan, maar het was ook een van de mooiste Parijs-Roubaix’s ooit.

In totaal behaalde Roger Rosiers dat jaar 4 overwinningen. Dus al 27 in zijn ganse profcarrière. Met in 1971 ook nog een vijfde plaats in Kuurne-Brussel-Kuurne en een achtste plaats in Milaan-Sanremo.

In 1972 bleef Roger Rosiers bij BIC. Hopelijk met een aangepast contract na zijn zege in Paris-Roubaix. Jan Janssen en Michaël Wright verlieten BIC en breidden een laatste hoofdstuk aan hun carrière bij andere ploegen,  Jean-Marie Leblanc begreep dat zijn talenten op andere gebieden lagen en stopte zijn wielercarrière om in de pen te kruipen. Jaak De Boever en Eric Leman kwamen het team versterken.

Roger behaalde tien overwinningen dat jaar. Er zat echter maar één uitschieter in nl. de Ronde van Luxemburg. Op 8 juni had Frans Verbeeck de proloog gewonnen. De dag er op ontsnapte Roger Rosiers met Paul Aerts en versloeg deze in een sprint met twee. Barry Hoban werd derde op 33”, zes anderen finishten op 43”, de rest van het peloton op minstens 1’58”. Roger mocht de leiderstrui aantrekken en zou die niet meer afgeven. Jan Janssen won de tweede rit met 57” voorsprong, Cyrille Guimard won de spurt van de derde rit, Gilbert Bellone mocht in rit 4a 2’55” terugnemen, niks kon Roger deren. In de afsluitende tijdrit van 7,5 km moest hij slechts 26” toegeven op Dirk Baert. Roger won deze Ronde van Luxemburg met 16” voorsprong op Paul Aerts en 45” op Barry Hoban.

Verder werd Roger nog tweede in de derde etappe a van de Vierdaagse van Duinkerken na Robert Mintkewiecz en derde in de eerste en derde etappe van de Ronde van België respectievelijk na André Dierickx en Frans Verbeeck, en Frans Verbeeck en André Dierickx. Hij behaalde ook een vijfde plaats in de Ronde van Vlaanderen en een elfde in zijn Parijs-Roubaix.

Het volgende jaar verlieten Eric Leman  en Jaak De Boever het team al voor Peugeot. Ook Charly Grosskost nam afscheid en ging naar Mercier. José Catiau en Joaquim Agostinho kwamen er bij.

Tot nu toe waren de even jaren van Roger Rosiers altijd de beste geweest met 9 overwinningen in 1968 en 1970 en tien overwinningen in 1972. Het jaar 1973 bevestigde deze traditie. Roger, 26 jaar oud, behaalde dit jaar slechts 2 overwinningen. De belangrijkste is de GP d’Isbergues, gewonnen voor Willy Van Neste en André Mollet. De ereplaatsen mochten er echter zijn. Tweede in de Tour du Haut-Var na Joop Zoetemelk maar voor Luis Ocaña, derde in het eindklassement van de Ster der Beloften na Cees Bal en Willy Teirlinck en derde in Parijs-Roubaix 2’20” na een ongenaakbare Eddy Merckx en geklopt voor de tweede plaats door Walter Godefroot.  De vierde volgde al op meer dan 7 minuten. Verder nog een vijfde plaats in Bordeaux-Paris een zesde in Parijs-Brussel en een achtste in Gent-Wevelgem en de Waalse Pijl.

Nog voor de Tour de France werd Roger Rosiers benaderd door Jean Van Buggenhout, de manager van Eddy Merckx. Roger was einde contract bij BIC en had een iets minder seizoen gereden. De kans was groot dat hij zou moeten inleveren. Had Roger misschien ook wat minder vertrouwen in zijn eigen kunnen? Enkel Roger kan het ons vertellen. In elk geval Roger Rosiers tekende voor Molteni en dat was toch wel een donderslag bij heldere hemel. Het spreekt voor zich dat Maurice Demuer en Luis Ocaña niet blij gezind waren.

Het was evident dat Roger voor een knechtenrol koos. In de ploeg van Eddy Merckx moest je elke persoonlijke ambitie opzij zetten. Alhoewel, Roger dacht en hoopte toch een beetje dezelfde positie te krijgen zoals Herman Vanspringel in 1971. Die was toch ook Kampioen van België geworden binnen de Molteni-ploeg en ook Roger Swerts had in de ploeg van Eddy Merckx een aardige reputatie en erelijst bijeen gefietst. Het viel echter tegen, voornamelijk door ziekte. Roger Rosiers had samen met ploegmaat Jos Huysmans de zesdaagse van Antwerpen gereden, zijn enige ooit, en was daar achtste geworden.  Het wringen op de pistefiets bij de aflossingen had echter zijn tol geëist aan het zitvlak van Roger.  Het is niet iets waar een renner op zit te wachten. Daarnaast kreeg hij ook lelijke zweren op de benen en was de vorm ver te zoeken. Pas in het najaar kwam hij er echt weer door. De resultaten waren er dan ook naar. Weliswaar vier overwinningen met slechts één uitschieter nl. een derde plaats in Parijs-Brussel op 15” van Marc Demeyer en 9” van Roger De Vlaeminck.

Voor de Tour de France had Luis Ocaña echter al weer contact gezocht en was er een nieuw contractvoorstel gedaan. Op het einde van het seizoen scheidden de wegen van Roger Rosiers en Eddy Merckx. Luis Ocaña had, na het verdwijnen van BIC, een nieuwe ploeg rond zich opgebouwd genaamd Super Ser. Naast een aantal getrouwen uit de BIC-ploeg zoals Balagué, Berland, Fussien, Eddy Peelman en Sylvain Vasseur waren er ook nog elf Spanjaarden. En Roger Rosiers dus met zijn beste contract uit heel zijn carrière. Aan geld was er geen gebrek aan structuur des te meer.

Roger had nu compleet gekozen voor een dienende rol. In 1975, een oneven jaar, behaalde hij slechts één overwinning in een criterium en werd hij tweede in de zesde etappe van de Ronde van Andalusië na Freddy Maertens en negende in de Ronde van Vlaanderen.

Bij zijn tweede deelname in de Tour de France hield Roger het uit tot de 13° etappe. Hij, en ploegmaten Eddy Peelman en Julian Carlos Andiano, stapten samen met Luis Ocaña uit de wedstrijd. Zijn beste uitslag was een 18° plaats geweest in de proloog op 28” van Francesco Moser.

In 1976 bleef hij Luis Ocaña trouw bij Super Ser ondanks het feit dat deze laatste al op zijn terugweg was. De ploeg werd versterkt met steeds meer Spanjaarden en Luis kwam met zijn getrouwen geïsoleerd te zitten. Roger behaalde slechts twee overwinningen dat jaar. Hij werd nog derde in de Ronde van Aragon na Javier Francisco Elorriaga Iturriagagoitia en ploegmaat Jesus Manzaneque Sanchez en zevende in het Kampioenschap van België. Ook bij Roger was het toppunt van de carrière overschreden ondanks het feit dat hij nog altijd maar 29 jaar oud was.

Het jaar erop trok hij mee met Luis Ocaña naar Frisol. Het werd de zwanenzang van Luis. In een ploeg met Fedor den Hertog,  Cees Priem, Jan Raas, Benny Schepmans en Paul Wellens was er eigenlijk geen plaats voor hem en zijn superknecht. Het was enkel de naam Ocaña die gekocht werd als toegangsticket voor bepaalde wedstrijden, niet meer de renner. Drie overwinningen behaalde Roger in het Frisol-shirt. Dat hij absoluut niet versleten was bewees hij met zijn overwinning in de eerste Driedaagse van De Panne. Frisol won de proloog, een ploegentijdrit van 8,9 km, voor IJsboerke en EBO-Superia. Theo Smit mocht de leiderstrui aantrekken. In de eerste rit was er een ontsnapping. Kopman Jan Raas wou er naar toe springen en Roger zat klaar om het “gat” te laten vallen, toen de trapstang van Jan Raas afbrak. Dus sprong Roger naar de vluchters en was hij mee in de juiste ontsnapping. Hij werd vijfde na Jo Schipper maar de groep had 6’22” voorsprong op het achtervolgend peloton. Om een of andere reden werd de rangschikking opgemaakt op basis van punten en kwam Jo Schipper in de leiderstrui met Roger op de vijfde plaats. In de tweede rit, gewonnen door  Herman Vanspringel werd hij zevende op 18”. Gezien hij opnieuw in de juiste ontsnapping zat mocht hij de leiderstrui aantrekken en die zou hij niet meer afstaan. In de derde rit a kwam hij een kleine minuut na Willem Peeters binnen en in de derde rit b, een 8,3 km lange tijdrit, werd hij achttiende op 36” van opnieuw Dirk Baert. In de eindrangschikking bleef hij 1’59” voor op Yvon Bertin en 4’12” op Guido Van Sweevelt.

In de Tour de France behaalde hij weer niet het einde. In de 17° etappe, waar Lucien Van Impe zijn tweede Tour verloor, eindigde hij buiten tijd. Een elfde plaats in de 14° etappe was zijn beste resultaat.  Roger Rosiers zou nooit Parijs zien. Toch niet aan het eind van een Tour de France.

Verder eindigde hij nog vierde in de Ronde van België en zesde in de Ronde van Luxemburg. Op het einde van het seizoen kondigde Luis Ocaña zijn afscheid aan. Frisol beloofde veel aan Roger, maar liet op zich wachten. Op het einde bleek er geen plaats meer te zijn voor Roger. Roger moest op zoek naar een nieuw doel, een nieuwe ploeg. Hij contacteerde zijn vroegere sportdirecteur Maurice Demuer en zo kon hij opnieuw naar Frankrijk en ging hij rijden voor het roemruchtige Peugeot.  Hij vond daar de broers Jean-Pierre en Jean-Louis Danguillaume, Gilbert Duclos-Lasalle, Jacques Esclassan, Yves Hézard, Michel Laurent, Regis Ovion, Guy Sibille en Bernard Thevenet. Veel would-be vedetten en veel ego’s. Misschien niet de ideale ploeg om naar toe te trekken. Maar er was ook een Jean-Luc Vandenbroucke en die kon de ervaring van Roger wel appreciëren. VDB zou hij later nog terug tegen komen.

Het seizoen zelf kan kort samengevat worden. Twee kleinere overwinningen en een tweede plaats in Bordeaux-Paris op 8’02” van Monsieur Bordeaux-Paris, zijn vroegere ploegmaat bij Mann, Herman Vanspringel. Het opmerkelijke aan deze prestatie was dat Roger pas genezen was van een sleutelbeenbreuk opgelopen in Gent-Wevelgem. Een echte krachttoer.

Het jaar er op stond Roger mee aan de wieg van een nieuwe succesvolle ploeg La Redoute. Zonder twijfel werd hij aangetrokken voor zijn vakmanschap. Hij werd dus wegkapitein zoals dat zo mooi heet.  Zestien renners waaronder Pierre Bazzo, Mariano Martinez en Bernard Vallet als voornaamsten.  Drie overwinningen behaalde de 32-jarige nog en ook een vijfde plaats in nog maar eens Bordeaux-Paris. Deze keer achter André Chalmel, op 18’30”.

Het volgende jaar werd zijn laatste jaar. In 1980 bleef hij bij La Redoute en vormde er een Belgische kern met Ferdi Van Den Haute en de eerder genoemde Jean-Luc Vandenbroucke,  maar zijn enigste noemenswaardig resultaat was een tweede plaats in de Omloop der Grensstreek in Ledegem.

Roger Rosiers nam afscheid van het peloton met een …… voetbalmatch. Ruim 3000 toeschouwers kwamen er op af. Daarna was er een receptie en een groot feest met o.a. Luis Ocaña en Eddy Merckx.

Na het wielrennen diende er, zelfs voor winnaars van Parijs-Roubaix, nog gewerkt te worden. Roger had een wijnhandel, deed in sportkledij en kwam uiteindelijk terecht bij de onderhoudsproducten van Masta. Maar Roger Rosiers is altijd zijn eigen weg gegaan en zo heeft hij dan ook zijn eigen firma van onderhoudsproducten opgericht in Pulderbos, genaamd Rogo.

En ….. hij is lid geworden van de roemruchtige Eddy Merckx-vrienden. De vele ex-ploegmaten en ex-renners die op regelmatige basis een wielertocht maken. Dit keer echter met de nodige ravitaillering na de koers.

Roger Rosiers, een renner met enorm veel talent en wilskracht. Geen sprinter, geen tijdrijder, geen klimmer en een slechte daler, te rap content, misschien te weinig ambitie, te graag tonend dat hij sterk was.

Roger Rosiers, 55 overwinnigen. Paris-Roubaix, Ronde van Luxemburg, Driedaagse van De Panne en talrijke toptien-plaatsen in de klassiekers. Som ze op, de renners die dit nu kunnen voorleggen.

Mijn ode aan Roger Rosiers is veel langer uitgelopen dan ik dacht. Nog maar eens een bewijs dat wij in België in de jaren 60-70 prachtige coureurs hadden waar we nu nog enkel kunnen van dromen. Vandaar mijn boodschap aan Roger Rosiers : “Roger, mede bedankt voor de vele mooie wieleruren die jij ons geschonken hebt.”

P.S. : Mevrouw Rosiers, als u daar ergens op de zolder nog een doos vindt met een BIC-truitje, of een van Peugeot, Frisol, Mann of zelfs Molteni, en ze liggen in uw weg, ik ben altijd liefhebber.

G.L.

15-02-2011, 21:54 Geschreven door G.L.