Epiloog :

Achteraf is gebleken dat de renners tijdens het seizoen 1974 slechts drie maanden loon hadden ontvangen. Volgens Herman Vanspringel kreeg hij tien jaar later nog 130.000 Bfr. (Zie het boek : Herman Vanspringel door Robert Janssens p. 63). Hoe het met de andere renners zat ben ik niet te weten gekomen.

Wat er verder van de heren P.A. Verelst en Edw. Asselbergh is geworden is mij niet bekend. Hoe en wanneer uiteindelijk de firma M.I.C. in vereffening is gegaan weet ik evenmin.

Graaf Jean de Gribaldy bleef nog jaren in het wielerpeloton en overleed tenslotte op 02/01/1987 in Voray-sur-l’Ognon.

Fietsen Ludo werden verder geproduceerd tot het jaar 2000. In dat jaar werd de Granville-lijn gelanceerd.

Florent Van Vaerenbergh bestuurde uiteindelijk toch met Lomme Driessens en Ton Vissers de Alsaver-de Gribaldy-Jeunet-ploeg. Het sprookje duurde tot eind mei van dat jaar. Vanaf juni runden Florent Van Vaerenbergh en Jean de Gribaldy de Miko-de Gribaldy-ploeg. Ton Vissers kwam in 1976 terug met de Zoppas-Splendor-Sinalco-ploeg, nog een ploeg met de nodige moeilijkheden. Guillaume Driessens en Briek Schotte waren in 1976 ploegleider bij Flandria-Velda-Vleesbedrijf

Leo Kindekens werd sportdirecteur bij Gero-Hercka-Jaga. In 1976 zou hij Florent Van Vaerenbergh en Jean de Gribaldy vervoegen bij Miko-de Gribaldy-Superia. Paul Balbeur en Etienne Oyen hadden vanaf eind maart de Splendor-Struvay-ploeg die ook al in mineur zou eindigen.

Yvan Benaets, Eric en Luc Leman, Roger Loysch, Serge Van Daele, Noël Vanclooster, Staf Van Roosbroeck, Ronny Vanmarcke, Herman Vrijders en Wilfried Wesemael reden begin 1975 voor Alsaver-Jeunet-de Gribaldy en kwamen dus van de regen in de drop.

Luc Leman, Roger Loysch, Ronny Vanmarcke, Herman Vrijders en Wilfried Wesemael kwamen later bij Miko-de Gribaldy terecht
Serge Van Daele vertrok naar Gero-Hercka-Jaga.
Noël Vanclooster beëindigde in de loop van het jaar zijn carrière.

Frans Assez en Gilbert Wuytack reden in 1975 voor Carlos Cycles, Dirk Baert kwam er op 15 maart ook terecht na een tussenstop bij Presutti-Notari-Splendor-Fitec.

Raf Constant en Freddy Libouton reden ook eerst voor Presutti-Notari-Splendor-Fitec, later voor Splendor-Struvay.

Fons De Bal, Roger Jochmans en Georges Pintens kwamen bij Maes-Watney terecht.

Ernest Kirchen en Jos Van Olmen werden terug amateur.

José Sersté  en Herman Vanspringel gingen naar Flandria-Confortluxe-Carpenter.

Christian Rieu reed voor de Franse werklozenploeg U.N.C.P.

Eddy Van Hoof werd ploegmaat van Eddy Merckx bij Molteni.

Adolf Huysmans, Jan Van De Wiele en Theo Verschueren stopten hun carrière.

En André Dierickx ….. die ging uiteindelijk naar Rokado. En zo is de cirkel rond.

G.L.

20-10-2011, 17:05 Geschreven door G.L.  

             M.I.C.-Ludo-de Gribaldy of hoe je de Wereldbeker wint zonder te betalen

De jaren zeventig zijn op het gebied van de wielersport, en meer bepaald de sponsors in de wielersport, duistere jaren. Verschillende “spookploegen” zien het licht, renners worden niet of niet meer betaald, louche figuren zwaaien met mooie beloften enz. … Het zijn de renners die er de dupe van zijn. Jaren later heeft het natuurlijk wel mooie verhalen alhoewel deze waarschijnlijk bitter om te lezen zijn voor de betrokken renners.

Als er een van de betrokken renners dit verhaal nog verder wil aanvullen, mag hij mij altijd contacteren.

Het verhaal van de M.I.C.-Ludo-de Gribaldy-ploeg begint eigenlijk al in 1972 met het ontstaan van de ploeg Rokado.

De eigenaar van de firma Rokado, Robert Kahl, rijk geworden met de productie van lattenbodems, zag het aanvankelijk zeer groot en wou een internationale wielerploeg opbouwen.  Drieëndertig renners kwamen onder contract en Florent Van Vaerenbergh werd sportdirecteur. Bij de renners zowat alle Duitse profrenners die iets van naam hadden (o.a. Winfried Bölke, Klaus Bugdahl, Hans Junkermann, K.H. Kunde, Wilfried Peffgen, Dieter Puschel, Sigi Renz, Rolf Wolfshohl, e.a.). Enkele Belgen zoals Jean-Pierre Berckmans, Albert Van Damme, Robert Van Lancker, Georges Vandenberghe, Willy Vekemans en Theo Verschueren en Nederlanders zoals Gerben Karstens, Harry Jansen en Wim Schepers. Verder ook een reeks oude gloriën zoals de Fransen Lucien Aimar, Gilbert Bellone en Jean Grazyck. Robert Kahl mikte dus hoog. Hij mikte zowel op het Duitse baancircuit, de internationale wegcompetitie als op het veldrijden. Een nobele gedachte natuurlijk maar misschien te vroeg in de tijd en te groots voor de portemonnee.

In elk geval, in 1973 werd de ploeg opgesplitst in Rokado, en een klein meer Duits team Ha-Ro. Ha-Ro staat voor Hannelore (Ha) de naam van de vrouw van de sponsor en Rokado (Ro).

Aimar, Bellone, Vandenberghe en Vekemans verlieten het team of stopten hun carrière.

Het internationale team werd uitgebreid met zeventien Belgen waaronder toch wel enkele grote namen zoals Willy De Geest, Tony Houbrechts, Eddy Peelman, Georges Pintens, Rik Van Linden, Staf Van Roosbroeck, Albert Van Vlierberghe en Herman Vanspringel.  Olymisch kampioen Hennie Kuiper maakte ook deel uit van de ploeg alsook oude glorie Roger Pingeon die al x-aantal keer zijn fiets aan de wilgen gehangen had.

Guillaume Driessens en Florent Van Vaerenbergh werden sportdirecteur en burggraaf Jean de Gribaldy werd medesponsor. Direct verklaarde Driessens de oorlog aan Merckx.

De gesplitste constructie werkte echter niet. En in een krantenartikel van 15 mei 1973 staat het volgende: “Tijdens een maandag te Brussel bijeengekomen vergadering van het dagelijks bestuur van de Internationale Wielerfederatie voor beroepsrenners, heeft men een gunstig gevolg gegeven aan de ontbinding van de extra-sportieve wielrennersploeg “Haro” gezien de renners van die ploeg opgenomen werden in het “Rokado” team”. Het team werd in totaal 41 renners groot.

Zijn toen de financiële problemen begonnen? In elk geval beweert Gerben Karstens dat hij in 1972 al ondervonden had dat niet alles koek en ei was en dat hij de Belgen die er in 1973 bijkwamen verwittigd had.

Robert Kahl is waarschijnlijk verder gesprongen dan zijn financiële toestand het toeliet. Eenenveertig renners en technisch personeel betalen is niet niks. De aanwezigheid van grote mond en arrangeur Guillaume Driessens zal er waarschijnlijk ook geen deugd aan gedaan hebben. Deutsche Gründlichkeit en Guillaume Driessens zullen waarschijnlijk wel water en vuur geweest zijn.

In elk geval, op het eind van 1973 waren er zoveel problemen met de betalingen dat de meeste renners een uitweg zochten. Het Rokado-team was uit elkaar aan het vallen. In 1974 ging Rokado verder met hoofdzakelijk Duitse renners. Willy De Geest, Piet de Wit, Roger Gilson, Staf Hermans, Hennie Kuiper en André Peirsman waren de enige overgebleven buitenlanders in een team van twintig renners. In 1975, het laatste jaar van Rokado reden er nog twee Belgen in het team van negentien renners, Eric Van De Wiele en Ghislain Van Landeghem.

Terug naar eind 1973. De Rokado-ploeg stond op springen en de renners moesten dus een nieuwe ploeg vinden. Op 1 september, aan de vooravond van het wereldkampioenschap in Barcelona, was er een persconferentie waar aangekondigd werd dat Herman Vanspringel, André Dierickx, Georges Pintens en Staf Van Roosbroeck samen met Florent Van Vaerenbergh zouden overstappen naar de ploeg Vissers. Guillaume Driessens was not amused met deze aankondiging gezien hij dit nog een tijdje geheim wou houden.

Ton Vissers was nog een categorie erger dan Guillaume Driessens. Daar waar deze laatste meestal wel de belangen van zijn renners verdedigde was Ton Vissers een echte praatjesmaker, een producent van wind enz….

De ploeg die aangekondigd werd zou een uitbreiding zijn van de reeds bestaande Canada Dry-ploeg. Naast de eerder genoemde namen zouden ook Yvan Benaets, Roger Gilson, Jan Krekels, Theo van der Leeuw, Mathieu Pustjens, Wim Kelleners, Ben Koken, Jo Vrancken en Jo van Pol deel uitmaken van deze ploeg. Ook Tino Tabak, Wim Schepers, Cees Bal en Joop Zoetemelk werden genoemd alsook een drietal Engelse profs.

In Wielersport n°32 van 13 september staan ook de namen van Wim de Waal, Piet van Katwijk en Frits Schür.

De Canada Dry vestigingen van Frankrijk, België en Luxemburg zouden mee op de kar springen. Als co-sponsors, rijwielfabrikanten, worden Gazelle en Raleigh genoemd en Unilever en het Spaanse Frimatic zouden ook belangstelling tonen om mee te sponsoren.

Op 26 september werd in Geel een vergadering belegd waar Ton Vissers aankondigde dat Canada Dry zich terug trok als sponsor van een wielerploeg in 1974. Alle reeds voor dat jaar ondertekende contracten werden met onmiddellijke ingang overgenomen door een nieuwe drieledige Belgische ploeg. De twee van de drie sponsors zouden een Zwitserse uurwerkfirma zijn en een fietsfabriek uit Melsbroek. De ploeg zou twaalf Belgen en vijf buitenlanders omvatten. Florent Van Vaerenbergh zou sportdirecteur worden en Ton Vissers manager. Verder werden Eric Leman en, opnieuw, Roger Pingeon geciteerd als mogelijke versterkingen evenals drie jonge Zwitserse amateurs.

Even was er sprake (Wielersport n°38 22 november 1973) dat Florent Van Vaerenbergh met Herman Vanspringel, Staf Van Roosbroeck en Georges Pintens naar Brooklyn zouden verkassen.

Maar op 8 november echter werd door de heren P.A. Verelst en Edw. Asselbergh van Management And Investment Consultants (M.I.C.) uit Brasschaat, de heer Ludo Huygens van de rijwilefabriek Ludo uit Melsbroek, Florent Van Vaerenbergh en de managers Ton Vissers en Firmin Verhelst in het kasteel van Brasschaat de ploeg M.I.C.-Ludo voorgesteld. De basis zou bestaan uit Herman Vanspringel, André Dierickx, Georges Pintens, Eric Leman en Staf Van Roosbroeck. Ook de Nederlander Wim Schepers werd al aangekondigd. De ploeg zou worden aangevuld met Belgische, Nederlandse, Franse en/of Zwitserse renners. De ploeg zou in 1974 deelnemen aan alle binnenlandse en buitenlandse klassiekers en aan de Ronde van Spanje en is kandidaat voor de Ronde van Frankrijk.

Op 21 november 1973 stond er een klein berichtje in de krant met de titel “Zorgt Hasseltse onderneming voor een nieuwe wielerploeg?”. In dat artikel stond o.a. de een Hasseltse onderneming een grotendeels Limburgs getinte ploeg in het wielerpeloton zou brengen. De namen die circuleerden, zonder dat nog maar een contract getekend was waren : Pieter Nassen, Tony Gakens, Herman Vrijders en Georges Claes. De firma zou ook een onderhoud gehad hebben met Florent Van Vaerenbergh. Deze laatste echter meldde dat de Hasseltse firma, wiens naam onbekend bleef, afzag om medesponsor te worden van de M.I.C.-Ludo-ploeg. Voor deze ploeg, waar dus nog een medesponsor voor gezocht werd, hadden reeds 4 renners een contract nl. Eric Leman, Staf Van Roosbroeck, Herman Vanspringel en Georges Pintens. Werden verder nog vernoemd : Yvan Benaets, Fons De Bal, Roger Loysch (Houthalen), Wim Schepers, Jan Van De Wiele, Ronny Van Marcke, Jacky Coene, een zekere Meeuws en Pieter Nassen. Deze laatste zou echter al aangeworven zijn door de Hasseltse firma. Verder zou de ploeg uitgebreid worden met vier Zwitsers of vier Fransen afhankelijk van de derde sponsor.

Opmerkelijk was dat André Dierickx hier niet meer vermeld werd. Deze had uiteindelijk eieren voor zijn geld gekozen en had contact opgenomen met Pol Claeys voor een eventuele terugkeer naar de oude stal. Hij zou uiteindelijk in de Franse tak van de ploeg, Merlin Plage-Flandria-Shimano, komen waar hem ook weer heel wat moeilijkheden stonden te wachten. Maar dat is dan weer een ander verhaal.

Op 11 februari 1974 werd de ploeg M.I.C.-de Gribaldy-Ludo voorgesteld in Leuven. De renners, allen in een uniforme kledij, luisterden naar de toespraken. De drie sponsors waren dus M.I.C., een studiebureel voor Beurseffecten, Ludo de rijwielfabrikant en Burggraaf Jean de Gribaldy. De drie sponsors gingen een engagement aan voor drie jaar, de renners konden op hun beide oren slapen. De ploeg was opgebouwd uit eenentwintig renners waarvan er acht uit de Rokado-stal kwamen. Volgens Van Vaerenbergh was het een stel echte vrienden. Er werden drie renners aangeduid die extra bescherming kregen nl. Herman Vanspringel, Georges Pintens en Eric Leman. Staf Van Roosbroeck zou het geheime wapen van de ploeg worden.

De ploeg zou de week erop naar de Azurenkust vertrekken voor een reeks groepstrainingen en mogelijks al een eerste overwinning in de voorbereidingskoersen.

De eenentwintig renners die bij de ploegvoorstelling aanwezig waren : Dirk Baert, Yvan Benaets, Alfons De Bal, Adolf Huysmans, Roger Jochmans, Eric Leman, Freddy Libouton, Roger Loysch, Georges Pintens, de Fransman Christian Rieu, de enige buitenlander, José Sersté, Noël Vanclooster, Jan Van De Wiele, Jos Van Olmen, Ronny Vanmarcke, Staf Van Roosbroeck, Herman Vanspringel, Theo Verschueren, Herman Vrijders, Wilfried Wesemael en Gilbert Wuytack. (cursief de renners die van Rokado kwamen).

Kwamen er later op het jaar bij : Ronny Assez op 22 februari, de Luxemburger Erny Kirchen, vader van Kim, op 1 maart, Raf Constant en Eddy Van Hoof op 9 augustus, Luc Leman, de broer van Eric op 2 september en Serge Van Daele in september. De Portugezen José Freitas Martins, Joaquim Pereira de Andrade (Vuelta) en Herculano Ferreira de Oliveira (Tour de France) reden in 1974 ook even voor de ploeg als gastrenner.

Van Ton Vissers was er op dat ogenblik geen spoor meer, evenmin van Lomme Driessens. Beiden zouden een jaar later weer opduiken in de soap rond de ploeg Alsaver waar ze samen met Florent Van Vaerenbergh een zoveelste farce zouden opzetten.

Ton Vissers zou echter in 1974 al een voorproefje geven met de Robot- Office du Meuble- TimOil-Hannut-Gazelle-saga. Beide geschiedenissen ook weer voer voor een apart verhaal.

De ploeg behaalde in 1974 drieënveertig overwinningen op de weg en twee Kampioenschappen op de piste.

Frans Assez won éénmaal. Dirk Baert werd Kampioen van België achtervolging en won verder 7 wedstrijden. Daaronder een rit in de Ronde van België. Fons De Bal behaalde eveneens 7 overwinningen. Eric Leman behaalde 5 overwinningen waaronder een rit in de Vuelta en een in Paris-Nice. Hij werd ook 2° in Milano-Sanremo, 4° in de Waalse Pijl en Paris-Tours, 5° in de Ronde van Vlaanderen, Paris-Roubaix en Gent-Wevelgem. Georges Pintens won één wedstrijd nl. Luik-Bastenaken-Luik. Staf Van Roosbroeck zegevierde vier maal. Hij werd ook 2° in het Kampioenschap van Zürich en 5° in de Amstel Gold Race. Noël Vanclooster won 1 maal en werd 4° in Bordeaux-Paris. Ronny Vanmarcke won eveneens één wedstrijd. Herman Vanspringel won 10 wedstrijden waaronder Bordeaux-Paris (ex-aequo met Régis Delépine), de Brabantse Pijl en de E3-prijs Harelbeke. Theo Verschueren won 1 maal op de weg en werd Kampioen van Europa achter derny en 2° in het WK en BK halve fond. Herman Vrijders won 4 keer. Wilfried Wesemael won Kuurne-Brussel-Kuurne en was 5° in de Henniger Turm.

Dat men grootse plannen had met de ploeg blijkt uit een bericht dat verscheen in Wielersport n°24 van 18 juli 1974. Daarin werd gesteld dat Eddy Merckx en M.I.C.-de Gribaldy-Ludo het eens waren geworden voor 1975. Eddy Merckx ontkende dit echter in Orange tijdens een TV-interview met Fred De Bruyne. De ploeg had hem wel een voorstel gedaan maar dat hadden ook Raleigh, KAS, Salvarani en BIC.

In Wielersport n°25 van 25 juli 1974 komt dit bericht opnieuw. In een bulletin ondertekend door dhr. Asselbergh staat dat Eddy Merckx en M.I.C. tot een vergelijk gekomen waren in hotel De Sporting in Serre-Chevalier. De kern van Molteni zou hem vergezellen in deze transfer. De kern van M.I.C., Vanspringel, Van Roosbroeck, Pintens, Baert, Leman en Wesemael zou behouden blijven. Florent Van Vaerenbergh zou zijn contract voor twee jaar verlengd hebben en Robert Lelangue zou adjunct worden. Het definitieve contract zou op 15 augustus ondertekend worden.

Maar opnieuw ontkende Eddy Merckx dit gegeven en hij liet in Avignon zelfs doorschemeren dat de kans groot was dat hij bij Molteni bleef.

In Wielersport n°33 van 19 september 1974 staat dan weer dat Herman Vanspringel, die voor flandria zou getekend hebben, Ronny Vanmarcke, Roger Loysch en Gilbert Wuytack alsook Florent Van Vaerenbergh werden ontslagen. Vijftien renners kregen een contract voor 1975. André Dierickx, opnieuw, Eric Leman, Staf Van Roosbroeck, André Doyen, Dirk Baert, Wilfried Wesemael, Herman Vrijders, Noël Vanclooster, Theo Verschueren, Herman Beysens, Ghislain Van Landeghem en de neo’s Luc Leman, Serge Van Daele, Raf Constant en Eddy Van Hoof. De heer Asselbergh hoopte nog altijd Eddy Merckx en zes ploegmaten in te lijven. De kans dat Molteni in het peloton bleef was echter wel gestegen. Indien de ploeg alsnog zou verdwijnen, dan zou Eddy Merckx kiezen tussen M.I.C. en KAS.

Doordat Michel Pollentier in de Ronde van Piemont een positief plasje afleverde werd Francesco Moser de winnaar. Hierdoor verloor de Carpenter-Confortluxe-Flandria-ploeg de Wereldbeker intermerken en werd M.I.C.-de Gribaldy-Ludo de eindwinnaar.

Op 25 oktober werd er een persmededeling de wereld ingestuurd met samengevat volgende inhoud. De heer Asselbergh bevestigt dat de M.I.C.-ploeg blijft bestaan. Het winnen van de wereldbeker intermerken heeft bijgedragen tot deze beslissing. Eind november zullen de twee nieuwe sponsors bekendgemaakt worden die Ludo en de Gribaldy gaan vervangen. De nieuwe sportdirecteur zal dan ook bekend gemaakt worden. Deze vervangingen zijn het gevolg van het feit dat Florent Van Vaerenbergh zijn budget met 200.000 Bfr. overschreden heeft en dat de beide sponsors niet willen bijdragen om dit aan te zuiveren. M.I.C. zal dit echter op zich nemen. Daarbij zullen eerst de renners vergoed worden die in 1975 nog onder contract liggen. De nodige gerechtelijke stappen zullen ondernomen worden tegen de beide mede-sponsors en Florent Van Vaerenbergh. Tevens zal gekeken worden of deze laatste als sportdirecteur kan geschorst worden.

De renners die in 1975 bij de ploeg zouden blijven of komen werden reeds opgesomd : Eric Leman en alweer André Dierickx zouden kopman worden. Verder nog Staf Van Roosbroeck, Dirk Baert, André Doyen, Wilfried Wesemael, Herman Beysens, Luc Leman, Eddy Van Hoof, Serge Van Daele, Raf Constant, Noël Vanclooster, Herman Vrijders, Ghislain Van Landeghem en Theo Verschueren. Zij zouden allen een contract ondertekend hebben. Deze groep zou aangevuld worden met een zevental renners. M.I.C. nam zich voor om meer controle uit te oefenen op de handel en wandel van de ploeg.

Florent Van Vaerenbergh stuurde onmiddellijk een eigen persmededeling de wereld in waarin hij stelde dat de directie van M.I.C. de financiële verantwoordelijke was van de wielergroep en dat de meerderheid van de renners al sedert maanden niet meer betaald was. Dat Eric en Luc Leman en Staf Van Roosbroeck dit hadden laten weten aan M.I.C. en dit als contractbreuk zagen en zich dus vrije renners beschouwden. De renners hadden hun advocaten geraadpleegd en overwogen gerechtelijke stappen en ook de B.W.B. was op de hoogte gesteld. Florent Van Vaerenbergh zelf daagde de directie van M.I.C. voor de rechtbank wegens morele schade en laster en eerroof en eiste de betaling van de achterstallige lonen en de gemaakte onkosten.

Op 16 november kondigde de heer Germeau van Gero, een Limburgse producent van verwarmingstoestellen, aan dat hij in 1975 weer met een ploeg in competitie zou komen dit met de sportdirecteurs Florent Van Vaerenbergh (ex-M.I.C.) en Leo Kindekens en met co-sponsor de Gribaldy (ex-M.I.C.). Namen van renners die bij de ploeg zouden rijden : Eric en Luc Leman en Michaël Wright.

Etienne Oyen, de bij Gero vervangen sportdirecteur, wist dan te melden dat hij de nieuwe sportdirecteur bij M.I.C. zou worden en dat hij Gust Herygers, broer van veldrijder Paul, mee nam. Ook zouden Eric en Luc Leman een contract hebben tot eind 1976 bij M.I.C. Ook Benny Schepmans zou die ploeg vervoegen. Andere blijvers zouden zijn : Dirk Baert, Staf Van Roosbroeck, Wilfried Wesemael, Serge Van Daele, Eddy Van Hoof, Raf Constant, Herman Beysens, André Doyen, Ghislain Van Landeghem, Herman Vrijders, Theo Verschueren, Bernard Bourguignon, Jean-LucYanssene, Noël Vanclooster en …. André Dierickx die dan toch niet naar Watney zou gaan.

Op 28 november lezen we in een krantenartikel dat Florent Van Vaerenbergh bevestigt dat hij met Gero, de Gribaldy en de Franse rijwielfabrikant Jeunet een ploeg zou vormen. Eric Leman zou voor deze ploeg rijden. Verder blijkt ook dat na de “troubles” met M.I.C. Lomme Driessens weer contact opnam met Florent Van Vaerenbergh en dat zij alle misverstanden uit de tijd van Rokado opgeklaard hebben. Florent werd zelfs door Lomme gevraagd mee te stappen in de ploeg Alsaver die hij aan het opzetten was. Deze ploeg zou  bestaan uit een tiental Nederlanders waaronder Leo Duyndam alsook vier Belgen nl. Staf Van Roosbroeck, Albert en Frans Van Vlierberghe en Lucien De Brauwere en een in België wonende Spanjaard Don Castillo. Florent Van Vaerenbergh bedankte echter vriendelijk want hij wou zijn ex-M.I.C.-renners niet in de steek laten.

Op 12 december kreeg de heer Asselbergh de wereldbeker intermerken overhandigd. Opvallend was al dat er van de ploeg op de uitreiking in Antwerpen enkel Herman Vrijders en Jan Van De Wiele, die het einde van carrière aankondigde, aanwezig waren. Geen van de aangekondigde renners van de ploeg van 1975 was aanwezig. Evenmin de bondsverantwoordelijken of Félix Levitan.

Op 13 december, enkele uren nadat de heer Asselbergh van M.I.C. de wereldbeker intermerken had ontvangen en zijn ploeg voor 1975 had voorgesteld ontplofte de bom. Via het agentschap Belga maakte dezelfde heer Asselbergh bekend dat de ploeg M.I.C.-Carlos voor 1975 ontbonden werd. Dit bericht werd oorspronkelijk vergezeld door nogal wat kwetsende uitlatingen naar bepaalde personen toe. Deze passages werden door het agentschap geweerd. Mogelijks had dit alles iets te maken met de uitlatingen van dhr. Lippens van Sporta  tijdens een radio-interview.

Eind van het verhaal : Alle renners konden weer op zoek gaan naar een andere ploeg.

20-10-2011, 17:04 Geschreven door G.L.