Maandagochtend, 3 uur, vertrekken we met twee auto's richting 'la douce France'. De camion met onze fietsen is een dagje eerder vertrokken. De spanning hangt in de lucht: het rittenschema ziet er moordend uit en een blik op de deelnemende ploegen is ook niet echt geruststellend... Maandag komen we rond 4uur aan op de camping waar alle ploegen netjes in campers te slapen worden gelegd. De fietsen worden uitgeladen en we gaan nog even losrijden. Aangezien mijn derrie enkel op mijn drie grootste kroontjes kan, valt dat laatste nog wel eventjes tegen... Gelukkig zijn de mechaniekers krakken . Niet veel later begint het te druppelen en al snel krijgt de Ardeche een onweer over zich heen. De hele nacht is er storm en ook bij het krieken is er nog geen sikkepit verbetering te zien. Het water gutst naar beneden en nu worden we allemaal toch wat angstig. In de regen fietsen is steeds gevaarlijk, maar een col afdalen... Onze gezichten tijdens de ploegvoorstelling (zie foto) verraden de goesting.
Rit 1 Maar wonder o wonder, net voor de start van de eerste rit valt er hooguit nog wat gedruppel! De weergedon nemen een break tot de laatste 10km van de rit en het peloton is opgelucht (al wordt er genoeg geschoven). De eerste rit begint meteen met een col van 3e categorie, nadien staan er enkel nog sprints in het roadbook. Dit bergje is er eigenlijk geen, vooral omdat er afwachtend wordt gekoerst. Iedereen raakt erg vlot boven en er vallen vooral in de afdaling gaten. Het is ook geen sinecure, de remmen werken maar half en bij velen rijdt de angst mee. Ik kan hen gelukkig allemaal voorbij en als er al een gat valt, zijn er genoeg gegadigden om het toe te vlammen. Op het 'vlakke stuk' laat ik me stomweg verrassen. Voor me laat een francaise het gat vallen, ik zie het te laat en krijg het niet meer toe. Een snelheidsmeter langs de kant geeft nochthans 45 aan (licht bergop), het peloton vlast dus goed door. Niets aan te doen, ik wacht op achterkomers. Met een tiental maken we weer de aansluiting. Het is nu windstilte (enkel figuurlijk!) en pas op een 30km van de finish zal cervélo eens oerhollands gaan koersen. De wind zit schuin op de kop en alles wordt op een lint getrokken. Het is op de grootste versnelling spartelen! Uiteraard breekt het enkele kilometers verder in vele groepjes. Mijn compagnons, op een Australische na, zitten dood. We zouden makkelijk bij een groepje voor ons kunnen aansluiten, maar niemand helpt een handje. Ik probeer het spel op de rails te krijgen, maar ze willen niet. Uiteindelijk ga ik er met de Australische vandoor. We maken er een koppeltijdrit van (waarbij ik de eerste 10km het grootste werk doe en zij de laatste) en komen rond positie 84 binnen. Wanneer we op de camping aankomen is er een ware zondvloed aan de gang, alles staat blank. Massage en steendood het bedje in.
Rit 2 A De volgende ochtend klaart het op. We krijgen eerst een tijdrit van 3,5km, 1 km klimmen, 1 km dalen en dan nog wat over verkeersdrempels hossen. De klim is mooi breed en veel lastiger dan dat hij eruit ziet. De afdaling is smal en gevaarlijk door de overstromingen. Overal liggen er plassen, kiezels en modder. De conclusie is dan ook snel gemaakt: wie het meest risico's durft te nemen en zich recht weet te houden, wint de tijdrit. Iedereen laat de fancy tijdritfietsen voor wat ze zijn en gaat met de koersfiets op pad. De klim is echt verdomd lastig, ik schaam me erover op mijn tweede kleinste verzet naar boven te ploeteren. De afdaling is een langgerekt remmanouvre en doorheen het dorpje probeer ik nog wat snelheid te maken. Ik eindig achteraan, ongeveer 80e, zoals ook het doel was.
Rit2 B De rit start met een neutralisatie. Hoe hard de organisatie haar best ook doet, ze krijgt het parcours niet schoongeborsteld voor onze doortocht. En inderdaad, er ligt wat puin! Meteen krijgen we een steil bergje te verwerken, paniek alom, want dit stond niet op het profiel! Het zou verdorie 20km vlak zijn! Nadien twee keer een 3e categorie en één 1e categorie. Op de eerste van 3e categorie moeten er velen lossen, ik ook. Pff, steil ding. Het tweede bergje gaat al beter. We zijn nu met een achttal. Net voor de grote klim wordt het tempo stevig opgetrokken en ik moet ze laten rijden. Op de klim zelf kan ik de achterstand van honderd meter mooi handhaven. Ik klim dus even snel. Door een duw hier en daar raak ik terug bij het groepje en samen dalen we af richting finish. Nu hebben we nog even ontzettend veel geluk wanneer een kudde biggetjes in volle afdaling overwaggelt. Gelukkig remt de begeleidende motard niet, anders lagen we er met zn allen. Hierdoor rijdt hij echter wel over een van de biggetjes. Het gekrijs gaat door merg en been, medelijden maakt zich van ons meester, maar we moeten verder. Na in de straten van de aankomstplaats nog in de file te staan komen we dan toch aan, een kwartiertje na de kop. Ik voel me die avond veel frisser dan de eerste dag. Gek, want de spieren zitten muurvast.
Rit 4 Dit is de koninginnenrit met een 1e cat, 2e, 2e en 3e. De eerste klim is irritant! Bij ieder brugje wordt er net niet gevallen. Je moet remmen en nadien weer de gas open draaien. Sommige stukken zit ik gewoon in de beugel te sterven, mezelf af te vragen of ik toch niet op die grote plateau moet. Het is verdorie een eerste categorie! Na een tiental kilometer klimmen moet ik er dan toch af. Een kort stukje auto-hangen en een boete later ben ik op mezelf aangewezen. Achter me rijden er nog, maar daar ga ik niet op wachten. Ik kijk voor me en probeer die afstand te behouden. Als je de eerste 15km gelost wordt en nog 115 alleen mag is het echt wel een lange lastige dag! Ik rij een 60km alleen op de wereld. Vooral de technische afdalingen zijn beangstigend als je helemaal alleen tegemoetkomend verkeer moet trotseren. Na 70km komt er een zevental aansluiten (de motards zijn schatten ). En met 8 en vier motards kunnen we de schade beperken. Na een 22 minuten bollen we over de streep. Ik ben echt total loss!
Rit 5 Bij het fietsen naar de toiletten doet mijn knie zeer. Ik voelde het ook al in de auto, een zeurderige en soms stekende pijn. Filip mag er niet aan komen want dan volgen waterlanders. Dit ziet er dus helemaal niet goed uit! Na een half uurtje testen beslis ik niet meer te starten. De volgwagen wordt mijn plaatsje voor de rit. Het deed even zeer, ik wou dit echt wel 'uitrijden'.
Dit weekend rij ik geen koersen. Zaterdag werk ik nog een lange duurtraining af en dan gaat de fiets de camion in richting Frankrijk. Misschien dat ik zondag nog een MTB-tochtje doe...
Mensen die me willen volgen, kunnen dat op cyclingnews.nu. Deze site (zie links) geeft van iedere rittenkoers een kort verslagje. Meestal komen de noteringen van alle landgenoten aan bod. Ik ben eens benieuwd hoeveel levens ik heb. Wie weet overtref ik die katten wel!
03-09-2010, 13:24 geschreven door elke
31-08-2010
Ell (www.ticapictures.be)
31-08-2010, 21:43 geschreven door elke
Weekend à Ell (Lux)
Vorig jaar mochten we kennis maken met de top georganiseerde koers in Ell. Dit jaar gingen we voor de tweedaagse: een tijdrit op zaterdag en op hetzelfde parcours de wegkoers op zondag.
Zaterdag komen we rond de middag aan in de jeugdherberg. Spulletjes uitladen, eten en naar de koers. Het parcours is exact zoals het in mijn geheugen gegrift staat: steeds op en af, mooie brede en goed geasfalteerde wegen. Ik kan iedere bocht nog dromen. Het tijdritvehikel wordt afgesteld (achteraf gezien stond het zadel toch wat laag) en de opwarming kan beginnen. Tegen het moment dat de fietsen op de rollen worden geïnstaleerd breekt een storm los. Tessa en Ilse mogen de tijdrit in die storm afwerken (chapeau), ik sta terzelfdertijd helemaal te verkleumen aan de start. Ik beef, ril en shake en kan me maar niet verwarmen. Het is dan toch eindelijk aan mij om de zondvloed te trotseren. Na de start volgt de langste klim, nadien de steilste en vanaf halfweg gaat het vooral in dalende lijn (met hier en daar nog een knikje). Op die eerste klim ontploffen mijn benen, ze staan helemaal stram! De kou geselt me en ik geraak amper vooruit. Ik had beter op de kleine plateau gestart om het eerste deel naar boven te trippelen, nu zit ik te stampen en zwoegen. Met de tijdritshifters misschakel ik me dan nog zodat ik helemaal geparkeerd sta. Maar zelfs aan een slakkengang geraak je nog tot de top en na de afdaling begin ik eindelijk wat warm te lopen. De tweede klim gaat al iets beter en vanaf dan vind ik mijn ritme. Was de tijdrit maar 20km langer! Ik kom dus meer dan ontgoocheld aan de ploegauto en ben uiteindelijk 21e in 15'25 en op 1'25 van de winnares; op 9,5km echt een belachelijk groot verschil, een echte blamage.
Zondag is het koers over hetzelfde parcours: 8 rondjes van 9,5km. Kort koersje, maar zeker lastig genoeg! Het is zaak de goeie ontsnapping niet te missen, dat is meteen de opdracht voor de Sprinters. Na heel wat schermutselingen van in de eerste ronde raakt dan toch een groepje weg met Annelies. De opdracht wordt nu de vlucht beschermen. Dit lukt aardig en enkel Dufoer raakt nog vooraan. Er trekt zich later nog een groepje los en ik kan net niet aansluiten. Vanaf nu voel ik iedere helling. Op het vlakke probeer ik nog enkele keren mee te schuiven, maar daar blijft het bij. In de laatste twee ronden moet ik de koers vooral ondergaan. In de spurt probeer ik wel nog mijn plaats op te eisen (Ilse helpt me), maar ik verspeel mijn vijfde positie bij de laatste bocht. Op de laatste bult voor de streep is alles uit de benen gevloeid en mag ik de spurt vergeten. 27e/36, Annelies wordt 6e en Dufoer wint de koers.
Ons ploegje heeft een mooie tweedaagse gereden.
31-08-2010, 21:36 geschreven door elke
22-08-2010
De Klinge
Na een tiendaagse met slechts 40km op de teller ging ik wat snelheid zoeken in De Klinge, een koers die als lastig te boek staat. 94km op de teller met de helft van het parcours door de polders. Daar staat de wind recht op de neus.
We starten met 110 rensters. Of althans, dat was de bedoeling. Enkelen missen het startschot (het was me ook nogal een chaos) en ook de bezemwagen is niet present. Wij weten nergens van en er wordt meteen goed van jetje gegeven. In de polders moeten de eersten al lossen en rond me wordt er 5 keer net niet gevallen. Dit is geen parcours voor zo een grote groep... Consternatie alom wanneer de speaker ons bij de doortocht waarschuwt dat er een herstart volgt. Bij die herstart raak ik verdorie niet in mijn pedaal. Ik krijg mijn voet pas ingeklikt bij poging 5. Het peloton wacht niet natuurlijk (de opwarming hebben we al achter de kiezen en iedereen weet nu dat je vooraan moet zitten) en ik kan meteen aan een stevige inhaalrace beginnen. ik ben niet de enige, maar mijn compagnons moeten al heel snel de strijd staken. Net aan het begin van de polders hang ik weer achteraan de groep. Maar er vallen nu overal gaten en ik krijg er maar enkele gedicht. Ik probeer nog met de moed der wanhoop, ik trek enkele sprinten maar kan de aansluiting net niet maken. Het is een veeg teken wanneer je noodgedwongen je heil moet zoeken in een groep gelosten, die ikzelf daarvoor nog in de steek liet... Met mijn teamgenoot rukken we ons los en we blijven een tweetal ronden hangen op een 500 meter van de groep. Regelmatig rijden we nieuwe gelosten voorbij, maar zelden krijgen we hulp van hen. Als we het voor de volgende doortocht niet gedicht krijgen mogen we ons gaan douchen. Ik geef nog eens alles en ben nu alleen weg, maar het is duidelijk oorlog in het peloton voor ons, want ook zij versnellen. Een ronde lang jaag ik nog verder, maar dan al is alle hoop vervlogen. Aan de meet word ik, na 5 ronden, uit koers genomen. Het stomme gesukkel koste me mijn koers! Maar ik heb er anderzijds wel een heel mooie training van kunnen maken en had een goed gevoel. Nu geef ik nog eens twee weken alles (volgend weekend koers ik met de ploeg in Luxemburg) om zo hopelijk klaar te zijn voor de Ardeche.
DNF. Arys wint voor Belmans.
22-08-2010, 17:45 geschreven door elke
De Klinge (Krist Vanmelle)
22-08-2010, 15:23 geschreven door elke
De Klinge (Luc Blouwe)
22-08-2010, 15:23 geschreven door elke
10-08-2010
Heusden deel 2 (ticapictures.be)
10-08-2010, 22:06 geschreven door elke
Heusden (ticapictures.be)
10-08-2010, 19:27 geschreven door elke
09-08-2010
Heusden (Luc Blouwe)
09-08-2010, 11:46 geschreven door elke
Heusden en Puivelde
Zaterdag de 'bruggenkoers' in Heusden. Zondag een vlakke vluchterskoers die er geen was.
Zaterdag: Heusden Het regent de hele namiddag en het zal niet ophouden. Aangezien er twee stroken klinkertjes in het parcours liggen is het bang afwachten of de banden genoeg grip zullen hebben. Na een fiasco aan de inschrijvingen heb ik mijn nummer 30 minuten voor het begin. Dat is nog net genoeg tijd om me om te kleden, opwarmen mag ik vergeten. Gelukkig zijn we maar met 50 en is iedereen de eerste ronde erg voorzichtig. Op de klinkers en de geschilderde vluchtheuvels laat ik toch voor de zekerheid wat extra ruimte.
Ons ploegje probeert regelmatig weg te raken. Goedele, Elien en ikzelf wisselen elkaar af in het aanvalswerk. Op een bepaald moment zie ik Lensy zich opmaken om er vandoor te gaan, dan moet je niet twijfelen en ik spurt bergop alles uit mijn lijf. In de afdaling blijf ik spurten want ik heb ze nog niet te pakken. Onderaan de brug zit ik dan toch in haar wiel, maar het peloton komt ook aansluiten. Iets later schuif ik mee met iemand van Emversport. Een Australische (wat zitten die toch al de hele koers irritant af te stoppen - terwijl er niemand voorop rijdt) schuift ook mee. Met drie zijn we weg, maar het peloton laat niet begaan en voor de meet worden we gegrepen. Een ronde later probeert Elien nog eens en ze raakt wel weg. Ik wil gaan afstoppen, maar net dan begint het serieus te regenen en het slaat even in mijn benen. Na drie ronden geeft de speaker nog steeds 40 à 50 seconden voorsprong voor de kop, status quo dus. Het is nu of niet. Ik schuif op de brug naar voor en begin dan op het kantje het tempo te drukken. In het smalle deel aan Harry Mater leg ik samen met twee Aussies de boel stil. Niemand kan nog door en het tempo wordt stevig gedrukt. Aan de meet is er een minuutje bijgekomen, de kop heeft nu 1'45". Missie geslaagd, Elien mag ervoor gaan sprinten.
In de laatste ronden raakt niemand nog weg en het wordt een pelotonspurt op natte klinkers. Daar bedank ik voor, ik word 34e. Elien wordt tweede, de Australische Light wint.
Zondag:Puivelde Puivelde was vorig jaar een vluchtkoers (met een pijnlijk slot voor onze ploeg), grote kans dat het dit jaar ook zo wordt. ik ben dus wel gemotiveerd. Vorig jaar probeerde ik een hele koers lang vooraan te geraken en lukte dit me slechts een keertje. Dit jaar moet dit toch al veel vlotter lukken en wie weet dan...
De eerste ronde rij ik vooraan en ik probeer me daar te handhaven. Maar ik ben echt niet goed vandaag en bij de eerste prik weet ik al snel dat aanvallen niet gaat lukken. Dit wordt nog eens ouderwets afzien achteraan de groep. Mijn hart en longen kunnen het aan, het zijn de benen die zeer doen. Gisteren in de regen had ik maar 1 bidon uit, misschien dat de spieren daardoor wat averij opliepen... In ieder geval, ik kan geen plaatsen winnen en heb last mijn stekje te behouden, een echte offday. Vluchtpogingen zijn legio, maar niemand raakt weg. Zelfs een groepje van een tiental dat zich losscheurt (met de favorieten) kan niet wegblijven. Het peloton houdt er de vaart goed in en de wind doet de rest.
Ik hoop op beterschap in het tweede deel van de wedstrijd. Helaas, het hoogste haalbare is vandaag de koers uitrijden. Dat doe ik ook en ik word 59e. Marie Lindberg blijft nog net een pelotonspurt voor en wint verdiend.
09-08-2010, 11:45 geschreven door elke
06-08-2010
kortessem (Krist Vanmelle)
06-08-2010, 21:52 geschreven door elke
05-08-2010
Kortrijk Koerse
Een vrije dag en dan toch de wekker om 6u45 moeten zetten. Pijnlijk, maar het is voor het hoger belang .
En wauw, wat een mooi parcours. Vanavond rijden de mannen profs en dat is eraan te zien. De wegen zijn erg breed, zoals wij ze zelden onder de wielen krijgen en de aankomst geeft zelfs mij vertrouwen om mee te spurten. Het parcours heeft een bult, die best nog lang en venijnig is. Niet om er echt af gereden te worden, maar wel om in het kopje te kruipen.
De start wordt om 11uur geven, voor 9 keer 7km en met een peloton van 63 rensters. Er zijn slechts 4 Vlaanderen rensters, dus een vlucht maakt vandaag meer kans. De eerste ronden doe ik twee schuchtere pogingen, maar iedereen is op zijn quivive in zo een korte en snelle koers. Ik ben nog wat op zoek naar de benen en ben allang blij dat andere ploeggenootjes hun pogingen wagen. Op die klim vind ik de hele wedstrijd lang nooit het goede verzet, ik sta of veel te groot of zit overdreven snel te trippelen. Het resultaat is altijd hetzelfde: ik moet enkele plaatsen prijsgeven. Gelukkig kan ik vandaag goed opschuiven wanneer ik wil. Halfkoers zie ik een russische vertrekken. Ik zit eigenlijk veel te ver, maar ga er toch maar achterna. Even het halve peloton voorbij spurten en dan doortrekken naar de koploopster. Het kost me moeite maar ik krijg ze te pakken en neem meteen over. Maar het kind heeft geen zin meer in samenwerking en blijft gewoon in mijn wiel plakken. Gelukkig komt Elien (ploeggenoot) aansluiten en we zijn nu met drie. Nog steeds wil de Russische niet meewerken. Ze wil duidelijk enkel de premie van 25euro, niks meer. Pff, frustrerend. Die zal ze in elk geval niet krijgen, over ons lijk! Het tempo stokt en het peloton organiseert zich. In de laatste rechte lijn zie ik de kop van de groep op ons afdenderen en in de hoop dat de sleper niet met de centjes aan de haal gaat zet ik de spurt van erg ver in. Niets aan te doen, ik word nog door een vijftal gepasseerd en we zitten terug in de groep. Na de premie wordt er stevig doorgetrokken en de definitieve kopgroep is vertrokken. Niet iedereen legt er zich bij neer en ik doe ook nog wel een uitvalspoging, maar de vluchters worden goed beschermd. In de laatste ronde twijfel ik even om nog een attaque te wagen of toch maar eens mee te sprinten zoals het hoort. Ik besluit het laatste. Nuja, in het geharrewar voor de eigenlijke sprint ben ik op zoek naar gaatjes die niet ontstaan. Ik start dus vrij achteraan, maar heb een goed gevoel. In volle spurt zie ik een gat 1 plaats voor me, ik roep 'go!go!'. Maar diegene voor me durft er niet in te duiken, jammer want ik moet me echt wel inhouden en kan niet op snelheid komen. Ik word 36e, D'hoore wint de koers.
05-08-2010, 19:01 geschreven door elke
02-08-2010
Kortessem
Nog eens een koers in Limburg. 89km op het menu met voornamelijk brede wegen, wat op en af maar niet dat je daar in een peloton erg veel last van hebt.
Er wordt van in het begin goed doorgevlamd. Regelmatig strekt er eens iemand de benen, maar nooit geeft het peloton zijn zegen. Ook ik probeer twee keer, maar ik heb vandaag absoluut niet de dash, de kracht om weg te raken en hou al snel de benen stil. Ik probeer me nu een hele koers te sparen, opschuiven wanneer ik kan, maar vooral geen krachten verspelen. De wind is te stevig en het peloton te vastberaden. Schermutselingen zijn legio, maar alles blijft mooi samen. Ik kan me vandaag op de relatief brede wegen wel goed in het peloton houden (in Strijpen kreeg ik een supertip, en echt het werkt ). In de derde laatste ronde probeert Elien nog maar eens weg te raken (poging vier ondertussen?). Op het moment dat ik naar voor schuif om af te stoppen gaan er twee in de achtervolging. Jammer genoeg trekken ze te stevig door en mijn ploegmaatje die al een tijd tegen de wind aan het vechten was, moet hen laten gaan. Ik blijf vooraan, bedacht op een tegenaanval. Deze komt er van Potums en ik ga achter haar aan. Nu hebben we wel een gat en aan de meet pikken we Elien op. Maar we hebben gedrieën niet genoeg in onze tank. We nemen wel afstand, maar de overnames zijn niet krachtig en snel genoeg. Ik kan zelf ook niet sneller, ik ben vandaag niet sterk genoeg zoals ik in het begin ook al voelde. Maar we zijn weg en moeten maar anderhalve ronde meer. Het peloton zien we niet meer, rijden dus. De kop zien we ook niet meer. Op de grote steenweg zit het peloton plots wel weer op onze hielen. Vlaanderen heeft zich nog eens georganiseerd (rare koersstrategie toch dat ze al een heel jaar hanteren...) en komt ons terug halen. Iets verder klinkt de bel voor het peloton, Vlaanderen heeft nog een ronde om de situatie recht te trekken. Voor de kop zullen ze uiteindelijk 15" tekort komen. De spurt in dalende lijn laat ik aan me voorbij gaan, niks voor mij, ik heb mijn poging gewaagd... Geen uitslag beschikbaar, maar het zal rond plaats 50 geweest zijn.
02-08-2010, 21:39 geschreven door elke
27-07-2010
Koersen bij de junioren...
... of hoe Hushovd zich moet voelen als Cav van hem weg sprint.
Wééral een weekend zonder dameskoers. Wat moet je dan? Ik besluit het dan maar eens bij de juniors te wagen. Zondag staat Lebbeke op de kalender, dat is op 2km van mijn zus haar deur en dus ideaal voor een 'folieke'.
Een uur voor de start ga ik me inschrijven en ik krijg nummer 24. Ok, dat valt al goed mee, nog niet te veel volk! De commisaris is keivriendelijk, wat me op een onlogische manier toch wat geruststelt. Bij het warm rijden zie ik de nummers oplopen tot net voorbij de 50. Oef, een klein groepje! Dit is echt wel een pak van mijn hart. Temeer omdat ik de verhalen ken van iedereen die al eens tegen de verkeersremmers in Lebbeke geplakt heeft. Wat me minder gerustelt is het bochtrijke parcours met een lang smal stuk. Ook hier heeft een trainingsmaat al eens de beek gekuisd bij een koers... Ik heb best wel schrik van die juniors. Kunnen die een dame verdragen? Gaan ze smerig rijden?
Een opmerkelijk verschil met de dames: juniors gaan geen half uur op voorhand aan de start staan. Juniors doen dat ten aller vroegste 3 minuten voor de start. Nog een groot verschil is de ruimte in zo een peloton. Hier heb ik het gevoel supergoed in een groep te rijden en ik schuif zelfs makkelijk op! Wat remmen die vroeg en ik kan zo best wat plaatsjes winnen. Ook in de bochten zijn ze lief voor elkaar. Niks elkaar pesten door de deur net genoeg dicht te doen of nog snel de binnenkant te nemen, wat een verademing...
Maar het duurt niet lang. Ik kan me goed in een peloton houden...zolang er niet opgetrokken moet worden. Wat is dit? Na iedere bocht heb ik een fietslengte en het duurt honderd meter eer dat terug gedicht is. Uiteraard spurten die achter me het gat toe (ook weer op galante wijze). Aangezien het nogal smal en bochtrijk is lig ik na een tiental bochten uit het peloton (gelukkig kon ik halfweg beginnen). Echt ongelooflijk met welke versnelling die mannen de bochten induiken om met enkele lenderukken terug op snelheid te zijn. Pff, die kracht heb ik niet. Ik probeer het met hun verzet, een kleiner verzet, sneller uit het zadel... Ik moet denken aan Cavendish die in volle sprint de indruk wekt dat de rest gewoon stilstaat. Ik kan geen passender beeld bedenken. Ik geef alles en toch sta ik stil... Aan het einde van de eerste ronde hang ik dan toch, na een halve ronde jagen, terug aan de staart van het peloton. Het tweede deel van het parcours is meer rechtdoor en de kruissnelheid komt hier wel overeen. Maar bij de nieuwe bochtenzone lig ik er weer af. Voor me nog iemand en achter mij blijkbaar ook, want de bezemwagen is niet te bespeuren. Ik maak er een erezaak van die junior voor me in te lopen (even negeren dat ik halfdood over mijn stuur hang en hij al met losrijden bezig is). We mogen nog doorrijden en bij de derde doortocht heb ik hem te pakken. Nu worden we wel afgevlagd.
Uit koers dus na 16km (maar niet als laatste). Aan de meet krijg ik bloemen en wordt er een interviewtje afgenomen. Beetje onwennig om na dit fiasco bloemen te krijgen.
PS: ouders van juniors zijn grof! Nee ik kan echt niet rapper, ook al weet ik dat we pas begonnen zijn en dat ik amper nog vooruit ga! En nee ik vraag me niet af of ik mijn fiets niet beter verkoop, zelfs al kan uw metje sneller ...
27-07-2010, 22:25 geschreven door elke
24-07-2010
(Laat) verslagje van Maarkedal
Ziehier het verslag van Maarkedal. De laattijdigheid is volledig in de schoenen van de laatste soldendagen te schuiven .
Vorig jaar was Maarkedal een zeer zware koers. Ik werd er iedere ronde opnieuw uitgeknald om dan telkens een doodstrijd te leveren om de aansluiting terug te maken... Een koers van 10 keer lossen en 9 keer terugkomen. Dit jaar was het parcours identiek, dit wil zeggen: veel smalle delen die wat op en af gaan en besluiten in een lastig klimmetje met nadien een mooie afdaling en een brede steenweg met de wind op de neus naar de aankomst toe. Als extraatje is er dit jaar een kampioenentrui te verdienen, en we hebben kanshebbers in de ploeg!
De eerste ronden gaat het behoorlijk, niet super maar ik hou mijn plaatsje en kan me ook rechthouden. Ik geraak nooit echt vooraan. Halfkoers is er een valpartij bij de eerste 20. Ilse ligt er in een erg onnatuurlijke houding bij (en dit zie ik echt niet graag!). Na het toerijden van de vele gaten die hierdoor onstaan zit ik weer in de groep. Het gaat dan toch wat beter en ik kan bergop goed opschuiven. Ik maak hier nu een half peloton goed. Alleen kan ik mijn plaatsje op die smalle wegen nooit handhaven. Daarvoor stokt het tempo te veel (en soms naar zielige snelheden), waardoor de wringers in het voordeel zijn en de gelosten terug kunnen aansluiten. In de laatste ronden is het vat dan plots af. De kracht is uit de benen gevloeid en waar ik daarvoor op de grote molen naar boven kon, moet ik het nu economischer aanpakken. In de voorlaatste ronde is het dan echt op. Ik kan in de afdaling nog wel terugkomen, maar moet het peloton in de laatste ronde laten gaan.
Die avond heb ik de stap van een vrouwtje van zéér respectabele leeftijd. Mijn knieën hebben wat te veel gedaan vandaag en protesteren nu bij iedere trede of drempel. De dag nadien heb ik gelukkig geen spatje last meer.
Ik eindig als laatste van de finishers. Elien wordt derde in het PK.
24-07-2010, 19:20 geschreven door elke
20-07-2010
Strijpen: grote frustratie
Strijpen stond al lang vet aangekruisd. Hier had ik mezelf doelen gesteld, hier ging ik goed rijden, het proberen verstandig aan te pakken, me goed wegsteken tot half koers,...
Maar helaas. Halfweg de tweede ronde zijn er al enkelen aan het lossen, ik roep dat ze links moeten houden en ga er op de kasseiafdaling voorbij. Maar ik sla met mijn voorwiel in volle snelheid in een oneffenheid/put. Er zijn twee geluiden die een coureur haat: 1. het geluid van snerpend metaal op de grond en 2. het leeglopen van een band. Ik hoor meteen geluid nr 2. Even hoop ik nog dat ik de dans ontspring, maar meteen staat mijn voorwiel plat en heb ik alle moeite om me recht te houden (geluid nr 1 kan ik nog net omzeilen). De volgwagen heeft geen banden mee. Tuurlijk niet, hebben ze nooit. Maar oew wat ben ik gefrustreerd dat ze niet voor een uitzondering zorgden. Ik kan gaan afkoelen in de volgwagen. Daar heb ik nog een leuke babbel met Arijs die ook platviel. Dooddoodjammer!
20-07-2010, 22:20 geschreven door elke
Foto Boezinge (Geert Nachtergaele)
20-07-2010, 12:21 geschreven door elke
Einde Carrière - 2014 was mijn laatste seizoen
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Uitslagen 2014
Omloop het Nieuwsblad 1.2 UCI: DNF/176
GP Samyn 1.2 UCI: 97/152
Omloop Hageland 1.2 UCI: DNF/168
Oostduinkerke: 23/78
Honnelles: DNF/49
Waregem: 57/89
Gent-Wevelgem 1.2 UCI: 53/169
GP Dottignies 1.2 UCI: DNF/176
PK ITT: 2e
GPCerami: 20?/57
Dottignies: 9/55
ITT Borsele topcompetitie: 48/59
Dwars door de Westhoek LCC 1.1 UCI: 112/177
Boortmeerbeek PK: val/77
GP Maarten Wijnants 1.2 UCI: 52/115
Hillegem: 18/72
Begijnendijk: 23/53
Gooik-Geraardsbergen-Gooik 1.1 UCI: DNF/104
Le Bizet: 22/42
Herselt: 24/61
Erembodegem: 31/62
Oudenaarde: 21/46
Nijlen 1.2 UCI: 74/123
S'Gravenwezel: 36/85
Schellebelle: 32/67
BK: 36/115
Watervliet: 43/57
Moerzeke: 40/74
Arendonk: 13/76
BeNe Tour UCI 2.2: 68/137 - Rit1:89 - Rit2A:73 - Rit2B:70
Strijpen: 29/58
Bambrugge: 28/79
Lierde: 33/64
Haaltert: 35/67
Erondegem: DNF/152
Oostkamp: 24/42
Dudzele: 41/56
Heusden: 58/89
Massemen: 40/71
De Klinge: 42/63
Puivelde: 38/71
Oedelem: 38/50
Bever: 2/32
Ledegem: 33/53
Nederhasselt: pech/62
Emptinne: 7/22
Erwetegem: 26/49
Hulste: 42/71
Naast: 31/54
Lotto Belisol Belgium Tour 2.2 UCI: DNF/96
ITT 56 - Honnelles 73 - TTT 13e - Halle 76 - Geraardsbergen DNF
.
raak ik terug bij het groepje en samen dalen we af richting finish. Nu hebben we nog even ontzettend veel geluk wanneer een kudde biggetjes in volle afdaling overwaggelt. Gelukkig remt de begeleidende motard niet, anders lagen we er met zn allen. Hierdoor rijdt hij echter wel over een van de biggetjes. Het gekrijs gaat door merg en been, medelijden maakt zich van ons meester, maar we moeten verder.
komen we dan toch aan, een kwartiertje na de kop. Ik voel me die avond veel frisser dan de eerste dag. Gek, want de spieren zitten muurvast.
). En met 8 en vier motards kunnen we de schade beperken. Na een 22 minuten bollen we over de streep. Ik ben echt total loss!
).
...
