Brasschaat is een kasseikoers. We moeten een strook kasseien over dat toch een paar honderd meter is en dus een van de enige koersen voor dames over stenen. Het parcours is om van te snoepen, maar de beste 12 mogen meedoen in de 1000-euro race achter derny's en het hoge geldbedrag maakt steeds opnieuw dat de koers maar moeilijk openbreekt.

We starten met weinigen (41 slechts) en ik heb goeie benen: stress! Ik probeer steeds bij de eersten de kassei op te draaien en dat lukt ook. Het is wat de kat uit de boom kijken, ik wil vandaag niet te veel zelf doen, maar vooral volgen wanneer ze vertrekken. Jammer genoeg denkt iedereen zo en enkel voor de premies wordt er eens deftig doorgetrokken. Dat kan ik maar even laten gebeuren en ik begin dan maar aan het aanvalswerk, weliswaar met 'enige reserve'.
Bij een premiesprint rukken er zich twee profs los en ik rij er naartoe want ik ben zeker dat dit de ontsnapping is. Een premie van 4euro, welke prof spurt daar nu voor? Zij getwee blijkt al snel en er wordt niet meer overgenomen. Dit gaat eigenlijk een hele koers door, iedereen is maar aan het rekenen en besparen op energie om toch bij de beste 12 te kunnen eindigen en nemen niet over als ze in je wiel zitten... Lichtjes frustrerend :(.
In de laatste ronde maak ik een tactische blunder en zie zo een zekere top-4 aan mijn neus voorbij gaan :( Frustratie!
Spurten dan maar met wind op de neus op wat zowat de breedste aankomst is die ik ken. Jammer genoeg is het daardoor ook moeilijk controleerbaar en langs alle kanten wordt er gekwakt en geduwd. Op 400 meter vallen er slachtoffers. Ik rem en mag de spurt vergeten, maar het belangrijkste is dat ik recht blijf.
Ploegmaatje carolien wordt afgevoerd en zal enkele dagen op INZO moeten blijven. Ze lag er zondag ook bij en valt nu zeer zwaar op het hoofd :(.
Ik word 22, De jong wint de koers.

De 1000 euro gaan naar Polspoel.

In Emptinne treffen we een Waalse koers met heel wat hoogtemeters. Het is een koers waar ik vorig jaar erg veel last had van de warmte en de ozonconcentraties en bergop gewoon niet vooruit geraakte. Ook dit jaar is het weer bloedheet, maar bij de verkenning merk ik dat ik de bergop toch een heel pak beter verteer. Het is al vaak gebleken dat ik dit jaar progressie heb gemaakt (ondanks de rotwinter, maar dankzij mijn supertrainer) maar nu is er toch een duidelijk veschil. Afwachten wat dit in de koers geeft...
We krijgen 82km sterven in een oven van 40°C en met 900 hoogtemeters. 21 moedigen, of zijn het gekken, staan aan de start.

Dit is een koers waar de deur achteraan open staat, volgen en sparen is het devies. De eerste twee ronden gaan goed, maar vanaf ronde drie ben ik vooral bezig mijn maaginhoud binnen te houden. Als ze dan vooraan eens doortrekken, moet ik het hoofd buigen. Ik koel zo goed als mogelijk af (zal 7 bidons legen) en sluit met Marlene aan bij een drietal. De volgende ronde blijven we met vier over. De kopgroep van zes is ondertussen gevormd. Ik heb het vooral erg lastig met de warmte, maar kan het groepje goed houden.

In de laatste ronde is het een tactisch spelletje waarbij ze proberen mij het werkje te laten opknappen. Ik doe dit niet en poker waardoor Laure kan ontsnappen en we voor plaats 8 spurten. Dat haal ik relatief vlot.

De Vuyst wint de koers.

24 juni, 8u00, BK dames-elite met en zonder contract.

Aangezien de start op een otiegelijk vroeg uur gegeven wordt, heeft onze ploeg kamers gehuurd in het Netepark in Herentals. Zo kunnen we ons in alle rust en zonder ochtendstress voorbereiden op wat toch een van de belangrijkste koersen is voor een Belgische renster.

Op zaterdag gaan we met een delegatie het parcours verkennen. Twee jaar eerder reden we al eens een BK in Geel en toen was het parcours erg bochtrijk (en eigenlijk BK-onwaardig). Dit jaar zijn er gelukkig wat aanpassingen, waardoor het af en toe ook eens gewoon rechtdoor gaat en het centrum iets meer ontweken wordt. Een toertje is 15km, in totaal moeten we net geen 120km afleggen. De verkenning leert ons dat het parcours zelf weinig selectief is, maar dat de weersomstandigheden en de wind een groot aandeel in het koersverloop zullen hebben. Dat boezemt weinig angst in, windkoersen hebben we nu de laatste maand al wel voldoende tussen de kiezen gekregen.

Na de verkenning gaan we naar het hotel en niet veel later rukt de kok aan met bergen pasta, wit brood, confituur, fruit,... Het is een gezellige boel aan de tafel, wat uiteraard het beste doet hopen voor de samenwerking morgen.

Na het eten hebben we tactische bespreking en worden plannetjes gemaakt. The bottom line is vooral dat we niet achter de feiten mogen aanhollen. In iedere ontsnapping moet er iemand mee van Kontich, want onze ploegleider is zeker dat het geen massasprint zal worden. Annelies is kopvrouw, zij maakt kans op het podium.

'S morgens ontbijten we om 5uur, daarna pakken we alles in om tegen 6u45 op de rennersparking aan te komen. We gaan gezamelijk het startblad tekenen en verheugen ons over het feit dat het nog steeds droog is.

De start wordt gegeven en ik ben vooral bezig met me naar voor te werken. Ondertussen is Annelies erg bedreven en schuift ze mee met een belangrijke ontsnapping. Ik ben ondertussen ook vooraan geraakt en stop af. Toch worden ze terug gegrepen.

Niet veel later gaat Brulee, De Vuyst reageert attent. Ik twijfel ook niet en spring erachter. Als Latoya de benen stilhoudt trek ik door, want dit is veelbelovend. Inderdaad, niet veel later zijn we met zes vertrokken (met ook Lodewijcks, Van Doorselaer en De Roover).

Annelies VD hangt achteraan en 'mag niet meewerken'. Dat maakt vijf werkers en één sleper. Onze voorsprong schommelt voortdurend tussen 30" en 1'15 waardoor we voortdurend aan de bak moeten, in een wind die er alles aan doet om de krachten uit de benen te zuigen. Het wordt al snel duidelijk dat ik deze ochtend al niet met mijn goeie benen vertrokken ben :(.

Het is ondertussen ook gaan regenen, wat maakt dat sommige bochten er spekglad bijliggen. Bijgevolg is het voorzichtig de bocht in draaien om vervolgens de gaspedaal vol in te duwen. Ik besef dat ik niet te vaak achter Sofie mag zitten, aangezien ze haar bochten echt bijna stilstaand neemt en nadien met het optrekken moordend te werk gaat. We blijven met vijf (+1) mooi ronddraaien, tot de neutrale motor ons toeroept dat er een groepje van zes op komst is. Wanneer ze aansluiten ben ik maar al te blij dat Annelies mee is. Yes, twee SVK'ers in de kop!

Ondertussen zijn er drie Vlaanderen- en evenveel Lotto-rensters aanwezig. Het is duidelijk dat de profs het werk mogen opknappen. Ik nestel me achteraan, lekker uit de wind.

Jammer genoeg komt een ronde later een grote groep van 11 aansluiten met nog eens wat Lotto's, Vlaanderen's, De Vocht, Kleo's en Arys, en wat Sengers'. Ai,dat zie ik niet graag gebeuren! Dit is te veel volk voor een kopgroep en niet veel later begint de demmarage-caroussel. Hier word ik langzaam gesloopt en moet ik harken. Er werkt zich een viertlal los, dat later om de titel zal strijden. Wanneer ik een bocht verkeerd uitglij en ik denk achteraan plat te lopen, is er een gaatje geslagen dat ik niet meer zal toekrijgen.

Met nog twee ronden te gaan laat ik me opslorpen door het peloton. Hier wordt deze  erg traag gereden en in de hagelbuien zorgt het ervoor dat ik geweldig kou begin te krijgen. Uiteindelijk draaien we dan toch de laatste ronde in en gaan we met het peloton spurten voor een 23e plaats. Ik laat het aan me voorbij gaan, ik heb mijn koers al gereden. En gelukkig maar, want in de laatste bocht gaan ze tegen de vlakte met een heupbreuk en sleuelbeenbreuk tot gevolg.

Enerzijds ben ik blij dat ik in de juiste ontsnapping zat, anderzijds is het erg jammer en schaamtelijk dat ik na 85km uit de kop heb moeten lossen. Achteraf gezien, met de slechte benen die ik had, heb ik er toch het beste uit gehaald. Als ik nu nog wat ervaring opdoe, zit er misschien meer in. Al is het koersen in de ochtendgloren toch echt niets voor mij!

D'Hoore wint, dankzij Polspoel. Annelies rijdt een sterke wedstrijd, maar kon de aansluiting bij die vier net niet meer maken en wordt 13e.