De Wielertrofee is dit jaar omgedoopt tot de Lotto Cycling Cup en krijgt daarmee niet alleen een nieuw jasje, maar ook een opwaardering. We spreken nu over 1.2 UCI-koersen die tussen 24 geselecteerde ploegen worden betwist.

De eerste manche is Tielt-Winge, of de Omloop van het Hageland. In een nog niet zo ver verleden was dit mijn debuut (ook toen al een koers van hoog niveau) waar ik 60km meereed. Vorig jaar werd ik 50e. Een koers waar ik graag - en tot nu toe ook goed - rij.

We krijgen 125km op ons bord, met als voorafje een grote ronde van 50km en aansluitend kleine rondjes van 15. In de grote ronde gaat het golvend op en af, maar met uitzondering van een kasseiheuvel zijn er geen bergpunten te verdienen, in de kleine ronde zit wel een bergje met punten. Daarnaast zijn er rushes bij iedere doortocht.

We vertrekken met 165 rensters. Meteen gaat het er overdreven zenuwachtig aan toe, vijf keer erger dan vorige week (droog weer?). Er wordt gekwakt, geremd en gevloekt. De eersten gaan al na 5km tegen de vlakte en het zal niet ophouden. De vele stukken met wegenwerken helpen meer dan een handje, maar het merendeel moet aan het zenuwachtig gerij toegeschreven worden. Ik besluit vooraan te gaan rijden, weg van de Bermuda.
Als ik in tweede positie een bocht indraai, trek ik op. Ik kijk achter me en heb een gat op het peloton. Doortrekken dus! Meteen heb ik een mooi kloofje en ik zie een stomp peloton achter me. Oei, ik had toch wel graag iemand mee gekregen, we hebben nog 105km te gaan en de wind staat pal op kop... Ik mag nu vooral niet te diep gaan. Op het vlakke is dit geen probleem, maar bergop mis ik toch nog kracht. Ik moet terugschakelen, en nog eens, en nog eens. Dit heeft geen zin, ik ga me terug laten opslorpen door de groep. Er maakt zich een Noorse los uit de groep en zij komt aansluiten, we draaien even rond, maar op het volgende bergje laat ik het verstand zegevieren.

Terug in de groep probeer ik me vooraan te handhaven. Dit lukt behoorlijk. Gelukkig, want 10km later gaan ze in dertigste positie, schuin links van me, en masse tegen het wegdek. Een verschrikkelijk geluid volgt, Valérie ligt ertussen.
Het is nu een gewring en ik laat het wat passeren. De eerstvolgende hindernis is op 50km, tijd om wat te drinken en te eten.
Op de kasseihelling zit ik wat ver, maar al slalommend en cyclocrossend schuif ik makkelijk op, de uitloper in kassei gaat zeer vlot. Het peloton blijft gegroepeerd.
We maken een eerste doortocht en beginnen aan de plaatselijke rondjes. Het parcours ken ik van buiten, ik weet waar het zal gebeuren. Ik schuif makkelijk op, positioneer me rond plaats 25-30 om zo de helling aan te vatten en de breuken voor te blijven. Ik voel me nog fris en krijg goesting in een 'domme actie' (nummer twee). Maar het mag niet zijn, ik voel mijn achtertrein zwiepen: een leegloper. Net nu, net hier . Hand omhoog, op het grootste mes, rechts van de baan en de commisaris duidelijk maken dat ik een achterwiel moet hebben. Ik rij nog tot boven, maar door de vele gelosten kan de ploegauto maar pas laat hulp bieden. Komt daarbij dat mijn ketting tussen kader en cassette vastzit en ik tot twee keer van de fiets moet door schakelproblemen. Voor mij is de koers gepasseerd, maar Nico en Dave weten me te motiveren en ik storm richting volgauto's. Een halve ronde later hang ik er alweer aan!
Nog vier passages wachten, maar ik kan niet klein genoeg schakelen en moet veel te groot naar boven. Met nog twee doortochten is alles uit de benen gevloeid. In de spurt van het tweede peloton wil ik wel eens meedoen. Ik rij 4e op 3km en 20e op 2km van de meet. Ik heb me weer eens prachtig laten ringeloren .

Ik word 81e, Emma Johansson wint.
SVK is 9e ploeg overall en 4e Belgische ploeg (Na Topsport, Lotto en Sengers).
Ann-Sophie staat 11e algemeen, Gilke 7e in het jongeren klassement en Annelies 4e in de rushes.

De damesploeg van SV Kontich met Gilke, drievoudig BK individuele nummers op de piste.

De voorbereidingen voor het nieuwe seizoen lopen op hun einde.

Begin februari had ik stage in Lanzarote en maalde er op rustig tempo en in heerlijke temperaturen 650km door.
Net thuisgekomen stond er de verkenning van de Omloop op het programma. Bergop ging het nog niet zoals verhoopt, maar op de kasseien voelde ik me in mijn sas. Dinsdag had ik dan mijn eerste intensieve training van het jaar en dit ging goed. Ik moet hier wel nog heel voorzichtig mee zijn, aangezien de klierkoorts nog steeds in mijn bloed zit.

Zondag was er dan clubkampioenschap in Wiekevorst. We starten samen met nieuwelingen en junioren voor 75km. De training voor en na wordt verstandig afgelast, het weer maakt dit onverantwoord! Gelukkig houdt het sneeuwen op bij de start van onze koers.
Ik heb één keer bij junioren gekoerst, die ervaring boezemt me genoeg schrik in voor vandaag. De eerste twee ronden gaan snoeihard en ik moet wat op toeren komen, maar nadien groeit het vertrouwen en in de laatste ronden ben ik stout genoeg om vooraan mee te rijden. Er geraakt niemand meer weg, spurt dus. Ik word vijfde dame, Kimberley is kampioene. Vele junioren zijn gelost, enkelen worden door valpartijen uitgeschakeld.
Het was neig om zien hoe ons damesploegje zich weerde tussen die gasten, het belooft!

Dit weekend gaat het seizoen dan echt van start en dit meteen met de Omloop. Lastige koers, heel zenuwachtig ook. 
De bergjes die we mogen opspartelen: Moregem, Kluisberg, Trieu, Patersberg, Edelare, Wolvenberg, Molenberg. De kasseien die ons voor de wielen gesmeten worden: Mater, Paddestraat, Lippenhovestraat, Lange Munte.
De goesting is er en het team is er zeker klaar voor. Ik ben benieuwd of ik dit jaar - met slechte winter - toch beter kan presteren dan vorig jaar...


PS: als er mensen geïnteresseerd zijn in het volgen van de koers als begeleider/bevoorrader: let me know! De bedoeling is om ons drie keer te zien passeren en tegelijk klaar te staan met wielen op de kasseistroken of met bidons.

Na wat gesukkel, trage trainingen en abnormale hartslagen lijkt het alsof ik er nu door aan het komen ben. Sinds de training van gisteren (3u) is het gevoel weer goed. Vandaag kreeg ik dan de bevestiging dat ik ook nog steeds 4u goed verteer. Heel goed nieuws dus en hopelijk komt er geen terugval. Ik heb wel wat aan kracht ingeboet en ga heel snel in hogere hartslag, maar dat is niet meer dan normaal.
Binnen twee weken volgt er een nieuwe bloedtest. Is die goed, dan kan ik aan interval- en spurttrainingen beginnen.

We zijn nu een verhuis later en ik raak stilaan geïnstalleerd in mijn huisje.

Half december deed ik naar jaarlijkse traditie de conditietest, nodig om mijn UCI-vergunning aan te vragen. Die was rotslecht, wat heel bizar was aangezien ik me op training fantastisch voelde, beter en sneller reed dan voorheen, meer kracht had...
Aangezien de uitslag en de recuperatie zo slecht waren volgde een bloedonderzoek. Conclusie: klierkoorts.
En inderdaad twee dagen na die conditietest werd ik ziek, een week later opnieuw. Tot nu voel ik me nog steeds niet fit, slapjes en moe. Af en toe flakkert mijn temperatuur nog eens op. Ik ben nog niet 'in mijnen haak'.
Ik mag gelukkig wel duurtrainen en zal zo hopelijk niet te veel verliezen. Verder neem ik ijzersupplementen en krijgt B12 ingespoten. Binnen twee weken volgt een nieuw bloedonderzoek, is de CRP en alle andere tekens van virale infectie beter, dan mag er terug wat intensiever getraind worden. Het is dus nog wat afwachten wanneer ik in competitie kan treden.

Voorlopig is het dus wat balanceren op een slappe koord: niet te veel conditie verliezen, maar ook zeker niet te veel belasten want dan sta ik meteen een seizoen aan de kant!

Ik hou jullie op de hoogte.


Enkele belangrijke data:
Ploegvoorstelling: zondag 13 februari
Clubkampioenschap: 20 februari