Was het door het gebrek aan plaats, het gebrek aan zuurstof of gewoon door de spanning, maar niemand heeft deze avond/nacht veel geslapen. Marlies weet wel waarom ze niet veel geslapen had. Al vanaf 8u moest zij naar het toilet maar ze had geen zin om naar buiten in het donker en de vrieskou naar het toilet te gaan. Bijgevolg heeft ze wakker gelegen tot 12u tot ze eindelijk besloot om de kou te trotseren. Zo koud was het eigenlijk ook niet dus ze had beter onmiddellijk geweest. Om 1 ’s nachts moesten we immers al opstaan om ons klaar te maken zodat we om 2 uur konden vertrekken. Per twee personen, kregen we 1 gids. Onze gids was Rocci. We werden met een touw aan elkaar vastgemaakt en vertrokken we in de sneeuw op onze tocht. In het begin ging alles goed, we waren zelfs als eerste weg. Maar na een half uurtje kreeg Marlies een appelflauwte en ging geen meter meer vooruit. Onze gids had er geen goed oog op voor de rest van de beklimming. We hadden immers nog 3u te gaan. Gelukkig hadden we cola en chocolade mee en was ze er snel terug bovenop. Verder heeft Marlies van heel de beklimming geen last meer gehad. Pieter daarentegen kreeg op een gegeven moment toch wat last van de hoogte. Daardoor kon hij niks meer eten. Verder had hij ook wat hoofdpijn en was hij kortademig. Maar samen uit, samen thuis ... we zijn samen naar de top gewandeld (gekropen) en hebben genoten van het uitzicht en de zonsopgang op 6088m. Het laatste stuk was heel zwaar en op sommige stukken best wel gevaarlijk maar we hadden een goede gids die ons veilig naar boven heeft gebracht. Het Duitse koppel was vlak achter ons en ook zij hebben het zonder veel problemen gehaald. Normaal gezien zouden we als eerste op de top hebben gestaan, maar een paar gidsen hadden met hun groep een shortcut genomen die veel steiler, maar ook veel korter was waardoor we er toch niet als eerste waren. Nadat we trots foto’s hadden genomen vanop de top, gingen we terug naar beneden. Doordat we in het donker waren opgestegen, zagen we nu pas hoe mooi het hier is! Aangekomen in de hut op 5300m hoorden we dat het Franse koppel en ook het andere Franse meisje het niet hadden gehaald. Daarentegen hadden alle Belgen de top wel gehaald. Maar ja wij zijn dan ook het dapperste volk J Het Franse meisje met haar diamox voelde zich nog het slechtst van iedereen, nogmaals het bewijs dat je preventief geen diamox moet nemen. Tegen het einde van de afdaling was Pieter wel volledig leeg, een gevolg van zijn gebrek aan eetlust op deze hoogte. Hij heeft een heel zware dag gehad maar het was er een om niet snel te vergeten. Na een goede maaltijd in de hut op 4700m was hij er gelukkig snel terug bovenop. Kort na de middag werden we met een busje terug naar La Paz gebracht. Marlies heeft daar een goed doke gedaan om te recupereren.’s Avonds zijn we met het Duitse koppel en het Franse meisje nog iets gaan eten en drinken en hebben we foto’s uitgewisseld.

08-04-2013 om 00:00 geschreven door Marlies & Pieter