Allemaal vrolijke kerstfeesten gewenst! Veel liefde,
gezelligheid, samenzijn met je dierbaren.🎄🎅🏻
Vorige dinsdag ben ik met tranen aan de laatste chemo
begonnen. Deze was er echt te veel aan. De angst om weer zo ziek te worden, de
feesten die eraan komen.😥
Donderdag was de chemo afgelopen, maar ik kon nog geen glas
water drinken of ik begon al over te geven. Weer ziek. Onderweg naar huis al
een geluk braakzakjes bij.
Toch altijd blij om thuis te komen, kindjes te zien en te
knuffelen en meteen bed in.
Mijn maag wil niet meewerken.
De volgende dag neem ik een pilletje waarvan ik weet dat ik
heel de dag doorslaap. Ik kan toch niets binnenhouden, dus beter erdoorheen
slapen.
Zaterdag voel ik me iets beter, geen energie, want ben weer
veel kilos kwijt. Maar als ik een paar slokjes water neem blijven ze er wel
in. Ik moet nog heel voorzichtig zijn, maar zo lukt het wel. Ook met
minibeetjes eten lukt het zo.
Zondag kan ik al eens op de zetel komen liggen en nog met
steeds kleine beetjes drinken en eten. Ik voel me toch al wat beter.
Ik denk bij mezelf, niet klagen, is de eerste keer dat ik zo
snel in de zetel kan komen liggen na een chemo.💪🏻
Maandag gaat Mich naar de winkel allemaal kleine hapjes
halen en besluiten we in de namiddag met de kindjes al een klein kerstfeestje
te doen. Vanuit de zetel ben ik er zo toch ook bij en ik kan al wat meer van de
lekkere hapjes mee eten. 🎄
Dinsdag, kerstavond. Deze avond vieren we altijd samen met
mijn mama, broer en zijn dochtertje en ons gezinneke. Dit jaar heeft mijn mama
ocharme voor alles zelf moeten zorgen. Ik heb met niets kunnen helpen. Dit is
zo frustrerend..
Mijn kindjes doen tijdens de dag heel erg hun best Moni te
helpen en al de hapjes mee te bereiden. Dit jaar doen we allemaal hapjes en
geen diner. De kindjes hebben na al de hapjes toch nooit geen honger meer.
Ik moet nog steeds alles vanuit de zetel volgen. Maar ik ben
zo blij met het samenzijn.
De hapjes smaken nu ook echt.
Vanochtend ben ik voor het eerst met een beetje meer energie
wakker geworden. De dagen ervoor voelde het alsof ik een marathon liep wanneer
ik gewoon mijn tanden aan het poetsen was. Nadien moest ik gaan rusten om op
adem te komen.
Ik ben zelf broodjes kunnen gaan insteken voor een
kerstbrunchke.. daar zou ik de dagen ervoor geen kracht voor hebben gehad.
Voor de namiddag hadden de kindjes een filmnamiddag
gevraagd. Open haard aan, chipjes op tafel en allemaal onder een fleecedekentje
samen voor een film. Genieten van het samenzijn.
Normaal gezien doen we kerstdag met Mich zijn familie, maar
dat gaan we zondag doen. Ik hoop tegen dan voldoende energie te hebben uit huis
te gaan.
Ik ben dus al heel blij dat ik de laatste dagen zo met ons
gezinneke heb kunnen doorbrengen.💞
Het ergste aan de ziekte is mijn schuldgevoel naar de
kinderen toe. Hoe zij hier mee worden ingesleurd. Hoeveel verdriet en angst hen
wordt aangedaan. Je doet hen een soort lijden aan dat ze niet verdienen.
Nu ook tijdens de vakantie zou je vanalles met hen kunnen
gaan doen en dat kan ik nog niet. Gewoon eens simpel gaan schaatsen, uitstapje
doen..
Mijn grote geluk is dat ik zon prachtkinderen heb die er
totaal niet over klagen, content zijn met de kleine dingen die we samen doen.
(ik probeer in de zetel dan veel gezelschapspelletjes met hen te doen)
Vorige zondag zijn Mich en ik naar Heidelberg gevlogen om
maandag met een arts te gaan spreken.
Maandagochtend zaten we al om 6u45 in het ziekenhuis. De
werking in Duitsland is anders dan bij ons. Wie er eerst zit, zal eerst
geholpen worden. Omdat we die dag ook nog een arts in Essen wilden spreken,
moesten we er wel als eersten zitten.
Normaal zou de arts om 9u beginnen, maar de klok tikte
verder weg.. Mich al een aantal keer gaan vragen, want we moesten onze vlucht
hebben naar Essen waar we normaal tegen 11u moesten zijn.
Tegen 10u10 mochten we eindelijk binnen. Deze arts stelde
radiotherapie voor en nadien eventueel een operatie. Ook al maakt de
radiotherapie de operatie nog moeilijker.
Na deze bespreking kwam ik met geen goed gevoel buiten.
Veel tijd om erover te piekeren hadden we niet want we
moesten onze vlucht halen. Door het slechte weer hadden ze het vliegtuig naar
een andere luchthaven moeten omleiden en werden we opgepikt om ons daar naartoe
te brengen. Probleem wat dat we dringend naar Essen moesten en de andere
luchthaven een uur verder rijden was.
Oli had in tussentijd al contact gehad met Essen en we
konden nog tot een 13u30 binnenkomen.
Ondertussen wat het al 12u30 en hadden een vlucht van 45min
voor de boeg en dan nog een stuk rijden. Het ging dus allemaal heel krap
worden.
In de auto kwamen de tranen toch weer te boven, de spanning,
het niet zo goed gevoel na het gesprek. Soms weet je het echt niet meer..
Door het slechte weer was er heel veel turbulentie en ik ben
dan al geen held in een vliegtuig. Het grootste deel heb ik er met mijn ogen
toe gezeten en gedacht dat we met de kindjes in een rollercoaster zaten.
Ik was zo blij dat we aan de grond stonden!
In Essen aangekomen stond de auto al op ons te wachten,
meteen door naar het ziekenhuis. Het was ondertussen al 13u45 en wisten dat we
te laat gingen komen.
Kom je in dat ziekenhuis aan, blijkt dat zo groot te zijn
dat je nog naar een ander gebouw moet lopen. Mijn fysiek is dezer dagen niet zo
goed en heel snel ben ik niet meer. Toch mijn best gedaan.. kwamen we er
tegen14u15 binnen. Mich de uitleg gedaan van ons vliegtuig dat omgeleid was en
we mochten dan toch nog binnen.
Deze chirurg had duidelijk meer ervaring met dit soort
operaties. Omdat het bij mij in het bekken en op het heiligbeen zit is het wel
een uitdagendere operatie.
Maar als alles goed loopt zou hij me nadien nog wel zien
lopen. Eigenlijk is het verhaal een beetje hetzelfde als in Leuven. Ik zou er
een dropvoet aan overhouden. Mijn bekken zal natuurlijk niet meer de stevigheid
als nu hebben en lange afstanden zal niet meer lukken. Maar als ik nog wel kan
stappen en zonder een stoma en incontinentie enzo moet leven, zou ik al zo
gelukkig zijn.
Hij voorziet wel dat er na de operatie 40 tot 50% kans op
wondinfectie is, omdat het zo een grote wonde zal zijn. Dan is er wel kans dat
nog kleine operaties volgen.
Ik moet toch wel rekenen dat ik zeker 4 weken daar in het
ziekenhuis zal moeten verblijven.
Het grote verschil met Leuven is dat de operatie hier maar
een 4 a 5u zou duren. Tegenover Leuven 17 a 18u.
Wat nog heel belangrijk was, is dat er geen uitzaaiingen
mogen zijn.
Hiervoor moest ik woensdag onder de PETscan.
In ieder geval kwamen we bij deze chirurg met een goed
gevoel buiten, hij heeft ons terug hoop gegeven.
8 januari zou hij me kunnen opereren.
De terugvlucht naar huis was ook nog in het slechte weer,
dus weer heel blij dat we in Antwerpen aankwamen.
Dinsdagavond kreeg ik telefoon dat de PETscan in Palfijn
kapot was.. ik zou dan pas volgende week ergens kunnen komen.
Meteen de oncoloog gecontacteerd en woensdag kreeg ik
telefoon van het UZA dat ik donderdagochtend kon komen.
Een PETscan is vooral veel wachten met de producten dat ze
moeten inspuiten, het onderzoek zelf duurt maar 15 min. In de buis heb ik in
mijn hoofd kerstliedjes zitten zingen om de tijd vooruit te doen gaan.
Die dag zijn we kapotgegaan van de stress en angst. Tot
later die dag het verlossende antwoord dat er geen uitzaaiingen zijn.
Eindelijk eens tranen van vreugde!
Dit hadden we echt eens nodig, nog eens positief nieuws.
Nu weten we dat we voor de operatie kunnen gaan.
Vrijdag hebben we nog even bespreking gehad met de oncoloog.
De vraag is nu of ik nog een chemo moet krijgen voor de
operatie.
Niet om hem te laten krimpen, maar om te voorkomen dat hij
nog zou groeien.
Probleem is dat ik telkens zo ziek ben van de chemo en ik
niet meer zo snel recupereer. Als men nu nog een chemo geeft, ben ik dan genoeg
hersteld tegen de operatie?
De oncoloog gaat maandag contact opnemen met de chirurg om
dit te bespreken en dan zal ik maandag weten of we dinsdag nog met chemo
starten.
Na het goede nieuws zijn we samen met vrienden gaan uit
eten. Eens even onze gedachten verzetten. Nog eens iets normaal gaan doen.
Vandaag gaan we met de kindjes de kerstboom versieren en
genieten van het samenzijn.
Woensdag hebben we te horen gekregen dat de tumor niet
verkleind is door de chemo.
Grond onder onze voeten weg..
Tranen..
Stilte..
😭
Normaal ging Mich die dag heel de dag door werken, toch
stond hij plots in het ziekenhuis ook al wist hij nog niets van de uitslag.
Mijn reddende engel, hem had ik nu echt nodig.
In zijn armen kunnen uithuilen.😪
Woensdagavond was ik 24u zonder koorts, ik heb toen echt
gevraagd naar huis te mogen. Daar verder te recupereren. Ik heb mijn gezin nu
nodig, geen ziekenhuiskamer. Ze hebben me laten gaan.
Donderdag hadden we een afspraak met een orthopedisch oncologische
chirurg in Leuven voor een second opinion.
Deze arts wil me wel opereren. Hij heeft hier een opleiding
voor gehad in Birmingham. De operatie geeft me de meeste kansen volgens hem.
Daarvoor werkte hij in een sarcomaziekenhuis en hij heeft hier duidelijk wel
wat ervaring mee. Met bestraling geeft hij me nog een jaar, omdat we de tumor
dan eigenlijk alleen maar in slaap houden.
De operatie brengt natuurlijk ook wel veel risicos met zich
mee. Het is een hele zware operatie van een 17-18 uur. Een heel uitdagende
operatie met een 5-tal chirurgen. Het is gewoon een operatie die niet veel
voorkomt. Op heel zijn carriere heeft hij er in totaal 3 tegen gekomen.
Na de operatie is er nog gevaar van wondinfectie, omdat het
zon grote wonde zal zijn.
Ze zouden half mijn bekken wegnemen en een deel van het
sacrum. Reconstructie zouden ze dan met donorbot doen. Er is niet voldoende
tijd om nog een nieuwe heup te laten maken.
Ik zou een 6-tal weken in het ziekenhuis verblijven.
Maar.. als alles goed loopt en er zijn geen complicaties zou
ik er al bij al nog goed uitkomen. Ik zou een klapvoet hebben en met kruk
lopen.
Als dat al is dat ik er aan zou overhouden, zou ik zoooooo
gelukkig zijn.
Het geeft terug hoop!❤️
Ik geef ook toe dat het ook angst met zich
meebrengt. Angst voor de operatie zelf.
Even een update, ik lig nog steeds in het ziekenhuis. (en ben het kotsbeu!)
Maandag was ons Valentinake jarig. Mich is na het school
met de kindjes naar het ziekenhuis gekomen. De verpleging had slingers in mijn
kamer opgehangen zodat het hier wat feestelijk was. Wat zalig om de kindjes na
al die dagen terug te zien! We hebben hier dan samen taart gegeten.
Het afscheid is natuurlijk altijd terug moeilijk.
De andere dagen bleven een strijd tegen koorts en maagpijn.
Vandaag ben ik opgestaan zonder koorts! De maagpijn is ook
beter, ik heb vanochtend iets kunnen eten zonder over te geven.
Daarnet heb ik mijn MRI gehad, nu angstig afwachten voor de
resultaten. Ik hoop zo dat dat kreng hard gekrompen is!!!
Ik wil iedereen ook nog heel erg bedanken voor de mails,
berichtjes, smsjes, kaartjes, bloemen en geschenken.
Als ik op een mail of bericht niet gereageerd heb wil dat zeker
niet zeggen dat ik deze niet gelezen heb. Heel veel kans dat ik toen gewoon
niet sterk of goed genoeg was iets terug te sturen, maar ik apprecieer het
enorm! 😘
Geen nieuws, goed nieuws.. werkt bij mij precies niet zo
goed. Als ik een tijdje niet schrijf is dat meestal niet zo een goed nieuws.
Ik ben vorig weekend naar huis mogen gaan. In het naar huis
rijden was ik al aan het overgeven. En dat weekend was het toch moeilijk iets
binnen te houden.
Maandag en dinsdag waren dan weer betere dagen! Moe, maar ik
kom toch wel wat eten en drinken en moest niet overgeven.
Woensdag werd alles in gereedheid gebracht voor de Sint die
op bezoek kwam. Tegen de avond kwam dan de Goed Heilige Man langs. Al de
kindjes moesten een voor een bij hem komen. Matteo was eerst, de Sint vroeg hem
wat hij graag zou krijgen. Hij haalde zijn schouders op, wist het niet.. hij
had eerder een wens. Hij wenste dat ik zou genezen. Dan is het als mama toch
moeilijk om het droog te houden.😥
Je bent zelf zo machteloos. Alles zou je willen doen om die
pijn, verdriet en zorgen weg te nemen.
Ook de anderen sloten zich hierbij aan, al een geluk waren
er nog een maar verzoekjes.
Na het leuke bezoek kroop ik in bed en had ik plots 37,8.
Tegen de ochtend 38,3 dus moest ik meteen naar spoed
vertrekken. Ik had sinds woensdag ook weer veel last van mn maag. Geen eten
kunnen binnen houden, maagkrampen, brandend maagzuur.
Op spoed aangekomen meteen allerlei onderzoeken en dan een
opname. Ik lig nu sinds donderdag terug in het ziekenhuis.
Heel mijn planning van de sintinkopen, cadeaus voor
Valentina haar verjaardag in de war.
Op dit moment is haar kinderfeestje aan de gang. Gisteren
belde ze me nog met veel tranen dat ze niet wil dat ik kanker heb. Voor haar is
het natuurlijk ook niet leuk dat ik alles omtrent haar verjaardag nu mis. Een
mama hoort erbij te zijn.. 😥
Dinsdag zijn we terug binnen gegaan. Ik had geluk, kamer
alleen!!!
Echt zo content!🎉
Die ochtend moesten Valentina en Elena ook op controle in
het UZA voor hun oortjes zijn, dus ben nog even met hen meegegaan.
Daarna hadden we een afspraak met de orthopedisch
oncologische chirurg.
Dat was toch weer een heftig gesprek.
Ik weet wel dat ik een heel grote, slechte en moeilijk te
bereiken tumor heb, maar je hoopt toch dat ze hem op de duur kunnen wegnemen.
Deze chirurg was het nu echt nog geen optie om te opereren.
Hij zou een deel van mijn rug en bekken moeten wegnemen. Hij zou een monster
van me maken.
Nu spreken we wel op dit moment, omdat de tumor nog zo groot
is. We kunnen dus enkel hopen dat hij snel krimpt!
Omdat er ook een deel van de rus weggenomen zou worden
(heiligbeen), is er ook veel kans dat ik de rest van mijn leven incontintent zou
zijn en een stoma zou krijgen.
Dit kwam toch wel even aan.
Nu hoop ik nog harder dat de chemo op de tumor inslaat en
hem op de juiste plaatsen laat inkrimpen.
Nadien zijn we met de chemo gestart en vandaag zit ik
ondertussen aan mijn 4e chemo.
Ze hebben ook meteen zware medicatie tegen de misselijkheid
opgestart.
Deze werkt heel goed, maar ik slaap er eigenlijk heel de dag
en nacht van. Voor mij niet erg, zo vliegen de dagen vooruit.
Ik heb soms wel wat spasmen in mijn handen.. ook van de
medicatie.
Als ik dus foutjes getypt heb, kan dit ermee te maken
hebben.
Voor de rest mag ik deze chemo niet klagen, ben nu niet ziek
en slaap veel.
We hebben weer wat dagen gehad om positieve energie op te
bouwen.
Vrijdag ben ik gaan ontbijten met vriendinnen en in de
namiddag is er nog een vriendin op bezoek geweest.
Zo fijn om weer even de gewone dingen te kunnen doen.
Zaterdagochtend zijn we in de voormiddag naar de Heide
getrokken. Jaarlijks doen we een familiefotoshoot. Ook dit jaar wou ik hem
gewoon laten doorgaan, ik vind het belangrijk zo de evolutie van de kinderen vast
te leggen.
Het zal dit keer eens andere fotos zijn, omdat we het voor
de eerste keer buiten hebben gedaan. Maar ik ben zeker dat Mich zijn neef Nico
weer geweldige fotos heeft gemaakt. Nu heel benieuwd afwachten!
De middag heb ik dan wat gerust omdat we nadien naar de
lichtstoet in Wuustwezel gingen met de kindjes.
Vooral de 2 jongsten keken daar heel erg naar uit!
Ik was zelf met de rolstoel mee, omdat ik nog niet die lange
afstanden kan wandelen en dan nog eens een paar uur blijven rechtstaan.
In het begin stonden we heel goed. Tot de stoet dichter
kwam, begonnen de mensen gewoon voor je te komen staan. Mijn mama is dan met de
kindjes op een andere plaats gaan staan waar ze nog wel konden zien.
Ik heb altijd al chapeau gedaan en megaveel respect gehad
voor rolstoelpatienten. Maar als je er dan met momenten zelf in zit ervaar je
pas echt hoe het is. Zelf heb ik dus niets van de stoet kunnen zien. Matteo en
Elena zaten daar heel erg mee in. Heb hen dan ook gezegd dat we dit voor hen
doen en niet voor mij. Dat het belangrijk is dat zij kunnen zien, niet ik.
Het grappige is dat er dan mensen komen zeggen dat de stoet
echt de moeite is.😂
Andere mensen maken zich er dan druk in dat volwassenen
gewoon voor je komen staan. Het liefst willen ze je dan door de massa naar voor
duwen. Heb hen ook gezegd dat dit niet nodig was. Dat het belangrijkste was dat
de kindjes het goed konden zien.
Die avond was er een feestje in de Withoef. We hebben zitten
twijfelen om te gaan, maar omdat het nog vroeg was zijn we nog even voor de
grote drukte iets gaan drinken. De vrienden waren er ook al op tijd en zodra
het wat drukker werd zijn we door gegaan.
Na de drukke zaterdag hebben het zondag heel rustig
gehouden.
Vandaag komen ze bloed prikken om te bepalen of ik morgen
met chemo mag beginnen.
Ik kijk er echt niet naar uit, omdat het een zware chemo
gaat worden. Dan is het weer afwachten hoe ziek ik ervan ga zijn. Iedere chemo
voelt zo een stap in het onbekende.. je weet nooit waar je aan begint.
Het is al telkens een andere chemo geweest, dus moet ik
iedere keer opnieuw afwachten. Deze gaat er ene van 6 dagen zijn, de langste
dat ik al heb gekregen. Dan maar hopen dat ik nadien niet te ziek ben. 🙏
Momenteel is het echt leven van dag tot dag. Heb ik een
goede dag, een slechte dag een misselijke dag
Vrijdag heeft mijn lichaam een gevecht tegen de koorts
gevoerd. Ik had ronde de 37,8 en vanaf 38 moet ik terug opgenomen worden. Die
dag ben ik niet uit bed geraakt. Bizar hoe hard ik nu voel dat mijn lichaam er
dan tegen vecht.
Sinds gisteren merk ik dat mijn lichaam terug wat energie
aan het krijgen is. Ik ben al 2 ochtenden mee de kindjes kunnen gaan afzetten
op school.
Gisterennamiddag zijn Mich en ik met de radiotherapeut gaan
spreken. Alles over de bestraling en wat de opties zijn. De prof was een zeer
vriendelijk man. We hebben hem ook gezegd dat we er voor open staan om naar het
buitenland te gaan voor andere bestralingstechnieken die in Belgie nog niet
voorhanden zijn. Hier stond hij ook voor open en heeft ook toegegeven dat het
kan zijn dat Iontherapie voor mij beter is. Hiervoor is het dichtstbijzijnde ziekenhuis
in Heidelberg, in de buurt van Frankfurt.
Maar eerst moeten we ook nog met de chirurg spreken.
Want dit is na de chemo de grote vraag Wat doen we dan
best. Eerst opereren? Maar als men dan iets van metalen in mijn lichaam laat
zitten kan er geen proton of iontherapie (soorten bestralingen) meer toegepast
worden. Als men eerst gaat bestralen, maakt met littekenweefsel en is het
nadien moeilijk nog te opereren.
Het zullen geen gemakkelijke beslissingen worden en zoals de prof ook zei het is geen gemakkelijke tumor.
Het gaat natuurlijk allemaal afhangen in welke mate de tumor
nog zal krimpen.
Er is nog niets zeker.
Terwijl wij in gesprek waren in Antwerpen, waren Oli (mijn broer) en papa in Leuven op gesprek met
nog een andere radiotherapeut, die dan weer meer van de protontherapie afwist.
Buiten mijn strijd tegen de ziekte komt er dus nog heel veel
opzoekwerk aan te pas. Ik zeg hier altijd, ik heb mijn 2 bulldoggen naast mij
staan (Mich en Oli) die hier alles voor mij uitzoeken om me te beschermen.
Ik weet natuurlijk dat er nog veel meer mensen mee zoeken
naar wat best is en mij op veel andere vlakken helpen.
Ik ben in ieder geval iedereen heel erg dankbaar!
Vanochtend ben ik met mijn mama nog voor nieuwe chemomutsjes
gaan kijken en nadien ben ik nog op de koffie bij vriendinnen geweest.
Zo leuk om nog eens zoiets te kunnen doen.
Genieten van de kleine dingen.
Wat ik nog vergeten te melden was, de kinderen zijn voor de
vakantie allemaal met heel mooie rapporten naar huis gekomen. Chapeau voor hen
dat ze zon resultaten halen in deze moeilijke periode. ❤️
Maandag ben ik terug naar het Uza geweest voor een MRI. De
rit naar daar was niet de beste. Al een geluk dat mama voor mij braakzakjes was
gaan kopen. Eigenlijk iets wat iedere ouder in de auto moet hebben liggen! Superhandig,
als er een van de kindjes dat ziek is in de auto, ze werken heel goed! Zit je
nadien geen maanden in de stank te rijden..
Gisteren zijn we de uitslag mogen gaan halen.
De tumor is een beetje gekrompen. Het goede is dat hij dus
wel reageert op de chemo. Om hem nog harder te laten krimpen gaan ze volgende
chemo terug zwaarder maken. Dit ook omdat ze heet aantal chemos liefst zo
klein mogelijk houden.
De volgende zal dus een hevige zijn. Ik moet rekenen op een
6-tal dagen in het ziekenhuis en dan maar hopen dat ik nadien niet te ziek ben.
Dat ik gewoon thuis weer kan aansterken.
Momenteel begin ik me vooral naar de namiddag telkens beter
te voelen. De voormiddagen ben ik nog heel moe. Ik hoop dit weekend en volgende
week voldoende energie te hebben een paar leuke dingen te doen zodat we
volgende chemo weer met goede moed kunnen starten!
Donderdagnamiddag ben ik naar huis mogen gaan. Ze zijn
woensdag nog met medicatie begonnen tegen zware misselijkheid. Het voordeel
ervan was dat ik heel de dag sliep. Deze heb ik tot en met vrijdag mogen nemen.
3 Dagen goed geslapen.
Zaterdag voelde ik me vrij ok, enkel heel moe. De
misselijkheid kon ik met gewone medicatie onderdrukken.
Vanochtend was het iets minder. Het eten heeft heel de nacht
op mijn maag gelegen en vanochtend ben ik toch nog beginnen overgeven. Het was
geen topnachtje.😔
Op zon momenten begin je terug wat na te denken. Hoe Mich
en ik soms praten over later als de kinderen volwassen zijn, zelf kinderen
krijgen. Nu hoop ik vooral dit nog te mogen meemaken. Onze kindjes te zien
opgroeien tot toffe, lieve, oprechte volwassenen. Dit is toch een bekommernis dat
iedere ouder heeft. Hopen dat ze in een goede vriendenkring terecht komen en
van het slechte pad wegblijven.
Ik ben op mijn 15 jaar in de vriendengroep terecht gekomen
waar Mich ook inzat. Dit was een groep die vooral uit jongens bestond, maar ik
vond dat juist heel tof.
Ik heb zoveel leuke herinneringen aan deze vrienden!💞
Zodra ik Mich ontmoette, had ik een oogje op hem.
Ik was diegene die achter hem aanzat, hij moest niet echt
moeite doen.
Het was die oudjaar dat hij me voor het eerst op het
marktplein heeft gekust. Ik was toen al smoorverliefd. ❤️
Probleempje was dat hij 5 jaar ouder was en op kot in Leuven
zat. Het was toen eerder een beetje een knipperlichtrelatie. Nu terug gezien
misschien maar goed, zodat ik ook nog andere relaties heb gehad. Jarenlang is
het af en aan geweest tussen ons.
Tot ik op mijn 17 jaar een andere liefde van mijn leven
tegenkwam. Waarvan we beide dachten dat we tijd genoeg hadden om een relatie op
te bouwen. Niets was minder waar toen Bertje omkwam in een motoaccident.
Op dat moment is er bij Mich een klik gekomen dat hij me
misschien wel eens zou kunnen verliezen als hij nu niet toehapte.
Het is zijn liefde die met toen uit het diepe dal van
verdriet heeft getrokken.💞
We zijn in een roepende ruzie met elkaar een koppel geworden.
(misschien een goede basis voor een relatie, want het aantal ruzies nadien kan ik op 1 hand tellen en we zijn al
19 jaar samen)
Hoewel ik de eerste periode nog zeer sceptisch was of hij
het nu wel echt meende, wist ik tegen de feestdagen dat het wel zo was. Hij gaf
me een ketting en vroeg me of ik mee naar de familiefeesten ging.
Smoorverliefd en nog steeds... 😘
Nu hopen op nog vele mooie jaren samen met onze prachtige
kinderen!
In de voormiddag ging Mich samen met Fre en Lies met de kids
zwemmen, zo kon ik rusten. Na het middageten gingen we dan naar het pretpark,
voor mij met rolstoel. Het was een stukje wandelen, dat was nog net te ver voor
mij.
De kinderen plezier zien maken, zien genieten..is zo zalig!💞
Toch durft er dan een stemmetje te boven komen dat weekend,
wat als dit de laatste keer is? Dan breek je weer.😥
Ik doe zo graag zon uitstapjes met de kinderen. Dit mag
niet de laatste keer zijn. Ik wil hen zien opgroeien!
Zondagavond heeft Mich me naar huis gebracht, omdat ze
maandagochtend bloed kwamen trekken.
Voor Matteo was dit zeer moeilijk. Hij wou met me mee. Ik
heb hem gezegd dat hij nog een extra dagje voor mij mee moest genieten.
Dat er nog maar veel van zon weekends mogen komen.
Maandag zijn ze dan bloed komen trekken en in de namiddag
kreeg ik het bericht dat de chemo door mocht gaan.
Dinsdagochtend vroeg naar het ziekenhuis vertrokken. Geen
kamer alleen vrij..
Ik lig dus met 2. Al een geluk een rustige dame die ook niet
te veel bezoek krijgt.
Maar alleen is toch fijner om te liggen.
Dan is de verpleegster gekomen om een infuus te steken. Zodat
ze de spoeling voor de chemo al konden doen. Ze hebben 3 keer geprobeerd en
iedere ader sprong kapot, met dikke blauwe handen tot gevolg. De 4e
keer hebben ze dan maar gewoonbloed genomen.
Tegen 11u45 zijn ze me voor de plaatsing van de port-a-cath
komen halen. Hier heb ik dan nog een tijd op moeten wachten. De plaatsing liep
niet vlotjes. Ik had al zo een schrik om dit te laten doen, na de plaatsing van
de centrale lijn. Eerst hebben ze een grote incisie gemaakt, daar vonden ze
geen ader. Dan hebben ze er nog een extra chirurg bijgehaald. Nadien 2 incisies
in de hals, ook geen aders.. Dan zeggen ze dat ze het via een weg gaan doen
waardoor je een klaplong kan krijgen. Toen kreeg ik toch een paniekaanval. Ik heb
nog gevraagd onder volledige verdoving te doen, maar dan was het pas volgende
week ook geen optie, want de chemo moest beginnen..
Als iemand dit ooit moet laten doen, doe het onder volledig
narcose! Het was een hel.
Tegen 4u was ik pas terug op de kamer.
Al een geluk was Mich er, dat ik even goed kon uithuilen. Ik
heb zon schrik tijdens de procedure gehad.
Gisterenavond zijn ze met de chemo begonnen.
Vanochtend zeer misselijk wakker geworden, iets daarna
beginnen overgeven.
Het is een miserabel dagje. Hopelijk voel ik me snel weet
beter!
Gisteren zijn we naar de kapper geweest, met het hele gezin.
De kindjes hadden er zelf voor gekozen erbij te zijn.
Ik had er echt heel veel schrik voor, de nacht ervoor heb ik
er amper van geslapen.
Voor het scheren zijn ze langs achter begonnen en zo naar
voor toe. Op een bepaald moment had Olivia het toch een beetje moeilijk en is
ze wat dichter bij Mich aangekropen.
De anderen gingen er goed mee om.
Eigenlijk valt het allemaal goed mee. Het is minder erg dan
verwacht.
Valentina vond het in het begin toch wel een beetje vies. 😂
Nu vinden ze het vooral fijn om eraan te voelen en erover te
wrijven.
Mich vindt het ook goed meevallen. Moest het nu zomer zijn
zou ik nog zo durven rondlopen.
Maar het is gewoon echt koud. Daar had ik op voorhand niet
bij nagedacht! Je verschiet ervan voor hoeveel warmte je haar zorgt. Op je
hoofd, in je nek. Zon kaal hoofd is gewoon koud.
Ik loop nu vooral met een muts rond.
Mijn pruik is wat donkerder uitgevallen dan ik eerst dacht
dat het zou worden. Ik kon nog een andere kiezen, maar die was dan echt blond
blond. Dit zag ik dan ook niet zitten. Het haar is een stuk langer dan ik nu
had, maar omdat ik mijn haar graag vast draag of opgestoken is deze lengte
beter. Omdat het niet uw eigen haar is kun je het niet strak naar achter
trekken, je moet het altijd wat losser laten hangen. Hiervoor is het wel heel
handig dat het wat langer is.
Momenteel is mijn hoofdhuid nog te gevoelig om de pruik lang
te dragen. Mijn haar, ook al is het kortgeschoren, is nog steeds aan het uitvallen
en dit geeft toch wat irritatie van de hoofdhuid.
Ik heb ook een aantal leuke mutsjes/sjaaltjes gekocht.
Tegenwoordig heb je wel leuke chemomutsjes.
Dit kan ik wel goed op mijn hoofd verdragen.
Vanochtend ben ik voor het eerst de kindjes nog eens mee weg
gaan brengen naar school. Zot hoe fijn het is om deze alledaagse, gewone dingen
nog eens mee te doen.
Terug thuis heeft Mich al de valiesjes ingeladen en alles is
klaar om vanmiddag te vertrekken.
We vertrekken vanmiddag al, zodat het voor mij niet te laat
is om nog aan de reis te beginnen. Tegen de avond kan ik echt moe zijn. Nu
moet ik tijdens de dag ook heel vaak gaan rusten voor ik weer iets kan doen.
Ik kijk in ieder geval heel erg uit naar dit weekend. Terug
mijn batterijen opladen voor tegen volgende chemo!
Na dit weekend zeker een verslag van ons weekendje!
Ik zal een foto van m'n kale hoofd toevoegen. Wie benieuwd is kan kijken, zie je me liever met pruik of muts rondlopen, kijk je niet naar de foto. 😉😀
Zo zalig! Mich is nu de kindjes bij een vriendin gaan
ophalen. Wat ga ik blij zijn hen te zien, te kunnen knuffelen.
Ik heb hen zo gemist! 💞
Morgen ga ik naar de kapper, die gaat mijn haar dan kort
maken. Ik mag momenteel niet meer aan mijn haar komen of ik heb heel der
plukken vast.
Het gaat pijnlijk, maar ook goed zijn als het eraf is.
Vrijdag vertrekken we een weekendje naar Duinrell. Dit
hadden we al vastgelegd nog voor ik ziek geworden ben.
Eerst dacht ik Mich met de kindjes te laten gaan, maar ik
heb hen al te lang moeten missen en wil echt mee. We gaan samen met een
bevriend koppel en hun zoontje.
In de voormiddag zal Mich met hen dan gaan zwemmen en kan ik
gewoon rusten. Na de middag gaan we dan naar het pretpark. We nemen voor mij
een rolstoel mee en als ik echt te moe ben brengt Mich me wel terug naar het
huisje. Afhankelijk hoe moe ik ben brengt Mich me dan zaterdag of zondagavond
terug.
Ik moet hier maandagochtend zijn, omdat ze dan bloed komen
trekken. In de namiddag hoor ik dan of mijn bloed genoeg is om dinsdag met de
volgende chemo te beginnen.
Voor de kinderen zal het ook eens een leuke afwisseling zijn
en gewoon fijn om terug als gezin iets te kunnen doen. Ik kijk er echt naar
uit! ❤️
Ik lig nog steeds in het ziekenhuis, mijn bloedwaarden zijn
nog niet goed genoeg om naar huis te mogen.
De werking van mijn nieren is zich
wel goed aan het herstellen, dus dat is heel goed nieuws. 💪🏻
Mijn immuniteit ligt momenteel
plat, vandaar dat ik niet naar huis mag. Ik heb totaal geen afweer als ik nu in
contact met iemand zou komen die zich niet goed voelt.
Ik mis mijn gezinnetje heel erg! 😔
Vandaag was voor mezelf een emotionele baaldag.. 😥
Ik ben opgestaan met veel hoofdpijn na een nacht vol
nachtmerries over de dood.
Het is niet zo dat ik daar nooit over nadenk, maar toch
probeer je dit niet te vaak te doen.. Ik wil er gewoon voor gaan en nog niet te
veel aan de dood denken.
Na zon nacht kun je precies niet anders, precies dat je wel
moet.. en dan komen de tranen en de angst. 😪
Wat als
Dit kan ik mijn gezin, familie en vrienden toch niet
aandoen, ik wil dit zelf niet. Dan voel
je je zo machteloos, kwaad, gewoon van.. het is niet eerlijk..
Ik wil leven, ik wil genieten, ik wil terug worden wie ik
was!! Niet het wrak dat ik me de laatste week al gevoeld heb. Dit ben ik niet..
ik hou van het leven en dan het idee dat ze me het leven zouden willen
ontnemen..
Ik wil zelfs meer genieten van de dingen, dingen die in het
leven zo normaal geworden zijn. Waar we van verwachten dat ze er zijn, maar dat
we eigenlijk zo gelukkig mogen zijn dat we het hebben. Dit gaat over zowel de
niet-materiele dingen als de materiele dingen.
Er is zoveel in het leven waar we niet meer bij stilstaan.
Nadat ik dus met een rotgevoel was wakker geworden, ga ik
naar de badkamer, kam ik mijn haar.. ik had gisteren al gezegd dat ik meer haar
begon te verliezen, maar vanochtend was het de eerste keer dat de plukken er
echt uitkwamen.
Je weet op voorhand dat dit gaat gebeuren, maar toch was dit
een pijnlijke confrontatie.
Ik heb toen aan Mich laten weten dat ik me niet goed voelde
en die is meteen afgekomen. Dit had ik echt even nodig. Zijn knuffels, samen
kunnen huilen, praten. 💞
Deze namiddag heb ik naar de spannende finale van de tennis
gekeken.
Nadien had ik echt zoiets van, niet opgeven! Zij hebben na
hun blessuren, na moeilijke momenten tijdens de match ook blijven vechten.
Er komen moeilijke momenten, momenten dat het precies niet
lukt, maar opgeven zal ik niet.
Dipjes gaan er zeker nog volgen en daar moet ik dan
weer uitkruipen en gewoon de moed terug bijeen rapen om ervoor te gaan! 💪🏻
Ik lig nu sinds dinsdag terug in het UZA. Natuurlijk zou ik
veel liever thuis bij de kindjes en Mich zijn, maar om terug op krachten te
komen lig ik hier goed.
De week na de chemo is echt verschrikkelijk geweest. Zo
ziek, zo zonder energie. Mich die me thuis tijdens de nacht van de
badkamergrond moest komen rapen, omdat ik niet meer van het toilet tot in ons
bed geraakte.
Geen geur die langs kon komen of ik moest overgeven.
Ik ben Mich zo dankbaar dat hij er zo voor mij is, hij heeft
me ondertussen echt al wel op mn slechtst gezien. 💞
De nachten zijn vooral het moeilijkste omdat ik niet meer in
een diepe slaap geraak. Hierdoor kan ik de hele dag zo moe zijn. 1 nacht hebben
ze me een slaappilletje gegeven en dat heeft echt geholpen.
Eten doe ik sinds donderdag ook terug, het zijn nog geen
grote porties, maar ik krijg wel terug energie binnen. Nog niet alles smaakt me
en het kan echt van moment tot moment keren. Donderdag vond ik een slaatje nog
super en nu moet ik er niet aan denken of mijn maag begint te keren.
De uitstralingspijn naar mijn linkerbeen is al bijna de hele
week weg, ik kan alleen maar hopen dat dit een heel goed teken is en dat de
chemo dus invloed heeft op de tumor!
De buikpijn is er iedere ochtend nog wel, maar dit zijn de
darmen dat nog niet helemaal meewerken.
Mijn maag gaat nog op en af.
In het bloed hebben ze ook gezien dat mijn nieren wel een
slag hebben gekregen van het ziek zijn. Maar mijn waarden zijn terug stilaan
aan het verhogen, wat positief is en er terug herstel van de nieren aan de gang
is.
Samen met het vallen van de bladeren van de bomen hebben
mijn haren het stilaan ook in hun mars gekregen te gaan uitvallen. Het is nog niet
zo dat de plukken meekomen, maar ik merk toch iedere ochtend dat er veel haar
in mijn borstel zit.
Ik denk dat ik tegen volgende week ergens toch een afspraak
zal moeten laten maken om mijn haar af te laten scheren. Nu dit dichter aan het
komen is geeft dat toch ook wel een angstig gevoel. Hoe ga ik eruit zien.. hoe
gaan mensen me bekijken..
Wat gaat dit voor de kinderen doen..
Onze Matteo heeft het de laatste tijd zo moeilijk, ik heb
het zo met hem te doen. Ik kan hem van hieruit natuurlijk ook eens geen dikke
knuffel ofzo geven. Hij heeft me wel gezegd dat hij heel bang is, maar verder
is het voor hem heel moeilijk hierover te praten. Hij blijft het allemaal zo
opkroppen. Ik hoop dat ik straks naar huis mag om hem eens goed te kunnen
vastpakken en samen met hem te kunnen knuffelen en praten.
Ondertussen hebben we ook terug een gesprek met de oncoloog
gehad.
Hij had weefsel van de biopsie naar Boston laten sturen, om
de mening van een patholoog van daar te vragen.
Ik zou geen botkanker hebben, maar al een even zeldzame
kanker, kanker van de weke delen. Dit wil dus zeggen, kanker van de weefsels
rondom het bot.
Het grote verschil is eigenlijk de bestrijding. Er zal nog
steeds eerst met chemo gewerkt worden, maar het zal andere chemo zijn (ik kan
alleen maar hopen dat ik van de nieuwe minder ziek zal zijn), ze zouden bij de
weke delen ook sneller willen opereren. Zodra het eigenlijk mogelijk is, in de
hoop dat hij sneller kleiner is door de chemo. En bij weke delen is er ook een
combinatie met bestraling, dus dit zal er ergens in het traject ook bijkomen.
Volgende week gaan ze eerst nog een mri doen om te zien hoe
we ervoor staan en dan starten ze met de nieuwe chemo.
Het zal dus een nieuw traject worden, maar ook een waar we
ten volle tegenaan gaan.
Sinds zaterdag ben ik heel snel beginnen verzwakken door het
overgeven en niet meer kunnen eten.
Hoe slecht kan je je voelen.. totaal geen energie meer, geen
kracht om een berichtje te beantwoorden om nog maar te spreken.
Gisterenochtend heeft Mich me dan op spoed binnengebracht,
ik had een lijkkleur, ingevallen donkere ogen. Kon de vragen niet meer
beantwoorden. Ik was heel ver weg.
Op spoed hebben ze me meteen goed opgevangen, natuurlijk ook
de nodige bloed en urinecontroles.
Daaruit bleek dat door het vele overgeven, diarree en te
weinig vochtinname ik aan het uitdrogen was.
Mijn energiepeil daarbij op -10 door geen voeding te kunnen
binnenhouden.
Ik blijf momenteel even in het UZA om terug aan te sterken.
In de hoop binnenkort ook terug vast voedsel te kunnen eten en voldoende binnen
te houden.
De port-a-cath plaatsing gaan ze pas tegen volgende chemo
doen, omdat ik te verzwakt was.
Mich en ik hebben al vele berichtjes gekregen van mensen die
graag een bezoekje zouden brengen, maar dit gaat voor mij nog niet. Ik moet nu
eerst op krachten komen en hoe graag ik ook onder de mensen kom, ik heb hier de
kracht nu nog niet voor.
De nacht was heel lang, ik heb zitten aftellen naar 8u zodat
ik een pilletje voor de misselijkheid kon nemen.
Tegen 9u moet ik een spuit in mijn buik zetten voor de witte
bloedcellen. Dit vergt zoveel energie dat ik nadien meteen begin te kokhalzen.
Mich haalt een fris washandje en dat helpt al snel.
Mama had letterkoekjes naast mijn bed gezet, omdat het goed
is regelmatig kleine dingetjes te eten. Zodra mijn maag begint tegen te steken
neem ik er eentje. Bij de letter die ik neem, neem ik me dan ook voor een
positief woord te zeggen. Vb. L van Liefde, V van Vertrouwen dat ik dit kan,
enz..
Nadien neem ik al mn kracht bijeen om toch even mee in de
living te komen liggen, dat ik de kindjes rondom mij heb.
Deze middag zal het hier rustig zijn, want ze zijn allemaal
gaan spelen en naar de cinema.
Er worden 2 prachtige boeketten bloemen afgeleverd! Zo fijn!
Het fleurt ons huis meteen op! Heel erg bedankt!
Ik ben gisterenavond tegen 21u30 in slaap gevallen. Tegen 5u
word ik plots wakker. Mijn chemo is nog niet gestart, ik bel meteen de
verpleging. Het was blijkbaar een hectische nacht op de gang, patienten die
naar andere kamers gingen enz. Al een geluk lig ik in de achterste kamer en heb
ik geen last gehad.
Ze starten meteen mijn laatste zakje chemo van 4u.
Ik val terug een beetje in slaap, maar als ik tegen 8u
wakker ben voel ik me volledig uitgeput, ik ben leeg..
Omdat het eten door de misselijkheid zo moeilijk gaat heb ik
nog maar weinig energie over. De dietiste komt langs en zegt me dat ik echt
alles moet proberen te eten, ook al is het ongezond.
Ik wou eerst geen suikers meer innemen, omdat een tumor zich
ook tegoed doet aan deze suikers. Maar volgens haar is dit in mijn geval geen
goed idee. Omdat ik te hard aan het verzwakken ben door de zware chemo is het
belangrijk dat ik eender wat eet zodat mijn lichaam toch op krachten blijft.
Als mijn lichaam te hard afzwakt kan het ook niet strijden tegen de chemo.
Ik krijg een frangipane om toch iets binnen te krijgen. Hier
doe ik 4 uur over om dit op te eten.
Zo zot, iets wat je normaal in 4 happen wegslikt, moet je nu
4 uur over doen.
Vandaag mag ik naar huis.💪🏻
Als de chemo er eenmaal inzit komen ze de centrale catheter
eruit nemen. Op mijn gemakje ga ik me wat opfrissen.
Mich komt mee helpen inpakken en voor we vertrekken vraag ik
toch nog even om een beetje te rusten.
Om 13 u hebben we een afspraak bij Sanke voor pruiken en of
sjaaltjes te gaan passen.
De rit naar daar is heel vermoeiend, als ik uitstap is er
net een fris windje en lichte regen.
Ik adem diep in, wat doet dit goed. Dat windje, druppels in
mn gezicht, zuurstof.
Er zijn verschillende soorten pruiken, synthetische of met
echt haar. Toevallig heeft ze er net 2 binnen in mijn haarkleur voor een andere
dame.
Die met het echt haar zit meteen goed. De pruik heeft de
lengte van mijn haar nu, maar ik zou het toch graag wat langer willen zodat ik
het mooi kan opsteken.
Nadien pas ik nog de synthetische pruik, maar voel me meteen
de bomma met de verkeerde pruik op! Wat een vreselijk zicht!
Het zal dus die met echt haar en lang haar worden. Ladies
met de extentions, ge gaat nog jaloers zijn 😉 (grapje)
Toch denk je dan ook wel aan de kinderen, hopelijk gaan ze
niet uitgelachen worden.. de mama zonder haar. Het is zo een gemakkelijk
mikpunt om te kwetsen.
Ik hoop van harte dat dit niet zal gebeuren. 😔
Thuis gekomen ga ik meteen rusten.
Mama heeft hier alles samen met Rita klaar voor me gemaakt.
Er zijn prachtige bloemen aangekomen, kaartjes, cadeautjes..
Waarvoor allen heel erg veel dank!!! 🌷
De kindjes komen thuis van school en het is zalig om hen een
knuffel te geven.💞
Toch voel ik me heel snel uitgeput.
Bompa en Ini brengen soep en nemen hun mee naar hun sporten.
Een tante en nichtje komen nog eten langsbrengen en masseren
nog even mijn voeten.
Nadien trek ik met terug in een donkere kamer en ga de
strijd tegen de misselijkheid aan.
Het is een zware nacht, de misselijkheid blijft de overhand
nemen.
Mijn hart is toch gebroken hoe ik zag met wat een verdriet
Valentina is vertrokken. Het lijkt precies of het stilaan bij haar begint door
te dringen. 😔
Ik heb haar wat later nog gebeld om het goede nieuws te vertellen
dat ze zaterdag bij haar beste vriendinnetje mag gaan spelen. Daar vroeg ze al
zo lang achter en ik hoop echt dat dat haar terug kan opbeuren.
Iets later kwam de verpleging met het mindere nieuws dat ik
toch tot vrijdag moet blijven.
Ik dacht dat ik aan mijn laatste zak chemo van deze reeks
bezig was.. bleek dat de laatste zak van dag 1 te zijn. Door al de onderzoeken
is dat uitgelopen.
Dit zal een zware klap voor de kindjes zijn en bespreek met
Mich dat hij het morgen beter na school zegt dan voor school.
Gisterenavond uit het niets is de misselijkheid losgebroken.
Verpleging heeft meteen met een injectie ingegrepen en voelde het zo
wegtrekken. Wat een zalig gevoel.
Als ik iets haat aan ziek zijn is het overgeven!
Nu was het juist Greys anatomy avond.. dat is iets wat ik
heel graag kijk (en Mich zot van wordt) vooral omdat nadien New Amsterdam volgt.
Nog een ziekenhuisprogramma! Hij snapt echt niet waar ze het vandaan blijven
halen. 😀
Tegen 2u s nachts begint het opnieuw, deze keer duurt het
al wat langer eer de medicatie helpt.
4u s nachts gaat het infusenalarm af. De spoeling van mijn
1e dag chemo is klaar en ze starten meteen met de chemo van dag 2.
Die moet maar 4u lopen.
Tegen 8u is deze leeg en kunnen ze me even loskoppelen van
de staander. Dan kan ik sebiet eens een douchke gaan nemen, daar kijk ik echt
naar uit!
Ik krijg terug iets tegen de misselijkheid zodat ik hopelijk
iets kan eten.
Eten is niet gelukt.
Mich komt tegen 11u aan en heeft een broodje bij. Het lukt
me 1 hapje te nemen, maar dan heb ik al voldoende.
Het middagmenu is kip zoet-zuur met noedels. Een paar droge
noedeltjes en dat is het. De rest krijg ik echt niet binnen.
Ik heb constant het gevoel dat mijn maag overvol zit.
In bed begint Mich mijn arm wat te kriebelen en ik val zo in
slaap.
Een deugddoend dutje.
Papa en Ingrid komen langs en ze hebben een knuffelzonnetje
bij voor goede moed. 🌞
Mich gaat de kindjes ophalen van school, het zal niet leuk
zijn hen te vertellen dat ik niet naar huis mag.
Hij gaat vanavond chipjesavond met de kindjes doen. Wat een
geweldige papa! Ik heb zoveel geluk met hem.❤️
Het constant misselijk gevoel probeer ik wat in de hand te
houden met kleine slokjes cola. Als het toch niet meer lukt krijg ik een
inspuiting.
De rest van de avond zal rustig zijn en ik ga nu terug een
dutje doen.
