Nu is het echt wel lang geleden dat ik iets geschreven heb. Ik moet al gaan nadenken wat er in tussentijd allemaal gebeurd is.
De lymfoscintigrafie die ik heb laten doen was voor levenslange kine te krijgen. Dit is afgekeurd.. Mijn lymfen werken voor die terugbetaling te krijgen nog 'te goed'. Als ik geen schoenen draag of ik zit te lang met mijn been naar beneden heb ik zeer snel een gezwollen voet, maar blijkbaar niet 'erg' genoeg. Dan was er ook nog de terugbetaling van mijn operatie in Duitsland. Voor men de operatie in Duitsland wou inplannen en uitvoeren moesten wij eerst al een aanbetaling doen. Dit ging over best veel geld. Normaal gezien als je een behandeling in het buitenland laat doen moet je dat eerst aan het riziv aanvragen. Bij mij was de tijd er niet om dit allemaal aan te vragen en dan op het akkoord van het riziv te wachten. Als ze daarop hadden moeten wachten, was er veel kans geweest dat de tumor weer gegroeid was en dan was hij niet meer operabel. Doordat de tumor in mijn heiligbeen net tot op de helft zat, ging het nog om te opereren en de helft van mijn heiligbeen mee weg te nemen. Maar als hij over de helft zou gegroeid zijn, kon de chirurg niet meer opereren. Wij hebben dus niet op dit akkoord gewacht. Daarbij, als ik eerlijk ben, ik was op dat moment zo ziek van de chemo dat ik totaal niet aan papierwerk dacht! Je bent echt wel met andere dingen bezig op dat moment. Dus.. hebben wij na mijn operatie pas de aanvraag ingediend. Nu is die ook afgekeurd omdat ik het na mijn operatie heb ingediend! Het is niet dat ik naar het buitenland ben gegaan voor een cosmetische operatie te gaan laten uitvoeren, he! Het gaat hier om een levensreddende operatie en dit dan gewoon afkeuren omdat het nadien ingediend is. Als ze het dossier even nakijken weten ze toch voldoende. Er zit trouwens een papier bij van mijn oncoloog dat we niet konden wachten met de operatie en dat ze in het buitenland diende te gebeuren. Hier zijn we totaal niet mee akkoord en zijn hier tegen in beroep aan het gaan met advocaat. Echt de werking in België met hun terugbetalingen, ne dikke 🖕 naar het riziv!
Tijdens de grote vakantie zijn we met het hele 'coronagedoe' niet op reis gegaan. De laatste week had ik echt het gevoel dat we nog iets moesten gaan. Ik voelde me er echt slecht bij dat we niets van uitstappen hadden gedaan. We zijn dan toch nog naar Bobbejaanland gegaan. Dit deed zo'n deugd. Gewoon nog eens buiten komen, weg van huis. Het was er heel rustig. Ik heb er zelf echt van genoten de kinderen zo te zien genieten. Het voordeel van een gehandicaptenkaart is natuurlijk dat we via een andere ingang binnen mogen en we amper wachttijden hebben. Dit vonden de kinderen natuurlijk geweldig! Ze mogen ook wel de kleine positieve dingetjes meepikken van hun mama dat plots in een rolstoel zit. Als je daarover nadenkt is dat toch bizar hoe snel kinderen zich aanpassen. Dit hebben daar nooit moeilijk om gedaan. Ze durven wel eens vragen hoe ik me daar bij voel of ik het lastig vind etc. Maar zelf hebben die er echt nog nooit over geklaagd.
Ondertussen ga ik al een goei maand 2 keer per dag een uur naar de kine. Dit gaat heel goed. Sinds vorige week heb ik wel veel last van een spier achter in mijn bovenbeen. Dit komt ook omdat ik ze tegenwoordig meer begin te gebruiken. Ik hoop wel dat die spier zich er snel aan aanpast, want het doet geen deugd. Begin deze maand zijn we gaan uit eten met mijn kine en zijn echtgenote. Dit gingen we doen als ik het doel bereikte om zelf zonder hulp van mijn auto naar de praktijk te wandelen. Dit lukt me ondertussen vrij goed! Ik zou het nog niet riskeren als er niemand naast me loopt. Ik durf mijn evenwicht nog wel eens te verliezen. Nu moeten we terug een volgend doel stellen! Ik weet nog niet welk..
Vorige week heb ik terug een Mri van mijn bekken gekregen en volgende week een ct-scan van mijn longen. Nadien moet ik bij dr. Van Beeck komen. De mei zag er precies wel in orde uit enkel heb ik botoedeem. Ik ben benieuwd wat de arts daarover gaat zeggen.
Deze week is het een jaar geleden dat ik te horen heb gekregen dat ik kanker had. Ik merk toch aan mezelf dat ik dit emotioneel een moeilijker moment ga vinden. De kinderen ware gisteren in de wagen nog aan het vertellen dat ze zich nog goed konden herinneren dat we het hen vertelde. Ze konden het echt nog beschrijven dat er chipjes op tafel stonden en dat we hen toen zeiden dat we hen iets moesten vertellen etc. Toen kon ik het toch ook niet droog houden. Ik blijf dat een zeer pijnlijk iets vinden om eraan te denken.
