Donderdagnamiddag ben ik naar huis mogen gaan. Ze zijn woensdag nog met medicatie begonnen tegen zware misselijkheid. Het voordeel ervan was dat ik heel de dag sliep. Deze heb ik tot en met vrijdag mogen nemen. 3 Dagen goed geslapen.

Zaterdag voelde ik me vrij ok, enkel heel moe. De misselijkheid kon ik met gewone medicatie onderdrukken.

Vanochtend was het iets minder. Het eten heeft heel de nacht op mijn maag gelegen en vanochtend ben ik toch nog beginnen overgeven. Het was geen topnachtje.😔

Op zo’n momenten begin je terug wat na te denken. Hoe Mich en ik soms praten over later als de kinderen volwassen zijn, zelf kinderen krijgen. Nu hoop ik vooral dit nog te mogen meemaken. Onze kindjes te zien opgroeien tot toffe, lieve, oprechte volwassenen. Dit is toch een bekommernis dat iedere ouder heeft. Hopen dat ze in een goede vriendenkring terecht komen en van het slechte pad wegblijven.

Ik ben op mijn 15 jaar in de vriendengroep terecht gekomen waar Mich ook inzat. Dit was een groep die vooral uit jongens bestond, maar ik vond dat juist heel tof.

Ik heb zoveel leuke herinneringen aan deze vrienden!💞

Zodra ik Mich ontmoette, had ik een oogje op hem.

Ik was diegene die achter hem aanzat, hij moest niet echt moeite doen.

Het was die oudjaar dat hij me voor het eerst op het marktplein heeft gekust. Ik was toen al smoorverliefd. ❤️

Probleempje was dat hij 5 jaar ouder was en op kot in Leuven zat. Het was toen eerder een beetje een knipperlichtrelatie. Nu terug gezien misschien maar goed, zodat ik ook nog andere relaties heb gehad. Jarenlang is het af en aan geweest tussen ons.

Tot ik op mijn 17 jaar een andere liefde van mijn leven tegenkwam. Waarvan we beide dachten dat we tijd genoeg hadden om een relatie op te bouwen. Niets was minder waar toen Bertje omkwam in een motoaccident.

Op dat moment is er bij Mich een klik gekomen dat hij me misschien wel eens zou kunnen verliezen als hij nu niet toehapte.

Het is zijn liefde die met toen uit het diepe dal van verdriet heeft getrokken.💞

We zijn in een roepende ruzie met elkaar een koppel geworden. (misschien een goede basis voor een relatie, want het aantal ruzies  nadien kan ik op 1 hand tellen en we zijn al 19 jaar samen)

Hoewel ik de eerste periode nog zeer sceptisch was of hij het nu wel echt meende, wist ik tegen de feestdagen dat het wel zo was. Hij gaf me een ketting en vroeg me of ik mee naar de familiefeesten ging.

Smoorverliefd en nog steeds... 😘

Nu hopen op nog vele mooie jaren samen met onze prachtige kinderen!

03-11-2019 om 13:06 geschreven door Veronique.jp  

Het weekendje weg was zalig!

In de voormiddag ging Mich samen met Fre en Lies met de kids zwemmen, zo kon ik rusten. Na het middageten gingen we dan naar het pretpark, voor mij met rolstoel. Het was een stukje wandelen, dat was nog net te ver voor mij.

De kinderen plezier zien maken, zien genieten..is zo zalig!💞

Toch durft er dan een stemmetje te boven komen dat weekend, wat als dit de laatste keer is? Dan breek je weer.😥

Ik doe zo graag zo’n uitstapjes met de kinderen. Dit mag niet de laatste keer zijn. Ik wil hen zien opgroeien!

Zondagavond heeft Mich me naar huis gebracht, omdat ze maandagochtend bloed kwamen trekken.

Voor Matteo was dit zeer moeilijk. Hij wou met me mee. Ik heb hem gezegd dat hij nog een extra dagje voor mij mee moest genieten.

Dat er nog maar veel van zo’n weekends mogen komen.

Maandag zijn ze dan bloed komen trekken en in de namiddag kreeg ik het bericht dat de chemo door mocht gaan.

Dinsdagochtend vroeg naar het ziekenhuis vertrokken. Geen kamer alleen vrij..

Ik lig dus met 2. Al een geluk een rustige dame die ook niet te veel bezoek krijgt.

Maar alleen is toch fijner om te liggen.

Dan is de verpleegster gekomen om een infuus te steken. Zodat ze de spoeling voor de chemo al konden doen. Ze hebben 3 keer geprobeerd en iedere ader sprong kapot, met dikke blauwe handen tot gevolg. De 4^e keer hebben ze dan maar gewoonbloed genomen.

Tegen 11u45 zijn ze me voor de plaatsing van de port-a-cath komen halen. Hier heb ik dan nog een tijd op moeten wachten. De plaatsing liep niet vlotjes. Ik had al zo een schrik om dit te laten doen, na de plaatsing van de centrale lijn. Eerst hebben ze een grote incisie gemaakt, daar vonden ze geen ader. Dan hebben ze er nog een extra chirurg bijgehaald. Nadien 2 incisies in de hals, ook geen aders.. Dan zeggen ze dat ze het via een weg gaan doen waardoor je een klaplong kan krijgen. Toen kreeg ik toch een paniekaanval. Ik heb nog gevraagd onder volledige verdoving te doen, maar dan was het pas volgende week… ook geen optie, want de chemo moest beginnen..

Als iemand dit ooit moet laten doen, doe het onder volledig narcose! Het was een hel.

Tegen 4u was ik pas terug op de kamer.

Al een geluk was Mich er, dat ik even goed kon uithuilen. Ik heb zo’n schrik tijdens de procedure gehad.

Gisterenavond zijn ze met de chemo begonnen.

Vanochtend zeer misselijk wakker geworden, iets daarna beginnen overgeven.

Het is een miserabel dagje. Hopelijk voel ik me snel weet beter!

30-10-2019 om 17:49 geschreven door Veronique.jp