De eerst week zonder badkamer hebben we al overleefd! Week 2 is begonnen. We slapen nu mee boven bij de kindjes en ipv telkens in de douche te gaan, ga ik nu in bad. Ik geraak niet in de douches boven.
Bij de kine heb ik mijn doel bereikt. Ik kan een aantal traptreden doen zonder iets vast te houden. Dit is nog wel zeer vermoeiend, maar het lukt! Mijn sexy kous tot onder mijn knie is ook toegekomen. Ze zit goed, maar ik denk toch dat ik ook nog een set lange ga bestellen. Met deze kousen kan ik geen korter kleedje meer dragen.
Zoals bij iedereen is het nu vooral in uw eigen huis te doen, weinig sociaal contact. Ik mis dit ondertussen wel heel erg. Toen dr.Van Beeck in september zei dat de verwerking van alles dan pas ging beginnen, daar had ze wel gelijk in. Zowel voor Mich als voor mij, we moeten ieders op ons eigen manier met alles leren omgaan, alles leren aanvaarden. Het leven is gewoon weg niet meer hetzelfde. Laatst zag ik op Facebook een quote bij 'kom op tegen kanker' voorbij komen. Die quote zat er zo boenk op! En het erge is dat ik niet meer weet hoe ze gaat. Het kwam er op neer dat de ziekte kanker niet stopt na de genezing. En dit is zo waar..
Je blijft met een angst leven. Sinds september zit die angst er toch heel erg. Misschien is het ook in combinatie met de verwerking. Maar alles wat met de toekomst te maken heeft is moeilijk om aan te denken. Dit brengt heel veel angst met zich mee. Dingen die met kanker te maken hebben ervaar ik momenteel als heel confronterend, terwijl ik dat voorheen niet had. Dit kan gaan van de uitzending van de lichtjes voor 'kom op tegen kanker', als van een nieuwsbericht over kanker, verhalen die mensen vertellen ivm met kanker etc.
Alles gaat minder vlot vanuit een rolstoel. Dan denk ik na de lockdown zo eens met de meisjes naar een stad gaan winkelen of eens op weekend gaan.. maar ik zou niet weten of ik dat nu nog met hen alleen kan doen. Zij kunnen mij nog niet over een drempel duwen met de rolstoel. Dan gaan ze toch wat ouder moeten zijn.
Ik mis de sociaal contacten wel heel erg. Samenkomen, babbelen, plezier hebben,..
Het eerste weekend van de herfstvakantie gingen we normaal terug naar Duinrell. Dit is de laatste jaren zo traditie geworden. Ik had daar dit jaar zo graag terug naartoe geweest. Gewoon omdat ik daar vorig jaar in dat pretpark stond, na mijn eerste chemo. Ik zie mij daar nog staan met Valentina naast mij, we keken toen samen door een venster waarachter er bewegende figuren stonden, en ik me toen afvroeg, is dit mijn laatste keer dat ik hier met mijn kindjes sta. En dat is dan zo kut dat we dit jaar niet zijn kunnen gaan! Dat weekendje had voor mij zoveel meer betekenis dan gewoon een weekendje naar Duinrell gaan. We zijn als alternatief wel naar een zeer mooie woning in de Ardennen kunnen gaan en hebben daar een superfijn weekend gehad! Er was een binnenzwembad een prachtige tuin met tamme hertjes. We hebben er dus nog een heel mooi weekend van gemaakt!
Ik moet gaan afsluiten, want met voor de 2e keer vandaag naar de kine. Over een dikke 2 weken heb ik een pet-scan. Dit gaan weer angstige momenten zijn.
